คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความวุ่นวาย
“เฮ้อ…….” เสียงนี้หลุดออกมาจากปากของกาเดริน นี่ถ้าไม่นับตั้งแต่กลับจากวังของเรฝาล ก็คงเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว ที่นางถอนหายใจแบบนี้
“ เราจะทำยังไงดีน่ะ ถึงจะช่วยท่านปู่ได้น่ะ “ นางบ่นกับตัวเอง พลางกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนในห้องพัก ที่ราชาเรฝาลจัดให้ทั้งสองพัก ซึ่งไม่ห่างจากเขตพระราชวังมากนัก ภายในห้องมีข้าวของตกแต่งครบครัน ซึ่งล้านแต่เป็นของมีราคาทั้งนั้น
นางมีท่าทียังนี้ตั้งแต่กลับมาจากวัง ตอนนี้นางอยู่คนเดียวในห้องเพราะฟารัสบอกว่าจะจัดการธุระในเมืองนิดหน่อยให้นางรออยู่ที่ห้องนี้ แต่ใจของหาได้อยู่ในห้องนี้ไม่ ยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ยินมา
“เฮ้อ…..” รอบที่ 101
“เฮ้อ….” รอบที่ 102
“เฮ้อ….” รอบที่ 103
“เฮ้อ….” รอบที่ …… (เอ่อ ปล่อยเค้าไปปล่อยเค้าไป)
“มานั่งถอนใจแบบนี้คงไม่ดีแน่” นางคิด (เพิ่งรู้ตัวเหรอ - -“) พลันนางก็มีความคิดนึงแวบเข้ามาในหัว
“ใช่แล้ว ถ้าไปที่เมืองมนุษย์ล่ะต้องได้เรื่องอะไรกลับมาบ้างแหละ “ กาเดรินคิดพลางลุกขึ้นนั่ง
“แต่เราไม่เคยไปที่นั่นนี่หว่า แล้วจะไปได้ยังไงอ่ะ” กาเดรินนั่งคอตกอีกครั้ง
“ใช่แล้วหญ้านำทาง แต่มันอยู่ที่บ้านนี่น่า” หญิงสาวคิดได้ดังนั้น ก็จัดการหยิบเอากระดาษมาเขียนอะไรบางอย่าง แล้วล้วงเอาผลึกสีแดงสดออกมาแล้วจัดการร่ายคาถาใส่ผลึกนั้น มันเปล่งแสงสีแดงไปทั่ว ไม่นานนักมันก็พาสาวน้อยไปยังที่แห่งหนึ่ง มันเป็นห้องที่ค่อนข้างจะทึบแสง ภายในห้องมีตู้ไม้ขนาดใหญ่ อยู่หลายหลัง นางค่อยๆพิจารณาทีละตู้อย่างถี่ถ้วน
“เอ๋ ท่านปู่เอาหญ้านำทางไปไว้ที่ไหนน่ะ” นางบ่นกับตัวเอง สายตาก็กวาดหาสิ่งที่นางต้องการ ไม่นานนักนางก็พบกับสิ่งที่ต้องการ
“นั่นไง เจอแล้ว” พลางอืมไปหยิบขวดแก้วขนาดเคื่อง ภายในบรรจุต้นหญ้าที่ดูจะแสนธรรมดาเหลือเกิน นางเอาขวดนั้นใส่ถุงผ้าขนาดใหญ่ที่อยู่แถวนั้นแล้วออกจากห้องนั้น ใช่แล้วที่นี้คือบ้านของนางกับฟารัสนั่นเอง นางเข้าไปในห้องของนางที่อยู่บนชั้น 3 ของตัวบ้าน นางเก็บข้าวของลงกระเป๋าใบโตของนาง หลังจากนั้นจึงนำเอาสิ่งที่นางต้องการออกไปพร้อมกับสัมภาระทั้งหมดไปนอกตัวบ้าน
นางจัดแจงเอาขวดที่บรรจุหญ้านำทางออกมาวาง จัดการเอาน้ำหยดลงไปบนหญ้าสัก 2 - 3 หยด แล้วรออยู่สักครู่
“ฮ้าว……” เจ้าหญ้าตัวน้อยห้าวครั้งใหญ่ พลางปิดตัวไปมาเนื่องจากการหลับที่ยาวนาน
“จ้ากกกก อย่ากินข้า ข้าไม่อร่อยหรอก เหม็นก็เหม็น ตัวก็มีแต่ฝุ่น ผอมก็ผอม กินข้าเข้าไปท่านจะไม่ชอบแน่เลย ได้โปรดอย่ากินข้าเลยน่ะ (0 – 0)” เจ้าหญ้าน้อยโวยวายเป็นการใหญ่
(มันเห็นกรูเป็นวัว หรือไงว่ะ ) “นี่ๆ ฉันไม่ได้กินเจ้าหรอกน่ะ” หญิงสาวตอบพลางทำหน้าเป๊ ใส่
