คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Fic Reborn:D18:Love me! Part13
“ฮิบาริ” ยามาโมโตะเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่นั่งชันเข่าแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่
“มีอะไร?” ฮิบาริถามเสียงเย็นแต่สายตาก็ไม่ได้ละจากท้องฟ้าเลยแม้แต่น้อย
“นายจะหาว่าชั้นยุ่งก็ได้นะแต่ว่าชั้นอยากให้นายคุยกับคุณดีโน่ดีๆ” ยามาโมโตะพูด
“ชั้นก็คุยอย่างปกตินะ หรือหมอนั่นให้นายมาพูดอะไร?”
“เปล่าหรอก แค่ไม่เคยเห็นคุณดีโน่พูดแทงใจดำผู้หญิงอ่ะนะ”
“หืม?” ฮิบาริไม่เข้าใจ
“ก็ผู้หญิงคนนั้นไง ที่มาหาคุณดีโน่บ่อยๆ นั่นแหละ พอดีไปแอบได้ยินมาน่ะ” ยามาโมโตะหัวเราะแห้งๆ เมื่อพูดออกไปว่าตัวเองไปได้ยินอะไรมา
“ว่าไงบ้างล่ะ?” ฮิบาริถามแต่ทำท่าไม่สนใจ
“ก็...คุณดีโน่บอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าให้ปล่อยเค้าไปน่ะนะ ท่าทาง...เค้าจะรักนายมากเลยนะฮิบาริ ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนั้นก็สวยแท้ๆ”
“...” ฮิบาริก้มหน้าพลางเงียบ
“ได้ยินมาว่าเป็นลูกสาวของแฟมิลี่ที่มีอิทธิพลน่ะนะ แล้วคุณดีโน่ก็เลยถูกขอร้องให้หมั้นด้วยเลยปฏิเสธยาก” ยามาโมโตะพูดทำให้ฮิบาริรู้สึกเสียใจขึ้นมาซะเฉยๆ
“...”
“ถ้าอยากคุยกับเค้าก็คงต้องรอคุยพรุ่งนี้ล่ะนะเพราะเค้าไปธุระที่อื่นน่ะ” ยามาโมโตะบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน
“อืม เข้าใจแล้ว” ฮิบาริพยักหน้า
“ยามาโมโตะคุง! คุณฮิบาริ! เกิดเรื่องแล้วครับ!” ก่อนที่ยามาโมโตะจะได้เดินจากไปเสียงอึกทึกครึกโครมของคนในแฟมิลี่และเสียงของสึนะก็ดังขึ้นมา
“เกิดออะไรขึ้น สึนะ?” ยามาโมโตะเอียงคอถาม
“คะ...คุณดีโน่...รถที่คุณดีโน่...นั่ง...แฮ่ก...” สึนะพูดไปหอบไป
“เป็นอะไร มันเป็นอะไร!?!” ฮิบาริลุกขึ้นมาบีบไหล่สึนะเพื่อเค้นคำตอบ
“คว่ำ...” สึนะก้มหน้าตอบ ตัวสั่นไปหมด
“อึก!” มือฮิบาริร่วงผล็อย ดวงตาเบิกกว้าง
“ใจเย็นๆ ก่อน แล้วมีใครเป็นอะไรมั้ย?” ยามาโมโตะถามอย่างใจเย็น
“อึก...คุณดีโน่...เสีย...แล้ว” สึนะพูดเสียงสั่นๆ พลางหันไปซบอกมุคุโร่
เมื่อได้ยินดังนั้นฮิบาริก็ตัวแข็งทื่อ น้ำตาค่อยๆ หยดลงมาทีละหยดจนไหลพรากเป็นสาย ร่างกายดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงจนขยับไปไหนไม่ได้
“เป็น...ไป...ไม่ได้” ฮิบาริคร่ำครวญพูดแต่ประโยคนี้เหมือนคนเสียสติขณะที่กำลังถูกพาตัวไปโรงพยาบาล
เตียงสีขาวถูกเข็นออกมาโดยมีร่างสูงใหญ่ผมสีทองนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนั้น ผ้าสีขาวคลุมมิดไปทั้งตัวแต่ก็พอจะดูออกว่าร่างนั้นเป็นของดีโน่เพราะผมสีทองที่แพลมออกมา
ฮิบาริเดินไปหยุดที่หน้าเตียงก่อนจะค่อยๆ เปิดผ้าที่ปิดหน้าร่างนั้นออก ในใจภาวนาว่าอย่าให้เป็นดีโน่เลยแต่พอเปิดออกมาฮิบาริก็ต้องล้มทั้งยืนเพราะใบหน้าขาวนั้นซีดจนเหมือนไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยงยังใบหน้า แต่ศพของชายร่างสูงนี้ช่างสวยซะเหลือเกิน
