[Yaoi] ซวยฉิบหาย! ผมกลายเป็นเมียเขา [จบจ้า]

ลำดับตอนที่ #29 : Rule 22 : รักน้องต้องลากกลับ

31/12/12
edit : 1/1/13
edit : 18/02/13
 

Rule 22 : รักน้องต้องลากกลับ

Lun x Ai

“ตัดผม!” ขณะที่ผมกำลังสวมชุดเดรสกระโปรงสั้นเท่าเข่าสีครีมของเจ๊ดาด้าเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นอย่างหงุดหงิด  ท่าทางจะเป็นลูกค้าของเจ๊แน่ครับแต่ทำไมเสียงมันคุ้นจังวะ

“หน้าหงิกมาเชียวนะคะน้องลัน  อารมณ์ไม่ดีเหรอ? ลูกค้าเจ๊ตกใจหมดแล้วนะ” เสียงเจ๊ดังขึ้นอย่างประจบเอาใจคนที่อารมณ์เสีย  น้องลัน...? เสียง...? เสียงเหมือน...น้องลัน เอ๊ะไม่สิ...เหยดเปียด!! เสียงไอ้พี่ลันไม่ใช่หรือไง!!

“ก็อารมณ์ไม่ดีน่ะสิ” ไอ้พี่ลันกระแทกเสียง  โคตรแม่ ง! ทำไมมึงต้องมีอารมณ์อยากตัดผมตอนนี้ด้วยวะไอ้พี่ลัน  แล้วทำไมต้องร้านนี้!?!

“เอ๊ะ? พี่ลัน...พี่ลันนี่คะ?” เสียงยัยครีมดังขึ้น  ซวยเช็ด! อย่าไปทักได้ไหมเล่า  เดี๋ยวพี่มันก็รู้หรอกว่าฉันมากับเธอ!!

“เธอนั่นเอง” แล้วไอ้พี่ลันก็ดันจำได้ซะงั้น  โธ่...จะจำไม่ได้ได้ไงเล่าในเมื่อพี่มันจีบยัยครีมตัดหน้าผม!!

“รู้จักกันด้วยเหรอ?” เสียงเจ๊ดาด้าทักขึ้น

“ค่ะ พี่ลันเป็นรุ่นพี่ที่คณะน่ะค่ะแต่คนละสาขา” ยัยครีมบอก “อ้อ พี่ลันคะ  จำไอได้ไหมคะที่พี่เคยทะเลาะด้วยตอนอยู่ในค่ายน่ะค่ะ” แอร๊ก!!! จะไปพูดกับพี่มันเรื่องนี้ทำไมฮะยัยครีม!! ซวยฉิบหายแล้วกูงานนี้

“จำได้” ไอ้พี่ลันตอบนิ่งๆ แต่น้ำเสียงฟังดูเคืองสุดตี น  ถ้าเจอผมตอนนี้พี่มันเอาผมตายแน่  ผมวิ่งหนีพี่มันออกมาด้วยเรื่องไร้สาระฉิบหายซะด้วยสิ

“เขาก็อยู่ที่นี่นะคะ  นายไอ...เอ๊ะ อยู่นั่นไง” ยัยครีมพูดกับพี่ลันก่อนจะหันมาเรียกผมที่คิดว่าอยู่ในห้องแต่งตัวแต่ที่จริงผมกำลังจะย่องหนีออกทางหลังร้านต่างหาก  แล้วก็แม่ งมาเรียกกูตอนนี้

ผมสะดุ้งก่อนจะหยุดเดินแล้วหันไปพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ  ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้พี่มันจำผมไม่ได้

“หืม?” ไอ้พี่ลันส่งเสียงในลำคอก่อนจะทำหน้าแปลกใจ ยิปปี้!! มันจำผมไม่ได้  งั้นกูจะอยู่ทำไมล่ะครับ  หนีสิครับพี่น้อง!!

