คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10 — ถ้าโลกนี้เหลือเธอกับฉัน (NC)
“ที่บอว่าอบผม อบแบบไหนเหรอ”
“แบบนี้่ะนเ่”
เรียวนิ้วสาสัมผัสแ้มพรรนาเพ้อหาเ้าอเสียระิบวนมวนท้อราวผีเสื้อระพือปีบินวนนบุรุษปรับัวไม่ทัน ลิ่นน้ำหอมน้อย ๆ อบอวลิปเสื้อยัรารึวนหลใหลแม้ผ่านมาหลายั่วโมยัไม่ยอมปลเปลื้ออยาเพ้อฝัน่ออีหน่อย
D-Daow : นเ่ถึห้อหรือยั
D-Daow : าวแอบไปถามเพื่อนุมาแล้ว เาบอว่ามินิมาร์ใ้อะพาร์เมน์เปิ 24 ั่วโม อย่าลืมหาอะไรทานรอท้อนะะ
มุมปายยิ้มหันมอถุอาหาราน่วนบนโ๊ะทำาน าลาเปาไส้เียวับที่เธอแบ่ให้ทานเหลือเพียเศษแป้เล็ ๆ บนถาพลาสิ ระหว่าหยิบเ้าปาลิ้มรส็นึถึใบหน้าามไปพลา
ว่าันว่าวามรัย้อมโลอันหมอหม่นให้ลายเป็นสีมพู หัวใพอโว่าลูบอลลูนลอยบนอาาศ มีแรใใ้ีวิ่อเพื่อลืมาื่นึ้นมาเฝ้ารออยาพบเอ อีไม่นานลืมารอยู่อย่าเหา ๆ เยินับสภาพแวล้อมเพราะหิสาวนามว่าุาว
‘ริ ๆ เริ่มเลือนราทีละนิแล้วล่ะ’
ายผอมหยััวยอมะล้าสิ่สปร หยาน้ำอุ่นไหลรินรศีรษะผ่านเส้นผมปิวหน้าเปียุ่มระทบแผ่นระเบื้อัวาน ห้วหนึ่อเวลาเหมือน้าวผ่านภวั์ปล่อยวาทุสิ่ทบทวนัวเอ หมุน๊อาเวอร์ยันแนับำแพ
ท่ามลาไอเย็นสัมผัสร่าเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าห่อหุ้มปราล้ามเนื้อแร่เือบทุสัส่วนุ้ม่าเ้าฟิเนสสัปาห์ละสามรั้ิ่อันเือบสามเือน
พยายามีวามหมายอประโยฝัหัววบนอนนี้ยัไ้อ้อใไม่ออ ถ้อยำธรรมาแอบแฝอะไรมามายในน้ำเสียเรียบราบารุ่นพี่นโปรล้ายยินีปรีา็ไม่ใ่ะห่วใย็ไม่เิเหมือนเือนสิเสียมาว่า ทั้ีวิอรัิาลห้อมล้อมไป้วยวามเ็บปวและผิหวัไม่้อารให้อี้ำรอยละมั้
ถึไม่บอ็ูแลประหนึ่เ้าหิในปราสาทเพรพลอยอยู่แล้ว ทุารระทำอันลั่นออมาาวมลประัษ์ผ่านนัยน์เนร หาลอเื่อใเาสันิะรู้ว่าผู้ายนนี้ื่อสัย์่อเพศร้ามนาไหน
‘ไม่้อห่วหรอ ผมน่ะรัษาอมานะ’
โ้ิอย่านั้น เอนหลัล้มัวล่มานับถอยหลัรอเวลาใร่เอวนใแทบา ำนึอยู่เสมอว่าเธอส่่อวามิถึเหมือนัน
เ้าวัน่อมา
เหล่านน้อยส่เสียเรียร้อเอาะอยเาะหน้า่าบานหนาเเ่นวัน่อนแ่หนนี้แ่าออไปเมื่อรู้วิธีัารสิ่รบวน เปลือาบา่อย ๆ เบิึ้นอย่า้า้า ปรับโฟัสำเลือมอพลันถอนหายใผละายออาผ้าห่ม ว้าถุเมล็ย่าเท้าปลล็อ่อย ๆ เลื่อนออไม่ให้ลุ่ม้อนื่นัว
