[Fic] SS501 : Super Star Is Mine. (2hj)

ตอนที่ 7 : Super Star Is Mine : Chapter 7

           CHAPTER 7





 

                ฟิน!

                ฟิน!!

                ฟิน!!!

                ฟินจนตัวจะระเบิดตายแล้วครับ T______T

                ฮยองจุนที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องเรียนก็ยังคงฟินไม่เลิกเนื่องจากเมื่อวานนี้เขาได้..... (ก็รู้ๆ กันอยู่) แต่ก็นะ เป็นใครคนไหนเจอแบบเขาก็ต้องเพ้อไปอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์แหล่ะโด่ว =^= ... รังสีความฟินยังคงแผ่ไปทุกทิศทุกทาง (?) จนแม้กระทั่งยามเฝ้ามหาลัยยังรู้สึกได้!

                “นี่นายจะยิ้มไรนักหนาเนี่ย? ฉันไม่อยากมีเพื่อนเป็นคนบ้านะ-_-”

                “เขาเรียกว่ามีความสุขมากต่างหากเว้ยน้องม้าน้อย ฮี่~~~~”

                “=___________________=”

                จองมินได้แต่เหลือบมองเพื่อนตัวขาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาระหวาดระแวง เพื่อนเขาเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกวะเนี่ย? อยากจะถามทั้งทีแต่สุดท้ายอาจารย์ก็เข้าคลาสแล้วหล่ะสิ จองมินจึงได้แต่นั่งจดเลกเชอร์พร้อมกับเอาศอกกระทุ้งฮยองจุนซึ่งจะนั่งเหม่อลอย (ใจลอยไปหาคราย~) เป็นระยะๆ เพื่อให้จดเลกเชอร์ทันชาวบ้านบ้าง ซึ่งปกติแล้วฮยองจุนค่อนข้างที่จะจดเลกเชอร์ได้เร็วและสรุปได้สั้นและกระชับแต่ในตอนนี้กลับนั่งเหม่อลอย (แต่ก็ยังพอมีสติเขียนเลกเชอร์อยู่อ่านะ) แต่ตัวอักษรที่เขามักจะเห็นในทุกหน้าที่ฮยองจุนจดเลกเชอร์นั้นมันคืออะไรรู้ไหม??

                   พี่ฮยอนจุง<3

                จีฮูซอนเบ >_<

                ซารางเฮฮยอนจุงฮยอง!

                เพื่อนเขาบ้าไปแล้วจริงๆ แหล่ะ =_____________=

                อาจารย์ที่เข้าคลาสก็ยังคงพูดสอนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมดเวลาเนื่องจากเสียงออดได้บ่งบอกถึงเวลาเลิกคลาสแล้ว จองมินจึงกระทุ้งเพื่อนไร้สติ (?) ที่อยู่ข้างๆ ตนมาเพื่อให้มีสติกลับมาเสียที  ฮยองจุนจึงต้องสะบัดหัวเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เก็บข้าวของตัวเองและเตรียมพร้อมที่จะเดินออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรทานเป็นมื้อเย็นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่อาจารย์พูดขึ้นมาก่อน

                “คิมฮยองจุน มาพบฉันที่ห้องด้วย”

                โอ้ว.....

                เขาแค่สติหลุดไปสองวิ (?) เองนะครับอาจารย์! T_______T

                เรียกเข้าพบเลยหรอ???? TT^TT

                ฮยองจุนเดินหงอยๆ ตามอาจารย์ไปพร้อมกับจองมินที่ส่งสายตาเป็นห่วงมาให้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อไปถึงห้องอาจารย์ก็ผายมือลงให้นั่งเก้าอี้ตรงหน้าพร้อมกับเปิดประเด็นสนทนาหลังจากที่เงียบกันมานาน

                “ยังไม่มาอีก เหลวไหลจริงๆ งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน”

                “… ครับ”

                “พอดีว่ามีงา..”

                “อาจารย์ครับ ขอโทษที่มาช้าครับ!”

                เสียงนั้นดังขึ้นจากข้างหลังเมื่อหันกลับไปดูก็พบได้ว่าคนนั้นคือรุ่นพี่คยูจง!

