คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : Rule 37 : กำเนิดสุดที่รัก
ลัน
เอมิกา สาวมั่น สวยแกร่งและทำงานเก่ง ในระหว่างที่กำลังเรียนอยู่ในระดับอุดมศึกษาเธอได้พบกับเพื่อนชายต่างคณะที่เข้ามาจีบเธอถึงสองคน คนหนึ่งหล่อ สุภาพ อ่อนโยนและใจดี คอยดูแลเอาใจใส่เธออยู่เสมอและอีกคน หล่อ เจ้าชู้ นิสัยห่ามๆ แต่เธอรัก ชายหนุ่มทั้งสองเป็นพี่น้องต่างสายเลือด ที่นิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิง อีกทั้งพวกเขายังเกิดในปีเดียวกันโดยคนพี่อายุห่างกันเพียงไม่กี่เดือน
“ลิต เราขอโทษนะที่เรารับรักเธอไม่ได้ เราเป็นเพื่อนกันจะดีกว่าไหม?” เอมิกาพูดอย่างประนีประนอมเมื่อชายหนุ่มผู้อ่อนโยนมาสารภาพรักหลังจากที่ตีสนิทกับเธอมาหนึ่งปีเต็ม
“เรารู้นะว่าเอมรักไอ้ลักษณ์ เราเข้าใจ แต่ถ้าวันไหนเอมเสียใจเพราะมันเราจะไม่ยอมเด็ดขาด เรารักเอมนะ” ลลิภัทรประคองมือเอมิกามาจับไว้อย่างอ่อนโยน เอมิกาเม้มปากซึ้งใจกับความรักที่เขามอบให้แต่หัวใจของเธออยู่ที่หนุ่มเพลย์บอยที่มาขโมยไปแล้วไม่ยอมคืนหนำซ้ำยังตามขโมยหัวใจสาวๆ คนอื่นอีกมากมาย เธอรู้...ว่าเขาไม่ได้มีเธอเพียงคนเดียว
“ขอบใจลิตมากนะที่หวังดีกับเรา แต่จะไม่ให้เราเสียใจเพราะลักษณ์คงไม่ได้ ลิตก็รู้ว่าลักษณ์เป็นคนอย่างไรแต่เราตัดใจจากลักษณ์ไม่ได้จริงๆ” เอมิกาก้มหน้านิ่ง
“เพราะเรารักเอมไง”
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่เดือนเอมิกาก็ตกลงปลงใจคบกับลักษณ์ซึ่งทั้งสองก็ดูจะรักกันมากแต่ลักษณ์ก็ยังแอบมีกิ๊กบ้าง ลลิภัทรทนไม่ได้กับความมักมากของน้องชายจึงพยายามที่จะแย่งเอมิกากลับคืนมาเพราะไม่อยากจะเห็นน้ำตาของเอมิกาอีก เพราะความรักมากจนเกินไปทำให้ลลิภัทรผู้แสนอ่อนโยนเปลี่ยนไปเป็นคนเย็นชาและเด็ดขาด เขาจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งคนที่เขารัก
เดิมทีเนื้อแท้ภายในของลลิภัทรก็เป็นจอมเผด็จการแต่ความอ่อนโยนและใจดีมีมากกว่าเขาจึงไม่แสดงด้านที่แข็งกระด้างออกมา แต่วันนี้น้องชายของเขาทำให้นิสัยด้านนั้นของเขามันปะทุ ความอ่อนโยนใจดีนั้นจึงไม่มีอีกต่อไป
“เอมเป็นของผม! พี่เป็นใคร? มีสิทธิอะไรในตัวเอม!?!” ลักษณ์ขึ้นเสียงใส่พี่ชายที่กำลังจะพาเอมิกาออกจากผับหลังจากที่ทั้งสองมาตามหาลักษณ์ที่แอบมาเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่น
“คนอย่างแกไม่คู่ควรกับเอม ไสหัวออกไปจากชีวิตของเอมซะ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเอมเอง!” ลลิภัทรผลักอกน้องชายที่ตัวเล็กกว่าจนร่างสูโปร่งเซถลาชนแขกคนอื่นๆ จนเกิดเสียงโวยวาย เอมิกาเห็นคนรักล้มลงไปอย่างนั้นก็คิดจะเข้าไปช่วยแต่ลลิภัทรบีบมือเอาไว้ “แค่ซื่อสัตย์กับคนรักของตัวเองแกยังทำไม่ได้นับประสาอะไรจะมาดูแลชีวิตของคนคนหนึ่ง อย่ามายุ่งกับเอมอีก!” ลลิภัทรตะคอกก่อนจะฉุดกระชากร่างบางระหงให้เดินตามออกจากสถานบันเทิงทันทีเพราะไม่อยากให้หญิงสาวบริสุทธิ์อย่างเอมต้องมาแปดเปื้อนมลทินในสถานบันเทิงที่เต็มไปด้วยอบายมุขเช่นนี้
ลักษณ์มองทั้งสองคนเดินจากไปอย่างเจ็บปวด แรกเริ่มเดิมทีเขาแค่สนใจเอมิกาเพราะพี่ชายเขาสนและเขาก็พยายามหว่านเสน่ห์ให้เอมิกาหลงรักจนสำเร็จ ไม่ใช่ว่าลลิภัทรหน้าตาดีสู้น้องไม่ได้แต่เขาเป็นคนดีเกินไปและยึดมั่นในกฎเกณฑ์อย่างเคร่งครัดผู้หญิงจึงชอบลักษณ์ที่คารมดีมากกว่า แต่เอมิกาไม่ได้ตัดสินเช่นนั้น เธอมองเห็นความดีและความมั่นคงในตัวลักษณ์แม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยแสดงออกมาก็ตาม คนอย่างลักษณ์ถ้าได้รักใครแล้วจะรักมากและรักด้วยหัวใจ และในวันนี้เขาก็รู้ตัวว่าเอมิกาคือผู้หญิงที่เขาจะต้องดูแล
