คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : I'll take a revenge!
I'll take a revenge!
กลิ่นที่คุ้นเคย บรรยากาศที่คุ้นเคยทำให้ดีโน่รู้สึกดีและมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง เขาชอบฮิบาริเข้าแล้วจริงๆ
“ฮิบาริ เคียวยะ ถ้าชั้นบอกชั้นชอบนาย...นายจะรู้สึกอย่างไร” ดีโน่ถามหลังจากเข้าห้องมาแล้ว
“ฮึ ชั้นไม่เชื่อ” ฮิบาริตอบทันที
“แค่ลองถาม ยังไม่ได้บอกว่าชอบนายจริงๆ ซักหน่อย” ดีโน่กอดอกเหล่หางตาของคนร่างบาง
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่?” ฮิบาริถาม รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านที่คนร่างสูงมาพูดให้เขินแล้วหักดิบทำให้เสียอารมณ์แบบนี้ ถ้าไม่ชอบกันก็อย่ามาพูดให้แอบมีความหวังในใจได้ไหมล่ะ
“มาไม่ได้เหรอ?” ดีโน่ถาม
“ถ้าไม่มีธุระก็อย่ามา มันเป็นการรบกวนชั้น” ฮิบาริทำหน้าอารมณ์เสีย
“ฮิบาริ ชั้นถามนายจริงๆ ว่าถ้าความทรงจำชั้นไม่กลับมานายจะยังคอยดูแลชั้นไหม?” ดีโน่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฮิบาริเหมือนจะค้นหาคำตอบที่ใจอยากรู้
“แล้วมันเรื่องอะไรที่ชั้นจะต้องคอยดูแลนาย?” ฮิบาริหลบสายตาเพราะไม่อยากจะหวั่นไหวกับแววตาที่จริงจังที่เหมือนจะบีบเค้นเอาความจริงจากใจทุกครั้งที่สบ สายตาของดีโน่ทำให้เขาอยากจะสารภาพความจริงในใจออกไปให้หมดเสียจริง
“ถ้าชั้นบอกว่าชั้นอยากจะจำเรื่องของนายให้ได้ อยากจะตอบรับความรักของนาย นายจะว่าอย่างไร?” ดีโน่ประคองใบหน้าของฮิบาริให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ตอนนี้เขาอยากจะรู้ความจากใจฮิบาริจริงๆ ถ้าฮิบาริพูดออกมาเขาก็จะบอกออกไปว่าฮิบาริทำให้เขาตกหลุมรักฮิบาริเข้าแล้ว
“ถ้ามันเป็นความจริง ชั้นก็จะอยู่ข้างนาย” ฮิบาริเอ่ยเสียงเบา ดีโน่ยิ้มก่อนจะกดร่างบางลงบนเตียงและโถมตัวเข้าหา
ดีโน่ยิ้มก่อนจะกดริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากเอิบอิ่มของฮิบาริ ดีโน่ไล้เล็มชิมรสที่ริมฝีปากก่อนจะรุกล้ำเข้าไปรับรสหวานจากภายในที่พร้อมเปิดรับเขาทุกเมื่อเชื่อยาม ความหอมหวานที่ได้รับทำให้ร่างสูงอดใจไม่ไหวที่จะเก็บต้นเหตุแห่งความหวานไว้กับตัว แม้จะไม่ใช่ผู้หญิงที่มีหน้าอกอย่างที่เขาชอบ แต่แค่นี้ก็ทำให้เขาหลงใหลจนแทบคลั่งเสียแล้ว
“ดีโน่เดี๋ยว...” ก่อนที่จะเกินเลยไปกว่าจูบฮิบาริก็ดันร่างสูงที่ทับอยู่บนตัวออก เขายังสงสัยว่าความสุขที่เขาได้รับมันเป็นของจริงหรือของหลอกที่ดีโน่ทำเพื่อจะแกล้ง ตลอดเวลาที่อยู่อิตาลีดีโน่ก็ดีแต่ทำร้ายไม่เคยมีความปรานีให้แก่ฮิบาริเลยสักครั้งแต่พอมาวันนี้ดีโน่กลับมาขอความรัก มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรือ?
