The Keyz ..เสกกุญแจ ไขหัวใจ (เจ้าชาย)นายเย็นชา !

ตอนที่ 12 : The Keyz 12 เหนื่อยล้า

[12]

    ร่างบางในชุดนักเรียนสีขาวเดินจ้ำอ้าวนำหน้าอีกสองร่างหนาที่ตามมาติดๆ...ด้ายสีทองที่ผูกติดข้อมือด้านซ้ายของทั้งสาม สะท้อนกับแสงแดดจ้าเป็นประกายระยิบระยับ...นัยน์ตาสีฟ้าสว่างกวาดสายตามองดูรอบๆ...และเท่าที่เห็น ก็เป็นเพียงผืนทรายที่ไม่มีที่สิ้นสุด...

  พวกเขาไม่สงสัยเลยสักนิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน..

“เฮ้อ~ ร้อนชะมัด...นี่..แพทตี้ รีบหาทางออกจากที่นี่ซักที...ไม่งั้นฉันจะกลับไปดื่มน้ำที่จุดเริ่มต้นล่ะ = =”เสียงบ่นงึมงำ ถูกเปล่งออกจากร่างบุรุษผมสีทอง ที่บัดนี้ดวงหน้าหล่อนั่นดูยุ่งเหยิง บ่งบอกถึงสภาพอารมณ์ที่เริ่มร้อนระอุตามสภาพอากาศ ก่อนจะพูดประโยคถัดไปกับตัวเองเบาๆ “แพทริกซ์หายไปไหนของเขานะ...เฮ้อ~”

“เหอะ...”บุรุษอีกคนสบถในลำคอ ตวัดสายตาคมกริบไปมองเพื่อนร่วมทีมข้างๆอย่างดูแคลน แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่“ให้ตายสิ ทำไมฉันถึงซวยอย่างนี้นะ”

“อะไร..? นายซวยอะไร?”อีกคนขมวดคิ้วถาม ขณะที่เท้ายังคงเดินตามสตรีนางเดียว ณ ที่นี้ที่ไม่แม้แต่จะปริปากพูดอะไรซักคำ...ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องธรรมดา

“ซวยที่มาอยู่ทีมนี้ไง...นอกจากแพทริกซ์แล้ว ดูๆไปพวกนายก็ไม่ค่อยเท่าไหร่..”คำพูดที่ไม่น่าหลุดออกจากผู้ที่ร่วมทีมเดียวกัน ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากเรียว ที่ขยับยิ้มเยาะเย้ยอย่างปิดไม่มิด

“โซล! มันจะมากไปแล้วนะ!”การ์มีเข้าไปกระชากปกเสื้อของเด็กหนุ่มอีกคน นัยน์ตาสีทองจ้องเขม็งไปยังดวงหน้าของบุรุษอีกคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะกลัว

“จะทำอะไรก็ทำ...แต่ขอบอกนะ...ฉันไม่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า...แต่ถ้านายลงมือ ฉันก็จะไม่ออมมือให้”น้ำเสียงเย็นชาฟังดูขนลุกเป็นเชิงเตือน แต่มันคือคำท้ารบสำหรับการ์มี...และนั่นทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองเริ่มปะทุ !

“ได้!...งั้นมาลองดูซัก..”

  ตู้ม !!

ไม่ทันขาดคำ...เสียงระเบิดก็เรียกความสนใจของทั้งสองไปยังด้านหน้า...คิ้วเรียวของการ์มีขมวดเป็นปมอย่างสงสัย  ส่วนอีกคนทำหน้าเรียบๆแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ...นัยน์ตาของทั้งคู่จ้องลึกเข้าไปในควันสีเทา ที่เริ่มจางลงทีละนิด ปรากฎเป็นร่างคนรางๆ

“เจอแล้ว”เสียงหวานของเจ้าของร่างบางเปรยขึ้น ขณะหันหลังให้  เจ้าหล่อนกำลังอยู่ในท่านั่งยองๆ ใช้นิ้วมือเขี่ยอะไรซักอย่างที่เม็ดทราย 

“แพทตี้?...นั่นเธอทำอะไรน่ะ”การ์มีคลายมือที่ขยุ้มคอเสื้อของอีกฝ่าย ส่งสายตาคาดโทษไว้ให้ ก่อนจะเดินไปยังร่างบางนั่น

“ข้างใต้นี่...มีอีกมิติซ่อนอยู่”แพทตี้ยืนขึ้นเต็มความสูง  สายตายังจับจ้องไปยังพื้นเบื้องล่างอย่างมั่นใจ “บางทีอาจจะพาเรากลับไปที่เดิม...หรืออาจพาเราไปที่อื่น”

“เฮ้อ..จะยังไงก็ได้ แต่ฉันอยากออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ...”

   แพทตี้พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้  สบตากับการ์มี แล้วเลื่อนไปมองบุรุษอีกคนที่ยืนทำหน้าเซ็งๆอยู่ด้านหลัง

“นายกำลังคิดว่าพวกฉันไม่มีความสามารถ..”นัยน์ตาสีฟ้าจ้องลึกไปยังนัยน์ตาสีเทาที่มองตอบกลับมาอย่างท้าทาย

“ใช่”

“นายไม่ควรตัดสินคนอื่นแบบนี้...”ดวงหน้าหญิงสาวยังคงสงบ สร้างความประหลาดใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย แต่เขาเลือกจะหลุบตาลง แล้วเสหน้าไปอีกทาง

“ฉันจะย้ายทีมทันทีที่เสร็จภารกิจ..”โซลพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาสีเทาแสดงความเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

“เฮ้ย! มันจะมากไปแล้วนะ!”การ์มีเอ่ยขัดขึ้น  กำหมัดแน่นอย่างควบคุมอารมณ์

“ได้”แพทตี้พูดเรียบๆ แล้วเดินตรงไปยังร่างหนาที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกลนัก “แต่ตอนนี้นายอยู่ในทีม...นายต้องไปกับพวกเรา”

  ว่าแล้ว เธอก็คว้ามือหนาของเจ้าคนที่ประกาศจะลาออก แล้วออกแรงดึงให้ร่างนั่นเดินตามเธอมายังจุดที่เธอพบว่าเป็นมิติที่เชื่อมกับมิติทะเลทรายแห่งนี้...การ์มีชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะยื่นมือไปให้แพทตี้จับไว้อีกข้าง 

  ฮีลเล่อร์สาวเริ่มร่ายมนตร์...ลำแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาจากใต้ผืนทราย ก่อนจะกลืนกินร่างทั้งร่างของทั้งสามหายวับไปกับลมร้อนแห่งไอยคุปต์

  ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ..