ทุกวันหลังจากนั้นลักษณ์ก็ตามตื๊อเอมิกาแต่ไม่ว่าเอมิกาจะไปที่ไหนก็มักจะมีลลิภัทรติดสอยห้อยตามไปโดยตลอด ลลิภัทรที่เปลี่ยนไปเริ่มทำให้เอมิกาไม่สนิทใจที่จะคบต่อไปแต่ก็ขัดไม่ได้เพราะท่าทางของเขาช่างน่ากลัวและน่าเกรงขามยิ่งนัก
“เอม! ผมรักเอมนะ ผมยอมทุกอย่างแล้ว ผมเลิกกับทุกคนแล้ว เอมให้โอกาสผมได้ไหม?” ลักษณ์คุกเข่าอ้อนวอนในวันที่จบการศึกษาขณะที่ลลิภัทรพาเอมิกาเดินหนีไปจากลักษณ์และเมื่อได้ยินเช่นนั้นเอมิกาก็ชะงัก น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเธอคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่เขามาง้อขอคืนดีเธอก็อยากจะให้อภัยแต่เพราะลลิภัทรบอกให้ใจแข็งเข้าไว้ลักษณ์จะได้สำนึกเธอจึงต้องใจร้าย และเพราะเหตุนั้นลักษณ์จึงเกลียดลลิภัทรที่แย่งคนรักไปจากเขา ตอนที่อยู่บ้านลลิภัทรก็เอาแต่เย็นชาและคอยขัดคอทุกครั้งที่เขาขออะไรๆ จากพ่อจนในที่สุดพี่น้องก็ไม่คุยกันดีๆ อีกเลย
“ลิต...” เอมิกาบีบมือลลิภัทรแน่นเพราะตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอยืนหันหลังให้คนที่เธอรักทำให้เขาไม่เห็นว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้และเธอเองก็ไม่เห็นว่าเขาเจ็บปวดที่เห็นเธอจับมือกับพี่ชายของเขาแน่น
“ไปเถอะเอม มันเปลี่ยนไปเพราะเอมนะ ดูแลน้องชายเราดีๆ ถ้ามีปัญหาอะไรเอมจะต้องบอกเรานะรู้ไหม?” ลลิภัทรดึงมือออกจากการเกาะกุมก่อนจะเช็ดน้ำตาให้เอมิกา เอมิกายิ้มขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไปหาลักษณ์ ทั้งสองกอดกันในชุดครุย ความรู้สึกรักล้นปรี่จนไม่อาจหาคำใดมาบรรยายได้
ลลิภัทรยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมองเพราะหัวใจบีบอัดจนเจ็บระบม เพราะทั้งสองคนนั้นเป็นคนที่เขารักเขาจึงไม่อยากจะทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องเจ็บ แค่แย่งเอมิกามาเป็นของตัวเองทำไมเขาจะทำไม่ได้แต่ถ้าทำเช่นนั้นคนที่เจ็บจะมีถึงสามคนเพราะฉะนั้นเขาจึงยอมที่จะเจ็บเพียงคนเดียว
“นี่นาย! เดินชนคนอื่นแล้วทำไมไม่ขอโทษ!? กลับมาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!” แขนแข็งแรงของชายหนุ่มที่กำลังเดินเหม่อถูกกระชากเอาไว้โดยหญิงสาวร่างผอมบางทว่าทำตัวแก่นแก้วและห้าวหาญจนชายอาย
“อะไรของเธอเนี่ย!? น่ารำคาญจริง!” ลลิภัทรโวยวายอย่างอารมณ์เสียที่ถูกขัดอารมณ์แต่เพราะหยาบคายใส่ผู้หญิงเขาจึงถูกด่าว่าเป็นผู้ชายเฮงซวย ลลิภัทรโมโหปรี๊ดขึ้นมาทันที เขาทิ้งอารมณ์เศร้าแล้วหันมาต่อปากต่อคำกับยัยผู้หญิงห้าวหาญที่ทำให้เขาโมโห
“นี่! เห็นไหมว่านายเดินชนฉันจนดอกไม้ฉันตกแล้วยังจะมีหน้ามาเหยียบดอกไม้ฉันอีก ไอ้คนหน้าไม่อาย!” วิชุตาชี้หน้าด่าทอ เธอรู้จักเขาเพราะเขาดังพอสมควรเนื่องจากเขาหล่อและเรียนเก่งซ้ำยังรวยมากแต่เธอกลับไม่ได้ชอบเขาเหมือนที่ทุกคนชอบ เพราะท่าทางเขาหยิ่งๆ นิ่งๆ แลดูเข้าถึงยากทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนได้แต่แอบชอบเขาห่างๆ แต่เพราะเขาดูหยิ่งๆ นั่นแหละเธอถึงไม่ชอบขี้หน้าเขา
“ชิ! จะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ก็บอกมาไม่ต้องอ้อมค้อม” ลลิภัทรขมวดคิ้วก่อนจะล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาเปิดเพื่อหยิบเงินให้วิชุตา
“ขอโทษนะแต่ฉันไม่ได้อยากได้เงินของนาย!” วิชุตาโมโหจนหน้าแดงก่ำที่ชายหนุ่มดูถูกหาว่าเธออยากได้ค่าเสียหาย
“แล้วเธอจะเอาอะไรก็รีบบอกมาสิ!”
