คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : { SF } ; FORGIVENESS
FORGIVENESS
“…”
“เราเลิกกันเถอะครับพี่ จบกันแค่นี้”
“…”
“…”
“... แต่พี่ไม่อยากจบ พี่ขอโทษ”
เสียงฉุดรั้งและวาจากล่าวคำขอโทษยังคงหลุดออกมาจากคนที่วิ่งมาตามหลัง ฮยองจุนยังคงวิ่งต่อไปจากคนข้างหลังที่วิ่งตามเขามาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาไม่อยากจะได้ยินเสียง ไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าด้วยซ้ำ
เขาอยากจะหนี หนีเพื่อไม่ให้เจอคนใจร้ายคนนี้อีก…
สายฝนก็ยังคงพร่ำตกลงมาอย่างนั้น ท้องฟ้ามืดครึ้มเสมือนจิตใจของทั้งสองคนที่กำลังแตกสลาย ต่างคนต่างเสียใจแต่หากจะอธิบายอีกคนก็กลับไม่รับฟังมัน ฮยอนจุงนึกคิดถึงเหตุการ์ณต่างๆด้วยความเสียใจ เขาเสียใจ...
ใช่ เขาผิด ผิดเอง... ผิดที่ไม่ยอมดูแลฮยองจุน เอาใจใส่ให้ดีกว่านี้
สัญญาณไฟข้ามถนนซึ่งตอนนี้เริ่มเป็นสัญญาณสีเขียวกระพริบเพื่อบ่งบอกให้รีบข้ามถนนสว่างขึ้น ร่างโปร่งเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งข้ามถนนเพื่อหนีจากคนใจร้ายที่ยังตามมาทำร้ายเขาคนนี้เสียที
ปี๊น!!!!
เสียงบีบแตรดังขึ้นหลังจากที่ฮยองจุนเดินมาถึงอีกฝากพอดี โดยภาพที่เห็นนั้นคือรถคันสีขาวกำลังจะพุ่งชนร่างสูงที่เดินตามเขามาอย่างรีบร้อนโดยไม่คำนึงถึงสัญญาณไฟที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว
พลั่ก!!!!
หลังจากเสียงบีบแตรและเสียงของแรงกระแทกที่เกิดจากการพุ่งชนก็มีคนมามุงดูในทันทีทันใด สิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาก็คือ...
เจ้าของใบหน้าตุ๊กตาที่กำลังหายใจอย่างรวยรินอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่กำลังตื่นตระหนก
... ฮยองจุนมาผลักเขาเพื่อไม่ให้เขาถูกรถชน
“พี่ขอโทษนะฮยองจุน อยู่กับพี่ก่อน อย่าเพิ่งทิ้งพี่ไปไหน นายได้ยินมั้ยฮยองจุน? พี่ขอโทษ... พี่ขอโทษ ฮึก... พี่มันเลว พี่ขอโทษ”
ร่างสูงที่พูดพร่ำคำขอโทษที่กลั่นออกมาจากจิตใจให้คนในอ้อมกอดที่เขากำลังประคองอย่างทะนุถนอม น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาอย่างไม่อายใคร ฮยองจุนซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดได้แต่สบตามองคนตรงหน้านิ่ง
“พี่ขอโทษ อดทนไว้นะฮยองจุน รถพยาบาลกำลังจะมาแล้วนะ”
“…”
“อยู่กับพี่ก่อนนะ เราสัญญากันไงว่าจะอยู่ด้วย ฮึก... อยู่กับพี่ก่อนนะครับ นะครับคนดี”
“…”
“พี่รักนาย อยู่กับพี่ก่อนนะ..”
“…”
“เราผูกกันแล้วนะ อย่าจากพี่ไปไหนนะฮยองจุน...”
“ในที่สุ...”
“อย่าเพิ่งพูดเลยนะ อดทนไว้ก่อนนะฮยองจุน”
“ในที่สุด...”
ฮยองจุนกล่าวขึ้นอย่างเชื่องช้าพร้อมกับสายตาที่เลื่อนลอยแต่หากมองคนตรงหน้านิ่ง โลหิตสีแดงสดยังคงไหลจากบาดแผลที่มาจากแรงกระแทกเมื่อครู่อย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ
“…”
“ผ.. ผมก็หนีจากพี่ได้ ผมจะไม่จ... เจ็บอีกแล้ว…”
ราวกับทุกสิ่งหยุดนิ่ง ฮยอนจุงได้แต่นิ่งงันทำอะไรไม่ถูก ประโยคที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมาจากปากของร่างโปร่งกลับถูกเปล่งออกมาในเวลาที่เขาคาดไม่ถึง… ฮยองจุนเจ็บเพราะเขามาตลอด เขาคือคนที่ถือมีดพร้อมกับกรีดลงหัวใจของคนตรงหน้าอย่างเย็นชา ใช่... เขามันเลว....