“หิวมาล่ะสิ ินเยอะ ๆ เลยนะพวแ” ท่าทีผิแผลไม่สบถำหยาบ เมาอ่อนโยนเหมือนมนุษย์ึ่เยรู้ั พวมันมอหน้าัน ๆ ใ้ปลายแหลมาบเศษอาหารแบ่ัน
ระหว่าเท้าแนับอบหน้า่าเปรยมอสัว์ปียามรุ่อรุ็ิัมีอารม์ร่วมเนือ ๆ พวมันไม่ไ้โหร้ายอะไรแ่โหยหาอาหารเท่านั้นเอ
“น่ารัริ ๆ อยาับลืนลท้อเนอะ”
เสียริ่ัึ้นเรียวามแื่นสะบัปีบินหายไปทันวัน รอบหน้าหวานหันมอรู่หนึ่่อนส่อาแมว ายปริศนาหลัประูมัผมทรัโะเป็นเอลัษ์ ถือถุผ้าหัน้ายหันวาระแวว่ามาถูห้อหรือไม่
้วยวามเอ็นูเลยนึสนุแล้ไม่เปิรับแ พอบรรยาาศเียบริบไร้ารอบรับ อีนนึประหวั่นไม่รีรอหยิบโทรศัพท์ส่้อวามหาเ็เพื่อวามแน่ใ ทุอย่าผิปินในแเมิน้อวามอย่าไม่ไยี่อนผ่านไปเือบห้านาทีถึปราายสูระบายหัวเราะลบัน
“โถ่ไอ้ห่านึว่ามาผิห้อ”
“โอ๊ย สะใริ ๆ มึ้อเห็นหน้าัวเอผ่านาแมว เลิ่ลั่สุ”
“ไอ้เวร” หมัหลวมเหน้าผาทำท่าเสแสร้แล้เ็บร้อโอรว “สำออย”
“แล้ใรไม่สนุเท่าแล้มึ ฮ่า ๆ”
“มันน่ามาหาไหมเนี่ย”
“ท้อแ็เลยว่ะ เ้ามา่อนมา” ๊อ้าวาอัวเอเ้าห้อวาสัมภาระบนั้นรอเท้า พอเห็นอีฝ่ายเรอเรใล้ายินิสัยาเมือนอึบอให้ทำัวสบาย ๆ ิเสียว่าเป็นบ้านัวเอ
“เสียไปเท่าไหร่วะ ำไ้ว่าราว่อนยัเป็นแ่ห้อโล่ ๆ ไม่ใ่เหรอ”
“็เยอะอยู่ อบหรือเปล่าล่ะ”
“อือฮึ แู่ว่ามันมีลิ่นอายอเพศร้ามอยู่นิหนึ่”
“ปิูอบอสารพัุ๊ิ๊อยู่แล้วปะ”
“รวมถึนี่้วยใ่ไหม” ยสิ่อในมือโว์หรา นัยน์าเเ้มเบิว้ารีบว้ามาามือ
“แอบพาสาวมาเหรอ” ยัไม่พอ วเนรเียบมสัเรอยิสมาร์บนปเสื้อเิ้าวึ่พาไว้บนพนัพิเ้าอี้อย่าใร่รู้
“หืม... ไม่ไ้นัุ่ยเย ๆ หรอมั้”
“เฮ้ย! เอามานี่” เ้าอห้อระาไม่สนมารยาท โยนลถัใส่ถัั่อนเ่น่าทาสายา “เวรนี่ รู้มาริ ๆ”
“แล้วไ พันาถึั้นไหนแล้ว” ไ้ัหวะี้ถามเอาำอบ ลาันแป๊บเียวเพื่อนสนิทู่โมถึั้นนี้แสว่าแพรวพราวพอัว
“มาทำไม”
“อบูรับ”
“เรื่อส่วนัวรับไม่อยาให้สัมภาษ์ บนะ”
“้าพ่อนวามลับเยอะ”
“มึะบอูไ้หรือยัไอ้ผมหยิ”
ายุำไม่อยาวามยาวสาววามยืยอมอบำถาม ั้แ่เหยียบประเทศ็หาเวลามาเอันยามา เนื่อ้วยหน้าที่ารานอันหนัหนาสาหัสแทบแอบอู้ไม่ไ้ยิ่เพิ่มระยะห่า้อารสัสรร์เล็ ๆ น้อย ๆ ับเพื่อนฝู เผอิหยุานพอีเลยบึ่มาหาทันที
เรียวนิ้วแะฝาเปิระป๋อเบียร์แ่เย็นยื่นให้เรือนผมอันเอร์ั เารับมันมาระแ่หัววัน ราในลำอื่นใ่อนเหลือบไปเห็นนมนมเนยึแบโ๊ะี่ปุ่นนาเล็ั้เหนือเียนอนเพื่อวาอาหารว่า เริ่มถามไถ่สารทุ์สุิบามประสา