“ขอโทษ”
“เธอมาขอโทษฉันทำไม?”
“แม่อยากจะกรี๊ด!” วิชุตากระทืบเท้าอย่างเจ็บใจที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจความหมายของเธอ “ฉันไม่ได้ขอโทษนายแต่ฉันบอกให้นายขอโทษฉันต่างหากเล่า!!”
“ชิ! ไม่ขอโทษแล้วจะทำไม” ลลิภัทรแสยะปากก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าหนีไปเฉยเลย
“อีตาบ้า! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ฉันขอแช่งให้นายเป็นหมันไม่มีเมียไม่มีลูกไม่มีใครรัก!! ไอ้หมอนี่มันกวนประสาทว่ะ อยากจะรู้จริงๆ ว่าคนอย่างไอ้บ้านี่ใครจะเอาไปทำพันธุ์!!” วิชุตาตะโกนด่าไล่หลังโดยไม่อายสายตาของนักศึกษานับร้อยที่มาร่วมงานรับปริญญา ลลิภัทรแอบขำที่ถูกด่าว่าเช่นนั้นแต่เขาก็ไม่แสดงท่าทางบ่งบอกว่าเขาสนใจผู้หญิงปากกล้าคนนี้ให้ใครรู้และสุดท้ายเขาก็พิสูจน์ให้วิชุตาเห็นว่าคำสาปแช่งของเธอไม่ได้ผลกับเขานอกจากนั้นคำสาปแช่งของเธอยังกลับตาลปัตรเพราะนอกจากเขาจะไม่เป็นหมันแล้วเขายังมีลูกถึงสามคน
ฝ่ายลักษณ์และเอมิกานั้นหลังจากที่เรียนจบก็ตัดสินใจจะแต่งงานกันแต่เนื่องด้วยทางบ้านของลักษณ์เป็นถึงเจ้าของบริษัทนำเข้ารถและพ่อของเขาก็จัดหาเจ้าสาวไว้ให้เขาแล้วเขาจึงตัดสินใจพาเอมิกาหนีไปที่บ้านเกิดของเธอและแต่งงานกันโดยมีแค่ญาติของฝ่ายหญิงเท่านั้น เขายอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับเธอ ต่อให้ไม่ได้รวยล้นฟ้า ไม่มีรถแพงๆ ขับเขาก็อยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีเอมิกาเขาก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปอย่างไร
ทั้งสองอยู่ด้วยกัน ทำงานที่เดียวกันจนเอมิกาตั้งครรภ์ ลักษณ์ตื่นเต้นดีใจมากที่กำลังจะมีลูกซึ่งเป็นตัวแทนความรักของพวกเขาทั้งสองคน
“เขาจะออกมาหน้าตาเหมือนผมหรือเหมือนคุณนะ? อยากเห็นหน้าลูกเร็วๆ จังเลยครับเอม” ลักษณ์ที่นั่งซ้อนด้านหลังเอมิกาพลางนวดท้องให้เธอพูดอย่างตื่นเต้น
“คุณนี่ก็เห่อลูกเกินไปนะ ไม่ใช่ว่ามีลูกแล้วจะลืมฉันเหรอ?” เอมิกาพูดเย้าแหย่
“จะลืมได้อย่างไรครับ ผมก็รักทั้งคุณทั้งลูกนั่นแหละครับ” พูดพลางหอมแก้มแดงๆ ไปฟอดใหญ่ ลักษณ์ที่เคยเจ้าชู้และแข็งกระด้างได้เปลี่ยนไปแล้ว ตลอดเวลาที่ลลิภัทรขัดขวางเขาเขาก็พยายามอย่างยิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเอมิกาและเขาก็จะคงเส้นคงวาแบบนี้ต่อไปเพื่อเมียและลูก
ชีวิตที่คาดว่าจะดำเนินไปอย่างราบรื่นก็สะดุดเมื่อครอบครัวของลลิภัทรมาเยี่ยมเยียนครอบครัวของลักษณ์ ลักษณ์ห่วงและกังวลว่าพี่ชายจะกลับมารักภรรยาของตนอีกครั้งแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะเอมิกาขอไว้เนื่องจากลลิภัทรเองก็มีภรรยาและมีลูกแล้วสองคนโดยลูกของเขาทั้งสองเกิดมาอายุไล่เลี่ยกัน
“เห็นลิตแบบนี้ไม่คิดเลยนะว่าจะมีลูกก่อนเราตั้งสองคนแน่ะ” เอมิกาพูดเย้าแหย่ขณะที่กำลังนั่งหยอกล้อกับเด็กผู้ชายสองคนที่ลลิภัทรพามาด้วย หลังจากที่ทั้งสองหนีมาอยู่ด้วยกันเอมิกาก็ติดต่อกับลลิภัทรตลอดในฐานะเพื่อนและขอให้เขาพาลูกกับภรรยามาหาบ้างเผื่อจะได้ขอคำแนะนำในการเลี้ยงลูก
