ยอดยุทธ์จอมทะเล้น

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 บทนำ

  หิมะสีขาวนวลโปรยปรายลงมาเป็นสายฝน สอดคล้องกับอุณหภูมิของเซี่ยงไฮ้ เมืองหลวงของจีนที่กำลังลดต่ำลงจนติดลบมากกว่าศูนย์ ทำเอาทั้งรถไฟฟ้าและรถลางต้องหยุดให้บริการไปตามๆกัน

  “ ทำไมวันนี้ มันหนาวอย่างนี้เนี่ย “

ชายหนุ่มหน้าต่อหล่อเหลาคมคายที่มีนัยตาสีดำชวนน่าค้นหาอายุประมาณ 18-19 ปีซึ่งมีผมดกดำทั้งหัวกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก  ถึงแม้ว่าเขาเองจะสวมเสื้อโค้ทสีดำและเสื้อยืดสีขาวไว้ข้างในก็เถอะ  แต่ว่าด้วยอากาศที่หนาวเย็นผิดปกติแบบนี้ เสื้อทั้งสองตัวดูเหมือนว่าจะไม่พอรับความหนาวที่มาเยือนสักเท่าไหร่

  “ รีบกลับบ้านดีกว่า “

ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองและเริ่มออกวิ่งไปตามตรอกซอกซอยที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนหลากหลายวัยที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆกันไป บ้างก็จุดไฟ บ้างก็ออกมาเล่นหิมะกันอย่างสนุกสนาน

ทั้งที่อากาศหนาวเย็นติดลบขนาดนี้ ยังมีกะจิตกะใจจะมาเล่นหิมะกันอีก ผมเองรู้สึกนับถือจริงๆ ชายหนุ่มคิดและออกวิ่งต่อไปโดยไม่หยุด

  “ จริงด้วย ยังไม้ได้ซื้อเลยนี่นา  “

ชายหนุ่มตบมือครั้งหนึ่งเมื่อคิดออก เขาเองลืมไปซะสนิทเลยว่า ต้องไปซื้อหนังสือให้เพื่อนของเขาที่ร้านประจำ

ดีนะที่นึกออก ไม่งั้นตอนไปถึงบ้านมีหวังโดนบ่นหูชาแน่ๆ ชายหนุ่มคิดในใจและนึกภาพหญิงสาวผมสีแดงที่กำลังเทศนาเข้าอยู่ แค่นึกภาพตามก็ทำให้ขนทุกเส้นบนร่างกายของชายหนุ่มลุกขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

     ใช้เวลาเดินประมาณ 5 นาที ชายหนุ่มก็มาถึงห้องแถวอิฐสีน้ำตาลแห่งหนึ่งที่มีความกว้างประมาณ 4 เมตรและประดับประดาไปด้วยโคมไฟและตุ๊กตาหลายพันตัว

ที่ไม่ได้ดูเข้ากันเท่าไหร่นัก  ทั้งเขาควายที่มีมิกกี้เม้าตัวจิ๋วอยู่บนเขา หรือแม้แต่รูปภาพสตรีโบราณซึ่งแขวนไว้ข้างนักมวยปล้ำ

     “ ขอโทษนะครับ มีใคร เห้ย “

ชายหนุ่มสะดุ้งโหย้ง เมื่ออยู่ดีๆชายชราอายุประมาณ 80 ปีซึ่งมีผมกระเซิะกระเซิงเหมือนไอสไตน์ ก็โผล่ออกมาจากเคาเตอร์หน้าร้าน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับหน้าซีดเพราะนึกว่าตัวเองเจอดีเข้าซะแล้ว

    “ ต้องการอะไรหรือ พ่อหนุ่ม “

ชายชราเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและหยิบหวีขึ้นมาเพื่อจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย

      “ ไม่ทราบว่าที่นี่ ขายตุ๊กตาหรอครับ “

ชายหนุ่มกล่าวขึ้นมา

      “ ฝันอยู่หรือป่าวไอ้หนู นี่เป็นร้านหนังสือก็ต้องมีหนังสือขายสิ จะให้มีกล้วยทอดขายหรือไง “

ชายชราชี้ไปที่ป้ายหน้าร้านและทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ

       “ เด็กสมัยนี้ เขาไม่สอนการอ่านให้หรือยังไง “

ชายชราถอนหายใจออกมา ส่วนชายหนุ่มอยากจะบอกเหมือนกันว่าตัวเองนะอ่านหนังสือออก แต่ในร้านของลุงนะมันไม่มีหนังสือซักเล่ม ใครจะไปตรัสรู้ได้ละ ก็เห็นทั้งร้านมีแต่ตุ๊กตา ชายหนุ่มคิดในใจแต่ไม่กล้าบอกออกไป เพราะกลัวชายชราจะโกรธ แล้วเอาไม้เท้าที่วางผาดไว้บนเคาเตอร์สีขาวมาฟาดเขาเอา

        “ เอานิยายเรื่อง เพอร์ซี่แจ็กสันครับ “

ชายหนุ่มขี้เกียจที่จะเถียงกับชายชราจึงตัดสินใจที่จะรีบซื้อและรีบออกไปจากร้านให้เร็วที่สุด หลังจากชายหนุ่มบอกชื่อหนังสือที่ต้องการแล้ว ชายชราก็เอื้อมมือไปหยิบกุญแจสีเงินออกมาและเสียบไปที่รูของลิ้นชักเคาเตอร์

ใช้เวลาเพียงแปปเดียวโดยที่ชายชราไม่ต้องก้าวเท้าเดินไปซักก้าว หนังสือที่มีหน้าปกสีเขียวและเขียนว่าเพอร์ซี่ แจ็กสัน ก็ถูกวางและห่อด้วยถุงพลาสติกไว้เรียบร้อย

      “ 150 หยวน “

ชายชราบอกถึงราคาของหนังสือ ซึ่งชายหนุ่มก็จ่ายเงินให้ไปโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่านี้ก็ไม่ใช่เงินของเขาอยู่แล้ว จะแพงหรือจะถูกแค่ไหนเขาเองก็ไม่เดือดร้อนอะไร

      “ คุณลุงครับ อันนี้ไม่ใช่ของผมครับ “ชายหนุ่มเปิดถุงหนังสือและหยิบหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเขียนว่า ตำนานยอดยุทรจอมทะเล้น ส่งคืนให้กับชายชรา

      “ อ๋อ อันนี้ของสมนาคุณ กลับไปแล้วอ่านเลยนะ “

ชายชราส่งหนังสือคืนกลับไปให้ชายหนุ่ม

      “ ขอบคุณครับ “

ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินออกไปนอกร้านที่ตอนนี้หิมะเองเริ่มที่จะหยุดตกแล้ว   

       “ ไอ้หนู เราจะได้เจอกันอีกแน่ ฮ่า ฮ่า “
ชายชราหัวเราะออกมาและเดินกลับเข้าไปที่ร้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม คืนนี้ซินะ ชายชราบ่นกับตัวเองเบาๆ

คืนนี้ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลง คืนที่จะทำให้กงล้อแห่งโชคชะตาทั้งสองมาบรรจบกันได้