ตอนที่ 29 : The Keyz 29 ความรัก...?
[29]
ภายในห้องทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ประกอบไปด้วยชุดโต๊ะและโซฟาไม้ ตั้งอยู่ใกล้เตาผิงที่มีเปลวไฟโชนแสง มอบความอบอุ่นภายในห้อง แม้หน้าต่างบานใหญ่จะเปิดอ้ารับลมเย็น ก็มิได้ทำให้ร่างทั้งสามสะท้านหนาว เงาร่างคนสามคนสะท้อนบนกำแพงห้อง สงบนิ่ง ไร้การเคลื่อนไหว
“ฉันต้องขอโทษพวกเธอ ที่ทำให้เรื่องเลยเถิดมาถึงขนาดนี้”เสียงหวานทรงพลังเปรยขึ้นเนิบๆ เรียกสายตาสีแดงเพลิงของคนทั้งสองที่นั่งเผชิญหน้า โดยมีโต๊ะทำงานสีดำเงาวับคั่นตรงกลาง
นัยน์ตาสีชาอ่อนเบือนไปสบกับดวงตาทั้งสองคู่ ก่อนจะหยุดที่ดวงหน้าหวานละมุนของอะความารีน แม้อยู่ในชุดเดรสสีขาวเรียบๆ แต่ร่างนั้นขับเสน่ห์ให้คนมองอยากหันกลับไปมองแล้วมองอีก
พลังสร้างอำนาจ ยิ่งแข็งแกร่ง ยิ่งเป็นที่สะดุดตา
ความงามที่ชวนให้ลุ่มหลง สัมผัสของกลิ่นไอเวทย์ของธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ ปะปนกันจนเป็นกลิ่นหอมหวน ไม่ว่าใครก็อยากจะครอบครองพลังวิเศษนี้
“หลังจากการตายของเธอเมื่อสองปีก่อน ฉันได้เรียกผู้ใช้เวทย์ดิน น้ำ ลม ไฟ บริสุทธิ์มาทำพิธีประกอบกล่องเวทมนตร์ชิ้นใหม่ให้เธอ”สตรีร่างเล็กปราดมองร่างตรงข้ามที่ขยับตัวน้อยๆ ภายใต้กรอบแว่นสีทอง หล่อนเพ่งดวงหน้าใสเนียนของหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณา “และคนที่ร่ายเวทย์ซ่อนพลังให้เธอ คือเซอร์ ออกัส ฮีลเลอร์”
เมื่อเอ่ยนามบุรุษที่ถูกกล่าวถึงอีกคน บุรุษคนเดียวในห้องก็ขยับตัวเล็กน้อย แล้วหันไปมองสบสายตากับคนรักที่หันมามองก่อน
“ท่านออกัสปิดผนึกเวทย์ด้วยตัวของท่านเอง?”แพทริกซ์กระซิบแผ่ว รู้สึกเครียดในใจ เพราะแม้แต่ท่านพ่อของอะความารีนยังร่วมลงมือในภารกิจลับนี้ด้วย มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
“ท่านพ่อ?”เสียงหวานย้ำคำ นึกถึงบุรุษนัยน์ตาสีแดงเพลิงที่อยู่ในความฝัน คนที่ยืนระบายยิ้มและมอบความอบอุ่นให้เธอ
“หลังจากนั้นเธอก็ถูกลบความทรงจำ และป้อนความจำใหม่ในนามสาวน้อย อเมทิสต์ ออกไปปะปนกับนักเรียนภาคสามัญเพื่อที่เราจะได้ดูแลอย่างใกล้ชิด”อาจารย์ใหญ่เปรยต่อ น้ำเสียงมั่นคง ไพเราะน่าฟัง “และได้มอบหมายให้ เอลี่ เจ้าหน้าที่ความมั่นคงแห่งแคปริคอร์นเลี้ยงดูมาตลอดสองปี”
แม้แต่ป้าเอลี่ คนนั้น…ยังเป็นผู้ใช้เวทย์ อย่างนั้นหรือ
อะความารีนกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความมึนงง
คิดว่าตนไร้ญาติขาดมิตร พ่อแม่จากไปนานแล้ว มีเพียงป้าเอลี่ที่เลี้ยงดู
แต่ไหงกลับกลายเป็นว่า พ่อแม่ยังอยู่ดี ส่วนป้าคนนั้นกลับไม่ใช่ญาติคนเดียวอย่างที่คิด?
เด็กสาวรับรู้ถึงมืออุ่นๆที่เอื้อมมากุมไว้ เมื่อมองเห็นดวงหน้าคมคายของใครบางคนที่ระบายยิ้มให้กำลังใจ หัวใจก็พลันสงบลง พยายามลำดับความคิดใหม่
“ส่วนนักศึกษา ชาร์ลีน ตัวจริงนั้นถูกส่งไปยังโทรปิคอร์น เพราะเธอมีเชื้อสายภูตปีศาจ ฉันจึงมอบภารกิจสืบข่าวจากวงใน พวกเราเพิ่งได้รับข่าวจากหล่อนว่าโทรปิคอร์นมีการเคลื่อนไหว”
เสียงหวานนั้นเหมือนค่อยๆแผ่วเบาลงไป หัวสมองตอนนี้คล้ายจะปฏิเสธการรับรู้
เรื่องทุกอย่าง มันถูกกำหนดไว้แล้วตั้งแต่ต้น
ไม่ใช่ความบังเอิญ หรือโชคชะตาฟ้าลิขิต
ทุกอย่างนั้นดำเนินไปตามแผน ของสตรีสูงศักดิ์ตรงหน้า
แต่สิ่งที่อยู่นอกแผน…คือความรู้สึกของอะความารีนในนามอเมทิสต์ ที่ไปหลงรักเจ้าชายน้ำแข็งจอมเย็นชา
เอี๊ยด..
