คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Fic Reborn:D18:Love me! Part5
“เป็นอะไร...เป็นอะไรไป?” ฮิบาริถามพลางเอามืออังหน้าผากสำรวจว่าไข้ลดบ้างมั้ยแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไข้ไม่ลดเลย
“เคียวยะ...” ดีโน่ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
“ชั้นอยู่นี่” ฮิบาริบีบมือดีโน่เบาๆ
“นาย...ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เมื่อกี้ชั้นฝัน...ฝันว่านายถูกทำร้าย เคียวยะ...” ดีโน่ลุกขึ้นมากอดฮิบาริโดยไม่คำนึงถึงสังขารของตัวเอง
“ชั้นไม่เป็นไร” ฮิบาริที่ตกใจในตอนแรกที่ถูกกอด ตอบเบาๆ
“ดีจังเลยที่นายไม่เป็นไร” ดีโน่พูดเสียงแผ่วเบาแล้วจึงค่อยๆ ล้มลงนอนเหมือนเดิม
“นาย...มาช่วยชั้นไว้ทำไม?” ฮิบาริตัดสินใจถามออกไป
“หืม?” ดีโน่นอนหลับตาถาม
“ถ้าง่วงก็นอนเถอะ” ฮิบาริบอกเพราะไม่อยากรบกวนคนป่วย
“ไม่หรอก ไม่ได้ง่วง บอกมาสิว่าชั้นช่วยเรื่องอะไร” ดีโน่ยิ้มนิดๆ
“ที่จริง...หัวของชั้นควรจะแตก” ฮิบาริเบือนหน้าไปทางอื่นไม่อยากมองดีโน่เพราะเค้าไม่อยากเห็นรอยยิ้มเหนื่อยๆ ของเจ้าม้าพยศ
“ฮะๆ เรื่องนี้เองเหรอ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเพราะเคียวยะก็ช่วยชั้นไว้แล้วนี่ ชั้นไม่ตายหรอก” ดีโน่หัวเราะ
“แกมันโง่” ฮิบาริด่า
“ขอโทษที่ชั้นโง่นะ แต่เพราะชั้นโง่นี่แหละเคียวยะถึงปลอดภัย ดีจัง” ดีโน่ฉีกยิ้มกว้าง
“ไข้ลดลงบ้างมั้ย?” ฮิบาริเฉไฉถามออกไปเรื่องอื่น
“ก็ดีขึ้นเยอะเลยล่ะ ขอบใจนะ...เคียวยะ” ดีโน่พูดเสียงแผ่วแล้วบีบมือฮิบาริเบาๆ ฮิบาริเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจับมือกับดีโน่จึงรีบสลัดออก
“เคียวยะไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย อ้อ ไปนอนไกลๆ ล่ะ...เดี๋ยวนายจะติดหวัดจากชั้น” ดีโน่พูด ซักพักก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป
ฮิบารินั่งมองสีหน้าตอนหลับที่ทรมานของดีโน่แล้วก็ตัดสินใจไม่ไปนอนห่างๆ แต่กลับเข้าไปนอนกอดเจ้าคนร่างหนาเพื่อให้ความอบอุ่นแทน
รุ่งเช้า
“เคียวยะๆ อุย...ตัวร้อนจี๋เลย” เจ้าหนุ่มผมทองปลุกฮิบาริที่นอนกอดเค้าอยู่ แม้จะดีใจแต่ก็หนักใจเพราะเคียวยะติดหวัดไปซะแล้ว และที่แปลกก็คือ...ดีโน่กลับหายไข้เป็นปลิดทิ้งแม้จะยังปวดหนึบๆ ที่แผลบนหัวก็ตาม
