คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : bamx2 writing ตอนที่ห้า ซวยซ้ำซวยซ้อน
ตอนที่ 5 ซวยซ้ำซวยซ้อน
23:00 pm
กว่าจะฉลองเสร็จก็ปาไปสามทุ่มครับ หลังจากที่กลับมาบ้านผมก็รีบเคลียร์การบ้านและทำธุระทุกอย่างให้หมดเลยครับ กว่าจะเสร็จก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว น้องแบมเซ็ง เปิดหน้าจอโน๊ตบุ้คคู่ใจขึ้นมาก่อนจะลงชื่อเข้าใช้เว็บไซต์โฟโล่วมีทันที แพลนวันนี้คือน้องแบมจะเปิดฟิคบีเนียร์ครับ ที่เวิ่นไปเมื่อตอนที่แล้วนี่ทำจริงนะ ฟิคอื่นดองไปก่อนแล้วกัน กราบขออภัยแฟนๆฟิคซักล้านที กะว่าจะเซอร์ไพรซ์จินยองด้วยแหละครับ ถ้ามาอ่านนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวจะเขินแค่ไหน ไม่รู้แหละ กูแต่งแล้วมีความสุขกูก็จะแต่งอ่ะ ใครข้อง? มาเคลียร์ได้นะ บ้านอยู่เอธิโอเปียไปให้ถูกนะพวกมึง
Girlsx3 they love me~
เสียงโทรศัพท์ใครวะ แบมจำได้ว่าริงโทนน้องแบมไม่ใช่เพลงนี้นะ ต้องเป็นเพลงของนูน่าวงมิสเอสิ หรือไอ้บี้มันจะแอบมาเปลี่ยนริงโทน? เออ อันนั้นน่าจะเป็นไปได้ ว่าแต่โทรศัพท์อยู่ไหนวะ? ในกระเป๋าเป้รึเปล่า? ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้รื้อของในกระเป๋าออกมาเลยแฮะ ท่าจะรีบไปหน่อย
พรึ่บ!
กริบ เฮ้ย เดี๋ยวนะ นี่ใช่กระเป๋ากูเหรอ? เหมือนจะไม่ใช่นะ คุณลองคิดสภาพเปิดกระเป๋าคุณแล้วเจอตุ๊กตาหน้าเหียกๆนอนแอ้งแม้งอยู่ด้านในสิ สยองยิ่งกว่ากูเจอแอนนาเบลล์อีก บรึ๋ย ลองค้นๆอยู่ซักพักก็เจอเจ้าตัวปัญหาแล้วครับ แต่ประเด็นคือ กูจะได้ว่ากูใช่ไอโฟนสี่นะ แล้วไอ้ไอโฟนห้าเอสสีทองไร้ปลอกนี่มันมาจากไหน? นี่ไม่ได้ดีใจเลยนะ กูเสียดายรูปในโทรศัพท์อ่ะมึงเข้าใจฟีลกูมั้ย? ฮือ
ครืด ครืด
‘ไอ้หวัง’
