สาวสวยกับหนุ่มใสหัวใจซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #2 : นางแบบจำเป็น

เช้านี้อาจจะเป็นเช้าที่สดใสก็ได้ถ้าไม่แสงแดดเจิดจ้านี้มาส่องตาของฉัน  แต่เมื่อคืนฉันปิดหน้าต่างแล้วนะ  แล้วทำไมยังมีแสงแดดเข้ามาได้อีก

“ตื่นๆๆๆแม่ไก่ขันปลุกแกจนคอแตกแล้ว”เสียงแหลมๆของยัยพรีมดังขึ้น

“อือ”ฉันขานเบาๆแล้วหลับต่อ

“เฮ้ยๆตื่นเดี๋ยวนี้นะ วันนี้ฉันจะพาแกไปหาริวและเรย์ของฉัน”ยัยพรีมเขย่าฉันเบาๆ

“นี่ ยังไม่เลิกบ้าอีกเหรอ”บ้าอยู่ได้แค่นักร้องธรรมดาแต่หล่อ...อิอิ

“เถอะน่า เร็วสิ ลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวฉันเตรียมเสื้อผ้าให้”ยัยพรีมดึงฉันเข้าไปในห้องน้ำ  ฉันจำใจอาบน้ำทั้งๆที่ตายังไม่เปิด

“เสร็จแล้วใช่มั๊ย เอ้าแต่งตัวซะ”ยัยพรีมชี้ไปที่เสื้อผ้าที่เตรียม

ฉันออกมาพร้อมกับกางเกงยีนต์ที่พับขากางเกงขึ้นเสื้อยืดสีขาว มัดผมให้เรียบร้อยไม่รุงรังและร้องเท้าผ้าใบสีดำคู่ใจ

“เมื่อไหร่แกจะเปลี่ยนการแต่งตัวสักที เดินกับแกทีไรเมื่อทอมกับดี้ทุกที”ยัยพรีมบ่น

“เดี๋ยวก็เปลี่ยนน่า  จะไปก็รีบไปเถอะ  แม่รันไปนะ หวัดดีค่ะ”ฉันพูดกับพรีมแล้วก็กลับไปพูดลาแม่

ยัยพรีมพาฉันมีที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งซึ้งใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการมา ก็ยัยพรีมเล่นพาฉันหลงไปไหนก็ไม่รู้หน่ะสิ เสียเวลาไปตั้งเยอะ

“นี่เสียเวลามากเลยนะ”ยัยพรีมบ่น

“เพราะแกไม่ใช่เหรอยะที่พาหลง”ฉันบ่นตอบ

“เพราะแกนั่นแหล่ะมั่วแต่หลับ”มาโทษฉันอีก

“ถ้าฉันไม่หลับคงมาถูกงั้นสิ”ฉันทำหน้างอนใส่

“ช่างเถอะ ไปหาร้านของริวและเรย์ดีกว่า”พรีมจูงฉันเข้าไปในห้าง จนมาถึงร้านร้านหนึ่งที่อยู่ในห้างสไตล์เอาใจวัยรุ่นมีของแต่งตัวไม่ว่าจะเป็นกำไลสร้อยมือจนถึงเสื้อผ้า ข้างในมีของเล็กๆมากมายสงสัยจะเป็นของแฟนคลับ 

“คิดว่ามาที่นี่แล้วจะเจองั้นสิ เขาไม่ว่างมาขายของหรอกน่า กลับเถอะ”ฉันพยายามดึงยัยพรีมแต่ยัยพรีมก็ยังลากฉันเข้าไปจนได้

“พรีมฉันรออยู่ตรงนี้นะ”ฉันหันไปบอกยัยพรีมฉันจะรออยู่ตรงทางประตูเข้าของร้านขี้เกียจเดินเข้าไปเพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยจะชอบแต่งตัวสักเท่าไหร่

..........

ณ.ห้างสรรพสินค้าชื่อดังในห้องรับแขกด้านในของร้านที่ชื่อว่า ‘ริว & เรย์ แฟนคลับ’ ริวและเรย์นั่งคุยอยู่กับคุณลาฟฝ่ายค้นหานางแบบ ที่เขายื่นข้อเสนอให้ริวและเรย์ไปถ่ายแบบในเวอร์ชั่นรักสุดฮอต

“ผมว่างอยู่แล้วครับพี่”ริวพูดแต่เรย์ดูจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

“เรย์ว่าไง”คุณลาฟหันมาถามเรย์

“ครับ แล้วแต่”

“ว่าแต่ใครจะเป็นนางแบบให้หล่ะครับ”ริวเกิดความสงสัยเลยถามขึ้น

“พี่ก็ยังไม่รู้เลย โทรไปทางน้องเบบี้ก็ไม่ว่าง โทรไปหาใครก็ไม่ว่างทั้งนั้น”คุณลาฟทำหน้ากลุ้ม

