Princess and Ruffian แหกกฏเพื่อรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

     Oh my god !!!
     นี่มันอะไรกันเนี่ย คุณแม่ของฉันที่มีสามีเป็นคน ตระกูล โรคาโซ่  ตระกูลผู้ดีเก่าที่ต้องมีผู้สืบทอดบังลังต่อกันมาหลายปี หลังจากที่ฉันไปตรวจเลือดกับหมอประจำตระกูลนั้น ผลสรุปออกมาว่า ฉันมีเลือดของตระกูล โรคาโซ่ คนเดียว! เลยต้องกลายมาเป็นเจ้าหญิงที่ฉันไม่เคยคิดที่จะเป็นเลย แต่ว่าฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เลยหนะสินี่ละเหตุผล T^T'
     ฉันพยายามทำใจกับสิ่งที่พ่อแม่ ฉันพูดมาอย่างเมามันส์แถมยังดีใจอีกที่ฉันเป็นเจ้าหญิงของตระกูล ทำไมนะตระกูลนี้มีลูกหลานตั่งเยอะแยะทำไมต้องเป็นฉันด้วยละ !
     "ที่ซิลเลอร์ ลูกรักเป็นเจ้าหญิงต้องทำตัวดีๆ นะลูก" คุณแม่ย่ำรอบที่ล้าน
     "แล้วก็ทำตัวให้เหมาะสมสำหรับเป็นเจ้าหญิงด้วย ไม่ใช่มาเที่ยวเล่นกับเพื่อนตามใจชอบ" คุณพ่อก้ย่ำอีกรอบที่ล้าน
     "ซิลเลอร์ ไม่ใช่คนที่ชอบเที่ยวเล่นซักหน่อย มีแต่เพื่อนบอกว่าเป็นเด็กเรียนใส่แว่น"
     "อย่างงั้นดีแล้วละลูก ให้้เป็นอย่างงั้นต่อไปนะ พ่อกับแม่ไปละ จะไปคุยกับคุณย่าของลูกให้ประมาณ 2 วัน ไม่แน่อาจจะไปฮันนีมูลอีกด้วย ดูแลด้วยเองด้วยจะลูกรักถ้าเงินไม่พอบอกพ่อแม่นะลูก รักลูกที่สุด บายจะ"
     คุณพ่อกับคุณแม่เดินออกไปจากบ้านเพื่อที่จะไปตระกูล โรคาโซ่ ไปคุยเรื่องฉัน! ฉันนี่ซวยจริงๆเลย ทำไมต้องไปทำตัวสงบเงียมเรียบร้อยด้วยนะ มันไม่ใช่ตัวฉันเลย ถึงจะขึ้นชื่อว่าเด็กเรียนก็เหอะ ฉันก็แค่พยายามตอบคำถามครู ส่งงานบ่อย ช่วยงานครู ต่างๆนาๆ ก็หาว่าฉันเป็นเด็กเรียน TOT สวรรค์ลงโทษสาวน้อย
     ฉันเดินออกจากบ้านเพื่อที่จะไปโรงเรียนโดยไปทางลัดที่ทำให้มาโรงเรียนช้ากว่าเดิม ทำไมหนะหรอก็ถ้าฉันไปทางหละกนักเลงแถวบ้านก็ต้องมาดักรอฉันสิ แถมหัวหน้าพวกมันก็กำลังจีบฉันอยู่ด้วย! ชีวิตฉันช่างซวยจริงๆ ในที่สุดฉันก็มาถึงหน้าโรงเรียนจนได้ดีจังดีไม่มาดัก เฮ้อ~
     ฉันเดินมาถึงหน้าจนสะดุดไปเห็น พวกนักเลงพวกนั้นที่อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันมาดักรอหน้าห้อง ถ้ามารอหน้าโรงเรียนจะไม่ว่าอะไรเลยน้า TOT
     "สวัสดีคับ ซิลเลอร์" นายพีแดนหัวหน้านักเลงเดินมาหาฉัน
     "ดีจ่ะ ขอตัวก่อนนะ"
     พึบ
     อยู่ดีๆ หมอนั้นก้มาจับมือฉันกล้าดียังไงฉันเป็นผู้หญิงรักนวนสงวนตัวนะ 
     "จะไปไหนละครับ ขอแดนจูบให้ชื่นใจซักฝอดก่อนไม่ได้หรือไง" จู่ๆ ก็เปลื่ยนจับจากมือเป็นกอดอันแสนอบอุ่น
     "บะ...บ้าหรอออกไปเลยนะ พีแดน!"
     "เล่นตัวจังนะ ที่รัก" ใครที่รักนาย
     "พีแดน ปล่อยฉัน!!" ฉันตะโกนใส่เขาดังๆ จนเขาสะดุ้งคนอื่นก็เหมือนกันเพราะไม่เคยฉันเป็นอย่างงี้มาก่อนเลย
     "Okๆ ผมปล่อยละเดียวตอนเย็นมารับนะครับ" พีแดนปล่อยมือออกแล้วเดินไปทางลูกน้อง "พวกแกกลับ!"
     ฉันละเบื่อจริงๆ คนพวกนี้ฉันเดินเข้ามาในห้อง โดยก่อนเข้ามามีผู้หญิงที่ชอบนักเลงนั้นมาดักรออีก ฉันผ่านพวกนั้นมา ที่โตะของฉันก่อนที่เพื่อนสนิทของฉัน ร้อยสาย จะเข้ามาหาตามเคย
     "ยังดังเหมือนเดิมเลยนะ ซิลเลอร์เพื่อนรัก" ร้อยสาย เริ่มพูด
     "งั้นรอฉันไม่สนใจหรอกพวกนั้นหรอก แต่ว่าเรื่องที่ฉันโทรไปเล่าให้ ร้อยสาย ฟังอะเรื่องตระกูล เรื่องตระกูลโรคาโซ่ ฉันควรจะทำยังไงดี"
     "อย่าคิดมากเลยเรื่องนั้นหนะ คนนี้สวรรค์มักช่วยนะจะ" 
     "ขอบคุณมากนะร้อยสาย..."