คิดได้ดังนั้นผมก็หันหลังเตรียมใส่เกียร์หมาทันที

“จะไปไหน?” ยังไม่ทันวิ่งเลยไหล่ของผมก็ถูกดึงไว้ซะแล้ว  แต่คนที่ดึงไม่ใช่ไอ้พี่ลันอย่างที่คิดแต่คนที่ถามว่าจะไปไหนน่ะเสียงพี่มันชัดๆ

ไอ้เด็กเวร! มึงจะดึงกูไว้หาสวรรค์วิมานอะไรวะ

ผมหันไปถลึงตามองไอ้เด็กคิมที่ตัวสูงกว่าด้วยความอาฆาตแค้น  แต่แค้นได้ไม่นานผมก็ต้องกลัวเมื่อไอ้พี่ลันลุกจากเก้าอี้และเดินตรงมาหาผม

“ทำไมแต่งตัวแบบนี้?” ไอ้พี่ลันหรี่ตามองผมอย่างไม่ชอบใจ  อยากจะตะโกนแสกหน้ามันจริงๆ ว่าที่กูต้องแต่งตัวแบบนี้ก็เพราะมึงนั่นแหละไอ้คว าย!

“เอ่อ...” ผมอึกอัก

“คืออย่างงี้นะคะพี่ลัน  พอดีครีมไปเจอนายไอวิ่งหนีโรคจิตอยู่ครีมก็เลยไปช่วยเขาไว้  ไอบอกว่าโรคจิตตามไปพังประตูบ้านไอก็เลยกลัวแล้วขอมาอยู่กับครีมแต่พอดีว่าพ่อครีมดุครีมก็เลยต้องให้ไอแต่งตัวแบบนี้น่ะค่ะ” ครีมเดินมาแทรกผมกับไอ้พี่ลันเพราะกลัวจะมีเรื่องเนื่องจากผมกับพี่แกเคยทะเลาะกันต่อหน้าครีมมาแล้ว

“โรคจิต!?!” ไอ้พี่ลันหรี่ตามองผมอีกครั้ง  อยากดำดินหนีจังวุ้ย

“ใช่ค่ะ  หน้านายไอตอนวิ่งขึ้นรถครีมดูตกใจกลัวมากเลยนะคะ” ยัยครีมเล่า  นี่...อย่าเล่าได้ไหมเพราะมันยิ่งขุดหลุมฝังฉัน  ไอ้โรคจิตที่เธอว่าก็คือคนที่เธอยืนคุยกับมันนี่แหละ

“เหรอ?” ไอ้พี่ลันเค้นเสียง  ผมก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตา “แล้วหมอนี่ขอไปค้างที่บ้านคุณหนีโรคจิต?” ไอ้พี่ลันทำเสียงฮึในลำคอก่อนจะหันไปถามครีม

“ค่ะ เห็นเขาบอกว่าไม่มีเพื่อนที่ไหนก็เลยขอไปค้างด้วย” ครีมพูด

“คุณเป็นผู้หญิงมันคงดูไม่ดี  ให้หมอนี่ไปค้างกับผมก่อนก็ได้นะครับ” ไอ้พี่ลันยื่นมือออกมาดึงแขนผมให้ไปยืนอยู่ข้างตัวเองจนมือของไอ้เด็กคิมที่จับไหล่ผมอยู่ตกลง

“จะดีเหรอคะ ก็พี่กับเขาเคยทะเลาะ...?” ครีมเลิ่กลั่ก

“ดีไหมครับ?” ไอ้พี่ลันก้มลงมาถามเสียงเข้ม

“ฮะๆๆ ผมว่าผมกลับไปค้างที่ห้องตัวเองดีกว่า  ประตูคงซ่อมเสร็จแล้วเนอะ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน

“ไม่กลัวแล้วเหรอโรคจิตน่ะ?” ไอ้พี่ลันถามเสียงเย็น  โรคจิตที่ว่าก็มึงนี่ไงเล่า! น่ากลัวฉิบหาย!

