นักสืบกระชากใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 บทนำ

          ภาพความทรงจำที่เลือนลาย มือของผมสัมผัสกับมือของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอหันมายิ้มอย่างร่าเริงให้กับผม และพูดอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ เธอเป็นใครกันนะ แล้วเธอพยายามจะบอกอะไรกับผม ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ

            เธอจะไปไหนกันนะ นั้นคือความคิดของผมตอนที่เธอกำลังจะเดินจากไป  
             "เดี๋ยวก่อน  "     ผมเองพยายามตะโกนสุดเสียง        แต่เหมือนเธอเองจะไม่ได้ยิน

         ผมเอง ไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างนี้แน่ ทั้งเรื่องที่ผมสงสัย และ ประโยคที่เธอพูดกับผม ผมเองต้องทำอะไรซักอย่าง  ไม่งั้นผมคงไม่มีทางรู้แน่

           แต่ว่าอะไรละ ผมเองต้องทำยังไง ผมเองก็ไม่รู้เช่นกัน  จึงได้แต่ปล่อยให้เธอเดินจากไป และทิ้งความสงสัยไว้ให้เป็นเหมือนเช่นทุกวัน

        กริ้ง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ช่วยปลุกผมให้ตื่นจากห่วงนิทราโดยไม่เต็มใจนัก

 หืม ผมบิดขี้เกียจและลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันและอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียน ที่ที่ผมเองก็ไม่ค่อยอยากไปสักเท่าไหร่หรอก

ถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้การศึกษาเนี่ย มันต้องเรียนสูงๆถึงมีงานทำ ผมเองก็คงจบแค่ ม3 ไปแล้ว

         หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ไปข้างล่าง จัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า และ รีบบึ่งไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

ที่อย่างนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมขยันเรียนหรอกนะ  ผมเองก็แค่ขี้เกียจเจอกับรถติดก็เท่านั้น

           บ้านผมกับโรงเรียนห่างไกลกันพอสมควร ผมเองจึงมีเวลาคิดเรื่องต่างๆรวมถึงความฝันของ            ตนเอง

           พักนี้ผมเองมักจะฝันแปลกประหลายอยู่บ่อยๆ บางครั้ง ก็อยู่ในทุ่งหญ้า บางครั้งก็อยู่ในป่าลึก แต่ที่ผมฝันบ่อยที่สุด

           ก็คงจะเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงที่พูดอะไรบางอย่างกับผม อะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกว่ามันสำคัญมาก แต่ว่านึกยังไงก็นึกไม่ออก

           
           เอี๊ยด เสียงรถจอดเทียบถ้า ช่วยให้ผมได้หลุดจากภวัง ผมเองสะบัดไล่ความคิดไหลสาระครั้งหนึ่ง และลงจากรถ เดินตามไปทางเดินหน้าโรงเรียน

           เอาเป็นว่าผมขอข้ามส่วนนี้ก็แล้วกัน ไม่มีอะไรน่าสนใจ คุณเองก็คงไม่อยากฟังเรื่องชีวิตประจำวันที่แสนน่าเบื่อและรันทดของผมเท่าไหร่หรอกจริงไหม   ผมเองจึงขอข้ามไปส่วนสำคัญก็แล้วกัน  เรื่องสำคัญที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป 

              อ๋อ พล่ามมาตั้งนาน เพิ่งนึกนึกขึ้นได้  ผมอายุ 17 ปี เป็นนักเรียนปีสองของโรงเรียนแห่งหนึ่ง หน้าตาก็ธรรมดาไม่ได้โดดเด่นอะไร เรื่องการเรียนก็ปานกลาง ยิ่งการคบเพื่อนยิ่งแล้วใหญ่ เพื่อนสักคนในโรงเรียนผมยังไม่มีเลย  

              ไม่ใช้ว่าผมหยิ่งหรือไม่อยากมีเพื่อนหรอกนะ เพียงแต่ว่าผมคุยกับคนอื่นไม่เป็นก็เท่านั้นเอง คุยกับผมก็ไม่สนุก เพื่อนบางคนยังบอกเลยว่าคุยกับหมายังสนุกกว่าเลย ซึ่งผมเองก็เจ็บใจเหมือนกันแต่ไม่รู้จะตอบโต้อะไร ก็ที่เขาพูดมา

                                            ก็เป็นความจริง

              นอกจากเรื่องคบเพื่อนไม่เก่งแล้ว ผมเองยังมีโรคประหลาดอยู่โรคหนึ่ง เมื่อโดนตัวหรืออยู่ใกล้ผู้หญิงจะมีเลือดกำเดาไหลออกมา ผมเลยโดนว่าเป็นไอ้โรคจิตไปเลยปริยาย ยิ่งผสมกับคำที่ว่าหยิ่งแล้ว ผมเองจึงไม่มีใครคบสักคน เหมือนเรื่อง ตลกเลยใช่ไหมละ

               ระหว่างฟังอาจารย์อธิบายเรื่องของ ควอตัม ที่แสนน่าเบื่อ โดยที่สามารถทำให้นักเรียนทั้งห้องไม่นอนฟุบลงไปกับเต๊ะได้ บางคนที่ไม่นอนลงกับโต๊ะ ก็แอบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่น ผมเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ก็ในเมื่อน่าเบื่อขนาดนี้ ผมเองก็ขอทำตามใจตัวเองบ้างเถอะ คิดได้ดังนั้นผมเองก็เอนตัวเข้าหาโต๊ะอย่างไม่รีบร้อบ และเรื่มคิดเรื่อยเปื่อย ไปตามประสาคนมีเวลาเหลือเฟือ

