คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Fic Reborn:Idiot! But I love you my bull.จะยังไงก็รักนายไอ้วัวโง่(ของชั้น) Part4
“อ้าวรีบอร์น นายมาทำอะไรที่นี่?” ดีโน่ที่เดินสวนมาถามขึ้นอย่างแปลกใจ
“ไม่รู้ ว่าแต่แกเถอะ...เดินมาแบบไม่มีลูกน้องแบบนี้ไม่กลัวโดนรถชนตายรึไง?”
“ก็ชั้นแอบหนีพวกนั้นมานี่นา ใช่มั้ยเคียวยะ?” ดีโน่หันไปถามร่างเล็กที่เดินตามหลังมาจนรีบอร์นไม่ทันมองเห็น ตกลงฮิบาริตัวเล็กหรือเจ้าดีโน่มันสูงเวอร์กันแน่นะ
“แกแอบหนีมาคนเดียวต่างหาก ไอ้ม้างี่เง่า” ฮิบาริแขวะคนร่างสูงแต่มือที่กุมกันไว้แน่นเป็นหลักฐานชั้นดีว่าสิ่งที่ดีโน่พูดมาเป็นความจริง
“งั้นเชิญพวกแกไปสวีวี่วีกันต่อเถอะ” รีบอร์นพูดแล้วเดินจากมาโดยมีจุดหมายคือบ้านของสึนะ
รีบอร์นล้มตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่มก่อนจะคิดถึงเรื่องที่ทำให้เค้าหงุดหงิดทั้งวัน และพอคิดไปหน้าของเจ้าตัวต้นเหตุก็ลอยมาในความคิดจนทำให้รีบอร์นนอนไม่หลับ รู้ตัวอีกทีเค้าก็ลงมายืนรอเจ้าวัวบ้าที่หน้าบ้านซะแล้ว
รอไปได้ซักพักเจ้าวัวบ้าก็ยังไม่กลับจนรีบอร์นหงุดหงิดและเดินไปตามแรมโบ้ถึงร้านเหล้า แต่พอมาที่ร้านเหล้ากลับไม่เจออีกจึงเดินไปที่บ้านของเรียวเฮ
“เอ๋? โคโรเนโลกลับมาแล้วก็จริงนะแต่ไม่เห็นเจ้าหนุ่มวัวนั่นเลยนา” เรียวเฮบอก เมื่อได้ยินดังนั้นรีบอร์นก็เดินกลับไปที่บ้านสึนะเหมือนเดิม
ไฟในห้องข้างล่างสว่างโร่เผยให้เห็นร่างที่ตกอยู่ในห้วงแห่งการหลับใหลของแรมโบ้ รีบอร์นที่ตอนแรกอยากจะวีนใส่แต่พอเห็นหน้าตอนหลับที่สุดแสนจะไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มแล้วอารมณ์จึงเย็นลง
“แกนี่ชอบทำให้ชั้นหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลยนะไอ้วัวโง่” รีบอร์นพูดเบาๆ พลางปัดปอยผมที่ตกมาปิดใบหน้าหล่อเหลาของแรมโบ้ออก
รอยยิ้มอ่อนโยนเผยให้เห็นบนริมฝีปากที่มักจะชอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เสมอๆ แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องรีบหุบเมื่อเจ้าวัวบ้าขยับตัวเพื่อที่จะให้ตัวเองนอนสบายยิ่งขึ้น
รีบอร์นถอนหายใจที่เจ้าวัวบ้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเค้าเมื่อกี้อย่างโล่งอกก่อนจะตัดสินใจอุ้มเจ้าวัวบ้าขึ้นไปนอนข้างบน
