คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My home sweet home
“อะไรน่ะ” กาเดรินทำหน้าตาตื่น “บัานเจ้างั้นเหรอ”
“อือ มีอะไรแปลกงั้นหรือ?” จาคัสถาม
“ไหนบอกว่าจะไปที่เมืองไง?” กาเดรินถามกลับ
“ข้าเหนื่อยโว้ย ให้พักบ้างซี่” จาคัสตอบแบบฉุนนิดๆ
“อ้อ เหรอ” กาเดรินถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เหม่ อยากจะไปคุกหลวงเร็วๆ หรือไง” จาคัสถาม
(“ใช่ เจ้าจะได้หมดประโยชน์ซะทีไง” กาเดรินคิด) “แหะๆ” กาเดรินหัวเราะแห้งๆพลางมองไปทางอื่น
(“นางต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างแน่ๆ ถึงได้รีบร้อน ขนาดความเป็นความตายของตัวเองยังไม่ห่วงเลย” จาคัสคิด)
“แล้วเจ้าจะพาเข้าเมืองเมื่อไรอ่ะ” กาเดรินถามแล้วมองไปที่จาคัส
“เมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ” จาคัสตอบ
กาเดรินทำหน้าเหมือนผิดหวังกับคำตอบ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ไม่นานนัก พวกเขาทั้งหมดก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง หลังบ้านมีโรงนาขนาดใหญ่ ถึงจะไม่คนอยู่มานานแต่รอบๆบ้านกลับสะอาดสะอานเหมือนมีคนอยู่
จาคัสเพิ่งมองรอบๆบ้านอย่างถี่ถ้วน พร้อมกับเดินไปที่ประตูบ้าน
(“กุจแจยังอยู่ดี” จาคัสคิด) พลางหยิบกุญแจออกมา
แก็ก… เพียงบิดเบาๆ ลูกกุญแจก็สามารถไขออกได้โดยง่าย
จาคัสค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านมองสำรวจสิ่งต่างๆภายในบ้าน ซึ่งสภาพภายในบ้านสะอาดสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อ ข้าวของต่างๆยังอยู่ครบถ้วน
“นี่มันอะไรกันหว่า” จาคัสคิดพลางทำหน้าสงสัย
“ไม่อยู่ตั้งนาน น่าจะมีฝุ่นจับบ้างซี” กาคัสบ่นพลางเอานิ้วขีดไปบนโต็ะที่อยู่กลางห้อง ที่แทบจะไม่มีฝุ่นจับอยู่เลย
จาคัสพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันออกมามองผ่านประตูเห็น กาเดรินลงจากหลังของลูอี พร้อมกับทำท่าจะดึงโซ่ออกจากเบาะที่หลังของลูอี จาคัสจึงออกมาพร้อมกับตะโกนว่า “จะทำอะไรน่ะ”
กาเดรินตกใจพร้อมกับพูดด้วยเสียงอ่อยๆว่า
“ก็มันเจ็บนี่น่า” นางตอบพร้อมกับเกาข้อมือที่บวมแดง เนื่องจากถูกับตรวนมาตลอดทาง
“ฮืม..” จาคัสครางเบาๆ
จาคัสจึงหันไปปิดประตูแล้วเดินลงไปที่ลูอี “งั้นมานี่” จาคัสพูดพรางจูงลูอี ไปทางโรงนา
ภายในโรงนาบรรยากาศค่อนข้างจะอึมครึม เพราะไม่มีใครได้ใช้มันมานานแล้ว ภายในมีเครื่องมือ และกองฟางวางระเกะระกะอยู่ จาคัสปลดสัมภาระออกจากลูอีแล้วปล่อยให้ออกไปด้านนอก แล้วจึงจัดแจงไขโซ่ปลายที่อยู่กับเบาะม้า จากนั้นก็จูงกาเดรินเข้าไปในโรงนา
“เจ้าจะพาข้าไปไหน” กาเดรินถามอย่างกลัวๆ
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้” จาคัสพูดเบาๆ พลางยิ้มนิดๆที่มุมปาก
(“ไอ้บ้านี่มานจะทำไรกรูเนี่ย” กาเดรินคิด “หรือว่ามัน…..” )
กาเดรินคิดได้ดังนั้น ก็สวมวิญญาณอาชาไนย เต้นไปทั่วโรงนาพร้อมกับตะโกนขึ้นว่า
“ปล่อยข้าน่ะ ไอ้คนตัญหากลับ รังแกหญิงไม่มีทางสู้ ปล่อยข้าสิ ปล่อย!!!!”