เสียงประตูไม้เปิดออก ตามมาด้วยร่างกลุ่มคนจำนวนหนึ่งก้าวผ่านขอบประตูเข้ามาบริเวณห้องแล้วหยุดเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน ไล่จากซ้ายไปขวาโดยมี ทรอนซีรา มารีอา ราล์ฟเฟ การ์มี โซล แพทตี้และโรสเซลล่าที่เดินปิดท้าย
อะความารีนกวาดสายตามองทุกคนอย่างอึ้งปนทึ่ง สบตาสีฟ้าเทาของเพื่อนรักที่ยักคิ้วมาให้พร้อมรอยยิ้มกว้าง อีกทั้งยังสองคนที่ยืนขนาบข้างนั้นดูแข็งแรงดีไม่มีการบุบสลาย แล้วเลื่อนสายตาไปหยุดที่ดวงหน้าคมคายหล่อเหลาที่นิ่งราวรูปสลัก นัยน์ตาสีเข้มมองตรงไปข้างหน้าอย่างสงบ ก่อนที่เสียงอาจารย์ใหญ่จะดังขึ้นเรียกความสนใจให้หันกลับไปมอง
“พวกเธอมาก็ดีแล้ว”เสียงหวานดูจะสูงขึ้น ดวงหน้าเล็กระบายยิ้ม “ทรอนซีรา ราล์ฟเฟ โรสเซลล่า ฉันขอมอบหมายภารกิจให้พวกเธอคุ้มกันอะความารีนไปยังคฤหาสน์ฮีลเลอร์ ณ เมืองโรสควอตซ์ เริ่มเดินทางในอีกสองวันข้างหน้า…อ้อ แน่นอนเธอด้วย แพทริกซ์”
คนถูกมอบหมายมองหน้ากัน ดวงสีหน้าและอารมณ์ที่หลากหลาย
“เดี๋ยว…เดี๋ยวก่อนค่ะอาจารย์”คนถูกคุ้มกันยกมือหย็อยๆ หมดภาพลักษณ์ของอะความารีน ทายาทคนสำคัญของตระกูลฮีลเลอร์ที่ราล์ฟแอบหลุดขำออกมาเบาๆ “นี่มันยังไม่ปิดภาคเรียนไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมถึงต้อง…กลับบ้าน”
ท่านอาจารย์นิมฟอริด้าขยับยิ้ม นึกเอ็นดูกับท่าทางเป็นกังวลปนตื่นเต้นของเด็กสาว
“จากนี้เธอต้องได้รับการฝึก”
“ฝึก!!”หญิงสาวคนสำคัญเบิกตาค้าง ไม่สนสายตาปรามๆเรื่องมารยาทจากมารีอา และเสียงหัวเราะที่กลั้นไม่อยู่ของราล์ฟ
“อย่าลืมว่าพลังในตัวเธอตอนนี้ไม่ธรรมดา เธอยังไม่รู้จักควบคุมมัน ดังนั้นนี่เป็นเหตุผลที่ฉันเรียก แพทริกซ์ผู้ใช้เวทย์ธาตุไฟ ทรอนซีราผู้ใช้เวทย์ธาตุน้ำ โรสเซลล่าผู้ใช้เวทย์ธาตุดิน เป็นคณะคุ้มครองเธอกลับบ้าน แล้วทำการฝึก”
“ขออนุญาติครับ”เสียงทะเล้นเอ่ยขัดขึ้นพร้อมมือที่ยกขึ้นสุดตัว เรียกสายตาดุจากทายาทไทรีนอลที่ยืนอยู่ข้างๆ “คือผมก็เข้าใจอยู่ว่าแพทริกซ์ไฟ ทรอนซีราน้ำ โรสเซลล่าดิน แต่ๆๆ อาจารย์คงเข้าใจผิด ผมน่ะธาตุเทียมไฟฟ้านะครับ ไม่ใช่ลม”
อาจารย์นิมฟอริด้าหัวเราะออกมาเบาๆ พยักหน้ารับคำ
“ฉันรู้ แต่จากการแข่งขันมันพิสูจน์ได้ว่าเธอจะสามารถปกป้องอะความารีนได้ดีพอ ภารกิจนี้เธอเหมาะสมที่สุด เด็กจากบ้านตระกูลครอสเป็นโพรเทกเตอร์ที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น…จริงไหมจ้ะ”
คนถูกชมลดมือลงเกาหัวแกรกๆ อับจนด้วยคำพูด ทำสีหน้าปั้นยาก
“อีกอย่างเธอสามารถสอนให้อะความารีนฝึกทักษะด้านความเร็วได้ ทดแทนพลังลม”เสียงหวานเปรยสมทบ “ส่วนพวกเธอที่เหลือจะได้รับมอบหมายให้คุ้มกันโรงเรียน ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายแน่”
การ์มี โซล มารีอา และแพทตี้พยักหน้ารับคำ
“ผมไม่เห็นด้วย”เสียงทุ้มลึกทรงพลังดังขึ้นจากร่างบุรุษผู้ครองนัยน์ตาสีโลหิต เรียกตาสีชาอ่อนไปสบแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ทำไมอะความารีนจำเป็นต้องฝึก เธออาจได้รับอันตรายได้”
กระแสความห่วงใยเจือในน้ำเสียงทำให้บรรยากาศในห้องวาบหวามและตึงเครียดปนๆกันไป บุรุษเลือดร้อนที่ยืนกรานจะปกป้องหญิงที่ตนรักสุดชีวิต ทุกคนรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น หากแต่..