“ช่วยไม่ได้นะเอม ถ้าเธออยู่กับเราเธออาจจะมีลูกแฝดก็ได้นะ” ลลิภัทรยิ้มเจ้าเล่ห์พลางหรี่ตามองภรรยาที่ทำให้บูดบึ้งไปเรียบร้อยตามระเบียบ แม้จะมีลูกด้วยกันสองคนแล้วแต่ลลิภัทรก็ยังชอบแกล้งให้ภรรยาโมโหและเสียใจบ่อยๆ เขาไม่เคยบอกรักแต่แท้จริงในใจเขารักมากเพราะภรรยาของเขามาช่วยเขาไว้ในวันที่เสียใจ เพราะเธอเขาถึงลืมความเจ็บปวดนั่นได้ การทะเลาะกันเธอทุกๆ วันทำให้เขามีความสุขเขาจึงหาเรื่องเธอบ่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นทำให้เธอเสียใจมากแค่ไหน
“เธอก็พูดไป ถ้าวิเสียใจแล้วหนีเธอไปเราจะหัวเราะเข้าให้” เอมพูดหยอกเมื่อเห็นว่าวิชุตาหน้าเสีย
“เราไม่ได้รั้งไว้เลยนะเนี่ย” ลลิภัทรยังแกล้งวิชุตาต่อไป วิชุตาเม้มปากขอบตาร้อนผ่าว ยิ่งมาอยู่ต่อหน้าคนที่ลลิภัทรรักเธอยิ่งอยากจะร้องไห้แต่ต้องอดทนเอาไว้เพราะเธอไม่เคยร้องไห้ให้เขาได้เห็นสักครั้ง
“พอเลยลิต ไม่พูดเรื่องนี้ละ เอ้อ เจ้าตัวเล็กนี่ชื่ออะไรเหรอวิ?” เอมิกาพูดตัดบทเพราะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน ถึงภายนอกจะดูแข็งแกร่งแต่แท้จริงแล้วก็อ่อนแอ
“ลันจ้ะ” วิชุตากลืนน้ำตากลับเข้าไปก่อนจะยิ้มตอบ
“อายุเท่าไหร่เหรอ? ดูท่าทางจะอายุใกล้เคียงกันนะ” เอมิกาถามต่อ
“ผมอายุฉามขวบคับ ส่วนน้องชายฉองขวบ” เด็กชายผู้เป็นพี่คนโตพูดเสียงใสพลางทำท่ากอดน้องเอาไว้ตอนที่บอกว่าอายุสองขวบ เอมิกามองแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู
“หนูชื่ออะไรครับ?” เอมิกาถาม
“ชื่อลุกซ์คับผม น้องชื่อลัน ลันพูดบ้างสิ พูดกับคุณน้า” ลุกซ์พูดพลางสะกิดน้องที่นั่งซึมกระทือไม่พูดไม่จาให้พูดกับเอมิกา ความไร้เดียงสาของเด็กทั้งคู่ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“นี่ ถ้าลูกของเอมเป็นผู้หญิงวิต้องให้ลูกของเอมแต่งงานกับลูกของวินะ ฮะๆ” เอมิกาพูดขำๆ
“ได้สิเอม เด็กๆ ใครอยากแต่งงานกับน้องที่อยู่ในท้องคุณแม่เอมบ้างเอ่ย?” วิชุตายิ้มให้เอมิกาก่อนจะก้มลงถามลูกๆ ที่กำลังนั่งเล่นต่อตัวอยู่ที่พื้น
“ผมคร้าบ!” ลุกซ์ยกมือขึ้นพลางยิ้มแป้นจนตาหยี ลันผู้เป็นน้องหรี่ตามองพี่ก่อนจะผลักเบาๆ แล้วลุกเดินเข้าไปหาเอมิกา ทุกคนมองลันอย่างสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไร
“ผม...แต่งงาน...กับน้อง” ลันพูดออกมาเบาๆ เหมือนกับเด็กเพิ่งหัดพูดเพราะปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่ค่อยร้องและไม่ซนเหมือนลุกซ์ อ้อมแขนเล็กๆ กอดหมับเข้าที่ท้องที่กำลังโตพลางซุกหน้าแนบท้องหลับตาพริ้มเหมือนกับให้สัญญากับก้อนเนื้อในท้องที่กำลังเติบโต
