“เอ้กอี้เอ้กเอ้กกกกกก........เอ้กอี้เอ้กเอ้กกกก” เสียงโทรศัพท์ที่อัดไว้ด้วยเสียง’เพื่อนสนิท’ที่ฉันคะยั้นคะยอให้อัดให้ดังขึ้น ฉันยิ้มรับเสียงทั้งที่ตายังไม่เปิดดี
“เอ้กอี้เอ้กเอ้กกกกก” ฉันร้องกลับไปอย่างอารมณ์ดีเช่นทุกเช้า แล้วลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ 2-3ที 6 โมงกับอีก25 นาที แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์รุ่นไม่เก่าไม่ใหม่ มากดเบอร์'เพื่อนสนิท' ที่จำได้ขึ้นใจ
คอลิ่งเมลโลดี้เพลงรู้ตัว ดังมาตามสายนานพอดูกว่าเจ้าของเครื่องจะรู้ตัว พร้อมรับด้วยเสียงงัวเงีย
“ฮะโหลลล อึ้ม??” ฉันยิ้ม
“ตื่นได้แล้วคุณเธอ เร็วเข้าไปอาบน้ำซะ” ฉันส่งเสียงแหบๆพูดไป
“เออน่า..อีกนิดนึง เมื่อคืนทำรายงานซะดึกเลย” ปลายสายยังคงความงัวเงียไว้ได้อย่างดี
“เอ้อ..เมื่อวานอ.พลชัย สั่งการบ้านด้วยนะสงสัยแป๋ม จะทำแล้วใช่ป่ะ อื้ม..งั้นก็นอนต่อให้สนุกนะจ๊ะ”
“เฮ้ย!!..แจ๊งงง แจงอย่างเพิ่งวาง เมื่อวานอ.พ๊นพลสั่งงานจิงอ่ะ”เมื่ออีกฝ่ายตอบว่าอื้ม เธอก็กะเด้งออกจากเตียงละล่ำละลักบอกว่าแค่นี้นะ แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“ให้ตายสิ...หลอกง่ายจริงๆเล้ย 55+” ฉันยิ้มแล้วก็วางโทรศัพท์ลงที่เดิมแล้วก็หายเข้าไปในห้องน้ำ 10นาทีต่อมาก็เดินออกมา ในสภาพครบชุด นั่งหน้ากระจะหวีผมที่ไม่ค่อยจะมีเพราะผ่านการซอยและการโดนตัดจากอ.ฝ่ายปกครองมาหลายครั้งหลายครา ตอนนี้ก็เข้าออกห้องปกครองเป็นว่าเล่นอยู่ ฉัน .. จุ๊บแจง จิรัญญา พัศพลวิเศษ เป็นสาวที่จัดว่าหล่อคนนึงเหมือนกัน 6ปีที่ผ่านมาในรั้วโรงเรียนนี้ฉันไม่เคยว่างจากสาวๆ แน่นอนโรงเรียนนี้คือโรงเรียนหญิงล้วนและเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันก็คือ แป๋ม ปริศภรณ์ เทวะมงคล...
“แม่คะ...มีอะไรทานบ้างเอ่ย” ฉันเดินลงมาพร้อมกับพี่สาวคนที่2 พี่จุ๊บจิ๊บ ที่ตอนนี้อยู่ในชุดนักศึกษาปี1มหาวิทยาลัยชื่อดัง
”ข้าวต้มกุ้งอยู่ในครัวลูกไปตักมาทานซะ เดี๋ยวแม่เจียวไข่ให้เพก่อน” แม่ส่งเสียงออกมาจากในครัว
”พี่จิ๊บเอาเยอะป่าว เดี๋ยวแจงตักมาเผื่อ”
“นิดเดียวก็พอ...อ้วนจะตายอยู่แล้ว ”จุ๊บจิ๊บว่าแล้วก็ตบพุงน้อยๆของเธอให้ดู พลางนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว เธอไม่ได้จัดว่าเป็นคนอ้วนแต่จัดว่าอึ๋มซะมากกว่า แต่เธอก็คิดว่ามันอ้วน
ความจริงแล้วเธอเนี่ยหล่ะหุ่นดีที่สุดในบ้านแล้ว
”เอ้อ...ทำไมเมื่อคืนพี่จั้มพ์ไม่กลับบ้านอ่ะ” ฉันถามพี่สาวพลางวางถ้วยข้าวต้มให้ตรงหน้า
”อ้อ..ไปค้างบ้านเพื่อนอ่ะ เห็นว่าทำรายงานไม่เสร็จหรืออะไรเนี่ยอ่ะ” จุ๊บจิ๊บคนข้าวต้มไปมา แล้วเติมเครื่องปรุงนิดหน่อย ก่อนจะตักเข้าปาก
6โมง57นาที
”จิ๊บไปเลยป่ะ?” พอจิ๊บกินข้าวเสร็จฉันก็ดึงแขนเธอไว้
”ก็ใช่...เนี่ยจะไปแล้ว” เธอก้มลงดูนาฬิกาเรือนสีชมพูแล้วหยิบกุญแจรถกดเปิด
”จิ๊บไปส่งแจงหน่อยดิ่ น้าาา” ฉันใช้มารยากะพริบตาปริบๆ ทำหน้าตาบ้องแบ้วสุดชีวิต
”เอ้า...ขึ้นมาเร็วๆวันนี้มีเรียนแต่เช้า เร็วเข้า!” ฉันยิ้มกริ่มคิดในใจว่า...เสร็จฉันละ!!
