สาวสวยกับหนุ่มใสหัวใจซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #7 : วันซวย

“แกร้งๆ แกร้งๆ!!! รันตื่นได้แล้ว”เสียงช้อนเคาะกับกระทะปนกันเสียงของแม่ทำให้ฉันต้องตื่นจะทนนอนอยู่ได้ยังไงเล่า

“โอ้ยยย แม่อ่ะ”ฉันลุกขึ้นมาบ่น

“รันเก็บของหรือยัง”แม่ถาม

“ของอะไรแม่ เราจะไปไหน”ฉันพูดอู้อี้

“รัน แม่บอกให้ลูกเก็บของตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เพราะลูกต้องไปถ่ายแบบ”จริงสิ  ฉันลืมไปสนิทเลย  ตายแล้ว แย่แน่

“รัยลืม  ตายแล้ว”หนังตาฉันเปิดทันทีแล้ววิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว  และเก็บของ เอาอะไรไปบ้างเนี่ย

ปิ้นๆ ปิ้นๆ

ตายๆ ตายแน่ฉัน  รถมาแล้วเหรอเนี่ย เอาอะไรไปบ้างอ่ะ  แปรงฟัน  ยาสีฟัน  ชุดชั้นใน  กางเกงใน ไมโครโฟน  อ๊ายยยย เอาไมโครโฟนไปทำไมเนี่ย  แล้วก็......ก็ คงไม่มีแล้วมั้ง

“รัน รถมาแล้วนะ ทำอะไรอยู่”แม่ฉันตะโกนไล่ขึ้นมา  ทำไมฉันสายทุกวันเลยเนี่ย

“เอ่อ...ค้า เสร็จแล้ว”ฉันรีบวิ่งลงมาจากห้อง มุ่งไปยังรถทันที ให้ตายเถอะ เหนื่อยเป็นบ้าเลย เฮ้อ!!!

“สงสัยจะตื่นสายแน่นอน”หลังจากที่ฉันขึ้นรถมาได้ นายเรย์ก็พูดขึ้น เอาอีกแล้วนะ ทำไมนายเรย์ต้องมานั่งข้างหลังทุกทีเนี่ย

“ไม่ใช่สักหน่อย”ฉันแก้ตัว ใครจะไปบอกเล่าว่าตื่นสาย

“ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”นายเรย์พูดเหมือนยอมแพ้

“แล้วนั่นจะทำอะไร”นายเรย์พูดขัดขึ้น เมื่อเห็นฉันทำท่าเอนตัวหลับ

“ฉันคงจะนั่งซักผ้ามั้ง”ฉันแหย่

“เอาเถอะ ตามใจเธอ ฉันขี้เกียจเถียง”แล้วนายเรย์ก็ปล่อยให้ฉันนอนหลับอย่างสบาย

ฉันจะนอนหลับอย่างสบายใจ ก่อนที่จะไปทำงานหนักๆที่แม่รับปากเขาไว้  และฉันจะนอนหลับได้สบายกว่านี้นะ ถ้านายเรย์ไม่พูดปลุกเสียก่อน

“นี่ ตื่นๆ รัน...ตื่น ยัยแห้งตื่น”ถ้านายพูดชื่อฉันเหมือนครั้งแรกฉันจะตื่นด้วยอาการทีดีกว่านี้นะ

“อะไรอีกอ่ะ=_=”ฉันลุกขึ้นมาพูดอย่างัวเงีย

“ฉันจะลงไปเข้าห้องน้ำ”นายเรย์พูด

“ก็ลงไปสิ ทำไมนายต้องมาปลุกฉันด้วยเนี่ย เสียเวลานอน หรือว่าจะให้ฉันไปเป็นเพื่อน”ฉันกระฟัดกระเฟียด

