คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ซุปเปอร์จินฮวาน ปากหมาท้าจุนฮเว ♡ .๓/๑ooเปอร์เซ็น.
*********************
กลับสู่ปัจจุบันที่กูจินฮวาน กูที่หมายถึงตัวกู ไม่ใช่กูที่หมายถึง กูของจุนฮเว เออช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้มาคิดก่อนว่าผมจะรอดออกไปจากตรงนี้ยังไง .. คอนโดของไอ้เหยินบ้อบบี้เนี่ย หลังจากที่ไอ้ยักมันจับผมได้ก็ลากผมมาหมกอยู่ที่ห้องนี้
ถามกูสิ่กูต้องการไหม นี่พวกมึงจะยำตีนกูแล้วฆ่าหมกคอนโดใช่ไหม T__T
“จินวาน หยิบน้ำแข็งมาถูหลัง เอ้ย! มาใส่แก้วให้พี่คิมบับหน่อยเด่ะ”
ไอ้เหยินบ้อบบี้ที่ตอนนี้เริ่มสติสตางค์เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะกระแทกเหล้าเข้าปากไปมากกว่าสองขวด ให้ตายนี่พวกมึงกินกันแทนน้ำเลยใช่ป่ะเนี่ย แล้วดูกู!! ให้กูกินอะไร นม!
ผมมองแก้วทรงสูงที่บรรจุน้ำสีขาวขุ่น ๆ ที่เรียกว่านม กูก็อยากกินแบบพวกมึงได้ไหมล่ะ .. แต่ใครมันจะไปกล้าขัดใจไอ้ยักจุนฮเวที่ตอนนี้หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ มันให้เหตุผลที่ผมฟังแล้วไม่อยากจะได้ความหวังดีของมันเลยซักนิด
‘มึงไม่ต้องกินเหล้า กินนมไปกูหามาให้ ยิ่งเตี้ย ๆ อยู่ เวลากูจะอัดหน้ามึงกูลำบากใจนึกว่าแกล้งเด็กประถม J’
เหตุผลอะไรกากสุด ๆ จากคนใจโฉด ไม่กูไม่กินหรอกกูอยากให้มึงลำบากใจเวลามึงจะทำร้ายร่างกายกู! หึ
ผมถอนหายใจยาว ๆ ปรายตามองไอ้เหยินแว้ปนึงแล้วงัดก้นออกจากโซฟามุมห้องที่พวกมันจัดสรรไว้ให้ผมเดินไปหยิบแก้วเหล้าก่อนจะเดินทำหน้าเนือย ๆ ไปตรงที่มันวางถังน้ำแข็งเอาไว้
“นี่มึงก็เอาไปตั้งไว้ข้าง ๆ ก็ไม่ได้เนอะ ลำบากกูอีก แล้วถ้าจะตั้งไกล ๆ ก็มีตีนทำไมไม่เดินเองว่ะ ..”
ผมบ่นขมุบขมิบเบา ๆ ห่างกันขนาดนี้พวกมันไม่ได้ยินหรอก .. ถ้ายืนใกล้ ๆ ผมคงเงียบเหมือนเป็นใบ้ไม่อยากให้ปากพาซวย ไม่อยากให้ปากพาตีนเข้ามาหาอีก T_T คิดแล้วอยากแบะปากเป็นรูปสระอิแบะปากให้กับความปากหมาของตนแบะปากให้ไอ้ฮงกับไอ้จินไอ้เฮงซวยทั้งสองคนที่ทิ้งผมไว้ แต่ก็นะ ไม่ใช่ความผิดของพวกมันด้วยซ้ำ ความปากหมาของผมล้วน ๆ การจะโดนยำตีนจากไอ้พวกนี้ก็ต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้นแหละ
โชคดีนะไอ้ฮงกี้ไอ้จินนี่ .. ไปเถอะทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรค ทิ้งกูไว้ตรงประตูนรกกับไอ้พวกโฉดนี่แหละ ฮึก ...
