คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : bamx2 writing ตอนที่ยี่สิบ เหนื่อย
ตอนที่ 20 เหนื่อย
มาร์ค ต้วนพาร์ท
กว่ามาร์คจะจัดการธุระของมาร์คเสร็จก็เก้าโมงแน่ะT__T ตอนนี้มาร์คก็เพิ่งถึงบริษัทแหละครับ เมมเบอร์และพี่เมเนรุมกันโทรหามาร์คจนต้องปิดโทรศัพท์หนี ต้วนไม่ไหวจะเคลียร์ ถ้าวันนี้ยังมีแรงเหลือนะจะกลับไปเอาคืนน้องแบมให้สาสมเลยคอยดู
“อี้เอิน ต้วน!”
“ครับ พี่เมเนT^T?” มาร์คสัมผัสได้ถึงลางมรณะ
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? นายบอกว่าจะมาที่นี่ตอนเจ็ดโมงครึ่งแล้วนี่มันกี่โมง? เก้าโมงเกือบจะครึ่ง นายทำให้ทุกคนต้องมานั่งรอนายถึงสองชั่วโมงเนี่ยนะ? แล้วโทรไปก็ตัดสายแถมยังปิดเครื่องหนีอีก! สตาฟทุกคนเขาเสียเวลามามากแล้วนะ วันนี้ฉันจะเพิ่มตารางงานให้นายอีกห้างาน ห้ามเถียง เข้าใจมั้ย? แล้วถ้าวันหลังไปหาแฟนแล้วยังเป็นแบบนี้อยู่ก็ไม่ต้องไปแล้ว แฟนนายนี่ก็ไร้ความรับผิดชอบ! รู้ว่านายต้องมาทำงานก็ไม่ยอมปลุกไม่ยอมเร่ง มันใช้ได้ที่ไหนกัน? เสียเวลา…”
“พี่เมเนครับ ผมขอร้อง ผมผิดคนเดียว แบมแบมไม่เกี่ยวจะด่าก็ด่าผมคนเดียว” มาร์คพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง มองหน้าเมเนเจอร์อย่างไม่ยอมแพ้ส่วนทางเมเนเจอร์เองก็หาได้สนใจไม่
“ไม่รู้แหละ ถ้าวันหลังนายไปหาแฟนนายแล้วมาสายแบบนี้อีกฉันจะไม่ให้ไปหาแล้ว ถ้านายฝ่าฝืน ฉันจะบังคับให้เลิกกัน! ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมาเถียง”
“….” ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่เดินเข้าห้องแต่งตัวไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
ปัง!
“พี่เมเนก็….ไปขู่ไอ้มาร์คมันแบบนั้นได้ไงครับ?” แจ็คสันเห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้ามาหาพี่เมเนเพื่อให้สงบสติอารมณ์
“เมื่อกี้ไม่ได้ขู่ พูดจริง ถ้ามีแฟนแล้วจะเหลวไหลแบบนี้ก็ไม่ต้องมี”
“แต่ไอ้มาร์คมันรักแฟนมันมากนะครับ ถ้าพี่บังคับให้มันเลิกมันได้ฉีกสัญญาทิ้งแน่ๆ”
“เรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน มาร์คก็เป็นพี่ใหญ่ของวง เขาควรจะแยกให้ออกนะ” เมเนเจอร์เดินหน้าเครียดไปนั่งพักบนเก้าอี้ ตามด้วยหวังแจ็คสันที่คอยเอาน้ำเย็นเข้าปลอบอย่างไม่ขาดสาย
“ถ้ามันโกรธขึ้นมาพี่ก็รู้ว่าห้ามมันไม่ได้หรอก”
“ฉันรู้ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เดี๋ยวนี้ปาปารัสซี่ก็เยอะแยะจนฉันแทบจะตามคุมไม่ถูกแล้ว ถ้าให้มาร์คออกไปหาแฟนมันบ่อยๆซักวันต้องมีข่าวเสียๆหายๆแน่ๆ ตอนนี้เลยต้องระวังตัวมากเป็นพิเศษ ที่พูดไปแบบนั้นคิดว่าถึงเวลาจริงฉันจะบังคับมาร์คได้รึไง? ยังไงฉันก็เถียงไม่ชนะมันอยู่แล้วแหละ ขี้อ้อนเอาแต่ใจเป็นที่หนี่งก็มาร์คต้วนเนี่ยแหละ”
“ถ้างั้นพี่ช่วยแบ่งงานไอ้มาร์คมาให้ผมซักสองงานหน่อยแล้วกัน หน้าตามันดูเหนื่อยๆอ่ะ กลัวมันไม่สบายแล้วแฟนมันตามมาตื้บพวกผมที่ดูแลมันไม่ดีจริงๆ” แจ็คสันยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเอามือตบไหล่เมเนเจอร์ของตนเองสองสามทีแล้วเดินไปหามาร์คที่เพิ่งออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตตัวบางสีดำและกางเกงยีนส์เดฟสีน้ำเงินเข้มพร้อมกับแว่นกันแดดที่ห้อยอยู่ตรงหว่างคอเสื้อและเครื่องประดับอีกมากมาย
“เฮ้ย โอเคปะวะ?”