“เคียวยะ...ขอโทษนะ” ดีโน่ทำหน้าสำนึกผิดพลางถอดเสื้อโค้ทไปห่มให้ฮิบาริและถอดเสื้อยืดของตัวเองไปชุบน้ำมาเช็ดตัวให้
“อือ...” ฮิบารินอนพลิกตัวและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
“เคียวยะ...” ดีโน่ยิ้มแฉ่งต้อนรับคนเพิ่งตื่น
“แค่กๆ ชั้น...ชั้นเป็นอะไร?” ฮิบาริไอค่อกแค่กเพราะพิษไข้
“เคียวยะไม่สบาย ขอโทษนะเพราะเมื่อคืนชั้นนอนกอดเคียวยะแท้ๆ” ดีโน่พูดแม้จะไม่รู้ว่าไปกอดกันตอนไหนก็ตามที
“ไม่เป็นไร แล้วแก...หายดีแล้วเหรอ?” ฮิบาริพยุงตัวเองขึ้นนั่งพิงต้นไม้
“หายดีแล้วล่ะ เคียวยะล่ะ...ตัวร้อนมากเลยนะ” ดีโน่เอามือไปอังหน้าผากของฮิบาริไว้
“ช่างชั้นเถอะน่า รีบหาวิธีทำให้คนมาช่วยเถอะ” ฮิบาริบอก
“ชั้นลองไปเดินดูรอบๆ บริเวณนี้ดูแล้วนะ แต่โทรศัทพ์ที่เราทำตกไว้หายไปเลย แต่ไม่เป็นไรเพราะชั้นเตรียมเชื้อเพลิงเพื่อจุดควันไฟให้สัญญาณแล้วล่ะ แต่มันอยู่ทางโน้น” ดีโน่ชี้ไปทางตรงข้ามกับแม่น้ำ
“งั้นเราไปกันเถอะ” ฮิบาริพูดแล้วฝืนยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องทรุดเพราะพิษไข้แต่ก็ยังดีที่ดีโน่มาประคองไว้ทัน
“ฮึบ ไปอย่างนี้ดีกว่านะ” ดีโน่ช้อนตัวฮิบาริขึ้น
“ปล่อยนะ ชั้นเดินเองได้หรอกน่า” ฮิบาริทำตาขวางใส่แต่ไม่มีแรงที่จะดิ้นให้หลุด
“แรงจะกระดิกนิ้วยังไม่มีเลย ให้ชั้นอุ้มเถอะ” ดีโน่ยิ้มแล้วออกเดินไปทางที่เค้าหาเชื้อเพลิงไว้
“แกปล่อยชั้นลงได้แล้ว ม้าพยศ” เมื่อมาถึงที่ฮิบาริก็บอกดีโน่เพราะเจ้าหนุ่มร่างสูงไม่ยอมปล่อยฮิบาริซักที
“ชั้นกลัวเคียวยะหนาวก็เลยไม่อยากปล่อย” ดีโน่กระชับอ้อมยิ่งขึ้นไปอีก
“แกควรจะบอกตัวเองซะมากกว่า” ฮิบาริพูดพลางเบือนหน้าหนีจากแผงอกกว้าง เพราะตอนนี้ดีโน่ไม่ได้ใส่เสื้อ
“งั้นเคียวยะก็ให้ความอบอุ่นกับชั้นสิ เพราะเสื้อชั้นก็ถอดให้เคียวยะหมดแล้วนี่” ดีโน่ยิ้มทะเล้น
“งั้นเอาเสื้อแกคืนไปเลย” ฮิบาริทำท่าจะถอดเสื้อโค้ทที่เค้าห่มออกไปคืนให้เจ้าของเสื้อ
“แหมๆ ชั้นล้อเล่นหรอกน่า” ดีโน่ยิ้มแล้ววางฮิบาริลงนั่งบนโคนต้นไม้ต้นใหญ่ก่อนตัวเองจะลุกขึ้นไปจุดไฟ
“แกทำอะไรน่ะ?” ฮิบาริถามเพราะดีโน่นั่งขูดไม้แทนที่จะจุดไป
“ไฟแช็คหายน่ะ การขูดไม้แบบนี้เป็นวิธีจุดไฟแบบโบราณน่ะ” ดีโน่พูดพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อแล้วคราบสีดำก็ติดหน้สเค้าเป็นทางตามรอยปาดเหงื่อเมื่อกี้
“...” ฮิบาริจ้องหน้าดีโน่จนเจ้าตัวเขิน