“จินวาน วานหยิบหนมตรงนั้นให้หน่อย”
อีกเสียงที่อยู่ตรงข้าง ๆ บ้อบบี้ดังขึ้นหลังจากที่ผมเดินเอาแก้วเหลาไปให้
“เมื่อกี้กูก็เดินไปไมไม่บอกแต่แรกว่ะ ไอ้เวรนี่”
ผมรีบเม้มปากทันทีเมื่อทุกสายตาจ้องมาที่ผมเป็นจุดเดียวแล้วส่งยิ้มแห้งๆให้กับทุกคน
โอ้ยยยยย กูว่ากูคิดในใจนะประโยคเมื่อกี้ คิดในใจแต่ปากแ.ม่งทรยศกูตลอดเป่งเสียงออกมาทำไม!! จินวานอยากจะร่ำไห้ T-T
เพื่อให้หลุดเป็นเป้าสายตาของทุกคนผมเลยรีบพาตัวเองไปตรงที่เติมน้ำแข็งเมื่อกี้แล้วหอบถุงขนมกลับไปให้ไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้ที่ผมสังเกตุมานานล่ะว่ามันชอบหยิบลิปปาล์มออกมาทาปากทุก ๆ สิบห้านาที ชื่ออะไรซักอน่างนี่แหละ คิดแปป อ่า .. ช่างมันเถอะครับเอาวางให้มันไปแล้วกลับไปนั่งตัดพ้อไอ้ฮงกับไอ้จินแล้วก็ปากเฮงซวยของตัวเองต่อดีกว่า
“ยุ่ยฮยองขนม ..”
ผมส่งยิ้มหวานให้ไอ้มนุษย์ลิปปาล์มที่ผมพอจะนึกชื่อมันออกแล้วก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมแต่ก็ต้องชะงักกับเสียงไอ้มนุษย์ลิปปาล์มคนเดิม
“กูชื่อยุนฮยอง ไม่ใช่ ยุ่ยฮยอง ชื่อนั้นเก็บไว้ตั้งให้ลูกมึงเถอะจินวาน -_-”
“เหี้-ย ยุ่ยฮยอง 5555555555555555555555 จินฮวานทำดีกูชอบ ไป ๆ อนุญาตให้เอาขนมปังไปกินกับนมได้ซองนึง 5555555555555555555555555555555”
“ว่างแก้วเหล้าแล้วไปนอนไปมึง”
“นอนกับมึงอ่ะหรอยุ่ยฮยอง”
“นอนกับตีนต่างหากควา-ยจริง ๆ ..”
นั่นไม่ใช่เสียงของยุนฮยองนะครับที่ตอบคำถามของบ้อบบี้ แต่เป็นเสียงกูนี่แหละ …
จินวานไม่ได้ตั้งใจจะเ.สือกนะจินวานขอโทษ
ผมไม่รอให้ไอ้เหยินบ้อบเอาตีนพาดปากผมเลยรีบชิ่งมามุมห้องตรงโซฟาตัวเดิมตัวที่เราเคยรักกัน #ผิด
“อยากกลับบ้านยังเตี้ย”
“ก็ดูหน้ากูสิว่ากูบันเทิงกับพวกมึงถึงขนาดอยากอยู่ต่อไหม ..”
พูดเบาราวเสียงกระซิบแต่ผมมั่นใจว่ามันต้องได้ยินต้องใช่แน่ ๆ คิดในแง่ลบไว้แล้วทุกอย่างจะดีกว่าที่เราคิด
นี่แหละ!! คติประจำใจประจำตัวผม
“ตอบกวนงี้ เดี๋ยวปากมึงจะมีสีเอานะ”
อ่า ... ผมคงต้องตัดไอ้คติเฮงซวยนี้ออกไปซะแล้วล่ะ
ผมมองหน้าจุนฮเวที่หย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ ด้วยใบหน้าหงุดหงิดเต็มที่ หน้าแ.ม่งเหวี่ยงโลกสุด ๆ มึงเคยยิ้มบ้างไหมว่ะ ไอ้ยัก
“อ่อ จุนเวจะเอาลิปมาทาปากให้จินวานหรออ”
ผมทำเสียงให้คาวาอิสุด ๆ ใส่ไอ้ยักข้าง ๆ แต่ดูจากหน้ามันคงจะเป็นคาวาอึมากกว่า .. อึไม่ออก
“เปล่า จากหมัดกูนี่แหละครับ J”
ไอ้ยัก ใจโหด - -
ผมมองหน้ามันก่อนจะแบะปากหนัก ๆ ให้ตอนที่มันหันหลังไปหาเพื่อนของมัน คิดว่าผมจะกล้าแบะต่อหน้ามันหรอ .. ตอบเลยว่าไม่!!!
