คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนทางสู่เมืองมนุษย์
“ ฮือ …” จาคัส สะดุ้งตื่น “ฝันบ้าๆอย่างนี้ทุกคืนไม่ไหวแน่” จาคัส บ่นกับตัวเอง
เขาลุกขึ้นพาตัวเองไปยังถังน้ำใบเก่าที่เค้าใช้ประจำ แล้วทำเหมือนทุกๆครั้งที่เค้าต้องทำ จากนั้นจึงพละออกมานอกกระโจม
ท้องฟ้ายังมืดสลัว มีเพียงแสงสีแดงที่เล็ดลอดขอบฟ้าออกมาเพียงเล็กน้อย เสียงสรรพสัตว์เริ่มกึกก้อง ส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณค่ายทหาร ม้ายังคงหลับสนิทอยู่ในคอกของมัน หากแต่จะมีเพียงทหารบางคนเท่านั้นที่ตื่นอยู่
“ ตื่นแล้วเหรอครับนายกอง จาคัส” เสียงทหารนายหนึ่งกล่าวทักทาย
“อืม นายรองก็ตื่นเร็วเหมือนกันนิ” จาคัสตอบกลับด้วยท่าทีที่สดใส
“ ผมก็ตื่นของผมยังงี้ทุกวันนั้นแหละครับ” นายรองกล่าวตอบ
“ อย่าลืมเรื่องที่สั่งไว้เมื่อคืนล่ะ “ จาคัสกล่าวกับนายรอง
“เราเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วครับท่าน หากท่านพร้อมก็ออกเดินทางได้ทันที ” นายรองตอบ
“ ดีมาก งั้นข้าออกเดินทางเลยดีกว่า” จาคัส กล่าวพรางเดินตามนายรองไปยังสิ่งที่เตรียมไว้ให้สำหรับเขา
ในความคิดของเขาตอนนี้นอกจากเรื่องออกเดินทาง แล้วก็ยังมีเรื่องที่เกี่ยวกับคำสั่งจากท่านแม่ทัพเมื่อคืนนี้ ที่ทำให้เขาถึงกับอดเอาไปคิดต่อไม่ได้
“ นายกองจาคัส รายงานตัวครับท่าน” จาคัสกล่าวรายงาน ขณะอยู่หน้ากระโจมของท่านแม่ทัพ
“เข้ามาสิ จาคัส” แม่ทัพตอบ
เขาปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ภายในกระโจมของท่านแม่ทัพ นอกจากเตียงและโต็ะ ที่เต็มไปแผ่นกระดาษมากมายแล้ว ก็ยังมีพื้นพรมที่นุ่มเท้า และโต็ะวางขวดเหล้าอยู่อีก 2 – 3 ขวด
“ ท่าน เรียกตัวผมมามีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับท่าน” จาคัส พูดอย่างทุกครั้งที่เคยพูด
“ ไม่ต้องรีบร้อนหรอกจาคัส “ ท่านแม่ทัพพูดอย่างสบายใจแล้วหันกลับไปหยิบแก้วขึ้นมา 2 ใบ จากนั้นจัดการรินเหล้าเกือบครึ่งแก้วทั้งสองใบ แล้วส่งให้จาคัส
“ เอาสิ สักหน่อยคงไม่เสียหายหรอก” ท่านแม่ทัพเชิญชวนจาคัส
(“งกจัง ขอสักขวดก็ไม่ได้” จาคัสคิด) จาคัส จึงกระดกรวดเดียวเรียบ แล้วส่งแก้วคืนให้กับท่านแม่ทัพ