เสียงอะไรน่ะ ......

  ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ..

ใครมาตีกลองเล่นแถวนี้ฟะ...เงียบได้มั้ยคนจะนอน...แจ่บๆๆ =[]= .zZZ

  ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

อ๊ากกก~ รำคาญโว้ย ~

ตุบ!

“อุบ..”เสียงอุทานของใครบางคน ทำให้ฉันสะดุ้งไปทั้งตัว  ตาเบิกโพลงเมื่อพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน แล้วที่ฉันทุบไปเมื่อกี้...

“พะ...แพทริกซ์ O[]O!”..เขา...โผล่มาตอนไหนเนี่ย !?

“นี่เธอจะฆ่าฉันหรอ - -”เขายกมือขึ้นมาทาบอก  แล้วทำหน้าสีหน้าเจ็บปวดเกินจริง...มันเว่อร์ไปจริงๆนะ  ฉันแค่ ...แค่ทุบ...เบาๆเองนะ...(‘ ‘)

“ขะ...ขอโทษ...นี่นายเป็นคนมาช่วยฉันหรอ O___O”จากการที่ลำดับเหตุการณ์ในสมอง...ร่างอุ่นๆนั่นคงเป็นเขานั่นแหละ...เขามาช่วยฉันจริงๆ

“เรียกว่าบังเอิญผ่านมาน่าจะถูกกว่า..”แพทริกซ์เปรยเรียบๆ แล้วเขาก็หลุบตาลงช้าๆ...

  ฉันมองหน้าเขาสักพัก ก่อนจะละสายตา กวาดตามองสถานที่โดยรอบ...และก็ค้นพบว่า มันคือที่ที่ฉันนั่งถ่ายเอ็มวี(-*-)ก่อนหน้านี้...และตอนนี้ที่ตรงนั้นถูกแทนด้วยร่างใครบางคน ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับซักนิด...และจะว่าไป ทำไมเขาถึงเงียบไปล่ะ...?

“นายเป็นอะไรรึเปล่า...ทำไมหน้าดูซีดๆ”ฉันปราดเข้าไปนั่งข้างๆ แพทริกซ์ไม่ได้ตอบอะไร  เขายังคงหลุบตาอยู่อย่างนั้น 

  ง่วงก็ไม่บอก...หลับไปซะงั้น...

“...”ฉันเอียงคอ 45องศา (บอกไมฟะ= =) ในใจนึกลังเลกับการกระทำตัวเองอยู่นิดๆ 

ช่วยคนทีไร...เป็นต้องซวยทุกที...

แต่จะลังเลอะไรล่ะ...ก็เขาช่วยชีวิตฉันไว้นี่..

   และด้วยสัญชาติญาณการเป็นฮีลเล่อร์ที่ดี..

 หมับ~

ฉันตั้งใจจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากเขา  แต่ถูกมือหนานั่นจับไว้แน่น ทั้งๆที่ตาทั้งคู่ยังปิดสนิทอยู่อย่างนั้น..

  หมอนี่...ขนาดหลับยังระวังภัยขนาดนี้...ไม่อยากจะคิดตอนเขาตื่นเต็มที่เลยให้ตายสิ

...ถ้าต้องประมือกับเขา...ฉันขอเผ่นคนแรกนะ (_ _)

“...”ฉันค่อยๆใช้มืออีกข้างแกะมือที่เขากุมไว้...เริ่มทีละนิ้วๆ จนคลายได้ครบห้านิ้ว(- -) แต่...แต่ว่า...มือหมอนี่...

  ทำไมมันเย็นเฉียบอย่างนี้ฟะ !!

“เฮ้~...แพทริกซ์...ยู้ฮู~ นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ~”ฉันพยายามตะโกนใส่หน้า เรียกเท่าไหร่เขาก็ไม่ขยับตัวเลยสักนิด...

  รึว่า...ตายแล้ว...หมอนี่ตายแล้วงั้นหรอ *0*! โอ้ไม่!  เขาตายเพราะฉันทุบอกเขาอย่างนั้นหรอ !? .. ไม่นะ  เวรกรรม.......ฉันฆ่าแพทริกซ์ !!? T^T

  ว่าแล้ว  ฉันก็กลืนน้ำลายเอื๊อก...ยกมือขึ้นจ่อจมูกโด่งเป็นสันนั่นอย่างกล้าๆกลัวๆ ...

“ทำอะไรของเธอ...ฉันไม่ได้ตายซะหน่อย..”

  ขะ..เขาพูดแล้ว *0*

“โฮ้ ~ โล่งอก -0-”

“นี่เธอคิดว่าฉันตายไปแล้วจริงๆหรอ- -”

“ก็...ก็มือนายเย็นมากเลยนะ ไม่รู้หรอ..”

  แพทริกซ์ขยับเปลือกตาขึ้นมา  และสิ่งที่เห็นทำให้ฉันแทบช๊อคไปกับน้ำแข็ง ...!

“แพทริกซ์...นาย...”เขา...เขาเป็นอะไรน่ะ...

“…”

“ตาของนาย...ทำไมมัน...เป็นสีขาวล่ะ !!?”

  แพทริกซ์เบนหน้าไปอีกทาง  พ่นลมหายใจออกเบาๆ ก่อนจะหลุบตาลงตามเดิม

“ธาตุไฟอย่างฉัน...ไม่ถูกกับอากาศแบบนี้นักหรอกนะ..”

“งั้น เราหาทางออกไปจากที่นี่กันเถอะ...นายดูแย่มากๆเลยนะ..”และฉันก็สามารถยกมือขึ้นแตะหน้าผากเขาได้...สัมผัสที่ได้คือ  ความเย็นเฉียบประดุจน้ำแข็งที่รายล้อมอยู่รอบๆตัว...

“...”แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุม...