“โทรปิคอร์นรู้การเคลื่อนไหวของเราแล้ว”สตรีร่างเล็กเผยสีหน้ากลัดกลุ้ม ดวงหน้าหวานดูอิดโรยราวกับเหนื่อยล้าเต็มทน “ถ้าไม่เร่งเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังในตัว อะความารีนจะยิ่งตกอยู่ในอันตราย”
ความกดดันประหลาดแผ่คลุมทั่วห้อง ทุกคนนิ่งเงียบรับรู้ถึงพลังในกายที่แล่นพล่าน สงครามครั้งใหญ่กำลังจะอุบัติ และกุญแจดอกสำคัญที่จะนำมาซึ่งชัยชนะ อยู่ในเงื้อมมือผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่นั่งช้อคค้างราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว
“ถ้าหากอะความารีนเป็นอะไรไป”เสียงทุ้มลึกเปรยทิ้งท้าย นัยน์ตาคมกริบจ้องนิ่งฉายแววเอาจริง “ผมจะกลับมาทวงความรับผิดชอบ”
สตรีผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุดในห้องกระดกยิ้ม ทอดมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนึกโกรธปนเอ็นดู สายตาของเธอมองไม่ผิด ตั้งแต่วันแรกที่เขาก้าวเข้ามาในโรงเรียน ตาสีแดงเพลิงที่ฉายชัดถึงความเป็นผู้นำ เป็นที่พึ่งพาได้ทำให้เขาได้เป็นประธานนักเรียนแห่งสภาโรงเรียนได้ในเวลารวดเร็ว แม้จะปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลไปหน่อย แต่ข้อนี้ต้องใช้ประสบการณ์ ไม่เร็วก็ช้าคนตรงหน้าจะต้องได้เรียนรู้อย่างแน่นอน
ตาสีชาอ่อนเบือนไปสบกับดวงตากลมโตคู่สวยของเด็กสาวข้างๆร่างหนา
“คนที่มีอำนาจสามารถทำได้ทุกอย่าง ถ้าอำนาจนั้นตกไปอยู่ในคนโลภ เห็นแก่ตัว มันจะถูกใช้ไปในทางลบ ในทางกลับกันถ้ามันถูกใช้ไปในทางที่ดี จะเกิดประโยชน์มหาศาลให้กับอีกหลายชีวิต”
ร่างบางขยับตัวเมื่อถูกจ้อง แต่กระนั้นก็ไม่ได้หลบสายตา ตากลมโตคู่เดิมสะท้อนวูบ
“อะความารีน เธอเท่านั้นที่จะควบคุมอำนาจเหล่านั้นได้…มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น”
หลังจากที่ร่างอาจารย์ใหญ่ก้าวผ่านบานประตูออกจากห้องไป ทั้งห้องก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว บทสนทนาจึงถูกเปิดโดยคนที่ชอบพูดมากที่สุด ณ ที่นี้
“ชาร์…อะความารีน เป็นไงบ้าง รู้สึกยังไงตอนนี้ เจ็บรึเปล่า?”ราล์ฟพุ่งตัวเข้ามาพอๆกับฉันที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กำลังจะรับกอดจากเพื่อนที่คิดว่ามันตายไปแล้วในสนามแข่ง แต่บุรุษข้างๆฉันกลับรั้งร่างนั้นไว้ ไม่ให้ขยับ
“แพทริกซ์ นายต้องรู้จักแยกแยะนะว่าฉันไม่ได้คิดอะไรเกินเลย”ราล์ฟหรี่ตาลง ตาสีฟ้าเทาสั่นริกๆ
“ท่านพี่”ฉันเอ่ยเรียกพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน ในที่สุดมือหนานั่นก็ยอมปล่อยร่างราล์ฟ ทันทีที่ถูกปล่อย ฉันก็เป็นฝ่ายเข้าไปกอดเขาก่อน
“แกรอดได้ไงราล์ฟเฟ”ฉันพูดเสียงอู้อี้ รู้สึกยินดีจนน้ำตาแทบไหล วินาทีนั้นฉันคิดว่าฉันเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงไปแล้วตลอดกาล
“คนมันดวงแข็งอะนะ ถ้าคนหล่ออย่างฉันตายไปสาวๆบนโลกคงจะเฉาตาย”คนชอบพูดโม้ไปว่อน เมื่อสบตากับบุรุษตาสีเพลิงที่เขาฉลาดพอที่จะแปลความหมายที่ดวงตาคู่นั้นต้องการจะสื่อ จึงต้องยึดหลักเอาตัวรอดเปรยประโยคถัดไป “ง่า ยกเว้นเธอคนนึงละกัน”
“อยากตายก็ตายไปคนเดียว ไม่ใช่ลากคนอื่นไปด้วย”การ์มีอดแขวะไม่ได้ ฉันจึงคลายอ้อมกอดจากราล์ฟแล้วมองหน้าคนพูด นึกขอบคุณที่พวกเขายังมีชีวิต…
“ฉันเห็นตั้งแต่วันแรกแล้ว ดวงชะตาของเธอ เกิดมาเพื่อเป็นฮีลเลอร์”แพทตี้เปรยเรียบๆ ฉันยิ้มนิดๆ ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกฉันแล้วแต่ ก็นั่นแหละ ใครจะไปเชื่อว่าฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อตามช้อน?
