คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซุปเปอร์จินฮวาน ปากหมาท้าจุนฮเว ♡ .๑.
---------------------------------------
ภายใต้ท้องฟ้ามืดสนิทกับอากาศติดลบในช่วงท้ายปีคงไม่มีมนุษย์คนไหนอยากย่างกายออกจากบ้านอันแสนอบอุ่นของตนผิดกับเด็กหนุ่มสามคนที่วิ่งกระหืดกระหอบพร้อมสถบคำหยาบคายไปตลอดทางที่พวกเขาวิ่งผ่าน
“แม่.งเอ้ย สลัดพวกมันไม่หลุดซะทีว่ะ ไอ้จินฮยองมึงรู้ทางหนีจริงป่ะเนี่ย วิ่งมาจนน่องกูปูดล่ะกูยังไม่เห็นทางของมึงเลย”
เสียงหวานติดห้าวนิด ๆ ค้อนไปทางหวานซะมากกว่าของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่วิ่งตามเด็กหนุ่งอีกคนที่รูปร่างสูงกว่าตนพอสมควร ใบหน้าบูดบึ้งพร้อมพ่นลมหายใจออกจากปากพร้อมกับโกยอากาศเข้าปอด
เหนื่อยเว้ย!! หายใจทางจมูกอย่างเดียวกูคงตายก่อน -_-
“อีกนิดนึงพี่ ... เห้ย ๆ ทางนี้”
จินฮยองชะงักฝีเท้าก่อนจะหันวิ่งเข้าไปในตอกซอยเล็ก ๆ ที่มีเพียงดวงไฟดวงเดียวที่ให้ความสว่างโดยไม่ลืมที่จะคว้าข้อมือเล็กของผู้เป็นพี่ให้ตามเข้ามาด้วย
“ดะ เดี๋ยว ๆ ไอ้ฮง!! อย่าวิ่งเลยไอ้ควา-ย มานี่ดิมึง!”
มือเล็กรั้งข้อมือของรุ่นน้องไว้แล้วใช้มืออีกข้างเอื้อมไปจิกผมของผู้เป็นเพื่อนอีกคนที่วิ่งไม่ลืมหูลืมตามทำท่าจะวิ่งเลยตอกเล็ก ๆ ที่พวกเขาจะใช้เป็นที่ซ่อนตัวให้วิ่งตามเข้ามา
“มึงนี่ภาระกูจริง ๆ ไอ้ฮง! -_-”
“เหี้-ยเตี้ย จะโดนยำตีนอยู่ล่ะกูก็วิ่งไม่คิดชีวิตดิ”
“พวกพี่แม่.งจะตายคาตีนพวกมันอยู่ล่ะจะทะเลาะกันหาพ่องห์ไง๊ มาเร็ว ๆ เดี๋ยวพวกแม่.งก็ตามมาเจอหรอก”
จินฮยองใช้ปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างเบื่อหน่าย จะโดนกระทืบอยู่ล่ะยังจะกัดกันเองเดี๋ยวกูปล่อยลอยซะนี่ ขาทั้งสามคู่ค่อย ๆ ย่องเดินเข้าไปด้านในตอก พยายามอย่างที่สุดที่ไม่ให้เท้าเหยียบเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ทั่วจนเกิดเสียงก่อนจะพาสภาพร่างของตัวเองที่เสียพลังงานไปกว่าครึ่งไปซ่อนตัวกันอยู่หลังกองไม้เก่าๆที่กองสุมกันอยู่เพื่อปิดบังร่างของตนให้รอดพ้นจากบุคคลที่กำลังตามพวกตนมา
“เห้ยแม่.งหายไปไหนกันล่ะว่ะ วิ่งเร็วชิบหาย”
เสียงฝีเท้าที่คาดว่าไม่น่าจะต่ำกว่าห้าคู่หยุดลงหน้าตอกที่ทั้งสามซ่อนอยู่ ลมหายใจทั้งสามติดขัดเป็นจังหวะหลังจากการวิ่งมาราธอนมาเกือบสิบนาที คนตัวเล็กเอียงหัวออกไปเล็กน้อยสอดส่ายสายตามองบุคคลกลุ่มนึงที่ยืนสถบอย่างหัวเสียที่ตามพวกเขาทั้งสามไม่ทัน
หึ! พวกรู้จักกูน้อยไป นี่ คิมจินฮวาน ตีนผีซอยแหลกแหกโค้งนะครับพวกเมิ๊งงงงง!!!
