คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Fic Reborn:D18:Love me! Part4
“ไม่ไป” คำตอบแทบจะทันทีนั้นทำให้ดีโน่หน้าหมองไปเลย
“แต่เราต้องฝึกในหลายๆ ที่ นายจะมาพอใจในระดับแค่นี้ไม่ได้นะ” เหมือนน้ำมันราดเข้ากองไฟ คำพูดนั้นจุดชนวนความหยิ่งยโสของฮิบาริเข้า
“ไปไหนไปกันสิ” ฮิบาริเชิดหน้าขึ้น
“งั้น...เราไปฝึกที่ป่ากันเถอะ” ดีโน่พูดแล้วพาฮิบาริมุ่งตรงไปที่ป่าที่เค้าหาไว้
“ชิ...นึกว่าจะเป็นที่ที่น่ากลัว ที่ไหนได้...ป่าไผ่หลังโรงเรียน” ฮิบาริพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหยียดๆ เมื่อดีโน่พาเค้ามาถึงเป้าหมายแล้ว
“ก็ชั้นมาญี่ปุ่นไม่บ่อยนี่ก็เลยไม่รู้จักที่ไหนเลย” ดีโน่ทำหน้าหงอ
“ช่างมันเถอะ...” ฮิบาริไม่พูดพร่ำทำเพลง ควักทอนฟาออกมาแล้วซัดเข้าที่หน้าของดีโน่แต่เจ้ามาพยศก็หลบได้ทันท่วงที
ฮิบาริไล่ฟาดดีโน่ไม่ยั้งแต่ดีโน่ก็หลบได้ทุกๆ ท่วงท่าการโจมตีก็เลยทำให้ต้นไผ่รอบๆ บริเวณนั้นล้มระเนระนาดไปหมด
พอฮิบาริไล่ดีโน่ไปจนถึงริมสุดของป่าซึ่งเป็นเหวขนาดย่อมทั้งคู่ก็ผลัดกันรุกผลัดกันรับซะจนสะบักสะบอมกันทั้งคู่
ดีโน่สะบัดแส้รัดข้าเท้าฮิบาริจนคุณกรรมการคุมกฎเสียหลักล้มลงไปกับพื้นดีโน่จึงปล่อยแส้ออกและในทันทีฮิบาริพุ่งมาฟาดใส่หน้าดีโน่ บอสหนุ่มก้าวหลบไปด้านหลังสองก้าวก่อนจะรู้ตัวว่าใต้เท้าไม่มีอะไรรองรับแล้วร่างสูงก็ทิ้งดิ่งลงสู่เบื้องล่างทันที
ดวงตาของลูกศิษย์เบิกกว้าง รีบวิ่งไปดึงอาจารย์ไว้ หากแต่ดีโน่ตัวหนักเกินกว่าแขนบางๆ ของฮิบาริจะรับไหวทั้งคู่จึงร่วงลงไปด้วยกัน
กลิ่นดินและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งผสมกันไปทั่วบริเวณนั้น บริเวณที่คู่ครูศิษย์ตกลงมาด้วยกัน
ฮิบาริลืมตาขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้ซักพักก่อนจะตกใจเพราะตัวเค้าทับดีโน่ไว้อยู่และยิ่งตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นเลือดไหลออกจากปากของชายหนุ่มผมสีทอง
“ดะ...ดีโน่” ฮิบาริลุกออกจากตัวดีโน่แล้วเขย่าตัวชายหนุ่มแต่ก็ไม่มีปฏิกริยาตอบโต้เลยแม้แต่น้อยมีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วๆ ออกมาจากดีโน่เท่านั้น
เมื่อฮิบาริเห็นว่าดีโน่ไม่ฟื้นจึงพยุงตัวดีโน่ขึ้นไปนอนพิงที่โคนไม้ของต้นไม้ต้นใหญ่ แต่พอชักมือออกมาจากการประคองศีรษะของดีโน่ก็เห็นเลือดสดๆ อยู่เต็มฝ่ามือ
“นี่เจ้าม้าบ้า...ปกป้องชั้นเหรอเนี่ย?” ฮิบาริมองไปยังจุดที่พวกเค้าตกลงมาแล้วนึกย้อนไปตอนที่กำลังตกลงมา ดีโน่กับฮิบาริจับมือกันขณะที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ และก่อนจะลงสู่พื้นศีรษะของฮิบาริจะกระแทกกับชะง่อนหิน ตอนนั้นเค้าทำใจเตรียมจะรับกับมันจึงหลับตาลง...ตื่นมาอีกทีร่างกายเค้าก็ตกลงมาทับร่างของดีโน่และศีรษะของดีโน่กกระแทกชะง่อนหินแทนที่จะเป็นศีรษะของเค้า