“นั่นสินายไอ  ไปอยู่กับพี่เขาน่าจะปลอดภัยกว่านะ” ยัยครีมแนะนำ  ถ้าเธอรู้ว่าโรคจิตที่ฉันพูดถึงคือคนที่เธอผลักไสไล่ส่งให้ฉันไปอยู่ด้วยเธอจะว่าอย่างไรฮะครีม?

“พี่ ผมว่าให้พี่ไอเขาไปนอนบ้านเราก็ได้นะ  บอกพ่อว่าเป็นเพื่อนผมไง” ไอ้เด็กคิมเสนอ  ผมมองหน้ามันแหยงๆ  ไปกับมึงโคตรอันตรายเลยไอ้เ หี้ย  ดูหน้ามึงสิ บ่งบอกว่าพร้อมจะกดกูเต็มที่เลยเนี่ย

“กูไม่ไป” ผมกัดฟันทำหน้าดุขู่ไอ้เด็กนั่น  รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนั้นมันน่าโมโหชะมัดเลยว่ะ

“อยากหนีโรคจิตจนต้องแต่งตัวน่าเกลียดแบบนี้เลยเหรอ?” ไอ้พี่ลันหรี่ตามองผมนิดๆ  คำพูดเมื่อกี้ของพี่ลันทำให้ผมเสียศูนย์  ถึงจะไม่ได้เต็มใจแต่งตัวสาวแตกแบบนี้แต่พอได้ยินคนอื่นบอกว่าน่าเกลียดมันก็โมโหขึ้นมาทันทีเลยว่ะ  และยิ่งโดยเฉพาะกับคนอย่างพี่ลัน

“ผมว่าน่ารักดีออก  พี่ครีมครับ ให้พี่ไอมาค้างที่บ้านเราเหอะนะ บ้านเรามีตั้งหลายห้อง  หรือถ้าพี่ไอกลัวก็ให้มาอยู่ที่ห้องผมก็ได้ เนอะ” ไม่ต้องมาน้งมาเนอะเลยไอ้เด็กเวร  ห้องมึงสิยิ่งอันตราย  ถึงกูจะชอบหน้าคนหล่อแต่หล่อแล้วจีบกูแบบนี้กูไม่ชอบเว้ย! ขนลุกฉิบ!

“แล้วแต่นายไอก็แล้วกัน” ครีมมองผมสลับกับน้องชายตัวเองและไอ้พี่ลันอย่างลำบากใจ  แต่ที่น่าลำบากใจที่สุดก็เห็นจะเป็นไอ้พี่ลันกับไอ้เด็กคิมที่กำลังมองหน้ากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ  ไอ้เด็กคิมก็แม่ งกล้าเหลือเกิน ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นยังจะกล้ายิ้มใส่อีก  โดนหน้าแข้งฟาดสลบกูไม่รู้ด้วยนะเฮ้ย!

“เอ่อ...ฉันว่าฉันกลับดีกว่า...”

“เจ๊ เดี๋ยวผมมาตัดวันหลัง” ยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธจบไอ้พี่ลันก็บีบข้อมือผมก่อนจะกระชากออกจากร้าน  เฮ้ยๆๆ จะให้กูออกไปทั้งชุดนี้เนี่ยนะ? รองเท้าก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนหน้าก็ยังไม่ได้ลบ  ที่สำคัญ...ไม้ค้ำกูล่ะ!?!

“พี่ไอ เจอกันอีกทีรับรักผมด้วยนะครับ จ๊วบ!” ไอ้เด็กคิมตะโกนไล่หลังไม่วายส่งจูบมาให้ผมจึงหันไปยกนิ้วกลางใส่มันส่วนครีมก็ทำได้แค่เพียงตบหัวน้องชายหนักๆหนึ่งที

ความเงียบเข้าครอบคลุมทันทีที่ผมอยู่บนรถกับไอ้พี่ลันเพียงสองคน  พี่มันขับรถไปเหล่ตามองผมไปเป็นระยะๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“ลงทุนแต่งตัวแบบนี้เพื่อหนีฉันเหรอ?” ไอ้พี่ลันพูดขึ้นทำลายความเงียบ