เดี๋ยวดิ ไอ้หวัง มึงอย่าเพิ่งโทรเข้ามาได้ปะ กูขอไม่รับสายมึงก่อนแล้วกัน ขอเวลากูระลึกซักแปปว่าไปสลับกระเป๋ากับใครมา วันนี้ไปเดินแบบ กระเป๋าเป้กูบังเอิญไปเหมือนกับใครวะ คิดสิไอ้แบม จำได้แค่พอรู้แล้วจะเอาไอ้เป้นี่ไปขายทิ้งอ่ะ อารมณ์ตอนนั้นรู้สึกว่าจะหงุดหงิดแบบสุดๆที่ดันบังเอิญไปเหมือนกับคนๆนั้น คนที่ทำให้น้องแบมหงุดหงิดเหรอ? กดหนึ่งเลือกมาร์ค ต้วน กดสองเลือกมาร์ค ต้วน กดสามเลือกมาร์ค ต้วน เดี๋ยวนะ นี่กูสลับกระเป๋ากับไอ้พี่มาร์คเหรอ? ขอเวลาทำใจแปปดิ โฮ น้องแบมรับไม่ได้
ครืด ครืด
‘ไอ้หวัง’
ไอ้พี่สั้นนี่มึงก็โทรมาจัง อย่าให้กูเปิดอัลตินะมึง
“ยอโบเซโย”
‘ขอสายมาร์คครับ’
“มาร์คไม่อยู่ครับ มีแต่แบมแบม”
‘อ้าว นั่นน้องแบมเหรอ แล้วเอาโทรศัพท์ไอ้มาร์คไปได้ไง?’ มึงควรจะถามกูว่าแล้วโทรศัพท์ไปอยู่กับน้องได้ไง? ไม่ใช่เหรอ? หรือกูเข้าใจอะไรผิด
“ผมสลับกระเป๋ากับพี่มาร์คครับ”
‘อ้าว แล้วน้องแบมพอจะรู้มั้ยว่าไอ้มาร์คมันอยู่ไหน?’ คือกูจะรู้มั้ย? มึงเห็นกูเป็นแบคทีเรียในรูขุมขนของไอ้พี่มาร์คต้วนเหรอครับ?
“ไม่รู้ครับ”
‘ยังไงก็รีบเอาโทรศัพท์ไปคืนไอ้มาร์คนะ แค่นี้ก่อนนะพี่เมเนเจอร์เรียกแล้ว สวัสดีครับ’
ทำไมทุกคนชอบตัดสายใส่แบมกันจัง ขอโอกาศกูได้วางก่อนบ้างมึงจะเป็นจะตายใช่มั้ย? โถ่
ครืด ครืด
‘084347xxxx’
หืม? เบอร์ที่โทรเข้ามานี่มันคุ้นๆนะ เออ ไม่คุ้นมึงก็สมองเสื่อมแล้วไอ้แบม ทำไมอ่ะเหรอ? ก็นั่นมันเบอร์ผมเองแหละ สงสัยไอ้พี่มาร์คจะโทรเข้าเครื่องตัวเอง
“ครับ?”
‘โทรศัพท์ฉันอยู่ไหน เอาคืนมานะ’ ที่พูดมานี่รู้ยังกูเป็นใคร
“งั้นพี่ก็เอาโทรศัพท์ผมมาคืนด้วย”
‘นายเป็นใคร? โรคจิตเหรอ’ โหย พูดแบบนี้กูจะเอาโทรศัพท์ไปปาหน้ามึง ไม่แคร์ด้วยว่าแพงแค่ไหน เพราะมันไม่ใช่เงินกู ฮี่ๆๆ
“เป็นคนที่อยู่บนมือพี่อ่ะครับ ไม่ใช่โรคจิต”
‘แบมแบมเหรอ?’ หือ นี่ชื่อภาษาไทยผมพี่มันยังไม่ลบอีกเหรอ รีบลบเถอะ เกิดเป็นมะเร็งผิวหนังขึ้นมาอนาคตมึงดับแน่ๆ กูไม่อยากโดนประนามเพราะมีชื่อกูเป็นต้นเหตุหรอกนะ
“พี่จะคิดว่าผมเป็นซูจีมิสเอก็ได้นะ”
‘เอาโทรศัพท์ฉันมา’ อุ้ย ไม่เล่นกับแบมด้วยอ่ะ ทำไมต้องทำเสียงโหดๆแบบนั้นด้วย ฮือ ไม่สนุกเลย
“ให้เจอกันตรงไหนครับ?”
