คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Fic Reborn:D18:Love me! Part1
“ทำไม หรือแกจะไม่ช่วย??” เด็กน้อยสวมสูตรนั่งไขว่ห้างถาม
“ใครจะขัดได้ล่ะ? แล้วใครล่ะที่จะให้ชั้นช่วยฝึก?” แม้จะไม่พอใจอยู่เล็กน้อยแต่ดีโน่ก็ยอมรับปากว่าจะช่วยรีบอร์น
“ฮิบาริ เคียวยะ”
“เคียวยะ ...ฮิบาริ?” ดีโน่เอียงคองุนงง
“ใช่ เป็นจอมพยศเลยล่ะ เอาให้อยู่ล่ะ” รีบอร์นพูด
“งั้นเหรอ? คนพยศก็ต้องคู่กะคนที่พยศเหมือนกันล่ะสิเพราะงั้นนายก็เลยอยากให้ชั้นฝีกเคียวยะให้ใช่มั้ยล่ะ?” ดีโน่เริ่มยิ้มเพราะคิดว่ามันคงจะสนุกไม่น้อย
“คงงั้น พรุ่งนี้นายก็ลองไปดูหมอนั่นสิ เป็นกรรมการคุมกฎของโรงเรียนนามิโมริ เด่นพอตัวเลยล่ะ” รีบอร์นบอกก่อนจะเดินออกจากห้องของดีโน่ไป
“ฮิบาริ เคียวยะสินะ” ดีโน่พึมพำก่อนจะเดินลงไปทานข้าวร่วมกับพวกสึนะ
ชายหนุ่มผมทองเดินเข้ามาในโรงเรียนทำให้เค้าเด่นขึ้นมาทันที ไม่ว่าจะเป็นผมสีทองที่ต้องแดดแล้วเปล่งประกาย ร่างสูงโดดเด่น หน้าตาหล่อเหลา และท่าทางสง่าผ่าเผยสมกับเป็นบอสทำให้เค้าตกเป็นเป้าสายตาของนักเรียนทั้งหลายเลยทีเดียว
สายตาคู่หนึ่งจับจ้องดีโน่อยู่มุมสูงของตึกเรียนอย่างเย็นชา ทันใดนั้นสายตาของดีโน่ก็เบนมาสบด้วยพอดี
อ่ะ...โดดเด่นชะมัดเลย หน้าตาสวยๆ นั่นดูหยิ่งเป็นบ้า
ดีโน่เงยหน้าประสานสายตากับฮิบาริไม่หยุดเหมือนกับต้องมนต์จนฮิบาริต้องละสายตาไปเอง
“เจอรึยัง ดีโน่?” รีบอร์นโผล่ออกมาถามจากที่ไหนก็ไม่รู้
“ไม่รู้สิ ชั้นไม่แน่ใจว่าใช่เคียวยะรึเปล่า?” ดีโน่ละสายตาจากตึกนั้นแล้วหันมาหารีบอร์น
“ถ้าอยากมั่นใจล่ะก็ไปหาเค้าที่ห้องกรรมการนักเรียนสิ” รีบอร์นพูดแล้วห็ผลุบเข้าไปในห้องปฏิบัติการลับของเค้าที่สร้างไปทั่วโรงเรียน
ดีโน่เข้ามานั่งรอฮิบาริในห้องกรรมการคุมกฎพร้อมๆ กับลูกน้องได้ซักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออก
“ไง นายใช่มั้ยที่ชื่อเคียวยะน่ะ” ดีโน่พูดออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้มองคนที่เปิดประตูเข้ามาเลยด้วยซ้ำ
“ใช่ นายเป็นใคร?” ฮิบาริถามเสียงเย็น
“ชั้น...ดะ...ดีโน่” ดีโน่หันไปแล้วต้องพูดติดอ่างทันที
“นายมีธุระอะไร?” ฮิบาริถามอย่างเย็นชา
“ชั้น...จะมาเป็นครูฝึกให้นาย” ดีโน่บอก
“ฮึ ละเมออยู่รึเปล่า?”
