คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ข้อตกลง
สำหรับจงออบแล้วการเห็นเพื่อนซี้ของตัวเองนั่งหน้าบึ้งอยู่ในห้องเรียนก็ถือเป็นเรื่องปกติ แต่วันนี้มันแตกต่างจากทุกวันเพราะครั้งนี้เพื่อนซี้ของเขา เอาแต่นั่งจ้องคุณครูคนใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยสายตาที่อาฆาตมากมาย มันก็ไม่อะไรนักหรอก เพียงแต่เมื่อกี้มันพึ่งโดนยัดเยียดตำแหน่งหัวหน้าห้องให้แค่นั่นเอง ซึ่งตอนที่ครูอย่างยงกุกเสนอ ทุกคนก็ยกมือกันอย่างพร้อมเพรียงว่าเห็นด้วยไม่เว้นแม้แต่เขา ที่ตอนแรกโดนจุนฮงจ้องจนแทบจะกินหัวเข้าไปอยู่แล้ว
“จุนฮงนายเสนอซิว่างานโรงเรียนปีนี้จัดเป็นร้านอะไรดี”ส่วนอีกคนที่ได้รับเลือกเป็นรองหัวหน้าห้องก็เป็นเด็กหนุ่มฉลาดของห้องยู ยองแจ เจ้าตัวเอ่ยปากถามในขณะที่กำลังประชุมกันอยุ่ในห้องโดยมียงกุกนั่งควบคุมอยู่ ในตอนแรกยองแจก็ถามแล้วมองจุนฮงมันเฉยๆนั่นแหละ แต่พอเจอสายตาจิกของจุนฮงเข้าไปก็ทำเอาเจ้าตัวคนถามต้องหันหน้าไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากยงกุก
“ทุกคนเขารอฟังนายอยู่นะ”ยงกุกพูดด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม ในระหว่างที่จุนฮงก็เริ่มเหงื่อตกเพราะสายตาคาดหวังที่ถูกส่งมามากมายจากเพื่อนในห้อง
“เปิดร้านขายกบเป็นไง เมดกบก็ได้”จงออบกุมขมับกับความคิดของเพื่อนซี้ก่อนจะหัวเราะออกมา ในระหว่างที่ยงกุกสำลักน้ำและเด็กนักเรียนคนอื่นในห้องทำหน้าเหวอ
“มองอะไรกัน งั้นก็ขายแมงป่องแทนก็ได้ ตุ๊กตาแมงป่องอะไรประมาณนี้”เจ้าตัวยังนั่งเท้าคางพูดต่อไปอย่างไม่สนใจเท่าไหร่
“ถ้าเป็นสองเรื่องนี้ฉันยังพอมีความรู้อยู่มั่ง แต่ถ้าเรื่องอื่นล่ะก็ไม่รู้หรอก ถ้าไม่ชอบก็ไปคิดกันเอาเองแล้วกัน”
“.......”เมื่อเจอแบบนี้เข้าไปก็เงิบกันทั้งห้องสิครับ
“เดี๋ยวฉันเอาตัวอย่างมาให้ดูก็ได้นะ กบน่ะบ้านฉันมีเต็ม”
“ลองเอามาสิ ครูจับลงชักโครกแน่!”ว่าแล้วจุนฮงก็หันไปมองยงกุกที่กำลังเช็ดน้ำที่สำลักอยู่ แล้วสะบัดหน้าไปอีกทางพร้อมทั้งกอดอก