“ได้ข่าวว่า จับไส้สึกพวกไกดุลได้เหรอ” ท่านแม่ทัพถามอย่างสนอกสนใจ
“ครับ จับได้ตอนมันจะมาส่งข่าวให้กับค่ายทหารไกดุลที่เราเพิ่งตีแตกไป” จาคัสตอบ
“ อืม……” ท่านแม่ทัพส่งเสียงตอบเบา
“จาคัส ท่านเข้าร่วมกับกองทัพ มานานกี่ปีแล้ว” ท่านแม่ทัพถาม
“ 9 ปีแล้วครับท่าน ” จาคัสตอบ
“อืม นานเลยน่ะ ท่านมีความสามารถที่โดดเด่นเหนือใคร เรื่องนี้ใครๆก็รู้ดี เข้ากองทัพอายุ 16 ปี ร่วมรบในสงครามมาเรื่อย พออายุได้ 18 ปี ก็ได้เลื่อนขั้นเป็นนายรอง พออายุ 19 ปี ก็ได้เป็นนายกอง ตอนนี้ท่านอายุเท่าไรแล้วน่ะ” ท่านแม่ทัพถามเพื่อให้แน่ใจ
“ 25 ปี ครับท่าน” จาคัสตอบ
“ เหรอ” ท่านแม่ทัพบ่นลอยๆ
“โปรดเข้าประเด็นเถอะครับท่าน” จาคัสเร่งเร้า เพราะอยากรู้ว่าที่ท่านแม่ทัพต้องพบคือเรื่องอะไร
“นิสัยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยน่ะ หึหึ” ท่านแม่ทัพหัวเราะเบาๆ
“ ข้าอยากจะให้ท่านคุมตัวนักโทษคนนี้กลับไปที่เมืองหลวงน่ะ” ท่านแม่ทัพกล่าว
“ หือ” จาคัส อุทาน
“ ข้าเห็นว่านักโทษคนนี้มีความสำคัญต่อเรามาก หากเราทำให้นางยอมปริปากพูดในเรื่องที่ตั้งทางทหารของพวกไกดุลได้ล่ะก็…” ท่านแม่ทัพกล่าวต่อไป “ มันจะมีประโยชน์ต่อเราเป็นอย่างมากท่านคงเข้าใจใช่ไหม ”
“ ครับท่าน” จาคัสตอบ
“ อีกอย่างน่ะ ข้าอยากจะให้ท่านกลับไปพักผ่อนบ้าง นี่ท่านอยู่แนวหน้ามาก็นานแล้วนี่น่า” ท่านแม่ทัพกล่าว
“ จะดีเหรอครับท่าน” จาคัส ตอบ “ ทหารในกองพันของผมเขาจะคิดยังไงล่ะครับ”
“ มันเป็นคำสั่งของผู้ใหญ่ จากเมืองหลวง อย่าถามให้มากนักเลยน่า” ท่านแม่ทัพเริ่มมีทีท่าหงุดหงิดเล็กน้อย
“แล้วอีกอย่างน่ะ ข้าก็อุสาแถมผู้หญิงให้ท่านไปเป็นเพื่อนอีกตั้งคน ไม่ดีใจหรือไง” ท่านแม่ทัพยิ้มที่มุมปาก
“แต่ว่า…” จาคัสกำลังจะกล่าวตอบ
“ไม่ต้องพูดแล้ว ท่านมีหน้าที่ทำตามก็พอ” ท่านแม่ทัพพูด “พรุ่งนี้นำตัวนักโทษ ออกเดินทางกลับเมืองหลวง แล้ววันนี้ข้าจะออกหนังสือลาพักร้อน และหนังสือส่งตัวนักโทษให้ท่านก็แล้วกัน”
“ครับท่าน” จาคัสรู้สึกพะอืดพะอมมาก ก็ทำอะไรไม่ได้มาก
ณ ประตูค่ายทหาร
“ท่านจาคัส ฝากความคิดถึงครอบครัวของเราด้วนน่ะ” เสียงของทหารตะโกนส่งจาคัส ขณะที่เค้ากำลังขึ้นม้าตัวโปรดกลับสู่เมืองหลวง พร้อมกับ กาเดรินที่ถูกตีตรวนที่ข้อมือ ยืนหน้าตาละห้อยอยู่ข้างท้าย