“ก็ไม่นี่”
“งั้นชั้นจะซัดนายให้หมอบ”
“ลูกผู้ชายเค้าต้องคุยกันด้วยกำลังล่ะสินะ” ดีโน่แสยะยิ้มก่อนจะลุกตามฮิบาริไปที่ดาดฟ้าโดยมีโรมาริโอ้ลูกน้องคนสนิทตามไปด้วย
“แฮ่กๆ” ทั้งคู่นอนแผ่หราอยู่บนพื้นดาดฟ้าอันหยาบกระด้างหลังจากประลองฝีมือกันจนสะบักสะบอมถึงมืดค่ำ
ดวงตาทั้งสองคู่จับจ้องอยู่บนท้องฟ้าสีดำที่มีดวงดาวนับล้านแข่งกันส่องแสงสว่างไสวจนแทบกลบผืนฟ้าที่ดำที่ดูหมองหม่น
“ดาวที่ญี่ปุ่นนี่สวยจังนะ” ดีโน่เปรยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน
“ฮึ” เสียงฮึดังออกมาจากคนร่างเล็ก
“นายนี่อึดใช่เล่นเลยนะเคียวยะ” ดีโน่ละสายตาจากท้องฟ้าแล้วหันมาจับจ้องคนร่างบาง
“อย่ามาเรียกชั้นว่าเคียวยะห้วนๆ นะ” ฮิบาริส่งเสียงไม่พอใจ
“ฮะๆ ดื้อจริงๆ” ดีโน่พลิกตัวนอนตะแคงแล้วจ้องหน้าฮิบาริ
“จ้องทำไม?” ฮิบาริหันมามองดีโน่อย่างไม่พอใจ
“นาย...สวย” ดีโน่ยิ้ม
“นายอยากตายใช่มั้ย!?!” ฮิบาริถลึงตาใส่ดีโน่
“ฮะๆ นายทำให้ชั้นหวั่นไหวซะแล้ว เคียวยะ” ดีโน่บีบตาหวานจนฮิบาริต้องเบือนหน้าหนี
“วันนี้พอแค่นี้ละกันนะ พรุ่งนี้ชั้นจะมาหาอีกครั้ง” ด้วยความรวดเร็ว ดีโน่พุ่งไปจูบหน้าผากฮิบาริก่อนจะรีบวิ่งลงจากดาดฟ้าพร้อมกับโรมาริโอ้ ทิ้งร่างบางเบิกตาโพลงอย่างอึ้งๆพร้อมกับหน้าที่เริ่มขึ้นสี
“อรุณสวัสดิ์เคียวย้า” ดีโน่วิ่งเข้ามาในโรงเรียนแล้วกระโดดตะครุบตัวฮิบาริไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งจับดีโน่ทุ่มลงไปกับพื้น
“อะ...โอ๊ยยยยย” ดีโน่ครวญคราง
“ลูกน้องไม่อยู่ล่ะสิถึงรับการโจมตีของชั้นไม่ได้ ฮึ” ฮิบาริมองดีโน่อย่างสมเพช ตอนที่เค้าสู้กันอยู่นั้น...มีช่วงหนึ่งที่โรมาริโอ้ออกไปหาอะไรมาให้กิน ตอนนั้นดีโน่ซุ่มซ่ามมากจนฮิบาริรู้ความจริงเกี่ยวกับดีโน่ทั้งหมด
“เคียวยะใจร้ายจังนะ” ดีโน่ลุกขึ้นมาแล้วกอดฮิบาริก่อนจะโดนมาอีกรอบซ้ำด้วยการกระทืบ
“อ่อก~” ดีโน่แทบกระอักกระทั่งลูกน้องมาถึง ดีโน่จึงลากฮิบาริขึ้นไปบนดาดฟ้า
ความคิดเห็น