“แล้วเวอร์ชั่นนี้ตั้งลงปกเดือนหน้าด้วยไม่รู้จะทันหรือเปล่า”คุณลาฟพูดต่อ

“เดี๋ยวผมช่วยหาอีกทีนะครับ”ริวรับปากส่วนเรย์ก็ยังคงไม่สนใจนั่งจ้องดูทีวีแฟชั่นชุดว่ายน้ำเหมือนเดิม

“เอาหล่ะถ้ามีอะไรโทรมาบอกพี่ได้นะ ไปล่ะ”คุณลาฟบอกลา

“เดี๋ยวผมไปส่งครับ”ริวพูดและสะกิดเรย์ให้ลุกตาม

..........

“กลับได้หรือยังเขาไม่มาหรอกแล้วฉันก็เมื่อยแล้วด้วย”ฉันพูดโดยตายังดูที่รองเท้าผ้าใบสีขาวที่วางอยู่หน้ากระจก

“พรีม กลับกัน พรีม...นี่พรีม” ฉันไม่ได้เสียงตอบรับจากยัยพรีมเลยหันไปดู  น...นะ...นั่นมันริวและเรย์นี่หน่า ฉันได้เห็นริวตัวเป็นๆด้วย  ตื่นเต้นจัง

“ยังไงก็ช่วยหาอีกแรงครับ”ริวพูด

“อ้าว เจอกันอีกแล้วนะ”นายเรย์พูดขึ้นมา

“รู้จักกันเหรอ”ริวถาม ฉันหันไปยิ้มให้ริวแต่สายตายังไม่วายเหลือบไปเห็นนายเรย์กำลังจ้องฉันอยู่

“ผมรู้แล้วหล่ะครับว่าใครจะเป็นนางแบบให้กับเราดี”นายเรย์พูดแล้วหันไปมองหน้ากับริวเหมือนจะรู้กัน แล้วฉันก็โดนสองคนนี้ลากเข้าไปในห้องห้องหนึ่งคงเป็นห้องรับแขกมั้ง

“ลากฉันเข้ามาทำไมเนี่ย”ฉันกระฟัดกระเฟียด พลางสะบัดมือของ 2 คนนั่นออก

“ฟังก่อนนะ คุณลาฟเป็นไงบ้างครับ”ริวหันไปคุยกับชายคนหนึ่งดูแล้วเหมือนลูกครึ่ง ครึ่งหญิงครึ่งชายนะ

“ลุกขึ้นแล้วหมุนให้ดูหน่อยสิ”คุณลาฟคุณล้งอะไรนั่นสั่ง แต่ฉันก็ทำตามด้วยดี

“เฮ้ยๆพอแล้วเดี๋ยวก็เวียนหัวกันพอดีใครใช้ให้เธอหมุนอย่างนั้นเล่า”เรย์พูดขึ้น ฉันจะไปรู้เหรอยะ ให้หมุนฉันก็หมุนเหมือนที่เล่นซ้อนแอบตอนเด็กๆ

“ใช้ได้เลยนะ”คุณลาฟบอก

“นี่หนู...เออ...”คุณลาฟพยายามจะเรียกชื่อฉัน

“รันค่ะ”

“จ๊ะ หนูรัน  คือฉันอยากจะให้หนูมาเป็นนางแบบให้หน่อยจ๊ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ หมื่นขึ้นจ๊ะ”

“แต่หนูถ่ายไม่เป็นค่ะขอโทษด้วยนะค่ะ”

“ถือว่าช่วยเถอะ”คุณลาฟทำเสียงอ้อนรู้สึกแปลกๆแฮะ

“คงไม่ดีมั้งค่ะ เพราะว่าหนูถ่ายแบบไม่เป็น แล้วก็ไม่คิดที่จะมาถ่ายด้วย”ฉันปฏิเสธ ก็ฉันไม่ชอบนี่จะให้ทำยังไงได้เล่า

“ฉันต้องตกงานอีกแล้วเหรอเนี่ย ชีวิตที่สวยงามกำลังจะพังทลายลงแล้ว ฮือๆ”คุณลาฟทำท่าเหมือนโลกจะแตกแล้วก็เพ้ออะไรก็ไม่รู้ของเขา

“เอ่อ...หนูจะถ่ายให้ก็ได้ค่ะ ครั้งเดี๋ยวนะค่ะ”ฉันตอบตกลงไม่ใช่เพราะอยากจะถ่ายหรือสงสารคุณลาฟหรอกแต่เพราะว่าฉันสงสารสายตาที่ต้องมาเห็นภาพแปลกอย่างนี่มากกว่า แล้วที่สำคัญเงินเยอะซะด้วย คราวนี้ฉันก็มีเงินไปจ่ายค่าร้านได้แล้ว