“ฮะๆๆ ตาลันท่าทางจะเอาจริงนะเนี่ย ปกติไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้หรอกนะ ฮ่าๆ” วิชุตาอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะหัวเราะทั้งๆ ที่ยังตกใจไม่หายกับปฏิกิริยาของลูกชายคนเล็ก ไม่ใช่แค่วิชุตาที่อึ้งแม้แต่คนเป็นพ่อและพี่ยังอึ้งกับการกระทำของลันไปด้วยและตอนนี้เด็กชายก็หลับไปทั้งๆ ที่ยังซบอยู่ที่ท้องของเอมิกา
“ฮ่าๆ จริงเหรอวิ สงสัยโตขึ้นต้องให้สองคนนี้แต่งงานกันจริงๆ ซะแล้วสิ ฮ่าๆ” เอมิกาลูบศีรษะเล็กๆ ก่อนจะอุ้มไปนั่งบนตัก ตอนหลับลันน่ารักมากจนเธออดไม่ได้ที่จะฟัดแก้มแดงๆ ย้วยๆ นั่น ลุกซ์เห็นแบบนั้นก็เข้าไปอ้อนบ้างเอมิกาจึงอุ้มลุกซ์ไปนั่งตักอีกข้าง
“แล้วนี่เจ้าลักษณ์ไปไหนซะล่ะ? ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย” ลลิภัทรถามหาน้องชาย ไม่ได้เจอกันนานเขาเองก็อยากจะปรับความเข้าใจกับน้องเสียที
“ไปทำงานน่ะ เดี๋ยวก็คงมาเพราะเห็นบอกว่าจะลางานครึ่งวัน” เอมิกาบอก
“สงสัยกลัวว่าเราจะลักพาตัวเธอไปล่ะมั้งถึงต้องรีบลางาน ฮึๆ” ลลิตภัทรหาเรื่องแกล้งแหย่วิชุตาอีกครั้งเพราะอยากเห็นเธอโวยวาย
“นี่ลิต พอได้แล้วนะ” เอมิกากระซิบปรามเมื่อเห็นรอยยิ้มของวิเจื่อนไป
ตึกๆๆๆ
ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขัดจังหวะการคุยเสียก่อน ลักษณ์วิ่งเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าตื่นตกใจผสมกับโกรธเคืองอะไรบางอย่างทำให้คนอื่นๆ ตกใจไปด้วย
พลั่ก!!
ร่างสูงใหญ่ของลลิภัทรกระเด็นไปกระแทกผนังเมื่อจู่ๆ ลักษณ์ก็พุ่งเข้ามาผลักพี่ชายต่างสายเลือดทำให้ทุกคนตกใจปนสงสัยกันมากกว่าเดิม
“อะไรของแกน่ะลักษณ์!?!” ลลิภัทรตะคอกถามอย่างไม่เข้าใจก่อนยกแขนขึ้นกันหมัดลุ่นๆ เอาไว้แล้วผลักลักษณ์ออกให้ห่างโดยไม่สวนกลับ
“พี่ลิต!! พี่มาพาพวกนั้นมาทำไม!? พี่พาพวกนั้นมาทำลายความสุขของครอบครัวผมเพราะพี่ยังรักเอมใช่ไหม!?!” ลักษณ์ตะคอกถามหน้าแดงก่ำ
“อะไรลักษณ์? ฉันพาใครมา?” ลลิภัทรขมวดคิ้วถามอย่างงงๆ
“ฉันเอง!” เสียงเข้มดุดันดังขึ้นหน้าประตูทำให้ทุกคนผวา ลุกซ์กับลันที่หลับไปพลันตื่นขึ้นมาร้องไห้จ้าละหวั่นเมื่อเห็นชายร่างใหญ่หลายคนเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับคนที่ตัวเองเรียกว่าปู่
“พ่อ!!” ลลิภัทรเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ฉันไม่คิดว่าแกจะสมรู้ร่วมคิดให้น้องของแกมาอยู่กับผู้หญิงต่ำๆ คนนี้นะ” ผู้เป็นพ่อที่แก่ชราทว่าน่าเกรงขามพูดเสียงดุดัน
“เอมไม่ใช่คนต่ำ!” ลักษณ์เถียงขึ้นทันใด
“เธอน่ะ ต้องการเท่าไหร่? ออกไปจากชีวิตลักษณ์ซะ เขามีอนาคตที่ดีกว่านี้” คนพ่อพูด เอมิกาถึงกับชะงักพูดอะไรไม่ออกและคิดตาม
“ไม่! อนาคตของผมคือเอม!” ลักษณ์ดึงภรรยาเข้าไปกอดเอาไว้เพื่อยืนยัน เอมิการู้สึกอุ่นใจแต่ในขณะเดียวกันก็เศร้าเพราะคิดตามคำพูดของพ่อสามี
“ลองคิดดูให้ดีๆ ลักษณ์เป็นถึงลูกของประธานบริษัทอย่างฉัน ก็จริงที่คนที่ต้องรับช่วงต่อจากฉันคือเจ้าลิตแต่ลักษณ์ก็มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดีไม่ต้องมาตกต่ำเหมือนอยู่กับเธอ!!”
