สาวสวยกับหนุ่มใสหัวใจซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #1 : นักร้องดัง

ฉัน รัน ตอนนี้ฉันกับยัยพรีมเพื่อนสนิทที่สุดอยู่ที่งานเปิดตัวของนักร้องดังที่สาวๆคลั้งไคล้กัน คือ ริวVS เรย์  นักร้องคู่หู ลูกครึ่งไทย - ญี่ปุ่น ที่แค่ออกเพลงอัลบั้มเดียวดังเป็นพุระเบิด  หน้าตาหล่อทีเดียวถูกใจสาวๆเป็นที่สุด  คนที่ฉันปลื้มก็คือริว ใบหน้าที่ชวนหลงใหลและอิ่มเอิบนั้น ทำเอาใจฉันละลายทุกที  ส่วนยัยพรีมก็ปลื้มนายเรย์ นายนี่มีเสน่ห์ตรงที่รอยยิ้มอันน่ารักและรูปร่างสูง(นายริวของฉันเตี้ยกว่าก็เถอะ)ยังไงนายเรย์ของยัยพรีมก็สู้ริวของฉันไม่ได้หรอก เพราะเรื่องนี้ทำให้ฉันกับยัยพรีมทะเลาะกันประจำ

“นี่...มัวเหม่ออะไรอยู่เรย์ของฉันออกมาแล้วนะ”ยัยพรีมสะกิดฉันให้ดูนักร้องขวัญใจตัวเองที่เดินออกมา

“ริวของฉันก็ออกมาเหมือนกันแหล่ะOvO”ริวและนายเรย์เดินออกมานั่งเก้าอี้ที่เตรียมไว้ เรียกเสียงกรี๊ดของสาวๆที่มาจนกระหึ่ม

“ตอนนี้เราจะมาสัมภาษณ์นักร้องดังของเมืองไทยที่ครองใจสาวๆกันนะครับ”พิธีกรหนุ่มพูด

“สวัสดีครับคุณริวและคุณเรย์”พิธีกรหนุ่มกล่าวสวัสดี

“สวัสดีครับ/สวัสดีครับ”ริวและเรย์พูดพร้อมกันและส่งยิ้มหวานชวนหลงใหลให้สาวๆที่มี  อ๊ายยย!!! ริวของฉันน่ารักเป็นบ้า

“คุณเรย์และริวเป็นลูกครึ่งใช่ไหมครับ”พิธีกรหนุ่มเริ่มยิงคำถามแรก

“ครับ ผมกับริวเป็นลูกครึ่งไทย – ญี่ปุ่นครับ”เรย์พูด

“อ๊ายยยย!!! รันดูสิขนาดพูดยังน่ารักเลย”ยัยพรีมพูดขึ้นมา

“เงียบๆสิ ฉันจะฟัง”ฉันว่า

“แล้วรู้จักกันได้ยังไงครับ”พิธีกรหนุ่มยิงคำถามที่สอง

“เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กครับ”นายเรย์พูด ให้ริวของฉันพูดบ้างสิยะ

“ตอนนี้เราขอถามคำถามที่สาวๆอยากจะรู้กันแล้วนะครับ”พิธีกรหนุ่มพูด เสียงสาวๆเริ่มดังขึ้นมาเรื่อยๆ

“พรีม เขาอยากรู้อะไรเหรอ”ฉันถามยัยพรีม

“เดี๋ยวก็ฟังเองสิ”ถามนิดหน่อยก็ไม่ได้นะยะ

“ไม่ทราบว่าสเป็คของคุณริวและเรย์เป็นยังไงครับ”หลังจากที่พิธีกรถามคำถามจบเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ผมชอบผู้หญิงเรียบร้อย น่ารัก สุภาพ ทำงานเก่งครับ”นายเรย์พูด

“ผมก็เหมือนกันแหล่ะครับ”นายริวพูด ที่พูดมาตรงกับฉันสักข้อไหมเนี่ย  มีแต่น่ารักหล่ะมั้งที่ตรง(หลงตัวเอง) ส่วนเรียบร้อยไม่มีเลย สุภาพก็นิดหน่อย ทำงานเก่ง ไม่รู้สิ ไม่เคยทำ