แต่เพิ่งจะเก้าขึ้นบันไดได้ไม่เท่าไหร่ แรมโบ้ก็ปรือตาขึ้นมา รีบอร์นตกใจไม่อยากให้แรมโบ้เห็นว่าเค้าอุ้มอยู่ได้ปล่อยร่างนั้นลงจนกลิ้งตกลงไปตามขั้นบันไดและตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด รีบอร์นหน้าเสียนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาแรมโบ้
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย??” แรมโบ้กุมศีรษะน้ำตาเล็ด
“ฮึๆ คนโง่นี่มักจะเจ็บตัวเสมอๆ เลยนะ” รีบอร์นแสยะยิ้มอย่างสมเพชแรมโบ้แม้ในใจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ตามที
“เอ๊ะ รีบอร์น!!” แรมโบ้ถลึงตามองรีบอร์นอย่างเคืองๆ
“แกนี่มันโง่จริงๆ” รีบอร์นจิ้มหน้าผากแรมโบ้จนแรมโบ้หน้าหงายก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง
“เมื่อกี้ชั้นคงฝันว่าถูกรีบอร์นอุ้มล่ะมั้ง” แรมโบ้คิดเพราะพอจำได้ลางๆ ว่าถูกรีบอร์นอุ้ม
“แรมโบ้~ ตอนไหนแกจะลงมาหาชั้นซักทีล่ะเว้ยเฮ้ย~” โคโรเนโลตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าบ้านของสึนะจนรีบอร์นที่เพิ่งตื่นต้องออกมาประชันฝีปากกับโคโรเนโล
“แกจะมาทำอะไรนักหนาวะ” รีบอร์นบ่นอย่างหงุดหงิด
“ชั้นก็มารับเจ้าวัวบ้าไปเดตน่ะสิเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลทำหน้าหงุดหงิดไม่แพ้กันที่แรมโบ้ยังไม่ออกมาซักที
“แกนี่มันบ้าของแท้เลยว่ะ” รีบอร์นเอาคางพาดรั้วไว้
“จะยังไงก็ช่างเหอะน่า เอ้อ นี่...ว่าแต่แกเถอะรีบอร์น...แกยังไม่ได้แตะต้องตัวเจ้าวัวนั่นใช่มั้ย??” โคโรเนโลกระโดดขึ้นไปนั่งบนกำแพงแล้วกระซิบถามรีบอร์นที่กำลังจะหลับคารั้ว
“...” รีบอร์นเอียงหน้ามองโคโรเนโรเคืองๆ
“เฮ้ย...บอกมาดิเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลเร่งรัด
“อย่างแกน่ะไม่มีทางจีบเจ้านั่นติดหรอกน่า” รีบอร์นเฉไปทางอื่น
“ทำไมล่ะเว้ยเฮ้ย ชั้นกับแรมโบ้ออกจะสวีตกันทุกวัน”
“ฮึ” รีบอร์นพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“แกนี่มันกวนโอ๊ยจริงๆ เลยเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลละสายตาจากรีบอร์นแล้วจับจ้องไปที่แรมโบ้ที่กำลังเดินออกมา
“กว่าจะออกมาได้นะเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลกระโดดลงจากกำแพงมาทางฝั่งบ้านสึนะแล้วเดินไปกอดคอแรมโบ้
“ทำไมต้องมาเกาะผมทุกทีด้วยล่ะครับเนี่ย?” แรมโบ้ทำหน้าบู้โดยที่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นรีบอร์นที่ยืนเอาคางพาดรั้วอยู่
“ก็ชั้นอยากอยู่ใกล้ๆ แกนี่หว่า บอกไปแล้วนี่” โคโรเนโลยีหัวแรมโบ้
“โอ๊ย ผมเจ็บนะครับ” แรมโบ้ปัดมือโคโรเนโลออกก่อนทั้งคู่จะหัวเราะออกมา