“กลับบ้าน ..”
ผมกระตุกแขนเสื้อของจุนฮเวที่หัวจุ่มอยู่กับกองขวดเหล้าและเบียร์ สภาพ -_- … เหมือนหมาเมายาเบื่อ มันคำรามหน่อย ๆ เมื่อโดนรบกวน โอ้ยย กูอยากกลับบ้านนี่ตีสี่แล้วนะเว้ย
“จุนเว กูอยากกลับบ้าน!!!”
ผมก้มหน้าลงตะโกนข้างหูมันจนมันสะดุงลุกขึ้นมามองหน้าผมแบบไม่พอใจสุด ๆ ก่อนที่มือใหญ่จะตบหัวผมหนึ่งที ถึงกับหัวลั่นเลยกู ...
“จะตะโกนทำเตี่ยมึงหรอ เออ ๆ ปาย ๆ กลับบ้าน”
เออดีอ่ะเมาแต่ฟังกูรู้เรื่อง กูซึ้งดีไหม ตอบกูด้วย .. จุนฮเวลุกขึ้นยืนตั้งหลัก เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเซไปแล้วก็เซมา เออดีแล้วงี้จะกลับบ้านไหวป่ะ ก่อนที่มันจะเดินเซ ๆ ไปยังประตูทำให้ผมรีบวิ่งตาม นั่นไอ้เหยินนอนอยู่ ไม่รอช้าผมวิ่งเหยียบมันไปเลยด้วยความแค้นที่สะสมมานาน หึ! จุกสิเมิ๊งงง
“โอ้ยย ตาย ๆ กูตายโดนรถสิบล้อทับ”
มันสะดุ้งตัวละเมอขึ้นมาก่อนจะฟุบหน้าลงกับพื้นตามเดิม ขอวิ่งกลับไปเตะปากมันอีกทีกได้ไหม กูไม่ได้หนักเหมือนรถสิบล้อนะ -_-
แต่มีเวลาไม่มากพอที่จะวิ่งกลับไปเตะปากไอ้เหยินได้ เมื่อจุนฮเวรีบเดินทั้ง ๆ ที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ ผมเลยรีบวิ่งไปพยุงมันไว้ เห้อ .. ภาระกูชัด ๆ มันมองหน้าผมแล้วยกยิ้มมุมปาก
*******************
๕o เปอร์เซ็น
“ลุง ๆ จอดตรงนี้แหละ”
หลังจากที่ต้องทนทุกข์อยู่นานกับเสียงบ่นของลุงคนขับรถที่บ่นพวกผมตลอดทางเพราะไอ้ยักที่นั่งอยู่ข้างผมมันทำท่าจะอ้วกอยู่ตลอดเวลาอ่ะดิ!! ลำบากผมต้องคอยเอามืออุดปากมัน
อี๋! มีแต่น้ำลาย ไอ้นี้เมาแล้วต่อมผลิตน้ำลายทำงานหนักผิดปกติอ่อว่ะ ชุ่มมือกูเลย -_-
“เหี้-ย..มึงเดินดี ๆ ได้ป่ะวะเนี่ย ตัวก็อย่างกับยักน้ำหนักมึงน้อย ๆ มั้งนั่นทิ้งตัวลงมาซะกูเป๋เลย - -“
ผมบ่นกระปอดกระแปดอย่างหงุดหงิดทำไมผมกล้าบ่นมันหรอ เพราะมันเมาไงล่ะไม่รู้เรื่องหรอกลองมันปกติดิ มีหรอผมจะกล้า 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 หัวเราะหนักมากให้กับความปอดแหกของตัวเอง ความปอดแหกแบบเพรียว ๆ ไม่มีความกล้าแม้แต่1เปอร์เซ็นผสมอยู่
ผมพยายามแบกร่างยัก ๆ ของจุนฮเวมาตรงหน้าบ้านที่มีประตูรั้วไม้สูงประมาณเอวผมล้อมรอบอยู่สายตาสอดส่ายเข้าไปในบ้านเพื่อหาผู้อยู่อาศัยคนอื่น แล้วสมองผมก็ประมวนผลถึงเรื่องเมื่อสองสามวันที่แล้ว
อ่า ... คุณน้าพาสามแสบไปเที่ยวญี่ปุ่นนี่หว่า
คุณน้าที่ผมหมายถึงก็คือแม่ของจุนฮเวนี่แหละครับ เห้อ แล้วจะทำไงกับมันดีเนี่ย ผมก้มมองร่างใหญ่ ๆ ของมันที่นอนคอพับคออ่อนอยู่ข้างรั้วบ้าน รู้ว่าจะเมายังกระแดะกินเข้าไปเยอะนะมึง
หึ .. ปล่อยแม่.งนอนตากยุงตามลมหนาวอยู่ตรงนี้แหละ กูแก้แค้นมึงที่มึงพากูไปเป็นเบ๊ของพวกเพื่อน ๆ มึง ถึงแม้มึงจะห้ามไม่ให้พวกมันยำตีนกูก็เถอะแต่กูก็แค้นอยู่ดี หนาวตายไปเลยไป๊!