“ฮือๆๆๆๆๆ บอส ฮือออออออออ” เสียงลูกน้องของดีโน่ร้องไห้ระงมลั่นโรงพยาบาลเหมือนจะขาดใจตายตามบอสของตัวเองไปยังไงยังงั้น
“ฮืออออ อึ๊ก ดีโน่ ฮือออ” ฮิบาริโน้มตัวลงไปกอดร่างไร้ลมหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรง
“ดีโน่ ชั้นขอโทษ ขอโทษ ฮืออออ ตื่นสิ ตื่นขึ้นมา” ฮิบาริร้องไห้ซบอกดีโน่
“ขอโทษนะครับ เราจะพาศพไปแล้วครับ” บุรุษพยาบาลที่รับหน้าที่เข็นเตียงออกมาบอก
“ไม่ ไม่นะ ฮืออออ” ฮิบาริกอดดีโน่แน่นไม่ยอมให้ใครพาไป
“ฮิบาริ” รีบอร์นเดินมาดึงฮิบาริออก
“งั้นก็ขอเป็นครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้าย...ฮึก” ฮิบาริพูดแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากบนริมฝีบางแห้งผากของร่างสูงเนิ่นนานก่อนจะค่อยๆ ถอยออกมา
“ทำใจเถอะ ฮิบาริ”
งานศพถูกจัดอย่างเงียบๆ ท่ามกลางความโศกเศร้าที่สูญเสียดีโน่ไป
ฮิบารินั่งหน้านิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณอยู่หน้าหลุมศพมาเกือบวันแล้ว ร่างบางๆ ก็ยิ่งบางลงไปอีกเพราะไม่ได้กินข้าวเลย
“คุณฮิบาริ ฝากลาคุณดีโน่ด้วยนะครับ” สึนะพูดแล้วเดินออกจากสุสานเป็นคนสุดท้าย
“ฮึก ทำไมต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นด้วย ฮือออ ทำไมถึงไม่มาปรับความเข้าใจกันก่อน ไหนบอกว่ารักชั้นไง ไหนบอกว่าให้รอไง ฮึกฮือ” ฮิบาริปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอีกครั้ง
“เคียวยะ เคียวยะ” เสียงบางเบาท่ามกลางหมอกที่เริ่มลงหนาทำให้ฮิบาริต้องมองหาต้นตอของเสียง
“ดีโน่ นั่นแกใช่มั้ย ฮึก” ฮิบาริหมุนตัวหาดีโน่แต่ก็ไม่เจอ
“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้เพราะชั้นเลยเคียวยะ” เสียงบางเบานั่นดังขึ้นอีกครั้ง
“อึ๊ก ไม่ร้องแล้ว...ไม่ร้องแล้ว ฮือ” ฮิบาริปาดน้ำตาออกแต่มันไหลกลับลงมาอีกไม่หยุด
“เด็กดี ไม่ร้องไห้นะ วันนี้ชั้นมาลา”
“ไม่...ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น อยู่กับชั้น ฮึก ฮือ”
“ชั้นขอโทษนะที่ต้องทำให้เคียวยะผิดหวังอยู่บ่อยๆ ยกโทษให้ด้วย” น้ำเสียงนั่นช่างอ่อนโยนนัก
“ยกโทษให้แล้วเพราะงั้นกลับมาหาชั้นสิ” ฮิบาริหมุนตัวพยายามมองหาต้นตอของเสียง
“ขอบคุณที่ยกโทษให้นะ” เสียงนั้นดูเหมือนจะเลือนลางหายไป
“อย่า...อย่าเพิ่งไป อย่างน้อย...ขอกอดแกเป็นครั้งสุดท้าย...” ฮิบาริพูดแล้วจู่ๆ ร่างของชายผมสีทองก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฮิบาริท่ามกลางหมอกหนา ฮิบาริไม่รอช้า โผเข้ากอดร่างสูงทันที
ร่างสูงค่อยๆ โน้มหน้าลงมาก่อนจะจูบร่างบางอย่างโหยหาแล้วผละออก
“ลาก่อน เคียวยะ ชั้นรักนาย” เสียงของดีโน่เลือนลางเหมือนๆ กับร่างกายที่กำลังหายไป
“ชั้นก็รักนาย ดีโน่ ชั้นรักนาย!!!” ฮิบาริตะโกนลั่นสุสานก่อนจะทรุดลงไปนั่งก้มหน้าร้องไห้อย่างหนัก
ความคิดเห็น