รักหมดใจนายคนนี้

ลำดับตอนที่ #1 : เจอกันครั้งแรกก็เกิดเรื่องวุ่น ๆ ซะแล้ว

    “ ไวไว  ตื่นได้แล้ว ”

         อ่ะ !! อืม .....  อะไรกันเช้าแล้วหรอเนี้ยนั้นคือเสียงของสาวน้อยวัย 18  คนนึง  ฉันอยู่บ้านกับก้อย  2  คน  ( ลืมบอกไปเลยว่าก้อยเนี้ยคือเพื่อนของฉันเอง )  ก้อยเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด  สนิทที่สุดและไว้ใจที่สุดเรา  2  คนไม่เคยมีความลับต่อกันเลย  เพราะว่าฉันไม่เหลือใครอีกแล้วแม้แต่พ่อกับแม่ของฉัน

         ย้อนเวลากลับไปเมื่อ  3  ปีก่อน พ่อกับแม่ของฉันเป็นนักธุรกิจทำกระเป๋าส่งออกต่างประเทศกำลังจะเดินทางไปดูงานที่ประเทศอังกฤษแต่โชคร้ายเครื่องบินดันตกซะก่อนจึงทำให้พ่อกับแม่ของฉันเสียชีวิตทั้งคู่  ตั้งแต่นั้นมาก้อยจึงมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน  เพราะเห็นว่าฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว

         ก้อยเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นทำอาหาร  ซักผ้า  ทำความสะอาดบ้าน  ( แต่อย่านึกนะว่าฉันไม่ช่วย )  เราจะพลัดกันทำวันนี้ก้อยทำวันพรุ่งนี้ตาฉันทำบ้างล่ะ  ( ยัยซังกะบ๊วยแล้วยังงี้มันจะเรียกว่าก้อยทำคนเดียวได้ไงว่ะ )  รู้ไหม  เห็นยัยก้อยยังงี้ก็เหอะจริง ๆ แล้วเป็นคนปากร้ายเหมือนกันนะ  ( เป็นบางครั้งนะ )

      “ เสร็จหรือยังไวไว ”  เสียงเพื่อนสาวของฉันเองยัยก้อย

      “ เสร็จแล้ว ”  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงของใครฉันเองนางเอกของเรื่อง

      “ รีบไปเร็วเข้าสายแล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน ”

     “ จ้า !!! ”

     แฮ่กกก ๆ.......แฮ่กกก ๆ......  เหนื่อยชะมัดยากเลยถึงแม้ว่าบ้านของฉันจะอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นะเนี้ย

        เฮ้อ !!  แต่ก็มาทันอยู่ดีแหละน่า  ( ถึงแม้ว่าเหลือเวลาอีกแค่  30  วินาทีประตูโรงเรียนก็จะปิดแล้ว )

     “ มนัสชนก  จิรวงศ์ ”  เสียงอาจารย์สุวรรณซึ่งแกดุที่สุดในโรงเรียนนี้แล้วมั้ง

     “ มาค่ะ ” 

     “ นภาพร  เฉลิมวัฒน์ ” 

     “ มาค่ะ ”

       ฉันอ่ะนะเบื่อวิชาภาษาอังกฤษที่อาจารย์สุวรรณแกสอนที่สุดเลย  แต่อันที่จริงแล้วแกสอนรู้เรื่องนะแต่แกสอนเร็วเกินไปทำให้ฉันและก้อยเรียนตามไม่ค่อยทันอ่ะ  ฉันกับก้อยจึงไม่เคยเรียนและนั่งคุยในคาบแกกันเป็นประจำ

     “ นี่เธอ  2  คนข้างหลังห้องคุยอะไรกัน ”  แน่นอนนั้นคือเสียงของอาจารย์สุวรรณ

    “ ป่ะ...ป่ะ...ป่าวค่ะ ”  ฉันตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก

    “ ทั้งสองคนออกไปยืนนอกห้องจนกว่าจะหมดคาบนี้เข้าใจไหม ”

    “ เข้าใจค่ะ ”  เรา  2 คนรับคำสั่งของอาจารย์สุวรรณพร้อม ๆ กัน

     นักเรียนในห้องทุกคนยังคงทำหน้าเรียนเฉยไม่ใช่เพราะว่ากลัวอาจารย์สุวรรณหรอกแต่เห็นภาพที่ฉันกับก้อยโดนอาจารย์สุวรรณทำโทษแบบนี้เป็นประจำ  ( โธ่ !!  ยัยซังกะบ๊วยทำไมแกต้องทรมารนางเอกของแกด้วยฉันเป็นนางเอกของแกนะเว้ย )

     อ๊อดดดๆๆ..........อ๊อดดดๆๆ.........  แน่นอนนัน้คือเสียงสวรรค์ของฉันกับก้อยเพราะมันหมายความว่าหมดคาบเรียนแล้ว

       เย้ !!  ได้เวลาไปกินข้าวแล้วหิวจนตาลายแล้วนะเนี้ย

    “ ไวไวไปกินข้าวกัน ”  ก้อยนั้นเอง

    “ อืมไปดิแต่ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวตามไป ”

    “ ได้ ”

    ฉันรู้สึกว่าตัวเองปวดฉิงฉ่องมาก ๆ เลยจนแทบจะเดินไปห้องน้ำไม่ไหวแล้วฉันก็เห็นห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากที่ฉันยืนอยู่นักฉันจึงวิ่งด้วยความเร็ว  120  กิโลเมตรต่อชั่วโมง  ( เวอร์มากไปป่าวซังกะบ๊วย )

       โครมมม !!!!! 

    “ โอ้ย !! เจ็บนะยัยบ้า ”  เสียงของใครก็ไม่รู้ฉันไมสนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากห้องน้ำ  ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะมันปวดจนทนไม่ไหวแล้ว

    “ ขอโทษนะ ”  แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะขอโทษเขา

    “ ยัยบ้าเอ้ยเป็นใครกันเนี้ยไม่เคยมีใครมาทำกับฉันอย่างงี้มาก่อนเลยนะเนี้ย ”  เสียงผู้ชายคนนั้น

      เฮ้อ! โล่งแล้วสบายแล้วเราเออจริงสิเมื่อกี้เราวิ่งชนใครกันนะไม่เป็นไรล่ะมั้งก็ขอโทษไปแล้วนี่

    “ นี่เธอ ”  เสียงผู้ชายคนนั้น

    “ นายเป็นใครแล้วเข้ามาในห้องน้ำผู้หญิงได้ยังไง ” 

    “ นี่เธอน่ะวิ่งมาชนฉันแล้วยังจะมาพูดมากอีก ”  

    “ แล้วนายจะเอายังไงในเมื่อฉันก็ขอโทษนายไปแล้ว ”  ฉันตะโกนใส่หน้าเขาดูเขาทำหน้าสิเหมือนจะโกรธฉันมากเลย

   “ สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่คำว่าขอโทษแต่เป็น........ ”  นายคนนี้ยิ้มเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิลึก

   “ นายจะทำอะไร ”

   “ มานี่เลยยัยตัวดี ”