“...” ผมเงียบ  พูดอะไรไม่ออก

“ตอบ!” ไอ้พี่ลันตะคอก

“ครับ!” ผมตอบทันที

“หนีทำไม?” พี่ลันถามเสียงเบาลง

“...” ผมเงียบ  ตอบไม่ได้เพราะเหตุผลมันยังตีกันอยู่ในหัว  แต่เอาเข้าจริงเหตุผลที่ผมหนีมามันก็งี่เง่าจนเกินไป  ผมก็แค่น้อยใจที่พี่ลันตอกกลับคำพูดของผมที่แสนจะจี้ใจดำ  ขุดหลุมฝังตัวเองแล้วไปน้อยใจพี่ลันแบบนี้ผมยอมรับว่าผมผิด  แต่ทำไงได้ล่ะครับ ตอนนั้นมันสับสนนี่

“ตอบ!” พี่ลันตะคอกอีก

“ไม่รู้ครับ” ผมรีบตอบ 

“ไม่รู้แล้วหนีไปทำไม? รู้ไหมว่าฉันไปตามหานายกี่ที่? แล้วยังจะมาแต่งตัวแบบนี้ให้เห็นอีก!” ไอ้พี่ลันบ่น  เดี๋ยวนี้บ่นบ่อยนะ ชึ!

“มันเสียสายตาขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” ผมถามเสียงขุ่น  แล้วกูบอกตอนไหนวะว่าแต่งให้มึงดู  มึงบังเอิญเข้ามาเห็นเองต่างหาก ชิ! หงุดหงิดว่ะ  แล้วที่กูต้องแต่งตัวให้ตัวเองดูอุบาทว์แบบนี้มันเพราะใครเล่า!?!

ไอ้พี่ลันไม่ตอบเอาแต่ถอนหายใจส่วนผมก็ทำหน้าบึ้งแล้วหันหน้ามองออกไปด้านนอก

“กระโปรงมันสั้น นั่งให้มันเรียบร้อยหน่อย” เสียงไอ้พี่ลันดังขึ้น  ผมมองท่านั่งตัวเองก่อนจะเบะปากแล้วยกขาขึ้นไขว้กันเพราะผมเองก็รู้สึกหวิวๆ เหมือนกัน  เมื่อกี้ผมนั่งถ่างขาแบบที่เคยนั่งประจำตอนที่ใส่กางเกง  มิน่าล่ะทำไมลมมันเย็นๆ เหอๆ

ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายเบาๆ ก่อนที่พี่ลันจะตีรถจอดข้างทาง  ผมแปลกใจก่อนจะหันไปมอง  ไอ้พี่ลันดึงเบรกมือขึ้นก่อนจะหันหน้ามาหาผม  อย่ามาทำหน้าหล่อใส่ได้มะ? เห็นแล้วเคืองว่ะ

“จอดทำไมครับ...อื้อ!?” ผมถามก่อนจะตกใจเมื่อไอ้พี่ลันเอี้ยวตัวเอามือยันกระจกรถฝั่งผมไว้แล้วก้มหน้าลงมาจูบผมเฉยเลย  อารมณ์ไหนวะไอ้บ้านี่!

แชะ!

หือ? เมื่อได้ยินเสียงกดถ่ายรูปผมที่หลับตาปี๋อยู่ก็ลืมตาขึ้นมองทันที  ผมเห็นมือไอ้พี่ลันยกไอโฟนของตัวเองขึ้นก่อนจะกดถ่ายรูป

“พี่ลันทำอะไร!?!” ผมถามเมื่อพี่ลันถอนริมฝีปากออกไปก่อนจะเอียงหน้าเข้าหากล้องแล้วกดถ่ายอีกครั้ง  ไอ้ตอนที่พี่แกเอียงหน้าเข้าหากล้องน่ะหน้าของผมกับพี่ลันงี้แนบกันเลย