“แล้วข้าจะรีบกลับมาน่ะ สหายทุกท่าน” จาคัส ตะโกนตอบ
“ ไปเถอะลูอี” จาคัสกล่าวพร้อม ม้าสีเทาขาวกระดิกหูตอบรับอย่างแสนรู้
“ แล้วของของข้าล่ะ” กาเดรินตะโกนถาม
“ ข้าเอาไปหมดแล้ว เพราะต้องไปส่งให้เจ้าหน้าที่ ที่เมืองหลวงเขาตรวจสอบ” จาคัสตอบ
จากประตูค่ายทหาร สู่ทางที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตาผ่านป่าสองข้างทางที่ค่อนข้างจะรกทึบ มวลหมู่แมกไม้ต่างพากันประชันโฉม แผ่กิ่งก้านสาขาออกมาเป็นร่มเงาไปตลอดทาง
“นี่ๆ เจ้าชื่ออะไรเหรอ” จาคัส ชวนคุย
……. เงียบไร้ซึ่งเสียงสวรรค์
“ก็แล้วแต่เจ้าเถอะน่ะ อยากจะตายเป็นผีไร้ชื่อ ก็เรื่องของเจ้า” จาคัสพูดกับตัวเอง
(“ มันเอาตายเลยเหรอว่ะ แค่ผ่านทางแค่เนี่ย ซวยจริงๆเลย (T.T) ) “ รุส กาเดริน” กาเดรินตอบอย่างฉุนเฉียว
“โอ้ นึกว่าเป็นใบ้” จาคัสตอบ “ นามของข้าคือ ราอูล จาคัส นายกองแห่งกองพันมีนาสคีล”
“ใครถาม” กาเดรินตอบ
“สีซอให้ควายฟัง เพื่อมันจะฉลาดขึ้น ยอมพูดอะไรออกมาบ้างน่ะ” จาคัสตอบพลางยิ้มเล็กน้อย
“นี่เจ้า……” กาเดรินทำท่างอนแก้มป่องไม่พอใจในคำตอบของจาคัส
“แต่เอ๋ นามสกุลเจ้ามันคุ้นๆยังไงชอบกลน่ะ” จาคัส ทำคางเบี้ยวไปมาพร้อมกับใช้ความคิด
“นามสกุลชู้ของแม่เจ้าไง” กาเดรินตอบ
“เฮ้ย ลามปามใหญ่แล้ว (-*-) ” จาคัสตอบด้วยความหงุดหงิด
“เหมือนข้าจะเคยได้ฟังมาจากที่ไหนสักที่ เกี่ยวกับพ่อมดขาวคนหนึ่งน่ะ” จาคัสกล่าวลอยๆ
“อะไร เจ้าได้ยินมาจากที่ไหน” กาเดรินชักสงสัย
“ตอนที่ข้าเพิ่งเข้ากองทัพใหม่ เห็นมีคนคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของพ่อมดที่ถูกขับไล่ออกไปจากอาณาจักร เพียงเพราะกษัตริย์ของเราไม่ต้องการให้ประชาชนของพระองค์งมงายในเรื่องของเวทมนต์มั้ง”
(“ไรว้า ยังงี้ก็มีด้วย” กาเดรินคิด) “แล้วทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วยล่ะ” กาเดรินแสดงท่าทีไม่พอใจ
“จะไปรู้เหรอ” จาคัสตอบ
“ง่ะ สะงั้น ล่อให้อยากแล้วจากไป” กาเดรินพูด
“ ฮ่าๆๆ” จาคัสตอบ
2 สัปดาห์ต่อมา
ทางอันแสนไกลยังไม่มีทีท่าว่าจะเห็นจุดหมาย ยังคงทอดตัวยาวไปตามทางของมัน แสงแดดที่แพดแสงแรงกล้าในตอนกลางวัน ทำให้การเดินทางเป็นไปด้วยความยากลำบากมากขึ้น มีเพียงแต่ร่มไม้ ในบางช่วงเท่านั้นที่พอจะทำให้คลายร้อนลงไปบ้าง