‘ร้านกาแฟที่อยู่หน้าตึกเจวายพี’
“เดี๋ยวๆๆๆ อย่าเพิ่งวางสายนะเว้ย พี่เอากระเป๋าเป้ผมมาคืนพร้อมโทรศัพท์เลยนะ แค่นี้แหละ ขอบคุณครับ” เยส กูได้ตัดสายคนเป็นครั้งแรกแล้วเว้ย แถมได้ตัดสายไอ้พี่มาร์คด้วย ฉลองครับฉลอง อย่านิ่งแบบนั้นสิ ช่วยเอนจอยกับการตัดสายครั้งแรกที่ประสบความสำเร็จของกูหน่อย
ร้านกาแฟหน้าตึกเจวายพี
เพราะว่ามันใกล้กับคอนโดผมเลยไม่ต้องเรียกแท็กซี่ให้เปลืองตังค์ แต่ปัญหาคือกว่ากูจะเจอไอ้ร้านกาแฟนี่ลิ้นแทบลากพื้นนะครับ เป็นอะไรที่เหี้ยสุด เห็นพี่มาร์คมันยืนหน้าบึ้งอยู่แล้วก็ไม่กล้ากวนตีนมันเลยอ่ะ คือกูทำอะไรให้มึงไม่พอใจยัง? ก็ไม่นิ โถ่
“อ่ะ” ไม่พูดไรมากยื่นกระเป๋าเป้ไปให้พี่มันแล้วก็ยืนเงียบอย่างเดียวครับ พี่มันก็มองหน้าผมนิดนึงแล้วก็รับไป
“….” เฮ้ย คือแล้วกระเป๋ากูอ่ะ มึงเอากระเป๋ากูมานะ
“กระเป๋าผมอ่ะ?”
“แบมแบม” กูถามถึงกระเป๋า ไม่ได้ขอให้มึงเรียกชื่อกูว์TOT
“ครับ?”
“ขอถามอย่างนึงนะ” ถามมาสิ เอากระเป๋ากูคืนมาด้วย
“ครับ”
“นายเป็นโรคจิตเหรอ? เป็นซาแซงรึเปล่า?” อะไรของมัน กูไม่ได้คลั่งมิสเอขนาดต้องเป็นซาแซงโรคจิตนะ ถามแบบนี้นี่มึงแอบเห็นกูกอดโปสเตอร์มินนูน่าก่อนนอนเหรอ?
“พี่คิดว่าผมเป็นยังไงผมก็เป็นแบบนั้นแหละ” แต่ถ้าพี่คิดว่าแบมเป็นกะเทยนี่มีต่อยนะครับ
“เอาดีๆ”
“พี่คิดว่าผมเป็นโรคจิตเหรอ?” โอเค กูจะจริงจัง แต่ความคิดกูนี่บังคับยังไงกูก็เปลี่ยนให้จริงจังไปด้วยไม่ได้จริงๆว่ะ
“….”
“ว่าไงครับ?” พอกูถามก็เงียบ นี่เอาไง ต่อยเลยมะ?
“ก็…ประมาณนั้น” หน้าตากูมีส่วนไหนเข้าข่ายโรคจิตบ้าง ฮะ? ตอบมานะ กูจะคลั่ง แบมว่าแบมก็ไม่ได้โรคจิตอะไรขนาดนั้นปะ ยกเว้นก็แต่ตอนแต่งเอ็นซีอ่ะ
“เอาจริงดิ ทำไมพี่คิดว่าผมเป็นโรคจิตวะ?”
“นายส่งฉากนั้นมาให้ฉันทำไมล่ะ” ฉากอะไรวะ ถ้าหมายถึงเอ็นซีนี่กูลงลิ้งค์ไว้ในไบโอทวิตนะไม่เคยส่งให้ใคร
“ฉากอะไร?”
