คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Fall in love.
ตลอดทั้งคืนที่อยู่ในห้องขังโดยมีตำรวจเฝ้าอย่างแน่นหนา ฮิบาริได้แต่นั่งทำหน้าหยิ่งๆ และปล่อยรังสีอำมหิตออกมาจนผู้ต้องหาคนอื่นๆ ไม่กล้าเข้ามาใกล้เขา หากผ่านคืนนี้ไปและยังไม่มีใครมาประกันตัวเขาเขาจะถูกย้ายไปอยู่ในเรือนจำซึ่งหากใครได้เข้าไปแล้วมันก็ยากที่จะประกันตัวออกมา แค่ทะเลาะวิวาทหน่อยเดียวทำไมต้องติดคุกถึงสามเดือนด้วยนะ ไม่เข้าใจกฎหมายของที่นี่เลย ที่นามิโมริเขาจะทำอะไรก็ไม่มีใครกล้าหือแม้แต่คนเดียว
ชั้นมาทำอะไรที่นี่กันนะ?
ฮิบาริเฝ้าถามตัวเองแบบนี้ทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน ความหวังที่ใครบางคนจะมาช่วยเริ่มเลือนลางเมื่อแสงอาทิตย์จากภายนอกสาดส่องเข้ามาแยงตา
ฮิบาริถอนหายใจหนักๆ เมื่อตำรวจเข้ามาเอาตัวเขากับนักโทษคนอื่นๆ ออกจากห้องขังชั่วคราวเพื่อไปขังในห้องขังถาวร
“คุณตำรวจครับ!! มาแจ้งคนหายครับ!” เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านนอก มีคนกลุ่มใหญ่หรือจะเรียกว่ามาเฟียกลุ่มใหญ่บุกมาถึงโรงพักจนตำรวจต่างก็ผวา
“เอ่อ...เชิญทางนี้เลยครับ” นายตำรวจชั้นผู้น้อยเชื้อเชิญกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างสุภาพ ส่วนฮิบาริก็กำลังถูกฉุดกระชากให้ออกจากห้องขัง
“อ๋า!! นั่นไงครับคุณฮิบาริ!!” สึนะที่หันมาเจอฮิบาริพอดีตะโกนเสียงดัง
“นั่นเป็นคนของวองโกเล่ ปล่อยเขาได้มั้ย?” รีบอร์นหันไปถามตำรวจชั้นผู้ใหญ่ด้วยสีหน้าราบเรียบ
“อะ...ปะ...เป็นคนของวองโกเล่หรือครับ? หมวดๆ ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้เลย” สารวัตรประจำโรงพักรีบสั่งลูกน้องเพราะเขาไม่อยากเดือดร้อนเพราะมีเรื่องกับแก๊งมาเฟีย
นายตำรวจที่กำลังจะพาฮิบาริไปรีบค้นหาลูกกุญแจเพื่อมาปลดกุญแจมือออกให้ฮิบาริเป็นอิสระ ซวยแล้วสิ ดันไปจับคนระดับบิ๊กแบบนั้น เขาจะถูกฆ่ามั้ยเนี่ย
“นายไปทำอะไรทำไมถึงถูกจับ” เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์คาบัคโรเน่รีบอร์นก็ถามขึ้น
“ตีคน” ฮิบาริตอบห้วนๆ
“ฮิบาริรู้มั้ยว่าทุกคนเค้าเป็นห่วง ตามหานายทั้งคืนเลย” ยามาโมโตะที่กลับมาจากการตามหาโกคุเดระพูดพลางขมวดคิ้วมุ่น
“ทำไมต้องตาม ชั้นดูแลตัวเองได้”
“แล้วที่ถูกจับน่ะมันคืออะไร อย่าอวดเก่งไปหน่อยเลยฮิบาริ เคียวยะ” ดีโน่กอดอกพูด ตอนอยู่โรงพักดีโน่เองก็ตามไปด้วยเช่นกัน
“ชั้นไม่ได้ขอให้ใครไปช่วย อยากเสร่อเองไม่ใช่รึไง” ฮิบาริพูดอย่างไม่พอใจ ก็เพราะใครกันล่ะที่ทำให้เขาถูกจับ