  โฮ้ย~ อย่าเพิ่งเงียบสิ  อยู่คุยกันก่อน ~ ถ้านายหมดลมหายใจขึ้นมา ฉันจะอยู่กับคร้าย ~TOT

  แล้วฉันก็ต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ...เมื่อเห็นเสื้อคลุมตัวนอกของนักเรียนชายสวมทับร่างฉันเอง...และไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นของใคร..

“แพทริกซ์...นาย ...T^T”ทำไมนายถึงดีกับฉันนักนะ...(ถึงแรกๆจะไม่) แต่นายช่วยฉันไว้ถึงสองครั้งแล้วนี่...

  ช่วยฉันทีไร...นายก็ต้องเจ็บตัวตลอด..

ว่าแล้ว  ฉันก็พุ่งเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างๆ  หงายมือขึ้นมาจับจ้องด้วยแววตามุ่งมั่น...

“ฉันจะช่วยนายเอง..”สิ้นคำประกาศ...ลมหนาวแห่งขั้วโลกเหนือ(?)ก็พัดพาเอาความเย็นสุดขั้วมาให้ร่วมเป็นสักขีพยาน...ฉันค่อยๆวางมือบนหน้าผากของเขาอีกครั้ง  ก่อนจะเอ่ยวาจาประกาศลั่นสนั่นผืนน้ำแข็ง...

“ฮีล !”

  ก๊า...ก๊า...

เสียงนกกาสีดำสนิท ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ปลุกให้ร่างเด็กหนุ่มที่หลับไหลแฝงกายอยู่ในร่มไม้เริ่มขยับตัวทีละนิด ก่อนที่ตาทั้งคู่จะลืมขึ้นเต็มตื่นอย่างระวังภัย..

  นกบ้าเอ๊ย...เดี๋ยวก็จับมาย่างกินซะเลยนิ...ยิ่งหิวๆอยู่...

ราล์ฟสบถในใจ ก่อนจะพลิกตัวไปข้าง  หมายจะนอนต่อ..

   ฟิ้วววว ~

เสียงลมกรีดร้องอย่างโหยหวน  ปลุกประสาทการหลับใหลของเขาให้ตื่น...พลางเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ..

  ครืนนนน~

เสียงนั่นดังใกล้เข้ามา...และวินาทีนั้น  นัยน์ตาสีฟ้าเทาก็เบิกโพลงอย่างตื่นๆ  พลางถีบกิ่งไม้ใหญ่ที่เขาใช้อิงอาศัยชั่วคราว ไปยังอีกต้นหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก

  โคร่ม !

และก็เป็นอย่างที่คิด...ลมมหาประลัยนั่นกรีดเฉือนต้นไม้น้อยใหญ่ที่ขวางทาง  ระดับความเร็วนั่นไม่น้อยเลยทีเดียว...หากรู้สึกตัวช้ากว่านี้ คงได้ถูกตัดเป็นสองท่อนแน่ๆ..

 “อะไรฟะเนี่ย”ราล์ฟขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ  ชำเลืองไปยังทางต้นลมที่อยู่ด้านซ้ายอย่างปลงๆ “...จะค่ำอยู่แล้ว...พวกนี้จะฟิตกันไปไหนนะ...ฮ้าวว~-O- ”

  และนั่นเป็นสาเหตุให้เขาต้องย้ายที่เป็นรอบที่สามของวัน..

หลังจากที่ใช้วิชาลับสุดยอดถอยกลับมาตั้งหลักจากสตอร์มได้แล้ว เขาก็ถึงกับต้องเดินโซเซหาที่พัก...แต่ก็นั่นแหละ ต้องเลี่ยงการปะทะ การต่อสู้ นานๆทีก็จะเจอร่องรอยการต่อสู้...และเหมือนครั้งนี้จะโชคไม่ดีนัก...เกือบได้ไปเฝ้าท่านยมซะแล้ว

  และขณะที่เดินไปคิดไปอย่างไม่ทันระวังตัว..

พรึ่บ !! หมับ !!

  สายเถาวัลย์จำนวนมาก พุ่งตรงขึ้นมาจากพื้นดิน แล้วรัดตรึงร่างทั้งร่างของเขาไว้ อย่างไม่มีโอกาสขยับตัว !

“เวรแล้วไง=[]=”ราล์ฟสบถในลำคอ ส่ายหน้าอย่างปลงๆกับชะตาชีวิตตนเอง ที่ดันเดินเซ่อไปเหยียบกับดักพื้นๆของผู้ใช้ธาตุดิน...ทั้งๆที่เขาน่าจะรู้สึกตัวเร็วกว่านี้...นั่นทำให้รู้กระจ่างว่าประสาทสัมผัสรับรู้ของเขาช้าลงมากกว่าปกติ

“อย่าขยับ!”..เสียงหวานใสของผู้หญิงนางหนึ่งกระซิบแผ่วจากด้านหลัง สัมผัสได้ถึงคมมีดที่จ่อจรดคออย่างนึกหวาดเสียว บ่งบอกว่าเจ้าของร่างคงจ้องซุ่มโจมตีเขาจากด้านหลัง

เหอๆ...อยากจะหัวเราะ...

จะให้ขยับยังไงล่ะ...มัดซะแน่นขนาดนี้..

“บอกชื่อเสียงเรียงนามของเจ้ามา!”เสียงหวานปนห้าวใส่ฟิลกระแทกแดกดันเต็มที่  ทำให้ราล์ฟอดยิ้มด้วยความขำไม่ได้...

เหอๆ...อยากจะหัวเราะอีกรอบ..

เสียงดัดชัดๆ...แล้วดูพี่แกใช้ภาษา…เต็มมั้ยฟะเนี่ย -*-

“บอกมา!!”...เอาก็เอาวะ...

“นามของข้าคือ...ราล์ฟเฟ ครอส...โพรเทกเตอร์แห่งทรอนซีรา..”

“…!”

  เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าชื่อของเขาจะทำให้ใครบางคนชะงักกึก ดวงหน้าเปลี่ยนสี ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...

“ระ..ราล์ฟเฟ?”

“ใช่..นามของข้า...ราล์ฟเฟ..”

“พี่ราล์ฟ..”