“ไม่ว่ะ…” มาร์คตอบกลับมาเสียงเนือยจนแจ็คสันต้องตบหลังมาร์คเพื่อให้กำลังใจ
“เออน่า พี่เมเนไม่เอาจริงหรอก รู้ๆกันอยู่ว่าโหดแค่ภายนอก” แจ็คสันขยิบตาให้ทีนึงก่อนจะทำตัวร่าเริงจนมาร์คต้องตบหัวไปด้วยความหมั่นไส้
ป้าบ!
“ไม่ต้องมาปลอบกูเลย กูไม่ได้เป็นอะไร กูแค่ไม่โอเคกับชุด”
“ทำไมวะ? ออกจะดูดี” หวังแจ็คสันนิ่วหน้าเจ็บก่อนจะเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆแล้วขมวดคิ้วถามมาร์ค
“เสื้อมันบางไปอ่ะ ถ้าน้องแบมเห็นน้องต้องไม่ชอบแน่ๆ” หวังแจ็คสันคนนึงแหละที่อยากจะเอาเท้าฟาดหน้ามาร์คต้วนซักสองสามที ตั้งแต่มันมีแฟนนี่มาร์คต้วนเปลี่ยนไปเยอะนะครับ
“ถ้างั้นกูไม่โดนยองแจกินหัวไปแล้วเหรอ?” สภาพของหวังแจ็คสันดูล่อแหลมกว่ามาร์คต้วนคูณสิบ เสื้อเชิ้ตไม่ติดกระดุมโชว์แผงอกขาวและกางเกงขาสามส่วนตามคอนเซ็ปต์งานวันนี้ WILD&SEXY
“ฟ้องยองแจแน่” ดูเหมือนมาร์คต้วนจะไม่รับรู้ถึงบุญคุณชีวิตจากหวังแจ็คสันเลยซักนิดเดียวแม้แต่เศษเสี้ยวก็ไม่อาจจะรับรู้ได้
“ฟ้องน้องแบมแน่”
“เอาดิ ฟ้องเลยๆๆ”
“อย่าท้าทายกูนะเว้ย หวังแจ็คสันพูดจริงทำจริง!”
“มโนจริง”
“สัด” แล้วหวังแจ็คสันก็กระทืบเท้างอนๆจากไป ซักพักสตาฟก็มาบอกให้มาร์คไปเข้าฉากเพื่อเตรียมถ่ายแบบได้แล้ว
23:50 pm
กว่าจะเลิกงานเล่นเอามาร์คแทบทรงตัวไม่อยู่ ดีแค่ไหนแล้วที่แจ็คสันอาสารับงานให้เขาถึงสองงาน ไม่งั้นวันนี้ได้กลับบ้านตีสองแน่ๆ มาร์คล่ะอยากจะตบหัวตัวเองที่ลืมไปว่าน้องแบมให้คีย์การ์ดห้องสำรองเอาไว้ ทำไมเมื่อเช้าไม่คิดวะไอ้ต้วน ไม่งั้นไม่ต้องมานั่งทรมานอยู่หน้าห้องน้องแบมตั้งนานสองนานหรอกT^T
แอ๊ด!
