คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครูยงกุก
เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ข้างแม่น้ำจำต้องลืมตาตื่นขึ้นเมื่อเสียงของเด็กๆมาส่งเสียงรบกวนอยู่แถวระแวกนี้ ก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือ อีกชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเลิกเรียน ที่เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เช้าเลยรึไงเนี่ย
“เจ้าครูคนใหม่ท่าจะจุ้นจ้านเป็นบ้า แต่ช่างเถอะยังไงก็คงทำอะไรเราไม่ได้อยู่ดี” ร่างบางลุกขึ้นมานั่งเท้าคางมองแม่น้ำก่อนจะหลับตาลงรับความสดชื่นของสายลมแล้วบิดขี้เกียจ
“ทำได้ดิ”
“เฮ้ย!”เสียงแหบๆดังมาจากข้างหูจนจุนฮงเผลอโวยวายเสียงดังก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ตาโตเบิกขึ้นเล็กน้อย แล้วก็กลายเป็นจ้องเขม็งเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงนั่นคือใคร
“ทำเป็นตกใจเป็นสาวน้อยไปได้”อีกฝ่ายนั่งยองๆกับพื้นแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย ส่วนจุนฮงตอนนี้ก็กำลังหน้าแดงเพราะโดนล้อเป็นสาวน้อย
“ฉันไม่ใช่สาวน้อยซะหน่อย แล้วนายมาทำไมมิทราบ”
“ฉันชื่อยงกุกแล้วนายก็ไม่ควรเรียกฉันว่านายด้วยเข้าใจไหมจุนฮง?”คราวนี้จุนฮงเกาหัวอย่างเบื่อแล้วยักไหล่เหมือนไม่สนใจ
“แล้วคุณครูโดดสอนมารึไงครับ เป็นคุณครูวันแรกก็ทำตัวเป้นตัวอย่างที่ไม่ดีแล้วนะ”ยงกุกเอียงหัวเล็กน้อยก่อนจะชี้ให้จุนฮงดูนาฬิกาบนข้อมือของยงกุก
“นายละเมออะไร นี่มันห้าโมงกว่าแล้วนะ”ร่างบางย่นคิ้วมองเวลาก่อนจะหันมามองนาฬิกาของตัวเองแล้วพบว่ามันไม่ขยับเขยื้อนเลยตั้งแต่ที่เขาดูไปครั้งนั้น
บ้าชิบ นาฬิกาตายเหรอเนี่ย
ว่าแล้วยงกุกก็ยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่าย ทำเอาจุนฮงรู้สึกหมั่นไส้จนผลักอีกคนให้กลิ้งลงไปนอนที่พื้นหญ้า ก่อนจะรีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทันที ด้วยความที่เป็นคนตัวสูงและขาเขาก็ยาวมากทำให้วิ่งได้รวดเร็ว พอหันหลังไปก็ไม่เห็นร่างของคุณครูคนที่ว่าตามมา ร่างบางจึงค่อยๆเบาฝีเท้าลงแล้วเดินเอื่อยพร้อมผิวปากอย่างสบายใจ
กว่าจะถึงหน้าบ้านก็ปาไปเกือบหกโมง เพราะว่ามัวแต่แวะเกมเซ็นเตอร์นี่แหละ บ้านหลังที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กที่มีเพียงพ่อกับเขาอยู่สองคนแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังกว้างไปอยู่ดีสำหรับสองคน
“กลับมาแล้วครับ”ร่างบางเปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้เล่นเกมส์ชนะเด็กที่ร้านหมดเลย
“มานี่หน่อยซิจุนฮง”เสียงของคนเป็นพ่อเรียกเขาไปที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งร่างบางก็รีบเดินไป
“มีอะไรเหรอครับป๊า? เฮ้ยแกมาอยู่นี่ได้ไง”ตอนแรกจุนฮงยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อเห็นหน้าพ่อของตัวเองที่นานๆทีจะยิ้มกำลังนั่งอยู่กับใครอีกคน แต่เมื่อมองดีๆกระเป๋านักเรียนแทบร่วงจากมือเพราะเจ้าบ้าที่นั่งอยู่ก็คือเจ้าครูแสบที่ว่า ซึ่งตอนนี้ก็เอาแต่นั่งส่งยิ้มให้เขา