“แม่ขา...งั้นแจงไปและนะ สวัสดีคะ” จุ๊บแก้มแม่1ที แล้ววิ่งตามพี่สาวไปขึ้นรถ
หน้าโรงเรียน
”ขอบคุณน้างับ แจงรักพี่จิ๊บที่สุดเลย” ว่าแล้วก็ชะโงกหน้าไปจุ๊บแก้มพี่สาว1ที
”ไปเลย..ชิ่ว” แน่ะๆ...แจงแอบเห็นน้า ว่าพี่จิ๊บเขิน 55+
”แก...เมื่อกี้เห็นป่ะ พี่แจงอ่ะหอมแก้มคนในรถด้วย”
”นั่นดิ่...นั่นรถใครอ่ะ แล้วแกเห็นหน้าคนในรถป่ะ”
”ไม่รู้อ่ะเห็นแว้บๆ หน้าตาไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย เชอะ” แจงเดินผ่านไปอย่างกลั้นหัวเราะเต็มที่ จนถึงห้อง
ม.6/4
”หวัดดี มี้” แจงทักมี้คนแรก ความจริงเธอชื่อมีมี่แต่ด้วยความขี้บ่นเพื่อนในห้องจึงเต็มใจ
เปลี่ยนให้เธอเป็น..ม่ามี้
”เออดี แจงแกไปแกล้งไรไอ้แป๋มหวะ มาถึงก็ตาลีตาเหลือกหาสมุดเลขจะลอก บ้าชะมัดไม่รู้จัดตารางสอนบ้างรึเปล่า วันนี้ไม่มีเรียนเลขใครเขาจะเอาสมุดมา แถมยังมาโวยวายว่าแกบอกว่าเมื่อวาน อ.พลสั่งการบ้าน บ้ากันใหญ่ แล้วนี่นะ...” ขี้บ่นมั้ยล่ะ??
”เอาน่าๆ ก็แป๋มมันตื่นสายอ่ะมี้เลยแกล้งมันเล่น รักดอกจึงหยอกเล่นไง แล้วไปไหนแล้วอ่ะ”
มองไปรอบห้องไม่เห็นมีแป๋มเลย
”อ๋อ...ไปกินข้าวกับกุ๊กอ่ะ เดี๋ยวคงมา”
”แล้วแกดูนะกุ๊ก มันให้ฉันตื่นตั้งแต่เช้าทั้งๆเมื่อคืนนอนเกือบตี2อ่ะ” นั่นไงเสียงมาแล้ว
“โอ๋...แกก็ถ้ามันไม่แกล้งแก แกคิดว่าแกจะมากี่โมงฮะ เที่ยงไม่รู้จะตื่นรึยังใช่มั้ยหล่ะ ดีแล้วล่ะน่า”
”เออๆ อ่าวไอ้แจง แก..............ตายยยยย!!!!!” ศึกย่อยๆของฉันกับแป๋มทำให้เพื่อนหัวเราะได้ทุกทีสิน่า
“อ๊าาา..พอแล้วแป๋ม เดี๋ยวเลี้ยงข้าวกลางวันนะแป๋มอยากทานอะไร แจงซื้อให้ โอ๊ย!!พอแล้วๆ” แล้วก็เป็นฉันทุกทีที่ยอมแป๋มก่อน แป๋มหยุดตีทำหน้าคิดแล้วพยักหน้าแรงๆ
”ก้ะได้..เห็นว่าแจงอยากเลี้ยงนะเนี่ย เลยยอมถ้าเป็นคนอื่นแป๋มไม่เอาไว้แล๋ว” เอ่ม...ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วซิ
”เฮ้ย!..เข้าแถวเหอะ เดี๋ยวแม่มาล่ะจะยุ่ง” สวย??หัวหน้าห้องเรียกไปข้าแถว ก็เข้าใจอ่านะว่าแม่อยากให้ลูกสวย เลยตั้งชื่อว่าสวย แต่มันหล่อมากไปป่ะน่ะ แถมหน้ายังเข้ากับชื่อ..กระสวยอวกาศมากกว่าอีกT^T
”ป่ะแป๋ม” ฉันเดินจูงมือแป๋มไปที่แถวอย่างไม่กลัวใครๆมอง แน่นอนไอ้แป๋มก็ไม่กลัวเด่นดี
แต่มันก็กลัวอยู่อย่าง...กลัวจะหาแฟนไม่ได้เพราะมัวแต่มาตัวติดอยู่กับฉัน ก็ดีแล้วฉันหวง!!