“ฮึ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ” ดีโน่เปรยๆ
“ชั้นก็ทำคุณบูชาโทษเหมือนกันนั่นแหละ” ฮิบาริแขวะคืน ทั้งๆ ที่เค้าคอยเฝ้าดูแลดีโน่แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือน้ำตาเพียงเท่านั้น
“เอาล่ะๆ ตอนนี้พวกเราตัดสินใจกันได้แล้วนะฮิบาริ พรุ่งนี้พวกเราจะกับญี่ปุ่น ในเมื่อดีโน่หายดีแล้วเราก็สมควรจะกลับได้แล้ว” รีบอร์นพูดขึ้นหลังจากตัดสินใจได้
“ดีแล้ว อยากกลับใจจะขาด ชั้นมาทำอะไรที่นี่ก็ไม่รู้” ฮิบาริแสยะปากก่อนจะเดินขึ้นไปด้านบนเพื่อจัดของของตัวเอง กลับได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ตอนนี้เค้าเหนื่อยที่จะทะเลาะกับดีโน่แล้ว
ตกกลางคืน
ฮิบาริออกเดินเดินเล่นที่สวนหย่อมหน้าคฤหาสน์ ลึกๆ ภายในใจเขาก้อยากจะอยู่กับดีโน่ที่นี่จนกว่าเขาจะจำความได้แต่มองหน้าดีโน่ทีไรหัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที เขาทนอยู่กับสภาพนี้ต่อไปอีกไม่ได้ ด้านอ่อนแอที่ไม่เคยให้ใครได้เห็นมันแสดงออกมาหลังจากที่ได้รู้จักกับดีโน่ แท้จริงแล้ว...ฮิบาริอ่อนแอแค่ไหนไม่มีใครรู้ได้เลย
“อะแฮ่ม ไงฮิบาริ” ยามาโมโตะกระแอมไอเรียกความสนใจจากร่างบางที่เดินอยู่ข้างหน้า
“มีอะไร?” ฮิบาริถามห้วนๆ
“ชั้นจะมาบอกข่าวดีกับนาย” ยามาโมโตะยิ้ม
“...” ฮิบาริเงียบรอฟัง
“ชั้นรู้ว่าตลอดเวลาที่เราคบกันนายอึดอัดมากแค่ไหน นายไม่ได้รักชั้นแม้แต่นิด หัวใจของนายยกให้คุณดีโน่จนไม่เหลือให้ชั้นแม้แต่เสี้ยว ชั้นรู้ว่าที่นายคบกับชั้นเพราะต้องการจะประชดคุณดีโน่ นายอยากให้เค้าหึงหวงนายบ้าง ส่วนชั้น...ในวันนี้ชั้นรู้แล้วล่ะว่าชั้นเองก็ไม่ได้รักฮิบาริในความหมายแบบนั้น ความรู้สึกของชั้นมันชัดเจนมากยิ่งขึ้นเมื่อได้อยู่กับโกคุเดระ ชั้นรักโกคุเดระ...ชั้นต้องขอโทษนายด้วยที่ทำให้นายต้องอึดอัด” ยามาโมโตะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวคู่สวย
“ที่นายพูดมามันถูกทั้งหมดนั่นแหละ แล้วที่หายไปสองสามวันนี่ไปอยู่กับเจ้าหมอนั่นงั้นรึ?” ฮิบาริถาม
“อืม โกคุเดระเค้าสารภาพกับชั้นว่าชอบชั้น ส่วนชั้นก็อยากจะปกป้องโกคุเดระ เห็นหมอนั่นร้องไห้แล้วชั้นเจ็บ ความรู้สึกนี้คือความรักสินะ” ยามาโมโตะก้มหน้าเขินอาย
“แล้วตอนเห็นชั้นร้องไห้นายเจ็บบ้างหรือเปล่าล่ะ?” ฮิบาริถามลองเชิง
“จะว่าไงดี ตอนนั้นมันให้อารมณ์อยากจะปกป้องนายเฉยๆ อยากจะปลอบให้นายหายเศร้าเท่านั้นเอง” ยามาโมโตะพูด
“อืม แสดงว่านายรักหมอนั่นจริงๆ นั่นแหละ” ฮิบาริพูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์