“จริงเหรอจ๊ะ  ขอบใจมากนะพี่ไปก่อนหล่ะ”แล้วคุณลาฟก็ทำหน้าดีใจจากนั้นเขาก็เดินออกไป

“ขอบใจมากนะ”เรย์หันมาพูดแล้วเอามือมาแตะที่บ่าฉัน คิดจะแต๊ะอั๋งฉันเหรอยะ

“เออ...ไม่เป็นไร”ฉันรีบเอามือปัดมือของนายนั่นออกทันที

“แล้วเธอมากับใคร”ริวหันมาถามฉันบ้าง

“อ๋อ มากับเพื่อนหน่ะ เออใช่...เพื่อนฉันหล่ะ เพื่อนฉันอยู่ไหนเนี่ย”ฉันรีบวิ่งออกไปข้างนอก เห็นยัยพรีมนั่งรออยู่ในร้านจนจะหลับ

“พรีม  พรีม”ฉันเอามือไปเขย่าตัวพรีม

“อือ เสร็จแล้วเหรอ”ยัยพรีมลืมตาขึ้นมาถาม

“ใช่ ไปกันเถอะ”ฉันบอก  ยัยพรีมพยักหน้ารับ

“จะไปไหนกันน่ะ”ริวถามขึ้น

“ไปเดินเที่ยว”ยัยพรีมพูด แต่ตาก็ยังมองเรย์ตลอด

“เอางี้ฉันอยู่ที่นี่มาก่อนเดี๋ยวเป็นไกด์เอง”ริวพูดขึ้น ฉันว่าริวจะพูดเก่งกว่าเรย์อีกนะเนี่ย

“ที่นี่มันไม่ได้กว้างขนาดเดินแล้วหลงสักหน่อย”ฉันพูด ถ้าที่นี่เป็นหัวหินสิฉันถึงจะให้พวกนายเป็นไกด์

“เฮ้ย  ก็ดีค่ะ”ยัยพรีมหันมาทำหน้ายักษ์ใส่แล้วตอบตกลง สงสัยพรีมคงอยากจะเดินกับนายเรย์แน่ๆเลย

เดินไปๆมาๆฉันดันหลงกับยัยพรีม โดยมีนายเรย์ตามมาด้วยส่วนยัยพรีมก็คงไปกับริวสุดหล่อของฉัน คอยดูนะกลับมาจะเล่นงานให้ดู

“นี่กินไอติมมั๊ย”เรย์ถามขึ้น

“กินสิถ้านายเลี้ยง”ฉันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ได้กินฟรีก็คราวนี้ล่ะ

“ก็ได้”นายเรย์ตอบตกลง  ฉันนึกว่าจะไปกินไอติมหรูๆแต่ทำไมพาฉันเดินออกมาข้างนอกมาซื้อไอติมกะทิกินเนี่ย เสียหมดเลย

“อร่อยไหม”เรย์ถาม ยังมีหน้ามาถามอีกนะยะ  ถ้าจะมากินไอติมนี่ให้ฉันเลี้ยงก็ได้

“แหม อร้อย อร่อย ไม่เคยกินไอติมอะไรที่อร่อยอย่างนี่เลยมันวิเศษมาก”ฉันประชด

“หึหึ เธอนี่ท่าจะบ้าจริงๆเลยน้า”นายเรย์พูดและหัวเราะในลำคอ

“อยากกลับบ้านแล้ว แต่ฉันยังหาเพื่อนไม่เจอเลย เพราะนายทำให้ฉันต้องหลงกับเพื่อนฉัน”

“นี่ เดี๋ยวก็ค่อยไปเจอกันที่บ้านก็ได้น่า”เรย์พูด

“อึ้ก!!!”ฉันยัดไอติดก้อนสุดท้ายเข้าปาก

“แล้วงานถ่ายแบบเธอแน่ใจนะ”เรย์ถาม

“ก็ฉันรับปากเขาไปแล้วนี่ แล้วเขาจะเริ่มวันไหนหล่ะ”

“พรุ่งนี้”เรย์ตอบทันที

“ดีไม่เร็วไป  อะไรนะพรุ่งนี้!!! นายจะบ้าเหรอ”ทำไมมันเร็วจังหล่ะ

“ไม่บ้าล่ะ เริ่มพรุ่งนี้  เขาจะลงปกเดือนหน้าจะให้รอช้าอยู่ได้ยังไงเล่า”

“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ”

“ไปถ่ายแบบนะไม่ใช่ไปกระโดดบันจี้จ้ำ”

“เหมือนกันแหล่ะน่า ฉันกลับแล้วนะ”

