ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Hello คุณครูที่รัก

    ลำดับตอนที่ #2 : ครูยงกุก

    • อัปเดตล่าสุด 2 มี.ค. 56


    เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ข้างแม่น้ำจำต้องลืมตาตื่นขึ้นเมื่อเสียงของเด็กๆมาส่งเสียงรบกวนอยู่แถวระแวกนี้ ก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือ อีกชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเลิกเรียน ที่เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เช้าเลยรึไงเนี่ย  

    เจ้าครูคนใหม่ท่าจะจุ้นจ้านเป็นบ้า แต่ช่างเถอะยังไงก็คงทำอะไรเราไม่ได้อยู่ดีร่างบางลุกขึ้นมานั่งเท้าคางมองแม่น้ำก่อนจะหลับตาลงรับความสดชื่นของสายลมแล้วบิดขี้เกียจ

    ทำได้ดิ

    เฮ้ย!”เสียงแหบๆดังมาจากข้างหูจนจุนฮงเผลอโวยวายเสียงดังก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ตาโตเบิกขึ้นเล็กน้อย แล้วก็กลายเป็นจ้องเขม็งเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงนั่นคือใคร

    ทำเป็นตกใจเป็นสาวน้อยไปได้อีกฝ่ายนั่งยองๆกับพื้นแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย ส่วนจุนฮงตอนนี้ก็กำลังหน้าแดงเพราะโดนล้อเป็นสาวน้อย

    ฉันไม่ใช่สาวน้อยซะหน่อย แล้วนายมาทำไมมิทราบ

    ฉันชื่อยงกุกแล้วนายก็ไม่ควรเรียกฉันว่านายด้วยเข้าใจไหมจุนฮง?”คราวนี้จุนฮงเกาหัวอย่างเบื่อแล้วยักไหล่เหมือนไม่สนใจ

    แล้วคุณครูโดดสอนมารึไงครับ เป็นคุณครูวันแรกก็ทำตัวเป้นตัวอย่างที่ไม่ดีแล้วนะยงกุกเอียงหัวเล็กน้อยก่อนจะชี้ให้จุนฮงดูนาฬิกาบนข้อมือของยงกุก

    นายละเมออะไร นี่มันห้าโมงกว่าแล้วนะร่างบางย่นคิ้วมองเวลาก่อนจะหันมามองนาฬิกาของตัวเองแล้วพบว่ามันไม่ขยับเขยื้อนเลยตั้งแต่ที่เขาดูไปครั้งนั้น

    บ้าชิบ นาฬิกาตายเหรอเนี่ย

    ว่าแล้วยงกุกก็ยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่าย ทำเอาจุนฮงรู้สึกหมั่นไส้จนผลักอีกคนให้กลิ้งลงไปนอนที่พื้นหญ้า ก่อนจะรีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทันที ด้วยความที่เป็นคนตัวสูงและขาเขาก็ยาวมากทำให้วิ่งได้รวดเร็ว พอหันหลังไปก็ไม่เห็นร่างของคุณครูคนที่ว่าตามมา ร่างบางจึงค่อยๆเบาฝีเท้าลงแล้วเดินเอื่อยพร้อมผิวปากอย่างสบายใจ

    กว่าจะถึงหน้าบ้านก็ปาไปเกือบหกโมง เพราะว่ามัวแต่แวะเกมเซ็นเตอร์นี่แหละ บ้านหลังที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กที่มีเพียงพ่อกับเขาอยู่สองคนแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังกว้างไปอยู่ดีสำหรับสองคน

    กลับมาแล้วครับร่างบางเปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้เล่นเกมส์ชนะเด็กที่ร้านหมดเลย

    มานี่หน่อยซิจุนฮงเสียงของคนเป็นพ่อเรียกเขาไปที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งร่างบางก็รีบเดินไป

    มีอะไรเหรอครับป๊า? เฮ้ยแกมาอยู่นี่ได้ไงตอนแรกจุนฮงยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อเห็นหน้าพ่อของตัวเองที่นานๆทีจะยิ้มกำลังนั่งอยู่กับใครอีกคน แต่เมื่อมองดีๆกระเป๋านักเรียนแทบร่วงจากมือเพราะเจ้าบ้าที่นั่งอยู่ก็คือเจ้าครูแสบที่ว่า ซึ่งตอนนี้ก็เอาแต่นั่งส่งยิ้มให้เขา

    ทำไมเรียกคุณครูอย่างนั้นฮ่ะ แล้วก็ชี้มือใส่หน้าคนอื่นมันเสียมารยาทนะหลังจากถูกพ่อของตัวเองดุเอา จุนฮงก็จ๋อยลงทันทีแต่ก็ยังมิวายส่งสายตาจิกกัดใส่อีกฝ่ายที่นั่งอยู่