เอามือผลักหัวมันไปหนึ่งทีด้วยความคับแค้นใจแล้วยืดตัวเต็มความสูงของตัวเองที่มีอยู่น้อยนิด (คนอะไรแซะตัวเองก็เป็น555555555555555) ก่อนที่จะเลื่อนมือมากระชับเสื้อโค้ดของตัวเองเมื่ออากาศหนาวเริ่มตีปะทะเข้ากับร่างกาย
ป่านนี้พี่เขาจะหลับหรือยังนะ ...
กูว่าป่านนี้ไม่น่าจะเหลือรอดเด็กอนามัยแบบนั้นคงนอนน้ำลายยืดตั้งแต่ห้าทุ่มที่ผมเริ่มย่างเท้าตัวเองออกจากบ้าน ขาเล็กของผมเดินตรงไปยังบ้างหลังข้างๆที่มีลักษณะภายนอกเหมือนกับบ้านจุนฮเวทุกอย่าง ก็แหงล่ะ! บ้านในหมู่บ้านเดียวกันจะไม่ให้เหมือนกันได้ไง ใช่แล้วครับทุกคนบ้านผมกับมันนี่อยู่ข้างกันเลยแล้วผมกับเพื่อนมันก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แต่จะบอกว่าเมื่อก่อนผมไม่ได้กลัวมันขนาดนี้นะครับ ... มันมีเหตุที่ไม่อยากจะนึกถึงเท่าไหร่ เมื่อก่อนนี้ผมใจใจยกพวกแกล้งเด็กผู้หญิงเลยนะครับโห่วไม่อยากจะอวด (แกล้งเด็กผู้หญิงนี่ไม่น่าอวดเท่าไหร่นะว่าไหมจินวาน-_-)
“พี่ยุนกิรับโทรศัพท์ดิว่ะ”
นี่มันนอนหรือตายกันยุนกิ โทรจนไอโฟนกูจะระเบิดคามือมันก็ยังไม่รับแล้วผมจะทำยังไงต่อว่ะเนี่ย กุญแจบ้านก็ไม่ได้เอามาถึงจะปีนรั้วเข้าไปข้างในได้แต่ก็ไม่มีกุญแจไขประตูเล็กในบ้านอยู่ดี โถ่ชีวิตคนเฟี้ยว -_-
สงสัยวันนี้กูคงต้องนอนข้างนอกล่ะมั้ง ....
หันกลับไปมองจุนฮเวที่ยังนอนคอพับพิงรั้วอยู่ ขาทั้งสองข้างก้าวไปหามันพร้อมกับในหัวกำลังคิดอะไรบางอย่างที่มันดูจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่แต่ก็ดีกว่านอนตากอากาศหนาว ๆ กับพาเรทยุงที่จ้องตั้งขบวนมาสูบเลือดผมก็แล้วกัน มันคงจะดีกว่ามั้งนะ ...