“ตกลงว่า เธอคืออะความารีนสินะ”มารีอาขัดขึ้น ทำให้บรรยากาศในห้องพลันตึงเครียดไปในทันใด แต่ยังไม่ได้ตอบอะไร ท่านพี่ก็เข้ามาดึงมือฉัน
“ทักทายกันเสร็จแล้ว ฉันขอตัวพาควีนของฉันไปพักผ่อน”สิ้นเสียง ท่านพี่ก็พาฉันออกไปจากห้อง ซึ่งฉันทำปากขมุบขมิบกับราล์ฟอย่างรัวเร็วไว้แล้วว่า ‘ไว้เดี๋ยวค่อยคุย’
หลังจากร่างทั้งสองก้าวพ้นบานประตู ราล์ฟกับมารีอาก็หันมามองหน้ากัน พร้อมใจกันเหลือบมองบุรุษอีกคนที่ยังคงยืนนิ่งราวรูปสลัก ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์จนติดจะเย็นชา
เฮ้อ…เกราะน้ำแข็งบางๆ ถูกสร้างขึ้นมาอีกแล้ว…
หลังจากได้กลับเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง ได้มองจนทั่วแล้วก็พบว่าการตกแต่งเรียบๆง่ายๆ ยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนไปจากเมื่อสองปีก่อน จะมีก็แต่ดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่หลายช่อที่ถูกนำมาวางไว้ตามโต๊ะเล็กข้างเตียง ขอบหน้าต่าง มุมห้อง จนทำให้ทั้งห้องดูแคบลงถนัดตา
อะความารีนมองตามบุรุษร่างหนาที่เดินตรงไปยังหน้าต่าง มือหนาเลื่อนผ้าม่านให้ออกไปด้านข้าง ผลักบานหน้าต่างขึ้นไป ปล่อยให้แสงจันทร์เข้ามาเป็นแสงสว่างสลัวๆภายในห้อง
แล้วเจ้าของร่างเดิมก็หันกลับมาส่งยิ้ม พร้อมเดินเข้ามาเกือบจะชิดตัว ร่างบางเอียงคอนิดๆเป็นเชิงถาม
“ให้เกียรติเต้นรำกับผมนะครับ…อะความารีน ฮีลเลอร์”เสียงทุ้มนุ่มนวลถูกเปล่งจากริมฝีปากเรียว ฟังดูมีเสน่ห์ สายตาอ่อนโยนราวกับจะหลอมทุกสิ่งอย่างตรงหน้าให้เหลวเป็นน้ำ ร่างนั้นผายมือพร้อมโค้งตัวคำนับอย่างให้เกียรติ
คนถูกขอเต้นรำยอบกายลงช้าๆ ตาคู่โตไม่ได้ละจากสายตาน่ามองตรงหน้า ริมฝีปากอวบอิ่มระบายยิ้มน่ารัก ทำให้คนมองหลงเข้าไปในมนตร์เสนห์อย่างไม่อาจถอนตัว
“ได้ค่ะ^^”
มือเรียวเล็กข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นทาบลงบนบ่ากว้างของร่างบุรุษตรงหน้า ขณะที่อีกข้างวางประกบบนมือหนาที่ยกรอไว้อยู่แล้ว
นัยน์ตาสีแดงสดประสานกันแน่นิ่ง ใช้เสียงลมและเสียงหัวใจเป็นดนตรีบรรเลง เท้าคนคนตัวเล็กกว่าขยับไปตามคนตัวหนา ที่พาร่างบางเล็กขยับพลิ้วราวกับมีปีก
หลังจากที่มือหนายกขึ้นสูง พาร่างบางให้หมุนรอบตัวเองได้สองสามรอบ เจ้าตัวก็ดึงร่างนั้นเข้ามาแนบชิด พร้อมเปลี่ยนจังหวะเป็นช้าลง ผ่อนคลาย โดยที่คนในอ้อมกอดก็พิงซบอกกว้าง แนบแก้มเนียนชิดเข้าหาไออุ่น
“ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้”เสียงทุ้มลึกมีเสน่ห์ดังขึ้นแผ่วๆ เรียกนัยน์ตากลมโตสดใสขึ้นมาช้อนสบ “วันที่ได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง”
“ท่านพี่”เมื่อเห็นตาคมกริบฉายรอยอาวรณ์ รอยยิ้มบนดวงหน้าคมคายนั้นดูเศร้าสลด บ่งบอกว่าสองปีที่ผ่านมาเขาทนเจ็บปวดมามากเพียงใด ภายในใจอะความารีนรู้สึกปวดร้าวยิ่งกว่า “มารีน่าขอโทษที่ทิ้งท่านไว้คนเดียว”
ดวงหน้าคมคายก้มลงพิงบ่าเล็กๆของร่างบางในอ้อมกอด กลิ่นหอมอ่อนๆลอยกรุ่นจากร่างนั้นทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม ความไม่สบายใจพลันมลายหายไปหมดสิ้น ตาสีเพลิงหลุบลงต่ำรับรู้ถึงสัมผัสนุ่มนิ่ม รับรู้ถึงการมีตัวตนของคนรัก เขาไม่ต้องการสิ่งใดมากกว่านี้อีกแล้ว
“อย่าให้ฉันต้องอยู่โดยไม่มีเธออีกเลยนะ”
สิ้นเสียงทุ้มลึก บรรยากาศในห้องก็ถูกปกคลุมด้วยอารมณ์รัก แม้โดยปราศจากคำพูดแต่เสียงหัวใจของคนสองคนก็สามารถรับรู้ได้ เสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน
นัยน์ตากลมโตสีแดงสดเบือนออกไปมองนอกหน้าต่าง เป็นคืนที่ไร้แสงดาวระยับประดับท้องฟ้า มีเพียงดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่อย่างโดดเดี่ยว เคว้งคว้าง กับลมหนาวที่ลอยพัดเข้ามาทางขอบหน้าต่าง
“ถ้าฉันหายไป นายจะคิดถึงไหม”
“ถ้าเธอหายไป…ฉันจะรู้สึกดีมาก”
หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น
ทรอนซีรา คนที่ดีแต่สร้างเรื่อง จะไม่อยู่กวนใจนายอีกต่อไป
ฉันค้นพบแล้วว่าแสงสว่างบนท้องฟ้านั้น อยู่ไกลเกินกว่าจะไขว่คว้า ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนที่จะคว้ามา สุดท้ายในมือก็พบแต่ความว่างเปล่า
คงทำได้เพียง…มองจากที่ไกลๆ
นัยน์ตาคู่เดิมตัดใจละจากภาพธรรมชาติตรงหน้าด้วยการหลุบซ่อนภายใต้เปลือกตา ไออุ่นที่ชิดใกล้ช่วยคลายความหนาวเหน็บของลมเย็น หากแต่ไม่สามารถลบความหนาวยะเยือกภายในใจได้
แสงสว่างนั้น…ไม่ว่าจะไกลกันแค่ไหน จะเฝ้ามองอยู่เสมอ จากที่นี่ ตรงนี้…
…จรดลึกในหัวใจ ไม่มีวันลืม…
ห้องสีขาวสะอาดพร้อมเครื่องตกแต่งครบชุด อาบด้วยแสงจันทราที่ทอแสงผ่านขอบหน้าต่างที่เปิดอ้า เงาของร่างบุรุษผู้ยืนพำนักพิงขอบหน้าต่างทอดยาวลงบนพื้นพรม เรือนผมสีเงินสะบัดพลิ้วรับแรงลม นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้ม นิ่งลึกยิ่งกว่าท้องฟ้ายามรัตติกาลนั้นจับจ้องไปยังสิ่งที่ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า
โดยปราศจากแสงดาว ดวงจันทร์ก็สามารถทำหน้าที่มอบความสว่างให้แก่สิ่งมีชีวิต…
แม้ไม่มีดาว ดวงจันทร์ก็สามารถฉายแสงได้
ดวงหน้าคมคายราวรูปสลักนั้นเรียบเฉย จมดิ่งอยู่ในห้วงความคิด ปากเรียวเม้มเป็นเส้นตรง ไร้การเคลื่อนไหวใดใดในห้อง
ตาสีทะเลลึกหลุบต่ำลง ข่มอารมณ์บางอย่างที่ทำให้ข่มตานอนไม่หลับ มันเป็นความอัดอั้นในอก ความหงุดหงิดสับสน และเจ็บปวด…ความรู้สึกที่เขาไม่เข้าใจ
“เธอว่าไงนะ..”