“งั้นครูก็คิดสิครับ เอ้าเลิกประชุมได้แล้วเลยเวลาเลิกเรียนตั้งนานแล้ว”พูดเสร็จร่างบางก็ยกกระเป๋าขึ้นพาดที่หลังแล้วเดินออกไปจากห้องเรียนอย่างรวดเร็วโดยมีจงออบวิ่งตามออกไป
ณ เกมเซ็นเตอร์
“จุนฮงนายไม่กลัวมันจะพังหรือไง”เด็กหนุ่มตาตี่มองเพื่อนตัวเองที่กำลังกดตู้เกมส์ต่อสู้อย่างสนุกสนาน แถมกดปุ่มแต่ล่ะครั้งนี่เรียกได้ว่าทุบเลยนี่กว่า
“เป็นไปได้ฉันอยากจะทุบหัวไอ้ครูนั่น แม่งงงงงง”
“ก็ไปทุบดิ”จงออบพูดพลางหัวเราะขึ้นพอดีกับคำว่า Win ที่ปรากฏขึ้นหน้าจอตู้เกมส์จุนฮงจึงหันมามองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่
“ถ้าทำได้ทำไปแล้วเว้ย แม่งเมื่อเช้าเจ็บใจนัก”
“เมื่อเช้าทำไมวะ”จุนฮงสะอึกเล็กน้อย พลางลุกลุกลนหันไปมาจนจงออบแปลกใจ ก่อนเจ้าตัวจะหน้าแดงเล็กน้อย
“กะก็ เปล่าฉันแค่สู้แรงมันไม่ได้แค่นั้นเอง”
“อ๋อ เหรอ”
“เออดิ ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นจงออบ ฉันยังไม่เคลียล์กับนายเรื่องที่นายเห็นด้วยกับการที่ฉันได้เป็นหัวหน้าห้อง”เมื่อสิ้นเสียงของร่างบางจงออบก็หน้าซีดเหมือนรู้ชะตากรรมตัวเอง เด็กหนุ่มตาตี่จึงถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนที่จะโดนเพื่อนซี้ล็อคคอแล้วแทงเข่าจากข้างหลังจนจงออบทรุดลงกับพื้น
“Victory”แล้วจุนฮงก็มายืนข้างหลังเด็กหนุ่มตาตี่แล้วชูสองนิ้วแบบผู้ชนะ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังมากจากข้างหลัง ร่างบางหันไปมองอย่างไม่พอใจ พวกที่หัวเราะคือกลุ่มเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งซึ่งมันมีกันห้าหกคน
“เล่นอะไรขอพวกเราเล่นด้วยสิ”หนึ่งในพวกนั้นเดินเข้ามาหาจุนฮงที่ยืนอยู่กับจงออบที่ทรุดอยู่กับพื้น
“เสือก”
“น่าอย่าพูดตัดน้ำใจกันอย่างนั้นสิ ไปเที่ยวกันเถอะ”เหอะถ้าจะให้ไปเที่ยวกับพวกหน้าปลาไหลแบบนี้นะ ให้ไปเที่ยวกับไอ้ครูบ้านั่นยังดีกว่า จุนฮงคิดพลางพยักหน้าไปมา
“แปลกคนดีนะนายเมื่อกี้น่าบึ้งอยู่ดีๆก็ยิ้ม”ผู้ชายตรงหน้าทักขึ้นทำเอาร่างบางที่คิดอะไรเพลินสะดุ้งก่อนจะหันมาชี้หน้าคนตรงหน้าด้วยอาการสั่นนิดๆ
“ฉันไม่ได้อยากไปเที่ยวกับไอ้ครูบ้าๆนั่นซักหน่อย อย่าเข้าใจผิดนะ!”
