สาวสวยกับหนุ่มใสหัวใจซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #9 : โรแมนติกจัง

ก๊อกๆ  ก๊อกๆ!!!

ใครบังอาจมาเคาะประตูแต่เช้าเนี่ย  รู้มั๊ยว่ามันทำลายความสุขของฉัน  ฮึ๋ย!! ให้ตายสิ อย่าหวังว่าฉันจะตื่นเลย เชอะ

ซักพักเสียงก็เคาะก็เบาลง  จนเวลา  9 โมง ฉันสะดุ้งตื่นอีกครั้ง  ตายแน่!!! ฉันสายอีกแล้ว  ฉันรีบลุกขึ้นอาบน้ำทันที ใช้เวลาอันรวดเร็วมาก @_@

“เฮ้ย  นายเข้ามาได้ยังไง”ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอนายเรย์นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดีนะที่ฉันแต่งตัวในห้องน้ำเรียบร้อยแล้วไม่อย่างนั้น  ได้เห็นดีกันแน่

“ฉันจะมาปลุกเธอ ตื่นสายชะมัด”นายเรย์บ่น

“ฉันตื่นตั้งนานแล้ว”ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งปลายเตียงซึ่งตรงข้ามกับโต๊ะเครื่องแป้งที่นายเรย์พอดี

“เมื่อเช้าฉันมาเคาะประตูห้องเธอ เธอยังไม่ตื่นเลย”

“ที่แท้นายนี่เองเหรอที่มาเคาะประตูห้องฉัน  รู้มั๊ยว่ามันทำลายสมาธิในการนอนเป็นอย่างมาก”ฉันรัวๆว่านายเรย์

“ไหนบอกตื่นนานแล้ว”นายเรย์ย้อน

“ฉัน...ฉันยอมรับก็ได้ว่าเพื่งตื่น”ฉันพูด

“หึหึ”นายเรย์หัวเราะขึ้นมา

“นี่...แล้วใครอนุญาตให้นายเข้ามาในห้องฉันไม่ทราบ”ฉันพูดแล้วเอามือสางผมไปด้วย

“เถอะน่า”

“ไม่ได้ออกไปเลย ฉันเป็นผู้หญิงนะ”ฉันสั่งเสียงดุ

“พูดมาได้ว่าผู้หญิง”นายพูดอย่างนี้หมายความว่าไงยะ

“อะไรนะ!!!”

“เปล่า”นายเรย์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ว่าแต่ทำไมผมฉันมันพันกันอย่างนี้เนี้ย

“นี่ หยิบหวีให้หน่อยสิ”ฉันเห็นนายเรย์นั่งอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งเลยวานให้หยิบหวี

“อืม”นายเรย์พยักหน้าอย่างง่ายดาย แล้วหยิบหวีเดินมาให้

“เฮ้ย/ว้ายยยย”ฉันกับนายเรย์ขานพร้อมกันเพราะความตกใจ  ก็นายเรย์ดันสะดุดกับผ้าเช็ดตัวของฉันที่มันหล่นไปกองอยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วล้มลงมาใส่ฉันที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียง ตอนนี้ดูเหมือนว่านายเรย์กำลังนอนคร่อมฉันอยู่ ส่วนฉันน่ะเหรอก็ตกใจน่ะสิทำอะไรไม่ถูกเลย  ให้ตายสิ  อึดอัดจัง

“เอ่อ...น้องรันค่ะ พี่..........”พี่แมทกระเทยร่างบึกเปิดประตูห้องมาพอดี ซึ่งเห็นภาพที่นายเรย์ล้มทับฉันทำให้พี่แมทหยุดพูดทันที

“นี่ ออกไป”ฉันตั้งสติได้รีบผลักนายเรย์ออกทันที แล้วหันไปฟังพี่แมท

“คะ...คือ...กองถ่ายพร้อมแล้วฮะเลยขึ้นมาบอกน้องรัน ขอบโทษนะฮะที่ขัดจังหวะ”แล้วพี่แมทก็รีบปิดประตู

“นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ”เมื่อพี่แมทปิดประตูสนิทฉันก็รีบหันมาแขวะนายเรย์ทันที