“รัน แกฟังสิ ที่เรย์พูดมาเนี่ยตรงกับฉันหมดเลย”พรีมพูดขึ้น  ฉันว่าที่ยัยพรีมพูดเนี่ยก็จริงนะ เพราะยัยพรีมออกจะเป็นลูกคุณหนู นิสัยเรียบร้อยไม่ค่อยจะกระโดกกระเดกเหมือนฉัน ส่วนการทำงานเนี่ยเก่งทุกอย่าง เฮ้อ เมื่อไหร่ฉันจะเหมือนแกบ้าง

“ฉันว่าเรากลับบ้านกันเถอะ ฟังแล้วมันเศร้า”ฉันพูดแล้วดึงยัยพรีมออกมา

“เศร้าที่แกไม่ตรงเสป็คของริวใช่มั๊ยหล่ะ”ยัยพรีมพูดแทงใจดำ

“ไม่ใช่สักหน่อย-_-”

“หน้าแกมันฟ้องย่ะ”ยัยพรีมพูดแล้วยังเอามือมาจับหน้าฉันส่ายไปส่ายมาอีก

ซ่าๆ ซ่าๆ ซ่าๆ 

อยู่ดีๆฝนก็ตกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  คนที่ว่าจะอยู่ดูริวและเรย์จนจบก็ต้องถึงตาวิ่งกันระนาวเป็นมดแตกรัง ส่วนฉันกับพรีมก็วิ่งหาที่หลบเหมือนกัน เรื่องอะไรจะบ้าดูริวและเรย์จนตัวเปียกไม่สบายกันพอดี

“พรีม...แกอยู่ไหน...เฮ้ย อย่าทิ้งฉันสิ”ฉันร้องเรียกหายัยพรีม สงสัยว่าเราคงจะหลงกันแน่ๆเลย  แต่ยังไงฉันขอหาที่หลบก่อนละกัน ถ้าหาไม่เจอยังไงก็ไปหากันที่บ้านละกัน

 ฉันวิ่งหาที่หลบมาอยู่ที่ใต้ตึกแห่งหนึ่ง บริเวณใต้ตึกนี้มีฉันและสาวๆที่มาดูริวและเรย์อีกหลายคน  เวลาผ่านไปช้าๆ คนบริเวณนี้เริ่มบางตาลงจนถึงเวลา 1 ทุ่ม ณ.ที่นี้เหลือฉันคนเดียว 

โอ๊ย  หนาวจะตายอยู่แล้วเมื่อไหร่ฝนบ้านี่จะหยุดตกซักทีนะ ฉันจะได้กลับบ้านสักทีมีหวังโดนแม่ด่าแน่ๆเลย

“เรย์ ฉันไปก่อนนะเว้ย แล้วค่อยเจอกัน”ริวเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่งพร้อมตะโกนบอกเพื่อนที่ชื่อเรย์

“เออ”เรย์ขานตอบเพื่อนรักของเขา  ไม่นานนักเรย์ก็เดินออกตามมาพร้อมด้วยร่มหนึ่งคัน

“นี่ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ”เรย์พูดขึ้น เขาพูดกับใครคงไม่ใช่ฉันใช่ไหม

“ฉันพูดกับเธอนั่นแหล่ะ”ฉันเหรอ

“เอ่อ...ฝนมันตกนี่จะให้ฉันไปได้ยังไงล่ะ”ฉันพูดพร้อมกอดอก (ก็มันหนาวนี่)

“เอ้านี่ งั้นก็เอานี่ไปใช้ก่อนก็ได้”เขายื่นร่มที่เขาถือติดมาให้ฉัน

“แล้วของนายล่ะ”ฉันถาม เมื่อเขาให้ร่มฉันแล้วเขาจะกลับไปยังไง

“ช่างเถอะ เธอเป็นแฟนเพลงของฉันไม่ใช่เหรอ”เรย์ถาม

“ไม่ใช่ซักหน่อย ฉันเป็นแฟนเพลงของริวต่างหาก”

“โอเคไม่ใช่ก็ไม่ใช่”เขาพูดแล้วก็ยิ้ม จะว่าไปนายเรย์ก็หล่อไม่แพ้ริวของฉันเลยนะเนี่ย แต่ยังไงซะฉันก็ชอบริว