“เปลี่ยนชื่อไปเป็นศิลาดีกว่าไหมน่า จะได้ไปเจอมนตราด้วยเอ๋แล้วยังงี้จะโดนบลูเบิร์ดไถตังไหมเนี่ย “

ความคิดของผมแล่นไปไม่หยุดเหมือนเรือที่ไม่มีหางเสือ

  
              จนระฆังเวลากลับบ้านดังขึ้น เป็นสัญญาณให้ผมเอาเรือขึ้นฝั่ง และเรียกสติตนเองกลับมาหลังจากที่หลุดรอยไปอยู่ไหนต่อไหนก็ไม่ทราบเหมือนกัน บางที อาจจะไปถึง ซงซู่หยวนก็ได้มั้ง

              อะไรกันนะ ผมเองคิดในใจ เพราะอยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนถูกจ้องมองอยู่ และสายตาที่ผมรู้สึกได้ก็มาจากทางประตูหน้า ซึ่งมีแต่หัวหน้าแสนสวยที่เป็นดาวโรงเรียนนั่งอยู่

              เหมือนเธอจะรู้ว่าผมมอง ทันทีที่ผมส่งสายตาไปทางเธอ เธอเองก็รีบเก็บกระเป๋าและรีบเดินออกไปขากห้องย่างรวดเร็ว

ขนผมเองอดสงสัยไม่ได้ว่า เธอเองร้อนตัวหรือกลัวผมกันแน่

               คงจะกลัวมากกว่า ผมเองคิดในใจ มันก็ไม่แปลกหรอกผมเองถูกเรียกว่าโรคจิต แถมยังเลือดกำเดาไหลเวลาแตะตัวผู้หญิงอีก เธอเองคงจะกลัวว่าผมจะจับเธอไปทำมิดีมิร้ายกระมัง

       เฮือก ผมเองถอนหายใจเฮือกหนึ่งและเก็บของที่อยู่บนโต๊ะที่มีทั้งหมด เพื่อกลับบ้าน ผมเองกลับบ้านช้ากว่าปกติทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว เพราะเหตุผลอะไรก็ตามที่สาธายายในตอนต้นไปแล้ว

    หลังจากเก็บของเสร็จ ผมเองกระเป๋าและโดนลงไปทางระเบียบอย่างไม่รีบร้อน คงเพราะว่าไม่มีใครรออยู่ละมั้ง

                ผมเองเดินไปอย่างไม่รีบร้อนนักในหัวก็พลางคิดเมนูของอาหารเย็นที่แม่ของผมจะเลือกทำ ว่าจะเป็นต้มยำกุ้งหรือ ข้าวพัด  ที่ผมชอบดี คิดแล้วผมเองก็อดน้ำลายไหมไม่ได้

                “คุณคือคุณเรียวใช่ไหมคะ” เสียงที่ใสและอ่อนหวานดังขึ้นจากข้างหลังทำเอาผมชะงักเล็กน้อยและหันหน้าไปหาคนที่เรียกชื่อผม

 ใช่แล้ว ชื่อจริงของผมคือ เรียว เอจิคาว่า หรือ เรียวนั้นและ ที่ผมเองแปลกใจไม่ใช้ที่เธอรู้ชื่อของผมเพราะๆใครในโลกเรียนก็รู้จักผมดี แต่ที่ผมแปลกใจก็เพราะว่า ไม่มีใครในโรงเรียนที่เรียกชื่อผมมานานแล้ว

    ส่วนใหญ่จะเรียกว่า ไอ้โรคจิต หรือไม่ก็ไอ้ลามกมากกว่าอะนะ

            “ เออ ขอโทษนะคับ เรารู้จักกันหรอคับ “ ผมเองตอบกลับไปอย่างสุภาพ  เพราะ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้จักเธอหรือป่าว ดูจากการแต่งตัว น่าจะอยู่ ปีเดียวกับกัน  แม้จะคลับคล้ายคลับคลา แต่ผมพนันได้เลยว่าไม่เคยเจอเธอมาก่อนแน่นอน

         “  จำฉันไม่ได้หรอคะ ก็ไม่แปลกหรอก ก็พอฉันจะบอกชื่อคุณทีไร คุณก็ตื่นก่อนนี่น่า "
 เธอยิ้มและยื่นมือมาจับแขนผมไว้ 
            "จะไปกันหรือยังคะ “

นับตั้งแต่ที่เธอพูดประโยคนั้น ชีวิตของผมก็ไม่เป็นอย่างเดิมอีกต่อไป

มาแล้วคับนิยายเรื่องใหม่ ก่อนอื่นขอให้ติดตาม ทั้ง ดวงตามรณะ และเรื่องนี้ด้วยนะคับ ขอให้ผู้อ่านและคลิกเข้ามาชมมีความสุขกันทุกคนนะคับ ส่วนเรื่อง ศิลา รักนะจึงหยอกเล่น ยังไงถ้าอ่านแล้วสงสัยว่าศิลาเป็นใครไปหาอ่านได้ที่ top10 นิยายเขาสนุกมาก

ได้เลยครับ รักคนอ่านทุกคนคับ อิอิ