คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Bleach:My lovely boss 1 (Renji x Byakuya)
“เร็นจิ นั่นเจ้าจะไปไหนงั้นรึ?” เสียงเย็นๆ ของหัวหน้าหน่วยที่หก คุจิกิ เบียคุยะดังขึ้นด้านหลังของอาบาราอิ เร็นจิจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง
“คือ...คือข้า...ข้าจะไปโลกมนุษย์ ตะ...แต่ข้า...ข้ากำลังจะไปรายงานหัวหน้าพอดีเลยขอรับ แฮ่ๆ” รองหัวหน้าอาบาราอิยิ้มแห้งๆ เหมือนเด็กถูกจับได้ว่าทำความผิด
“เรื่องไร้สาระ เจ้าไม่จำเป็นต้องมารายงานข้า อยากไปไหนก็ไป” ท้ายเสียงดูเหมือนจะสะบัดเล็กน้อย
“หะ...หัวหน้าโกรธข้าเหรอขอรับ?” อาบาราอิรีบเดินตามหัวหน้าของตนไปทันที
“ทำไมข้าต้องโกรธเจ้างั้นเหรอ? เจ้ารีบไปซะสิ ถ้าข้าเปลี่ยนใจไม่ให้เจ้าไปแล้วเจ้าจะเสียใจนะเร็นจิ” เบียคุยะพูดนิ่งๆ ก่อนจะเดินจากไปจนลับสายตาของเร็นจิ
“หัวหน้า...” เร็นจิมองตามหัวหน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
ทั้งๆ ที่ข้ารักท่านมากมายขนาดนี้แต่ทำไมท่านมองไม่เห็นความรักของข้าเลย หัวหน้า...
“เร็นจิเจ้ามาได้ยังไง” เมื่อเร็นจิปรากฏตัวต่อหน้าลูเคียก็สะดุ้งตกใจและถามออกไปทันที
“ข้ามาหาเจ้า แล้วนี่อิจิโกะอยู่รึเปล่า” ถามพลางมองหาเจ้าของห้อง
“นั่งหัวโด่อยู่นี่แหละเฟ้ย” เสียงกวนๆ ของอิจิโกะดังขึ้นเร็นจิจึงหันไปทักทาย(หาเรื่อง)
“แกออกไปหน่อยดิ๊” เร็นจิโบกมือไล่อิจิโกะ
“เฮ้ยยยย ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะเฟ้ย แกนั่นแหละไสหัวไป” อิจิโกะทำหน้ายักษ์
“ข้ามีเรื่องจะคุยกับลูเคียตามลำพัง แกออกไปก่อนไป ชิ่วๆ”
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าฉันเป็นเจ้าของ...”
“อิจิโกะออกไปก่อน” ยังไม่ทันที่อิจิโกะจะว่าอะไรเร็นจิลูเคียก็หันไปไล่อิจิโกะออกไปเจ้าตัวก็เลยได้แต่เดินคอตกออกจากบ้านของตัวเองไปโดยมีคนอื่นไล่ออกมา
“เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้างั้นรึ?” เมื่อหมดตัวก่อกวนลูเคียก็ถามขึ้น
“ข้า...ข้าละอายใจเหลือเกินที่ต้องเอาเรื่องนี้มาพูดกับเจ้า” เร็นจิก้มหน้าลง
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ?”
“ข้า...ข้าชอบ...หัวหน้า” เร็นจิแทบจะมุดดินได้แล้ว
“หา!?!” ลูเลียตกใจจนตกจากตู้เก็บที่นอนที่เป็นที่นอนของเธอ
“ข้า...ข้ารู้ว่ามันผิดแต่...แต่ข้า...ข้าก็รักท่านหัวหน้าไปแล้ว ข้าละอายใจจริงๆ นะลูเคีย” เร็นจิยังคงก้มหน้าพูดต่อไปอย่างสมเพชตัวเอง
“ไม่เป็นไรเร็นจิ ข้าจะช่วยเจ้าเองก็แล้วกัน ท่านพี่น่ะเห็นอย่างนั้นแต่ท่านเป็นคนอ่อนโยนนะ” ลูเคียตบไหล่เร็นจิอย่างให้กำลังใจ
“อันนั้นข้ารู้ดี แต่ท่านหัวหน้าก็เย็นชากับข้าเหลือเกิน ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว”
“เผด็จศึกเลยสิ”
“บ้าเรอะ!! ถ้าทำอย่างนั้นนอกจากจะโดนโกรธแล้วข้ายังจะโดนฆ่าอีกน่ะสิ!!” เร็นจิเงยหน้าแดงๆ ขึ้นมาต่อว่าลูเคีย
“ฮ่าๆ นั่นสินะ หน้าเจ้าแดงเชียวล่ะเร็นจิ” ลูเคียหัวเราะคิกคัก
“ข้าไม่น่ามาปรึกษาเจ้าจริงๆ เลยลูเคีย” เร็นจิงอนกระฟัดกระเฟียดออกจากบ้านของอิจิโกะไป
“ข้ากลับมาแล้วขอรับหัวหน้า” เร็นจิไปรายงานตัวกับเบียคุยะหลังจากกลับมาจากโลกมนุษย์แล้ว
“อืม” เบียคุยะพยักหน้าขณะที่ทำงานเอกสารอยู่
“หัวหน้าขอรับ...ท่านงานเยอะขนาดนี้...ให้ข้าได้แบ่งเบาภาระท่านจะได้รึเปล่าขอรับ?” เร็นจิถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เจ้าไปพักผ่อนซะเถอะเพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?” เบียคุยะละสายตาจากงานแล้วมามองที่เร็นจิ
“ข้าอยากช่วยหัวหน้าได้บ้าง อยู่อย่างนี้ข้าเหมือนเป็นภาระ...”