“ให้ไปเป็นเพื่อนมั๊ย”เรย์ถาม

“แล้วแต่ความประสงค์ของนายเถอะ”ฉันพูดจบแล้วก็เดินไปขึ้นรถเมล์

“ไม่มีรถเหรอ”ฉันว่าคนอย่างนายคงขึ้นรถเมล์ไม่เป็นล่ะสิ

“ถ้ามีฉันคงขับกลับไปนานแล้วแหล่ะ ทำไมขึ้นไม่เป็นงั้นสิ”

“ปะ...เปล่าสักหน่อยใครบอกขึ้นไม่เป็น นี้ไง”นายเรย์พูดแล้วทำตัวยื่นบนรถเมล์เอียงไปทางนั่นทีนู้นที

“ฮิๆเชื่อแล้วว่าเป็น”ถ้าล้มมาเมื่อไหร่ฉันจะขำให้ดู

ไม่นานนักฉันก็มาถึงหน้าหมู่บ้าน ใช้เวลาน้อยกว่าตอนมากับยัยพรีมอีก  นึกถึงนายเรย์ขึ้นรถเมล์แล้วยังขำไม่หายเลย ไม่เคยขึ้นยังแล้วยังมาบอกว่าเป็นอีก  เมื่อลงจากรถฉันก็เดินตามทางกับนายเรย์มาเรื่อยๆ

“นี่ยื่นอยู่เฉยๆนะ”ฉันพูดแล้วก็ขยับตัวออกห่างนายเรย์

“จะไปไหน”นายเรย์ทำสีหน้างง

“ไม่ไปไกลหรอกอย่าขยับนะ”ฉันสั่ง นายต้องรู้ถึงรสชาติที่ฉันโดนน้ำสกปรกนี่กระเด็ดใส่บ้าง แค้นนี้ต้องชำระ

“อืม”เรย์พยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจ

ซ่าๆ!!!

รถเบนซ์คันหนึ่งขับมาผ่านน้ำฝนที่ตกเมื่อวานที่ขังอยู่ตรงถนนทำให้กระเด็ดไปโดนนายเรย์เต็มๆ นายคงรู้ถึงการโดนน้ำใส่ฉันแล้วนะ อิอิ แต่ฉันก็ยังเจ็บใจไม่หายอยู่ดี เพราะว่าขนาดรถที่ขับมาทับน้ำกระเด็นใส่นายเรย์เป็นรถเบนซ์ซะด้วย  ทีฉันทำไมเป็นรถแท็กซี่อ่ะ  ไม่ยุติธรรมเลย

“โถ่ เปียกหมดเลย น่าสงสาร ^.^”ฉันเดินเข้าไปหานายเรย์ที่ยื่นเอามือลูบหน้าตัวเองปอยๆ

“จงใจแกล้งฉันเหรอ”

“เฮ้ย เปล๊า เปล่านะฉันไม่ได้แกล้ง”ฉันโบกมือไปมาและทำหน้าไม่รู้ไม่เห็นแต่ก็ยังอดอมยิ้มไม่ได้อยู่ดี

“ดูสิ ผมฉัน เสื้อฉันเลอะหมดเลย โธ่เอ้ย”นายเรย์บ่น

“นายไม่ต่างอะไรกับฉันเมื่อวานเลย”อยากจะขำให้แมวกลายเป็นนก ก็ดูสภาพนายตอนนี้สิเหมือนลูกหมาตกน้ำ(โคลน)ไม่มีผิด

“ฉันว่าสภาพนายตอนนี้ดูไม่ได้เลย นายกลับบ้านไปเถอะ ถึงบ้านฉันแล้ว”ฉันชี้ไปยังบ้านฉัน

“อืม แต่ถ้าฉันไม่สบายขึ้นมาเธอตายแน่”

“ค่ะๆเชิญกลับไปได้แล้วค่ะ”ฉันทำมือบอกให้เขารู้ว่าควรกลับไปได้แล้ว

“เตรียมตัวไห้พร้อมนะพรุ่งนี้”ก่อนจะเดินไปเรย์หันมาเตือนฉันก่อนแล้วค่อยไป

“(-_-)(_ _)(-_-)”ฉันไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้ารับ

#คอนโด

“เฮ้ย ไปทำอะไรมาวะ”ริวทักเพื่อนเมื่อเห็นสภาพของเขาเหมือนไปตกท่อที่ไหนมา

“ก็ยัยนั่นที่จะเป็นนางแบบให้เราหน่ะสิ”เรย์บ่น

“ยัยนั่นเก่งไม่เบาแฮะ”ริวชม

“เก่งบ้าเก่งบออะไร  ดูดิ เหม็นว่ะขอไปอาบน้ำก่อน”เรย์พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วจัดการอาบน้ำ

“เชิญตามสบายเหอะ”ริวกะโตนไล่หลัง