The Keyz ..เสกกุญแจ ไขหัวใจ (เจ้าชาย)นายเย็นชา !

ตอนที่ 35 : The Keyz(2) 35 คฤหาสน์ฮีลเลอร์

[35]

            คณะเดินทางเริ่มเคลื่อนพ้นเขตเมืองซิลเวอรี่ หนทางเริ่มคดเคี้ยวและสูงชัน บ่งบอกถึงสภาพภูมิประเทศอันเป็นเทือกเขาสลับซับซ้อน อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เมื่อระดับความสูงเพิ่มขึ้น

            อะความารีนยกมือขึ้นปาดเหงื่อ แม้จะรู้ว่าอีกไม่นานลมเย็นๆก็จะพัดให้เหงื่อแห้งเหือดไปเองแต่น้ำเค็มๆไหลย้อยเข้าตาจนเธอก้าวพลาด สะดุดก้อนหินตรงหน้าอีกระลอก

“โอ๊ะ”

ตุบ! ร่างบางเซถลาไปพิงกับอกแข็งแกร่งของร่างที่เดินตามมาติดๆ

“…”ตาสีเข้มตวัดไปมองดวงหน้าละมุนที่ขึ้นสีจัดแว๊บหนึ่ง ก่อนจะดันร่างเล็กที่เหมือนจะยืนแข็งเป็นรูปปั้นออกห่างตัว แล้วก้าวเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ

“U///U”ทิ้งให้ใครบางคนยืนลูบอกด้วยอารมณ์ว้าวุ่น

            โรสเซลล่าเดินผ่านไป พลางส่งสายตาแปลกๆสื่อความนัยออกมา ยิ่งทำให้หญิงสาวก้มหน้างุดๆมองพื้นหินขรุขระ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปลูบแก้มซ้ายเบาๆ

            เขาจะจำได้ไหม…?

ในหัวของอะความารีนคิดเพียงแต่คนงี่เง่าบางคนที่แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ ว่าจะจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้รึเปล่า เพราะหลังจากที่เขาหมดสติไป ก็ฟื้นตัวอีกทีประมาณสายๆของวันรุ่งขึ้น

“แกเป็นอะไร…ไข้ขึ้นหรอ?”ชายหนุ่มที่เดินรั้งท้ายมาตลอดการเดินทางเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนซี้ที่ดูจะร้อนวูบวาบ ทั้งที่อากาศกำลังเย็น

“ช่างฉันเถอะน่า”หญิงสาวแยกเขี้ยวงุด ก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นทางลาดเนินต่อไป

“เออ ทรอนซ์…ว่าแต่ ทำไมเมื่อคืนถึงได้หลับเป็นตายขนาดนั้นอ่ะ…โอ๊ย!”พูดจบประโยคไม่ทันไรก็ต้องร้องเสียงหลงเพราะเท้าเล็กๆของหญิงสาวคนข้างๆอยู่ดีไม่ว่าดี ยื่นมาตะปบเท้าของเขาด้วยแรงมหาศาลไม่เหมาะสมกับตัว

“อุ้ย…ขอโทษที”อะความารีนทำหน้าลอยๆ ตาแป๋วแหววที่ดูยังไงก็รู้ว่าบรรจงจัดเสริมเติมแต่ง ราล์ฟหรี่ตาลงนิดๆอย่างจับพิรุธ พยายามควานหาความนัยภายใต้ดวงหน้าละมุนไร้เดียงสาของเพื่อนที่มันแถเก่งพอๆกับเขา

            ทรอนซ์หันกลับไปมองทางเดินตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อคนถามดูเหมือนจะไม่ต้องการคำตอบอีกต่อไป ซึ่งเขาเองก็ให้คำตอบไม่ได้เช่นกัน

            ภาพสุดท้ายที่มองเห็นและรับรู้ด้วยสติคือตอนที่กำลังยืนรอใครบางคนอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาชน จากนั้นภาพก็ค่อยๆเลือนรางพร้อมกับสติที่หลุดลอย…

ทรอนซ์ชะงักเมื่อนึกถึงความฝันประหลาด

            ดวงหน้าละมุนของใครบางคนปรากฏในมโนภาพอย่างแจ่มชัด ดวงตากลมโตสีแดงสดเปล่งประกายทักทายตอบกลับมา ร่างบางนั่นอยู่ใต้ร่างของเขา และเขาก็โน้มหน้าลงเข้าไปใกล้…

            คิดได้ถึงตรงนั้นก็พ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ พร้อมสลัดความคิดออกไป ปากเรียวเม้มแน่นข่มอารมณ์ประหลาด เลือกที่จะเก็บไว้ในใจเงียบๆ

มันก็แค่ฝัน…

“เห้ยนั่น! ฉันเห็นป้ายเมืองอยู่ลิบๆแล้ว*O*”ราล์ฟหรี่ตาลงมองไกลไปยังป้ายไม้ใหญ่ๆสีแดง ตัวอักษรสีทองจารึกเป็นชื่อ ‘Rose quartz’ ปักอยู่ใกล้ซุ้มโค้งประตูที่มีกุหลาบสีแดงพันเลื้อยประดับตกแต่งอย่างงดงาม

            ทุกคนเบือนหน้าไปตามสายตา ก็พบว่ามีบันไดทอดยาวขึ้นไปจนสุดตัวเมืองซึ่งตั้งอยู่บนพื้นราบ แม้ยังห่างจากตัวเมืองพอสมควร หากแต่กลิ่นธาตุไฟบริสุทธิ์ลอยคลุ้งแทรกซึมทุกอณูอากาศ อุณหภูมิหนาวเย็นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่น สมกับเป็นเมืองผู้ใช้เวทย์ธาตุไฟ