หลังจากที่อ.มาบ่นๆหน้าเสาธงพักใหญ่เลยปล่อยมาได้ซะที
”คาบแรกเรียนไรอ่ามี้” แป๋มหันไปถามมีมี่
”อ๋อ เดี๋ยวนะ อื้ม...เรียนเคมี อะไรแป๋มเรียนมาเกือบจะเธอมนึงแล้วยังจำตารางเรียนไม่ได้อีก ดูสิเนี่ย....” คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ถามมัน แป๋มเอ๊ยยย
”เฮ้ย..แจง อ่ะน้องม.4 ฝากมาให้” จินต์เพื่อนในกลุ่มยื่นชอคโกแลตห่อสีชมพูกับกระดาษตองห้าลายหมีน้อยกอดหัวใจให้ จากที่ข้างบนฉันบอกว่าฉันมีเพื่อนสนิทคนเดียวคือแป๋มใช่มั้ย แต่ไม่ได้บอกว่าฉันไม่มีกลุ่มนี่น่า เนอะ?
อ่อ..อีกอย่างห้องฉันไว้ใจได้ว่าไม่มีลักธิกินกันเองแน่นอน ถึงจะฝากใครในห้องมาให้ก็แน่ใจได้ว่ามันไม่แอบปิ๊งกันเองหรอก
(คงจะมีแต่ฉันละมั้งที่อยากกินไอ้แป๋ม แพร่บๆ)
”เออ แต๊งค์ กำลังอยากกินอยู่เชียวแต่แมร่งแพง ฝากขอบคุณด้วยละกัน” พูดไปก็แกะห่อชอคโกแลตไปแหละฉัน
”น่าเบื่ออ่ะ อ.นี่เก๊งเก่งหาแลกคาบกันได้เรื่อยๆเลยน้า แจงแกรู้ยังว่าวันนี้เรียนฟิสิกส์3คาบ เคมีเปลี่ยนไปเรียนพรุ่งนี้แทน แกดูดิ่ ดู๊!!!”
อ่านะอย่างที่บอกแป๋มมันเรียนสายวิทย์มาได้ไงไม่รู้ตั้ง3 ปีเลขก็ไม่เก่ง แถมเกลียดฟิสิกส์เข้ากระดูกดำ แต่ก็ยังรอดมาจนถึงทุกวันนี้
”เอาน่ะ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเรียนฟิสิกส์ไงล่ะ”
”แจง...สมองแกกลับรึเปล่าหวะ มันก็ค่าเท่ากันอ่ะ โอ๊ย!!เซ็งๆๆๆ” ว่าแล้วก็เอามือท้าวค้าง
”อารายว้า...หนังสือเรียนก็ไม่มีจะเอาอะไรเรียนหวะ แมร่ง” ก็ยังบ่นไม่เลิกอยู่นั่นเอง
”แป๋ม??แกเคยตั้งใจเรียนฟิสิกส์ด้วยเหรอวะ” ...ก็มันจริงอ่ะยัยคนเนี้ยถ้าไม่โดดก็หลับตลอดหล่ะ
”ฉันถึงดีใจไงที่มีเพื่อนน่ารักๆอย่างแกคอยจดเลคเชอร์ให้ตลอด แหม..ยัยเพื่อนรักกก” คุณเธอเอื้อมมือมาหยิกแก้มฉัน แต่คำพูดของเธอเนี่ยสิ...เพื่อน...เท่านั้นเองเหรอ ฉันหวังอะไรอยู่กันเนี่ย ฮ่ะๆบ้าจัง
ความคิดเห็น