“ฉะ...ฉัน...ว่าไงหรอ ? ^ ^”
“เธอเป็นนักเรียนใหม่ที่ไม่รู้เรื่อง หรือเป็นใครที่ไหนไม่รู้และบังเอิญมาที่นี่ได้..?”
“ง่า...ฉันว่าอันหลังๆดูเหมาะกับฉันดีนะ ฮ่าๆๆๆ~TOT”
ตั้งแต่วันแรกที่เจอ เธอคนนั้นสามารถทำให้อารมณ์นิ่งๆของเขาเริ่มไม่คงที่อีกต่อไป นัยน์ตาสีอเมทิสต์คู่นั้น สดใสเปล่งประกายทักทายกลับมาเสมอ
“พูดว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกไปแล้ว แต่ ว้า นายไม่ได้ยินซะแล้ว ก็เพราะเอาแต่แกล้งหลับอะนะ เลยอ่านปากฉันไม่ออกหรอก^^”
“ฉันรักนาย...ใช่รึเปล่า พอดีฉันแอบดูอยู่”
“บ..บ้า!! ฉันพูดว่า ฉันชอบกินเฟรนฟรายด์ต่างหาก!!=[]=//”
เป็นคำแก้ตัวที่งี่เง่าสิ้นดี
ริมฝีปากเรียวขยับยิ้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนจะชะงักแล้วถอนใจอีกครั้งที่ปล่อยให้ใครบางคนเข้ามาครอบงำความคิดอีกแล้ว
อะความารีน ฮีลเลอร์
เด็กสาวที่หล่นลงมาทับบนตัวเขาในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส ขณะที่อารมณ์ความคิดของเขานิ่งสงบที่สุด
เธอเข้ามาป่วน ทำให้ความรู้สึกที่เคยคิดว่าควบคุมได้ดี สูญเสียการความคุมอย่างไม่เป็นท่า
สายตานั้นที่ปกป้องคนที่เธอรัก ฉายแววเด็ดเดี่ยวไม่ลังเล ตาคู่นั้น…เป็นแบบเดียวกันรึเปล่า ในวันนี้ จากที่เป็นคนคร่าชีวิตเธอเมื่อสองปีก่อน กลับกลายเป็นคนที่เธอปกป้องแทน
ดูเหมือนจะไม่มีเหตุผลที่จะเกลียดเธอได้ลง…นอกจากนิสัยส่วนตัวที่ขยันหาเรื่องให้เขาตามแก้นั่น
ยังมีอีกอย่าง…ในเมื่อเธอคิดจะกลับไปหาคนรัก ทำไมจะต้องมองกลับมา
แม้ในเวลาที่เธอมอบจูบให้กับแพทริกซ์ เธอยังละสายตาจากเขาไม่ได้
งี่เง่าสิ้นดี..
ดวงหน้าเจ้าชายน้ำแข็งพลันอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นอย่างมีหวังก่อนจะแปรเป็นสงบตามเดิม
แม้ไม่มีดาว ดวงจันทร์ก็สามารถฉายแสงได้
แต่ท้องฟ้านั้นดูหม่นลงถนัดตา ดาวจะรู้ไหมว่ามันสำคัญขนาดไหน…
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะปรากฏเป็นเงาร่างบางสมส่วนที่เบียดแทรกผ่านบานประตู กวาดตามองหาร่างเจ้าของห้อง ก่อนที่สีหน้าจะผ่อนคลายเมื่อพบร่างชายหนุ่มที่ยืนนิ่งพิงขอบหน้าต่าง
“ทรอนซ์…”มารีอาพาร่างมาหยุดตรงหน้าร่างเพื่อนชาย ตาสีชาอ่อนสั่นไหววูบหนึ่งก่อนจะค่อยๆสงบลง
“…”ไร้เสียงตอบรับจากเจ้าของนาม ดวงหน้าหล่อเหลายังคงทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมที่ตีเข้ามาไม่ได้ส่งผลกระทบกับร่างหนานั้นแม้แต่น้อย ตาคมกริบดูเลื่อนลอยยากจะหยั่งถึง
“ฉันขอถามนายตามตรง”หญิงสาวสูดอากาศเข้าเต็มปอด ดวงตาฉายแววแน่วแน่แม้ในใจจะลังเลอยู่ไม่น้อย “นายชอบอะความารีนใช่ไหม”
“…”เจ้าชายน้ำแข็งยังคงรักษาสีหน้าได้ดี นัยน์ตาสีเข้มตวัดมามองคู่สนทนาเงียบๆแต่ไม่ได้ให้คำตอบ
“ไม่เป็นไร นายไม่ต้องบอกฉันก็ได้ แต่ถ้าสายตาฉันมองไม่ผิด…”ตาสีชาอ่อนหรี่ลงนิดๆพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “นายหลงรักอเมทิสต์ สาวน้อยคนนั้น”
ตาคมกริบปราดมองเพื่อนสาวอย่างดุๆ ก่อนจะเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ทำให้คนเปรยยิ้มไม่หุบ เสมองออกไปข้างนอกบ้างราวกับจะค้นหาว่ามีอะไรน่าสนใจคนข้างๆถึงได้จ้องนักจ้องหนา
“รู้ไหม อัญมณีถึงจะเปลี่ยนรูป เปลี่ยนสี แต่เนื้อเดิมมันไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าจะเป็นอเมทิสต์ หรืออะความารีน มันก็คืออัญมณี”เสียงหวานเปรยเนิบๆต่อไป ไม่ใส่ใจกับแววตาดุกร้าวของคนข้างๆตัว “ของที่ต้องการ ไม่ว่าใครก็ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มันมา การนิ่งเฉยมองดูสิ่งของสำคัญหลุดลอยไป ระวังจะเสียใจทีหลัง”
“มารีอา”เสียงเยียบเย็นไม่ต่างจากลมหนาวที่พัดมาเป็นระลอก
“ฉันก็แค่มาพูดลอยๆไม่ต้องใส่ใจนักหรอก”สาวเจ้ายักไหล่ เหลือบมองเสี้ยวหน้าของบุรุษผู้เย็นชา ที่ดูจะเกร็งขึ้นทันตา ปากเล็กได้รูปขยับรอยยิ้มอย่างพอใจ “ฉันไปล่ะ ฝันดีนะ”
ตาคมกริบปราดมองตามหลังเพื่อนสาวที่เข้ามาพูดลอยๆใส่ไม่กี่ประโยคแล้วจากไป จนประตูสีขาวปิดสนิท ดวงตาสีทะเลลึกบังเกิดความแปรปรวนราวกับมีคลื่นโหมกระหน่ำก่อตัวขึ้นมาพร้อมพายุเฮอริเคน อารมณ์ที่เพียรจะให้สงบก็พังครืนลงด้วยคำพูดลอยๆนั่น!
