ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : A M A Z I N G L O V E พี่ขอโทษ
“อือ” คนตัวเล็กที่เพิ่งรู้สึกตัวกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับกับแสงในห้อง
“ ริท นายฟื้นแล้ว” ร่างสูงที่นั่งกุมมือคนตัวเล็กอยู่พูดขึ้นอย่างดีใจ
“อืม” คนตัวเล็กตอบอย่างเฉยชา
“เอ่อ คือว่า นายไม่สบายนิดหน่อยหน่ะ พี่เลยพามาส่งที่โรงพยาบาล” ร่างสูงโกหกออกไปคำโตเค้ากลัวว่าถ้าหากบอกความจริงไปตอนนี้แล้วคนตัวเล็กจะรับไม่ได้
“แล้วริทเป็นไรทำไมต้องให้เลือดด้วยล่ะ” คนตัวเล็กถามออกไปด้วยความสงสัย เค้าเป็นอะไรทำไมต้องให้เลือดเยอะขนาดนี้ด้วย
“เอ่อ คือว่า” คนตัวสูงอึกอักไม่ยอมตอบ
“ฟื้นแล้วหรอครับ” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้ตอบคำถามคนตัวเล็กหมอเจ้าของเคสก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับนางพยาบาลสาวเพื่อมาตรวจอาการคนไข้
“อ้อ ครับ” คนตัวเล็กที่เพิ่งฟื้นตอบออกไป
“ยังปวดท้องอยู่ไหม๊ครับ”คุณหมอถาม
“ไม่แล้วฮะ แล้วนี่ตกลงริทเป็นไรฮะหมอ” คนตัวเล็กถามคุณหมอ
“เอ่อ ที่ปวดท้องเนี่ยเพราะว่าเด็กได้รับการกระทบกระเทือนนิดหน่อยครับ” หมอพูดออกมาแต่คนฟังกลับงง
“หมอหมายความว่างัยฮะ” คนตัวเล็กที่กำลังงงถามออกไป
“ก็คุณตั้งครรภ์ได้เดือนกว่าๆแล้วนะครับ อ้าวนี่คุณยังไม่รู้หรอครับ”
“แต่ผมเป็นผู้ชายจะท้องได้ไงฮะหมอ”
“อืม อันนี้ทางการแพทย์ของเราก็ยังไม่เคยพบเรื่องแบบนี้เหมือนเพราะฉะนั้นหมอก็เลยจะมาขออนุญาติใช้เคสของคุณในการศึกษาทางการแพทย์ไปด้วยนะครับ” คุณหมอร่ายยาว
“ท้องงั้นหรอ” คนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะหลุดโลกไปแล้วพูดออกมาอย่างเหม่อลอย เค้าท้องงั้นหรอ ท้องกับพี่โตโน่ ไม่นะ เค้าจะบอกเก่งยังไงจะบอกพ่อกับแม่ยังไง
“ช่วงสี่เดือนนี้อาจจะมีอาการคลื่นไส้เวียนหัวบ้างเป็นธรรมดานะครับ ไม่ต้องเครียดทำตัวสบายๆแล้วก็ห้ามออกแรงทำอะไรเยอะๆนะครับเพราะอาจเกิดการแท้งได้” คุณหมอยังคงให้คนแนะนำกับคนตัวเล็กต่อไป
“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ” คนตัวเล็กบอกกับคุณหมอเจ้าของเคสก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อบังน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา
เมื่อคุณหมอเดินออกไปจากห้องร่างสูงก็เคลื่อนตัวมาหาคนตัวเล็กที่หันหน้าหนีเค้า
“ริทพี่ขอโทษ”ร่างสูงที่ไม่รู้จะพูดอะไรกล่าวคำขอโทษออกไปหากแต่คำๆนี้กลับทำร้ายจิตใจคนฟังยิ่งนัก
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ ” คนตัวเล็กถามออกไปเสียงเรียบ
“พี่จะรับผิดชอบริทกับลูกเอง” ร่างสูงยกมือเล็กขึ้นมากุมไว้
“ไม่จำเป็นหรอก ริทจะเอาเด็กออก” คนตัวเล็กสะบัดมืออกอย่างไม่ใยดีพร้อมทั้งหันหน้าหนีคนตัวสูง
“ไม่นะริท เค้าเป็นลูกของเรานะ”
“พี่รู้ได้ยังไงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของพี่ เค้าอาจจะเป็นลูกคนก็ได้เพราะริทมันมั่ว” คนตัวเล็กจงใจประชดใส่คนตัวสูง
“พี่ขอโทษที่ว่าริทไปอย่างนั้นจริงๆแล้วที่พี่ทำไปทุกอย่างก็เพราะว่าพี่รักริทนะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับกุมมือของคนตัวเล็กไว้อีกครั้ง
“คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอฮะ” คนตัวเล็กพูดออกมาทั้งน้ำตา ตลอดเวลาที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้ทำร้ายเค้าตลอดทั้งร่างกายและจิตใจ แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไรกับเค้าอีก
“พี่ขอโทษ” ร่างสูงไม่รู้จะพูดอะไรได้กล่าวคำขอโทษออกไปอีกครั้ง
“พี่เลิกพูดคำนี้สะทีเถอะ ริทเบื่อเต็มทนล่ะ” คนตัวเล็กพูดก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง
“ริท ยกโทษให้พี่เถอะนะ แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ริทเสียใจอีก” ร่างสูงพูดออกมาอย่างหนักแน่น เค้าสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำให้คนตรงหน้าเสียใจอีกต่อไป