                “กว่าจะมานะ”

                “ขอโทษจริงๆ ครับอาจารย์ พอดีผมไปช่วยทำงานมาหน่ะ”

                “อืมๆ งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกัน  แต่เธอน่าจะรู้โปรเจคนี้อยู่แล้วหล่ะ..”

                “พอดีว่าทางฝ่ายทีมงานในกองถ่ายเขาขาดคนหน่ะ เลยจะลองหานักศึกษาไปฝากงาน ซึ่งก็เห็นได้ว่าพวกเธอค่อนข้างจะมีผลการเรียนที่ดีแต่ขาดประสบการณ์ ดังนั้นก็เลยจะส่งไปฝึกงาน ซึ่งจะถือว่าเป็นโปรเจคอย่างหนึ่ง ดังนั้นเวลาเข้าคลาสของพวกเธอก็จะน้อยลงไป แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะขาดคลาสนะ”

                “แล้วก็ ถ้าฝึกงานดีๆ หรือทำงานให้ทางฝ่ายนั้นพอใจ เมื่อเรียนจบเขาก็อาจจะจองตัวเข้าทำงานเลยก็ได้ ดังนั้น ตั้งใจทำหล่ะ มีเรื่องแค่นี้แหล่ะ งานเริ่มวันมะรืน อย่าลืมหล่ะ”

                เมื่ออาจารย์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับฮยองจุนที่ยังคงนั่งมองหน้ารุ่นพี่อยู่ตรงหน้าอย่างงงๆ

                “ไม่ต้องตกใจหรอก พี่พอจะรู้โปรเจ็คอันนี้อยู่นานแล้วหล่ะ ดีนะที่ได้นายมาทำงานด้วย”

                “อ่า... แล้วเราจะไปทำงานร่วมกับใครหรอฮะ?”

                “หืม? กองถ่ายเอมวีคิมฮยอนจุงไง”

                “!!!!”

                คิมฮยอนจุงที่กำลังนอนหลับฝันหวานต้องตื่นมาเพราะเนื่องจากเจ้ามือถือล้านปุ่มนี้ดังไม่หยุดเลยหน่ะสิ!

                หลังจากที่เขาได้ทานบะหมี่ (ไม่ต้องถามหรอกนะว่าซื้อมาจากไหน -.-) และไปวิ่งเล่นออกกำลังกายอะไรเสร็จสรรพก็จึงขึ้นมาทำกิจกรรมที่เขาสุดโปรด (ก็นอนอ่านะ) แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอันน่ารำคาญจากเจ้ามือถือบ้านี่อ่ะสิ!

                ใครทักมาวะ... !

                HyungJun says: ฮยองงงงงงงงงงงงง >___________<’

             HyunJoong says: หืม?

                คนนี้ยกเว้นไว้ก็ได้ ... #ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด

                HyungJun says: วันนี้มีความสุขมากเลยยยยยย T///////T

             HyunJoong says: ไปทำไรมาหล่ะ?

             HyungJun says: ไม่บอกหรอก -3-

            HyunJoong says: อ้าว - -

            HyungJun says: ฮี่ฮี่ ^[++++]^

            HyunJoong says: -_-

            HyungJun says: แค่จะแวบมาบอกว่าคิดถึง~ มากอดทีมา<3

            HyunJoong says: ไม่ให้กอดหรอก

            HyungJun says: ง่ะ ._. หวงตัวหรออออออออออออออ

            กอดนอกจอดีกว่ากอดในจอเยอะครับ -.- #คิดไร

                HyunJoong says: ^^

             HyungJun says: ยิ้มตลอดดดดดด ไม่คิดถึงแล้ว!

             HyunJoong says: ล้อเล่นหน่า กอดกอด :}

             HyungJun says: เย้ ^-^ งั้นผมออฟก่อนน้า วันนี้เหนื่อยมากเลย ฮยองก็อย่านอนดึกหล่ะ!