พี่ลันประกบปากจูบผมอีกแต่ไม่วายกดถ่ายรูปรัวๆ  ผมพยายามดิ้นและดันพี่ลันออกแต่ผลที่ได้ก็คือริมฝีปากที่แนบสนิทและการรุกล้ำของลิ้นอุ่นๆ ที่ผมคุ้นเคย

ไอ้พี่ลันถอนจูบออกไปก่อนจะกดอะไรยุกยิกที่โทรศัพท์ของตัวเองส่วนผมก็เอาแต่มองหน้าพี่ลันอย่างไม่เข้าใจ  ไอ้พี่ลันวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบแล้วหรี่ตามองหน้าโกรธๆ ของผมนิดๆ  ผมแอบตกใจนิดๆ ที่เห็นพี่ลันสูบบุหรี่เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน  ที่คอนโดผมก็ไม่เคยเห็นก้นบุหรี่เลยแต่เคยเห็นที่เขี่ยบุหรี่อยู่ตรงระเบียง

“เช็ดสิ ลิปสติกเลอะ” ไอ้พี่ลันคีบบุหรี่ไว้ในมือก่อนจะส่งกระดาษทิชชู่ให้ผม  ผมรีบรับมาและเช็ดรอยลิปสติกกับคราบน้ำลายของไอ้พี่ลันที่เปื้อนอยู่ที่แก้มทันที

ไอ้พี่ลันหมุนกระจกลงก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกไปนอกรถ  ผมขมวดคิ้วก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของพี่ลันมาดูรูปที่พี่แกถ่ายทันที

ผมเบิกตากว้างมองหน้าตัวเองที่โชว์หราบนจอไอโฟนอย่างตกใจ  รูปที่พี่ลันกดถ่ายไว้มันดูเหมือนกับว่าผมกับพี่แกกำลังเล่นฉากเลิฟซีนอย่างไรอย่างนั้น  ฉากจูบที่พี่แกถ่ายไว้มันดุเดือดมากเลยล่ะครับ  ภาพที่ออกมามีทั้งรูปที่พี่แกกัดดึงริมฝีปากล่างผม มีทั้งรูปตอนที่แกกำลังเลียแก้มผมด้วย!  ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ผมทั้งเขินทั้งอับอายที่เห็นรูปแบบนี้  ไม่เคยคิดเลยว่าตอนจูบกันไอ้พี่ลันจะทำหน้าได้เซ็กซี่ขนาดนี้

ผมรีบกดลบรูปทั้งหมดที่เพิ่งถ่ายไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้ไอ้พี่ลัน  พี่แกรับไปก่อนจะกดอะไรยุกยิกที่โทรศัพท์แล้วส่งมาให้ผม

ผมมองหน้าจอก่อนจะตกใจจนแทบช็อค!  ไอ้พี่ลันมันอัพรูปทั้งหมดลงโซเชียลเน็ตเวิร์กแล้วก็มีคนมาไลค์มาเม้นเยอะเลยครับ T^T  กูอยากตาย!!

“คู่ควงคนใหม่ของลันเหรอ  เอ่อ...แฟนใหม่เหรอลัน น่ารักดีนะ  กรี๊ด...พี่ลันมีแฟนแล้วเหรอ!?!  เชี่ยลันแม่งแรงว่ะ แต่เมียมึงสวยเด็ดดีนะ   พามาแนะนำกับเพื่อนบ้างดิวะอย่ากั๊กไว้คนเดียวล่ะ...” ผมไล่สายตาอ่านคอมเมนต์ใต้ภาพทันที “พี่ลันทำแบบนี้ทำไม!?!” ผมหันไปถามพี่ลันอย่างไม่เข้าใจ  ความคิดเห็นใต้ภาพไม่ได้มีแค่ที่ผมอ่านหรอกนะแต่มีมากกว่านั้น

“ทำโทษ” ไอ้พี่ลันพ่นควันออกนอกรถอีกครั้งก่อนจะบี้บุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่แล้วปลดเบรกเพื่อออกรถ