“อะไรอีกล่ะ ฮิบาริ” ยิ่งได้ยินดีโน่เรียกนามสกุลเขายิ่งไม่พอใจ มันไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ถ้าจะให้ความสัมพันธ์ทางกายของพวกเขาเกินเลยไปกว่านี้ฮิบาริก็อยากจะให้เป็นดีโน่ที่จำเรื่องราวทุกอย่างได้ไม่ใช่ดีโน่ที่โหดร้ายป่าเถื่อนคนนี้ เขาสัมผัสกับเรื่องแบบนั้นมาแล้วจึงรู้ดีว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน ดีโน่ที่ไม่เคยมีความรักให้เขาคนนั้นมีอ้อมกอดที่เย็นชาเหลือเกิน
“นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ดีโน่ ชั้นไม่เข้าใจเลย จู่ๆ นายก็มาหาชั้น พูดจาดีๆ ด้วยแบบนี้ทั้งๆ ที่ตลอดเวลานายเอาแต่โมโหพูดจาแย่ๆ ใส่ชั้น ถึงจะอยากให้นายจำชั้นได้แต่ชั้นเข็ดกับการถูกทำร้าย” ฮิบาริขยับลงจากเตียงพลางลุกไปนั่งโซฟาแทน
“ก็ในเมื่อมันจำมันไม่ได้แล้วนายจะให้ชั้นทำยังไง!?! จะให้ผ่าสมองออกมารีเซ็ตใหม่เลยมะ? ถ้านายไม่อยากช่วยให้ชั้นจำได้ชั้นก็จะไม่มาให้นายเห็นอีก!!” ดีโน่โมโหที่ฮิบาริไม่ยอมเชื่อใจเขาจึงตวาดออกไป ฮิบาริก้มหน้าลง
“งั้นก็เชิญ” ฮิบาริผายมือไปที่ประตู
“เฮ้ย อะไรวะ? นายนี่มันยังไงกันแน่ฮะ ตอนแรกก็ทำเหมือนจะช่วย แต่ตอนนี้กลับไล่เนี่ยนะ โอ๊ย! สับสนโว้ย!!” ดีโน่โมโหและสับสนจึงระบายอารมณ์ด้วยการทำลายข้าวของในห้องของฮิบาริ ที่โวยวายแบบนี้ก็เพราะอยากจะให้ฮิบาริสนใจแต่ผลที่ได้ก็คือความเฉยชา
“ถ้าแค่อารมณ์ยังระงับไม่ได้นายก็อย่ามาอีกเลย แค่คนคนเดียวทำไมชั้นจะลืมไม่ได้ ขนาดนายยังลืมได้เลย” ฮิบาริพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย แม้จะรู้ว่าดีโน่ไม่ได้ตั้งใจลืมแต่เขาก็อดเจ็บปวดไม่ได้ที่ถูกลืม อีกทั้งตอนที่ดีโน่จำเขาได้ก็ใช่ว่าดีโน่จะรักเขาเสียหน่อย ถึงดีโน่คนเดิมกลับมาก็ใช่ว่าเขาจะไม่เจ็บนี่ ยังไงผลที่ออกมามันก็มีค่าเท่าเดิม สู้ทำใจลืมไปซะยังจะดีกว่า
“เออ!! ไม่มาอีกแล้วล่ะ ไอ้คนดื้อด้านอย่างนายชั้นไม่น่ามาคุยให้เสียเวลา บัดซบ!!” ดีโน่เตะประตูเสียงดังสนั่นก่อนจะออกไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูเสียงดัง
ฮิบาริถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาและเอามือกุมขมับ สองเดือนที่ผ่านมาเขาอุตส่าห์ลืมไปได้บ้างแล้วทำไมดีโน่ต้องกลับมาตอกย้ำความทรงจำของเขาด้วย อยากร้องไห้ชะมัด แต่ไม่ได้นะฮิบาริ ถ้านายร้องไห้ตอนนี้เท่ากับว่าสิ่งที่อดทนมาตลอดมันก็สูญเปล่าน่ะสิ กับคนที่ทำให้นายกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนั้นนายอย่าร้องไห้ให้เขาเลย ฮิบาริบอกกับตัวเองแบบนั้นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกความมั่นใจกลับคืนมา
