คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Fic Reborn:D18:Love me! Part2
“เปล่า อายคนเค้า” ดีโน่ยิ้มแห้งๆ
“ไอ้ม้าปัญญาอ่อน” ฮิบาริพ่นลมหายใจออกมา
“เคียวยะไปเรียนเถอะ เดี๋ยวชั้นจะรอที่นี่” ดีโน่ยิ้มก่อนที่ฮิบาริจะเดินออกไป
และทุกๆ วันดีโน่จะมารอฮิบาริที่ดาดฟ้า พวกเค้าทั้งสองซ้อมกันจนดึกอย่างนี้และวันนี้ก็ด้วย
“โรมาริโอ้ นายลงไปก่อนนะเดี๋ยวชั้นคุยกับเคียวยะก่อน” ดีโน่บอกโรมาริโอ้
“ครับบอส” โรมาริโอ้รับคำ
ท่ามกลางความมืด ร่างสองร่างยืนเผชิญหน้ากันก่อนที่ดีโน่จะพูดขึ้น
“เคียวยะ...ชั้นมาคิดๆ ดูแล้วนะ...ชั้นว่าชั้นชอบนายเข้าซะแล้วล่ะ” ดีโน่ทรุดลงนั่งกับพื้น
“แก...เป็นผู้ชายนะ” ฮิบาริเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ
“อื้ม เพราะงั้นชั้นถึงลำบากใจมาตลอดทั้งเดือนนี่ไงล่ะ?” ดีโน่มองฮิบาริอย่างอ้อนวอน
“...”
“...”
“...”
“งั้น...ชั้นกลับล่ะ” ดีโน่ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินลงจากดาดฟ้า
“คุณดีโน่จะกลับแล้วเหรอครับ?” สึนะถามหลังจากที่ได้ยินรีบอร์นบอกว่าดีโน่จะกลับอิตาลี
“อืม แต่เดี๋ยวก็กลับมา” ดีโน่ยิ้ม
“บอกฮิบาริรึยัง?” รีบอร์นถาม
“ยังเลย กะจะไปบอกอยู่เนี่ย”
“แล้วจะฝึกทันศึกชิงแหวนมั้ยล่ะครับ?” สึนะถามอย่างเป็นกังวล
“เด็กคนนั้นน่ะพัฒนาได้อย่างรวดเร็วและคงจะพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่ต้องห่วงหรอก” ดีโน่พูดก่อนจะเดินทางไปโรงเรียนนามิโมริพร้อมกับสึนะ
“เคียวยะ ชั้นมาลา” ดีโน่บอกฮิบาริที่ยืนหันหลังให้
“...”
“จะกลับอิตาลีแล้วนะ ชั้นก็เลยมาลา” ดีโน่ยิ้มเศร้า
“...”
“...”
“จะกลับมามั้ย?” คำถามที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางทำให้ดีโน่หัวใจพองโต เริ่มมีความหวัง
“นายอยากให้กลับมั้ยล่ะ?” ดีโน่เริ่มส่งเสียงยียวนต่างจากเมื่อครู่ที่เศร้าซะจนหดหู่
“จะไปตายไหนก็ไป” ฮิบาริกระชากเสียง
“งั้นไม่กลับมาก็ได้...”
ผลัวะ!!!