และทันทีที่คณะเดินทางก้าวถึงซุ้มประตู…

“ยินดีต้อนรับกลับสู่เมืองโรสควอตซ์…ท่านหญิงอะความารีน ฮีลเลอร์”ร่างหญิงสาวนางหนึ่งในชุดคลุมสีดำ ปราดเข้ามาหยุดตรงหน้าพร้อมโค้งคำนับอ่อนช้อยงดงามทีหนึ่ง “นายท่านรอท่านหญิงมานาน เชิญที่คฤหาสน์ฮีลเลอร์เจ้าค่ะ”ตาเรียวสีแดงสะท้อนภาพดวงหน้าของท่านหญิงที่ถูกเรียก ผู้ซึ่งกำลังยืนช้อคอ้าปากค้าง จนคนข้างๆต้องเข้ามาสะกิด

“เขาเรียกแกอ่ะ”

“อ่า อืม”ร่างบางไหวตัวนิดๆ พลางขยับยิ้มแห้งๆตอบกลับไป หญิงสาวผู้นั้นเพียงค้อมกายลงอีกรอบก่อนจะพลิกตัว เดินนำฝ่ากลุ่มคนจำนวนมากที่หยุดยืนมุงต้อนรับคณะเดินทางของหญิงสาวคนสำคัญ

            ผู้คนพิจารณาร่างบางผู้มีนัยน์ตากลมโตสีแดงสด กลิ่นอายธาตุไฟบริสุทธิ์ดูเลือนรางเพราะปะปนไปด้วยธาตุดิน น้ำ ลม เป็นพลังอำนาจที่น่าหวาดสะพรึงจนเรียกพลังร้อนๆในกายให้ตื่นตัวตามสัญชาติญาณ

            และเป็นเพราะกลิ่นไอเวทย์ของท่านหญิงคนสำคัญแผ่ออกมากลบกลิ่นไอผู้ใช้เวทย์คนที่เหลือในคณะเดินทาง จึงไม่อาจสรุปได้ว่าพวกเขามีพลังแบบใด

            อะความารันสัมผัสได้ถึงพลังไฟของหมู่คนโดยรอบ กำลังเดือดพล่านอย่างกระหายจะพิสูจน์ นั่นทำให้ตากลมโตตวัดไปมองกลุ่มคนที่เดินตามมา พวกเขาคงรู้สึกได้ถึงแรงกดดันเหล่านั้นเช่นกัน ราล์ฟเฟยักคิ้วแล้วมองไปรอบๆอย่างระวังภัย โรสเซลล่ากำหมัด เม้มปากเป็นเส้นตรง ส่วนทรอนซีรา…

            ร่างหนาถูกกันออกห่าง โดยกลุ่มคนเหล่านั้น เข้าไปชิดตัว

            ดวงตาสีแดงฉานทุกคู่วาววับ จมูกสูดดมกลิ่นอายของบุรุษที่อยู่ในวงล้อม พวกเขาค้นพบแล้วว่าคนผู้นี้คือผู้ใช้เวทย์ธาตุน้ำบริสุทธิ์

            อริโดยสัญชาติของผู้ใช้เวทย์ไฟ

“หยุด!”เสียงหวานใสตวาดออกไป ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก ขณะที่พลังในกายถูกรีดเค้นเตรียมโจมตี “หากพวกท่านทำร้ายคนของเรา ก็เท่ากับว่าไม่ให้เกียรติเรา”

            ได้ผล…ไหม?

คณะผู้เดินทางต่างรอคอยด้วยใจลุ้นระทึก อำนาจของอะความารีน ฮีลเลอร์ มีมากล้นเท่าไหนกัน? ตระกูลฮีลเลอร์ติดท้อปทรีของผู้ใช้เวทย์ไฟบริสุทธิ์ที่แกร่งที่สุด แค่กิตติศัพท์ก็พาให้ผู้ใช้เวทย์ต่างเลี่ยงการปะทะ

            พลังไฟโดยรอบเริ่มสงบลง กลุ่มคนที่ล้อมไว้ค่อยๆเขยิบห่างออกไปเรื่อยๆ

“ดีนะที่เจ้าชายน้ำแข็งของเรายังไว้หน้าแกอยู่บ้าง”คนข้างๆแอบกระซิบ ตาสีฟ้าเทาเป็นประกาย “ไม่งั้นเมืองนี้ได้เปลี่ยนฤดูเป็นหิมะโพลนๆแน่”

            หลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีใครกล้าก้าวเข้าใกล้กลุ่มคนของท่านหญิงอีก

…

            บ้านหลังใหญ่ ดูคุ้นเคยไม่เปลี่ยนไปเลยจากภาพในความทรงจำ ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่รายล้อมตัวคฤหาสน์ ทำให้นึกย้อนไปในวัยเด็กที่ฉันชอบออกไปวิ่งเล่นแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนท่านแม่บอกว่าพลังไฟของฉันนั้นมีอยู่เต็มเปี่ยม มันสว่างตลอดเวลาและไม่ว่าจะโดนลมพายุ ก็ไม่สามารถดับไฟดวงนี้ได้

            ใกล้จะสิ้นสุดการรอคอยแล้ว…แค่ก้าวผ่านบานประตูนี้ไปแค่นั้น ครอบครัวที่ฉันเฝ้าหวังจะเจอมาตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันกำลังจะได้เห็นหน้าพวกท่านแล้ว…

            แอ๊ด…

บานประตูไม้สลักลายกุหลาบถูกเปิดออกช้าๆ

            กึก

 แต่ขามันกลับไม่ยอมขยับ…

“เอ้า รออะไรอยู่ล่ะ เข้าไปสิ*-*”ราล์ฟสะกิดไหล่จึกๆ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ กลั้นอารมณ์แปลกๆไว้ เหลือบตามองนัยน์ตาสีทะเลลึกที่ทอดมองมาก่อน สายตาเรียบเฉยแต่มั่นคง ชวนให้รู้สึกอุ่นใจได้เสมอ