“…?”เจ้าของชื่อขมวดคิ้วอย่างงงๆ  นึกอยากจะหันหน้าไปมองผู้ที่เรียกชื่อเขาด้วยสรรพนามที่ฟังแล้วชวนขนลุก...แต่แรงพันธนาการที่ยึดเหนี่ยวนั่นแข็งแรงเกินไป รวมถึงสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ที่แทบจะไม่มีแรงเดินแล้ว...ทำให้เขาทำได้แค่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

“ขะ..ขอโทษนะคะ...ที่เสียมารยาท...คลาย!”แล้วเส้นเถาวัลย์ที่ตรึงร่างทั้งร่างไว้ก็ถูกคลายลงไปกองกับพื้น..

ราล์ฟพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับร่างหญิงสาว...

   เจ้าหล่อนมีนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนน่าหลงใหล...ผมสีเทาหยักศกยาวคลอเคลียบ่าจรดกลางหลัง...และเมื่อถูกดวงตาคมกริบจ้องมอง...นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นก็หลุบต่ำลงอย่างไม่กล้าสบตา...ทำให้ราล์ฟต้องกดหัวลงต่ำเพื่อพินิจใบหน้าสตรีตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น

“อะฮ้า!”เสียงอุทานจากเด็กหนุ่ม ทำเอาร่างสตรีสะดุ้งเฮือก ก่อนจะช้อนสายตาไปสบอย่างงงๆ “เธอนั่นเอง...ที่ชอบสะกดรอยตามฉันบ่อยๆ...ใช่มั้ย?”

  คนถูกถามถึงกับสะดุ้งอีกรอบ  ดวงหน้าเนียนสีชมพูยิ่งขึ้นสีเข้มขึ้นไปอีก...

“คะ...ค่ะ...ฉันชื่อยูริ...ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปแนะนำตัวนะคะ..”

“อ่า...อืมๆ”

 ราล์ฟพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้  นึกแปลกใจกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า

“เธอนี่แปลกๆนะ...แต่ช่างเถอะ...แล้วนี่เธอไม่คิดจะฆ่าฉันหรอ ?”ราล์ฟยิงคำถามอีกรอบ  นัยน์ตาสีสวยฉายชัดถึงความแปลกใจ

“ฉะ...ฉันฆ่าพี่ไม่ลงหรอกค่ะ!...เอ่อ...ฉันหมายความว่า...”

  น้ำเสียงตะกุกตะกัก ทำให้คนฟังแทบลุ้นไปด้วย...จนในที่สุด เมื่อถูกจ้องมองนานเกินไป  หล่อนกลับสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง...

  อะไรของหล่อนนะ..

“งั้น...ฉันขอตัวนะ...พอดีพลัดหลงกับเพื่อนน่ะ..”

“อืม..ค่ะ”

  ให้ตายสิ...ไม่เคยเจอคู่ต่อสู้คนไหนว่านอนสอนง่ายเหมือนเธอคนนี้มาก่อนเลย

..สงสัยเธอจะไม่เต็มจริงๆละมั้ง - -‘

  ร่างสูงโปร่งย่างก้าวข้ามรากไม้ที่ชอนไชเหนือพื้นดิน ผมสีเงินสะบัดพลิ้วไปตามแรงลม...ดวงหน้านิ่งสงบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มคมกริบกวาดตามองรอบบริเวณ...เท้ายาวสองข้างก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนหยุด

  กลิ่นไอเวทย์หายไปจากตรงนี้...

นัยน์ตาคู่เดิมหรี่ลงอย่างใช้ความคิด...ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับรอยน้ำสีแดงข้นตัดกับสีเขียวขจีของพื้นหญ้าอย่างเห็นได้ชัด

  เลือด... ?

ร่างหนาย่อกายลง คุกเข่าข้างนึง...เอื้อมมือไปสัมผัสกับของเหลวนั่น แล้วยกมันขึ้นมาพิจารณาในระดับสายตา

  ยัยนั่น...ข้ามไปอีกมิติ...?

ดวงหน้าคมคายดูจะตึงขึ้นเล็กน้อย เบื่อหน่ายกับภาระที่ต้องแบกรับ ทั้งๆที่เขาเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำ ในเมื่อไม่ใช่ธุระอะไรของเขา..

  หรืออาจเป็นเพราะ...คำว่า เปิดใจ ...

ความคิดชั่ววูบทำให้เจ้าของร่างสะบัดหน้าแรงๆไล่ดวงหน้าใครบางคนที่อยากจะลบไปจากความทรงจำ...คนที่เขาอยากจะลืมที่สุด

   พลันความคิดก็หยุดลง ปากเรียวขยับเล็กน้อยร่ายคาถา...เปิดประตูสู่อีกมิติที่เขาเองยังไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน...แต่มั่นใจว่าคนที่เขากำลังตามหาต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน

แสงสีขาวพุ่งทะลักออกมาจากพื้นดิน...กลืนร่างทั้งร่างของคนที่เคยยืน ณ จุดนั้นเข้าไปอย่างไม่เหลือร่องรอย...

ตึก ตึก ตึก ..

  ร่างบางสมส่วนสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้...มือเรียวยกขึ้นกุมบาดแผลที่สีข้าง แม้คมดาบจะแค่เฉียดๆลำตัว...แต่มันก็เรียกเลือดสดๆออกมาไม่น้อยเลยทีเดียว

  ดวงหน้าคมขำซีดลงอย่างเห็นได้ชัด...แต่มือยังคงถืออาวุธคู่กาย ที่ล่าสุดเธอเรียกใช้ กระบองเหล็ก...เป้าหมายไม่ใช่การโจมตี...แต่เป็นการป้องกันที่เธอไม่ถนัดเอาซะเลย...ผลที่ได้มันเลยกลายเป็นโดนโจมตีอย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีโอกาสโจมตีกลับเลยซักครั้ง..

“มารีอา...เธอไหวมั้ย...T^T”หญิงงามประสานมือไว้แนบอก สวดภาวนาอ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้า นัยน์ตาคู่สวยทอดมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างกังวล...

“ไม่ไหวก็ต้องไหว”ปากเรียวขยับเล็กน้อย  กัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจเมื่อสัมผัสได้ถึงของเหลวที่เริ่มทะลักออกมาจำนวนมาก...นั่นส่งผลให้แรงกายของเจ้าหล่อนเริ่มถดถอยลงอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันว่า...ยอมแพ้ดีกว่านะ...เธอไม่ไหวหรอก”คนถูกปกป้องเริ่มเกลี้ยกล่อมอย่างร้อนรน...กวาดตามองไปรอบๆอย่างหวาดกลัวกับการโจมตีที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

“...”

  เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากสตรีตรงหน้า...ร่างงามก็เตรียมจะวิ่งออกไปประกาศยอมแพ้ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

“หยุดนะ!”เสียงหวานแหบพร่าแทบจะเป็นเสียงกรีดร้องตวาดลั่น...ทำให้ร่างนั่นชะงักกึก ดวงหน้าถอดสี ในใจนึกหวาดเกรงสตรีนักรบตรงหน้า

“ถ้าเธอก้าวอีกก้าวเดียว...ฉันจะ..อ๊าก!”ช่วงจังหวะที่หันไปสนทนากับร่างบาง ก็เปิดเป็นช่องโหว่การโจมตีอย่างสมบูรณ์แบบ...ดาบสีแดงเพลิงถูกเสียบเข้ากลางร่างบางสมส่วน ที่ทรุดกายลงทันที พร้อมกับนัยน์ตาที่เบิกกว้าง..

“มารีอา !!”เสียงกรีดร้องของหญิงงามดังสนั่นไปทั่วผืนป่า...นัยน์ตาสั่นระริก พร้อมกับน้ำใสๆที่เริ่มไหลเคล้าแก้ม..

“หึ...จบสิ้นซักที”สตรีผู้ลงดาบ ตวัดดาบกลับมาอย่างไม่ใยดี...ทิ้งให้ร่างบางที่ได้รับแผลฉกรรจ์ ล้มลงนอนแน่นิ่งบนพื้นหญ้า..

“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย!”หญิงสาวเอ่ยประท้วง...ความกล้าบ้าบิ่นโผล่พรวดขึ้นมาเสี้ยววินาที...แล้วก็ต้องอยากกัดลิ้นตัวเอง เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงอมหิตที่แผ่กระจายทั่วบริเวณ...

  สตรีร่างสูงโปร่งสมเป็นนักรบ ตวัดสายตามาสบ...ก่อนจะเงื้อดาบขึ้นมาชี้ตรงยังร่างผู้ให้คำใบ้ที่สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นคมดาบจ่อจรดสายตา

“เธอว่าไงนะ? หืมม์?”ปากอวบอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อย คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งที่สายตานั่นฉายชัดถึงแรงกดดันที่ส่งตรงไปยังสตรีตรงหน้า เป็นเชิงให้โอกาสพูดอีกครั้ง

“อึก...อย่าทำอะไรฉันเลย...ฉันยอมแล้วT^T”ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัวอย่างน่าสงสาร แต่นั่นไม่เป็นผลกับสตรีนักรบเลยซักนิด

“ฉันได้ตัวเธอแล้ว...ทำหน้าที่ของเธอต่อไป”เสียงห้าวไม่สมกับความเป็นสตรี พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆแกมบังคับ ทำให้กบน้อยในร่างหญิงสาวถึงกับพยักหน้าเป็นพัลวันอย่างนึกกลัวตาย

“แล้ว...มารีอาล่ะ...ส่งเธอกลับไปให้แพทย์สนามจะดีกว่านะ...ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา..”หญิงงามปรายตามองร่างไร้สติอย่างกลัวๆ...เท่าที่เธอสังเกต...ร่างบางนั่นยังมีลมหายใจอยู่

“ไม่ต้อง”สิ้นคำประกาศ กบน้อยถึงกับหน้าถอดสีอีกครั้ง...นึกสงสารเจ้าของร่างคนบาดเจ็บอย่างสุดใจ

“หรือเธออยากลงไปนอนเป็นเพื่อนหล่อนล่ะ...เลือกเอาละกัน”

   สิ้นเสียง หญิงงามแทบจะสะดุ้งสุดตัว ทิ้งความสงสารปนห่วงใยไว้เบื้องหลัง ทำหน้าที่ผู้ให้คำใบ้ตามที่ได้รับมอบหมาย เท้ายาวของคนทั้งสองก้าวจากไป โดยทิ้งร่างบางสมส่วนเอาไว้อย่างนั้น..

   นัยน์ตาสีฟ้าเทาสั่นระริก...กวาดตามองอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะพุ่งตรงไปยังต้นไม้อีกต้นที่อยู่ไม่ไกลนัก แล้วสอดส่องมองหาต้นเสียงอย่างร้อนรน

เสียงผู้หญิง...กรีดร้องขึ้นมาจากที่ไหนซักแห่ง ซึ่งเขากำลังตามหาสถานที่นั้นอยู่...นึกเจ็บใจที่ประสาทสัมผัสเสื่อมลง จับกลิ่นไอเวทย์ไม่ได้...และเขาจะไม่ร้อนรนเลย ถ้าเสียงนั่นไม่ได้เปล่งเรียกชื่อใครบางคนที่เขานึกห่วงอยู่

“โธ่เว้ย!!”เด็กหนุ่มสบถเป็นรอบที่สิบ  เมื่อยังไม่เจอวี่แววแหล่งต้นเสียง หมัดหนักๆซัดไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ระบายโทสะและความอัดอั้นตันใจออกมา

“โอ๊ย!...เจ็บโว้ย!~”

 เสียงตวาดลั่นดังขึ้นจาก...ข้างใน ลำต้นที่โดนซัดเข้าเต็มหน่วง...เรียกความสนใจจากราล์ฟเฟไม่น้อย...คิ้วทั้งสองข้างขมวดเป็นปมอย่างนึกสงสัย

“...”

  แล้วเสียงนั่นก็เงียบไป..

ราล์ฟเอียงคออย่างใช้ความคิด...ก่อนจะตัดสินใจซัดเข้าไปอีกหมัด

 วืด~

กำปั้นของเขาสัมผัสกับอากาศ...นั่นเป็นเพราะต้นไม้นั่น...มันขยับหลบ!

“เฮ้ย! ต้นไม้เดินได้ *0*~”ราล์ฟอุทานออกมาอย่างอึ้งๆ นัยน์ตาสีฟ้าเทาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ

“เออสิวะ...ไม่งั้นก็โดนหมัดเอ็งสิ”เสียงนั่นดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เขามั่นใจแล้วว่าต้นเสียงต้องดังมาจากต้นไม้นั่นอย่างแน่นอน...แต่ไม่ยักเห็นรอยที่เป็นส่วนคล้ายปากอย่างที่คิด

“เฮ้ย! ต้นไม้พูดได้*0*~”ราล์ฟอุทานอีกครั้ง นั่นทำให้ต้นไม้ขยับสั่นไหวถี่ๆ ทำให้อดนึกไม่ได้ว่า เจ้านั่น กำลังหัวเราะอยู่

“ฮ่ะๆๆ..เอ็งนี่ตลกดีนะ...ว่าแต่ มาทำอะไรที่นี่เรอะ?”