“เอม คุณไม่ได้ทำให้ผมตกต่ำนะ อย่าไปคิดตามเขาสิ” ลักษณ์จับมือเอมแน่นเมื่อเห็นสีหน้าเอมดูเครียดๆ และเธอก็กำลังร้องไห้ ทั้งๆ ที่เป็นหญิงแกร่งแต่พอเจอเรื่องแบบนี้เธอจึงกลายเป็นคนอ่อนแอไปโดยปริยาย
“ค่ะคุณลักษณ์” เอมิกาพยักหน้าพลางซุกหน้าลงบนไหล่แกร่งของคนเป็นสามี
“ฮึ! ฉันจะให้เวลาเธอคิดนะว่าเธอควรจะฉุดให้ลักษณ์ตกต่ำไปกับเธอด้วยหรือเปล่า” พูดจบคนเป็นพ่อก็พาลูกน้องกลับไปโดยพาลูกสะใภ้อย่างวิชุตาและหลานๆ กลับไปด้วยลลิภัทรจึงต้องตามกลับไปอย่างช่วยไม่ได้
ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันต่อไปอย่างกระท่อนกระแท่นเพราะเรื่องนั้นยังรบกวนจิตใจพวกเขาทั้งสองอยู่และในที่สุดเอมิกาก็ตัดสินใจหนีจากลักษณ์โดยติดต่อให้คนที่บ้านมาพาตัวลักษณ์ไปและเธอก็หนีออกจากตัวเมืองของจังหวัดบ้านเกิดไปอยู่ที่บ้านหลังเดิมที่เคยอยู่กับพ่อและแม่ทั้งๆ ที่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที
เอมิกาขอให้ลลิภัทรพาเธอหนีออกไปจากลักษณ์โดยแกล้งทำเป็นไปอยู่ที่ไกลๆ แต่ที่จริงเธอแค่กลับไปอยู่ที่บ้านเดิม ลักษณ์เจ็บปวดมากที่พี่ชายเป็นคนพาภรรยาไปจากตนทั้งๆ ที่คิดว่าเข้าใจกันแล้ว และนอกจากลักษณ์แล้วยังมีอีกคนที่เจ็บปวดนั่นก็คือวิชุตาก็เข้าใจผิดไปเองว่าคนเป็นสามียังรักเอมิกาและพาเธอหนีไปเพื่อที่จะได้แอบไปหา
หลังจากพาเอมิกาไปส่งที่บ้านลลิภัทรก็กลับมา ลักษณ์โวยวายจนเส้นเสียงอักเสบแต่ลลิภัทรก็ยังทำเป็นเย็นชาไม่พูดไม่บอกเรื่องจริงที่ว่าเอมิกาอยากจะรักษาอนาคตของลักษณ์เอาไว้จึงต้องหนีไปและเขาเองก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะพรากลูกพรากเมียใครเพราะเขาเองก็มีคนรักอยู่แล้ว
“พี่ทำแบบนี้พี่ไม่คิดถึงใจวิบ้างเหรอ? วิเป็นเมียพี่แถมยังมีลูกด้วยกันตั้งสองคนพี่ยังจะกล้าพาลูกพาเมียผมไปอีกงั้นเหรอ!?!” ลักษณ์ยังคงโวยวายทั้งๆ ที่คอแสบแดงและเสียงแหบแห้งจนน่ากลัว
“แล้วจะทำไม? เมื่อเอมเขาต้องการจะไปฉันก็พร้อมที่จะเป็นที่พึ่งของเอม!” ลลิภัทรตะคอกกลับ
“เอมไปเพราะรักผม ผมรู้! แต่ทำไมต้องเป็นพี่!? ทำไมต้องเป็นพี่ที่พาเมียผมไป!? ทำไม!?!” ลักษณ์ตะโกน ขอบตาแดงก่ำ
“เพราะฉันยังรักเอมไงล่ะ” ลลิภัทรพูดทำให้น้องโกรธเพื่อที่จะให้ความโกรธเข้ามาแทนที่ความเสียใจ แต่เขาไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดนั้นวิชุตาได้ยินจนหมดสิ้น เธอกอดลูกทั้งสองในอ้อมแขนแน่นก่อนจะร้องไห้เงียบๆ เมื่อลุกซ์กับลันเห็นว่าแม่ร้องไห้ทั้งสองจึงผละออกจากอ้อมกอดแม่แล้ววิ่งเข้าไปหาพ่อด้วยความไร้เดียงสา
“คุณพ่อครับ คุแม่ร้องไห้ใหญ่เลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร” วิชุตาตกใจรั้งลูกไม่ทัน ลลิภัทรได้ยินว่าวิชุตาร้องไห้จึงรีบวิ่งเข้าไปหาตรงที่เธอหลบอยู่ เขาเบิกตากว้างไม่คิดว่าวิชุตาจะร้องไห้
“วิ คุณร้องไห้ทำไม?” เขาถามแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเธออาจจะร้องไห้เพราะคำพูดของเขาเมื่อครู่
“ฉันคิดว่ามันต้องมีสักวันที่เป็นอย่างนี้ เมื่อวานฉันไปที่เขตเพื่อขอใบหย่า ฉันรอแค่ลายเซ็นของคุณเท่านั้น” วิชุตาปาดน้ำตาก่อนจะพูดเสียงแข็งกระด้าง ลลิภัทรอึ้ง
“คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ?”