            ฉันหลับตาก่อนจะก้าวพ้นขอบประตู ที่เปิดอ้าไว้อยู่ก่อนแล้ว

“ท่านหญิง…นายท่านออกไปข้างนอก จะกลับมาค่ำๆเจ้าค่ะ”หญิงสาวคนเดิมเดินออกมาจากห้อง ขณะที่ขาฉันยกค้างอยู่อย่างนั้น ยังไม่ทันจะได้วางบนพื้นพรม

“ฮ่าๆๆ เธอน่าจะบอกก่อนหน้านี้นะ ปล่อยให้ใครบางคนลุ้นเวอร์”ราล์ฟหลุดขำแล้วเอื้อมมือมาตบไหล่ฉันป้าบๆ

“-.-อืม”ฉันถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ คงดีที่มีเวลาเตรียมใจมากกว่านี้ เพราะฉันจากพวกท่านไปนานเหลือเกิน แล้วยิ่งรู้สึกแปลกๆหลังจากมีประสบการณ์ของสาวน้อยอเมทิสต์ แต่ก็ผิดหวังเล็กๆ เพราะการรอคอยมันยืดเยื้อออกไปอีก

“’งั้นระหว่างนี้ พาทัวร์รอบบ้านหน่อยดิ^^”ราล์ฟเสนอ ขณะที่ทรอนซ์กับโรสดูเหมือนต้องการพักผ่อน เพราะร่างสองร่างนั่นเดินตามหญิงสาวคนเดิมขึ้นบันไดไปยังห้องพักเรียบร้อยแล้ว

“ไม่รู้สิ…ไม่แน่ใจว่าฉันจำอะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ได้มากน้อยแค่ไหน”ฉันตอบไปขณะที่ตายังจ้องไปที่ร่างสองร่างนั่นที่กำลังขึ้นบันได

            สองคนนั่น…คงไม่มีอะไรมั้ง?

ฉันกระพริบตาปริบๆ สะดุ้งเฮือกกับความคิดตัวเอง

…ก็ช่างเขาสิ พวกเขาจะมีอะไรก็เรื่องของเขา ฉันจะเก็บมาคิดทำไม>O<!?

“ทำไมฉันเหมือนรู้สึกถึงไอเย็นๆแปลกๆแถวนี้นะ”ราล์ฟย่นจมูก มองไปรอบๆ ฉันก็ต้องรีบเก็บความเย็นในตัวให้มิดชิดกว่าเดิม T_T

“น…นั่นสิเนาะ กำลังคิดอยู่พอดี”

            ความจริงบรรยากาศมันก็แปลกๆอยู่ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบ้านเหมือนมีไอเย็น(ที่ฉันไม่ได้ก่อ)ลอยปกคลุมอยู่ทั่ว ทั้งที่มันมักจะอบอุ่นอยู่เสมอ หรือบางทีฉันอาจไม่คุ้นเคยสถานที่ก็ได้

            ฉันเดินนำราล์ฟไปยังห้องซ้ายสุดของตัวคฤหาสน์ นั่นคือห้องหนังสือขนาดใหญ่ รวมตำราอภิมหึมามหาใหญ่หลายเล่ม คอแลคชั่นของท่านพ่อและท่านแม่ที่เก็บรวบรวมไว้เพื่อมอบเป็นของขวัญเมื่อฉันโตขึ้น

“*O*หนังสือพวกนี้มันอ่านได้เรอะ กี่ชาติจบล่ะนี่”ราล์ฟพึมพำเบาๆแต่ได้ยินทั่วถึง ก่อนเดินไปกรีดนิ้วลงบนสันหนังสือที่วางเรียงเป็นระเบียบบนชั้นวาง โดยไม่มีแม้แต่ฝุ่นเกาะ

“ตอนเด็กๆฉันชอบอ่าน”ฉันว่าพลางยักไหล่ ไม่ค่อยใส่ใจ “ส่วนใหญ่เป็นเกี่ยวกับการรักษาเบื้องต้นจนถึงเบื้องลึกเบื้องหลัง สูตรลับเฉพาะของตระกูล”

“สมกับที่เป็นตระกูลฮีลเลอร์ในตำนานจริงๆ”ราล์ฟทำเสียงจึ๊กจั๊ก ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะทำหน้าเบ้ “ที่บ้านฉันไม่เห็นต้องอ่านมาก แต่ต้องฝึกมาก”

“ฝึก?”

“เด็กตระกูลครอสทุกคนจะต้องเติบโตเป็นโพรเทกเตอร์ หัดจับดาบก่อนขวดนมซะอีกนะจะบอกให้”

“=.=แกโม้”

“แกก็รู้นี่^^”

            แล้วฉันก็เอื้อมมือไปหยิบหนังสือขนาดพอดีมือไม่ใหญ่ไม่เล็กมาเล่มหนึ่ง หน้าปกมันเขียนไว้ว่า ‘สรุปการรักษาเบื้องต้นที่ควรรู้’ ฉันหลุดยิ้มออกมาเมื่อเปิดไปหน้าแรกก็พบกับภาพถ่ายของเด็กน้อยตัวเล็กๆกำลังยื่นหน้าเข้าไปอ่านหนังสือเล่มหนาใหญ่กว่าขนาดตัว สีหน้ามุ่งมั่นตั้งใจฉายออกมาจากตาสีแดงสดคู่นั้นชัดเจน

            ใต้ภาพมีคำบรรยายเขียนไว้ ลายมือตวัดเป็นเส้นบาง จรดในเนื้อกระดาษนั้นอย่างสวยงาม…

‘มารีน่าชอบอ่านหนังสือมาก ฉันกับออกัสช่วยกันสอน ลูกเรียนรู้เร็วมาก

                                                                                                       เนเฟิลไนล์ ’