“ อ้าวแล้วก็ไม่บอก เสียเซวฟ์ว่ะ” เจ้าหญ้าน้อยลุกขึ้นพลางปัดฝั่นที่อยู่ตามตัวมัน
“แล้วเจ้าเป็นใครล่ะ แล้วฟารัสไปไหน ไปเมื่อไร ไปเมื่อไร เมื่อไรมา แล้ว……” เจ้าหญ้าน้อย รัวคำถามยังกับมานเพิ่งเกิดมาบนโลกนี้
(มันจะนำทางกรูได้แน่เหรอฟ่ะ (- -“) ) “พอๆ ตอบไม่ไหวจ้า “ กาเดรินเอามือปิดปากเจ้าหญ้าน้อยก่อนที่มันจะถามไปมากกว่านี้
“ท่านปู่ น่ะตอนนี้อยู่ตัวเมืองไกดุล ส่วนข้าเป็นหลานสาวของท่าน” กาเดรินตอบอย่างช้าๆ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ” เจ้าหญ้าตอบ
(“เย็นไว้ เย็นไว้ ต้องพึ่งมันอีกนาน” กาเดรินคิด ) “คือ ข้าอยากจะให้เจ้านำทางไปเมืองมนุษย์หน่อยน่ะ” กาเดรินพูดขึ้น
“ เฮ้ย ข้อห้ามต้นๆที่ ฟารุสสั่งเลยนี่ “ เจ้าหญ้าน้อยตกใจ “ข้าคงทำให้เจ้าไม่ได้แล้วล่ะ” เจ้าหญ้าน้อยตอบ
กาเดรินทำหน้าผิดหวัง พร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกจากตาน้อยๆทั้งสองข้างของนาง พลางเอามือปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาเต็มกำลัง
“ ฮือๆๆๆๆๆๆ “ เจ้าหญ้าน้อยทำหน้าตาเหรอหลา (“เอาแล้วไงกรุ ทำหญิงร้องไห้จนได้” เจ้าหญ้าน้อยคิด)
“ โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องไห้น่ะ หนูเดี๋ยวป๋ารับผิดชอบเอง” (คุ้นๆว่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน) เจ้าหญ้าน้อยพยายามปล่อยมุข
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไม่ได้ผล…. (“ดังกว่าเก่าอีกแหะ” เจ้าหญ้าน้อยคิด)
“ก็ได้ ก็ได้ หยุดร้องซะที “ เจ้าหญ้าน้อยตอบ (“ ถ้าฟารุสมันรู้ คงเอากรุไปต้มแน่ๆเลย” เจ้าหญ้าน้อยคิด)
“อิอิ” กาเดรินหันมายิ้มให้ (“น่านหยุดร้องเลย ไม่น่าใจอ่อนเลย” เจ้าหญ้าน้อยคิดพลางทำหน้าเบ็)
“สัญญาแล้วน่ะ ห้ามกลับคำด้วย” กาเดรินพูด
“จ้า แม่เจ้าประคุณ” เจ้าหญ้าตอบอย่างเสียไม่ได้
“แต่มีข้อแม้น่ะ “ เจ้าหญ้าหันไปบอกกาเดริน “ หนึ่ง เจ้าต้องเอาข้าไปใส่กระถางแล้วหาน้ำรดข้าวันละครั้งเข้าใจไหม”
กาเดรินพยักหน้า
“สอง หากเกิดอะไรกับเจ้าระหว่างเดินทาง ข้าไม่รับผิดชอบน่ะ”
กาเดรินพยักหน้า
“ สาม เมื่อถึงเมืองมนุษย์เจ้าจะต้องไม่ให้ใครเห็นตัวข้าและต้องไม่บอกเรื่องของเจ้าและฟารุสให้พวกมนุษย์ฟังเข้าใจไหม“
กาเดรินพยักหน้า
“ข้อสุดท้าย หากเจ้าเข้าเขตเมืองมนุษย์ ห้ามอาบน้ำโดยเด็จขาดเข้าใจไหม”
กาเดรินชักสงสัย แต่ก็พยักหน้ารับ
(“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการเดินทางด้วยหว่า?” การเดรินคิด