ฮิบาริ นายรักชั้นจริงๆ งั้นหรือ ที่นายคบกับยามาโมโตะก็เพราะอยากให้ชั้นสนใจสินะ อะไรกัน? ใจของชั้นเต้นแรงไม่หยุดเลย นายทำอะไรน่ะฮิบาริ ทำไมชั้นต้อง...เขินด้วย
ดีโน่ที่บังเอิญมาได้ยินทรุดลงกุมตำแหน่งหัวใจไว้ ใบหน้าร้อนผ่าว เลือดสูบฉีดจนอุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น
ดีโน่ยืนมองเครื่องบินที่บินลับหายไปในกลุ่มเมฆ เขามาส่งพวกฮิบาริก็จริงแต่เขาไม่ได้บอกลาชายหนุ่มร่างบางคนนั้นเลย อีกทั้งฮิบาริก็ไม่ยอมสบตาเขาเลยสักนิด
ความสัมพันธ์ทางกายของทั้งสองคนยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ แม้มันเกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบของดีโน่แต่ฮิบาริก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้ารู้สึกดี การถูกคนที่เรารักโอบกอดไม่ว่าจะรุนแรงและโหดร้ายเพียงใดแต่มันก็ทำให้เค้ามีความสุข
สองเดือนผ่านไป
นับวันดีโน่ยิ่งคิดถึงฮิบาริ ตอนเขาอยู่กลับเอาแต่แขวะเอาแต่ทำร้ายจิตใจ พอเขาไปกลับมานั่งคิดถึง นี่เขาหลงรักฮิบาริที่เป็นผู้ชายทั้งๆ ที่ตัวเองความจำเสื่อมด้วยเนี่ยนะ แต่ในเมื่อเขาทำร้ายจิตใจฮิบาริไปขนาดนั้นแล้วฮิบาริจะยังรักเขาอยู่หรือเปล่า
“โรมาริโอ้ ชั้นจะไปญี่ปุ่น”
“ครับบอส”
ดีโน่รู้สึกว่าเหมือนตัวเองผูกพันกับประเทศญี่ปุ่นทั้งๆ ที่จำไม่ได้เลยว่าตัวเองเคยมาที่นี่แล้ว บ้านของสึนะเค้าก็รู้สึกคุ้นเคย บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็อบอุ่นเหมือนเคยได้รับ ถนนหนทางไหนๆ ก็ดูเหมือนจะคุ้นเคยไปเสียหมด
ดีโน่เดินไปตามทางด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยก่อนจะมาหยุดที่คอนโดหรูหราใจกลางเมืองนามิโมริ
“ชั้นเดินมาที่นี่ทำไมล่ะเนี่ย” ดีโน่พึมพำกับตัวเองก่อนสายตาคมสวยจะบังเอิญเหลือบไปเห็นร่างบางสุดแสนจะคุ้นเคย ร่างที่เค้าเคยกกกอดตอนที่อยู่โรงพยาบาล
“ฮิบาริ” ดีโน่เดินตรงเข้าไปหาฮิบาริ
“นาย...” ฮิบาริเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่เฝ้าคิดถึงมาตลอดสองเดือน
“นายอยู่นี่เหรอ?” ดีโน่ถาม
“แล้วจะทำไม ธุระกงการอะไรของนายที่ต้องมาถามชั้น” ฮิบาริเก็บซ่อนสีหน้าดีใจโดยแสดงอาการไม่พอใจออกมากลบ
“ชั้นมีบางอย่างอยากจะขอร้องนาย ขึ้นไปบนห้องก่อนสิ” ดีโน่พูด
“มีอะไรก็พูดมันตรงนี้แหละ” ฮิบาริไม่ยอมขึ้นไปบนห้องของตัวเอง
“ชั้นจะคุยกับนายเรื่องความทรงจำของชั้น ไหนนายเคยบอกว่าจะทำให้ชั้นจำนายได้ไง โกหกชั้นงั้นเหรอ” ดีโน่พูดพลางทำหน้าบูดฮิบาริจึงเดินนำขึ้นไป
ความคิดเห็น