            เปิดไปอีกหลายๆหน้าก็พบว่ามีภาพถ่ายแทรกคั่นอยู่ตามกระดาษหนังสือ พร้อมคำบรรยายมากมายที่ฉันอ่านแล้วก็กลั้นยิ้มไม่อยู่ รู้สึกมีน้ำรื้นๆที่ขอบตา ภาพความทรงจำของอะความารีนมันชัดเจนมาก หัวใจเต้นรัวกับการรอคอยที่ใกล้จะสิ้นสุดในไม่ช้า

            ท่านพ่อ…ท่านแม่…

“นี่แกร้องไห้!?*O*”ราล์ฟโผล่พรวดมายืนข้างๆ ทำให้ฉันตกใจจนเผลอทำหนังสือหลุดมือ ทำให้ภาพถ่ายปลิวว่อนไปกองกับพื้น

“T_Tป่าวว้อย”

“โห…ตอนเด็กๆมันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น!?”

“ปากแกนี่นะ-;:-”

            ฉันเหลือบมองราล์ฟที่ก้มลงหยิบภาพพวกนั้นขึ้นมาดู พยายามมองขึ้นฟ้าให้น้ำตามันไหลกลับ ก็ยังดีที่มันยังมีมารยาทไม่ล้อไม่แซว ให้ฉันรู้สึกแย่กว่านี้

“ฮ่าๆๆ เฮ้ยดูดิ ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้เก๊กมาดหนอนหนังสือ หน้านี้แบบนะกลมบ๊อก ตาก็โตได้อีก”

“=[]=”

“เฮ้ยถามจริง แกอ่านออกจริงๆเหรอหรือว่าแกล้งทำเป็นฉลาด?”

“=[]=”

“ฮ่าๆๆๆๆ! เฮ้ยรูปนี้มัน...O.o”

            ฉันถลึงตาใส่ราล์ฟก่อนจะหันไปมองภาพที่มันโชว์ร่อนๆอยู่บนฟ้า ก่อนจะเบิกตาแทบถลนกว่าเดิม   

            เป็นภาพถ่ายของฉันกับท่านพี่ ในวันปิดเทอมที่เรากลับมาเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่ วันเกิดครบรอบสิบห้าปีของฉัน…

“ราล์ฟ เอามานะ!!”ฉันเขย่งเท้าพยายามคว้ามาสุดมือ แต่หมอนั่นพลิกตัวพลิ้วๆหลบได้สบายๆ แถมยังอ่านคำบรรยายเสียงดังจนฉันรู้สึกหน้าร้อนๆพร้อมๆกับควันที่เริ่มพ่นออกจากหู

“วันเกิดปีนี้ไม่ขออะไร นอกจากมีท่านพี่ที่แสนดีคนนี้อยู่ข้างๆในวันเกิดปีหน้าและปีต่อๆไป…”

“T///Tราล์ฟ พอเหอะ”

“แกเขียนเองหรอ?”ราล์ฟทำสีหน้ากระอักกระอ่วน เหมือนอยากจะพ่นอ้วกออกมาอยู่รอมร่อ ฉันอาศัยจังหวะนี้ช่วงชิงมันกลับมา ก่อนจะตวัดสายตามองเคืองๆ

            ก็ไอ้คำบรรยายใต้ภาพมันไม่เท่าไหร่ แต่ในภาพนั่นมันคือภาพที่ท่านแม่กับฉันเตี๊ยมกันไว้ก่อนหน้านี้ในตอนนั้น ว่าจะแอบถ่ายสีหน้าท่านพี่ตอนที่ฉัน…เอ่อ จุ๊บแก้มเขาเบาๆ พวกเราหัวเราะขำท่านพี่กันยกใหญ่เพราะดวงหน้าของเขาดูเหวอและตกใจนิดๆ

 

“นี่คงเป็น…พ่อแม่แกสินะ”ราล์ฟตะปบเอารูปที่ปลิวไปแปะอยู่บนโต๊ะ มาถือไว้ในมือ ใบหน้ายิ้มแย้มนั่นค่อยๆหุบลง ตาสะท้อนความรู้สึกและอารมณ์หม่นๆ ฉันเก็บความสงสัยไว้ในใจก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปดู

            เป็นภาพถ่ายวัยเด็ก ในงานฉลองส่งท้ายปี มีท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่ ยืนยิ้มอบอุ่น พวกเขาล้อมรอบตัวฉันไว้ ในตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ผมสั้นๆมัดเป็นแกละสองข้าง ในมือกำลังอุ้มตุ๊กตารูปร่างประหลาดๆ…

 
 

“ดูอบอุ่นดีนะ”

            ฉันเบือนหน้าไปมองคนข้างๆที่ทำเสียงเจือความเศร้าไม่สมกับนิสัย เมื่อเขารู้ตัวว่าโดนจ้องก็ยิ้มตาหยีมาให้ แต่ไม่รู้ทำไมนะ…ฉันไม่ชอบยิ้มแบบนี้ของเจ้านี่เลย

 “ราล์ฟ…แกโอเคไหม?”ฉันโพล่งถามไป พยายามสังเกตหน้าเปื้อนยิ้มที่มันไม่หลุดแก๊กให้จับผิดอีกต่อไป ตาสีฟ้าเทากระพริบปริบๆก่อนจะพยักหน้า

“ไม่ค่อยโอเค ตอนนี้หิวมาก^O^”

“= =ฉันหมายถึงเรื่องอื่น แกเจือกทำหน้าเศร้า”

“อ๊า หิวจังเลย หิวจัง หาอะไรกินกันเถอะ ^^”

“แกเปลี่ยนเรื่อง…”