“โง่ชะมัดเลย” ฮิบาริหน้าเสียแต่รู้สึกขอบใจดีโน่จึงรีบหาแหล่งน้ำเพื่อที่จะล้างแผลให้
ฮิบาริเดินไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงน้ำไหลจึงรีบวิ่งไปตามทิศทางของเสียง พอเห็นแหล่งน้ำเท่านั้นฮิบาริก็รีบวิ่งกลับไปที่ที่ดีโน่สลบอยู่แล้วรวบรวมแรงมาแบกคนร่างใหญ่ไปที่ริมแม่น้ำทันที
ฮิบาริไม่มีทางเลือก แต่เพื่อที่จะช่วยดีโน่แล้วฮิบาริจึงฉีกชายเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาแล้วชุบน้ำมาเช็ดแผลให้ดีโน่ เมื่อเช็ดแผลจนสะอาดก็ต้องฉีกเสื้อมาอีกส่วนเพื่อที่จะพันแผลให้กับดีโน่อีกครั้งหนึ่งจนตอนนี้ฮิบาริแทบจะไม่มีอะไรห่อหุ่มร่างกายท่อนบน
“แค่กๆ” เสียงไอแห้งๆ ทำให้ฮิบาริต้องรีบหันไปหาเจ้าของเสียงทันที
“ดีโน่...ดีโน่” ฮิบาริเขย่าตัวดีโน่เบาๆ แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมลืมตาฮิบาริจึงรีบสานใบไม้ตวงน้ำมาให้ดีโน่ดื่มแก้กระหาย
“อึก แค่ก...เคียวยะ” พอลืมตาขึ้น...ชายหนุ่มก็ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้คุณชายสุดโหดทันที
“ยังจะมายิ้มอีก” ฮิบาริพึมพำเบาๆ
“ดูไม่ได้เลยนะ สะบักสะบอมไปทั้งตัวเลย” ดีโน่ยังคงยิ้ม
“ว่าแต่คนอื่น หัดดูตัวเองซะก่อนสิ!” ฮิบาริขมวดคิ้วแน่น
“โอ๊ย! แหะๆ สงสัยชั้นคงต้องอยู่นิ่งๆ ซะแล้วสิ เอ๊ะ!?! เคียวยะ...เสื้อนายขาดไปไหนตั้งครึ่งหนึ่งน่ะฮะ!?!” ดีโน่เผลอตะโกนจนกระทบกระเทือนไปถึงแผลที่หัวจึงต้องร้องออกมาอย่างทรมาน
“ชั้นก็ฉีกมาช่วยแกนั่นแหละ อยู่นิ่งๆ ซะ จะไปหาอะไรมาให้กิน” ฮิบาริจับดีโน่ให้นอนนิ่งๆ แล้วเดินออกไปเพื่อไปหาอะไรมาให้ดีโน่กินแต่เสียงของดีโน่ก็ขัดขึ้นซะก่อน
“อย่าไปเลยเคียวยะ...”
“จะบ้ารึไง...ถ้าชั้นไม่ไปหาอะไรมาให้กินก็คงพากันหิวตายพอดีสิ” ฮิบาริพูดแล้วก็เดินไป ดีโน่ยิ้มเหนื่อยๆ ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง
ฮิบาริกลับมาจากหาผลไม้แล้วจึงจัดการล้างเพื่อเอาไปให้ดีโน่กินแต่เจ้าหนุ่มกลับหลับไปซะแล้ว หน้าของดีโน่ซีดมากๆ ฮิบาริจึงเอามือไปอังไว้ที่หน้าผากเพื่อวัดไข้
“ตัวร้อยจี๋เลย” ฮิบาริหน้าเครียด คราวนี้เค้าของสละแขนเสื้อเพื่อเอาไปชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ดีโน่
“ดูก็ออกจะแข็งแรงแท้ๆ ทำไมไข้ขึ้นสูงอย่างนี้นะ แกไม่น่ามาช่วยชั้นไว้เลยไอ้ม้าโง่” ฮิบาริปลดเปลื้องเสื้อผ้าส่วนบนของดีโน่ออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกและหน้าท้องที่น่าอิจฉา ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหุ่นดีขนาดนี้นะ ก่อนที่ฮิบาริจะอิจฉาไปมากกว่านี้เค้าก็นึกขึ้นได้ว่าต้องเช็ดตัวให้เจ้าของหุ่นเพอร์เฟ็คท์ เค้าจึงบรรจงเช็ดให้อย่างเบามือและนั่งเฝ้าไข้ตลอดทั้งวัน
“ถ้าไม่ติดว่าแกป่วยชั้นคงฆ่าแกไปแล้ว” ฮิบารินั่งมองหน้าตอนหลับของดีโน่ที่สุดจะไร้เดียงสาแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
ความคิดเห็น