    ไม่เป็นไรหรอกครับตอนอยู่ที่โรงเรียนจุนฮงก็เรียกผมแบบนี้แหละครับปกติผมไม่ถือร่างสูงในผมน้ำตาลกระตุกยิ้ม คำที่พูดออกมาจากปากนั่นเหมือนกับมีดฉาบด้วยน้ำผึ้งชัดๆ จุนฮงยืนหน้าซีดกับพ่อที่กำลังจ้องเขม็งมา

    ไหนเรียกคุณครูดีๆให้ป๊าฟังหน่อยซิร่างบางยิ้มแล้วเอียงหัวอย่างน่ารัก เป็นไปได้ตอนนี้อยากจะวิ่งไปซัดอีกฝ่ายให้ร่วงจากเก้าอี้เลยทีเดียว แต่ถ้าทำแบบนั้นพ่อเขาเองก็คงจะซัดเขาต่อแน่นอน

    เร็วสิเสียงที่ฟังดูสบายๆแต่กลับกดดันทำให้จุนฮงต้องกัดฟันกรอดทั้งทียังยิ้มอยู่

    คุณครูยงกุกเพียงแค่นั้นพ่อก็กลับมานั่งยิ้มเหมือนเดิมกับยงกุกที่กำลังกลั้นขำ

    งั้นมานั่งนี่ก่อน มีเรื่องต้องคุยกันจุนฮงพยักหน้าหงึกหงักแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวในโต๊ะ หวังว่าเจ้าบ้านั่นคงไม่ได้บอกพ่อเรื่องที่เขาโดดเรียนทั้งวันหรอกนะ

    อะไรเหรอครับป๊า

    คือพป๊าจะให้ยงกุก เขามาพักอยู่บ้านเรานะไม่รู้ว่าเพราะสมองช้าหรือเพราะว่าไม่เข้าใจจุนฮงนั่งกะพริบตาปริบๆอย่างน่ารัก จนพ่อของเจ้าตัวต้องพูดอีกครั้ง

    ตั้งแต่วันนี้จะให้ยงกุกมาอยู่ที่บ้านเรา เพราะบ้านครูเขาอยู่ไกลก็เลยให้มาอยู่แถวนี้จะได้สะดวกๆ มีปัญหาอะไรไหม?”

    ม...ไม่มีครับในตอนแรกร่างบางจะบอกว่ามี แต่ยงกุกที่นั่งอยู่ข้างหลังพ่อของเขาที่หันหลังให้อยู่เขียนบางอย่างลงกระดาษแล้วโชว์ให้ดู เนื้อความมีความว่า ลองมีสิ ฉันจะแฉเรื่องวันนี้ให้หมดเลยเมื่อจุนฮงเห็นข้อความนี้ก็ส่ายหัวไม่มีปัญหาอย่างรวดเร็ว

    งั้นก็เป็นอันตกลงแล้วกันนะ งั้นยงกุกนายก็เชิญตามสบายเลยแล้วกันนะ เดี๋ยวให้จุนฮงนำทางไปห้องให้เมื่อพ่อของจุนฮงพูดเสร็จก็ขอตัวเดินไปโทรสั่งอาหารก่อน ระหว่างนั้นก็ให้ทั้งคู่พากันขึ้นไปดูห้องที่ยังว่างอยู่

    นายจะขู่ฉันรึไงจุนฮงเข้าไปกระซิบอย่างเบาที่สุดตอนที่กำลังขึ้นบันได

    อะไรเรียกครูว่านายอีกแล้วเหรอยงกุกทำหน้าตาลอยไปมาอย่างยียวน แต่เสียงก็ดังพอสมควรทำให้พ่อของจุนฮงที่กำลังโทรศัพท์สั่งข้าวอยู่ หันมามองตาขวางใส่ลูกของตัวเอง

    ผมเผลอนะครับครูยงกุกว่าแล้วมือบางก็ผลักยงกุกที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเร็ว

    ไม่ตลกเลยนะ แล้วทำไมฉันจะต้องมาทำตามที่นายต้องการด้วยหลังจากพามาถึงห้องที่ว่างอยู่ก็พบว่าตอนนี้ในห้องมีเตียงนอนมีทุกอย่างเรียบร้อยร่างบางจึงเดินไปนั่งบนเตียงอย่างถือวิสาสะแล้วพูดขึ้น

    ฉันไม่ได้ขู่ซะหน่อยนะ แค่บอกว่าถ้าปฎิเสธที่ไม่ให้อยู่บ้านนี้ล่ะก็ แค่จะบอกเรื่องของวันนี้แค่นั้นเอง

    ก็นั่นแหละขู่!”