“ทำไมเรียกคุณครูอย่างนั้นฮ่ะ แล้วก็ชี้มือใส่หน้าคนอื่นมันเสียมารยาทนะ”หลังจากถูกพ่อของตัวเองดุเอา จุนฮงก็จ๋อยลงทันทีแต่ก็ยังมิวายส่งสายตาจิกกัดใส่อีกฝ่ายที่นั่งอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับตอนอยู่ที่โรงเรียนจุนฮงก็เรียกผมแบบนี้แหละครับปกติผมไม่ถือ”ร่างสูงในผมน้ำตาลกระตุกยิ้ม คำที่พูดออกมาจากปากนั่นเหมือนกับมีดฉาบด้วยน้ำผึ้งชัดๆ จุนฮงยืนหน้าซีดกับพ่อที่กำลังจ้องเขม็งมา
“ไหนเรียกคุณครูดีๆให้ป๊าฟังหน่อยซิ”ร่างบางยิ้มแล้วเอียงหัวอย่างน่ารัก เป็นไปได้ตอนนี้อยากจะวิ่งไปซัดอีกฝ่ายให้ร่วงจากเก้าอี้เลยทีเดียว แต่ถ้าทำแบบนั้นพ่อเขาเองก็คงจะซัดเขาต่อแน่นอน
“เร็วสิ”เสียงที่ฟังดูสบายๆแต่กลับกดดันทำให้จุนฮงต้องกัดฟันกรอดทั้งทียังยิ้มอยู่
“คุณครูยงกุก”เพียงแค่นั้นพ่อก็กลับมานั่งยิ้มเหมือนเดิมกับยงกุกที่กำลังกลั้นขำ
“งั้นมานั่งนี่ก่อน มีเรื่องต้องคุยกัน”จุนฮงพยักหน้าหงึกหงักแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวในโต๊ะ หวังว่าเจ้าบ้านั่นคงไม่ได้บอกพ่อเรื่องที่เขาโดดเรียนทั้งวันหรอกนะ
“อะไรเหรอครับป๊า”
“คือพป๊าจะให้ยงกุก เขามาพักอยู่บ้านเรานะ”ไม่รู้ว่าเพราะสมองช้าหรือเพราะว่าไม่เข้าใจจุนฮงนั่งกะพริบตาปริบๆอย่างน่ารัก จนพ่อของเจ้าตัวต้องพูดอีกครั้ง
“ตั้งแต่วันนี้จะให้ยงกุกมาอยู่ที่บ้านเรา เพราะบ้านครูเขาอยู่ไกลก็เลยให้มาอยู่แถวนี้จะได้สะดวกๆ มีปัญหาอะไรไหม?”
“ม...ไม่มีครับ”ในตอนแรกร่างบางจะบอกว่ามี แต่ยงกุกที่นั่งอยู่ข้างหลังพ่อของเขาที่หันหลังให้อยู่เขียนบางอย่างลงกระดาษแล้วโชว์ให้ดู เนื้อความมีความว่า ‘ลองมีสิ ฉันจะแฉเรื่องวันนี้ให้หมดเลย’ เมื่อจุนฮงเห็นข้อความนี้ก็ส่ายหัวไม่มีปัญหาอย่างรวดเร็ว
“งั้นก็เป็นอันตกลงแล้วกันนะ งั้นยงกุกนายก็เชิญตามสบายเลยแล้วกันนะ เดี๋ยวให้จุนฮงนำทางไปห้องให้”เมื่อพ่อของจุนฮงพูดเสร็จก็ขอตัวเดินไปโทรสั่งอาหารก่อน ระหว่างนั้นก็ให้ทั้งคู่พากันขึ้นไปดูห้องที่ยังว่างอยู่
“นายจะขู่ฉันรึไง”จุนฮงเข้าไปกระซิบอย่างเบาที่สุดตอนที่กำลังขึ้นบันได
“อะไรเรียกครูว่านายอีกแล้วเหรอ”ยงกุกทำหน้าตาลอยไปมาอย่างยียวน แต่เสียงก็ดังพอสมควรทำให้พ่อของจุนฮงที่กำลังโทรศัพท์สั่งข้าวอยู่ หันมามองตาขวางใส่ลูกของตัวเอง
“ผมเผลอนะครับครูยงกุก”ว่าแล้วมือบางก็ผลักยงกุกที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเร็ว
“ไม่ตลกเลยนะ แล้วทำไมฉันจะต้องมาทำตามที่นายต้องการด้วย”หลังจากพามาถึงห้องที่ว่างอยู่ก็พบว่าตอนนี้ในห้องมีเตียงนอนมีทุกอย่างเรียบร้อยร่างบางจึงเดินไปนั่งบนเตียงอย่างถือวิสาสะแล้วพูดขึ้น
“ฉันไม่ได้ขู่ซะหน่อยนะ แค่บอกว่าถ้าปฎิเสธที่ไม่ให้อยู่บ้านนี้ล่ะก็ แค่จะบอกเรื่องของวันนี้แค่นั้นเอง”
“ก็นั่นแหละขู่!”