“ทำอะไรให้มันเห็นหัวชั้นหน่อยสิวะ” รีบอร์นเลิกเอาคางพาดรั้วแล้วหันมายืนพิงรั้วแทนพูดขึ้นอย่างจิกกัด
“อ้าว...นายก็อยู่หรอกเหรอ?” แรมโบ้เพิ่งสังเกตเห็นจึงทักขึ้น
“ชิ” รีบอร์นทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แรมโบ้กับโคโรเนโลเลยเดินออกไปด้วยกัน
“ทำไมคุณถึงชอบไปหาผมที่บ้านบ่อยๆ ล่ะครับ” แรมโบ้ถามขณะที่เดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะกับโคโรเนโลอยู่
“ก็เพราะชั้นชอบแกน่ะสิ ลืมหมอนั่นไปซะเถอะน่า” โคโรเนโลยังคงเดินกอดคอแรมโบ้แบบไม่ยอมปล่อย
“ผมหนักนะครับเนี่ย” แรมโบ้เองก็บ่นไม่รู้กี่รอบแต่ก็มีค่าเท่าเดิม
“เจ้านั่นน่ะทั้งโหดร้ายทารุณ อีกทั้งยังไม่เคยจริงจังกับใครด้วยนะ แกน่ะมันโง่สมกับที่เค้าว่าแล้วยังจะไปหวังกับหมอนั่นอยู่” โคโรเนโลยื่นหน้าเข้าใกล้แรมโบ้จนเกือบชิดกัน
“มันก็ช่วยไม่ได้นะครับ” แรมโบ้ยักไหล่
“แรมโบ้ ไอ้วัวโง่” โคโรเนโลพูดแล้วออกวิ่งนำทันทีเพื่อให้แรมโบ้วิ่งไล่
“คุณว่าใครโง่ ผมไม่ได้โง่นะครับ!” แรมโบ้วิ่งไล่ตีโคโรเนโล แต่พอจะถึงตัวทีไรโคโรเนโลมักจะวิ่งนำขึ้นไปได้อีกครั้งเสมอ จนพากันเหนื่อย
“คุณนั่นแหละพาผมทำอะไรยังกะเด็กๆ” แรมโบ้บ่นไปหอบไป
“ฮร่าๆ แต่ก็สนุกดีนะ นี่เราเหลือเวลาในช่วงผู้ใหญ่อีกกี่วันกันนะ” โคโรเนโลรำพึงพลางยื่นน้ำให้แรมโบ้
“อีกนานเลยล่ะครับ” แรมโบ้รับน้ำมาก่อนจะดื่มอย่างกระหาย
“โฮ่ ขวดนั้นชั้นกินไปแล้ว...เหมือนได้จูบทางอ้อมเลยนะเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลยิ้มกริ่มพลางมองแรมโบ้ด้วยสายตาเย้ายวนทำเอาไอ้วัวบ้าต้องก้มหน้าเพราะไม่กล้ามองหน้าเย้ายวนนั่นตรงๆ
“_///_” แรมโบ้ก้มหน้านิ่ง
“วัวก็เขินเป็นเหรอเนี่ย??” โคโรเนโลทำเสียงปะหลาดใจ
“ผะ ผมไม่ได้เขินนะครับ” แรมโบ้เงยหน้าที่เจือสีแดงขึ้นไปมองโคโรเนโลเล่นเอาคุณอัลโกบาเลโน่ยิ้มกริ่มเลย
“แกนี่มันน่าจับกดซะจริงๆ เลยนะ อีกไม่นาน...ถ้าชั้นทนไม่ไหวแกคงไม่รอด” โคโรเนโลยื่นหน้าเข้าไปใกล้เจ้าวัวจนเจ้าวัวต้องดันหน้าโคโรเนโลออกห่าง
“เฮอะๆ” โคโรเนโลยิ้มกริ่ม
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะครับคุณโคโรเนโล” แรมโบ้เบ้หน้า
“อย่าทำหน้าอย่างนั้น ถ้ายังไม่อยากโดนกิน” โคโรเนโลแตะคางแรมโบ้แล้วเชยขึ้นเบาๆ
“ถ้าคุณคิดจะทำอะไรผมล่ะก็ผมจะเล่นให้คุณไหม้เลยคอยดู” แรมโบ้พูดพลางทำให้มีกระแสไฟฟ้าแล่นเปรี๊ยะอยู่รอบฝ่ามือ
“เหอะๆ ไฟฟ้าแค่นั้นทำอะไรชั้นไม่ได้หรอกน่า ฮึๆ” โคโรเนโลยิ้ม
ความคิดเห็น