“ไม่ “ ร่างเล็กยังคงยืนยันคำเดิม เค้าไม่ขอยอมกลับไปเป็นที่รองรับอารมณ์ของคนตัวสูงอีกหรอก
“ริทไม่ต้องเริ่มต้นใหม่กับพี่ตอนนี้ก็ได้ ขอแค่ในตอนนี้พี่ได้ดูแลริทก็พอแล้ว” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นอีกครั้ง
“พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมอยากอยู่คนเดียว” ร่างเล็กตะหวาดใส่คนตัวสูงอย่างไม่ใยดี ก่อนจะสะบัดมือทิ้งและหันหน้าไปอีกทาง
“ริทอย่าทำแบบนี้ได้ไหม๊ พี่รักรทนะ ให้พี่ได้ดูแลริทกับลูกเถอะนะครับ”
“พี่บอกว่ารักริท แต่ทำไมพี่ทำกับริทแบบนี้ ฮึกๆ “ ร่างเล็กที่เก็บความรู้สึกมานาน ได้ปล่อยมันออกมา
“พี่ขอโทษ ต่อไปเราจะมาเริ่มต้นนะครับคนดี พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ตัวเล็กของพี่เสียใจอีก” ร่างสูงเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เตียงคนไข้ก่อนจะเข้าไปโอบร่างน้อยไว้ในอ้อมกอด
“ฮึกๆ พี่สัญญาแล้วนะ” คนตัวเล็ถามเสียอู้อี้
“ครับ พี่รักตัวเล็กที่สุดเลยนะครับ” ร่างสูงบอกพร้อมทั้งจูบขมับคนตัวเล็กเพื่อปลอบประโลม
“ฮึกๆๆ ฮือๆ ระ ริท ก็ รักพี่” คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาทันที
“ พี่ก็รักริทนะ ต่อไป เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ”
“ฮึกๆ ฮะ “ คนตัวเล็กสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงก่อนจะผ่อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้
“พี่รักตัวเล็กที่สุดเลยนะครับ”ร่างสูงเอนกายลงเพื่อให้คนตัวเล็กนอนสบายขึ้นหากแต่
“อือ ฮือๆ “ คนตัวเล็กกลับร้องละเมอออกมาทั้งๆที่ยังหลับเมื่อร่างสูงคลายอ้อมกอด
“อะไรของเค้าเนี่ย” แต่เมื่อร่างสูงก้มลงไปกอดคนตัวเล็กไว้เสียงร้องละเมอก็หายไป ร่างสูงจึงตัดสินใจนอนลงบนเตียงคนไข้กับคนตัวเล็กเพื่อที่จะได้กอดคนตัวเล็กไว้
“ฝันดีนะตัวเล็ก “ ร่างสูงกล่าวก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา
………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ห้องปฐมพยาบาล
“โอ๊ยยย พี่เก่งเบาๆหน่อย” เซนร้องออกมาเมื่อเก่งจิ้มสำลีซุบแอลกอฮอล์ลงไปเต็มแรงที่มุมปากของร่างบาง
“อ๊ะ พี่ขอโทษ เจ็บมากไหม๊” เก่งเปลี่ยนจากการใช้สำลีเป็นการไล้มือเบาๆบริเวณบาดแผล ก่อนที่สองสายตาจะประสานกันโดยไม่รู้ตัว ทั้งเก่งและเซนนิ่งอยู่นาน ใบหน้าของเก่งค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้เซนมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ” เสียงของหญิงสาวเรียกให้สติของทั้งคู่กลับมาอีกครั้งเก่งและเซนผละกายออกจากันอย่างรวดเร็ว นางพยาบาลสาวหน้าแดงวาบเมื่อเข้ามาเจอฉากสวีตหวานของเก่งและเซน
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ” เก่งหันไปพูดแก้เขิล
“อ้อ ค่ะๆ งั้นดิฉันขอตัวนะค่ะ”
“ครับ” เก่งพูดก่อนจะหันกลับมาที่เซนที่ตอนนี้หน้ากำลังแดงได้ที่
“เซน เรื่องเมื่อกี้พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เซนตอบก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อบดบังใบหน้าที่แดงกล่ำ
“เย็นแล้ว พี่ว่าเราไปหาข้าวกินกันดีกว่า” เก่งหาเรื่องพูดคุยกับเซน
“อ่า ครับๆ” เก่งค่อยๆพยุงเซนขึ้นแล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องปฐมพยาบาลไป
............................................................................................................................................................................
ทอคสักนิส
ไรเตอร์ว่าการใช้ภาษาของไรเตอร์มันไม่ดีเอาซะเลยอ่ะค่ะ ถ้าชอบหรือไม่ชอบตรงไหนเม้นบอกไว้เลยนะค่ะ วันนี้ขอเม้นสัก 250 ได้ไหม๊อ่ะค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆคน^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น