“ไปพักผ่อนซะเถอะเร็นจิ เจ้าไม่ใช่ภาระหรอก” เบียคุยะยังยืนยันคำเดิม
“ขอรับ” แล้วเร็นจิก็เดินคอตกกลับห้องไป
ข้าจะต้องทำยังไงดีเนี่ย ข้ารักหัวหน้าเหลือเกินข้าอยากจะทำให้หัวหน้ามีความสุขข้าอยากจะ...เห็นรอยยิ้มของหัวหน้าซักครั้ง ข้าจะต้องทำยังไงถึงจะได้เห็นสิ่งเหล่านั้นนะ
“เร็นจิ! เร็นจิ!” เสียงเรียกของรองหัวหน้าหน่วยมัตสึโมโต้ดังขึ้นปลุกเร็นจิขึ้นจากห้วงการหลับใหล
“มีอะไรเกิดขึ้นรึไงกัน” เร็นจิถามเสียงงัวเงีย
“มีเรียวกะบุกมาในเซเลเท! เจ้ารีบไปที่ห้องประชุมเร็วเข้า มีประชุมหัวหน้าหน่วยกับรองหัวหน้าหน่วยน่ะสิ แว้กๆๆ ข้าสายแล้วววว” มัตสึโมโตะโวยวายยกใหญ่เล่นเอาเร็นจิสะดุ้งไปด้วยก่อนทั้งสองจะรีบวิ่งไปประชุม
“มาช้าเชียวนะเร็นจิ” คิระทักทายเสียงหยอกเย้า
“หุบปากไปเลย” เร็นจิหอบแฮ่กๆ แล้วหันไปมองปฏิกิริยาจากหัวหน้าของเค้าแต่ก็ได้รับมาแต่ความเย็นชาเท่านั้น เห็นอย่างนั้นมันเลยทำให้หัวใจเร็นจิห่อเหี่ยวยิ่งนัก
“เอ้า หัวหน้าคุจิกิ เบียคุยะเจ้ามีความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เรียวกะบุกมาหรือเปล่า?” หัวหน้าใหญ่หันไปถามเบียคุยะหลังจากทุกคนได้ถกเถียงกันเรื่องนี้แล้ว
“ข้าขออาสาให้หน่วยของข้าจัดการเรื่องนี้” เบียคุยะพูดเสียงเย็น
“มีใครคัดค้านมั้ย?”
“ข้าว่าหัวหน้าคุจิกิทำงานหนักแล้วให้ข้าจัดการเรื่องนี้เถอะ” ฮิสึกายะขัดขึ้นมา
“งั้นข้าก็ไม่ขัดข้องหรอกนะ” เบียคุยะตอบไป
“เลิกประชุม”
ตูมมมมม
เสียงระเบิดดังขึ้นทางทิศตะวันตกของเซเลเททำให้ยมทูตหลายๆ คนตื่นตัวและแบ่งกำลังกันไปจัดการกับคนที่นำความโกลาหลมาให้
“เร็นจินั่นเจ้าจะไปไหน?” เบียคุยะถามเมื่อเร็นจิทำท่าจะออกวิ่ง
“ข้าจะไปจัดการกับพวกนั้นน่ะสิขอรับ!” นั่นจิบอกเบียคุยะอย่างใจร้อน
“นั่นเป็นหน้าที่ของหน่วยฮิสึกายะ เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง” เบียคุยะกล่าวเสียงเย็น
“แต่...”