“จะบ้าเหรอไง...ถ้าเธอไม่นอนกินที่แบบนี้ ฉันลงไปนานแล้ว”นายเรย์พูดแล้วมองมายังขาของฉัน  ฉันเพิ่งรู้นะว่าฉันนอนกินที่ขนาดนี้ ก็ขาของฉันน่ะสิดันไปเหยียดยาวขวางทางเดิน

“อ้าวเรอะ แหะๆ-_-a”ฉันรีบเอาขาของตัวเองที่ขวางทางเดินลงอย่างเร่งรีบ

“ก็แค่เนี่ย”นายเรย์บ่น แล้วเดินลงไป 

“แล้วนายไม่ลงอ่ะ ริว”ฉันชะโงกหน้าไปพูกกับริว เพราะเขายังคงง่วนอยู่กับเกมบอยของเขา

“ไม่ล่ะ ฉันของนั่งเล่นเกมดีกว่า”ริวเลิกสนใจฉันแล้วหันไปสนใจเกมต่อ

นายเรย์ปลุกฉันเมื่อกี้ทำให้ไม่มีอารมณ์จะหลับต่อเพราะตาสว่าง  แล้วท้องก็ร้องด้วย  ถ้าในรถนี้มีน้ำก็ดีสิ  หิวน้ำจะตายอยู่แล้ว ฉันเอามือลูบคอ ปรากฏว่าสร้อยของฉันที่แม่ฉันให้มันหล่นหายไป!!! หายไปไหนเนี่ย  ฉันต้องตายแน่ๆเลย  ก่อนออกจากบ้านฉันก็ใส่มานะ งั้นก็แสดงว่ามันต้องตกอยู่ในรถคันนี้อย่างแน่นอน  ค่าของมันแม้จะน้อยนิด แต่ก็มีคุณค่าทางใจของฉัน  ถ้าฉันหาไม่เจอฉันโดนแม่ผ่าหัวแน่ๆY-Y

“ทำอะไรน่ะ”ริวชะโงกตัวมาถาม เพราะเห็นฉันก้มๆมองๆหาอะไรสักอย่าง

“ก็สร้อยของฉันสิ ดันหายไปไหนก็ไม่รู้”ฉันพูดขณะที่หัวของตัวเองมุดอยู่ใต้เบาะ

“มาเดี๋ยวช่วยหา”ริวลงมาจากเบาะหน้าแล้วลงมาช่วยหาสร้อยของฉันอีกแรง พอดีรถที่มาเป็นรถตู้สำหรับนักแสดง 

ขณะที่ฉันหาสร้อยหัวริวดันหันมาชนหัวฉันพอดี  T-T เจ็บอ่ะ!!! แต่ถือว่าเป็นริวนะฉันยอมอภัยให้ได้  ริวเอามือมาจับที่หัวฉัน  รู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้  ตอนนี้หน้าฉันคงแดงแน่ๆเลย

“เจ็บหรือเปล่า”ริวถาม ถ้าเป็นนายเรย์น่ะเหรอ ป่านนี้ด่าฉันว่ายัยซุ้มซ่ามไปนานแล้ว

“เอ่อ...อ๋อ...มะ...ไม่เป็นไร”ฉันพูดอ้ำๆอึ้งๆ

“นี่ รัน ฉัน.....”นายเรย์เปิดประตูรถมาพอดี พร้อมกับถุงขนมเยอะแยะ  ฉันก็รีบหันไปส่วนริวก็ข้ามไปข้างหน้าแล้ว ไวชะมัด

“เมื่อกี้นายจะพูดอะไรเหรอ”เมื่อนายเรย์ขึ้นมานั่งรถแล้ว ฉันก็ถามทันที

“เปล่า”นายเรย์ตอบสั้นๆ แต่เหมือนนายงอนฉันมากกว่านะ

“แต่นายจะพูด”ฉันเถียงและคะยั้นคะยอให้พูด

“ก็...ก็ ฉันจะบอกว่าฉันซื้อขนมมาให้ แต่คิดดีๆแล้วเธอคงไม่กิน”ที่แท้ขนมที่นายซื้อมาให้ฉันงั้นเหรอ นายใจดีทีสุดเลย เพราะฉันกำลังหิวพอดี