“นี่ยังไม่ถึงอีกเหรอ” กาเดรินถาม
“ใกล้แล้วล่ะ” จาคัสตอบ
“บือๆ” กาเดรินทำเสียงเบื่อๆ
“ก็ฉันไม่กรมทางหลวงนี่ย่ะ จะได้รู้ระยะทาง” จาคัสตอบ
“ก็ไม่ได้ว่าไรสักหน่อยนี่ตัวเอง” กาเดรินตอบ
“นี่ๆ ถ้างั้นพักหน่อยเถอะ ไม่ไหวแล้วอ่ะ” กาเดรินเอ่ยขึ้น
“อะไร พักอีกแล้วเหรอนี่เจ้าก็เพิ่งพักไปเองนี่น่า” จาคัสตอบ
“ก็เจ้าขี่ม้านี่น่า ส่วนทั้งเดิน ทั้งถูกลาก ลองมาโดนดูบ้างสิแล้วจะรู้” กาเดรินหงุดหงิด
“ก็ได้ๆ แต่แป็บเดียวน่ะ” จาคัสกล่าวพลางกระโดดลงจากม้าคู่ใจ
“งั้นแวะพักตรง ริมลำธารข้างหน้านี่ก็แล้วกัน” จาคัสกล่าวพลางจูงม้าและคน เดินตามไป
“นี่ๆ ลำธารเหรอ” กาเดรินกล่าว “ งั้นข้าขออาบน้ำหน่อยได้ไหม ตั้ง 2 อาทิตย์แล้วไม่ได้แตะน้ำเลย เหม็นจะแย่อยู่แล้ว” กาเดรินทำหน้าตาออดอ้อน
“ก็ได้แต่อย่านานนักน่ะ” จาคัสบ่นนิดๆ
ณ ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทาง ซึ่งจากลำธารไม่มาก จาคัสปล่อยลูอีเดินเล่น ซึ่งลูอีก็ดูเหมือนจะดีใจเพราะได้กินยอดไม้อ่อนที่ขึ้นอยู่ในบริเวณนั้น ส่วนจาคัสเองก็กำลังสาระวนอยู่กับเรื่องที่กาเดรินเอ่ยขอ
“นี่ ข้าให้เจ้าอาบน้ำ แต่ข้าก็จะต้องเฝ้าเจ้าด้วย” จาคัสกล่าว
“เฮ้ย ได้ไงล่ะ ข้าเป็นผู้หญิงน่ะ คิดลามกหรือไอ้ทะลึ่ง” กาเดรินตอบ
“แล้วถ้าเจ้าคิดหนี ข้าจะทำยังไงล่ะ” จาคัสกล่าว
“เรื่องของเจ้าดิ” กาเดรินตอบอย่างไม่ไยดี
จาคัสทำหน้าเหวอๆ (“เอาไรคิดว่ะเนี่ย” จาคัสคิด)
(“ทำไงดีหว่า โซ่ก็สั้น หญิงท่านก็จะอาบน้ำ” จาคัสเร่งใช้ความคิด)
ปิ๊ง!!!! ไอเดียดีๆบรรเจิดแล้ว
จาคัสหันกลับไปที่ลูอี แล้วเป่าปากเรียก ลูอีซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับการแทะโลม เอ้ย แทะเล็มหญ้าอ่อน ก็หันกลับมาแล้ววิ่งไปหาจาคัส ทั้งๆที่ในปากยังมีหญ้าเหลืออยู่
“ข้าจะให้ลูอี เฝ้าเจ้าก็แล้วกัน ส่วนข้าจะเข้าป่าไปหาเสบียงเพิ่มเติมสักหน่อย” จาคัสกล่าว
“ฮิฮิ ม้าเจ้านี่น่ะจะเฝ้าข้า น่าขำ” กาเดรินกล่าว “ข้ายอมรับว่ามันฉลาดจริงๆแต่มันจะเฝ้าข้าได้ยังไงอ่ะ” กาเดรินยิ้มร่า
“เออ เดี๋ยวก็รู้” จาคัสยิ้มอย่างมีเลศนัย