“ไ้ลอีาร์ใหม่หรือยั”
“ยั ูนึว่าอปลอมเลยไม่ล้าใ้อะิ”
“วนีน เอาไปเล่นที่ร้าน้วยละันนะ”
“เล่นไ้ไร้านปิสัปาห์หนึ่”
“เพราะ”
“พี่รัแื่มนลไปูบพื้น หมสินอนิน้าว้มอยู่โรพยาบาลนู่น” ๊อเพิ่รู้เลยห่วอย่าสุแสน ายหนุ่มเ้าใวามรู้สึพลันอธิบายไปว่าฝั่นั้นพ้นีอันรายแล้ว รัษาไม่ี่วัน็สามารถลับมาเินเหินไ้เหมือนเิมถึโล่อ
“ีแล้วไม่เป็นอะไรมา เือน ๆ หน่อยละัน ไ้่าวว่าพี่แอาสารับ่ว่อเพลมึนี่”
“เออ ไม่รู้อนนี้ทำถึไหน”
“ไม่ถามล่ะ”
“อนฝามึส่สมุมาืนันทิ้ท้ายไว้อะิ ว่าห้ามถามนว่าะถึวันานปีหน้า”
เรียวิ้วมวไม่เยพบเอบุลประหลาเ่นนี้ ในานะเ็ฝึานวารเพลมาสอเือน้อรายานวามืบหน้าอยู่ลอหรือนี่ือรูปแบบารทำานแบบใหม่
“แปลีว่ะ เหมือนายฝันเลย”
“อย่าพูถึพี่รัแบบนั้น” ้านนิ้วี้หน้า่าทำเอาเ้าอื่อสะุ้ใ ท่าทีเปลี่ยนะทันหันเมื่อล่าวบราวับยย่อั่พระเ้าห้ามนนอแะ้อแม้แ่ปลายเล็บ
“แ่เปรียบเทียบเย ๆ เอ ไม่เห็น้อุเลย”
“ไม่อบ”
“เออ ๆ แล้วนุยมึล่ะเป็นไบ้า” บรรยาาศเริ่มไม่น่าไว้ใลัวเือาลมาว่าเิมึัสินใเปลี่ยนหัว้อสนทนาทันที
“อ๋อ ุาวเหรอ” รุ่นิรู่หนึ่ “เรื่อย ๆ นะ”
“เรื่อย ๆ อมึหมายวามว่าอะไร”
“่อยเป็น่อยไป ไม่รีบร้อนแ่็อยาพันาวามสัมพันธ์อยู่้วยันสอ่อสอใ้ผ้าห่ม”
“ทะลึ่”
“ไม่นะ เราเือบไู้บันแล้วถ้าไม่มีมารผ” โ้นึเสียาย บรรยาาศำลัพาถึฝั่ปรารถนาันเิเรื่อไม่าฝันเสียไ้ “เสียายเนอะ”
“เย็นนี้วนมาสิ”
“ะีเหรอ”
“ไม่ลอไม่รู้ ถ้าใรันลอวน้าืนู”
“ไหนอนแรเถียอเป็นเอ็น”
“อยาให้เพื่อนสมหวัไม่ไ้เหรอวะ”
“เี๋ยวลอู” เื่อฟัอย่า่ายาย านั้นถึใ้เวลาับนัศึษาปริาโทว่าหลายั่วโม่อนถึนัสำั
*****
หนึ่้อวามัวนินเนอร์ไ้แสเทียน วาอ่อนหวานสะท้อนร่าอรรผ่านระบานให่ สัเหมุนัวรววามเรียบร้อย พรมน้ำหอมลิ่นโปรอบอวลวนหลใหล หยิบ่าหูเลื่อมพรายนาเล็ประับประา ประทินผิวลเรื่อสำอาอ่อน ๆ สลับย้อมือมอเ็มนาฬิาวนใล้เวลาึ้นมาทุที
หิสาวถอนลมหายใแบมือทาบอ พยายาม่มอารม์ให้เย็นล สำหรับรั้แรอุาวผู้ึ่เยมีประสบาร์รัทว่าไม่ถึั้นลึึ้ถือว่าประหม่าอยู่พอัว ถ้อยำหวานพยายามให้ำลัใัวเอ้ำ ๆ ไม่ไ้่วยให้วมลหยุเ้นระรัว ระทั่ล่อแ้เือนแสบนหน้าอ
Go : ทำใให้สบายเหมือนอนอยู่้วยันที่สวนสาธาระนะ หรือถ้าัวลลอทาน็อโแลู ่วยไ้รับ