“ไม่หรอกถ้าขู่ล่ะก็ต้องมากกว่านี้ อย่างเช่นที่จุนประทัดในห้องเรียน ไม่ก็เอากบมาโยนใส่ครูแบบนี้ตั้งหาก”จุนฮงอ้าปากเหวอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องแบบนี้ เพราะทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่ครูประจำชั้นคนเก่าอยู่
“ทำไมถึงรู้เรื่องนั้นได้”
“ก็โทรไปถามครูเก่านายมาน่ะสิ ได้รู้อะไรอีกเยอะเลย”ยงกุกจัดเสื้อผ้าเข้าตู้พลางโชว์โทรศัพท์มือถือออกมาให้ดู
“ห้ะ”
“ก็มีอีกนะ อย่างเช่นที่เอากางเกงของครูไปซ่อน ไม่ก็พาเพื่อนโดดเรียนยกห้องอย่างนี้ ถ้าคนอย่างผู้อำนวยการรู้พฤติกรรมลูกตัวเองนี่จะทำยังไงนะ”ยงกุกพูดเสร็จก็ทำเป็นหัวเราะคิกคัก
“พอๆ นายอยากทำอะไรก็ทำไปเลย ชิ ”จุนฮงยกมือขึ้นห้ามอีกฝ่ายแล้วเดินออกไปนอกห้อง ก่อนจะปิดประตูกระแทกเสียงดัง จนยงกุกแอบยิ้มกับอีกฝ่าย
ตลอดเวลาที่ลงมานั่งกินข้าวจุนฮงแทบจะอยากร้องไห้ เพราะเมื่อไหร่ที่เผลอเรียกยงกุกว่านายหรือแกก็จะโดนพ่อดุตลอด ต้องกล้ำกลืนเรียก ‘ครูยงกุก’ ซึ่งพอพูดแล้วก็อยากจะอ้วกเป็นบ้า แถมหมอนั่นมันยังชอบมายักคิ้วใส่ไม่ก็แลบลิ้นใส่เขาเวลาที่พ่อไม่เห็นอยู่เรื่อย
“จงออบไอ้ครูนั่นมาอยู่บ้านฉันแล้วว่ะ!”เมื่อจนปัญญาร่างบางก็ต้องโทรหาเพื่อนสนิทซึ่งเจ้าตัวเองไม่ได้มีท่าทีว่าจะตกใจอะไรเลย
“อ๋อเห็นครูบอกตั้งแต่ตอนพักแล้วล่ะ”จุนฮงกำโทรศัพท์แน่นแล้วกัดฟันกรอด
“แกไม่เห็นโทรมาบอกเลยวะ แล้วไหนจะเรื่องที่มันตามไปถึงริมแม่น้ำอีก ฝีมือแกใช่ไหมฮะ!!!”
“โอ๊ะถูกจับได้ซะแล้ว งั้นแค่นี้แหละ ฝันดีเพื่อนรัก”ยังไม่ทันที่จะได้ต่อว่าหรือด่าต่อจงออบก็ชิงตัดสายไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งอ้าปากพะงาบค้างแล้วเอามือทุบโต๊ะลง
“โต๊ะทำอะไรผิด ไปทุบทำไม”จุนฮงหยุดทุบโต๊ะแล้วหันมามองฝ่ายที่เดินเข้ามา
“เป็นไปได้ผมอยากทุบครูมากกว่าครับ - -”พูดเสร็จจุนฮงก็ยกสองมือขึ้นเหนือหัวแต่ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็ตะโกนไปหาพ่อที่อยู่ในครัวว่า
“พ่อครับ จุนฮงเขาบอกว่าอยากจะทุบ....อุ๊บ”ยังไม่ทันที่จะพูดได้จบประโยคร่างหนาก็โดนอีกฝ่ายตะครุบปากอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีอะไรครับป๊า เมื่อกี้ครูยงกุกคุยกับผม T_T”ระหว่างที่ยังปิดปากอีกฝ่ายเอาไว้อยู่ จุนฮงก็ตะโกนบอกพ่อที่ทำท่าว่าจะเดินออกมา
“จะทำอะไรน่ะ จะข่มขืนครูรึไง”เมื่อปล่อยมือออกนี่คือคำแรกที่อีกฝ่ายพูดออกมา
“ใครอยากจะไปข่มขืนตาแก่กันเล่า ดูแล้วหนังเหนียวจะตาย”จุนฮงพูดพลางเปลี่ยนไปนั่งกอดอกแล้วเปิดทีวีดูแทน ส่วนยงกุกตอนนี้ก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปดูหน้าตัวเองว่าแก่จริงๆน่ะเหรอ ทั้งที่ดูแล้วเขาก็ยังหนุ่มอยู่แท้ๆ
Hello คุณครูที่รัก
ความคิดเห็น