คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11 — จะไม่ปันความรักให้ใคร
ฝ่ามืออุ่น่าน้อนรอบหน้ามนยับเ้าหาเปรยมอนรั สอนัยน์าเสมือนหน้า่าอหัวใผสานันท่ามลาบรรยาาศอุ่นื้นับลิ่นอไม้อ่อน ๆ าแมพูสระผมอบอวลวนหลใหลพาวมลรึโรมวนหลุออมาาอ
เาสายาเลื่อนมอรอปท็อปัวิ๋ว มันว้านสัเเห็นเนื้อหนันวลเนียนเผยุ่อนเร้นไว่อารสัมผัส น้ำเสียอ่อนหวานอออ้อนเอ่ยำปรารถนาอบสนอ่อัหาแทบทนไม่ไหว มือแร่อรัไว้ในวแนส่วนอี้าหนึ่สอใ้ร่มผ้าลูบไล้ท้อน้อยะบรรประบริมฝีปาุมพิรัแลรสสวาทอย่านุ่มนวล
ายบอบบาเอนลหนุนหมอนเล็โอบล้อมลำอระหพลันประสานเรียวนิ้วทั้ห้ารึเอาไว้้าหนึ่่อนผละวหน้าเยมวามามมีเสน่ห์เย้ายวนสะท้อนผ่านแววาลุ่มลึ เ้าอลุ่มผมสีเ้มเฟอ่อนพ่นลมหายใอุ่นแ่นมุมปายยิ้ม ินนาารวาบหวิวสลับมอใบหน้าแระเรื่อเพราะอาาศภายนอเล็ลอผ่านโสประสาทระุ้นรูุมนลูู่
“หนาวเหรอรับ” รวัน์เอ่ยถามอย่าห่วใย นใ้อาัิพยัศีรษะแทนำอบึว้าผ้าห่มรปลายเียมาลุม
“แบบนี้อุ่นึ้นหรือเปล่า”
“…อือ”
ุาวเอื้อนเอื่อยใ้อุ้มืออ่อนโยนึปเิ้อีฝ่ายลลิ้มรสหยาน้ำหวานบ่บอถึวามอยาระหายรออยให้บุรุษู่โมเ้ามาเร็วพลัน เาเปลี่ยนาประสาน้านนิ้วเลิายผ้าออนปราุั้นในเลื่อมพรายลายลูไม้ เล้าลึยออบัวอวบล้น่อนรูปไ้ยินเสียลามราเรือในลำอ
หนุ่มรูปหล่อโน้มวหน้าเ้าหาระทั่ปลายมูโ่ลอเลียัน พรมูบุไร้บเลียแผ่วเบาที่ิ่หูอย่าหยอล้อ รยอเม็เอร์รี่เปียเยิ้มพลาวัลิ้นร้อนูเม้มแสวามเป็นเ้าอในเรือนร่าระทั่มันบวมแเป็นรอย้ำเลือเลือนราถึปลเปลื้อะอออาแผ่นหลั ้อนเนื้อนิ่มเ้ามแรนวยำเ้ามืออย่าเนิบนาบรัแให้นัวเล็ทรมานใ
เมื่อเห็นแววแห่วามสุเปี่ยมล้นถึเปลี่ยนาเ้น้อนลมลึมาสอนิ้วสัมผัสลีบอไม้หวาน่ำใ้แพนี้พลามอปิิริยานเบื้อล่า เธออออาารไม่สู้ีรวราไม่รู้ศัพท์ะบยี้ลีบุหลาบสลับุมพิไม่เว้น่วให้พัหายใ พอเริ่มรบเร้าระรัวเร็วว่าปิึแอ่นายบอบบาบิรับวามสวาทระทั่ถึฝั่ปรารถนา
ลมหายใระเส่าเพราะถูลั่นแล้ประัษ์ใบหน้าเือุ่นเรียเสียหัวเราะปนเอ็นู เสมือนรู้วิธีทำให้แมวหายลัว้มลหอมแ้มปลอบประโลมลูบเส้นผมอย่าทะนุถนอม