เสียบคีย์การ์ดแล้วผลักประตูเข้าไปก็เห็นแบมแบมกำลังนั่งดูทีวีอยู่ ข้างตัวมีโน๊ตบุ้คเครื่องที่มาร์คซื้อให้วางไว้ มาร์คเดินเข้าไปหาแบมแบม ส่วนแบมแบมก็เอาแต่จ้องทีวีจนมาร์คต้องเรียกร้องความสนใจ
“กลับมาแล้วครับ”
“ครับ” ตอบกลับมาแค่นั้นแล้วร่างเล็กก็หันกลับไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์ต่อ
“แบม…”
“ครับ?”
“พี่เหนื่อย…”
“ครับ แล้ว?” แบมแบมยังคงจ้องหน้าจอโทรทัศน์ต่อไปจนมาร์คอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้
“พี่กลับมาจากงานเหนื่อยๆนะแบม สนใจพี่หน่อยดิ” น้ำเสียงเบื่อๆทำให้แบมต้องปิดทีวีแล้วหันกลับไปนั่งจ้องมาร์คตาแป๋ว
“แบมก็เหนื่อยเหมือนกันนะ”
“แบมเหนื่อยอะไรล่ะ? พี่กลับมาก็เห็นนั่งดูทีวีสบายใจเฉิบ”
“แบมทำหน้าที่ทุกอย่างของแบมแล้ว ก็แล้วแต่พี่มาร์คจะคิดแล้วกันว่าแบมเหนื่อยอะไร” แบมแบมตอบกลับมาด้วยเสียงเนือยๆ พับหน้าจอโน๊ตบุ้คแล้วเดินลากเท้าหมายจะเข้าไปในห้องนอนแต่กลับถูกแขนแกร่งของมาร์คจับไว้ซะก่อน
หมับ!
“เป็นอะไร?” มาร์คขมวดคิ้วดุถามกลับไป ส่วนแบมก็ได้แต่ส่ายหน้าให้มาร์ค
“เหนื่อยไงครับ”
“พี่ก็เหนื่อย กลับมาเนี่ยไม่คิดจะเตรียมน้ำเตรียมผ้าให้เลยเหรอ?”
“พี่อ่านฟิคมากไปรึเปล่า? แบมบอกแล้วไงว่าแบมเหนื่อย ขอตัวนะครับ แบมจะไปนอน”
“อย่ามางี่เง่านะแบม” แบมแบมหยุดชะงักกึกหันกลับมาประชันหน้ากับมาร์ค น้ำตาคลอเบ้าด้วยความน้อยใจทำให้มาร์คอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอพูดอะไรร้ายแรงออกไป
“ถ้าพี่อยากจะได้คนเตรียมน้ำเตรียมผ้าให้หลังกลับงานก็ไปหาใหม่สิครับ แบมก็ทำหน้าที่ของแบมได้ดีแค่นี้ ไม่เหมือนในฟิคหรอกนะ” น้ำเสียงตัดพ้อทำให้มาร์คต้องเอื้อมมือไปกอดแบมแบม
“พี่ขอโทษ พี่แค่เหนื่อยกับงานมากไปหน่อย จะไม่ด่าแบมอีกแล้วนะ”
“ครับ” แบมแบมพยักหน้าเบาๆแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมยิ้ม ผลักมาร์คออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที
ปัง!
มาร์คตบหัวตัวเองแรงๆสองสามทีก่อนจะเดินไปทางห้องครัวเพื่อที่จะหาน้ำดื่มแต่ก็ต้องสะดุดกับอาหารมากมายบนโต๊ะอาหาร ควันที่ลอยออกมาจากจานข้าวทำให้มาร์ครู้ได้ว่ามันเพิ่งจะทำเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ และน้ำก็ยังเย็นอยู่ด้วย อย่าบอกนะว่าแบมแบมเตรียมไว้ให้เขา?
