คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Fic Reborn:Idiot! But I love you my bull.จะยังไงก็รักนายไอ้วัวโง่(ของชั้น) Part 1
“แรมโบ้~ แรมโบ้อยู่ไหน” สึนะตะโกนดังลั่นบ้านเพื่อเรียกหาเจ้าวัวน้อยเจ้าปัญหาที่เพิ่งมาขโมยกินเค้กของเขา
“หาใครอยู่น่ะสึนะ” เสียงนุ่มทุ้มลึกของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น
เมื่อสึนะหันไปมองก็ต้องแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นเค้าคนนี้เลย แต่ก็ยังพอคุ้นๆ เพราะชายคนนี้ใส่สูทรและหมวกทรงสูงเหมือน...
รีบอร์น!!
และสึนะก็ยิ่งมั่นใจว่าเจ้าของร่างตรงหน้าคือรีบอร์นเพราะเหลือบไปเห็นกิ่งก่าสีเขียวหรือเลออนเกาะอยู่บนหมวก
“ระ...รีบอร์น” สึนะครางออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะเพิ่งเคยเห็นรีบอร์นในร่างผู้ใหญ่ครั้งแรก
“ก็ใช่น่ะสิ” เสียงก็ไม่เล็กเหมือนเคย
“นายไม่ใช่เด็กจริงๆ น่ะเหรอ” สึนะยังทำตาโต
“ชิ” รีบอร์นทำเสียงจิจ๊ะอย่างรำคาญลูกศิษย์ของตัวเอง
“แสดงว่าบาซูกาทศวรรษแผลงฤทธิ์แล้วสินะ แล้วแรมโบ้ล่ะ?” สึนะถาม
“ชั้นจะไปรู้เรอะ เจ้าวัวน่ารำคาญนั่นจะไปตายไหนก็ไปสิ” รีบอร์นยักไหล่ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงของสึนะ
“จะว่าไป...โคโลเนโร่ไปกับนายก็น่าจะโดนบาซูกาด้วยเหมือนกันใช่มั้ย? อยากเห็นเจ้าเด็กโหดนั่นจัง” สึนะทำท่าตื่นเต้น
“ชิ ตั้งแต่โดนบาซูกา พวกชั้นก็กระจัดกระจายกันออกมาเลยไม่รู้ว่าใครอยู่ไหนบ้าง แถมบาซูกายังยืดเวลาการเปลี่ยนตัวจากห้านาทีเป็นห้าเดือน ชั้นอยากจะบ้าตาย” รีบอร์นบ่น
“ออกจะดีนี่นา นายไปช่วยชั้นตามหาแรมโบ้หน่อยสิ” สึนะขอร้องรีบอร์น
“ไม่ ชั้นไปอยากไปเจอไอ้บ้านั่นหรอกนะ เกลียดมันจะตายชัก” รีบอร์นยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“ชั้นไปกับมุคุโร่ก็ได้” สึนะพูดก่อนที่มุคุโร่จะปรากฏตัวออกมาทางหน้าต่าง
“พร้อมแล้วครับ อ้อ สวัสดีครับอัลโกบาเลโน่” มุคุโร่พูดกับสึนะก่อนจะหันไปทักทายรีบอร์นแล้วก็พากันออกไปหาแรมโบ้
“นัดกันมาแล้วจะมาชวนชั้นไปทำไมวะ” รีบอร์นนอนบ่นก่อนจะลุกแล้วเดินออกไปข้างนอก แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้อง เจ้าวัวเจ้าปัญหาก็ขึ้นมาพอดี
“รีบอร์น” แรมโบ้หนุ่มมองหน้ารีบอร์นแต่หากเจ้าตัวกลับทำเมินแรมโบ้จึงเลิกสนใจแล้วเข้าไปในห้องของสึนะ
“แรมโบ้ เร็วๆ สิเว้ยเฮ้ย” เสียงคุ้นหูรีบอร์นดังมาจากข้างล่าง
“เดี๋ยว เปลี่ยนกางเกงก่อน” แรมโบ้ตะโกนกลับ
เมื่อรีบอร์นมั่นใจว่าแรมโบ้กับโคโลเนโรจะออกไปด้วยกันเขาก็รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องสึนะทันที
“เห้ย!!” แรมโบ้ตกใจเพราะเค้ายังไม่ทันจะได้ใส่กางเกงตัวใหม่เลยด้วยซ้ำส่วนกางเกงตัวเก่าก็ถอดออกไปแล้ว
“จะออกไปกับเจ้านั่นเรอะ?” รีบอร์นถามเสียงเหยียดๆ
“ใช่ นายรีบออกไปเลยไปชั้นจะเปลี่ยกางเกง” แรมโบ้ที่ตอนนี้ถอดกางเกงแล้วและเหลือแต่ชายเสื้อเชิ้ตที่ค่อนข้างยาวปิดไว้ไล่รีบอร์น
“ก็เปลี่ยนไปสิ นายกับชั้นก็มีเท่าๆ กันนั่นแหละ” รีบอร์นแสยะยิ้มแล้วมองไปตรงหว่างขาของแรมโบ้
“ทุเรศชะมัดเลยว่ะ” แรมโบ้เอามือปิดจุดที่รีบอร์นมองไว้แล้วออกไปเปลี่ยนกางเกงที่ห้องอื่นโดยทิ้งกางเกงตัวเดิมไว้ที่ห้องสึนะ