จาคัสหาได้สนใจไม่ หากยังคงลากกาเดริน ไปเรื่อยๆ จนถึงกองฟางที่อยู่ทางด้าน ผลักกาเดรินลงไปที่กองฟางพร้อมทั้งก้มไป แล้วเอามือโอบไปทางด้านหลังของกาเดริน
“ปล่อยข้าน่ะ ไอ้หัวงู ไร้ยางอาย แม่เจ้าไม่สั่งสอนหรือยังไงหาาา” กาเดรินระดมคำด่าเท่าที่จะคิดได้
“อยู่นิ่งแล้วจะดีเอง” จาคัสตอบพร้อมกับหยิบเชือกที่กาเดรินนั่งทับอยู่ขึ้นมา แล้วมัดมือของกาเดรินเอาไว้ แล้วเอาปลายอีกข้างผูกไว้กับขื่อของโรงนา
“เจ้านี่บ้ากามยังไม่พอ แถมยังเป็นซาดิสก์อีก” กาเดรินเริ่มสั่นไปทั้งตัว
“แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าเนี่ย ปล่อยน่ะ!!!” กาเดรินตะโกนสุดเสียง
จาคัสไม่พูดพล่ามทำเพลง จัดการถอดชุดเกราะออก แล้วถอดเสื้อออก โชว์ให้เห็นถึงร่างของชายหนุ่ม อันมีกล้ามเป็นมัดๆ หากแต่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นตามจุดต่างๆกระจายไปทั่ว
“ฮือๆ ขอล่ะอย่าทำข้าเลยน่ะ ข้ากลัวแล้ว” กาเดรินร้องไห้ พรางกำมือไว้ที่หน้าอก (“ฮือๆ ท่านปู่ช่วยหนูด้วย หนูยังอยากเป็นนางสาวอยู่ ยังไม่อยากเป็นนางอ่ะ T.T ” กาเดรินคิด)
“พูดมากน่า” จาคัสตอบพลางเอาเสื้อที่ถอดออกมารัดไว้ที่ข้อมือของกาเดริน
“เดี๋ยวจะเจ็บหน่อยน่ะ แต่ไม่นานหรอก เดี๋ยวจะดีขึ้นเอง ข้าสัญญา” จาคัสพูด
(“ จาคัส ข้าไม่นึกเลยเจ้าจะเป็นคนแบบนี้ ทำไมข้าต้องไว้ใจเขา แล้วทำไมเขาต้องทำกับข้าเช่นนี้ ข้าไม่น่าไว้วางใจเขาเลย” กาเดรินคิด)
เมื่อคิดได้ดังนั้นกาเดรินจึงมีท่าทีที่สงบลง แล้วหันไปพูดกับจาคัสทั้งๆที่น้ำตานองหน้าว่า
“ทำเบาๆก็แล้วกันน่ะ” กาเดรินกล่าว (“ถือว่านี่เป็นค่าเดินทางที่เจ้าอุสาพาข้ามาถึงเมืองมนุษย์ก็แล้วกัน” กาเดรินคิด)
“เข้าใจก็ดีแล้ว อย่างนี้สิค่อยว่าง่ายหน่อย จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวเยอะ” จาคัสกล่าว
กาเดรินหลับตาลง (“วันนี้คงเป็นวันที่ข้าต้องจดจำไปนานแน่” กาเดรินคิด)
นางทิ้งตัวลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก พลันที่มือของนางก็สัมผัสกับมืออันหยาบกระด้างของเขา นางรู้สึกได้ถึงแรงที่แผ่วเบาที่เขาใช้จับมือของนาง ทันใดนั้นตัวของนางก็ต้องสั่นไหวอย่างแรง ไปตามแรงที่เกิดขึ้นจากเขา
แก็ก…. เสียงนี้ดังออกมาจากข้อมือของนาง กาเดรินลืมตาขึ้นพร้อมกับเห็นจาคัสยืนถือโซ่ตรวนที่หลุดออกข้อมือของนาง กาเดรินถึงกับอึ้งในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“คิดอะไรอยู่อ่ะ” จาคัสถาม
“เอ่อ…….. คือ” กาเดรินหน้าแดงขึ้นมาทันที
“ ฮึ ถอดตรวนให้แค่นี้ทำเป็นโวยวายยกใหญ่” จาคัสพูดพรางโยนโซ่ไปอีกทางหนึ่งแล้ววางเลื่อยที่ใช้ตัดหมุดตรวนลงข้างๆกาเดริน
“ก็.... มัน” กาเดรินก้มหน้าเพราะไม่อยากมองหน้าจาคัส
“แปลกคนจริงๆเจ้านี่” จาคัสรำพึงพลางแกะเชือกที่ผูกอยู่บนคาน
“ทำไมเจ้าต้องมัดข้อมือข้าด้วยล่ะ” กาเดรินถามพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงแดงอยู่
(“ก็มันได้อารมณ์ดีนิ” จาคัสคิด) “แล้วถ้าข้าถอดตรวนให้เจ้า แล้วเจ้าวิ่งหนีไปข้าจะทำไงล่ะ?” จาคัสถาม
“ก็…มัน…” กาเดรินพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“พอๆ” จาคัสพูดพลางหยิบเสื้อที่ใช้รองข้อมือกาเดริน มาพาดบ่า แล้วจูงนางเข้าไปในบ้าน จาคัสจัดแจงตั้งเทียนแล้วจุดมันขึ้นมา จากนั้นจาคัสก็เอาเชือกผูกไว้กับหัวเตียงแล้วให้กาเดรินนั่งบนนั้น
“หิวไหม” จาคัสถามกาเดริน
กาเดรินส่ายหน้าไปมา พร้อมกับใบหน้าที่ยังแดงก่ำ ตอนนี้นางอยากจะหลบหน้าจาคัสมากกว่า
“ก็ดี ข้าก็ไม่ค่อยหิวเท่าไร” จาคัสพูด พร้อมกับเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดที่ข้อมือของกาเดริน
“ประคบไว้น่ะ ข้อมือบวมหมดแล้ว” จาคัสพูดพรางเดินไปปิดประตู
“ นี่ ก็ดึกแล้วยังก็พักผ่อนก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” จาคัสพูดพรางแกะเอาเชือกที่ผูกไว้ มากำไว้ในมือ แล้วหันไปดับไฟ พร้อมกับทรุดตัวลงนอนข้างๆเตียง
ในตอนนี้ถึงตัวกาเดรินจะเอนกายลงบนที่นอนที่แสนนุ่มแล้วแต่นางยังไม่ยอมหลับตา หากแต่ยังระทึกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
(“อีตาบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ” กาเดรินคิด)
(“มัน จริงโว้ยยย แกล้งหญิงเล่น” จาคัสคิดพรางนอนอมยิ้มไปพราง)
ความคิดเห็น