รัก…
คำนั้นไม่เคยอยู่ในหัว ไม่เคยคิดจะเอื้อนเอ่ย เพราะคนอย่างเขาไม่ควรจะมีคำคำนี้ นับแต่วันที่เกิดมา เขาไม่คู่ควรที่จะได้รับความรักจากท่านพ่อ ท่านแม่ หากพวกท่านรู้ว่าสิบเจ็ดปีให้หลัง เด็กน้อยที่พวกท่านพร่ำบอกว่ารักนั้นจะย้อนกลับมาทำลายทุกสิ่งให้พินาศ
พวกท่านจะยังบอกว่า รัก เด็กคนนั้นอีกไหม…?
ดวงตาคมกริบฉายรอยเจ็บปวดวูบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยตามเดิมเมื่อลมพัดเข้ามาปะทะร่าง ใจที่โอนเอนพลันมั่นคง รับรู้ถึงจุดยืนที่แน่ชัด ลมนั้นช่วยพัดเอาสติและการรับรู้ตัวตนของเขากลับคืนมา
…ถ้าเพียงแต่เขาไม่ใช่เจ้าชายทรอนซีราแห่งโซลิเซียร์
ผู้ที่เกิดมาพร้อมความหายนะและคำสาป ผู้ที่ไม่มีที่ว่างให้ใครขึ้นมายืนข้างๆ
บางที…
ทรอนซ์หลุบตาลงต่ำ ปล่อยห้วงความคิดสุดท้ายไปพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
บางทีเขาอาจจะเอื้อมมือคว้า…ไม่ให้อัญมณีนั้นหลุดลอยไป
หลังจากก้าวพ้นบานประตูไม้สีขาว ร่างบางสมส่วนพลิกตัวก่อนจะก้าวเดิน แต่แล้วร่างเล็กของสตรีคนนึงก็ดึงความสนใจ เธอยืนพิงเสาหินสีขาว นัยน์ตาสีฟ้าดูเลื่อนลอยเสมองไปนอกหน้าต่างราวกับจมในห้วงภวังค์ แม้ว่ากำลังถูกจับจ้องร่างนั้นก็ไม่ได้รู้สึกตัว
“ช้อกกี้พิงค์?”เสียงหวานทักขึ้นก่อนจะพาร่างไปหยุดยืนข้างๆ จับจ้องดวงหน้าหวานละไมที่ดูหมองลง
“มารีอา”น้ำเสียงสั่นเครือชวนเวทนา กับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มอย่างรวดเร็ว บ่งบอกว่าภายในใจผู้หญิงตรงหน้านั้นปวดร้าวมากเพียงใด
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”
“นั่นสิคะ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่”
ตาสีชาอ่อนเบือนไปสบกับคู่สนทนาที่ดูจะตีความหมายของเธอผิดไป แต่ดูเหมือนคนข้างๆจะต้องการพึ่ง เธอจึงหลับตาเสกชุดโต๊ะเก้าอี้พร้อมชาอุ่นๆขึ้นมา
“เธอคงมีเรื่องอยากจะระบาย”
“ขอบคุณค่ะ”ร่างบางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เบาะนิ่ม รับถ้วยชาจากผู้หญิงตรงหน้า “เธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม มารีอา”
คนถูกถามชะงักกึก ก่อนจะเทน้ำชาลงในถ้วยต่อไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ถ้าเธอยังคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเธอ ฉันก็ยังคงเป็นเพื่อนเธอ พิงค์”
“ฮึก..”สาวน้อยคนข้างๆพยายามกลั้นสะอื้นสุดกำลัง น้ำใสๆไหลรินไม่ขาดสาย ทำให้มารีอาต้องเอื้อมมือไปปลอบ
“เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็ให้มันแล้วไปเถอะ อย่ายึดติดกับอดีตอีกเลย มันยิ่งจะทำให้หัวใจเธอทนไม่ไหว”น้ำเสียงอ่อนโยนราวปลอบปละโลมชวนให้คนฟังรู้สึกอบอุ่น นัยน์ตาสีฟ้าสั่นระริกฉายแววซาบซึ้งใจ
“ฉันผิดเองมารีอา ฉันทำร้ายทรอนซ์อย่างไม่น่าให้อภัย ทั้งที่เขาเปิดใจให้แล้วแท้ๆ…”ช้อกกี้พิงค์ระบายความในใจเป็นคำพูด “เพราะคำสาปนั่น คืนนั้นฉันเห็นอีกหนึ่งร่างของทรอนซ์ มันเหมือนฝันร้าย ฉันไม่อาจอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เลยเลือกที่จะขอท่านนิมฟอริด้าให้ลบความทรงจำให้”
มารีอาชะงัก พอเข้าใจคนร่างเล็กข้างๆถึงสาเหตุที่เธอจากไปเมื่อสองปีก่อน แต่มีบางเรื่องที่ไม่เข้าใจ..