“///-_-///”นายเรย์ไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้า

“นายเรย์ นายเป็นอะไรน่ะ”ฉันเอื้อมมือไปเขย่า

“ฉันไปเตรียมตัวก่อนนะ”แล้วนายเรย์ก็รีบเดินออกไป ส่วนฉันก็นั่งทำหน้างงอยู่นี่ล่ะ รีบลงไปดีกว่าเดี๋ยวคนอื่นเขาว่าเอาได้

เมื่อฉันลงมาข้างล่างพี่ลินลี่ก็เอาชุดมาให้ใส่ คราวนี้ชุดไม่มีปัญหาเพราะไม่ได้โป๊ะมากเท่าไหร่  มันเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีขาวบางๆ กระโปรงสั้นประมาณเขาสีขาวดูแล้วสะอาดตาทั้งชุด มีสร้อยเปลือกหอยห้อยที่คอ หลังจากนั้นก็ไปแต่งหน้าสไตล์อ่อนให้เข้ากับบรรยากาศทะเล  ปล่อยผมให้เหยียดตรงให้ปลิวไสวไปกับสายลม  ส่วนนายเรย์และริว เป็นกางเกงเลสีฟ้า เสื้อกล้ามแล้วคุมด้วยเสื้อสีฟ้าน้ำทะเลอีกทีเหมือนกันทั้งคู่

ฉันเห็นว่าพวกพี่ยังไม่เริ่มงานเลยขอตัวไปเดินเล่นที่ชายหาดแทน  ฉันชอบน้ำทะเลที่ซู้ดดดดดดเลย อยากลงไปเล่นจัง ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวดำ

“ไง”เสียงเรย์ทักขึ้นโดยมีริวตามมาด้วย 

“พวกนายว่าบรรยากาศที่นี่เป็นไง”ฉันเอ่ยถาม

“ดีฉันชอบ”เรย์พูดส่วนนายริวก็พยักหน้าตาม

“\(^0^)/”ฉันยกมือกางแขนขึ้นแล้วสูดอากาศเข้าไปในปอด  นายเรย์และริวเห็นจึงทำตาม

“เล่นน้ำกัน”ริวเสนอความคิด นายเรย์รีบพยักหน้าตาม

“พวกนายไปเล่นเถอะ”ฉันทำหน้าเซง ขืนถ้าฉันลงไปเล่นดำแน่ๆ

“ลงไปเล่นหน่อยสิ”นายเรย์คะยั้ยคะยอ

“ไม่”ฉันส่ายหน้า นายเรย์กับริวรีบเอามือมาจับฉันทั้งสองข้างแล้วลากลงไป  ดีนะที่นายสองคนนี้ลากลงมาที่น้ำไม่ลึกแค่ขา  แล้วที่สำคัญกระโปรงที่ฉันใส่มันสั้นประมาณเข่าเลยไม่ค่อยเปียกเท่าไหร่

“ฉันบอกพวกนายแล้วนะว่าฉันไม่เล่น”ฉันโวย

“ไม่เล่นใช่ไหมได้”แล้วนายเรย์ก็กวักน้ำมาใส่ฉัน เรื่องไรฉันจะยอม ฉันก็กวักน้ำใส่ทั้งนายเรย์และริวเลย  ให้ตายสิ นี่ฉันถูกรุมนะเนี่ย ก็นายเรย์กับนายริวสมทบกันแกล้งฉันน่ะสิ

เล่นสาดน้ำกันไปสักพักนายริวก็ขอตัวก่อนเพราะโทรศัพท์มา เลยรีบขึ้นไปรับ ปล่อยให้ฉันเล่นก็นายเรย์อยู่สองคน  ซาดดดดด !!!  แค่กๆ แหวะ  นายเรย์สากน้ำใส่หน้าฉัน น้ำทะเลเลยเข้าจมูก อี๋ แสบจมูกจัง เค็มด้วย

“เป็นอะไรเปล่า”นายเรย์เดินมาถาม

“แสบน่ะสิถามได้ แค่กๆ”

“ขอโทษ”นายเรย์พูด

“ช่างเถอะ ไปที่นู้นดีกว่า”ฉันชี้ไปยังต้นลีลาวดี แต่ก่อนนั้นมันชื่อลั่นทม ชื่อมันดูระทมขื่นขมเขาเลยเปลี่ยน  ฉันชอบดอกมันมาก กลีบมีสีขาวแซมด้วยสีเหลืองนวล  ไม่นานนักฉันก็เดินมาถึงที่ต้นนี่โดยมีนายเรย์ตามมาด้วย

