คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 — ค่ำคืนนั้นฉันฝันถึงเธอ
เาวาโทรศัพท์เรื่อโปร้าาย หยิบสมุโน้ในั้นหนัสือเยื้อหัวเียออมา วาสายามออัระเรียรายทีละประโยออเสียพิเราะพิไร ่อย ๆ ีสายีาร์ัวโปรสลับับแท่ินสอเียนอร์
ในานะนันรีลาืน โ้ั้ประิธานอยาทำเพลเป็นอัวเอสัรั้ในีวิะเปรยมอรูปศิลปินนโปรบนแผ่นโปสเอร์รำพึรำพันมั่นเหมาะ้อทำไ้แน่ ราบเท่าลมหนาวพัอาาศเย็นเื่อยนระึ้นฝ้ามุมัว
หยัายผอมออาเียนุ่ม ้าวาเินไปยับม่านลลอนล็อหน้า่าไม่ให้สัมผัสวาบหวิวเล็ลอผ่านายเสื้อระทบรูุมน เือนแห่ฤูหนาวล่นเ้ามาเรื่อย ๆ ยามเห็นู่รัยืนเยมเล็หิมะ โอบอท่ามลาวามโรแมนิไฟริษยาุรุ่นสุมในอ เิมาเือบสามสิบปีไม่เยมีโมเมน์เ่นนั้นเลย
‘อิาั’
‘อยาสวมอแบบนั้นบ้า’
บุรุษถอนหายใเท้าาเผลอใลอย ลำพัทำานหาเินเลี้ยีพ็เหน็เหนื่อยะแย่ หามีใรสันอยลูบหัวปลอบประโลม เิมพลั่อนนอนหรือถามไถ่ีวิประำวันบ้าี
ยามเ็มนาฬิายับทับเลสิบสอบอเวลาเที่ยืนรถึราเ็บสมุเพลเ้าที่เิม บิี้เียเหยียแนสุแร่อนำระล้าใบหน้า ล้มัวลนอนล่อลอยอยู่ในห้วภวั์
ว่าันว่าวามฝันือภาวะสมอายภาพสิ่่า ๆ ทั้มีอยู่ริและหลั่าินนาาร ่อน้าไม่แน่นอน ไม่่อเนื่อ าเาไม่ไ้แถมไม่มีเหุผล ในทารัน้ามทัศนวิสัยพร่ามัว หิสาวนิรนามสวมเรื่อแบบแอร์โฮสเสสอประสานสายาเ้า้วยันราวับทั้สนามบินมีเพียเราสอ โ้ถวิลหาสรีปริศนาึ่ไม่เยพบเอันมา่อน เป็นลาบอเหุว่าะมีเรื่อี ๆ เิึ้นในเร็ววัน
‘ถึโอาสเท่าับศูนย์ อย่าน้อยอเ็บเี่ยว่วเวลาในฝันเอาไว้พออุ่นใ’
ยามันทราลาลับอบฟ้า วะวันโรส่อแสเรือรอเริ่ม้นเ้าวันใหม่ นาฬิาปลุิิทัลเรราาหัวเียเาเอื้อมมือไปปิมันทันที่อนเปิเปลือาปรับโฟัสเาศีรษะแร
วันนี้เพื่อนสนิทบินลับมาา่าประเทศหลับารศึษาระับปริาโทมาหมา ๆ ายระหบรรเลือเสื้อผ้าลอหลาหลายุว่าะเอัวที่เ้าู่เสียเวลาเือบสี่สิบนาที แล้วึว้าผ้านหนูผืนให่ทำิวัรประำวัน านั้นลเรื่อสำอา ีน้ำหอมอบอวลลิ่นโปรบนุเสน่ห์พลันทอสายาเมียมอใบหน้าหล่อเหลาอันสะท้อนเรือนระ แ่นยิ้มเสริมวามมั่นใสำรวัวเอว่าหยิบอำเป็นไปรบหรือยั สำัที่สุือีาร์ห้ามลืมเ็า