ตูมมมมม
ไม่ทันที่เร็นจิจะได้แย้งอะไรเสียงระเบิดก็ดังขึ้นใกล้ๆ พวกเค้าทั้งสอง
“หัวหน้า!!” เร็นจิตะโกนเมื่อแรงระเบิดทำให้เบียคุยะกับเค้ากระเด็นออกห่างจากกัน
“หนอย~ พวกแก๊~” เร็นจิโกรธปรี๊ดขึ้นหัวกระชากดาบฟันวิญญาณเตรียมไปปลิดชีวิตคนที่มาป่วน
“เร็นจิใจเย็นก่อน” คิระวิ่งมาดึงเร็นจิไว้
“ข้าเย็นไม่ได้! มันทำให้หัวเจ็บหน้าเจ็บตัว!” เร็นจิตะโกนทั้งๆ ที่เค้าก็ยังไม่เห็นเบียคุยะด้วยซ้ำ
“ท่านเป็นถึงหัวหน้านะเรื่องแค่นี้ไม่ระคายผิวของหัวหน้าเบียคุยะหรอก เจ้าปล่อยให้มัตสึโมโต้จัดการเหอะ” คิระดึงแขนเร็นจิไว้
“ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ! ไอ้บ้าคนไหนทำให้หัวหน้ารำคาญใจข้าจะกำจัดให้หมด!!” เร็นจิปลดบังไคทันทีที่พูดจบทำให้คิระปลิวออกมาเพราะต้านแรงไม่ไหว
“เร็นจิ หยุด!!” เสียงเย็นยะเยียบของเบียคุยะดังขึ้นทำให้เร็นจิชะงัก
เคร้ง!
ดาบฟันวิญญาณของเร็นจิหลุดจากมือก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้าไปสำรวจเบียคุยะว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า
“เจ้าทำอะไร...”
หมับ!
ไม่ทันที่เบียคุยะจะได้ถามอะไรเร็นจิก็กอดเบียคุยะแน่นจนพ่อหนุ่มเย็นชาเบิกตากว้างอย่างตกใจ คิระที่อยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้นก็ตกใจจนพูดไม่ออกไปเหมือนกัน ‘เจ้าเร็นจิช่างกล้า’ นี่เป็นสิ่งที่คิระคิด
“ดีจังเลยที่ท่านไม่เป็นอะไร” เร็นจิผละออกมาแล้วลูบใบหน้าสวยของเบียคุยะอย่างทะนุถนอม
“ข้า...ข้าก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่” เบียคุยะหน้าร้อนผ่าว
“ท่านเป็นอะไรขอรับหน้าแดงเชียว” เร็นจิตกใจรีบเอามืออังหน้าผากของเบียคุยะไว้
“ข้าไม่เป็นไร” เบียคุยะปัดมือเร็นจิออกก่อนจะก้มหน้าเดินหนีไป
“เร็นจิ...เจ้ารู้มั้ยว่าเจ้าทำอะไรลงไป!?!” คิระเดินเข้าไปหาเร็นจิอย่างอึ้งๆ
“ข้า...ทำอะไร?” เร็นจิเอียงคองงๆ
“เจ้ากอดหัวหน้าเบียคุยะน่ะสิ” คิระเตือนสติเร็นจิ พักหนึ่งเร็นจิก็เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเค้าทำอะไรลงไป
“ข้าตายแน่ๆ” เร็นจิทรุดลงอย่างหมดอาลัยตายอยากแต่ลึกๆ ในใจกลับดีใจไม่น้อยเพราะเมื่อกี้เค้าได้กอดเบียคุยะอย่างเต็มรัก
ข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้ารู้สึกตอนนี้มันผิดต่อเจ้ายิ่งนัก หลังจากที่เจ้าจากข้าไปข้าคิดว่าข้าคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วแต่ตอนนี้ข้ามีความรักอีกครั้ง เป็นความรักที่เหนือความคาดหมาย...ข้าไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เจ้าจะโกรธข้าเหมือนที่ข้าโกรธตัวข้าเองหรือเปล่า? แต่ข้าก็ไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้รักเค้าคนนั้นได้ ข้าขอโทษนะ...ฮิซานะ
ร่างสูงนั่งกล่าวขอโทษอยู่หน้าหลุมศพของอดีตคนรัก เค้าค่อยๆ วางช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ไว้เพราะวันนี้ก็เป็นวันครบรอบที่เค้าเสียคนรักไป
________________________________________________________________________________
บลีชๆๆๆ
ความคิดเห็น