“โ้แล้เ้า…”
“อนแล้ว”
“อนเลยรับเี๋ยว้อเอ”
รวัน์่อย ๆ ปลเปลื้อระโปริ้นเล็รวมถึั้นใน ุระหว่าท่อนาเรียวปรา่อทาสีหวานหล่อลื่น้วยน้ำแห่รั เรือนผมหนาลปลายลิ้นสวาทโลมเลียลีบเนื้อแแะื่ม่ำเร้าอารม์ระุ้นวามเสียว่านแผ่ระายทั่วร่าระทวย ุาวระสับระส่ายถึุระสันเร็สะท้านเว้าวอนเือบถึฝั่ ลิ้นระรัวเร็ววบนหยาาวใสพลุ่พล่านออมาาส่วนนั้น
“อยาแล้วเหรอรับ”
“…อือ”
“ั้น่วยผมหน่อยสิ”
โ้ใ้สอมือปลเม็ระุมวาท่อนบนอ้าเียาม้วยท่อนล่า วามให่โำลัูันรอให้อีฝ่ายมาัารับมันพลันเปลี่ยนมานั่บนเียให้หิสาวยับัวุเ่าับพื้น ลูบไล้แท่เนื้ออุ่นรูัอย่า้า้าล้ายินมือ่อนลลิ้น รอบโพรปาุ่มศีรษะึ้นลรโน
เธอเยมอท่าทีนเบื้อหน้าพอเห็นว่าเาทนไม่ไหวนายันแนแร่เิมอเพานำรามเล็ ๆ ในลำอเลยนึสนุอยาเล่นับวามรู้สึให้วมลแสลาย ทว่ารวัน์รู้ทันสถานาร์วยโอาสรวบเส้นผมันท่อนรัับั่ ไม่วายยัาไว้อยู่อย่านั้นนัวเล็ีหน้าาทัท้วถึยอมึออ
“...อย่าแล้”
“มันเี้ยว”
พอนี้อนเบะปาว่ำทำหน้ามุ่ยึปล่อยปลายผมเยาเรียวสบาแผ่วถ้อยำร้ออให้ทำามปรารถนา ้าวึ้นมานั่ร่อมวามเป็นายหลัหยิบอนอมในลิ้นัหัวเียมาสวมใส่เรียบร้อย
่อย ๆ ระับเอวบาึเ้าหานร่าายบเบียแนบิัน เริ่มา่อยเป็น่อยไป โอบอแผ่นหลั บยี้บริเวปารูมันเริ่มมิบออย่าระสัน เสื้อิ้นเล็ร่นึ้นสูมอเห็น้อนอวบอัระเพื่อมสั่นามแรสวนระแท ุาวอารม์ระเิะถูระหน่ำเ้าออไม่หยุพั อยาราัวานแ่้อัเ็บเอาไว้ไม่ให้ห้อ้า ๆ ไ้ยิน่าทรมานเหลือหลาย
เธอเาะไหล่น้านบนะบบั้นท้ายลมโยมีายหนุ่มอยุมัหวะ เริ่มรุนแรระรัวไ้ยินเสียเนื้อระทบันฟาฟันอยู่ภายในสู้ับวามแ็ืนวบนึ้นสวรร์
ทุท่วท่าู่ำอเสมือนมีประสบาร์ หาบอว่าเป็นรั้แรอันและันรารึอยู่ในวามทรำอันยาะลืมเลือนแน่นอน ุาวั้ใับรัรั้นี้มาึทุ่มเทอยาให้ทุอย่าออมาีเเ่น อนนี้
“เสียว”
“อือ ็ุเล่นลั้นเสียไว้แบบนั้นนี่นา”
“ลัวนอื่นไ้ยิน่ะ”
“ั้นทนหน่อยแล้วัน”
หนุ่มหล่อทิ้เศษเสื้อน้อยิ้น อุ้มร่าอรรลับมานอนราบบนเียามเิมทั้ที่ยัาแท่ร้อน้าไว้ใน่อรั สาน่อัหาเริ่มบรรเลบทเพลสวาทับเอวอ เยิบท่อนลำให้นับผนัเนื้ออ่อน เยื้อนายเ้าออถี่ระรัวเล่นเอาเสียวไปทั้ัวไม่ลัวเป็นุสนใอนรอบ้า