“ส่วนลูกฉันจะดูแลเอง ฉันจะเลี้ยงลูกของฉันเอง” วิชุตาไม่สนใจที่จะตอบคำถามของเขาแต่พูดความประสงค์ของตัวเองต่อ
“คุณพูดอะไร? เด็กสองคนนี้ก็ลูกผม ถ้าจะอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน!” ลลิภัทรพูดเสียงดัง
“หลังจากหย่ากันฉันจะเลี้ยงพวกเขาเอง”
“วิ! ผมบอกสักคำหรือยังว่าผมจะหย่ากับคุณ!?”
“การกระทำและคำพูดของคุณมันบอกฉันมาโดยตลอด คุณคงรอวันนี้มานานสินะ วันที่จะได้อยู่กับคนที่คุณรักจริงๆ ไม่ใช่ตัวแทนอย่างฉัน ฉันจะยอมหย่าให้โดยไม่เรียกร้องค่าเลี้ยงดูใดๆ ทั้งสิ้น” วิชุตาพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ยิ่งพูดเธอยิ่งเจ็บปวดเพราะคิดมาโดยตลอดว่าเขาไม่ได้รักเธอเลยและไม่เคยรัก
“คุณไม่เหมือนเอมเลยสักนิด” เขาพูด วิชุตาน้ำตาไหลพราก แม้แต่ตัวแทนยังเป็นไม่ได้แล้วเธอเป็นอะไรสำหรับเขา? หรือเป็นเครื่องบำเรอความใคร่และดันบังเอิญว่าพ่อแม่รู้จักกันจึงจับแต่งงานกันเท่านั้น เมื่อก่อนเธอไม่เคยรักเขาแต่เพราะครั้งแรกของเธอและทุกๆ อย่างของเธอเป็นของเขาเธอจึงตกหลุมรักเขาอย่างหมดใจ แต่ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเธอไม่เคยมีความสุขจากความรักของเขาเลยสักครั้ง
“ลุกซ์ ลัน มาหาแม่มาลูก ไปเก็บของกันเถอะครับ แม่จะพาไปหาคุณตากับคุณยายนะ” วิชุตามองลลิภัทรอย่างตัดพ้อก่อนจะทรุดลงนั่งพลางอ้าแขนออกให้ลูกวิ่งเข้าไปหาแต่แขนของลูกทั้งสองถูกคนเป็นพ่อดึงเอาไว้
“เขาก็เป็นลูกของผม ผมมีสิทธิที่จะเลี้ยงดูเขา”
“พวกเขาไม่ได้เกิดมาจากความรักของคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ อยู่ด้วยแล้วจะมีความสุขอะไร ฉันรักและดูแลพวกเขาด้วยหัวใจของฉัน...หัวใจของคนเป็นแม่ ถ้าหย่ากันไปคุณก็ไม่มีสิทธิจะเรียกพวกเขาว่าลูก!” วิชุตาตะคอกทั้งน้ำตา
“ผมไม่หย่า!”
“ทำไม? มันน่าจะดีสำหรับคุณไม่ใช่เหรอ? รู้ไหมว่าฉันทรมานมากแค่ไหนที่อยู่กับคุณ ฉันไม่เคยร้องไห้! ไม่เคยโมโหที่คุณบอกว่าคุณรักใครชอบใคร! แต่คุณจะรู้บ้างไหมว่าฉันเจ็บ! เจ็บจนทนไม่ได้และฉันจะไม่ทนอีกต่อไป!” วิชุตาเดินไปผลักลลิภัทรก่อนจะดึงลูกมากอดเอาไว้เสียเอง
“คุณไม่คิดถึงลูกหรือไง? ถ้าหย่ากันไปพวกเขาจะมีปมด้อยเรื่องพ่อแม่”
“เพราะอย่างนั้นฉันถึงตัดสินใจหย่า ถ้าอยู่กับพ่อแม่ที่ไม่ได้รักกันพวกเขายิ่งจะมีปม สู้ไม่มีพ่อไปเลยยังจะดีกว่า คุณพร้อมจะเซ็นวันไหนขอแค่บอกเพราะฉันพร้อมเสมอ”
“วิ...ผมรักเอม...”