             HyunJoong says: ครับผม

            หลังจากนั้นฮยองจุนก็ออฟไป

                งั้นก็นอนต่อเถอะพี่น้อง ... = =Zzzz

                ในที่สุดวันถ่ายเอมวีก็มาถึงอึงอึงอึง #เอคโค่เพื่อความยิ่งใหญ่

            คิมฮยอนจุงที่อุตส่าห์แหกตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อมาตรวจความเรียบร้อยในกองถ่ายก่อนที่จะไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อรอทีมงานเตรียมความพร้อม แต่เสียงโหวกเวกก็ดังขึ้นมาจนเขาอดจะหันหลังไปฟังเสียไม่ได้

                “มีเด็กใหม่สองคนมาฝึกงาน คนนี้ชื่อคิมคยูจง ส่วนคนนี้ชื่อคิมฮยองจุน เป็นมิตรกับเขาไว้ด้วยหล่ะ”

                คิมฮยองจุน....?

                คิมฮยองจุน?

            คิมฮยองจุน??

            คิมฮยองจุน????

            คิมฮยองจุนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                ฮยอนจุงรีบลุกขึ้นจากแท่น (?) ของตัวเองก่อนที่จะชะเง้อคอมองเด็กใหม่สองคนนั้นซึ่งผลที่เห็นนั่นก็คือคิมฮยองจุนเป็นเด็กน้อยตัวขาว (ของเขา) จริงๆ ด้วย โอ้วพระเจ้า... ดีใจยิ่งกว่าถูกหวยอีก (?????)

                “สวัสดีครับ คิมคยูจงครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

                ผู้ชายร่างสูงที่อยู่ข้างๆ ฮยองจุนกล่าวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตรส่งไปให้ทางทีมงานจนใครๆ ก็ต่างยิ้มกลับมา

                แต่เดี๋ยวก่อน...

                มือของผู้ชายคนนั้นจับมือเด็กน้อยของเขาอยู่!

                ฮยอนจุงแทบอยากจะวิ่งไปกระชากมือของผู้ชายคนนั้นออกไปให้ไกลๆ จากเด็กน้อยของเขาแต่ก็ทำไม่ได้ (ต้องเก๊กไว้ก่อน)

                “ผม... ฮยองจุนฮะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะฮะ ^^”

                ฮยองจุนกล่าวทักทายขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ทุกคนในกองถ่าย แต่รอยยิ้มในครั้งนี้กลับเหมือนเด็กๆ สดใสจนใครๆ ก็ต่างที่จะอดเอ็นดูไม่ได้ ฮยองจุนหันมายิ้มให้กับทุกคนก่อนที่จะยิ้มบางๆ ไปให้คยูจงพร้อมกับมือที่กระชับแน่นขึ้น

                ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ทึ้งหัวตัวเอง)

                $%&()&^%$$#$^**)_(&&%&^%  #เมื่อซุปสตาร์พูดไม่เป็นภาษาคน

                ฮยอนจุงได้แต่เก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจเนื่องจาก (ไอ้) คนที่ชื่อคิมคยูจงมันคอยหยอดขนมจีบเด็กตัวขาวของเขาตลอดเลยหน่ะสิ ส่วนรายที่โดนขนมจีบก็ดูจะมีความสุขหัวเราะคิกคักไปกับคนนั้นจนเขาอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกเพราะทีมงานชอบมากระจุกอยู่ที่เขาแล้วมันทำให้เขามองอะไรไม่เห็นเลยหน่ะสิ!

                “พี่ฮยอนจุงจะเอาอะไรไหมคะ? เดี๋ยวฮานะไปซื้อให้นะคะ”

                หญิงสาวหน้าตาสละสลวยคนหนึ่งที่หน้าไม่คุ้นตาแขวนป้ายคอว่า Staff กล่าวขึ้นพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาหยดย้อย

                “อา... แล้วแต่เลยครับ”

                “โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวมานะคะรอแปปนึง”

                หญิงสาวพูดด้วยเสียงหวานพร้อมกับวิ่งออกไป ผ่านไปได้สักพักฝูงทีมงานที่มารุมล้อมเขาก็ค่อยๆ แยกตัวออกไป และสิ่งที่เขาเห็นตามมาหลังจากนั้นคือฮยองจุนกำลังเดินมาทางเขา!

                แต่ก็นะ... ซุปสตาร์ต้องเก๊กไว้ก่อนอ่ะครับ (ทำเป็นไม่สนใจ)

                “ขอโทษที่มาช้านะคะ แฮ่~ ฮานะมาแล้ว นี่ไง! >_<”

                ทันทีที่ฮยองจุนจะเดินมาถึงน้องฮาน่อย (หรืออะไรสักอย่าง) ก็มาขวางหน้าเค้าเอาไว้พร้อมกับยื่นกาแฟดำกระป๋องที่แลดูรสชาติที่จะขมน่าดู…

                เขาเกลียดกาแฟดำ!