หลัมือประบเรียวปามิอา่อนวามระสัน่านหลุราเสียหลามแรอารม์ แม้เรียวาามถูยึ้นพาบ่านสะโพลอยแอ่นโนท่อนเนื้อุนันหนั ๆ ไ้ยินเพียน้ำรัระออยู่้านใน หอบหายใระันัู่ไปับเสียสะอื้นรา วาเร่าร้อนทอมอร่าเปลือยเปล่าที่ำลัอยู่ในห้วแห่วามสุที่ไม่เยไ้ลิ้มลอ านเรียื่อเธอในอนที่ใล้ะเสร็วบนแพลั่เ็มถุยาอนามัย
รวัน์ระุึ่ลาระหว่าาันเ้าไปสุโนแล้วึออมาอยู่อย่านี้สอสามรั้่อนัาระล้าทำวามสะอา ล้มัวเีย้าสาวน้อย
“…ฮือ”
“เป็นอะไระนี”
“อายัเลย เผลอทำเสียน่าเลีย” แ้มนุ่มเลื่อมพรายแ่แ้มสีแระเรื่อเพิ่ระาอายเอามือปปิใบหน้าไม่ล้าสบาู่สนทนา เาเลี่ยปอยผมอย่าทะนุถนอม ุไร้นัวเนียลอเลียลำอนวล สูมลิ่นหอมอรัา้านหลั
“ไม่เห็น้ออายเลย ุเ่มาเลยรู้มั้ย”
“…อืม แ่ันเปลือย อายหุ่นัวเอน่ะ่ะ”
“ไม่ว่าะมีหุ่นยัไผม็รัในแบบทีุ่เป็นอยู่ี” ไ้ยินถ้อยำอย่านั้นพอใื้นึ้นมาบ้า
“ั้น… ถ้าวันหนึ่ันมีหน้าาอัปลัษ์ุยัะรัอยู่มั้ย”
“แน่นอน” ปลายหัวแม่มือสัมผัสริมฝีปาล่าึมาุมพิอีรั้ “ไม่ให้รัุแล้วะไปรัใรล่ะ”
“เยอะแยะ อย่าเ่นสาว ๆ ในร้านไะ”
“ไม่เร้าใเท่าสาวนนี้หรอ” ายหนุ่มระับอลูบท้อน้อยลอเลียใ้ผ้าห่ม พรมริมฝีปาวนรุสวาทระิบำหวาน้าใบหู
“รันะุาว เิมาไม่เยรัใรมานานี้มา่อนเลย”
“ัน็รัุ่ะ”
ุัำสาบานเมื่อันทราล่อลอยยามรารี น้ำเสียเ้มให้ปิามั่นหมายหลุพ้นาุาว พรรพราย ะไม่มอหิอื่นราบนิรันร์ หัวใทั้สี่ห้อเป็นอเธอผู้เียวไม่ปันให้ใรแม้าลเวลาเล่นลแยเราออาัน หาเวลานั้นมาถึโปรสลัเอาไว้ในิใว่าเราสอนเยเป็นอันและัน
“ถ้าอย่าั้นเราลอมาบันูมั้ย”
“อือ เอาสิะ อยารู้เหมือนันว่าเวลานเรามีแฟน หัวใะพอโนาไหน”
“นานี้ล่ะมั้” มือหนา้อน้อนอวบลมเย้ายวนเล้าลึ ูเม้มบัเป็นฝารอยิสมาร์ไว้บนไหล่ว้า หาเผลอใให้ายหน้าไหนะไ้เห็นสัลัษ์ว่ามีเ้าอเป็นัวเป็นนแล้ว
ลอ่ำืนึ่ปลุมไป้วยบรรยาาศเร่าร้อนไม่มีทีท่าว่าะบสิ้น ลิ่นอายออไม้และเทียนหอมบริเวหัวเียเริ่มาหาย ับมอไประทั่วเือน้าฟ้า ท้อนภาเริ่มมีแสสว่า ยามใล้รุ่ร่าายถึอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรเปลี่ยนมานอนันใ้ผ้านวม ผล็อยหลับใหลลืม่วเวลาในะหนึ่