  ราล์ฟเกาหัวแกรกๆ รู้สึกแปลกๆที่ต้องยืนแหงนหน้าพูดคุยกับต้นไม้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าส่วนไหนเป็นส่วนไหน และควรจ้องสบที่กิ่ง ลำต้น หรือใบไม้ดี..

 “ทำภารกิจ...แต่ตอนนี้หาคนอยู่”และแล้วเขาก็นึกขึ้นได้...เขาต้องตามหาใครบางคนนี่นา..

“คนเรอะ...อืมม์ ใช่...ผู้หญิงสวยๆกับผู้หญิงถึกๆที่สู้กันอยู่ทางโน้นใช่มั้ย...โอย~ ข้าล่ะปวดหัวจริง...หลับกลางวันอยู่แท้ๆ ทำเสียงดังหนวกหู จนหลับไม่ลง ต้องย้ายมาปักหลักอยู่ตรงนี้หนิ~”

“อา..นั่นน่าจะใช่นะฮะ..”ราล์ฟอดคิดไม่ได้ว่ามารีอาเป็นผู้หญิงแบบไหนที่เขากล่าวถึง...แต่เขาเดาๆว่าคงเป็นอย่างหลังมากกว่า

“มามา...ขึ้นมา...เดี๋ยวพาไปส่งถึงที่..”

“ง่า..ขอบคุณฮะ”

 แล้วร่างหนาก็พุ่งพรวดขึ้นไปยังกิ่งไม้ที่ยื่นออกมารอรับ...ก่อนที่รากหนาจะโผล่ขึ้นมาเหนือพื้นดิน แล้วพาลำต้นเคลื่อนที่ตรงไปยังสถานที่ที่กล่าวถึง..

เสียงใบไม้กระทบกันเป็นจังหวะ ดังแว่วเข้าสู่โสตประสาท...ลมเย็นๆพัดพาเอาละอองเกสรไปเกาะบนดอกไม้สีขาวที่ตั้งชูก้านฉายความงามอยู่บนผืนหญ้าข้างๆ...เปลือกตาขยับขึ้นช้าๆ ทอดมองกลีบดอกไม้สีสวยที่เริ่มมีผีเสื้อตัวน้อยๆมาตอมดม

  แม้จะเริ่มรู้สึกตัว แต่ก็ไม่สามารถขยับร่างได้เลยสักนิด...ความเจ็บปวดที่หน้าท้องทำให้ดวงหน้าคมขำเริ่มหงิกงอ กัดฟันกรอดกลั้นเสียงร้องที่อยากปล่อยออกมา เพราะนั่นเป็นเรื่องที่อันตราย...หากออกเสียงร้องซักแอะเดียว เท่ากับประกาศให้บรรดามัจจุราชทั้งหลายรู้ว่า มีเหยื่อที่อ่อนแอรอให้พวกเขาสังหารอยู่ที่นี่

  นัยน์ตาสีชาอ่อนทอดมองดอกไม้สีขาวสะอาดตาอย่างเหม่อลอย...ก่อนจะหลุบตาลงรับความรู้สึกสมเพชในตัวเอง...

  ท่านย่า...เมื่อไหร่ข้าจะเป็นเหมือนท่าน...

เมื่อไหร่ข้าจะแกร่งพอ...ให้ท่านยอมรับในตัวข้า

เมื่อไหร่ท่านจะปรายตามองข้า...ที่เป็นหลานแท้ๆของท่าน

น้ำใสๆที่ไม่ได้ปรากฏเป็นเวลานาน เริ่มหลั่งทะลักออกมาอย่างควบคุมไม่ได้...ความทรงจำหวนระลึกถึงอดีตอันเจ็บปวด...สิ่งที่เธอนำมันมาเป็นแรงผลักดัน ให้ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ...

‘ท่านย่า’เสียงเด็กหญิงอายุราวๆ5ขวบ ร้องเรียกสตรีร่างบางที่หันหลังให้ ส่งผลให้ร่างนั้นค่อยๆพลิกตัวกลับมา...แต่แทนที่จะได้เห็นภาพรอยยิ้มอบอุ่นของคนในครอบครัว กลับเป็น...ใบหน้าที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก..

‘มารีอา...เจ้าต้องเติบโตเป็นทายาทแห่งไทรีนอลที่ยิ่งใหญ่...จนกว่าจะถึงวันนั้น ...จนกว่าข้าจะยอมรับในตัวเจ้า...เราสองคน...เป็นเพียงคนรู้จัก...’เสียงหวานที่เคยขับกล่อมเธอยามหลับใหล ตอนนี้มันกลับกรีดหัวใจเธอจนเจ็บช้ำ...

‘....’มือเล็กๆยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ หัวก้มลงต่ำซ่อนรอยน้ำตาที่ไม่อาจกลั้น

หมับ~

  สัมผัสได้ถึงแรงกดทับที่ศีรษะ...ทำให้เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น ช้อนนัยน์ตาสีชาอ่อนไปสบ

มือของผู้เป็นย่าลูบไล้ไปมาที่แก้มนิ่มๆทั้งสองข้างของเด็กน้อย...รอยยิ้มอบอุ่นประดับแต้มทั่วใบหน้าของหญิงสาว

‘มารีอา...ย่าจะเฝ้าดูหลานเติบโต...จงเป็นไทรีนอลที่แข็งแกร่ง...ย่าเชื่อว่าหลานทำได้’

  ท่านย่า...ข้าทำให้ท่านผิดหวัง...

หญิงสาวปรือขนตาขึ้นมาอีกครั้ง...และก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ...เมื่อเห็นเท้า ของใครบางคนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก..