“เรื่องอะไร? แล้วทำไมต้องอัพรูปพวกนี้ลงด้วยเล่า  ผมจะลบรูปที่พี่โพสต์ให้หมดเลยคอยดูสิ  น่าเกลียดชะมัด” ผมโวยวายก่อนจะทำท่ากดลบรูป

“ถ้านายลบแม้แต่ภาพเดียวฉันจะปล้ำนายกลางสี่แยก  อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ!!” ไอ้พี่ลันขู่ผมจึงรีบวางโทรศัพท์ของพี่แกลงทันที  ผมเชื่อว่าพี่มันกล้า...

ไอ้พี่ลันจอดรถหน้าคอนโดก่อนจะเดินอ้อมมาอุ้มผมออกจากรถ  ตอนแรกพี่มันก็กะจะให้ผมเดินเองนั่นแหละแต่ผมดันเจ็บเข่าแถมไม่ได้ใส่รองเท้าอีกต่างหาก

“ทำหน้าหวานๆ เข้าไว้ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่านายเป็นผู้ชาย” ไอ้พี่ลันกระซิบก่อนจะอุ้มผมขึ้น  ผมรีบยกมือขึ้นกอดคอพี่มันทันทีเพราะกลัวตก  ให้ตายเถอะ  น่าอายชะมัด! พี่มันเคยอุ้มผมในท่าเจ้าหญิงซะเมื่อไหร่ล่ะ >///<  แล้วที่บอกให้ทำหน้าหวานๆ น่ะผมจะทำได้เหรอ  คนนะไม่ใช่น้ำหวานจะได้สั่งให้หวานหรือไม่หวานได้น่ะ

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับคุณลัน?” พี่ยามวิ่งเข้ามาถามไอ้พี่ลันด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม  ผมมองหน้ายามนิดๆ ก่อนจะรีบบิดตัวเอาคางเกยไหล่พี่ลันทันทีเพราะไม่อยากให้ยามเห็นหน้า  เกิดแกจำผมได้ขึ้นมาแล้วจะซวย

“ไม่เป็นไรครับ” ไอ้พี่ลันปฏิเสธก่อนจะพาผมเดินไปที่ลิฟต์ “กดลิฟต์หน่อย มือไม่ว่าง” ไอ้พี่ลันพูดพลางยกยิ้มที่มุมปาก  ผมมองพี่ลันเคืองๆ ก่อนจะกดเปิดลิฟต์  เมื่อกี้พี่มันยิ้มล้อผมแน่ๆ ก็เพราะผมอายที่พี่ยามแกมองผมกับพี่ลันด้วยสายตากรุ้มกริ่มแบบนั้น

พอลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปถึงชั้นสองมันก็เปิดออกรับผู้โดยสาร  ผมยิ่งอายหนักเมื่อผู้หญิงวัยกลางคนสองคนเดินเข้ามาแล้วมองเราด้วยสายตาเหมือนกับที่พี่ยามมอง

“แฟนเหรอพ่อหนุ่ม?” หญิงวัยกลางคนถามพลางหัวเราะคิกคัก  ไอ้พี่ลันหรี่ตามองผมนิดหน่อยก่อนจะอมยิ้มนิดๆ

“ทำนองนั้นครับ” ไอ้พี่ลันหันไปตอบผมจึงหยิกหลังของพี่ลันเต็มแรงพี่มันจึงหันมามองผมด้วยสายตาดุๆ

พอถึงห้องไอ้พี่ลันมันก็ใช้ให้ผมล้วงหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงของมัน  ผมเบือนหน้าหนีเพราะรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าก่อนจะใช้มือควานหาช่องกระเป๋ากางเกง  เนื่องจากผมไม่ได้มองจึงปัดป่ายมือสะเปะสะปะจนมือผมไปฟาดเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าทำเอาพี่ลันสะดุ้งเลยล่ะครับ