“ใครบอกว่าฉันจะไม่กิน”ฉันพูดแกมงอน

“ใครจะไปรู้ล่ะ เอ้า!!!”แล้วนายเรย์ก็ต้องยอมส่งขนมมาให้ฉันจนได้ ฉันรับมาเหมือนเด็กได้ลูกอม

“เฮ้ยๆ แล้วของฉันอ่ะ”ริวส่งเสียงขึ้น

“ซื้อกินเองดิวะ”นายเรย์ตอบ ส่วนฉันขอไม่เกี่ยวข้องด้วยละกัน

“ไอเรย์!!! ถ้าฉันไม่ติดว่านั่งข้างหน้าฉันจะลุกขึ้นไปตบแกเดี๋ยวนี้เลย”ริวพูดพร้อมทำท่าประกอบ

“.......”เรย์ก็ไม่พูดอะไรได้แต่ยักไหล่แบบกวนๆ ส่วนฉันก็กินเหมือนเดิม

“นี่ถ้านายไม่กินฉันจะกินหมดแล้วนะ”ฉันพูดแล้วหยิบขนมเข้าปากอย่างไม่ห่วงสวย

“กินสิ”นายเรย์พูดแล้วเอามือล้วงเข้าไปในถุงขนม ฉันก็ล้วงเหมือนกัน  ขนมก็เหลือชิ้นเดียวแล้วด้วยสิ คราวนี้เกิดศึกแย้งขนมแน่ๆ

“นายเป็นผู้ชายนายก็ควรเสียสละ แล้วอีกอย่างฉันชวนนายกินแล้วนะ”ฉันพูดส่วนมือก็ยังจับขนมชิ้นนั้นอยู่ในถุง

“แต่เธอได้กินมากว่านะ”นายเรย์ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ยังคงจับขนมชิ้นเดียวกับฉันในถุง

“ทำอะไรกันน่ะ!!! แอบจับมือกันในถุงขนมหรือไง”ริวพูดแกล้งขึ้นมา  ทำให้ฉันรีบเอามืออกจากขนมทันที  ส่วนนายเรย์ได้ทีหยิบเข้าปาก

“ริว นายทำให้ฉันเสียขนมไปชิ้นนึงเลยนะ”ฉันพูด  แต่นายริวดันไม่สนใจหันไปเล่นเกมบอยต่อ สงสัยคงจะโกรธเรื่องขนมที่นายเรย์ไม่ได้ซื้อให้

ฉันนั่งจนก้นเมื่อยมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่ภูเก็ต และเราจะพักกันที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง     พนักงานแจกกุญแจห้องให้ไปพักผ่อนและเก็บของกัน เพราะงานจะเริ่มพรุ่งนี้ ถ้าเริ่มวันนี้ก็คงจะไม่ทันเพราะมันเริ่มมืดแล้ว  ฉันได้อยู่ห้อง 203 ส่วนนายเรย์และริวได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งห้องของทั้งสองคนอยู่ข้างๆห้องฉัน  ทำไมพวกนายได้อยู่ด้วยกันอ่ะ แล้วทำไมฉันต้องได้อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายด้วยเนี่ย ฉันยิ่งกลัวผีด้วยนะ

ฉันนั่งเอาของที่เตรียมมาจัดวางไว้ให้เป็นที่  ทำไมมันน้อยจังเนี่ย ให้ตายสิ!!! สงสัยฉันจัดรีบเกินไปจนลืมเอาเสื้อผ้ามาแน่ๆ ได้แต่เอา แปรงสีฟัน ยาสีฟัน แล้วก็ ชุดชั้นใน ทำไมฉันเบ๊อะอย่างนี้นะ แล้วทีนี้ฉันจะเอาอะไรใส่เนี่ย เดี๋ยวไปซื้อก็ได้นี่ ตอนที่รถขับมาฉันเห็นมีตลาดนัดด้วย น่าจะแก้ขัดไปก่อนได้นะ ว่าแต่ตลาดนั้นจะเลิกไปหรือยังนะ

....................