“ฉันไม่อยากรู้ว่าคุณจะรักใครมาแค่ไหน!! ไม่ต้องมาบอกฉัน! แค่นี้คุณยังใจร้ายกับฉันไม่พอใช่ไหม!?!” วิชุตาตวาดเสียงสูงทั้งน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก
พอตวาดเสร็จเธอก็รีบจูงลูกหนีขึ้นบนบ้านทันทีปล่อยให้ลลิภัทรยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาแค่จะบอกว่าเขารักเอมิกา...แต่นั่นเป็นเพียงอดีต ตอนนี้เขารักเพียงวิชุตาคนเดียว
“กรรมมันติดจรวดดีนี่ พรากลูกพรากเมียคนอื่นไปตัวเองก็เลยถูกพรากไปบ้าง รู้หรือยังว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหน” ลักษณ์เย้ย ลลิภัทรตวัดสายตาไปมองน้องชายต่างสายเลือดก่อนจะเดินหัวเสียออกจากบ้าน
หลังจากนั้นลักษณ์ก็เริ่มสงบสติอารมณ์ได้หลายวันต่อมาจึงออกตามหาเอมิกา ฝ่ายลลิภัทรยืนกรานไม่ยอมหย่าแต่ก็ไม่ยอมบอกออกไปว่าเขารักทั้งเมียทั้งลูกมาแค่ไหนทำให้วิชุตาต้องทนอยู่กับเขาต่อไปทั้งๆ ที่เจ็บปวดจนแทบกระอัก
สี่เดือนที่ลักษณ์ตามหาเอมิกาเขาก็สืบพบว่าเธอกลับไปอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ของเธอและตอนนี้ลูกของทั้งสองคนก็ลืมตาดูโลกได้สองเดือนแล้ว
ลักษณ์ตามง้อเอมิกาเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมใจอ่อนเพราะอนาคตของลักษณ์จะต้องสดใสกว่าที่เป็นอยู่ ลักษณ์เจ็บปวดมากจนสุดท้ายเขาก็ยอมรับเงื่อนไขที่ว่าเขาสามารถมาเจอลูกได้แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก
“ชื่อของลูกคือสุดที่รัก เพราะคุณรักผมมากสินะเอม” ลักษณ์เอ่ยพลางยิ้มขมขื่นขณะที่กำลังอุ้มประคองลูกอยู่ในอ้อมแขน
“...” เอมิกาเงียบไม่ตอบเพราะปฏิเสธไม่ได้
“คุณจะหยุดอยู่ที่ผมคนเดียวใช่ไหม? ผมคือคุณสุดท้ายที่คุณจะรักใช่ไหมเอม?” ลักษณ์ถาม ขอบตาแดงก่ำน้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้
“...” เอมิกาหันหน้าหนี มือบางปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“สุดที่ลักษณ์...สุดที่รัก” ลักษณ์พูดออกมาก่อนน้ำตาลูกผู้ชายจะไหลออกมา
ลักษณ์เทียวมาเยี่ยมเยียนลูกชายที่น่ารักของเขาอยู่สามสี่ปีเขาก็เลิกมาเพราะเอมิกาตัดสินใจแต่งงานใหม่กับชายชาวญี่ปุ่น เขาไม่อยากมาเจอภาพบาดตาบาดใจจึงไม่มาให้ครอบครัวที่เขาเป็นเพียงแค่ส่วนเกินเห็นอีก หัวใจที่บอบช้ำของเขาไม่สามารถรักใครได้อีกและไม่มีวันลืมว่าใจดวงนี้...สิ้นสุดอยู่ที่เอมิกา
สุดที่ลักษณ์คือคุณจะสิ้นสุดอยู่ที่ผม และสุดที่รักก็คือตัวแทนของความรักเขาเรา ผมรักคุณนะ...เอมิกา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลันไปเขารักกันมาตั้งแต่เด็กค่า ฮ่าๆๆ แล้วทำไมอิพี่ลุกซ์มันถึงเกรียนตั้งแต่เด็กขนาดนั้นเล่า คึๆๆ
*แก้ไขเล็กน้อยในส่วนนี้ ตรงจุดที่บอกว่าพ่อลันกับพ่อไอเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกันเลยค่า เพราะไม่อยากให้มีกรณี incest ค่ะ (พ่อลักษณ์เป็นลูกติดภรรยาใหม่ของคุณปู่นะคะ)
ปล.ตอนนี้ไรเตอร์ยังมิได้หนังสือเลย แต่คาดว่าใกล้จะเสร็จแล้วอ่ะน้า
berry
ความคิดเห็น