“ทำไมเธอมานอนเล่นอยู่ตรงนี้ล่ะ..”เสียงทุ้มลึกดังขึ้นแผ่วๆ  แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่อาจขยับร่างหนี...ปากเรียวขยับขึ้นนิดๆราวกับต้องการจะเปล่งเสียงคำพูด...แล้วก็ปิดลงเช่นเดิมอย่างอ่อนแรง

“ฉันจะฆ่า หรือช่วยเธอดีนะ..”เสียงลึกลับนั่นครางต่ำเหมือนกำลังติดสินใจ “อืมม์...เอายังไงดี..”

เสียงฝีเท้าเหยียบย่ำพื้นหญ้าดังเข้ามาใกล้ๆจนหยุดอยู่ตรงหน้า...เจ้าของร่างย่อกายลงมา ทำให้เธอเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน

ดวงหน้าคมคาย...นัยน์ตาสีน้ำตาลแดง...ผมสีน้ำตาลอ่อน...

  นัยน์ตาสีชากระพริบไล่ความมึน...ก่อนจะเพ่งพินิจพิจารณาต่อ..

“เฮ้~อย่าจ้องอย่างนั้นดิ-*-”ร่างหนาเริ่มประท้วง...ก่อนจะขมวดคิ้ว มองสำรวจบาดแผล”แผลไม่ลึกมาก...อืมม์...แต่ทะลุตัวเลยละสิเนี่ย”

  หึ...ไม่ลึกมาก...

หญิงสาวกัดฟันกรอด  อยากจะลองปักดาบกลางลำตัวเจ้าคนวินิจฉัยนี่นัก...ดูซิว่ายังจะบอกว่าไม่ลึกอีกมั้ย..

“เฮ้อ..ฉันไม่ได้เป็นฮีลเล่อร์หรอก...แต่เวทย์รักษาก็พอไหว”ว่าแล้วร่างนั่นก็ขยับเข้ามาใกล้...คุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้นหญ้า...ก่อนจะหลุบตาลงทำสมาธิ “ฮีล!”

  แสงสีเขียวอ่อนพุ่งออกมาจากฝ่ามือที่ทาบบนลำตัวอย่างแผ่วเบา...ลำแสงสีสวยนั่น...มันทั้งดูนิ่มนวล มั่นคง และอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน..

เนื้อเยื่อเริ่มประสานจนปากแผลปิดสนิท...ร่างบางขยับตัวช้าๆ เรี่ยวแรงเริ่มกลับมาทีละนิดๆ...จนสามารถขยับตัวได้ในที่สุด

“พอแล้วล่ะ...ขอบใจ”มารีอาเอ่ยขอบคุณสั้นๆ ก่อนจะดันตัวให้นั่ง

“อืม”คนรักษาชักมือกลับ ก่อนจะยกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“ทำไมไม่ฆ่าฉัน...เป็นฉันฉันจะฆ่านาย”เสียงหวานเปรยเรียบๆ น้ำเสียงฉายชัดถึงความเย็นชา

“...ไม่รู้สิ...เพราะฉันไม่ใช่เธอละมั้ง”คำตอบกวนๆเรียกนัยน์ตาสีชาอ่อนให้ตวัดมาสบ ก่อนจะหลุบตาลงสงบสติอารมณ์...พลางนึกถึงใครบางคนที่กวนฝ่าเท้าได้ทุกประโยค

  ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างนะ...

“ลืมบอกไป...ฉันชื่อ เอริค...”

“ไม่ได้ถาม..”หญิงสาวตัดบทแทบจะทันที แล้วดันตัวขึ้นหมายจะลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ต้องเซไปซบไหล่คนข้างๆ ความเจ็บปวดแล่นปราดเข้าที่บาดแผลจนเจ้าตัวเผลอร้องครางออกมา

“เฮ้...จะไหวเรอะเนี่ย”เอริคขมวดคิ้วจ้องมองร่างบางในอ้อมกอด...แล้วตัดสินใจช้อนร่างขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนจะยืนหยัดเต็มความสูง

“ป...ปล่อย”มารีอากัดฟันกรอด เจ็บใจที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ไม่รู้จัก...แล้วยังถูกช่วยเหลืออีกต่างหาก

“นี่...อยากนอนเป็นอาหารเสืออยู่นี่รึไง...”

“…”

  ร่างบางสมส่วนหยุดประท้วง...สะบัดหน้าไปอีกทางด้วยมาดนางพญา...ไม่วายตวัดสายคามาค้อนใส่เจ้าคนที่ถือวิสาสะช้อนร่างเธอขึ้นมาแบบนี้

“สาบานได้ว่าไม่ได้อยากอุ้มนักหรอก - -”เอริคพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะเริ่มเดินมุ่งตรงไปข้างหน้า โดยหวังจะหาที่พักที่น่าจะปลอดภัยกว่านี้...อย่างน้อยก็รอให้หญิงสาวในอ้อมอกนี่พอเดินไหว...แล้วเขาค่อยเดินทางหาข้อมูลต่อ

“ฮีล!”ลำแสงสีเขียวอมฟ้าสว่างวาบขึ้นเหนือร่าง พุ่งผ่านจากฝ่ามือไปอย่างช้าๆ...พลังงานถูกถ่ายทอดจากคนสู่คน...หากแต่ชีพจรของคนถูกรักษา เริ่มแผ่วลงอย่างน่าใจหาย...

“ไม่นะ...ฮึก...ฮีล!!”สิ่งที่สัมผัสได้ คือร่างเย็นเฉียบของคนที่นอนแผ่หลาไร้สติอยู่ตรงหน้า...กับเสียงเต้นของหัวใจที่แทบจะไม่ได้ยิน

“แพทริกซ์...นายต้องไม่เป็นอะไรนะT^T”ฉันกลั้นน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอเต็มหน่วง...รู้สึกแสบจมูกไปหมด...เพราะอากาศที่เริ่มเลวร้ายลงทุกที...ถ้าเกิดหิมะถล่ม หรือพายุเข้าตอนนี้ล่ะ โคตรซวยเลยขอบอก..

ครืน~

เฮ้ย...! ฉันแค่คิดนะเว้ย~ ไม่ได้ให้มันเป็นแบบนั้นจริงจริ๊ง TTOTT!!

