Princess and Ruffian แหกกฏเพื่อรักเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : 1.ความช่วยเหลือที่ปฎิเสธไม่ได้

     คาบสุดท้ายผ่านไปอย่างง่ายดาย มันก้ไม่ง่ายมากหรอก หลังจากที่ฉันมัวแต่คิดเรื่อง ตระกูลนั้นจนขาดสมาธิเรียน ฉันเดินลงมาข้างล่างกับ ร้อยสาย มรามีแฟนมารอรับอยู่แล้วเลยต้องแยกทางกัน ฉันเดินไปเรื่อยๆ รอบโรงเรียนก้อนที่จะนั่งลงตรงไม้หินอ่อน เพือมานั่งคิดเรื่องพวกนั้นอีกที
     Baby you light up my world like noboby else The way that tou flip your hair gets me overwhelmed
     เสียงโทรศัพท์เพลง What Makes You Beautiful - One Direction วงสุดโปรดของฉันดังขึ้น
     "ฮัลใหล"
     (สวัสดีจ่ะลูกรัก แม่ีมีข่าวดีจะบอก)
      "ข่าวดีอะไรคะแม่"
      (ก็ คุณย่าของลูกเขาบอกว่า จะมีคู่หมั่นเตรียมให้เรียบร้อยแล้ว รอแค่แต่งอย่างเดียวก็จะเป้นเจ้าหญิงอย่างสมบูรณ์) เมื่อกี้แม่ฉันพูดว่าไงนะ ? คู่หมั่นใช่ไหมที่ฉันฟังไม่ผิด
      "คู่หมั่นงั้นหรอ ! ซิลไม่เอาด้วยเด็ดขาดบอกคุณย่าด้วย แล้วก็เรื่องเจ้าหญิงอะไรนั้นด้วย ขอบคุณคะ"
     ฉันตัดอย่างคุณแม่อย่างโกรธ ฉันเพิ่ง 17 เองนะทำไมต้องมีคู่หมั่นด้วยละ ! พอหมั้นเสร็จก็ต้องแต่งมันไม่ใช้นิสัยของฉันเลย
     "ไงที่รัก" อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นไม่ต้องคิดเลยว่าเป็นใครมีเขาคนเดียวที่เรียกฉันว่าที่รัก
     "ไม่ต้องมาไงเลย พาฉันไปส่งบ้านเดียวนี้!"
     "วันนี้ ซิลเลอร์ของผมเป็นอะไรนะ ตั่งแต่ตัดสายนั้น" 
     "นายแอบฟังหรอเนี่ย นิสัยไม่ดีจริงๆ พาฉันกลับบ้านเดียวนี้นะ"
     "เดียวสิ ไม่คิดจะบอกแฟนตัวเองหน่อยหรอว่าเรื่องที่คุยในโทรศัพท์คู่หมั่นอะไร แล้วก็เรื่องเจ้าหญิงด้วย" 
     "นายแอบฟังจริงๆด้วย ไม่ต้องรูหรอก" ฉันพยายามเลี่ยงที่จะตอบ
     "โห ใจร้ายจังนะครับบอกหน่อยสิ" ฉันเกลียดสายตาอย่างงั้นจังเห็นแล้วมันอดบอกไม่ได้จริงๆ
     "อืมเดียวบอกในรถแล้วกัน"
     "งับป๋ม เดียวพีแดนไปเอารถก่อนน้า"
     ไม่นานนัก รถสปอร์ตสุดหรูสีเขียวมรกต(สีโปรดฉันเอง) ก็มาอยู่ตรงหน้าฉันอย่างงี้ทุกๆวัน จนสาวๆแถวนี้เห็นจนชินตา ฉันขึ้นไปนั่งบนรถสุดหรูแล้ว เล่าเรื่องทั้งหมดให้พีแดนฟัง พอเล่าจบสีหน้าของเขาดูเครียดมากๆ เพราะสีหน้าของเขาปกติจะยิ้มร่าเริง แต่ตอนนี้กลับหน้าบึ้งตึง !
     "เราเลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่านะ" ฉันพยายามเปลื่ยนเรื่องคุย
     "แล้ว ซิลจะหมั่นกับมันมั้ย?" แต่ก็ไม่สำเร็จ
     "ฉันไม่อยากหมั่นหรอกแต่มันกะ..."
     "ไม่อยากหมั่นก็ไม่ต้องหมั่นสิวะ! F*ck" เป็นครั่งแรกที่ฉันเห็นเขาทั้งโกรธทั้งเครียดแถมยังด่าออกมาต่อหน้าฉันอีก
     "แต่มันทำยังไงได้ละ ฉันพยายามหาวิธีแต่ก็ไม่มีซักวิธี"
     "ซิล..." พีแดนพูดเสียงอ่อนลง
     "ฉันขอโทษแต่ฉันขัดคำสั่งคุณย่าไ่ม่ได้จริงๆ" เราเป็นอะไรนะทำไมต้องไปขอโทษคนพันธุ์นี้ด้วย
     "นั้นสินะ" พวกเราสองคนมาถึงหน้าบ้านฉัน "ซิลเลอร์...ไม่มีใครอยู่บ้านหรอ"
     "พ่อแม่ไปหาคุณย่าหนะ แล้วก็จะไปฮันนีมูลต่อด้วย"
     "งั้นซิลมาอยู่กับแดนที่คอนโดของแดนมั้ย"
     "ฉันอยู่บ้านก็ดีอยู่แ้ล้ว จะไปอยู่กับนายทำไปกัน" หมอนั้นต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆ
     "นี่คือคำสั่ง!"
     พีแดนขับรถสุดหรูของเขาออกไปจากบ้านฉันโดยเร็ว พีแดนพาฉันมาถึงหน้าคอนโดของเขา ลืมบอกไป ครอบครัวของพีแดน ฐานะดีมากรวยสุดๆ พอๆกับฉันเลยละ ส่วนคอนโดนี้ก็เป็นของพีแดนที่พ่อแม่ซื้อให้ 
     ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของพีแดนที่กว้างพอสมควร แต่ไม่สะอาดมากแต่ก็พออยู่ได้ พีแดนกำลังคุยกับยามที่อยู่หน้าคอนโด เรื่องห้ามให้ใครมาขอผมเขาแม้ว่าจะสำคัญแค่ไหนก็ตาม
     "หิวยังครับ" เสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นอย่างร่าเริง
     "ยังอะ นายพาฉันมาที่นี่มีอะไรรึเปล่า" 
     "อยู่บ้านคนเดียวมันอันตรายมาอยู่กับ แดนยังปลอดภัยกว่าอีก" นายหละตัวอัตราย
     "เออๆ ฉันจะอาบน้ำแล้วไหนชุด ผ้าเช็ดตัว ชุดชั้นในไหนละ ?" 
     "เธอใส่ชุดไซส์ S ชุดชั้นในคับบี เอว24 กางเกงไซส์ Mรึเปล่า" เฮ้ย! รู้ำได้ไงหมอนี่เดาเอารึไงถูกต้องหมดเลยอะ "ไม่พูดแสดงว่า โอเคนะ ส่วนผ้าเช็คตัวฉันมีสำรองเอาไปใช้ก่อนแล้วกัน"
      ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างงงๆ อยากรู้จริงทำไมเขาต้องทำตัวดีกับฉันด้วย ในเมื่อฉันไม่เคยทำตัวดีกลับเลย น่าสงสัยจริงๆ...