ขอยืมห้องมึงนอนหน่อยแล้วกัน กูได้นอนมึงก็จะได้นอนในบ้านเหมือนกันนะจุนฮเว มึงต้องขอบคุณกูนะ
ผมมองหน้ามันพร้อมกับย่อตัวลงนั่งย่อง ๆ ตรงหน้าร่างยักๆแล้วยื่นมือไปตบแก้มของมันเบา ๆ ทำให้มันร้องคำรามในลำคอเบาๆ ถึงตอนนี้ถ้าคิดจะให้กลับไปพึ่งไอ้ฮงซอกหรือไอ้จินฮยองคงหมดหวังเพราะตั้งแต่แม่.งทิ้งผมไปแบบไร้เยื่อใย ผมก็ติดต่อมันทั้งสองคนไม่ได้อีกเลย เพื่อนรักน้องประเสริฐที่สุดเลย -_-
ถอนหายใจหนักมากให้กับเพื่อนและน้องมือก็ล้วงลงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ดตัวใหญ่ที่จุนฮเวมันใส่อยู่ควานหาซักพักมือก็ไปสัมผัสกับวัสดุเย็น ๆ ที่ไม่ต้องเดามันคือกุญแจบ้านแน่ ๆ
เยี่ยม! อยู่นี่จริง ๆ ด้วย กูมีที่นอนแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
ผมยิ้มมุมปากอย่างดีใจก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วไขกุญแจประตูรั้งและประตูเล็กด้านในแล้วเดินกลับมาหาไอ้ยักพร้อมกับรวบรวมแรงเฮือกใหญ่ก่อนจะยกตัวมันขึ้นแล้วลากเข้าไปในบ้าน
“จินวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เมิงอย่าปากเดดิ่ เด๋วโดนยำตีน”
นั่นหลับล่ะยังไม่วายหาเรื่องกูอีก เสียงของจุนฮเวโวยวายขึ้นหลังจากผมโยนมันนอนแหมะอยู่กลางเตียงขนาดใหญ่ในห้องมัน ห้องมันก็ไม่มีอะไรมากโทนขาวดำเรียบ ๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่สมัยยังเด็ก ผมเดินไปมองรูปภาพที่ใส่กรอบไว้อย่างดี ก่อนจะสะดุดตากับภาพๆนึงที่ใส่กรอบลวดลายน่ารักตรงด้านบนมีอักษรเขียนไว้ด้วยลายมือที่ดูว่าจะเขียนหนังสือยังไม่เก่งเท่าไหร่
กูจุนฮเว♡คิมจินฮวาน
ยังมีรูปนี้อยู่อีกหรือไงนะ ..
ผมยิ้มบางๆให้กับรูปเด็กน้อยสองคนด้านในกรอบรูปที่นั่งกอดกันกลมอยู่บนชิงช้าที่เล็กที่ตั้งอยู่หน้าบ้านของผมก่อนจะหันไปมองจุนฮเวที่ตอนนี้เริ่มคำรามขึ้นมาอีกรอบมือใหญ่ ๆ เริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกสองสามเม็ดแล้วเลื่อนลงไปทำท่าจะถอดกางเกงของตัวเองออกด้วย
“เห้ย ๆ นี่มึงจะมาแก้ผ้าต่อหน้ากูไม่ได้นะเว้ย ของเล็ก ๆ กูไม่อยากดู -_-”
ผมเบะปากใส่มันที่ยังไม่หยุดที่จะพยายามถอดกางเกงขาเล็กยกขึ้นแล้วประเคนไปที่ข้างเอวของมันอย่างแรงจนร่างใหญ่ ๆ กลิ้งตกลงไปนอนอยู่ข้างเตียง ผมยืนหัวเราะเสียงดังเมื่อมันร้องโอดโอยอย่างหนักเมื่อก้นกับหลังมันกระแทกลงกับพื้นแข็ง ๆ
“สม นอนข้างล่างไปแล้วกันมึง นอนกับไอ้เป็ดเน่าของมึงไป”
ผมกระโดดขึ้นเตียงอย่างผู้ชนะถึงจะชนะตอนมันเมาก็เถ้อะแล้วโยนเป็ดเหลืองเน่าๆที่โดนแต่งแต้มด้วยคาบน้ำลายของผู้เป็นเจ้าของ อี๋ ๆ สกปรกที่สุด
อ่า ... ขอนอนซักแปปเช้าๆค่อยแว้ปกลับบ้านก่อนที่ไอ้ยักจุนฮเวมันจะตื่นแล้วกัน
เอนตัวลงนอนแล้วบิดตัวไปมองก่อนจะกลิ้งตัวไปยังขอบเตียงมองไอ้ยักตัวใหญ่ ปลายนิ้วชี้เอื้อมลงไปจิ้มแรงๆที่ข้างแก้มของอีกคนที่นอนผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
คืนนี้ฝันร้ายแล้วกันนะไอ้ยัก :)
O W E N TM.
ความคิดเห็น