“เอ็นซีพี่มาร์คช่วยตัวเอง” บางทีก็ตรงไป ขอกูตั้งตัวแปป อย่าบอกนะว่าไอ้ที่กูส่งผิดไปทีแรกเป็นเมลพี่มาร์คอ่ะ โอ้ย เหี้ยมาก กูอับอาย พี่มันเปิดอ่านเหรอ? เหี้ย กูอยากจะมุดดินหนี โอ้ย นี่อายมากนะบอกเลย ทำไงดีๆ อ้าก
“คือพี่เข้าใจผิดอ่ะ ผมส่งไปให้แฟนฟิคที่เมลมาขอแล้วผมดันเติมสกุลเมลผิด มันเลยอาจจะส่งไปให้พี่”
“แต่นายดูเหมือนซาแซงโรคจิตจริงๆนะ” เข้าใจละว่าที่ผ่านมาทำไมพี่แกต้องทำหน้าสะพรึงมากขนาดนั้น
“งั้นแบมขอพูดตรงนี้นะคือแบมไม่ใช่ซาแซงโรคจิตโว้ยยยยย” ตบหัวพี่มันได้นี่ทำไปละ
“ไม่รู้แหละ นายมันโรคจิตจริงๆ” อ้าว เฮ้ย พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้เอาซักหมัดมั้ยครับ?
“บอกว่าไม่ใช่โรคจิตไง!” เกลียดตัวเองตรงที่เวลากูงอนหรือโกรธกูชอบพองลมไว้ในปากเนี่ยแหละ โอ้ย เมื่อไหร่มึงจะหยุดนิสัยแบบนี้วะไอ้แบม
“นายพองลมแล้วยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปใหญ่” ไม่ต้องมาหัวเราะ เดี๋ยวจิ้มตาแหกนะสัส รู้จักมั้ยพี่แบมคุมทั้งซอย
“ย่าห์ เอากระเป๋าผมคืนมานะ” กูไม่อยู่คุยกับมึงแล้ว ปวดหัวจริงๆ
“ไม่คืน จนกว่านายจะให้ฉันเรียกนายว่าโรคจิต”
“จะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ”
“ฮะๆ เอาไป” ยัง ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก เดี๋ยวมึงโดนศอกคู่
มาร์ค ต้วนพาร์ท
ความรู้สึกตอนนี้ จะว่ายังไงดีครับ เพิ่งเข้าใจเหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกโล่งอกมันเป็นแบบนี้ คือหลังจากที่ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าถามน้องเขาไป ก็ได้คำตอบที่น่ายินดีมากๆกลับมา แต่เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้น้องเขาไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขล่ะ ส่งเอ็นซีมาปั่นป่วนชีวิตมาร์คต้วนขนาดนี้ เลยเรียกน้องเขาว่าโรคจิตไปซะเลย ก็ดูเหมาะดีนะผมว่า วันนี้เป็นวันน่าจดจำอีกวันของมาร์คต้วนสุดหล่อเลยแหละครับ
ครืด ครืด
‘ไอ้หวัง’
“ว่า?”
‘อยู่ไหนวะ รีบๆเข้าตึกมาเลย เมเนเจอร์จะฆ่าพวกกูแล้ว’
“อ้าว วันนี้มีงานด้วยเหรอ?”
‘เออ งานด่วนด้วยมึงรีบๆขึ้นมาเลยนะครับไอ้ต้วน ก่อนที่เมเนเจอร์จะไปหาลิงมาแทะโทรศัพท์มึงจริงๆ’
“เออๆ เดี๋ยวไป” กำลังจะกดปิดหน้าจอไปแล้วครับถ้าบังเอิญไม่เหลือบไปเห็นเบอร์โทรเข้าที่อยู่หลังชื่อไอ้หวัง เบอร์น้องแบมแน่ๆต้วนคอนเฟิร์มเพราะต้วนเป็นคนโทรเอง
‘โรคจิต♡’
ยิ้มอย่างพอใจอยู่คนเดียวก่อนจะต้องรีบวิ่งเข้าตึกไปเมื่อมีสายจากเมเนเจอร์โทรมา
TBC
แก เขาจะเริ่มจีบกันแล้วนะ พี่มาร์คไม่ซึนนะแค่มุ้งมิ้ง(?) <3
#น้องแบมแต่งฟิค หรือ คอมเม้นท์ เอนจอยรีดดิ้งนะคะ
ความคิดเห็น