“เข้าห้องก่อนค่อยจับก็ได้ รีบไปไหน?” ไอ้พี่ลันพูดผมจึงรู้ว่าเมื่อกี้มือผมปัดไปโดนน้องชายของพี่แก

“ทะลึ่ง!” ผมชกอกพี่ลันก่อนจะหยิบคีย์การ์ดออกมารูด

ทันทีที่เราเข้ามาในห้องไอ้พี่ลันก็ทิ้งตัวผมลงบนโซฟาก่อนที่ตัวเองจะโถมเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว  ริมฝีปากแนบชิดติดกันโดยไม่ให้ผมได้พักหายใจหายคอ

ลิ้นอุ่นจ้วงเข้ามาในปากก่อนจะดูดดุนลิ้นของผมอย่างเชี่ยวชาญ  เสียงจ๊วบจ๊าบดังต่อเนื่องไม่ขาดจนกระทั่งผมรู้สึกถึงแรงกดทับที่หัวเข่าข้างที่เจ็บผมจึงดันหน้าไอ้พี่ลันออก

“เจ็บเข่า  อย่าทับ” ผมพูด

“งั้นก็ทำแบบนี้จะได้ไม่เจ็บ” ไอ้พี่ลันเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะจับขาทั้งสองข้างผมไปเกี่ยวไว้ที่เอวของตัวเอง  ผมร้อนหน้ารีบเบือนหนีทันที  ทำอะไรน่าอายได้หน้าด้านๆ ตลอดเลยไอ้พี่ลันเนี่ย

“พะ...พี่ลัน  คือว่า...เอิ่ม...ผมรู้สึกแปลกๆ ขอไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดได้ไหม?” ผมถาม  มันรู้สึกโล่งๆ ที่ช่วงล่างยังไงก็ไม่รู้แฮะ

“ทำไม?” ไอ้พี่ลันจ้องตาผมจนผมต้องเบือนหนีแต่พี่แกก็ยังเอียงหน้าไปมาเพื่อตามมาจ้องผมอยู่ได้  ผู้ชายคนนี้มียางอายบ้างหรือเปล่าเนี่ย?

“พี่บอกว่ามันน่าเกลียด” ผมพูด  แอบน้อยใจนิดหน่อย  ทั้งๆ ที่ไอ้เด็กคิมมันบอกว่าน่ารักแต่พี่ลันกลับบอกว่าน่าเกลียด  ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะน่ารักหรอกแต่พอถูกพี่ลันพูดแบบนั้นแล้วมันรู้สึกเสียศูนย์

“เปล่า  น่ารัก” หน้าผมร้อนวูบวาบเมื่อไอ้พี่ลันพูดอย่างนั้น  ทำไมล่ะ? ทำไมผมไม่โกรธ  ทีคนอื่นบอกว่าผมน่ารักผมยังโกรธแทบตายแต่พอพี่ลันพูดผมกลับเขินซะงั้น

“ตอนแรกยังบอกว่าน่าเกลียดอยู่เลย” ผมขมวดคิ้ว

“โกหกไง” ไอ้พี่ลันกระซิบ

“นิสัยไม่ดี” ผมหยิกแขนพี่ลันแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว  ไอ้เราก็คิดมากอยู่ตั้งนาน ชิ!

“เออ เดี๋ยวก่อน!” ไอ้พี่ลันทักขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ก่อนจะลุกขึ้นผมจึงปล่อยขาที่เกี่ยวเอวพี่ลันแล้วลุกขึ้นตาม  พี่มันขมวดคิ้วหน้าเครียดจนอารมณ์อย่างว่าหดหายไปเลยล่ะครับ

“อะไรครับ?” ผมขมวดคิ้วตาม

“ไอ้เด็กนั่นมันเป็นใคร?” พี่ลันหรี่ตามมองผมดุๆ ผมงงนิดๆ

“เด็กไหนครับ?”

