ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic~Reborn Bleach and other

    ลำดับตอนที่ #14 : Fic Reborn:D18:Love me! Part5

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.15K
      6
      3 ต.ค. 53

                  “แค่กๆ คะ...เคียว...ยะ” ตกดึก   ดีโน่ก็ละเมอเรียกชื่อของฮิบาริจนเจ้าตัวต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาดู

                “เป็นอะไร...เป็นอะไรไป?” ฮิบาริถามพลางเอามืออังหน้าผากสำรวจว่าไข้ลดบ้างมั้ยแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไข้ไม่ลดเลย

                “เคียวยะ...” ดีโน่ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า

                “ชั้นอยู่นี่” ฮิบาริบีบมือดีโน่เบาๆ

                “นาย...ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เมื่อกี้ชั้นฝัน...ฝันว่านายถูกทำร้าย   เคียวยะ...” ดีโน่ลุกขึ้นมากอดฮิบาริโดยไม่คำนึงถึงสังขารของตัวเอง

                “ชั้นไม่เป็นไร” ฮิบาริที่ตกใจในตอนแรกที่ถูกกอด ตอบเบาๆ

                “ดีจังเลยที่นายไม่เป็นไร” ดีโน่พูดเสียงแผ่วเบาแล้วจึงค่อยๆ ล้มลงนอนเหมือนเดิม

                “นาย...มาช่วยชั้นไว้ทำไม?” ฮิบาริตัดสินใจถามออกไป

                “หืม?” ดีโน่นอนหลับตาถาม

                “ถ้าง่วงก็นอนเถอะ” ฮิบาริบอกเพราะไม่อยากรบกวนคนป่วย

                “ไม่หรอก ไม่ได้ง่วง   บอกมาสิว่าชั้นช่วยเรื่องอะไร” ดีโน่ยิ้มนิดๆ

                “ที่จริง...หัวของชั้นควรจะแตก” ฮิบาริเบือนหน้าไปทางอื่นไม่อยากมองดีโน่เพราะเค้าไม่อยากเห็นรอยยิ้มเหนื่อยๆ ของเจ้าม้าพยศ

                “ฮะๆ เรื่องนี้เองเหรอ   ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเพราะเคียวยะก็ช่วยชั้นไว้แล้วนี่   ชั้นไม่ตายหรอก” ดีโน่หัวเราะ

                “แกมันโง่” ฮิบาริด่า

                “ขอโทษที่ชั้นโง่นะ   แต่เพราะชั้นโง่นี่แหละเคียวยะถึงปลอดภัย   ดีจัง” ดีโน่ฉีกยิ้มกว้าง

                “ไข้ลดลงบ้างมั้ย?” ฮิบาริเฉไฉถามออกไปเรื่องอื่น

                “ก็ดีขึ้นเยอะเลยล่ะ   ขอบใจนะ...เคียวยะ” ดีโน่พูดเสียงแผ่วแล้วบีบมือฮิบาริเบาๆ   ฮิบาริเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจับมือกับดีโน่จึงรีบสลัดออก

                “เคียวยะไปนอนได้แล้ว   เดี๋ยวจะไม่สบาย อ้อ ไปนอนไกลๆ ล่ะ...เดี๋ยวนายจะติดหวัดจากชั้น” ดีโน่พูด   ซักพักก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป

                ฮิบารินั่งมองสีหน้าตอนหลับที่ทรมานของดีโน่แล้วก็ตัดสินใจไม่ไปนอนห่างๆ แต่กลับเข้าไปนอนกอดเจ้าคนร่างหนาเพื่อให้ความอบอุ่นแทน

     

                รุ่งเช้า

                “เคียวยะๆ อุย...ตัวร้อนจี๋เลย” เจ้าหนุ่มผมทองปลุกฮิบาริที่นอนกอดเค้าอยู่   แม้จะดีใจแต่ก็หนักใจเพราะเคียวยะติดหวัดไปซะแล้ว   และที่แปลกก็คือ...ดีโน่กลับหายไข้เป็นปลิดทิ้งแม้จะยังปวดหนึบๆ ที่แผลบนหัวก็ตาม