“เธอชอบต้นนี้เหรอ”นายเรย์ถามแต่ตายังมองดูดอกของมันอยู่

“ใช่ นายรู้ไหมว่ามันชอบอะไร”

“ลั่นทม”นายเรย์ตอบ

“นายนี่เชยจัง  เขาเรียกว่า ลีลาวดีต่างหากเล่า”ฉันแก้ “นายช่วยเด็ดให้หน่อยได้มั๊ย”ฉันพยายามจะเด็ดแล้ว แต่ให้ตายเถอะ สูงจัง ฉันว่าตัวฉันสูงแล้วนะ ทำไมยังไม่ถึงอีก เดี๋ยวปีนซะเลยนี่

“เธอสูงเท่าไหร่”นายเรย์ถาม

“170”เป็นไงฉันสูงไหมล่ะ แต่ฉันว่าฉันยังเตี้ยกว่านายเรย์เลย

“เตี้ย”นายเรย์พูดสั้นๆ

“ถ้าสูงพอดีที่นายต้องการไม่เท่ากับเปรตเลยเหรอไง”ฉันย้อน  แต่นายเรย์ไม่ว่าอะไร ได้แต่ยิ้ม แล้วเอื้อมมือไปเด็ดดอกอย่างง่ายดาย

“เอ้า”นายเรย์ยื่นมาให้

“ขอบใจหลายๆ”ฉันหยิบดอกนั้นขึ้นมาดู  สวยจัง

ผลัก!!! ตุ้บ!!!

“โอ๊ยยยย”ฉันร้องออกมาและล้มลงไปนั่งกับพื้นเพราะสะดุดไอ้ก้อนหินเนี่นสิ   เจ็บอ่ะ  ไอ้ก้อนหินบ้า มาอยู่ตรงนี้ทำไมเนี่ย ฉันเจ็บนะ ทำให้ฉันสะดุดเลยเห็นไหม  ฉันเชื่อแล้วที่เขาว่า อุบัติเหตุเกิดได้ทุกเมื่อ

“ก้อนหินคงโง่และซุ่มซ่ามมากเลยเน๊อะที่มาอยู่ตรงนี้ให้เธอเดินสะดุดได้”นายเรย์พูดประชด นายจะว่าฉันว่าโง่และซุ่มซ่ามตรงๆก็ได้นะฉันไม่ว่า

“คงงั้นมั้ง”ฉันพูดโยนความผิดให้ก้อนหิน นี่ถ้าก้อนหินนี่พูดได้คงลุกขึ้นมาด่าฉันตายเลย

“เป็นไงบ้างเนี่ย”นายเรย์ถามแล้วเอามือมาจับตรงข้อเท้า

“เจ็บสิถามได้”ฉันย้อน

“เดินไหวมั๊ยเนี่ย”

“แน่นอน ฉันเดินได้อยู่แล้วหน่า”ฉันพูดแล้วพยายามจะลุก แต่ไม่ไหว

“อย่ามาอวดเก่งหน่อยเลย มาขี่หลงฉันดีกว่า”นายเรย์ทำถ้านั่ง

“ไม่ล่ะ”ฉันเมินหน้าหนี

“ตามใจ จะอยู่ตรงนี้ต่อไปก็ได้นะ”นายเรย์ทำท่าจะไปแต่ฉันเรียกไว้ก่อน  เรื่องอะไรจะอยู่คนเดียวล่ะ

“เดี๋ยว”

“เร็วรีบขึ้น”นายเรย์ยิ้มแล้วหันหลังกลับมา ฉันต้องจำใจขี่หลังนายเรย์ไป

“เบาสิ มันเจ็บ”ฉันว่า

“ซุ่มซ่ามเองนะ”นายเรย์ว่าฉันรีบเอามือไปตีไหล่เบาๆ

นายเรย์แบกฉันมาไกลเหมือนกันนะเนี่ย เห็นแล้วสงสารแทน แต่ช่วยไม่ได้นายอยากให้ฉันขี่เองนะไม่ได้ขอให้ช่วย  ฉันขี่หลังนายเรย์ฉันสังเกตเห็นว่านายเรย์ยิ้มอยู่นั่นแหล่ะ เป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย  ไม่นานนักนายเรย์ก็พาฉันมาที่กองถ่าย