ครืน~ ~

เสียงนั่นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเริ่มเข้าใกล้ที่นี่ขึ้นทุกทีๆ...ฟังดูแล้วมันมาจาก..ทางนั้น *0*!!...ฉันหันขวับไปมองทางลาดชันที่อยู่เหนือขึ้นไป

ครืน~ ~ ~

  มันเวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย T[]T

ครืน นน  น ~

มาแล้วไง...เห็นแต่เนิ่นๆเลยพี่น้อง(T0T) หิมะสีขาวเริ่มไล่สเกลลงมาจากเนินสูง...ตรงดิ่งมาทางที่ฉันยืนหัวเด่อยู่นี่ ด้วยความเร็วไม่เกิน 80m/s ความเร่ง 2 จงหาค่าอัตราเร็วเฉลี่ยของการเคลื่อนที่นี้โดยให้ S = 100 m และคำนวณหาอัตราการรอดชีวิตของผู้ฟาดเคราะห์(นั่นคือ ฉัน).. เวร!...แล้วฉันจะมาตั้งโจทย์อะไรวะเนี่ย ..T^T?

  ถ้าจะหนี มันก็หนีได้อยู่หรอก...แต่จะให้ทิ้งคนทั้งคน แล้วปล่อยให้เขาตายต่อหน้าต่อตานี่มัน..ไม่ใช่นิสัยฉันหนิ T_T

ฉันมองหน้าแพทริกซ์ สลับกับหิมะที่เริ่มปั้นเป็นสโนว์บอลน่ารักน่าจับมาทำเป็นสโนว์แมน (YOY)  ..

  เอาก็เอาวะ...ถึงเสี่ยง...แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

ไวเท่าความคิด...ฉันพุ่งตรงไปข้างหน้า...กางแขนทั้งสองข้างออก เหมือนโรสที่อ้าแขนให้แจ๊คประคองไว้ด้านหลังก็มิปาน...

“ไอซ์ แบริเออร์ !!”ฉันกรีดเสียงลั่น...สายตามุ่งมั่นแน่วแน่ จ้องตรงไปยังกองหิมะที่พุ่งใกล้เข้ามาทุกที...

  แต่...แต่ว่า..

เกราะหิมะที่ควรจะโผล่ออกมาใต้พื้นน้ำแข็ง...ไฉนเลยมันถึงไม่ปรากฏแม้เพียงเสี้ยวลิ่ม? T____T

“โฮ~…TOT”หิมะทับตาย ศพไม่สวย อืดเน่าคาน้ำแข็งล่ะที่นี้

“ไอซ์ แบริเออร์”เสียงทุ้มลึกกระซิบแผ่วดังขึ้นมาจากด้านหลัง..

    เสียงที่ฟังดูคุ้นหู...เสียงที่เคยบอกตัวเองว่าเกลียดนักเกลียดหนา...ไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยิน...แต่ทำไม...ทำไมได้ยินแล้วถึงรู้สึก...อุ่นใจ

  ฉันพลิกตัวกลับไป...ไม่สนว่าเกราะน้ำแข็งเริ่มก่อประสานกันเป็นกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่นั่นจะต้านทานแรงหิมะก้อนยักษ์ได้หรือไม่...แต่ที่สน…

“ทรอนซ์..”ฉันกระซิบเบาๆพึมพำเรียกชื่อเขา...ความรู้สึกดีใจจนอยากกระโดดเข้าไปกอดเขา...รู้สึกดีที่ได้เห็นหน้าเขา..

“…”ใบหน้าเรียบเฉย...กับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่ทอดมองมา

  ก็เขานั่นแหละ...เขาจริงๆด้วย...

“ฮึก..”และแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจ ฉันถึงพุ่งตรงเข้าหาเขา...ไม่รู้แหละ...ฉันดีใจมากๆที่เจอเขา...ฉันนึกว่าเขาจะทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ...T^T

 พลั่ก~

สัมผัสถึงแรงต้านที่บริเวณหน้าผากถึงศีรษะ...

  ทรอนซ์ยกมือขึ้นยันหัวฉันไว้หรอเนี่ย >O<!!

“ทำบ้าอะไรของเธอ - -”

“นี่...นายช่วยทำซึ้งหน่อยไม่ได้รึไงนะTOT”

“...”

 ฉันก้มหน้าลง...ซ่อนน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้...มันเป็นความดีใจที่บอกไม่ถูก...ความหวังที่จะมีชีวิตรอด...มีชีวิตรอด...!?

  เออใช่ ! *0* …ฉันลืมแพทริกซ์ !!

“ทรอนซ์! ช่วยด้วย! ช่วยแพทริกซ์ด้วย!! เขาดูแย่มากๆเลยอะ...ตาเขาเป็นอะไรไม่รู้...มันเปลี่ยนเป็นสีขาว น่ากลัวมากอ่ะ...ตัวงี้เย็นเฉียบเลยนะ...ชีพจรก็อ่อนมาก เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเลย...แล้ว..”

“หมอนั่นอยู่ไหน..= =;”ทรอนซ์รีบตัดบท ก่อนที่คนที่พูดถึงจะตายไปแล้วจริงๆ

“นู่น~...ตรงโคนต้นไม้โน้น..”ฉันชี้ไปยังต้นไม้เพียงต้นเดียวที่ตั้งเด่นอยู่ท่ามกลางหิมะสีขาว..

“…”ทรอนซ์ไม่ได้ว่าอะไร...เขาเดินไปยังร่างแพทริกซ์ โดยมีฉันตามไปติดๆ

“ทำไมไม่ดึงด้ายออก= =;”เขายิงคำถามทันทีที่หยุดอยู่ตรงหน้าร่างแพทริกซ์...ปรายตามองอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก... “อากาศแบบนี้ หมอนี่คงทนได้ไม่นาน”

“เออ...จริงด้วย ทำไมฉันนึกไม่ออกนะ T^T”ฉันเกือบจะฆ่านายแล้วจริงๆ...แพทริกซ์ ฉันขอโต๊ด TOT

“...”ทรอนซ์จ้องเขม็งไปยังร่างที่นอนไร้สติอยู่ที่เดิม...ขมวดคิ้วนิดๆ ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะคลายปมคิ้วนั่นออก

“ฉันสัมผัสไม่ได้ถึงพลังชีวิตในตัวหมอนั่น..”

“…!!”

Writer: ฝากเม้นติชมด้วยนะค๊า ~^ ^’  

วันนี้เอาอิมเมจมาฝาก>w<
เริ่มจาก ยูริ

 

ต่อด้วย เอริค