คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บ้าน
(“หากทางไกลกว่านี้ก็ดีสิ” จาคัสคิดพลางเหลือบมองไปที่กาเดริน ที่นั่งชมนกชมไม้อย่างสบายใจอยู่บนหลังของลูอี)
“สบายใจจริงน่ะ” จาคัสพูด
“ก็แน่ล่ะ เล่นให้ข้าเดินเกือบตั้ง 3 อาทิตย์เต็ม ได้นั่งบนหลังม้าแสนน่ารัก แบบนี้ใครจะไม่มีความสุข” กาเดรินกล่าวพรางอมยิ้ม แล้วลูอีก็กระดิกหูเป็นการใหญ่
“แล้วเจ้าคิดยังไง ถึงยอมให้ข้าขี่ม้าของเจ้าล่ะ” กาเดรินถาม
“อ้าว ก็เจ้าทั้งขี้บ่น แถมเดินช้าเป็นเต่าอีกตั้งหาก ” จาคัสพูดพรางทำคิ้วขมวด
“งั้นหรอกเหรอ” กาเดรินตอบ
“แต่เจ้าน่าจะคิดให้เร็วกว่านี้หน่อยน่ะ” กาเดรินพูด “ ข้าจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อยไง”
“ อืม…” จาคัสตอบเบาๆ พลางมองสำรวจไปทั่วบริเวณ ทันใดนั้นเอง พุ่มไม้ที่อยู่เยื้องไปข้างหน้าเริ่มสั่นไหวพร้อมกับเสียงคำรามดังที่ขึ้นจากริมป่าข้างขวา
“โฮกกกกก” หมีสีดำตัวใหญ่พุ่งกระโจนจากพุ่มไม้ด้านข้าง ตรงปลี่เข้าหาจาคัสอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงหน้าจาคัสมันก็ยืนอย่างด้วยขาอันทรงพลังของมัน พร้อมกับสะแยะเขี้ยวสีขาวโง้งเป็นมันวับ และยกขาหน้าออกกางกรงเล็บอันแหลมคมออกมา
แต่จาคัสและลูอี ก็ไม่ได้มีทีท่าจะตื่นเต้นไปกับเหตุการณ์นี้เลย
“ โฮกกกกกกก” มันยังคงคำรามต่อไปและทำท่าเหมือนจะจู่โจมใส่พวกเขา
……..
“ฮือ….” มันครางเบาๆ พร้อมกับลดตัวลง แล้วทำท่าหันซ้ายหันขวาเพราะยังไม่แน่ใจในท่าทีของทั้งคู่
……..
“พือออ” มันหายใจแรงๆ ก่อนจะสะบัดหน้ากลับไปยังพุ่มไม้ แล้วส่งเสียงพึดฟัดเหมือนจะทำอะไรบางอย่าง
ไม่นานนัก ก็มีหมีตัวน้อยโผล่ออกมาจากข้างทาง
มันและลูก พากันเดินผ่านจาคัสและลูอีไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองเพียงแต่มองตามไปจนหมีทั้งสองหายเข้าไปในพุ่มไม้
“ลูกหมีตัวเมื่อกี่น่ารักดีว่าม่ะ?” จาคัสถามกาเดริน แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบ
“อ้าว” จาคัสอุทาน เมื่อหันกลับไปพบว่า กาเดรินลงมานอนหมดสติอยู่กับพื้นดิน
“กรีดดดดดดดดดดดดด” กาเดรินตะโกนสุดเสียง
“โอ้ย เป็นอะไร” จาคัสถาม พลางปัดน้ำที่หกรดเสื้อของตน พร้อมกับสายตาของลูอีที่จ้องมายังกาเดรินในขณะที่มียอดใบไม้อยู่ในปาก
“หมี…แล้วหมีล่ะ?” กาเดรินถาม
“ไปตั้งนานแล้ว” จาคัสตอบ พร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
“เหรอ….. แล้วเจ้าไม่เป็นอะไรเลยเหรอ” กาเดรินถาม
“ความหล่อยังอยู่ครบ แถมเกินมาอีกนิดหน่อยด้วย” จาคัสตอบพลางยิ้มไป