ณ ลำธารที่ใสสะอาด น้ำที่ไหลผ่านใสดุจกระจกจนมองผ่านไปเห็นพื้นท้องลำธารได้อย่างชัดเจน มวลหมู่ปลาต่างพาแวกว่ายไป ซึ่งบริเวณนั้นห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ จึงมีร่มเงาเหมาะแก่การพักผ่อนเป็นอย่างดี
“มันเอาจริงเหรอเนี่ย” กาเดรินอุทาน พร้อมกับมองไปที่ปลายโซ่ ที่มีเท้าของเจ้าลูอีเหยียบไว้
“ยอม มันเลยแหะ” กาเดรินบ่น เจ้าลูอีส่งเสียงพืดพาด เหมือนกับบ่งบอกถึงชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่เหนือมนุษย์
“นี่ๆ เอากระเป๋าเสื้อส่งมาให้ข้าหน่อยสิ” กาเดรินตะโกนบอกจาคัสที่กำลังจะเดินจากไป
“เรื่องมากจริง” จาคัสบ่น พร้อมกับค้นหากระเป๋าสัมภาระของนาง
“เอ้า เอาไป” จาคัสโยนให้นาง
กาเดรินรับกระเป๋าได้แล้ว ก็รีบค้นหาของใช้เป็นการใหญ่
“ท่าจะเอาของ ของเจ้าล่ะก็ในนั้นไม่มีหรอก มีแต่เสื้อผ้าเท่านั้นแหละ” จาคัสตอบเหมือนรู้ใจหญิงสาวเป็นอย่างดี
“ ทำเป็นรู้ดี” กาเดรินตอบพร้อมกับทำหน้างอนนิดๆ จึงหยิบเอาเสื้อผ้าขึ้นมา แล้วหันกลับไปบอก จาคัส
“ห้ามแอบดูน่ะ ไม่งั้นข้าโกรธท่านจริงๆด้วย” กาเดรินทำหน้าตาจริงจัง
“เจ้าค่ะ ท่านคุณหญิง” จาคัสพูดประชด พลางหันหลังเดินจากไป
เมื่อเห็นจาคัสเดินลับตาไปแล้ว กาเดรินก็พลางส่งสายตาสำรวจ ซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงจัดการถอดเสื้อผ้าออก ร่างอันไร้อาภรณ์ปกคลุมเผยให้เห็น ความงามของผิวพรรณสตรีแรกรุ่น รูปร่างที่อวบอิ่มสมส่วนสัด เต้าที่กลมกลึงดุจผลแตงอ่อนเพียงแต่ขั้วของมันเป็นสีชมพูเรื่อๆ ผิวพรรณนอกจากส่วนที่ไม่ได้อยู่ในร่มผ้าแล้วล้วนขาวกระจ่างราวกับสีของไข่ปอก ร่างที่อรชรเยื้องย่างปลายเท้าให้สัมผัสน้ำอย่างช้าๆ จากนั้นนางจึงค่อยๆบรรจงหย่อนเท้าลงในน้ำ
“วู้…..เย็นจริงๆ” นางรำพึง
“ดูสิผมเหนียวยังกะตังเมแน่ะ” นางบ่น
โฉมงามไม่สนใจสิ่งอื่นใด เพียงแต่แช่ตัวลงในน้ำนอนให้น้ำไหลผ่านตัวนางไปเรื่อยๆ ผิวที่สัมผัสน้ำนั้นเปล่งปลั่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นางจัดการวักน้ำขั้นรดตัวพร้อมกับขัดถูทุกซอกทุกส่วนสัดของนางอย่างเพลิดเพลิน
(“อาบเสร็จหรือยังหว่า” จาคัสคิด) จาคัสกลับมาแล้ว พร้อมกับผลไม้ป่าถุงใหญ่
จากนั้นจาคัสก็ยืนคอมองไปที่ลูอี ยังคงเห็นลูอียืนอยู่ที่ริมธาร