“ขอโทษนะครับ รันคงถ่ายไม่ได้เลย ไว้พรุ่งนี้ละกัน”นายเรย์พูดกับพี่ตากล้อง

“ไม่เป็นไรหรอก งานก็เสร็จพอดี”พี่ตากล้องพูด

“เสร็จได้ยังไงค่ะ เรายังไม่ได้ถ่ายเลย”ฉันถามแล้วทำหน้างง

“เอาเป็นว่าเสร็จละกัน เดี๋ยวตอนเย็นไปเลี้ยงฉลองกันที่ผับสกายคลับพี่จองห้องเลี้ยงไว้แล้วนะ”แล้วพี่ตากล้องก็เดินไปเก็บของ  ส่วนนายเรย์ก็แบกฉันไปนั่งที่เก้าอี้

นายเรย์วิ่งไปเอายามาทาให้ฉัน มือนายเรย์นี่แรงจัง ทาหรือนวดแป้งก็ไม่รู้  ส่วนฉันก็กัดฟัดไว้สิ ขืนเปิดปากโวยออกไปเดี๋ยวนายเรย์หาว่าฉันขี้แงอีก

เมื่อทายาเสร็จฉันเดินขึ้นห้องไปด้วยอาการเจ็บนิดหน่อย โดยมีนายเรย์เดินตามาห่างๆ  ไม่รู้จะเดินมาตามทำไม แต่เอาเถอะใกล้ถึงห้องแล้ว ทนอีกนิด @^@

ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วกระโดดขึ้นเตียงทันที  โอ๊ย  เหนื่อยๆๆ ของีบสักหน่อยก็คงจะดี  งานเย็นวันนี้ฉันคงไม่เป็นแล้วล่ะ แล้วที่สำคัญฉันไม่มีชุดด้วย  อย่าคิดมากเลย หลับดีกว่า

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ใครที่ไหนมาเคาะประตูอีกเนี่ย  ให้ตายสิ ฉันยังหลับไม่พอเลยนะ เดี๋ยวก่อน ถ้าว่าใคร ตายแน่!!! ฉันรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที รู้สึดว่าขาเริ่มดีแล้วล่ะ

“นี่ คนจะหลับจะนอน.....อ้าว ทำไมนายไม่ไปงานหล่ะ”เมื่อเปิดประตูมาก็พบว่านายเรย์ยื่นเอามือวางขอบประตูอยู่ ใส่ชุดในสไตล์ของเขา

“ขาเป็นไงบ้าง”

“ขาก็ยังเป็นขาสิ คงไม่ได้กลายสภาพเป็นโดเรม่อนแปลงร่างของนายหรอกนะ”ฉันกวน

“ตอบดีๆหนอยได้ไหม”นายเรย์พูด

“ก็ได้ หายดีแล้ว”

“ทำไมไม่ไปงานล่ะ”นายเรย์ถาม

“โอ๊ย...ไม่ไปหรอก ฉันอยากจะหลับ แล้วที่สำคัญฉันไม่มีชุด”ฉันพูดเสร็จแล้วก็ปิดประตูแต่นายเรย์เอามือดันไว้ก่อน

“ไปซื้อสิ”

“นี่ บ้านฉันไม่ใช่โรงผลิตเงินหรอกนะ ถึงจะได้ซื้อของพวกนั้นได้”ฉันประชด

“ฉันซื้อให้ก็ได้”นายเรย์เสนอ

“ก็ได้ ของฟรีฉันชอบ”ฉันตอบตกลงโดยไม่คิด ของฟรีเอาไว้ก่อนสิ ฉันรีบปิดประตูแล้วเดินออกไปกับนายเรย์ จนถึงร้านขายเสื้อผ้า ให้ตายสิ นายรวยนักหรือไงพามาร้านยี่ห้อดังซะด้วย  ยี่ห้ออะไรนะ อ๋อ ดีออร์ไง

“เดินเข้าไปเลือกสิ”นายเรย์เอ่ยขึ้น ส่วนฉันก็เดินกล้าๆกลัวเข้าไป

ชุดนี้ดีกว่า เสื้อยืดสีขาว กับกางเกงยีนต์ ฉันเข้าไปลองแล้วออกมาให้นายเรย์ดู แล้วต้องโดนนายเรย์ไล่ไปเปลี่ยนใหม่ งั้นเอาอันนี้ก็ได้ เสื้อยืดตัวใหญ่ และกางเกงตัวใหญ่ ว้าววว เหมือนฮิปฮอปเลยแฮะ แต่สุดท้ายฉันก็โดนนายเรย์ไล่เข้าไปเปลี่ยนอีก