“…”

            ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศ ฉันจ้องหน้าราล์ฟนิ่งๆ ดวงหน้าทะเล้นคลายยิ้มลง สีหน้าสงบก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะในลำคออย่างฝืนๆ

“ฉัน…ไม่เคยมีภาพความทรงจำที่ดีนักกับครอบครัวหรอกนะ”

            ตาสีฟ้าเทาสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะหลุบตาลงเพื่อซ่อน…ความรู้สึกบางอย่าง ฉันเม้มปากแน่นรับฟังเงียบๆ ทั้งที่รู้สึกสะเทือนใจ

“ไม่รู้ว่าพวกเขาจะจำได้หรือเปล่า ว่ามีลูกอย่างฉันอยู่บนโลกใบนี้^-^”

“…”

“บ้านครอสเป็นตระกูลใหญ่น่ะ ท่านพ่อมีภรรยาหลายคน ออกลูกออกหลานกันเต็มบ้านเต็มเมือง ถึงจะพอรู้เหตุผลว่าต้องผลิตทายาทออกมาเป็นกองกำลังสำคัญของแคปริคอร์นก็เถอะนะ ท่านแม่ของฉันเจ็บปวดมาก…”

“…”

“เขาคาดหวังกับฉันมาก ว่าฉันต้องโดดเด่นเหนือพวกลูกๆคนอื่นของท่านพ่อ…”

“…”

            แล้วเสียงของราล์ฟก็กลืนหายไป เขาหันหน้าหนีไปทางอื่น แสร้งทำไปหยิบหนังสือหนาๆออกมาเล่มหนึ่ง ฉันมองแผ่นหลังว่างเปล่าแล้วน้ำตาค่อยๆไหลออกมาช้าๆ

“ราล์ฟ…”

“หืมม์”มันขานตอบทั้งที่ไม่หันมา

“เวลาอยู่กับฉัน แกไม่ต้องปั้นหน้ายิ้ม ถ้าอยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ”ฉันเม้มปากแน่น พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น มันรู้สึกเศร้าแทนไอ้คนที่ทำหน้าระรื่น ร่าเริงตลอดเวลา ทั้งที่ในใจมันซ่อนความทุกข์เอาไว้มากมาย

“=O=แล้วแกจะร้องไห้ทำไม”ราล์ฟพลิกตัวกลับมาทำหน้างง พลางเลิกคิ้วขึ้น

“ร้องแทนแกละกัน ไอ้บ้า”ฉันส่งค้อนวงโตๆไปให้ ทำให้มันแยกเขี้ยวยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหา

“ขอบใจนะ^^”มันกำลังยิ้ม…แต่รู้ไหมว่าบางที รอยยิ้มก็แสดงความรู้สึกเศร้าได้มากกว่าการร้องไห้เสียอีก “ขอบใจสำหรับรูปใบนี้ ฉันขอเก็บไว้เป็นที่ระลึก!^O^”

            แล้วก็เพิ่งจะรู้ตัวว่ารูปที่ฉันจุ๊บแก้มท่านพี่ถูกแย่งไปจากมือ ฉันเบิกตาตื่นๆตวัดสายตามองร่างหนาที่เริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

“ไอ้ราล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!!”

            ฉันนี่แหละ…ฉันนี่แหละจะทำให้มันร้องไห้ออกมาเอง!! >O<;;;

            ก๊า ก๊า

หูสำเหนียกเสียงประหลาดทำให้ร่างบางบนเตียงสีครีมสะดุ้งเฮือก ตื่นจากภวังค์ฝัน ตากลมโตสีแดงกวาดมองรอบๆห้อง ก่อนจะหยุดที่บานหน้าต่างไม่ไกลนัก ผ้าม่านลายกุหลาบขาวสะบัดพลิ้วตามแรงลมที่ปลิวเข้ามาภายในห้อง รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งกาย

            วืด ฟึ่บ!

แรงลมทำให้หน้าต่างไม้ปิดพับเข้าหากัน เกิดเสียงดังชัดเจนภายในห้องเงียบๆ ร่างบางสะดุ้งพรวดลงจากเตียง น้ำลายเฝื่อนคอจนกลืนไม่ลง

“O_O”ความมืด ความเงียบ และความหนาวกำลังเร้าให้ความกลัวออกมาครอบงำจิตใจ หญิงสาวค่อยๆคลานไปยังทิศที่เป็นประตูทางออกของห้อง มือเล็กสั่นพั่บๆ ปากอวบอิ่มเตรียมจะเปล่งเสียงหวีดร้องทันทีหากมีสิ่งใดเคลื่อนไหวในห้อง

            ใจชื้นขึ้นเมื่อสัมผัสลูกบิดประตูเย็นๆ

“เฮ้อ”อะความารีนถอนหายใจเบาๆ เหงื่อซึมชื้นไปทั่วร่าง เมื่อออกแรงเปิดประตูก็พบกับทางเดินว่างโล่ง ที่มีเทียนไขประดับบนเพดานเป็นหย่อมๆ

            บรรยากาศแบบนี้ ชวนให้ขนลุกเกรียว ในความคิดของหญิงสาว

ปัง! 