“มึงมันโง่ไอ้มาร์ค” นึกย้อนไปถึงคำพูดของแบมแบมก็ถึงกับหน้าชา
‘แบมทำหน้าที่ทุกอย่างของแบมแล้ว…’
‘แบมก็ทำหน้าที่ของแบมได้ดีแค่นี้’
ดีแค่นี้อะไรกัน มาร์คอยากจะตอบไปแบบนั้นแต่เจ้าตัวดันไม่อยู่ให้ตอบเนี่ยสิ สงสัยงอนตุ๊บป่องอยู่ในห้องแล้วแน่ๆ
มาร์คกินข้าวผัดแฮมที่แบมแบมทำให้จนหมดเกลี้ยงทุดเม็ดดื่มน้ำจนหมดถึงหยดสุดท้ายแล้วก็เอาจานไปล้าง ระหว่างล้างจานก็คิดหาวิธีง้อแบมแบมไปด้วย
เพล้ง!
“โอ้ย!” คิดแผนง้อไปเพลินๆจนเผลอทำแก้วตกแตกคาอ่างล้างจานแต่ที่แย่คือมือมาร์คดันโดนบาดไปด้วย
“พี่มาร์ค!” แบมแบมที่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกจากในห้องรีบวิ่งออกมาดูด้วยความเป็นห่วง ถึงจะงอนจะน้อยใจแค่ไหนแต่ก็อดเป็นห่วงคนตรงหน้าไม่ได้
“แบม….”
“อย่าเพิ่งพูดนะครับ ดึงเศษแก้วออกสิครับ” แบมแบมรีบดึงมือของมาร์คมาสำรวจดูหลังจากที่มาร์คดึงเศษแก้วออกตามคำสั่งของแบม ร่างเล็กยืนพิจารณาอยู่ซักพักก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยามาให้ มาร์คมองด้วยสายตาเสียใจที่เผลอพูดคำทำร้ายจิตใจแบมแบมไป ทำหน้าที่แฟนที่ดีขนาดนี้ แกยังต้องการอะไรอีกวะไอ้ต้วน? แค่เขาทำกับข้าวให้กิน เป็นห่วงเรา รักเรามันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?
“แผลไม่ค่อยลึกมากเดี๋ยวแบมล้างแผลให้แล้วแปะพลาสเตอร์ให้นะ” ความน้อยใจหายไปชั่วขณะกลายเป็นความเป็นห่วงที่เข้ามาแทนที่ แบมแบมบรรจงทาแอลกอฮอล์รอบบริเวณแผลอย่างเบามือ ใบหน้าหวานก้มลงเข้าใกล้แผลก่อนจะ..
ฟู่ว~
เป่าแผลบนนิ้วเรียวของมาร์คไปสองสามทีแล้วจึงค่อยแปะพลาสเตอร์ให้ พอสำรวจนิ้วของมาร์คว่าทำการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้วร่างเล็กจึงเอากล่องพยาบาลไปเก็บเตรียมตัวจะเดินเข้าห้องนอน ถ้าไม่ติดว่ามาร์ควิ่งมากอดจากด้านหลัง
“แบม!” แบมแบมชะงักกึก ยืนนิ่งค้างด้วยความเกร็งเล็กน้อยกับสัมผัสไม่คุ้นชิน ถึงจะเคยกอดกับมาร์คบ่อยๆแต่มาร์คก็ไม่ค่อยกอดแบมจากด้านหลังแบบนี้
“ครับ?”
“คือ….พี่”
“พี่มาร์คง่วงเหรอครับ? ไปนอนก่อนก็ได้นะ แบมว่าจะแต่งฟิคต่ออีกหน่อย”
“เปล่า…คือพี่ขอ..”
“ขอยาแก้ปวดเหรอครับ? พี่มาร์คปวดแผลเหรอ?” ร่างเล็กพลิกตัวกลับมาประชันหน้ากับมาร์ค ต้วน ก่อนจะจับมือมาร์คขึ้นมาสำรวจอีกครั้ง
“ไม่ใช่ คือพี่…พี่ขอโทษ!”