“นี่หาชุดให้เหมือนผู้หญิงหน่อยได้ไหม”นายเรย์ว่า

“ก็เนี่ยแหล่ะดีแล้ว”ฉันเถียง

“มานี่เลยเดี๋ยวเลือกให้”นายเรย์เดินลิ้วไปหยิบเสื้อนี้กระโปรงนู้น รองเท้านั่น โอ๊ยยยย ปวดหัว

“เอ้านี่ ไปใส่ซะ”นายเรย์โยนชุดมาให้

“ไม่ใส่”ฉันกอดอกแล้วเบื่อนหน้าไปอีกด้านหนึ่ง

“จะใส่หรือไม่ใส่”นายเรย์ย้ำ น้ำเสียงแปลกๆแฮะ

“มะ...มะ...ไม่ใส่ ยังไงฉันก็ไม่ใส่”ฉันเชิดหน้า

“จัดการ”นายเรย์พูดแล้วพยักหน้าให้พนักงานที่ร้านลากตัวฉันเข้าไปในห้องแต่งตัว นายจะฆ่าฉันเหรอไงเนี่ย

ในที่สุดฉันก็ต้องยอมใส่ชุดที่นายเรย์เลือกให้ ชุดบ้าอะไรก็ไม่รู้ เสื้อสายเดี่ยวสีฟ้าคาด อกด้วยริบบิ้นสีขาวผูกเป็นโบว์ กระโปรงยีนต์สั้นแค่ลมพัดก็เปิดแล้วมั้งเนี่ย แล้วรองเท้าอะไรเนี่ยสูงเป็นบ้า ถ้าฉันใส่แล้วเกิดตกลงมาขาหักจะทำยังไงเนี่ย 

เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันได้เดินออกไปว่านายเรย์ที่เลือกชุดบ้าๆนี่ให้ฉัน แล้วก็ร้องเท้าด้วย นายเรย์เลยเปลี่ยนรองเท้าให้กลายเป็นส้นเตี้ยสีขาว แต่ยังไงฉันก็ไม่ชอบใส่มันอยู่ดี

“เสร็จแล้วใช่ไหม”นายเรย์ถาม

“อื้อ”ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“เอ้านี่ ต่างหูฉันซื้อให้”นายเรย์ชูต่างหูรูปกุญแจซอลสีฟ้ามีให้ฉัน

“ไม่เอา”ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังงอน

“เอาไปเถอะน่า”นายเรย์ง้อ

“ไม่เอาฉันไม่ใส่ แค่ชุดนี้ฉันก็จะบ้าอยู่แล้วนะ นายเก็บไว้ใส่เองเถอะ”ฉันพูดแล้วก็เชิดหน้างอนไปอีกด้าน

นายเรย์พาฉันมายังที่นัดพบของเรา เป็นผับเล็กๆ แต่เมื่อเข้าไปข้างในแล้วใหญ่เป็นบ้าเลย  นายเรย์พาฉันมายังห้องที่พวกพี่ทีมงานอยู่ เป็นห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก  มีโต๊ะใหญ่เต็มไปด้วยอาหาร แล้วก็โซฟา แต่เมื่อมองตรงไปอีกก็จะเห็นที่ร้องเพลงหรือที่เรีอกว่าคาราโอเกะ แต่มันใหญ่กว่าเหมือนเวทีร้องเพลงขนาดเล็กล่ะมั้ง

“อ้าว มากันแล้วเหรอพวกเราถามหาอยู่พอดี”พี่แมทเอ่ยขึ้นแล้วพาฉันไปนั่งโซฟาที่อยู่ตรงหน้าที่ร้องเพลง

“ฮัลโหลๆ เทส 1 2 3 เทส อะแฮ่ม”พี่ตากล้องขึ้นไปลองไมโคโฟน “วันนี้เราก็ทำงานสำเร็จได้ด้วยดี ขอเชิญมาฉลองกันหน่อย เฮ้!!”เมื่อพี่ตากล้องพูดจบเสียงเฮ้ก็ดังขึ้นทุกคนต่างพากันกินอาหารที่สั่งมา บางคนก็เต้นกันอย่างสนุกสนาน  สองคนนั้นก็นั่งกินไวน์กันอยู่ที่มุมหนึ่ง ส่วนฉันง่วงนอนจัง ฮ้าวววววว