“ ดี ค่อยว่าง่ายหน่อย แล้วเจ้าจะไปเมื่อไรล่ะ” เจ้าหญ้าน้อยถาม “ เดี๋ยวนี้เลยอ่ะ” กาเดรินตอบ “ ใจร้อนจัง วัยรุ่นสมัยนี้ (- -.) ) เจ้าหญ้าน้อยบ่น ว่าแล้ว กาเดริน ก็จัดแจงเอาหญ้านำทางใส่กระถาง อุ้มไปพร้อมกับสัมภาระที่จัดเตรียมไว้ออกไปตามการนำทางของหญ้าน้อย “ เดินทางไปทางทิศเหนือ เราต้องอ้อมหุบเขาไม่หวนกลับ เพราะเส้นทางมันอันตรายเกินไป ” เจ้าหญ้าน้อยบอกทาง พร้อมกับใช้ใบ (หรือจะเรียกว่ามือดี) ชี้ไปทางทิศเหนือ กาเดรินเดินทางไปตามคำบอกหญ้านำทาง แต่ผลันสายตาของนางก็ได้เหลียวกลับไปมอง วิวทิวทัศน์นั่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินหันหลังจากไปยังที่ที่ไกลแสนไกล ภาพนั้นเป็นภาพของบ้านของฟารัสและนางที่ใช้อาศัยอยู่ในปัจจุบัน ทั้งหมดมี 3 ชั้น รูปร่างเหมือนก้อนขนมปังวางเรียงต่อกัน 3 ก้อน และมีต้นไม้แห่งไกดุลที่ตั้งเด่นเป็นสง่า เป็นฉากหลัง…… ณ เมืองไกดุล “ กาเดริน กาเดริน เจ้าอยู่ไหน” นั่นเป็นความคิดเดียว หลังจากที่ฟารัสกลับมาถึงห้องพัก แล้วพบกับกระดาษที่เขียนด้วยลายมือสวยๆว่า “ ท่านปู่ ไม่ต้องห่วงข้าน่ะ ข้ากำลังจะไปเมืองมนุษย์ เพื่อสืบข่าวเรื่องของศิลาแห่งน้ำ ได้ข่าวเมื่อไร ข้าจะรีบกลับมาบอกท่านทันที” ไม่มีคำใดที่จะอธิบายความหนักใจและความเป็นห่วง ของชายชราที่มีต่อหลานสาวคนนี้ได้ นอกจากน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา จากชายชราที่แทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวเมื่อได้พบกับกระดาษแผ่นนั้น…..
“ ดี ค่อยว่าง่ายหน่อย แล้วเจ้าจะไปเมื่อไรล่ะ” เจ้าหญ้าน้อยถาม
“ เดี๋ยวนี้เลยอ่ะ” กาเดรินตอบ
“ ใจร้อนจัง วัยรุ่นสมัยนี้ (- -.) ) เจ้าหญ้าน้อยบ่น
ว่าแล้ว กาเดริน ก็จัดแจงเอาหญ้านำทางใส่กระถาง อุ้มไปพร้อมกับสัมภาระที่จัดเตรียมไว้ออกไปตามการนำทางของหญ้าน้อย
“ เดินทางไปทางทิศเหนือ เราต้องอ้อมหุบเขาไม่หวนกลับ เพราะเส้นทางมันอันตรายเกินไป ” เจ้าหญ้าน้อยบอกทาง พร้อมกับใช้ใบ (หรือจะเรียกว่ามือดี) ชี้ไปทางทิศเหนือ
กาเดรินเดินทางไปตามคำบอกหญ้านำทาง แต่ผลันสายตาของนางก็ได้เหลียวกลับไปมอง วิวทิวทัศน์นั่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินหันหลังจากไปยังที่ที่ไกลแสนไกล
ภาพนั้นเป็นภาพของบ้านของฟารัสและนางที่ใช้อาศัยอยู่ในปัจจุบัน ทั้งหมดมี 3 ชั้น รูปร่างเหมือนก้อนขนมปังวางเรียงต่อกัน 3 ก้อน และมีต้นไม้แห่งไกดุลที่ตั้งเด่นเป็นสง่า เป็นฉากหลัง……
ณ เมืองไกดุล
“ กาเดริน กาเดริน เจ้าอยู่ไหน” นั่นเป็นความคิดเดียว หลังจากที่ฟารัสกลับมาถึงห้องพัก แล้วพบกับกระดาษที่เขียนด้วยลายมือสวยๆว่า
“ ท่านปู่ ไม่ต้องห่วงข้าน่ะ ข้ากำลังจะไปเมืองมนุษย์ เพื่อสืบข่าวเรื่องของศิลาแห่งน้ำ ได้ข่าวเมื่อไร ข้าจะรีบกลับมาบอกท่านทันที”
ไม่มีคำใดที่จะอธิบายความหนักใจและความเป็นห่วง ของชายชราที่มีต่อหลานสาวคนนี้ได้ นอกจากน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา จากชายชราที่แทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวเมื่อได้พบกับกระดาษแผ่นนั้น…..
ความคิดเห็น