“ขอโทษ?” แบมแบมเงยใบหน้าหวานขึ้นมามองมาร์คด้วยใบหน้านิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้านิ่งๆนั้นแบมแบมพยายามที่จะซ่อนรอยยิ้มดีใจไว้มากแค่ไหน
“ขอโทษที่ด่าแบมว่างี่เง่า”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ” แค่นอยด์ ประโยคหลังแบมแบมขอเติมเองเพื่อสวัสดิภาพของตัวเองนะครับผม
“แล้วก็ขอโทษในทุกๆเรื่อง ขอโทษที่เอาแต่ใจใส่แบมก่อน ขอโทษที่ทำแบมร้องไห้ ขอโทษที่ทำให้แบมต้องเป็นห่วง พี่มันแย่…”
“พี่ไม่แย่หรอกครับ พี่มาร์คพยายามที่สุดแล้วแบมรู้” ดูจากท่าทางมาร์คต้วนคงยังไม่เคยมีแฟนแบบจริงๆจังๆซักครั้งพอมาเจอแบบนี้เลยไปต่อไม่ถูกเคอะๆเขินๆ ซึ่งแบมแบมก็พอจะให้อภัยได้บ้าง ก็ท่าทางแบบนี้มันน่ารักน้อยซะที่ไหนล่ะ?
“พี่ขอโทษนะครับ พี่รักแบมนะ”
“แบมก็รักพี่ครับ” มาร์คโผกอดแบมแบมก่อนจะกดจูบที่ข้างแก้มบวม
“สัญญากับพี่ได้มั้ย? ถึงเราจะทะเลาะกันแค่ไหน อย่าทิ้งพี่ไป อย่าพูดคำว่าเลิกออกมา” แบมแบมหัวเราะเมื่อสัมผัสได้ถึงความชื้นที่ไหล่บางของตนเอง มาร์คต้วนกำลังร้องไห้ และแบมแบมคงจะเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องแน่ๆถ้าเขาไม่ยอมปลอบ
“อย่าร้องสิครับพี่มาร์ค พี่ไม่เคยได้ยินหรอ? ทะเลาะกันให้รักมากยิ่งขึ้น ไม่ใช่ทะเลาะกันเพื่อให้เลิก”
“สัญญาก่อนสิพี่จะหยุดร้องT^T” มีการยื่นนิ้วก้อยมาให้เกี่ยวอีก คือคนที่ปลอบควรจะเป็นมาร์ค ต้วนแล้วคนที่ร้องไห้ง้องแง้งมุ้งมิ้งยื่นนิ้วก้อยมันควรจะเป็นแบมปะครับ?
“ครับ แบมสัญญา” ยื่นนิ้วก้อยเล็กไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของอีกคนเป็นอันตกลง มาร์คหยุดร้องไห้ก่อนจะผละออกมายิ้มหน้าบาน ก้มลงกดจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มชวนหลงใหลหลายๆทีจนกลัวน้องปากช้ำถึงได้เลิกจูบ
TBC
ไม่ค่อยจะดราม่า55555 ไหนใครอยากตบต้วนตอนนี้บ้าง? ยกมือ
ไปพาลใส่น้องเขาอ่ะอิพี่มาร์ค55555 น้องแบมทำไรผิดยัง? โถ่ น้องเขาเหนื่อยกว่าแกอีกมั้ง หมั่นมากค่ะ .นี่แต่งไปสาปแช่งต้วนในใจไป
คอมเม้นท์ถึง 1,000 แยะ55555 บอกชื่อเรื่องภาคต่อเลยแล้วกันเนอะ ภาคต่อไปชื่อ Mark Editing #พี่มาร์คตัดต่อ ค่ะ คู่ตามเดิมเหมือนเดิมเป๊ะ เราชอบคู่ออริจินัล555555 ใครว่างก็ไปถล่มแท็ก #พี่มาร์คตัดต่อ หรือ #น้องแบมแต่งฟิค รอก็ได้นะคะ มีบทความเมื่อไหร่จะมาบอกอีกที ตอนต่อไปจบแล้วนะตัวเธ๊อ~
#น้องแบมแต่งฟิค หรือ คอมเม้นท์
ความคิดเห็น