“*O*”ตากลมโตสีแดงสดตวัดสายตาไปมองบานประตูที่อยู่ด้านหลัง หัวสมองเริ่มประมวลผลแล้วรำลึกได้ว่า ไม่มีทางที่ลมจะพัดจากบานหน้าต่างเพราะมันถูกปิดสนิทไปแล้ว ไม่ต้องให้คิดอีกต่อไปถึงสาเหตุต้นตอการปิดเองได้ของประตูห้อง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!>O<”

            ร่างบางวิ่งโซเซไปยังราวบันได ไม่มีจุดหมายที่แน่ชัด แต่ในใจกู่ร้องว่าให้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

…

            เจอดีแล้วไง เจอเข้าแล้วไง ซวยๆๆ!!TT^TT

ฉันสะดุดบันไดขั้นสุดท้ายลงไปนอนกลิ้งกับพื้นพรม แต่ก็ไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้นง่ายๆเพราะฉันอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกเต็มที

            ฉันวิ่งเต็มฝีเท้าเลี้ยวไปเลี้ยวมาจนชักงง พยายามตั้งสติเต็มที่แล้วแต่มันก็ยังคงลนลาน เพราะสติเริ่มอยากจะหลุดออกไปซะเดี๋ยวนี้ U_U

            หมับ   อ…อะไร ใครมาคว้าไหล่ไว้เนี่ยO_O!!!

“กะ…อุ๊บๆๆ”เสียงที่เตรียมจะกรีดร้องกลับโดนมืออุ่นๆปิดไว้แน่นสนิท ฉันหลับหูหลับตาดิ้นสุดแรง ทั้งเตะทั้งถีบสวมมาดนักมวยระดับชาติ แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้น รู้สึกถึงแรงกระแทกดันตัวให้เข้าไปในห้องหนึ่งซึ่งไม่มีแสงสว่างเลย แล้วร่างฉันก็ถูกดันติดกำแพงเย็นๆ

“เงียบซะ”เสียงทุ้มเรียบออกคำสั่ง ฉันเริ่มคลายมือจากการหยิก จิก ข่วน แล้วกระพริบตางงๆ ภายในห้องมืดๆทำได้อย่างมากก็เห็นภาพสีดำสนิท ฟังเสียงลมหายใจแรงๆของคนข้างๆ บ่งบอกว่าเขาคงอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก

“ทรอนซ์…นั่นนายหรอ??”ฉันกระซิบเบาๆ ความเงียบมาแทนคำตอบ แต่ก็ไม่ต้องให้คิดอีกต่อไป “ฮือๆๆๆ ทรอนซ์ ฉันโดนผีหลอก TT^TT”

            ฉันเบียดร่างเข้าไปกอดร่างหนาๆอุ่นๆ ที่ดูจะเกร็งเล็กน้อย แต่ฉันไม่สนอีกต่อไป ความกลัวกำลังเกาะกินหัวใจจนทิ้งคำว่าศักดิ์ศรีไปหมดแล้ว

“ฉันกลัวมากอ่ะ มันมืดTTOTT”

“…”

“หนาวด้วย ทำไมมันหนาวแบบนี้นะ บ้านไม่เคยเย็นขนาดนี้”

“…”

            ฉันรู้สึกว่าคนข้างๆไม่ยอมพูดอะไร รู้สึกมีอะไรมาสะกิดใจให้เลื่อนสายตาขึ้นไปมอง แม้จะมองไม่เห็นแม้แต่นัยน์ตาคู่นั้น แต่ฉันก็อดรู้สึกปั่นป่วนในใจไม่ได้

“หรือ…หรือว่านาย…”รู้สึกว่าน้ำลายมันเฝื่อนคอเหลือเกิน

“…”

“นายก็เป็น…ผะ ผะ ผะ ผะ …ผี!!”O_Oไม่นะ

            ในขณะที่ฉันเตรียมจะกริ๊ดอีกรอบ มือหนาอุ่นๆก็ยกมาปิดปากฉันได้อย่างถนัดถนี่ ฉันดิ้นขลุกขลักอีกครั้งอย่างคนเสียสติจนร่างหนานั่นต้องดันฉันเข้าไปติดกำแพงอีกรอบ

“ถ้ามันจะกริ๊ดอีก นายก็จูบเลยทรอนซ์”เสียงทะเล้นดังแว่วเข้ามาในหู ฉันเบิกตากว้างหยุดการกระทำต่อต้าน ควานหาต้นเสียงนั้นในความมืด

“ราล์ฟ? แกมาตอนไหน”

“มาทันตอนที่แกกอดทรอนซ์แน่นๆละกัน”

“=//O//=แก…เห็น?”เออ ฉันไม่น่าถามเลย

“ปรับสายตาเป็นโหมดอินฟราเรดน่ะ”

            ในความมืด มันดูแปลกๆที่จะพูดคุยโดยไม่มองหน้ากัน ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัว ร่างอุ่นๆหนาๆกำลังขยับออกห่างเล็กน้อยหลังจากฉันสงบลง แต่ฉันเอื้อมมือไปคว้าแขนคนตรงหน้าไว้เพราะกลัวเกินกว่าจะต้องอยู่คนเดียวU_U

“บรรยากาศที่นี่มันแปลกๆ”เสียงหวานของสตรีเปรยขึ้นมา ทำให้ฉันรู้ว่าโรสเซลล่าก็อยู่ในนี้ด้วย

            ที่สำคัญ พวกเขามารวมหัวกันอยู่ที่นี่ แล้วทำไมไม่เรียกฉันบ้างเลยฮะ!T^T

“พวกเรากำลังจะไปรับแกอะ แต่ดันวิ่งเตลิดเปิดเปิงมาซะก่อน”ราล์ฟพูดเหมือนเดาออกว่าฉันกำลังคิดอะไร-.-

“ฉันสัมผัสไม่ได้ถึงธาตุไฟบริสุทธิ์ในบ้านหลังนี้ นอกจากตัวเธออะความารีน”โรสพูดต่อไป เสียงนั้นเบากว่าราล์ฟเล็กน้อยบ่งบอกว่าเธอคงยืนห่างออกไปไกลที่สุด

“ใช่ บ้านไม่เคยเย็นขนาดนี้…ฉันว่า…”