“ครูไหนอ่ะ”ร่างบางชะงักไปอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตัวเองหลุดอะไรออกไป
“เปล่าไม่มีอะไร”
“ช่างมันเถอะ..แล้วก็”เนื่องจากคำพูดที่ยังพูดไม่จบทำให้จุนฮงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยก่อนจะโดนรวบเอวเข้าไปกอดไว้
“เฮ้ย ปล่อยกูสัส ทำอะไรของมึงเนี่ย”
“ว่าไงไปเที่ยวกันเถอะ”
“กูผู้ชาย”
“แล้วไง”จุนฮงที่พยายามดันร่างของอีกคนอีกก็ต้องชะงักไปอีกรอบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเลยซักนิด ซ้ำร้ายมันยังยื่นปากเข้ามาไกล้อีก ที่จริงแล้วเขามีแรงมากกว่าไอ้หน้าปลาไหลนี่อีกเพียงแต่ว่าตอนนี้มันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วตั้งหาก
“โว๊ะ แพ้อีกแล้วเหรอเนี่ย”เสียงแหบดังมาจากตู้เกมข้างๆทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างมีความหวัง
“ไอ้ครูแก่นี่”
“ไม่แก่เฟร้ย แล้วอีกอย่างนะไม่มีที่จะไปจู๋จี๋กันแล้วรึไง ถึงตรงนี้มันไม่ค่อยจะมีคนก็เถอะแต่ก็น่าจะไปหาที่ที่ดีกว่านี้นะ”ชายหนุ่มอีกคนที่มีผมสีน้ำตาลจืดพูดหน้าเซ็งๆพลางทำท่าจะหยอดเงินเล่นเกมต่อ
“บ้านแกสิใช้อะไรมองว่าจู๋จี๋กัน”
“ใช้ตาดิ ฉันจะเล่นเกมต่อแล้วอย่ากวน”ยังไม่ทันที่จะได้เถียงอีกฝ่ายกลับร่างบางก็ถูกมือหนาจับคางให้หันหน้าไปจ้องตากับอีกฝ่ายที่กอดเขาอยู่อย่างถือวิสาสะ
“อย่าไปสนตาแก่แบบนั้นเลยมาต่อเรื่องของเราเถอะ”ต่อบ้าต่อบออะไรกัน
“เฮ้ย ขอล่ะไอ้ครูแก่จัดการไอ้นี่ให้ทีดิ”จุนฮงตะโกนไปหายงกุกที่กำลังเล่นเกมส์อยู่ก่อนมือบางจะพยายามดันหน้าของอีกฝ่ายออกไป
“พ่อนายเขาสอนให้เวลาขอร้องคนอื่นให้ขอกันแบบนี้หรือไง”
“ขอร้องล่ะครับครูยงกุกช่วยกูหน่อยยยยย”
“ไม่”
“ห้ะ”
“เรื่องอะไรฉันจะต้องช่วยลูกศิษย์อย่างนายด้วย”
“แหงะ”
“เสียดายด้วยนะไม่มีใครช่วยนายได้แล้วล่ะกระต่ายน้อย”
“ถ้าฉันช่วยแล้วนายจะต้องทำตามคำสั่งฉัน โอเคป่ะ?”
“เออๆ เร็วเลย”ร่างบางพูดพลางหลับตาลงเป็นช่วงที่อยู่ๆก็รู้สึกถึงแรงบางอย่างที่เข้ามาดึงตัวเขาออกจากไอ้หน้าปลาไหลนั่นอย่างรวดเร็ว เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าตอนนี้เขาถูกยงกุกโอบไหล่เอาไว้อยู่ส่วนไอ้หน้าปลาไหลนั่นก็นอนกุมท้องอยู่ที่พื้น
“แบบนี้ค่อยหน้าสนใจหน่อย”ร่างสูงยิ้มโชว์เหงือกก่อนจะส่งสายตาท้าทายไปให้พักพวกของไอ้หน้าปลาไหลที่เหลือ ยงกุกขัดขาของศัตรูที่วิ่งเข้ามาให้ล้มลงก่อนจะใช้เท้ากระทืบลงบนลำตัวของฝ่ายที่นอนอยู่ด้วยสีหน้าสะใจ หลังจากกระทืบอีกฝ่ายจนแน่นิ่งแล้ว ก็คว้าคอเสื้อของชายผู้โชคร้ายคนที่สองที่ยืนอยู่ไกล้ๆขึ้นมาแล้วใช้มือเหวี่ยงอีกฝ่ายจนเซถลาตามด้วยหมัดหนักๆตามเข้าที่หน้า ท้อง ซึ่งอีกฝ่ายก็ถึกพอสมควรทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปากแบบที่รู้สึกสนุกไม่น้อย ไม่นานนักเจ้าพวกนั้นก็กองกันอยู่ที่พื้นท่ามกลางสีหน้าตกใจของจุนฮงและจงออบที่ไม่คิดว่าคุณครูของตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ยงกุกเช็ดเลือดที่กระเด็นมาติดหน้าของตัวเองออกแล้วเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยืนนิ่ง
“อย่าลืมนะจุนฮง นายบอกว่าจะยอมทุกอย่างเลยน่ะ ♥”
ความคิดเห็น