ฮิบาริตื่นเช้าไปโรงเรียนตามปกติและระหว่างทางที่ไปโรงเรียนคนที่เขาเดินผ่านก็ยังกลัวเขาเหมือนเดิมไปเปลี่ยน บรรยากาศเก่าๆ ทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของฮิบาริปรับสภาพคืนกลับมา ก็แค่ไอ้ดีโน่ ผมสีทอง หน้าตาหล่อ ตัวสูงคนนั้นคนเดียวทำไมเขาจะลืมไม่ได้ ไอ้หมอนั่นนิสัยแย่จะตายไปทำไมเขาจะเกลียดไม่ลง ช่างมันเถอะ ลืมๆ มันไปซะจะดีกว่า ถ้าขืนพวกกรรมการคุมกฎรู้ว่าเขามัวแต่สับสนแบบนี้มีหวังถูกหัวเราะเยาะแน่ เพื่อจะเป็นที่เกรงขามอย่างภาคภูมิใจเขาจะต้องลืมดีโน่!!
“อรุณสวัสดิ์ฮิบาริ” ขณะที่กำลังเดินเข้าสู่ประตูรั้วโรงเรียนยามาโมโตะที่เดินมาพร้อมกับโกคุเดระและสึนะก็โบกมือทักทายแต่ฮิบาริทำได้เพียงชายตามองและเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฮ่าๆ รู้สึกดีชะมัด” ยามาโมโตะหัวเราะอย่างร่าเริง เห็นฮิบาริเป็นแบบนี้เขาก็ดีใจแต่การที่เขาดีใจจนออกนอกหน้าแบบนี้ทำให้ไอ้คนผมสีเงินข้างๆ มันอารมณ์เสียขึ้นมาทันที โกคุเดระหน้าบูดบึ้งก่อนจะเดินหนีโดยไม่สนใจยามาโมโตะ เห็นดังนั้นเจ้าบ้าเบสบอลก็รีบตามไปง้อสุดที่รักของตนทันที สึนะมองตามคู่รักติงต๊องก่อนจะเดินตามไป
ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วหลังจากที่ดีโน่มาหาฮิบาริที่บ้าน ตั้งแต่ตอนนั้นฮิบาริก็ไม่ได้เจอดีโน่อีกเลยซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา ตอนนี้อะไรๆ มันก็ลงตัวไปเสียทุกอย่างไม่มีดีโน่มาขัดอารมณ์แบบนี้ก็ดีเหมือนกันและตอนนี้หัวใจของฮิบาริก็เข้มแข็งจนสามารถสร้างกำแพงขนาดมหึมาขึ้นมาได้ และมันจะไม่พังทลายง่ายๆ เหมือนคราวก่อนอีกแล้ว ตัวตนของดีโน่เริ่มเลือนหายไปจากใจของฮิบาริ
ฮิบาริขึ้นไปนั่งเล่นบนดาดฟ้าของโรงเรียนตามปกติโดยมีนกสีเหลืองเสียงแหลมไปนั่งเป็นเพื่อน นามิโมรินี่ดีจริงๆ ได้อยู่ที่นี่ไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์ใจแค่ไหนก็สามารถลืมไปได้อย่างรวดเร็ว อยู่ที่นี่ทำให้เขาอบอุ่นใจเหมือนอยู่ที่บ้าน เขาเข้มแข็งได้อย่างรวดเร็วเมื่ออยู่ที่นี่ผิดกับตอนที่อยู่อิตาลีที่เขาไม่เคยเข้มแข็งซ้ำยังอ่อนแอลงกว่าเดิม ต่อไปนี้เขาจะไม่ไปอิตาลีอีกแล้ว