คนตัวเล็กกระหยิ่มยิ้มอยู่ในใจคนเดียวก่อนจะชักหัวของตัวเองกลับมาเมื่อเห็นกลุ่มคนที่ไล่ตามพวกเขามาพากันเดินกลับไปแล้ว
รอดแล้วกูไม่โดนยำตีน ...
“ไง เตี้ยคิดว่าหนีกูพ้นหรอครับ :)”
จินฮวานยังดีใจไม่ถึงห้านาทีเลยนะ! T_T .. พวกมึงเป็นนินจาหรอหายตัวได้หรอพวกมึงแอบมาติดจีพีเอสไว้บนตัวกูใช่ไหม ถ้าแกล้งตายตอนนี้ทันไหมครับ ...
หันซ้ายหันขวาหาเพื่อนกับน้องรักที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาเมื่อกี้ก็พบเพียงความว่าเปล่า ใบหน้าหวานทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มทีเมื่อเห็นเพื่อนกับน้องรักของตัวเองวิ่งหน้าสั่นออกไปจากที่ซ่อน ทั้งสองหันกลับมาหาคนตัวเล็กพร้อมกับสีหน้าสำนึกผิดสุด ๆ แล้วก็วิ่งหายลับไปจากสายตา ..
ไอ้พวกเหี้ย สายตาสำนึกผิดของพวกมึงไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย จะไปก็ไม่สะกิตกูซักนิดไอ้พวกจิตใจทราม กูขอสาปมึงทั้งสองคน! T_____T
“เอ๋ เราเคยเจอกันหรอ ?”
เอาล่ะกูใช้มุขนี้แหละ รอดไม่รอดก็แล้วแต่บุญแต่กรรม .. แต่ท่าทางกรรมจะเยอะกว่าบุญนะกูเนี่ย!! คนตัวเล็กหันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้มาใหม่ เอียงคอเล็กน้อยเพิ่มความน่ารักให้กับประโยคคำถามของตนเมื่อกี้
“มึงคิดว่าน่ารักคาวาอิกูลิโกะบอยมากไหมครับ ?”
“ถ้ามึงจะขึ้นต้นประโยคด้วยคำหยาบแบบนั้นก็ไม่ต้องตอแหลตบท้ายด้วยคำว่าครับก็ได้นะ ..”
คนตัวเล็กบ่นเบา ๆ กับตัวเองแต่ก็ต้องรีบยกมือขึ้นตะบปปากของตัวเองทันทีเมื่อเห็นหัวคิ้วของอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านหน้าเริ่มกระตุกยิก ๆ ปากหมาพาซวยอีกแล้วกู!
“มึงว่าไงนะเมื่อกี้ ?”
คนตัวสูงเริ่มขยับฝีเท้าเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่ยืนหน้าซีดเหงือเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าทั้ง ๆ ที่ตอนนี้อณุหภูมิติดลบ ขาเล็กขยับหนีทุกครั้งที่อีกคนเดิมเข้ามาใกล้ จินฮวานตีนผีก็คงหนีไม่ทันแล้วแหละถ้าคิดจะวิ่ง ...
“หูมึงหนวกหรือไง ไอ้ยัก .. ”
สาบานได้เลยว่าถ้าตัดลิ้นตัวเองตอนนี้โดยไม่ต้องทนทรมานผมคงตัดมันทิ้งไปแล้วแน่ ๆ T____T คำพูดมึงชอบไปก่อนสมองสั่งการอยู่เรื่อย!!
“ปากมึงนี่มัน ... มานี่เลยมากับกู คิมจินฮวาน วันนี้มึงไม่รอดกูแน่ครับ :)”
"น่าจูบใช่ม้าา ..."
"คิดงั้นหรอครับเตี้ย มากับกูอย่าเปลี่ยนเรื่อง"
“จุนเว กูขอโทษอย่าทำกูเลยกูผิดไปแล้ว T_T….”
แต่ก่อนมึงจะเอากูไปทำอะไรต่ออะไรกูขอเขียนจดหมายลาตายแล้วก็จดหมายด่าไอ้น้องเวณกับเพื่อนชั่วก่อนได้ไหม ไม่ ๆๆ กูต้องรอด กูเชื่ออย่างงั้น ... แม่จ๋าช่วยจินวานด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :(
O W E N TM.
ความคิดเห็น