“แล้วทำไมเธอถึงกลับมา?”
“…ในวินาทีที่เขาจะลบความทรงจำของฉัน ฉันก็เกิดอยากเปลี่ยนใจ ในหัวมีแต่เรื่องทรอนซ์ ฉันเพิ่งค้นพบว่าฉันรักเขามาก มากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก ความรู้สึกนี้มันยังคงอยู่ เมื่อพบทรอนซ์ ฉันจึงรู้สึกได้..”
“เฮ้อ…”มารีอาถอนหายใจ ยกมือขึ้นกุมขมับ กับเรื่องรักๆใคร่ๆชวนน่าปวดหัวตรงหน้า ไม่รู้ใครเล่นตลกอะไร เรื่องถึงได้กลับตาลปัตรแบบนี้
“มารีอา เธอรู้ไหม อีกร่างของทรอนซ์…คือปีศาจที่ฆ่าพ่อกับแม่ฉัน”
“…!!!!”
“นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันทนรับไม่ได้ ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจหรอกนะคะ แต่ฉันจะรักเขาได้ยังไง..”
“เหลวไหล!!”มารีอาสะบัดหน้าพรืด สีหน้าฉายชัดถึงความตระหนกสุดขีด “ทรอนซ์ไม่เคยฆ่าใครในร่างนั้น หลังจากที่ถูกพาตัวมาจากโซลิเซียร์เขาก็ควบคุมมันได้…ยกเว้นเหตุการณ์สองปีก่อนที่เธอเห็นร่างนั้น”
“แต่ฉันมั่นใจว่าเป็นปีศาจตนเดียวกัน”
“ถ้างั้น…หรือว่า…!”
ตาทั้งสองเบิกกว้าง แล้วค่อยๆหลุบต่ำลงด้วยหัวใจที่เต้นรัว สิ่งที่เพิ่งค้นพบเรียกความกลัวจนสุดก้นบึ้งของหัวใจ
“คำสาปนั้น ไม่ได้มีแค่ทรอนซีราคนเดียวหรอกหรือนี่…”
ร่างสตรีสมส่วนเดินผ่านทางเดินยาวที่ไล่ไปจนสุดหอพักธาตุพิเศษ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ในหัวพลันรู้สึกหนักอึ้งราวกับผ่านการใช้ความคิดมามากมาย
เป็นเวลาดึกสงัดไร้ผู้คนเดินพลุกพล่าน เสียงฝีเท้าของเธอจึงดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ลมพัดมาหวิวๆทำให้เส้นผมหยักศกสีชานั้นปลิวไสว มือเรียวยกขึ้นปัดไรผมที่ปรกหน้า ก่อนจะหยุดกึกเมื่อพบว่ามีร่างบุรุษผู้หนึ่งปราดมาหยุดตรงหน้า
ความเร็วแบบนี้ มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง…
“ราล์ฟเฟ- -”ว่าพลางชักสีหน้าหงุดหงิด เพียงแค่เรื่องในวันนี้ก็น่าปวดหัวพออยู่แล้ว ยิ่งมาเจอคนสร้างเรื่องเก่ง ก็ชวนให้ปวดขมับจนนึกอยากจะนอนพักเสียตรงนี้
“ใช่ ฉันเอง^^”เจ้าตัวดียิ้มร่าไม่สนสายตาดุๆ
“มีอะไร”
“ถามงี้เลยหรอ-w-”ตาสีฟ้าเทากระพริบปริบๆ เหลือบมองดวงหน้าสาวเจ้าที่เริ่มยุ่ง สายตาก็พลันเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบ น้ำเสียงหนักแน่นจริงใจ “คิดถึง”
คำที่คนฟังชะงัก แล้วสบถด่ากลับมาทั้งที่ดวงหน้านวลนั้นขึ้นสี
คนสร้างเรื่องเก่งก็ยังคงถนัดสร้างเรื่องน่าปวดหัว…
“ฉันไม่ว่างมาฟังนายพร่ำเพ้อหรอกนะ ขอตัว”ร่างบางเดินจ้ำออกไปอีกทาง แต่ก็ต้องหยุดค้างเมื่อรับรู้ถึงไออุ่นจากร่างคนที่สวมกอดข้างหลัง
“เธอจะไม่คิดถึงฉันหน่อยหรอ อีกสองวันฉันต้องเดินทางแล้วนะ”น้ำเสียงกระเง้ากระงอด ฟังดูน่าขันเมื่อมันถูกเปล่งมาจากบุรุษ ไม่ใช่เด็กน้อย
“จะไปไหนก็ไปเถอะ ปล่อยฉันได้แล้ว”รับรู้ถึงร่างที่ดิ้นในอ้อมกอด เจ้าตัวดีก็กอดรัดร่างนั้นแน่นขึ้น สายตาที่มองไปนั้นอบอุ่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ หากแต่ไม่มีวันที่ใครจะได้เห็น…เบื้องหลังใบหน้ายิ้มแย้มร่าเริงของบุรุษนามราล์ฟเฟ ครอส
“มารีอา ไทรีนอล”เสียงทุ้มแหบพร่าฟังดูมีเสน่ห์อย่างน่าขนลุก ทำให้คนถูกเรียกลืมดิ้นแล้วเบิกตาค้างพร้อมกับหัวใจเต้นถี่รัว “ฉันรักเธอ”
คำสารภาพจากปากจอมปากมาก ทำไมถึงฟังดูมีพลัง หนักแน่นยิ่งกว่าครั้งไหน
คราวนี้ดูเหมือนคำคำนั้นจะสูบพลังงานออกจากร่างไปจนหมด เพราะร่างบางไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนอีกต่อไป ตาสีชาอ่อนหลุบลงต่ำซ่อนอารมณ์หวั่นไหว
“ฉันแค่อยากจะรู้…ซักครั้งก็ยังดี ว่าในหัวใจเธอ มีฉันบ้างไหม”คำที่ฟังดูเลี่ยนกลับกลายเป็นลื่นหูชวนให้หัวใจสั่นสะท้าน ตาสีชาอ่อนตวัดไปสบกับดวงตาคมกริบ ไม่มีแววล้อเล่นแต่อย่างใด
“ราล์ฟ…”ร่างนั้นพลิกตัวกลับไป มือเรียวยกขึ้นทาบอกบุรุษตรงหน้า สายตาสั่นริกๆราวกับต้องการสื่อความนัย ปากเรียวเผยอขึ้นเตรียมจะพูด แต่เสียงหนึ่งดังขัดขึ้น
“ปล่อยว่าที่ภรรยาของฉัน ถ้านายไม่อยากเจอดี”เสียงทุ้มลึกดึงขึ้นก่อนจะปรากฏเป็นร่างหนาของบุรุษผู้ครอบครองตาสีน้ำตาลแดง คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์
“เอริค…”เสียงมารีอาแผ่วเบาจนน่าใจหาย ราล์ฟตวัดสายตามองคนในอ้อมกอด สลับกับผู้มาเยือนที่กล้าประกาศลั่นว่าสตรีผู้นี้เป็นว่าที่ภรรยา?