“ผู้หญิง หนอ ผู้หญิง” จาคัส รำพึงรำพันกับตัวเอง พร้อมวางถุงสัมภาระใบใหญ่ลง แล้วเอามันเป็นหมอนหนุนนอน
(“แต่ เพื่อความแน่ใจลองดูอีกทีดีก่า” จาคัสด้านมืดคิด)
(“ไม่ได้น่ะท่าน มันเป็นการแอบดูสุภาพสตรี เขาอาบน้ำน่ะ” จาคัสด้านสว่างตอบโต้)
(“จะเสียหายตรงไหน แค่ดูเฉยๆไม่เป็นไรหรอกน่า” จาคัสด้านมืดสวนกลับ)
(“แต่ว่า…อุบ” จาคัสต้านสว่างฟุบลงไปอยู่กับพื้นด้วยหมัดทะลวงไส้ของด้านมืดเรียบร้อย)
ว่าแล้วเมื่อที่ประชุมได้ข้อสรุป จาคัสจึงจัดการแวกพุ่มไม้ออกเป็นช่องเล็กน้อยพอให้มองเห็น ด้วยใจที่กำลังเต้นระรัว
ภาพที่เขาเห็น เป็นภาพของหญิงสาว ที่เค้ารู้จักแต่หากสวยขึ้นอย่างผิดหูผิดตา ผิวพรรณของนางขาวขึ้น รูปร่างอวบอัดไปทุกสัดส่วน สองเต้ากลมกลึงน่าสัมผัส นางงามไปเสียหมดทุกส่วนจริงๆ
ตอนนี้สติของเขาขาดไป ตาจ้องมองไปที่กาเดรินอย่างไม่ลดละ เหมือนกับจะรู้ให้ได้ว่านางยังมีอะไรปิดบังเขาอีกหรือไม่ ใจของเขาเต้นเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
(“นี่เราเป็นอะไรไปนี่” จาคัสคิด “นอกจากตอนออกศึกหัวใจก็ไม่เคยเต้นระรัวขนาดนี้เลย แล้วยังความรู้สึกแปลกๆนี่อีก ทำไมมันร้อนวูปวาปไปหมดน่ะ” จาคัสตั้งสติได้พร้อมกับหันกลับมานอนเหมือนเดิม)
“เสร็จหรือยัง” จาคัสตะโกนถามกาเดรินที่กำลังเพลิดเพลินกับการอาบน้ำอยู่
“มาแล้วเหรอ” กาเดริน ทรุดตัวลงในน้ำ “รอประเดี๋ยวน่ะ” นางพูดพลางเดินเข้าฝั่ง แล้วหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนชุดใหม่อย่างรวดเร็ว
“เสร็จแล้ว เข้ามาสิ” กาเดรินบอก
จาคัสจึงลุกขึ้น พร้อมกับแบกถุงเสบียงขนาดใหญ่มาด้วย
“ว่าไงแม่คุณ ดีขึ้นหรือยัง” จาคัสเดินเข้าพลางวางถุงขนาดใหญ่ลง
“อือ สบายตัวขึ้นเยอะเลย” กาเดรินทำท่าบิดขี้เกียจ
“งั้น ก็ออกเดินทางต่อได้แล้วสิ” จาคัสพูด
“ว่าแต่ท่านเถอะ จะไม่พักสักหน่อยเหรอ หน้าแดงมากเลยนิ” กาเดรินพูดพลางเพ่งมองหน้าของจาคัส
“ยุ่งน่า” จาคัสหลบหน้ากาเดริน เพราะอายนางจนมองหน้าแทบไม่ติด
“ไปก็ได้ แล้วแต่ท่านจะบัญชาเถอะเจ้าค่ะ” กาเดรินยิ้มอย่างอารมณ์ดี
จาคัส จึงจัดแจงเก็บข้าวของ แล้วทั้งหมดก็ออกเดินทางมุ่งหน้าต่อไปตามเส้นทางที่เขาเคยผ่านมา
ความคิดเห็น