“จ้องแบบนี้ชั้นก็เขินเป็นนะ” ดีโน่ยกมือขึ้นปาดเหงื่ออีกครั้งจนคราวนี้หน้าดำกว่าเดิม
“เขินบ้าบออะไร ชั้นจ้องรอยดำบนหน้าแกต่างหาก” ฮิบาริชี้ไปที่รอยดำบนหน้าดีโน่
“อ่ะเฮ้ย” ดีโน่ตกใจรับเช็ดหน้าพัลวันจนหน้าดำไปทั้งหน้าเพราะชายหนุ่มเช็ดมั่ว
“จุดไฟให้มันติดก่อนแล้วมานี่ จะเช็ดให้”
“จริงเหรอเคียวยะ!!” คำพูดของฮิบาริทำให้ดีโน่ดีใจกระตือรือร้นจนจุดไฟติดอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ” ดีโน่ยื่นหน้าให้ฮิบาริเช็ดให้
มือบางๆ ค่อยๆ จรดลงบนหน้าหล่อคมคายแล้วกดเช็ดเบาๆ ที่ใบหน้านั้น ดีโน่จ้องหน้าฮิบาริในระยะประชิดด้วยสายตาหวานเยิ้มจนฮิบาริต้องขมวดคิ้ว
“หยุดทำไมอ่ะ เช็ดเสร็จแล้วเหรอเคียวยะ?” ดีโน่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮิบาริมากกว่าเดิม แม้จะอยากดันออกแต่ตอนนี้แรงของหนุ่มร่างบางหดหายไปจนใบหน้าหล่อคมคายนั้นจรดติดกับใบหน้าของเค้าซะแล้ว
“ร้อนจัง ชั้นจะช่วยให้เคียวยะหายไข้เร็วๆ นะ” ดีโน่พูดเสียงเบาแล้วเอียงหน้าจูบฮิบาริและกอดร่างบางแนบแน่น
ลิ้นเล็กๆ ที่ตอนแรกปิดกั้นแต่พอนานเข้าก็รับรสจูบที่คนร่างสูงมอบให้ ลิ้นทั้งสองกวัดเกี่ยวกันเพื่อมอบความหวานให้กันและกันอยู่เนิ่นนานและต้องผละออกเมื่อเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น
“กลางป่ากลางเขาเลยนะครับบอส” เสียงนั่นคือเสียงของโรมาริโอ้นั่นเองนอกจากนั้นยังมีเสียงแซวอีกมากมายจากลูกน้องฝูงใหญ่ของดีโน่
“อะ...เอ่อ...เอ่อ...กว่าจะตามมาได้นะโรมาริโอ้” ดีโน่ต่อว่ากลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง
“พวกผมตามหาพวกบอสกันให้ควักแต่เพราะเจอควันสัญญาณนี่แหละครับถึงตามมาถูก พวกเราเป็นห่วงแทบแย่นะครับเนี่ย” โรมาริโอ้พูด
“เอาเถอะๆ นำทางกลับสิ” ดีโน่บอกแล้วอุ้มฮิบาริขึ้น
“คุณเคียวยะไม่สบายส่วนบอสก็บาดเจ็บ เพราะงั้นให้พวกผมอุ้มคุณเคียวยะก็ได้นะครับ” พวกลูกน้องส่งเสียงแซวพลางเป่าปากวี้ดวี้ว
“ไม่ต้องเลย ลูกศิษย์ของชั้นชั้นดูแลเองได้” ดีโน่พูดพลางก้มลงไปมองคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ทำตาขวางเหมือนอยากจะฆ่าคนจนรอยยิ้มเมื่อกี้ต้องเจื่อนไป
“บอสนะบอส ฮร่าๆๆๆๆ” พวกลูกน้องหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งเมื่อเห็นใบหน้าเจื่อนๆ ของบอสตัวเอง
“มุกนี้มันไม่ขำนะเฟ้ย” ดีโน่พูดเบาๆ
ความคิดเห็น