*****
หลายวันถัมาหลัวามสัมพันธ์เลื่อนึ้นมาเป็นแฟนึไปมาหาสู่อยู่้วยันบ่อยึ้นเท่าที่ะทำไ้ พยายามเ็บเี่ยววามทรำอันล้ำ่าเอาไว้ในรูปถ่ายิิทัลบ้า พริน์อัใส่รอบวาบนโ๊ะทำานเอาไว้เมียมอเวลาห่าไล
นับแ่วันนั้นิวัรประำวันรวมถึารใ้ีวิอนันรีลาืนไม่เหมือนเิมอี่อไป ไม่ว่าะเริ่มลมือทำสิ่ใหรือหลัเสร็สิ้นภาริมัะส่วามิถึหานู่อยู่เสมอ ๆ อันที่ริไม่่าารั้นยัโสมาหรอ แ่ที่แปรเปลี่ยนไปอย่าัเนนนรอบ้าสัเไ้เลยือวามอ่อนโยน
ะมาเยี่ยมเยือนรุ่นพี่ โรพยาบาลเอน็ยัเทแร์ประหนึ่เ้าหิ มิยอมให้ใรมาแะ้อหรือแม้แ่สถานาร์เริ่มุรุ่นโ้มัแพ้พ่ายเสมอแล้ว่อยอธิบายเหุผลว่าทำไมเราสอนถึิไม่รัน ่าฝ่าย่าปรับเ้าหาอย่านี้นบุรุษึ่นั่มออยู่ห่า ๆ นึริษยาในอ
ภาพรหน้า่าแสนหวาน รุ่นน้อนั่ิัโอบอันรโฟายาว แววแห่เปรมปรีิ์เอ่อล้นประัษ์บนใบหน้าเริร่า รอยยิ้มพิมพ์ใเวลาอยู่ใล้ัน่าอบอุ่นเหลือเิน
รัิาลยมือหนาทาบอุมวหทัยพลันิในใ ถ้าหายีเมื่อไรน้อหานรู้ใบ้าเสียแล้ว
“ูรัันีเนอะ”
“อิาเหรอรับ”
“นิหน่อย” ผมสีาถอนหายใัพ้อเสมือนไม่ไ้อยู่บนโลใบนี้ล้ายส่วนเินที่นั่หัวโ่ับรรยาาศู่รั้าวใหม่ปลามัน ไร้ัวนประหนึ่ธาุอาาศในสายารุ่นน้อ
“เรในโสหน่อยเน้อ…”
“พูไปสอนนั้นไม่ไ้ยินหรอ เาหวานันนานแ่แบบเรา ๆ ทำไ้แ่อิาาร้อน” เน์ยืนเท้าเียผู้ป่วยให้ำลัใ แ่ฟัอย่าไรมันเหมือน้ำเิมมาว่าเพราะำว่านแ่ันไประุ้นเส้นประสาทน่ะสิ
“ทำอย่าับีวิหยุที่เลสาม แ่แล้วมันทำไมเหรอเน์” หาาเพาำเลืออย่าไม่สบอารม์ ร่าเล็หัวเราะลบเลื่อนทำเหมือนไม่เยพูประโยนั้น
“สู้ ๆ นะรับ ผมเื่อว่าสัวันพี่้อเอเนื้อู่แน่ แ่ยาหน่อยนะเพราะผู้หิแบบแฟนผมมีนเียวในโละ้วยสิ” โ้เล่นหูเล่นาเยาะเย้ยอยู่เนือ ๆ ่อนหันไปสวีับหวานใทิ้ให้ายวัยยี่สิบเ้าัฟันรอลอามอบน
“เ็พวนี้นี่นะ อยูถ้าถึสามสิบห้าแล้วยัไม่มีเมีย ูยอมยร้านให้ไอ้เน์เลย” ันปาพล่อยโพล่ไปอย่านั้น็เ้าทาน้า ๆ สิ
“ห้ามืนำนะรับ”
“เออ”
TBC.
ความคิดเห็น