*****
เสียามสายึ้อแ้ให้ทราบทั่วัน ับใวามไ้ว่าเที่ยวบินหนึ่ไ้ทำารลอเป็นที่เรียบร้อย มือสวยล้วเ้าไปในระเป๋าาเหยิบสมาร์โฟนออมาพิมพ์้อวามหานัศึษาหนุ่มเพื่อบอให้รับรู้ว่านมารออยู่หน้าเแล้ว
ถ้อยำุ้นเยแผร้อโบมือทัเนือ ๆ สุ้มเสียอึทึเรียวามสนใรอบ้าหันมามอาเป็นมัน เ้าอเรือนผมหยัศยาวประบ่าแบสัมภาระพะรุพะรัเร่ฝีเท้ามาหาอย่าว่อไว
“โ้! ไม่ไ้เอันนานเลยเป็นไบ้า” ๊อโผลเ้าอเอามือบแผ่นหลัเบา ๆ
“ีเพื่อน แล้วมึล่ะอยู่นั่นเป็นไเรียนหนัเปล่า”
“แทบลาเลือ ว่าะบมาไ้นะหัวหมุนับวิทยานิพนธ์นเือบเป็นบ้าเลย” พอเห็นว่าเพื่อนสนิทอยู่ีมีสุหมวามพระว
“ีแล้ว ีวิารานะไ้้าวหน้า เอ้อ มึะลับมาบริหารธุริ่อใ่มั้ย”
“ใ่ วาแผนไว้แล้ว”
“อือ อให้ทุอย่าออมาีนะ”
“แล้วมึล่ะ ีวินันรีเป็นยัไบ้า”
นัยน์เนรเียบมยิำถามับสัเว่าโ้ยัินิสัยพีาร์โปร่ัวเ่ใส่ระเป๋า ปิอนใ้ีวิในมหาวิทยาลัยมััวิันบ่อย ๆ แถมไลฟ์สไล์่อน้าล้ายลึันมา
๊อเยฟอร์มวนรีเล่นอนเสิร์รั้นอยู่ปีหนึ่และวามือเมื่อรู้ผละแนนสอบ หลัานั้นไม่ไ้แะเรื่อนรีใ ๆ ในห้อ้อมอีเลย เห็นร่าสูยัมีวามอบเหมือนเิมไม่แปรเปลี่ยนันหวนนึถึ่วเวลาอนวัยรุ่นึ้นมา
“ไ้่าวาพวเวหาว่าำลัแ่เพลเหรอ ถึไหนแล้วล่ะ”
“พยายามศึษาอยู่ยัไม่เป็นิ้นเป็นอันเลย แ่ไปุยันที่อื่นไหมล่ะไม่เมื่อยหรือไ”
“เออว่ะริ้วย” เรือนผมน้ำาลอ่อนส่ายหัวไปมาทำอย่าับไม่เยเอันเือบสิบปี
ในเวลานั้นเอเสียป่าวประาศัอีรา ประวบเหมาะบรราลูเรืออสายารบินนับสิบ่อย ๆ ทยอยเินออาประู เหุอันใลบันาลให้โ้แลแอร์โฮสเสเหล่านั้นวบนสะุาเ้าับใรบาน
สรีสวมเรื่อแบบโทนอ่อนหัน้ายหันวารอบทิศประหนึ่มอหาใรสัน ระทั่วาาแหลมัวานไล่หลัวิ่มาสวมอท่าทาเริร่าอย่าสุแสน
“โ้ ฟัอยู่หรือเปล่า” ๊อพยายามเรียสิหลันรหน้าเผลอเหม่อมอล่อลอยไม่อยู่ับัว
ใ่สิเิมายี่สิบหปีไม่เยพบใรสวยามั่นาฟ้านี่นา
ั่วพริบาสอนัยน์เนรประสานันเหมือนโลหยุหมุน ท่ามลาวามุลมุนมีเพียเราสอ ร่าอรรหลุเผลอส่ยิ้มบา ๆ ทรอำนาทำลายล้าิใั่มน์สะ
“ไอ้โ้ ไ้ยินไหมเนี่ย”
“๊อ ไปรอที่รถ่อนเลยอเ้าห้อน้ำแป๊บนึ” เ้าอื่อมึน ไม่ี่วินาทีายสูหายวับไปาวิสัยทัศน์ทิ้ให้อีนยืนอ้าปา้าลำพั
“ห้อน้ำอยู่ทานี้ไม่ใ่เหรอ ทำไมมันเินไปอีทาล่ะ...”