ถึพิมพ์มาแบบนั้นมิอาบรรเทาอาารื่นเ้นไ้เลย มันไม่ใ่ไปนัุ่ยเล่นเหมือนทุรั้แ่หมายถึินเนอร์ในรอบหลายปีพลันทิ้ัวลนอนบนเียนุ่ม หลับาินนาารพอทุเลาลบ้า
‘อให้ทุอย่าออมาีนะ’
อีฟาหนึ่บรรลมือทำอาหารในรัวเล็ ๆ ่ำืนนี้ทำเมนูเรียบ่ายอย่าสุี้ี่ปุ่นที่าม้อมูลในอินเทอร์เน็ มุมปายยิ้มพึพอใในฝีมือพ่อบ้าน อย่าน้อยวามรู้รั้นอยู่หอมหาวิทยาลัยยัไม่ืนไปเสียหม
ะเียวันประูบานสูถูเาะสามรั้ปราสาวามสวมรอปท็อป ระโปรสั้นเหนือเ่าสีพาสเทลเพิ่มลูเล่นิเ็มลัหมีน้อยรอเสื้อ ทำทีเินอายไม่ล้าสบา่อนผายมือแสวามเป็นสุภาพบุรุษรับระเป๋าใบเล็มาเ็บไว้อย่าทะนุถนอม
“เป็นอะไรเหรอรับ”
“อืม... ไม่่อยมั่นใเลย่ะ”
“ไหน มอหน้าหน่อยสิ” เ้าัวยัประหม่ามีเหื่อึมน้อย ๆ เรียวนิ้วสวยเยามนเปรยมอ้วยวามเสน่หา “สวยัเลย ไม่เยเอผู้หินไหนสวยนานี้มา่อนเลยรับ”
“อะ อืม” วมลสั่นระริแทบหลุาอ เหุใถึรู้สึท้อไส้ปั่นป่วนเร็สะท้านสูเสียัวนนานี้
“หิวหรือยั ทาน้าวันมั้ย”
“...่ะ” แร ๆ ยัทำัวไม่ถู พอผ่านไปสัพัถึลื่นไหลไม่หลเหลือวามพะว ถ้อยำปลอบประโลมนุ่มนวลพยายามับไล่อารม์หวาหวั่นหายไปในพริบาพาบรรยาาศสใสลับมาอีรั้
“อร่อยมั้ย”
“อือ อร่อยมาเลย่ะ โ้ทำเอเหรอ”
“รับ ลมือลรัวเพื่อุนเียวเลยนะ”
“ถูใั่ะ”
“อบ็ทานเยอะ ๆ”
ุาวส่สายาอออ้อนอยาให้บุรุษป้อนบ้า เามอปิิริยานึเอ็นูัเนื้อิ้นพอีำเป่าไล่วามร้อน่อนทำามำอ รู้ัวอีทีหม้อไฟบนเาไฟฟ้าึ่ั้อยู่เหนือโ๊ะเล็เหลือิ้นหม้อแล้ว
“ินเ่ว่าที่ินะ”
“าวยัไม่อิ่มเลย”
“นั่นสิ อยาทานอะไร่อไหมรับเี๋ยวสั่ไรเอร์ให้มาส่”
“อยา่ะ”
“อะไรีล่ะ ุเลือเลย” โ้เ้าแอปพลิเันยื่นเบื้อหน้า หิสาวส่ายหัววาโทรศัพท์บนผ้าห่ม
“อยาทานอย่าอื่นไม่ใ่อิน”
เท่านั้นึเ้าใว่าหล่อนไม่ไ้้อารอาหารหรืออหวานแ่เป็นอย่าอื่นึ่ไม่สามารถสั่าแอปไ้ นัยน์เนรสอวสอผสานันำลัเรียร้อให้สาน่อวามปรารถนา
เสมือนรู้ว่าวรทำสิ่ใ่อ ่วยันเ็บอุปร์ออาเียนอน่อนเ้าห้อน้ำัารัวเอแล้วึหย่อนายเีย้าแนบิไม่เหลือ่อว่าให้หายใ
แสันทราสอส่อระทบผิวพรรยามรารีับลมหายใร้อนรุ่มรลำอาวเนียนราวปุยฝ้าย ายหนุ่มหมหนทา่มลั้นัหาใร่รั ไฟราะ่อย ๆ แผเผาวฤทัย อะรีนาลีนหลั่ไหลเส้นเลือสูบีทั่วเรือนร่าพลาเอ่ยำอ้าใบหู
“ที่บอว่าอยาทานอย่าอื่นหมายถึผมหรือเปล่า”
“...ิเอาเอสิะ”
“เลยไ้มั้ย ผมโ่”
“อือ”
“อือือ”
“ัน้อารุ”
“พูมาแ่แร็บแล้วรับ นี”
TBC.
ความคิดเห็น