“เคียวยะ!!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นที่ประตูดาดฟ้าทำให้ฮิบาริตกใจรีบหันไปมองเจ้าของเสียง คนที่เรียกเป็นคนที่ฮิบาริไม่อยากเจอมากที่สุด ฮิบาริตั้งการ์ดยกทอนฟาขึ้นมา ต่อไปนี้จะไม่มีการคุยดีๆ ด้วยกันอีก
“มาทำอะไรที่นี่!?!” ฮิบาริถามเสียงแข็งกระด้าง ใจที่สั่นไหวถูกบังคับไม่ให้สั่นเพราะหากใจสั่นกำแพงในใจก็จะคลอนตามไปด้วย
“อะไรกันเคียวยะ ชั้นก็มาที่นี่ออกจะบ่อยทำไมถามอย่างนั้นล่ะ แหม...ทำหน้าดุจังเลยนะ” คำพูดของดีโน่ทำให้ฮิบาริงง เกือบสองเดือนที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้อีก ทำไมจู่ๆ ถึงมาคุยด้วยเหมือนกับว่าอุบัติเหตุที่พรากความทรงจำของเขาไปไม่ได้เกิดขึ้น แล้วแขนที่เข้าเฝือกของชายหนุ่มคนนั้นคืออะไรกันนะ?
“ใครให้นายเรียกชั้นแบบนั้น?” ฮิบาริถามอย่างสงสัย ดีโน่กลับมาเรียกฮิบาริเหมือนเมื่อก่อน หรือว่าเขาจะจำได้แล้ว
“ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเคียวยะ ทำไมนายถึงถามอะไรแปลกๆ แบบนั้นล่ะ ชั้นก็เรียกนายแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่” ดีโน่เอียงคองงๆ
“นายจำได้แล้วเหรอ?” ฮิบาริลดทอนฟาลง
“อ๋อ เห็นรีบอร์นบอกว่าตอนอยู่ที่อิตาลีชั้นถูกรถชนความจำเสื่อม ตอนนั้นชั้นจำนายไม่ได้เหรอ พอถูกรถชนอีกชั้นก็ลืมอีกแล้วล่ะ ฮ่าๆ” ดีโน่หัวเราะด้วยท่าทางปัญญาอ่อน เมื่อเดือนก่อนเขาถูกรถชนจนแขนข้างเดิมหักและเขาก็ได้ความทรงจำกลับมาแต่เขาก็สูญเสียความทรงจำในช่วงที่ความจำเสื่อมไป ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ทำเรื่องเลวร้ายไว้กับฮิบาริมากมายแค่ไหน
“แกมันไอ้ปัญญาอ่อน” ฮิบาริโมโหกับความเซ่อและทึ่มของดีโน่จึงพุ่งเข้าไปซัดหน้าของดีโน่จนหนุ่มร่างสูงล้มลงไปกองกับพื้นด้วยใบหน้าที่อาบเลือด ฮิบาริปรายตามองร่างที่นอนโก่งก้นก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทีที่โมโหร้าย ไอ้บ้านี่มันกลับมาหาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้มันน่าโมโหชะมัด คอยดูเถอะ! ฮิบาริ เคียวยะคนนี้จะจัดการมันให้สาสมกับที่มันเคยทำกับเขาไว้! ฮึ่ม!!!
___________________________________________________________________________
เอิ๊กกกก ไรเตอร์หายไปนานน้านาน ปีกว่าๆ แน่ะ คิดถึงกันมั่งมั้ยเอ่ย??
รีดเดอร์เอ๋ย จงกลับมาอ่านฟิคของไรเตอร์เถอะ เอ๋ย กลับมาๆๆ (ท่องมนต์)
ไรเตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนาน ไรเตอร์ผิดไปแล้วเพราะฉะนั้น รีดเดอร์อย่างทิ้งเค้าไปนะ T^T
ความคิดเห็น