“มันจะมากไปแล้วนะเว้ย”ตาสีฟ้าเทาสั่นไหววูบหนึ่ง ปล่อยร่างบางในอ้อมอก กระแสไฟฟ้าแลบแปลบๆมาจากอุ้งมือ
เท้าทั้งสองถีบส่งร่างให้พุ่งตรงเข้าสู่คนที่บังอาจพูดจาไม่เข้าหู
“อย่า!!”แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางสมส่วนนั้นวิ่งเข้ามาขวาง ตาสีชาอ่อนเบือนหลบไปแว๊บหนึ่ง ก่อนจะกลับมาโชนแสงเหมือนเดิม “คนคนนี้คือคู่หมั้นของฉัน”
“…!”ดวงตาเบิกกว้าง มองจับจ้องไปยังดวงหน้าสตรีตรงหน้าที่ยังสงบ
“และถ้าขืนแตะต้องว่าที่ภรรยาฉันอีกละก็ ฉันกับนายคงต้องเจอกันสักตั้ง”
“ตอนนี้เลยได้ไหมวะ!”
“ราล์ฟเฟ เอริค หยุดเดี๋ยวนี้!!”เสียงหวานประกาศกร้าว ด้วยดวงตาแน่วแน่ไม่แพ้กัน ทำให้ทั้งคนก่อเพลิงและคนที่กำลังกระโดดเข้าไปในเพลิงปิดปากเงียบ
“ถ้าพวกนายสู้กัน ฉันนี่แหละจะฆ่าพวกนายทั้งสองคน!!”อัศวินสาวประกาศลั่น ก่อนจะเดินดุ่มๆออกจากวงทะเลาะอันมีเธอเป็นต้นเหตุอย่างไม่สบอารมณ์
ความรัก…มันช่างเล่นตลกกับผู้คนได้อย่างโหดร้าย
หนทางที่ไม่อาจเลือก ทางเดินที่ถูกกำหนดไว้แล้ว รอให้สองเท้าเดินย่ำเข้าไปแม้ไม่รู้ว่าปลายทางนั้นสิ้นสุดตรงไหน
หน้าที่ของไทรีนอล คือสิ่งที่ทายาทอย่างเธอพึงปฏิบัติ
เติบโตเป็นไทรีนอลที่แข็งแกร่งเท่านั้น ส่วนเรื่องของหัวใจ มันไม่อยู่ในกฎของวงศ์ตระกูล
ไม่มีใครมีสิทธิ์ที่จะเลือก เมื่อผู้อาวุโสแห่งตระกูลมีคำสั่งลงมาแล้ว ก็ไม่อาจขัดขืน
มารีอา ไทรีนอล ถูกกำหนดให้เป็นคู่ชีวิตของ เอริค ฟิลเลอร์ ทายาทคนสำคัญของตระกูลนักดาบในตำนาน
เป็นความจริงที่ต้องก้มหน้ายอมรับอย่างไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
To Be Con.
Writer: อ๊าย จะจบภาค1แล้วนะคะอีกตอนเดียวเท่านั้น!!
รับรองว่าภาค2ไม่มีดราม่าค่ะ(มีแต่น้อย) มีแต่รั่วกับฮา-w- เพราะเอาชาร์..เอ้ย อะความารีนมาประกบคู่กับราล์ฟเฟ รับประกันความมันส์!
เนื้อเรื่องพลอตไว้แล้ว แต่ยังไม่ได้ลงรายละเอียดค่ะ แล้วจะนำทีเซอร์ มาแจกตอนหน้านะคะ ^^
อย่าลืม!! อ่าน+เม้น = กำลังใจ (สมการที่เป็นจริงทุกกรณี)
Amethyst Aquamarine
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โทษทีค่ะ เรื่องหน้าจะพยายามไม่ให้ดราม่าหนักแล้วล่ะ
มารีอาก็มีคู่หมั้น แล้วราล์ฟเฟละ
ทรอนซีราอีก แล้วที่ต้องคำสาปอีกคนละ
แล้วตกลงเรื่องราวเป็นไงต่อน้ออ~~~~
สนุกมากเลยค่า
อยากให้จบแบบนางเอกรักกับพระเอกนร้าๆๆๆๆๆๆ อย่าจบต้างเรยพลีสสสส~~~~!!!!
อัพไวไวนะคะ อยากอ่านภาค 2 จัง
แต่เค้าอยากเฝ้าไรเตอร์บอกทรอนซ์นะ อย่าปล่อยมือจากอะความารีนเด็ดขาด เพราะเค้าเชียร์ทรอนซ์อยู่
ปล.อัพไวๆนะค่ะ