“ไอ้ที่อยู่ที่ร้านเมื่อกี้มันเป็นใคร?” ไอ้พี่ลันเค้นถามเสียงดุจนผมสะดุ้ง

“อ๋อ น้องของครีมน่ะครับ” ผมตอบเมื่อหน้ากวนตีนของไอ้เด็กนั่นลอยเด่นขึ้นมาในมโนสำนึก

“สนิทกับมันเหรอ?”

“สนิทที่ไหนล่ะครับเพิ่งเจอกันก่อนหน้าพี่เข้ามาแป๊บเดียวเอง  หมอนั่นกวนประสาทเป็นบ้า” ผมบ่นก่อนจะนั่งถ่างขาเอาศอกค้ำที่ต้นขาอย่างมาดแมนเหมือนที่เคยทำปกติ

“สูง...นั่งดีๆ” ไอ้พี่ลันหรี่ตามองหน้าผมก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองที่หน้าขา  ผมรีบนั่งหุบทันทีที่พี่มันมองผมดุๆ

“ทำไม? หื่นเหรอครับ?” ผมแกล้งพูดกวนตีน  ใครจะมาหื่นกับขาผู้ชายได้ลงล่ะครับ ฮ่าๆๆ

“เออ” ไอ้พี่ลันเบนสายตาหลบก่อนจะพยักหน้า  ไอ้ผมที่หัวเราะขำขันตอนแรกหุบปากก่อนจะเบือนหน้าหนีบ้าง  อ่า...ร้อนหน้าวุ้ย!

ผมกับไอ้พี่ลันนั่งเงียบกันไปสักพักก่อนต่างคนต่างหันหน้าเข้าหากันโดยที่หน้าของเราก็เลื่อนเข้าหากันเรื่อยๆ จนลมหายใจปะทะกันอย่างเลี่ยงไม่ได้  ผมหลับตาก่อนจะเอียงหน้าเพื่อให้ลงล็อค  มือเย็นเฉียบของพี่ลันประคองหน้าผมไว้ก่อนจะ...

ปิ๊งป่อง!!

เหี้ ย!! ใครมาเอาตอนนี้วะ!!  ผมกับไอ้พี่ลันผละออกจากกันก่อนที่พี่ลันจะเดินไปส่องดูตาแมวอย่างหัวเสีย

“เหี้ ยละ! ไอ้ไทไอ้ขลุ่ยมา!!” ไอ้พี่ลันหันมามองผมอย่างตกใจ

O_o!!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอ้า ค้างล่ะสิค้างงงงงงงง ฮ่าๆๆๆๆ
มาอัพต้อนรับปีใหม่จ้า  ช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งๆ นิดหน่อยเพราะต้องอ่านหนังสือสอบ  ทั้งสอบกลางภาคทั้ง 7 วิชาสามัญ
อาจจะไม่ได้มาอัพสักหนึ่งสัปดาห์หรือมากกว่านั้นหรือไม่อาจจะมาอัพบ้างนิดหน่อย
เพราะงั้นเม้นให้กำลังใจเค้านิดนึงนะตัวเอง  แต่ถ้าใครขี้เกียจก็ไม่เป็นไรเตอร์มิซีเครียด ฮ่าๆๆ

ตอนแรกไรต์แต่งตอนนี้ให้เป็น nc แล้วนะแต่ไรต์แก้เพราะกลัวรีดเบื่อ  nc ก๊ากกกกก
ปล. เจอคำผิดบอกจ้า

ถึงคุณnaminie  ไรเตอร์ส่ง nc ให้คุณสองรอบแล้วนะ  ไม่เจอเลยเหรอ?  มันเป็นลิ้งค์อ่ะ  ถ้าหาใน Inbox ไม่เจอลองหาใน Junk box ดูนะคะ

 

สุดท้ายนี้...สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าขอรับกระผม!!! ขอให้ทุกคนมีความสุขในทุกๆ ด้าน ไม่ว่าจะการงาน เรียน ครอบครัว คนรักนะเจ้าคะ!!  
Love you all!!!!

 

Rasp berry