“เอาไปเถอะร่มนี่มันของนาย เดี๋ยวฝนหายตกฉันก็กลับบ้านได้เองแหล่ะน่า”ฉันยื่นร่มของนายเรย์ไป

“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเจ้าริวของเธอจะว่าฉันได้ว่าไม่ดูแลแฟนเพลงของมันให้ดี”นายเรย์ประชด น้อยใจล่ะสิที่มีคนชอบริวมากกว่านาย

“ตามใจเถอะ”ฉันเบื่อที่จะเถียงกับคนหล่ออย่างนายแล้ว(แต่ริวของฉันหล่อกว่า) ที่จริงฉันน่าจะดีใจนะที่ได้คุยกับนักร้องขวัญใจสาวๆและดังอย่างนี้ 

“เร็วสิก่อนที่ฝนจะตกหนักกว่านี้”เรย์กางร่มแล้วเดินออกไปข้างนอก

“ก็ได้”ฉันเดินเข้าไปในร่ม ถ้าเป็นริวฉันจะดีใจกว่านี้นะได้อยู่ในร่มกับริว เฮ้อ แต่ทำไมต้องเป็นนายเรย์ด้วยอ่ะ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้กลับบ้าน

ฉันกับนายเรย์เดินไปตามทางเรื่อยๆ ดูป้าเขาขายลูกชิ้นปิ้งแล้วอยากกิน  ปลาหมึกย่างด้วย หอมจัง  ถ้าฉันไม่เกรงใจนายนี่ที่ต้องคอยถือร่มให้  ฉันซื้อไปนานแล้ว

ซ่าๆ!!!

อ๊ายยยย!!!  รถแท็กซี่ขับมาเหยียบน้ำฝนที่ขังอยู่ตามถนน กระเด็นใส่ฉัน ฮือๆ โชคร้ายเป็นบ้าเลย  ผมเหม็นเลยอ่ะ เสื้อของฉันเต็มไปด้วยน้ำสีคล้ำที่กระเด็นใส่ ไอรถแท็กซี่บ้า!!!

“ยิ้มอะไรไม่ทราบ”ฉันพูดเมื่อเห็นนายเรย์ยิ้ม

“เปล่า ฉันแค่คิดว่าเธอกำลังด่ารถคันนั้นอยู่แน่เลย”

“ช่างเถอะ แต่นายเนี่ยทำไมไม่มายื่นอยู่ข้างนี้เล่า ให้ฉันโดนอยู่ได้”ฉันพูด แล้วเอามือลูบหน้าตัวเอง

“ฉันผิดงั้นสิ”นายเรย์ทำหน้างง

“ใช่  ดูสิ เสื้อฉัน ฮือๆ  ผมด้วย”ฉันเอามือจับเสื้อแล้วมาจับผม

“ให้ตายเถอะ เธอนี่จริงๆเลย”เขาพูด

“เอาล่ะ นายกลับบ้านไปได้แล้ว ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย  อ้อ  แล้วถ้าฝนตกอีก ฉันขอให้คนถือร่มนี้เป็นริวนะไม่ใช่นาย เชอะ”ฉันพูดจบแล้วฉันก็วิ่งไป ปล่อยให้นายเรย์ยืนยิ้มอยู่คนเดียว

              คอนโดแห่งหนึ่งซึ่งปลอดนักข่าวและเป็นที่พักอาศัยของนักร้องหนุ่มหล่อริวและเรย์ลูกครึ่งญี่ปุ่นที่สาวๆคลั้งไคล้บรรยากาศดูเงียบสงบจึงทำให้มีดารานักร้องหลายคนพักอยู่ที่นั่น

“ริว ออกมาเปิดประตูดิ”เรย์ตะโกนบอกเพื่อนรักที่กำลังง่วนอยู่ในครัว

“เออๆ”ริวรีบวิ่งมาเปิดประตูด้วยที่มือหยิบผักติดมาด้วย

แกร็ก  แกร็ก

“ทำไรอยู่วะ”เรย์เอ่ยปากถามเพื่อนรัก

“ลองหัดทำอาหารอยู่ เออ...ว่าแต่แก็สเปิดยังไงวะ”ริวถาม

“ไอบ้าเอ้ย เปิดแก๊สไม่เป็นจะทำอาหารได้ยังไงเล่า ฉันว่าไปสั่งอาหารขึ้นมายังดีกว่าอีก”หนุ่มเรย์ซึ่งว่าเพื่อนเสร็จแล้วเดินไปยกหูโทรศัพท์แล้วกดหมายเลขลงไปสั่งอาหารทันที