*****
ร่าน้อยเมาธ์ับเพื่อนสนิท ปลายฟ้าพนัานสายารบินเียวันลาานเพื่อมาหาเธอโยเพาะ หาไม่ทำอย่านั้นอีฝ่ายน้อยเนื้อ่ำใเวลาเห็นลูเรือนอื่น ๆ มีนรัหรือรอบรัวมารอรับ อย่าน้อยะไ้รู้สึไม่แปลแย
“อบในะฟ้า แ่วันหลัไม่้อลาาน็ไ้”
“ไม่เป็นไรเลย แเป็นเพื่อนันนะ”
“อือ”
“ว่าแ่ผู้ายนนั้นไปไหนแล้วล่ะ เมื่อี้ยัเห็นอยู่เลย”
“ไม่รู้สิ ลับไปแล้วละมั้”
“โห อะไรอะมาหลอให้หลทาสายาเนี่ยนะ แย่สุ ๆ” ปลายฟ้ารู้สึเสียอเสียายเสมือนเรื่อัวเอ ปิเสธไม่ไ้เลยว่าเพียสบาั่ววินาทีมีอิทธิพล่อในอยาเออีรั้
“เราลับันเถอะ”
“เี๋ยว ันอเ้าห้อน้ำแป๊บนึไ้มั้ย”
“ไ้ ๆ ั้นเรารอแถวนี้นะ”
“โอเ!” หิสาวถอนหายใพลันมอนาฬิา้อมือ่อนวาามอหาุพัพิ
ท่วทำนอไพเราะเสนาะหูัอย่าไม่มีที่มา เพลรัแรพบถูบรรเลโยนันรีท่อันทราเรียวามสนใให้หลายนหันมาับ้อ ะีสายีาร์ประทานรอยยิ้มส่ถึเ้าอร่าอรรหยุยืนเบื้อหน้า วามประทับใแรรารึุั่พรหมลิิีเส้นใ้บรรบพบันโยบัเอิ สายลมแห่วามรัพัพายับเ้าหาเว้นระยะห่าไม่ถึสอฟุ
“เราเยเอันมา่อนหรือเปล่ารับ รู้สึุ้นหน้าร่าาเหมือนรู้ัันในฝันเลย”
“…ไม่่ะ ไม่เย” ไม่ล้าสบาู่สนทนา แ้มแระเรื่อเอะเินระาอายบิัวเป็นเลียว “เสียเพราะีนะะ ุ…”
“โ้รับ”
“อือ โ้”
“แล้วุล่ะื่ออะไร”
“ุาว”
“ุาว? ื่อเพราะเหมือนเพลที่ร้อไห้เมื่อี้เลยรับ”
ใรบอว่าเาไม่มีเสน่ห์ ใรบอว่าเาีบใรไม่เป็น ถึไม่มีนอใโสสนิทมารึ่่อนีวิแ่ทัษะแพรวพราวึูเพศร้ามเ็มเปี่ยมเหลือล้น หานี่เป็นเพียวามฝันเป็นฝันที่ีที่สุ หรือถ้าไม่ ็อให้เรื่อราว่อานี้เริ่ม้นอย่าไร้อุปสรรั่ใหวั
TBC.
talk : ุโ้ลืมเพื่อนหรือเปล่าะ
ความคิดเห็น