เมื่อแรมโบ้ออกไปแล้วรีบอร์นก็สังเกตเห็นคราบขาวๆ ที่กางเกงตัวเก่าของแรมโบ้
“ชิ แกนั่นแหละที่ทุเรศไอ้วัวบ้า แม้กระทั่งกับผู้ชายก็ยังกล้า” รีบอร์นเตะกางเกงแรมโบ้ออกไปห่างๆ อย่างหัวเสีย
รีบอร์นกำลังหัวเสียก็เลยออกไปนั่งดริ๊งค์ที่บาร์หรูแห่งหนึ่งแต่ก็ดันไปเจอกับโคโลเนโรเข้า
“อะไรกัน แกก็มาเหรอรีบอร์น” โคโลเนโรทักรีบอร์นที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ก่อนจะไปนั่งข้างๆ
“ก็เห็นนี่” รีบอร์นตอบห้วนๆ แล้วกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก
“แรมโบ้ไปเข้าห้องน้ำน่ะเว้ยเฮ้ย”
“บอกทำไมวะ” รีบอร์นยักไหล่อย่างไม่แคร์
“เปล๊า จะว่าไป...เจ้าวัวนั่นก็น่ารักดีว่ะ ภายนอกดูเป็นเก๊กๆ เท่ๆ แต่ที่จริงนี่ก็มีมุมที่ทำให้หลงใหลได้เนอะ แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ” โคโลเนโรกระดกเหล้าบ้าง
“ชิ น่าหมั่นไส้” รีบอร์นเบะปาก
“ชั้นอิจฉาแกชะมัดที่ได้อยู่บ้านกับหมอนั่น ฮึๆ”
“ชั้นไม่เห็นรู้สึกดีใจเลยว่ะ ออกจะเอียนซะด้วยซ้ำ” รีบอร์นสั่งเหล้าเพิ่ม
“ฮะๆ แข่งกันดริ๊งค์มั้ยรีบอร์น เราไม่ได้มานั่งดริ๊งค์ด้วยกันมานานแล้วนะเว้ยเฮ้ย” โคโลเนโรท้าทาย
“ชั้นกลัวแกแพ้ว่ะ” รีบอร์นพูดเหยียดๆ
“ฮึๆ ชั้นอยากจะสัมผัสไอ้วัวนั่นชะมัดเลยว่ะ” โคโลเนโรเปลี่ยนเรื่อง
“รสนิยมแกเปลี่ยนตั้งแต่ตอนไหนวะ น่าขยะแขยงชะมัด”
“ไม่รู้สิ แต่พอเห็นหน้าเจ้าหมอนั่นตอนร้องไห้ชั้นก็คิดไปว่า’เจ้านี่มันน่าจับกดชะมัดเลยว่ะ’ซะแล้ว” โคโลเนโรพูดพลางนึกถึงตอนที่แรมโบ้ร้องไห้
“เจ้านั่นมันร้องไห้ได้น่าเกลียดจะตาย”
“ไม่ใช่ตอนเด็กนะเว้ยเฮ้ย เอาเป็นว่าถ้าชั้นคบกับหมอนั่นเมื่อไหร่ชั้นขอพาตัวเจ้านั่นไปอยู่กับชั้นก็แล้วกัน”
“...” พอได้ยินอย่างนั้นรีบอร์นก็เงียบแถมยังไม่ดื่มเหล้าต่ออีกต่างหาก
“ฮะๆ พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลยเว้ยเฮ้ย” โคโลเนโรพูดพลางมองไปทางที่แรมโบ้เดินมา รีบอร์นจึงมองไปบ้าง ทั้งคู่สบตากันนิดหน่อยก่อนจะเมินใส่กัน
“ชั้นว่าเราไปต่อที่อื่นกันดีมั้ย” แรมโบ้ถามโคโลเนโร
“นั่นสิ ไปที่ไหนดี”
“เดี๋ยวชั้นพาไปเอง นายแค่ตามมาก็พอ” แรมโบ้พูดแล้วจะจูงมือโคโลเนโรออกจะแต่รีบอร์นกลับกระชากตัวแรมโบ้ไว้แล้วบีบข้อมือแน่น
“รีบอร์น ชั้นเจ็บนะโว้ย!” แรมโบ้ร้องเสียงดัง
“กลับบ้าน!” รีบอร์นกระชากแรมโบ้จนมือของแรมโบ้หลุดออกจากมือของโคโลเนโร
“ชั้นไม่กลับ นายอยากกลับก็กลับไปเซ่” แรมโบ้พยายามสะบัดมือออกแต่ก็ไม่ออก
“แกนั่นแหละต้องกลับ สึนะตามหาอยู่รู้รึเปล่า” รีบอร์นหาข้ออ้างเพื่อพาแรมโบ้กลับ
“ชั้นเจอกับวองโกเลวัยหนุ่มแล้ว ปล่อยเลยๆ” แรมโบ้บอก
“ไม่...แกต้องกลับกับชั้น!” รีบอร์นเริ่มโวยวาย
“แกเมาแล้วนะเว้ยเฮ้ย รีบอร์น” โคโลเนโรเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปปราม
“แกไสหัวไปไกลๆ เลยไป๊” รีบอร์นหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์
“รีบอร์น นายกลับไปซะเถอะ” แรมโบ้ขมวดคิ้วก่อนจะสะบัดข้อมือแรงๆ จนหลุดออกมา
“แดงเป็นจ้ำเลยเว้ยเฮ้ย” โคโลเนโรจับข้อมือแรมโบ้ขึ้นมาดูก่อนที่ตัวแรมโบ้จะถูกรวบขึ้นไปพาดบนบ่าของรีบอร์น
__________________________________________________________________________________________
แว้กๆๆ
ข้าน้อยก็ชอบคู่นี้ อิ อิ
ความคิดเห็น