“เฮ้! ริว เรย์ พวกนายขึ้นไปร้องเพลงหน่อยสิ”พี่แมทพูดขึ้น ส่วนคนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วยไปตามๆกัน

“ได้สิ”นายริวตอบตกลงส่วนนายเรย์ไม่พูดอะไรแต่ก็เดินตามนายริวไปร้องเพลงด้วยดี

“อยากฟังเพลงอะไรล่ะ เพลงอื่นก็ได้พวกเราร้องได้หมด”ริวพูดขึ้น ส่วนเรย์ก็ยังนั่งปรับไมโคโฟนและกีตาร์ให้เข้ากับตัวเองอยู่

“ฉันขอเพลง Epilogue นะร้องได้หรือเปล่าของกล์อฟ+ไมค์”พี่คนหนึ่งพูดขึ้น

“ได้สิ ง่ายจะตาย เพลงนี้เป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยนะ ฉันก็เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหมือนกัน”เรย์พูด 

ไม่นานนักเพลงก็เริ่มขึ้นพร้อมกับเสียงกีตาร์ของทั้งสองที่ดีดขึ้น  ฉันรู้สึกว่าอยากหลับขึ้นมาแล้วนะเนี่ย  ฮ้าววววว  เลือกเพลงที่มันกว่านี้ได้มั๊ย @O@

โอวาริโวะทซึเกรูเบรูก้า โบคุรานิฟุริโซโซ้กุ
จิคันโยโทมาเร โคโนมามาเด้ ทซึทาเอทาอีโคโตกาอ้ารู...
คนนาโทคินิคากิทเท นานิโมเดคินาอีเค้โด
ทัตตาฮิโตทซึดาเคชิกาอูโย้...ซืทโต๊ วาซึเรไน้

I'll be there for you โทโอริซึกี้เทยู้คู โทคิโนนากา ฮิโตทซึคาเค้
I'll be there for you เออิเอนโต๊ะโยเบ้รู อิท้าอีกุไร โนะโคโนโอโมย...

ยูเมคาราซาเมตาโทขิโน่ โคโดคุนะทาเมอิคิเด
โคโคโรนิคากิโวคาเคนาอิเด้ นามิดาวะอิราไน้

I'll be there for you คุริคาเอซึทาบิ๊โน นาค้า เดอาเอต๊ะคิเซกิโว้
I'll be there for you ซึอึตโตอิโนอตเต๊รู โฮโฮ้เอมีกาท้าเอนูโยนี้

เคียวโตอิอุโคโนอิชชุงโว่...อิมะมาเดโนนามิดะโว้....
ซึเบเทโวดาคิชิเมโย เย้... โบคุราโนซึเบเต...โว้...
I'll be there for you...

ฉันยังยืนที่เดิม เฝ้าคอยมองดูเธอเสมอไป
นานแสนนานเพียงใด หรือไกลสุดขอบฟ้า
และจะยืนที่เดิม เมื่อยามเธอมีทุกข์และน้ำตา
เพียงเมื่อเธอมองมา ฉันยังยืนที่เดิม

อิท้าอีกุไร โนะโคโนโอโม........

นายริวและเรย์ผลัดกันร้องและแบ่งกันร้องได้ดีมาก  และฉันจะฟังได้ดีกว่านี้นะถ้านายเรย์ไม่มาจ้องหน้าฉันตลอด  ฉันเลยแกล้งหันหน้าไปมองทางอื่นแทน  ก็มันเขินนี่  มองอยู่ได้ไม่มีที่ให้มองแล้วเหรอไง ถึงมามองฉันเนี่ย หรือว่าฉันมันประหลาดมีหางโผล่เหรอ ก็ไม่มีนี่ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอตัวไปนอนก่อนได้ไหมเนี่ย ง่วงจะตายอยู่แล้ว

สรุปว่างานนี้ฉันไปได้แต่นั่งมองเขาเต้นกัน....... เฮ้อ!! แต่ยังไงก็ช่างเถอะตอนนี้ตาจะปิดแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องกลับกรุงเทพแต่เช้า พักสายตาก่อนดีกว่า........................................