                “แล้วก็... ของพี่ฮยอนจุงฮานะเอามาให้เป็นพิเศษเลยนะคะ กาแฟดำของโปรดคนหล่อไงคะ~”

                =_________________________=

                “อ่า...”

                ฮยองจุนเดินเข้ามาหาเขา!

                “อะไรยะ มารยาทมีไหม? มาแทรกคนอื่นเขาพูดกันเนี่ย เด็กที่ไหนเนี่ย ไม่รู้หรอฮานะเป็นใคร?”

                “อ่า...”

                “แต่ช่างมันเถอะ วันนี้ฮานะอารมณ์ดี... ชิ... อ่ะนี่ค่ะพี่ฮยอนจุง ทานให้อร่อยนะคะ ฮานะขอตัวก่อน มีคนเรียกฮานะแล้วหล่ะค่ะ บายค่ะ~ ซารางเฮนะพี่ฮยอนจุง!”

                หลังจากที่ชียัดกาแฟดำประป๋อง (ที่เขาแสนเกลียด) แล้วยิ้มหวานแบบหยดย้อยมาให้ ฮยองจุนก็มองเขาพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไป

                “จะไปไหน?”

                ฮยอนจุงรีบก้าวขายาวเข้าหาก่อนที่จะคว้าข้อมือบางของอีกคนไว้และจับไหล่หันมาเผชิญหน้ากัน

                “อ่อ... เปล่าฮะ ไม่มีอะไร”

                “แล้วเดินมาหาทำไม?”

                “ผมแค่อยากทักฮยองเฉยๆ น่ะฮะ อ่า.. ว่าแต่ฮยองไม่ชอบกาแฟไม่ใช่หรอ?”

                “…อืม”

                “งั้นเอาน้ำผลไม้ของผมไปก็ได้นะ ผมยังไม่ได้ดื่มเลย เดี๋ยวผมดื่มกาแฟเองฮะ!”

                เด็กน้อยตัวขาวพูดพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วส่งขวดน้ำผลไม้มาให้

                “แล้วนายชอบกาแฟ?”

                “นิดนึง (มั้ง) แหะๆ... เดี๋ยวกินให้ดูก็ได้-3-”

                ฮยองจุนคว้ามือออกมาหยิบกาแฟกระป๋องที่อยู่ในมือของเขาไปพร้อมกับเปิดฝาดื่มโดยทันที... ส่วนสีหน้าหน่ะหรอ? ดูรักกาแฟมากครับ!

                แต่พอรู้ว่าที่ยอมทำแบบนี้เพื่อเขามันก็ดูน่ารักมากจริงๆ แหล่ะ…

            “ฮยองจุน มาช่วยพี่จัดของทางนี้หน่อย”

                เสียงเรียกของรุ่นพี่ฮยองจุน (ก็ (ไอ้) คยูจงนั้นแหล่ะ!) มาเรียกตามตัวรุ่นน้องเพื่อไปช่วยงาน แหม... ห่างกันแค่นาทีเดียวแล้วมันจะตายหรือไงหา???

                “อ่า งั้นผมไปก่อนนะฮยอง~”

                ฮยองจุนหันมายิ้มกว้างให้ก่อนที่จะวิ่งออกไปหารุ่นพี่ของตน ฮยอนจุงอมยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสนั้นแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกับโพสอิทเล็กๆ ที่แปะอยู่หลังฝาขวด

                ของขวัญตอบแทนฮยอนจุงฮยองที่มาส่งที่บ้าน<3

               ปล. บะหมี่อร่อยไหมฮะ? ^-^

                อา... น่ารักมากจริงๆ แหล่ะ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ตอนนี้มันสั้นๆ เนอะ5555
สอบเสร็จแล้วค่ะะะะะะะะะะะะะ! (ดีใจมาก)
แต่ตอนนี้คงได้ฤกษ์เก็บของอีกครั้ง เนื่องจากน้องน้ำอิสคัมมิ่ง
น้ำในคลองรังสิตสูงมากค่ะ กลัว =_=......
THEME : © Tenpoints!