“ถ้ามีคนทำให้ก็คงจะดีและถ้าเป็นผู้หญิงยิ่งดีเข้าไปใหญ่”ริวพูดแล้วนำผักยัดใส่ตู้เย็นเหมือนเดิม

“ก็เลือกแฟนเพลงของแกดิวะมีตั้งหลายคน”เรย์พูดประชดเพื่อนรักที่เอาแต่หลีสาว

“จริงของแก ลืมคิดไปสนิทเลยขอบใจว่ะ”ริวพูด  เรย์ทำหน้าไม่เอาไหนกับความคิดของเพื่อน

“ อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิวะ แกก็ใช่ย่อย”ริวพูดสรรพคุณของเพื่อน

“เฮ้ย ถ้าฉันบอกแกว่าจะเลิกเป็นล่ะ”เรย์พูด

“ฉันไม่เชื่อ น่าอย่างแกเนี่ยนะจะเลิกเป็น ไม่มีทาง”ริวพูดเหมือนไม่เชื่อเพื่อนของตัวเอง

“ถ้าไม่เชื่อก็ไปเที่ยวกัน”เรย์เอ่ยปากชวน

“ยังไม่ถึง 5 นาทีลายก็ออกแล้วเหรอวะเนี่ย”ริวพูดแกมหัวเราะ

“เออน่า เย็นเจอกันที่เดิมนะเว้ย ฉันไปก่อนหล่ะ”

“เพิ่งมาจะไปไหนอีกวะ”ริวพูดทักเมื่อเห็นเพื่อนเปิดประตูจะออกไป

“.....”เรย์ไม่พูดอะไรออกมาได้แต่ยิ้มให้เพื่อนอย่างเจ้าเล่ห์

#เวลาเย็น

       เสียงอึกทึกดังสนั่นในผับแห่งหนึ่งโดยมีหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่โดยใส่หมวกแว่นดำปิดบังใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์ของเขา

“ว่าไงวะเรย์มาแต่เช้าเลยนี่หว่า”ริวเดินมาทัก

“เช้าตรงไหนวะ มันเย็นแล้ว”เรย์ไม่วายกวนเพื่อน

“เออๆ เฮ้ยเราเลี้ยงให้หนักๆเลยเดี๋ยวต้องมีงานใหญ่แล้วคงไม่มีเวลามา”ริวบอกเพื่อนแล้วสั่งไวน์มาดื่มขวดใหญ่ พร้อมสาวๆน้อยน่าตาน่ารักอีกหลายคน

# บ้านรัน

“แม่รู้มั๊ยว่าวันนี้หนูไปเจอริวกับเรย์มาด้วยแหล่ะหล่อมากเลยหล่ะแม่”ฉันเล่าเป็นตุเป็นต๊ะให้แม่ฟัง

“หนูได้คุยกับเรย์ด้วยแหล่ะแม่ แต่เสียดายน่าจะเป็นริวมากกว่า”ฉันเล่าให้แม่ฟังต่อ

“ก็ดีแล้วลูก รันอาทิตย์หน้าเราต้องจ่ายเงินค่าเช้าร้านแล้วนะลูกรันหางานทำได้หรือยัง”อยู่ๆแม่ก็พูดขึ้นมา

“แม่ขา แม่ฟังนะค่ะ รันจะไม่ให้ใครหน้าไหนเอาร้านที่แม่สร้างมากับมือไปได้หรอกค่ะ”ฉันพูดปลอบแม่และกอดแม่

“จ๊ะ แม่เชื่อรันนะ ดึกแล้วลูกไปนอนได้แล้วไป”แม่ไล่ฉันขึ้นไปนอน

งานสมัยนี้มันหาง่ายกันที่ไหน แล้วฉันก็ทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นนอกจากการทำเค้ก  ยังไงก็เถอะฉันจะไม่ให้ใครมาเอาร้านของแม่ฉันไปง่ายๆหรอก-_-!