                “เคียวยะ...ขอโทษนะ” ดีโน่ทำหน้าสำนึกผิดพลางถอดเสื้อโค้ทไปห่มให้ฮิบาริและถอดเสื้อยืดของตัวเองไปชุบน้ำมาเช็ดตัวให้

                “อือ...” ฮิบารินอนพลิกตัวและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

                “เคียวยะ...” ดีโน่ยิ้มแฉ่งต้อนรับคนเพิ่งตื่น

                “แค่กๆ ชั้น...ชั้นเป็นอะไร?” ฮิบาริไอค่อกแค่กเพราะพิษไข้

                “เคียวยะไม่สบาย   ขอโทษนะเพราะเมื่อคืนชั้นนอนกอดเคียวยะแท้ๆ” ดีโน่พูดแม้จะไม่รู้ว่าไปกอดกันตอนไหนก็ตามที

                “ไม่เป็นไร   แล้วแก...หายดีแล้วเหรอ?” ฮิบาริพยุงตัวเองขึ้นนั่งพิงต้นไม้

                “หายดีแล้วล่ะ เคียวยะล่ะ...ตัวร้อนมากเลยนะ” ดีโน่เอามือไปอังหน้าผากของฮิบาริไว้

                “ช่างชั้นเถอะน่า   รีบหาวิธีทำให้คนมาช่วยเถอะ” ฮิบาริบอก

                “ชั้นลองไปเดินดูรอบๆ บริเวณนี้ดูแล้วนะ   แต่โทรศัทพ์ที่เราทำตกไว้หายไปเลย   แต่ไม่เป็นไรเพราะชั้นเตรียมเชื้อเพลิงเพื่อจุดควันไฟให้สัญญาณแล้วล่ะ   แต่มันอยู่ทางโน้น” ดีโน่ชี้ไปทางตรงข้ามกับแม่น้ำ

                “งั้นเราไปกันเถอะ” ฮิบาริพูดแล้วฝืนยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องทรุดเพราะพิษไข้แต่ก็ยังดีที่ดีโน่มาประคองไว้ทัน

                “ฮึบ ไปอย่างนี้ดีกว่านะ” ดีโน่ช้อนตัวฮิบาริขึ้น

                “ปล่อยนะ ชั้นเดินเองได้หรอกน่า” ฮิบาริทำตาขวางใส่แต่ไม่มีแรงที่จะดิ้นให้หลุด

                “แรงจะกระดิกนิ้วยังไม่มีเลย   ให้ชั้นอุ้มเถอะ” ดีโน่ยิ้มแล้วออกเดินไปทางที่เค้าหาเชื้อเพลิงไว้

     

                “แกปล่อยชั้นลงได้แล้ว ม้าพยศ” เมื่อมาถึงที่ฮิบาริก็บอกดีโน่เพราะเจ้าหนุ่มร่างสูงไม่ยอมปล่อยฮิบาริซักที

                “ชั้นกลัวเคียวยะหนาวก็เลยไม่อยากปล่อย” ดีโน่กระชับอ้อมยิ่งขึ้นไปอีก

                “แกควรจะบอกตัวเองซะมากกว่า” ฮิบาริพูดพลางเบือนหน้าหนีจากแผงอกกว้าง   เพราะตอนนี้ดีโน่ไม่ได้ใส่เสื้อ

                “งั้นเคียวยะก็ให้ความอบอุ่นกับชั้นสิ   เพราะเสื้อชั้นก็ถอดให้เคียวยะหมดแล้วนี่” ดีโน่ยิ้มทะเล้น

                “งั้นเอาเสื้อแกคืนไปเลย” ฮิบาริทำท่าจะถอดเสื้อโค้ทที่เค้าห่มออกไปคืนให้เจ้าของเสื้อ

                “แหมๆ ชั้นล้อเล่นหรอกน่า” ดีโน่ยิ้มแล้ววางฮิบาริลงนั่งบนโคนต้นไม้ต้นใหญ่ก่อนตัวเองจะลุกขึ้นไปจุดไฟ

                “แกทำอะไรน่ะ?” ฮิบาริถามเพราะดีโน่นั่งขูดไม้แทนที่จะจุดไป

                “ไฟแช็คหายน่ะ การขูดไม้แบบนี้เป็นวิธีจุดไฟแบบโบราณน่ะ” ดีโน่พูดพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อแล้วคราบสีดำก็ติดหน้สเค้าเป็นทางตามรอยปาดเหงื่อเมื่อกี้