    ไม่หรอกถ้าขู่ล่ะก็ต้องมากกว่านี้ อย่างเช่นที่จุนประทัดในห้องเรียน ไม่ก็เอากบมาโยนใส่ครูแบบนี้ตั้งหากจุนฮงอ้าปากเหวอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องแบบนี้ เพราะทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่ครูประจำชั้นคนเก่าอยู่

    ทำไมถึงรู้เรื่องนั้นได้

    ก็โทรไปถามครูเก่านายมาน่ะสิ ได้รู้อะไรอีกเยอะเลยยงกุกจัดเสื้อผ้าเข้าตู้พลางโชว์โทรศัพท์มือถือออกมาให้ดู

    ห้ะ

    ก็มีอีกนะ อย่างเช่นที่เอากางเกงของครูไปซ่อน ไม่ก็พาเพื่อนโดดเรียนยกห้องอย่างนี้ ถ้าคนอย่างผู้อำนวยการรู้พฤติกรรมลูกตัวเองนี่จะทำยังไงนะยงกุกพูดเสร็จก็ทำเป็นหัวเราะคิกคัก

    พอๆ นายอยากทำอะไรก็ทำไปเลย ชิ จุนฮงยกมือขึ้นห้ามอีกฝ่ายแล้วเดินออกไปนอกห้อง ก่อนจะปิดประตูกระแทกเสียงดัง จนยงกุกแอบยิ้มกับอีกฝ่าย


    ตลอดเวลาที่ลงมานั่งกินข้าวจุนฮงแทบจะอยากร้องไห้ เพราะเมื่อไหร่ที่เผลอเรียกยงกุกว่านายหรือแกก็จะโดนพ่อดุตลอด ต้องกล้ำกลืนเรียก ครูยงกุกซึ่งพอพูดแล้วก็อยากจะอ้วกเป็นบ้า แถมหมอนั่นมันยังชอบมายักคิ้วใส่ไม่ก็แลบลิ้นใส่เขาเวลาที่พ่อไม่เห็นอยู่เรื่อย           

     

     

    จงออบไอ้ครูนั่นมาอยู่บ้านฉันแล้วว่ะ!”เมื่อจนปัญญาร่างบางก็ต้องโทรหาเพื่อนสนิทซึ่งเจ้าตัวเองไม่ได้มีท่าทีว่าจะตกใจอะไรเลย

    อ๋อเห็นครูบอกตั้งแต่ตอนพักแล้วล่ะจุนฮงกำโทรศัพท์แน่นแล้วกัดฟันกรอด

    แกไม่เห็นโทรมาบอกเลยวะ แล้วไหนจะเรื่องที่มันตามไปถึงริมแม่น้ำอีก ฝีมือแกใช่ไหมฮะ!!!”

    โอ๊ะถูกจับได้ซะแล้ว งั้นแค่นี้แหละ ฝันดีเพื่อนรักยังไม่ทันที่จะได้ต่อว่าหรือด่าต่อจงออบก็ชิงตัดสายไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งอ้าปากพะงาบค้างแล้วเอามือทุบโต๊ะลง

    โต๊ะทำอะไรผิด ไปทุบทำไมจุนฮงหยุดทุบโต๊ะแล้วหันมามองฝ่ายที่เดินเข้ามา

    เป็นไปได้ผมอยากทุบครูมากกว่าครับ - -”พูดเสร็จจุนฮงก็ยกสองมือขึ้นเหนือหัวแต่ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็ตะโกนไปหาพ่อที่อยู่ในครัวว่า

    พ่อครับ จุนฮงเขาบอกว่าอยากจะทุบ....อุ๊บยังไม่ทันที่จะพูดได้จบประโยคร่างหนาก็โดนอีกฝ่ายตะครุบปากอย่างรวดเร็ว

    ไม่มีอะไรครับป๊า เมื่อกี้ครูยงกุกคุยกับผม T_T”ระหว่างที่ยังปิดปากอีกฝ่ายเอาไว้อยู่ จุนฮงก็ตะโกนบอกพ่อที่ทำท่าว่าจะเดินออกมา

    จะทำอะไรน่ะ จะข่มขืนครูรึไงเมื่อปล่อยมือออกนี่คือคำแรกที่อีกฝ่ายพูดออกมา

    ใครอยากจะไปข่มขืนตาแก่กันเล่า ดูแล้วหนังเหนียวจะตายจุนฮงพูดพลางเปลี่ยนไปนั่งกอดอกแล้วเปิดทีวีดูแทน ส่วนยงกุกตอนนี้ก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปดูหน้าตัวเองว่าแก่จริงๆน่ะเหรอ ทั้งที่ดูแล้วเขาก็ยังหนุ่มอยู่แท้ๆ

    Hello คุณครูที่รัก
    Hello คุณครูที่รัก
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×