            ปัง…

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาขัดก่อนที่ฉันจะจบประโยค

“นี่เธอ…”เสียงเรียบๆดังข้างๆหู น้ำเสียงฉายรอยหงุดหงิดเล็กๆ เดาไม่ยากว่าเขาคงไม่พอใจที่ฉันใช้แขนเขาเป็นหมอนข้างเอาไว้เกาะหนึบแน่ๆ…แต่ๆๆ ในสถานการณ์แบบนี้ฉันไม่กระโดดทับนายก็บุญแล้วทรอนซ์ Y_Y

“อะความารีน ลูกอยู่ในนั้นหรือเปล่า?”เสียงหวานใสดังแว่วออกมาอีกฟากประตู ฉันกระพริบตาถี่ หัวใจที่เต้นด้วยความกลัวเริ่มผ่อนคลายลง ตาเบิกกว้างในความมืด

“ท่านแม่”ฉันคลายมือจากคนข้างๆ ก่อนจะควานหาลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออกสุดแรง

            ดวงหน้าสตรีนัยน์ตาสีแดงสดปรากฏขึ้นหลังบานประตู เจ้าหล่อนมีเครื่องหน้างดงามตั้งแต่คิ้วโก่งเรียว ตาคู่สวยดูคุ้นเคยและอบอุ่น จมูกเล็กๆได้รูป ริมฝีปากชมพูคล้ายกลีบกุหลาบเผยอขึ้นนิดๆ ก่อนจะเปล่งเสียงเรียก…

“อะความารีน นั่นลูกหรือ?”

            ไม่ต้องรอให้พูดต่อ ฉันโผเข้าไปกอดร่างเล็กๆตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันอัดอั้นตันใจ เหมือนหัวใจกำลังจะถูกเติมเต็มที่ละนิด

“ท่านแม่ ท่านแม่…”ฉันพึมพำเรียกซ้ำไปซ้ำมา หลับตาลงพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย ร่างท่านแม่ดูผอมไปมาก…ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนเคย

“อะ…อะความารีน”เสียงราล์ฟฟังดูสั่นๆ แต่ฉันก็ไม่ได้หันกลับไปมอง

“อ่า ฉันขอตัวนะ”โรสเซลล่าออกปากพูด แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าหล่อนกำลังเดินออกไป

“ฉันไปด้วย”ราล์ฟมันรีบเสริมแทบจะทันที ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเลยหันไปมอง ภาพโรสกับราล์ฟที่ดูเหมือนจะเดินสับขาแข่งกันให้ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด? พวกเขาจะรีบไปไหนกันนะ…

“ท่านแม่…O_O”ฉันหันกลับไปมองดวงหน้าสตรีในความทรงจำคนเดิม ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่า คนในอ้อมกอดฉันกลายเป็นโครงกระดูกไม่หุ้มเนื้อ กะโหลกศีรษะนั่นดูคล้ายจะแย้มรอยยิ้มให้ เป็นยิ้มที่ชวนให้รู้สึกดีจริงๆTOT

            มิน่าล่ะ…กอดแล้วถึงได้รู้สึกว่าผอมนัก

“ทรอนซ์…นาย”ฉันค่อยๆคลายอ้อมกอด ก่อนจะเดินถอยหลังไปไปหนึ่งก้าวด้วยความยากลำบากยิ่ง…เพราะขามัน ไม่ยอมขยับอย่างที่ใจสั่ง “เอาฉันไปด้วยTT^TT เดี๋ยวนี้เลย!”

“= =;”ทรอนซ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะคว้ามือฉันออกวิ่งพร้อมๆกัน

            อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!

เจอดีแล้วไง เจออีกแล้ว คราวนี้เต็มลูกกะตาเลยให้ตายดิ!!!T[]T;;

“แฮ่ก แฮ่ก ทรอนซ์…นั่น ไม่ใช่ท่านแม่ใช่ไหมToT”ฉันถามขณะที่กำลังวิ่งลงบันได โดยที่มีแรงฉุดดึงของคนข้างหน้าลากร่างไปด้วย เพราะขามันไม่ค่อยจะยอมขยับเอง

“ไม่ใช่ เป็นวิญญาณเร่ร่อน โทรปิคอร์น”ทรอนซ์ตอบเรียบๆทั้งที่ไม่ได้หันมา ฉันบีบมือเขาแน่นขึ้นไปอีก รู้สึกทั้งโล่งทั้งหวาดเสียว เพราะร่างที่กอดไปไม่ใช่ท่านแม่ ท่านแม่ยังมีชีวิต…

            แล้วเจ้าพวกนั้น! ราล์ฟกับโรสเซลล่า เผ่นกันได้ไวเหลือเกิน ปล่อยให้ฉันเผชิญกับวิญญาณนั่น…

“มาแล้ว!”เสียงราล์ฟดังมาก่อนที่จะเห็นร่างมันวิ่งกระหืดกระหอบ สะพายเป้ไว้บนหลัง โรสเซลล่าวิ่งตามมาติดๆพร้อมสัมภาระมากมายเช่นกัน งั้นแสดงว่าที่พวกเขารีบวิ่งไปก็คงเพื่อไปเก็บของเตรียมหนี -;:-

“ไปกันเถอะ”โรสหน้าซีดเผือด คงไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่มั้ง

            จากนั้นพวกเราก็วิ่งสุดฝีเท้า ออกสู่ตัวคฤหาสน์ ก็เจอกับทุ่งหญ้ากว้างโล่ง ทันทีที่ออกสู่ภายนอก ลมหนาวเย็นยะเยือกพัดโชยเข้ามาปะทะร่าง รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งไขสันหลัง แต่…ไม่ใช่เพราะไอเย็นเท่านั้นหรอกนะ มันประกอบกับภาพที่เห็นต่างหากTOT