                “...” ฮิบาริจ้องหน้าดีโน่จนเจ้าตัวเขิน

                “จ้องแบบนี้ชั้นก็เขินเป็นนะ” ดีโน่ยกมือขึ้นปาดเหงื่ออีกครั้งจนคราวนี้หน้าดำกว่าเดิม

                “เขินบ้าบออะไร   ชั้นจ้องรอยดำบนหน้าแกต่างหาก” ฮิบาริชี้ไปที่รอยดำบนหน้าดีโน่

                “อ่ะเฮ้ย” ดีโน่ตกใจรับเช็ดหน้าพัลวันจนหน้าดำไปทั้งหน้าเพราะชายหนุ่มเช็ดมั่ว

                “จุดไฟให้มันติดก่อนแล้วมานี่   จะเช็ดให้”

                “จริงเหรอเคียวยะ!!” คำพูดของฮิบาริทำให้ดีโน่ดีใจกระตือรือร้นจนจุดไฟติดอย่างรวดเร็ว

                “อ่ะ” ดีโน่ยื่นหน้าให้ฮิบาริเช็ดให้

                มือบางๆ ค่อยๆ จรดลงบนหน้าหล่อคมคายแล้วกดเช็ดเบาๆ ที่ใบหน้านั้น   ดีโน่จ้องหน้าฮิบาริในระยะประชิดด้วยสายตาหวานเยิ้มจนฮิบาริต้องขมวดคิ้ว

                “หยุดทำไมอ่ะ   เช็ดเสร็จแล้วเหรอเคียวยะ?” ดีโน่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮิบาริมากกว่าเดิม   แม้จะอยากดันออกแต่ตอนนี้แรงของหนุ่มร่างบางหดหายไปจนใบหน้าหล่อคมคายนั้นจรดติดกับใบหน้าของเค้าซะแล้ว

                “ร้อนจัง   ชั้นจะช่วยให้เคียวยะหายไข้เร็วๆ นะ” ดีโน่พูดเสียงเบาแล้วเอียงหน้าจูบฮิบาริและกอดร่างบางแนบแน่น

                ลิ้นเล็กๆ ที่ตอนแรกปิดกั้นแต่พอนานเข้าก็รับรสจูบที่คนร่างสูงมอบให้   ลิ้นทั้งสองกวัดเกี่ยวกันเพื่อมอบความหวานให้กันและกันอยู่เนิ่นนานและต้องผละออกเมื่อเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น

                “กลางป่ากลางเขาเลยนะครับบอส” เสียงนั่นคือเสียงของโรมาริโอ้นั่นเองนอกจากนั้นยังมีเสียงแซวอีกมากมายจากลูกน้องฝูงใหญ่ของดีโน่

                “อะ...เอ่อ...เอ่อ...กว่าจะตามมาได้นะโรมาริโอ้” ดีโน่ต่อว่ากลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง

                “พวกผมตามหาพวกบอสกันให้ควักแต่เพราะเจอควันสัญญาณนี่แหละครับถึงตามมาถูก   พวกเราเป็นห่วงแทบแย่นะครับเนี่ย” โรมาริโอ้พูด

                “เอาเถอะๆ นำทางกลับสิ” ดีโน่บอกแล้วอุ้มฮิบาริขึ้น

                “คุณเคียวยะไม่สบายส่วนบอสก็บาดเจ็บ   เพราะงั้นให้พวกผมอุ้มคุณเคียวยะก็ได้นะครับ” พวกลูกน้องส่งเสียงแซวพลางเป่าปากวี้ดวี้ว

                “ไม่ต้องเลย   ลูกศิษย์ของชั้นชั้นดูแลเองได้” ดีโน่พูดพลางก้มลงไปมองคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ทำตาขวางเหมือนอยากจะฆ่าคนจนรอยยิ้มเมื่อกี้ต้องเจื่อนไป

                “บอสนะบอส  ฮร่าๆๆๆๆ” พวกลูกน้องหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งเมื่อเห็นใบหน้าเจื่อนๆ ของบอสตัวเอง

                “มุกนี้มันไม่ขำนะเฟ้ย” ดีโน่พูดเบาๆ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×