ทางด้านของสองหนุ่มริวและเรย์  เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาริวก็กระโดดขึ้นเตียงทันทีส่วนเรย์ก็ยังคงจัดของให้เข้าที่ และหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมา

“ริวนี่ของใครวะ ฉันเห็นมันตกอยู่ในรถ”เรย์ชูสร้อยขึ้นมาให้ริวดู

“สงสัยจะเป็นของรันแน่เลยว่ะ”ริวตอบ

“แกรู้ได้ไง”

“เอ้า...ฉันจะไม่รู้ได้ไง ก็ตอนที่แกไปเข้าห้องน้ำฉันยังช่วยรันหาอยู่เลย”ริวตอบเพื่อนรักโดยที่มือเริ่มหยิบเกมบอยขึ้นมาเล่น

“อ๋อ”เรย์พยักหน้าเข้าใจทุกอย่าง

“เจอแล้วใช่มั๊ย พอดีเลย เอามานี่เดี๋ยวฉันไปคืนให้”ริวรีบวางเกมบอยแล้วกระโดดลงมาเอาสร้อยไป

“เฮ้ยๆ!!! ไม่ได้ไม่ได้ ฉันเจอก่อนเดี๋ยวเอาไปให้เอง”เรย์ดึงสร้อยคืนมา แล้วรีบเดินไปยังห้องของรันโดยไม่รอช้า

....................

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ใครมาเคาะประตูอีกเนี่ย  ฉันยิ่งเซงอยู่ด้วยเรื่องที่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา แล้วไหนเรื่องสร้อยของแม่ฉันที่หายไปอีก วันนี้คือวันที่ซวยที่สุดเลย

“ค่ะ.....อ้าว นายเรย์ทำไม มีอะไรหรือเปล่า”ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูก็พบว่าเจ้าของมือที่เคาะก็คือนายเรย์นี่เอง

“ฉันเอาไอ้นี่มาคืน”เรย์หยิบสร้อยของฉันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง

“เฮ้ย!!! ในที่สุดฉันก็ไม่ซวยเสมอไป ขอบคุณมากนะ ^.^”ฉันรับสร้อยนั้นไว้แล้วกล่าวขอบคุณนายเรย์

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า”อยู่ดีๆนายเรย์ก็พูดเหมือนรู้ใจ

“มี แต่นายเรย์คงช่วยอะไรฉันไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรหรอก”ฉันพูดและนึกถึงความไม่รอบครอบของตัวเอง

“เธอรู้ได้ไงว่าฉันช่วยไม่ได้”นายเรย์ยืนกอดอก

“โอเค...ก็คือว่า ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา เป็นไงช่วยได้ไหม”ฉันเล่าให้ฟัง

“ได้”นายเรย์ตอบสั้นๆ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกใจชื่นขึ้นมา

“นายจะช่วยยังไง”

“ก็ช่วยไปเป็นเพื่อนเธอซื้อเสื้อผ้าไง”นายเรย์พูดเหมือนรู้ว่าฉันคิดอะไร

“แต่...”

“แล้วที่สำคัญนะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วยจะให้เธอเดินไปคนเดียวก็ยังไงอยู่  เธอก็เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเดี๋ยวก็หลงหรอก”นายเรย์พูดสวนขึ้นมาเสียก่อนที่ฉันจะพูด

“ก็ได้ รอแปปนึง”ฉันวิ่งเข้าไปเอากระเป๋าเงิน แล้วออกมาปิดห้องให้เรียบร้อย ไม่งั้นเดี๋ยวกางเกงในฉันหายจะทำยังไง=_=?