ช้อคเป็นรอบที่สอง กองทัพวิญญาณกำลังรอต้อนรับอยู่ทั่ว โครงกระดูกขาวพวกนั้นยืนเรียงเป็นแถว จำนวนคงไม่ต้องพูดถึงเพราะแทบจะไม่เห็นสีเขียวของพื้นหญ้า

“เอาไงต่อล่ะทีนี้”ฉันกระซิบเครียด เหลือบมองเสี้ยวหน้าแต่ละคนที่ดูจะเกร็งไม่ต่างกัน แม้แต่ราล์ฟก็ไม่พูดมากเหมือนเคย

“อะความารีน ใช้พลังอำนาจของเธอที่มีอยู่ จัดการซะ”โรสหันมาพูดประโยคที่ได้ยินแล้วอยากจะแกล้งตาย…ให้ตายเถอะ T^T

“ฉัน?”ฉันทวนคำพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าตัวเอง กระพริบตาปริบๆมองใบหน้าแต่ละคนที่ฉายแววจริงจังเชื่อมันกันเหลือเกิน

            เอาวะ…

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ “ถอยไป” พวกเขาขยับออกห่าง ทำให้ฉันหันขวับไปมอง “พวกนายไม่ต้องถอย ฉันสั่งให้พวกมันถอย”

            ในขณะที่ทุกคนกำลังทำหน้างง ไม่ต้องให้คิดอีกต่อไป ฉันตะโกนออกคำสั่งลั่นในฐานะคนที่มีพลังอำนาจสูงสุด

“โกยโว้ยโกยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”

            พลังลมถูกรีดออกมาจากร่าง ฉันหลับหูหลับตาซัดร่างไร้หนังไร้วิญญาณนั่นออกให้พ้นตัวพร้อมกับพลังไอน้ำระดับสูงสุดที่พุ่งติดฝ่าเท้า จมูกสูดดมกลิ่นไอเวทย์ลอยเข้ามาใกล้ พวกเขาคงกำลังวิ่งตามมาติดๆ

…

“ไอ้บ้า!”ราล์ฟเปิดบทสนทนาก่อนทันทีที่ทุกคนหยุดหอบ พักหายใจหลังจากที่พ้นเขตบริเวณคฤหาสน์ โครงกระดูกพวกนั้นเคลื่อนไหวช้ามาก เมื่อเทียบกับพลังไอน้ำของเหล่าผู้ใช้เวทย์

“แฮ่กๆๆ”ฉันก้มตัวลงหายใจหอบ ตวัดสายตาไปมองเพื่อนซี้ที่มันเริ่มหัวเราะลั่นอย่างอดไม่อยู่

“นึกว่าจะโชว์พลัง ดันโกยแน่บ”

“อยากโชว์ก็โชว์เองดิ ฉันไม่เอาด้วยหรอกT^T”

“ฮ่าๆๆๆ”

            สัมผัสถึงไอเย็นๆที่ทำให้กระดูกสันหลังเสียวว๊าบ ราล์ฟกับฉันมองหน้ากันแว๊บหนึ่ง ก่อนจะเบือนไปทางบุรุษผู้ยืนนิ่งขรึม ผู้มีสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์…

“แกคิดเหมือนที่ฉันคิดมะ?”ฉันกระซิบถามเบาๆแบบที่ได้ยินกันสองคน

“ฉะ…ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าแกคิดอะไรอยู่”ตาคู่นั้นสั่นไหวเล็กน้อย

“วิญญาณนี่มันเข้าสิงคนได้ใช่มั้ยToT”

“แกจะบอกว่าทรอนซ์…”

“ราล์ฟเฟ”เสียงเย็นเยียบเรียกให้ขนลุกชันตั้งเกรียว บุรุษที่กำลังถูกนินทาขยับปากเรียว ตาสีเข้มตวัดไปสบร่างผู้ที่ถูกเรียก ฉันถอยหลังออกห่างพร้อมยืนภาวนา

“O_O”ราล์ฟชะงักเล็กน้อยแต่ไม่มีโอกาสได้เกียร์ถอย เพราะร่างสูงหนานั้นเดินไปใกล้

“บ้านนาย…”

“ง่า นายอยากได้นายเอาไปเลยT^T”

“= =;”

            เห็นสีหน้าเกร็งๆแล้ว ฉันเริ่มคลายใจลงเพราะนั่นคงเป็นทรอนซีรา ตัวจริงเสียงจริง ไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อนที่เข้าสิงคนได้อย่างที่เข้าใจ U_U

…

“พาไปบ้านนาย ป้อมปราการครอส”น้ำเสียงเรียบๆนิ่งลึก รับกับสีหน้าไร้อารมณ์ของเจ้าชายน้ำแข็ง ปลุกเอาคนที่ฟุ้งซ่านไปเองดึงสติกลับคืนมา ตาสีฟ้าเทากระพริบถี่

“บ้านฉันน่ะหรอ?”ราล์ฟทวนคำอย่างงงๆ

“ตอนนี้ไม่มีที่ไหนปลอดภัยอีกแล้ว นอกจากที่นั่น สถานที่ที่มีการคุ้มกันเข้มแข็งที่สุดของแคปริคอร์น ที่ที่โทรปิคอร์นไม่กล้าเฉียดกรายเข้าใกล้”โรสเซลล่าเสริม ทำให้เด็กตระกูลครอสพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ

            คณะเดินทางเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายใหม่

ป้อมปราการครอส…สถานที่ที่มีโพรเทกเตอร์คุ้มกันมากที่สุด

กองกำลังหลักของแคปริคอร์น

Writer: ตอนนี้รีบปั่นไปหน่อย อาจจะบรรยายลวกๆไปบ้างTOTขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ

ติดขัดตรงไหน คอมเม้นติ-ชม ได้เลยค่ะ J ช่วยเม้นหน่อยน้า อยากเข้ามาสูบกำลังใจ(ฮ่า)