“แล้วใครจะมาให้ชั้นขย้ำทุกวันเล่า!!” ฮิบาริฟาดดีโน่แล้วกระชากคอเสื้อขึ้นมาคำรามใส่
“ว้ากกก กลับจ่ะกลับ” ดีโน่เลือดกำเดาไหลเนื่องจากโดนฟาดมาซะหนัก
“ก็แค่นั้น” ฮิบาริผลักดีโน่ออกแล้วหันหลังให้
ร่างสูงยิ้มกริ่มก่อนจะสวมกอดจากด้านหลังแล้วซุกจมูกลงบนผมของฮิบาริ
“ปล่อยเลยนะ” ฮิบาริพูดเสียงเย็น
“ขอเถอะน่า ยังไงชั้นก็จะกลับไปแล้ว ขอให้ครั้งนี้เป็นของขวัญเถอะนะเคียวยะ” ดีโน่ก้มลงไปหอมแก้มร่างบาง
“บะ...บ้าจริง” ฮิบาริก้มหน้างุดหลบหนีปากเรียวสวยของเจ้าของอ้อมกอดที่กอดเค้าอยู่
“ถ้าชั้นเคลียร์งานเสร็จแล้วชั้นจะรีบกลับมานะเคียวยะ” ดีโน่ผละออกจากฮิบาริแล้วเดินลงจากดาดฟ้า
หลายวันผ่านไป
ดีโน่ทำงานอย่างไร้ซึ่งสมาธิเพราะหัวใจของเค้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“บอสครับ อย่าเป็นห่วงเคียวยะเลยครับ” โรมาริโอ้เตือนสติบอสของเค้า
“ชั้นอยากไปญี่ปุ่นเร็วๆ แล้ว โรมาริโอ้...เหลืองานอีกเยอะมั้ย?” ดีโน่กระวนกระวายเพราะเค้าสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลย
“ไม่เยอะหรอกครับบอส” โรมาริโอบอก
“โอยยยย ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว ไปหาเคียวยะดีกว่า” ดีโน่ใจร้อนเดินออกจากห้องทำงานแล้วสั่งให้ลูกน้องจองตั๋วเครื่องบินไว้
“บอสคร้าบบบบบ” โรมาริโอ้รีบวิ่งตามบอสของตัวเองไปทันที
“เคียวยะ ชั้นมาละ...แล้ว...” ดีโน่ต้องชะงักหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องกรรมการนักเรียน
“ดะ...ดีโน่” ฮิบาริเบิกตากว้างเมื่อเห็นดีโน่เปิดประตูเข้ามาเห็นเค้ากับยามาโมโตะอยู่ด้วยกัน
“อ่ะ ฮะๆ นายก็อยู่ด้วยเหรอ ยามาโมโตะ” ดีโน่แสร้งยิ้ม
“สวัสดีครับคุณดีโน่” ยามาโมโตะทักทาย
“เอ่อ...ชั้นคงมารบกวน...” ดีโน่หน้าเจื่อนแล้วปิดประตูลง
“บอสครับ...” โรมาริโอ้หน้าเสียเมื่อเห็นหน้าบอสของเค้าหน้าเศร้า
“กลับ...เถอะ” ดีโน่ก้มหน้า เดินไหล่ตกกลับไปที่บ้านของสึนะ
ชั้นว่าแล้ว...ทำไมถึงสังหรณ์ใจแปลกๆ ทั้งๆ ที่ชั้นคิดถึงแทบบ้า แต่ทำไม...ทำไม!!
ดีโน่ครวญครางกับตัวเองในใจอย่างเศร้าหมองปนน้อยใจ
“ดีโน่ นี่แกโดดซ้อมงั้นเรอะ!?!” รีบอร์นพูดแล้วเขกหัวเจ้าลูกศิษย์ตัวดีทันที
“โอ๊ย...เดี๋ยวชั้นก็ไปแล้วน่า” ดีโน่เบ้หน้าก่อนจะเดินออกไปเพื่อไปหาฮิบาริที่ดาดฟ้าโรงเรียน
“ชั้นมาแล้ว” ดีโน่แสร้งทำเป็นสดใสทักทายฮิบาริที่รออยู่บนดาดฟ้า
“ตอนกลางวัน...”
“อ่ะ ฮะๆๆ เรามาฝึกกันต่อเถอะเคียวย้า” ดีโน่พูดแทรกขึ้นมาแล้วตวัดแส้รัดตัวฮิบาริ
“เอางั้นก็ได้” ฮิบาริแสยะยิ้มแล้วทั้งคู่ก็ต่อสู้กัน
ความคิดเห็น