ฉันเพิ่งรู้นะว่าที่นี่มีตลาดนัดตอนกลางคืนด้วย  คนก็เยอะแยะเต็มไปหมด นายเรย์ก็คงไม่กลัวหรอกว่าจะมีใครเห็นเพราะตอนนี่ก็มืดแล้ว คนก็เยอะคนไม่มาสนใจหรอกว่าใครเป็นใคร

“นี่เลือกได้สักทีสิ”นายเรย์บ่น จะไม่ให้บ่นได้ยังไงเล่า ก็ฉันพานายเรย์เดินวนมาหลายรอบแล้ว

“ก็ได้”ฉันไม่ได้เถียง ก็ฉันผิดนี่หน่า

“อันนี้เป็นไง”ฉันเดินไปที่ร้านขายปลาหมึกย่าง

“ฉันให้เธอมาซื้อเสื้อผ้านะ”นายเรย์สั่งเสียงเขียว

“โอเค”ฉันรีบเดินดุ่มๆไปยังร้านขายเสื้อผ้า

ฉันเลือกซื้อเสื้อผ้าที่ใส่แล้วสบายๆไม่อึดอัด อย่างตัวที่ฉันซื้อนี้คือซื้อเป็นกางเกงขาสั้น และก็เสื้อกล้าม อย่างละ3 ตัว ฉันขี้เกียจเลือกมาก เราไม่ได้มาพักผ่อนใส่อย่างนี้ไปก่อนละกัน แล้วที่สำคัญไม่แพงมากด้วย

“จะกลับเลยมั๊ย”นายเรย์ถาม

“ไม่อ่ะ ฉันอยากจะกินสายไหม”ฉันเหลือบไปเห็นสายไหมที่เขาทำหลายสี มันฟูออกมา

“ไม่กลัวอ้วนเหรอไง”

“ไม่ เพราะฉันกินเท่าไหร่มันก็ไม่อ้วน”ฉันเดินไปหาสายไหมทันที แล้วฉันก็ซื้อมาจนได้

“นายไม่กินหน่อยเหรอ”ฉันถามแกมยั่ว

“ไม่ล่ะ ฉันห่วงสุขภาพ”

“นายจะเว่อร์ไปมั๊ยเนี่ย ลองชิมนิดเดียวเอง”ฉันยื่นสายไหมไปให้

“ไม่”นายเรย์ปฏิเสธเสียงเข้ม

“โถ่ นะ นายก็ลองชิมนิดเดียวเอง”ฉันคะยั้ยคะยอ

“ก็ได้”นายเรย์บิดสายไหมไปกิน

“เป็นไง”ฉันหยุดถาม

“หวาน”นายเรย์ตอบสั้นๆ

“แล้วสายไหมบ้านนายไม่หวานเหรอไง”ฉันแหย่

“ไม่รู้สิ บ้านฉันไม่ได้ขายสายไหมนี่”นายเรย์กวนฉัน “แล้วนั่นจะไปไหน”นายเรย์ถามเมื่อเห็นฉันเดินนำหน้าไป

“ก็กลับโรงแรมสิ”ฉันตะโกน  เลยทำให้คนหันมามองกันเต็ม

“เธอคิดจะพาฉันเข้าโรงแรมเหรอไง”นายเรย์วิ่งตามหลังจนทันแล้วเอ่ยปากถาม

“นายจะบ้าเหรอ ก็ฉันพักที่นั่นนี่ แล้วจะให้พูดว่ายังไง”ฉันสะบัดหน้าไปแล้วเดินต่อ

ฉันเดินกลับมากับนายเรย์ ไม่นานนักก็มาถึงที่โรงแรม เอ้ย ไม่ใช่สิ ที่พักต่างหาก  ฉันรีบเดินขึ้นมาที่ห้องของตัวเอง โดยไม่ลืมขอบคุณนายเรย์ที่อุส่ามาเดินเป็นเพื่อน  คราวนี้ฉันก็สบายใจสักที ต่อไปฉันคงจะต้องรอบคอบกว่านี้แล้วล่ะ