(“แสดงว่ามันยังไม่เป็นอะไรแน่ๆ - - ” กาเดรินคิด) “ อืม ” กาเดรินตอบ
“แล้วเจ้าไม่ตกใจบางเหรอ?” กาเดรินถาม
“ไม่นิ” จาคัสจิบน้ำในถ้วยต่อ
“จริงง่ะ?” กาเดรินทำหน้าสงสัย
“นี่ กาเดริน ข้าจะบอกอะไรเจ้าน่ะ” จาคัสพูด พร้อมกับวางแก้วน้ำแล้วเลื่อนตัวลงพิงกับขอนไม้ที่อยู่ข้างหลัง
“ตามวิสัยของสัตว์กินเนื้อ หากมันจะล่าเหยื่อ มันคงสุ่มรออยู่เงียบๆ ไม่ทำเสียงกระโตกกระตากให้เหยื่อของมันรู้ตัวหรอก” จาคัสพูด พร้อมกับกาเดรินที่นั่งฝั่งอย่างตั้งใจ
“และถ้ามันจะจับพวกเรากินจริงๆล่ะก็ มันก็คงจะจู่โจมเข้าด้านข้าง ซึ่งใกล้กว่าและมีโอกาสจับเหยื่อได้มากกว่า” จาคัส กล่าวต่อไป“แต่นี่มันเล่นวิ่งมาดักหน้า แถมยังไม่ตะบบใครอีกทั้งๆที่ทำได้”
“สุดท้าย ที่เท้าและปากของมัน มีกลิ่นและรอยของเลือด แสดงว่ามันคงกินอะไรมาบ้างแล้วล่ะ” จาคัสพูด กาเดรินทำหน้างง
(“มันคิดได้ไงว่ะ” กาเดรินคิด) “เจ้านี่เก่งจัง” กาเดรินกล่าวชมจาคัส
“ก็ข้าโตมากับป่านี่” จาคัสตอบพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงขา
“เอาล่ะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย เข้านอนกันเถอะ” จาคัสพูดพร้อมกับหลับตาลง
“จ้า พ่อคนเก่ง” กาเดรินพูดแล้วดึงผ้าห่มจนขึ้นถึงคอ แล้วนอนหันหลังให้จาคัส
มีเพียงแต่จาคัสแม่นั้นที่ยังไม่หลับ สายตาของเขาจ้องมองไปที่กาเดริน ที่กำลังหลับปุ๋ยอย่างไม่รู้เรื่อง
(“ใกล้จะถึงเมืองแล้วสิน่ะ จาคัสคิด)
(“นี่เจ้ายอมมากับข้าเพราะอะไร เพียงเพราะโซ่ที่ล่ามเจ้าไว้หรือเพราะเจ้ามีเรื่องบางอย่างกันแน่” จาคัสคิดก่อนที่จะข่มตาให้หลับ )
เมื่อถึงรุ่งเช้า ในขณะที่จาคัสกำลังเก็บสัมภาระเตรียมออกเดินทางต่อ
“นี่ๆจาคัสจ๋า” กาเดรินพูดขึ้น
“มีอะไรหรือ” จาคัสตอบ
“ให้ข้าขี่ลูอีอีกได้ไหม” กาเดรินถาม พลางทำตาโตใส่
(“อย่ามาปั้นหน้าน่ารักใส่เขาน่ะ” จาคัสคิด) “ไปถาม ลูอีดูสิ” จาคัสตอบ
“ลูอี ข้าขี่เจ้าอีกได้ไหม” กาเดรินหันกลับไปถามลูอี
“ฮี้ๆๆ” (นี่คือสิ่งที่ลูดีพูด “ใครนั่งก็หนักเหมือนกันนั่นแหละ”)
“มันอนุญาตแล้ว” กาเดรินพูดให้จาคัสฝัง
“ก็ตามใจเจ้าซี่” จาคัสตอบพลางเก็บของไว้บนหลังของลูอี
“ยะฮู้” กาเดรินกระโดดตัวลอย นี่ถ้าหากไม่มีโซ่ล่ามข้อมือไว้ นางคงบินไปแล้วเป็นแน่
(“ผู้หญิงน่ะผู้หญิง” จาคัสคิด)
กาเดรินไม่รอช้ารีบขึ้นไปนั่งบนตัวของลูอีทันที “ไปกันเลย” นางพูดพลางทำมือชี้ไปตามทางที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา
จาคัสจึงจัดแจงจูงลูอี ออกเดินทางต่อไป
“นี่ ข้าถามเจ้าจริงๆเถอะ” จาคัสพูดขึ้น
“เจ้าคิดยังไง ถึงทรยศพวกเดียวกัน ไปอยู่กับพวกไกดุลน่ะ? ” จาคัสทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ใคร ใครเป็นพวกเดียวกับเจ้ากัน” กาเดรินตอบ
“ข้าเป็นชาวไกดุลน่ะ” กาเดรินยืนยัน
(“เออ ข้าดูแล้ว ทุกซอกทุกมุมยังไงก็มนุษย์ซัว” จาคัสคิด) “เจ้านี่น่ะเป็นชาวไกดุล หน้าตาก็ไม่เหมือน” จาคัสมองดูสาวน้อยหน้าใสซื่อ(บื่อ) ด้วยความสนเท่ห์ “ก็ท่านปู่บอกว่า เรามีเลือดของมนุษย์ผสมอยู่ด้วยนี่น่า” กาเดรินตอบ พลางมองไปทางอื่น “อืม” จาคัสตอบเบาๆ “แล้วข้าก็ไม่ได้ทรยศใครด้วย ข้าเป็นแค่นักเดินทางที่เผอิญผ่านมาเท่านั้น” กาเดรินทำคิ้วขมวดเขาหากัน “ก็แล้วแต่เจ้าเถอะ” จาคัสพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ หลังจากนั้นการเดินทางเป็นไปอย่างเงียบสนิท นอกจากเสียงฝีเท้าของลูอีและเสียงนกที่ดังอยู่ตลอดระยะเวลาแล้ว ก็ไม่มีเสียงของคนทั้งสองสนทนากันเหมือนเคย จนกระทั่งพบ… ทางแยก อีกทางหนึ่งมีสภาพเหมือนกับเส้นทางที่ผ่านมา แต่อีกทางหนึ่งแคบและรกกว่าทางแรกมาก “จะไปทางไหนต่ออ่ะ” กาเดรินถาม จาคัสไม่ตอบ ในตอนนี้เขาต้องการเพียงความเงียบสงบ แล้วจาคัสก็จูงลูอีไปยังทางที่แคบและรกกว่า “เจ้าจะไปไหนน่ะ” กาเดรินถาม “บ้าน” จาคัสตอบห้วนๆด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
(“เออ ข้าดูแล้ว ทุกซอกทุกมุมยังไงก็มนุษย์ซัว” จาคัสคิด) “เจ้านี่น่ะเป็นชาวไกดุล หน้าตาก็ไม่เหมือน” จาคัสมองดูสาวน้อยหน้าใสซื่อ(บื่อ) ด้วยความสนเท่ห์
“ก็ท่านปู่บอกว่า เรามีเลือดของมนุษย์ผสมอยู่ด้วยนี่น่า” กาเดรินตอบ พลางมองไปทางอื่น
“อืม” จาคัสตอบเบาๆ
“แล้วข้าก็ไม่ได้ทรยศใครด้วย ข้าเป็นแค่นักเดินทางที่เผอิญผ่านมาเท่านั้น” กาเดรินทำคิ้วขมวดเขาหากัน
“ก็แล้วแต่เจ้าเถอะ” จาคัสพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ
หลังจากนั้นการเดินทางเป็นไปอย่างเงียบสนิท นอกจากเสียงฝีเท้าของลูอีและเสียงนกที่ดังอยู่ตลอดระยะเวลาแล้ว ก็ไม่มีเสียงของคนทั้งสองสนทนากันเหมือนเคย จนกระทั่งพบ…
ทางแยก อีกทางหนึ่งมีสภาพเหมือนกับเส้นทางที่ผ่านมา แต่อีกทางหนึ่งแคบและรกกว่าทางแรกมาก
“จะไปทางไหนต่ออ่ะ” กาเดรินถาม
จาคัสไม่ตอบ ในตอนนี้เขาต้องการเพียงความเงียบสงบ
แล้วจาคัสก็จูงลูอีไปยังทางที่แคบและรกกว่า
“เจ้าจะไปไหนน่ะ” กาเดรินถาม
“บ้าน” จาคัสตอบห้วนๆด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ความคิดเห็น