ร่างโปร่งยกยิ้มให้เขาอย่างยากเย็น ยิ้มที่เขาเคยคิดว่ามันอ่อนหวานและสวยงามมากที่สุดหากแต่ในตอนนี้มันลับดูไร้ชีวิตและเยือกเย็นเสียจนเขาใจเสีย…
“ผมจ.. จะไปในที่ที่ไม่มีพ... พี่อยู่อีก ลาก่อนค... ความรัก”
สิ้นสุดประโยคนั้นร่างโปร่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็หมดสติไปทันที ฮยอนจุงในตอนนี้หน้ากลับซีดเผือดและทำอะไรไม่ถูก น้ำตาของลูกผู้ชายที่น้อยคนนักจะได้เห็นไหลลงมาเรื่อยๆอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด ประโยคที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินจากคนตรงหน้าในตอนนี้กรีดหัวใจเขาให้เป็นแผลเหวอะหวะ ในตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าฮยองจุนรู้สึกอย่างไรตลอดเวลาที่ผ่านมา...
เจ็บอย่างสุดแสน... ทรมานเจียนตาย...
เสียงไซเรนที่ดังมาจากรถพยาบาลเมื่อมาถึงที่เกิดเหตุไม่ได้ผ่านโสตประสาทฮยอนจุงเลยแม้แต่น้อย...
“ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อยนะครับ”
เสียงจากบุรุษพยาบาลดังขึ้นข้างตัวพร้อมกับเปลหาม บุรุษพยาบาลทั้งคู่พากันหามผู้บาดเจ็บขึ้นรถพยาบาลพร้อมกับฮยอนจุงที่ขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับพร่ำเพร้อคำพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนเสียสติ
“หมอต้องช่วยเขานะครับ ได้ยินไหม? หมอต้องช่วยเขานะครับ!!!”
“ได้โปรด ช่วยเขาด้วยนะครับ เขาสำคัญกับผมมาก!”
“นะครับ ช่วยเขาด้วยนะครับ ช่วยเขาด้วย!”
.
.
ร่างสูงกำลังนั่งกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนรน ในใจลุกดั่งไฟด้วยความเป็นห่วงว่าฮยองจุนจะเป็นอย่างไรบ้าง ในหัวได้คิดแต่เรื่องที่เคยทำไว้ในอดีตซึ่งมีแต่เรื่องแย่ๆที่เขานั้นได้ทำกับฮยองจุน...
ฮยองจุนเอาใจใส่เขาทุกอย่าง... แต่เขากลับละเลยมัน
ฮยองจุนเป็นห่วงเขา... แต่เขากลับไม่สนใจ
ฮยองจุนรักเขาที่สุด... แต่เขากลับรักคนอีกคน
ฮยองจุนหวงเขามากที่สุด... แต่เขากลับไม่เคยใส่ใจ
ฮยองจุนมักจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ... แต่เขากลับมองข้ามมันไป
ความคิดในหัวยังคงชักนำไปสู่ความทรงจำแย่ๆที่ยังคงติดตรึง ภายหลังจากนั้นไม่นานคุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับฮยอนจุงที่รีบเดินไปเพื่อถามประโยคที่ต้องการถามโดยทันที
“คุณหมอครับ เป็นยังไงบ้าง?? ฮยองจุนเป็นยังไงบ้าง?? เขาอาการดีขึ้นหรือยังครับ??”
“คุณเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ?”
“เปล่าครับ... ผมเป็นคนรัก”
“... โอเคครับ”
“…”
“หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียชีวิตแล้ว”
วันเวลายังคงผ่านไปเหมือนเดิม หนึ่งสัปดาห์เต็มๆที่คิมฮยอนจุงยังคงใช้ชีวิตไปตามวัฏจักรที่จำเจ หากแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมมีเพียงสิ่งเดียว
คิมฮยองจุนหายไปจากชีวิตของเขา
จากไป อย่างไม่มีวันที่จะกลับมา...
ร่างสูงได้แต่คิดทวนคำพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่ฮยองจุนจะจากไป น้ำตาค่อยๆไหลลงมาช้าๆ
แต่ก่อนไม่เคยเห็นคุณค่า แต่พอเสียไปกลับมาเห็นความสำคัญ
นายมันเลว... คิมฮยอนจุง
ร่างสูงนอนนึกถึงความหลังลงบนเตียงที่ปูด้วยผ้าสีขาว... สีขาวที่ฮยองจุนชอบ เตียงสีขาวที่เขาเคยกอดร่างบางไว้แล้วบอกว่ารักมากเพียงใด เตียงสีขาวที่เขามักจะแอบแกล้งทำเป็นหลับเพื่อที่จะได้มองใบหน้าของเด็กน้อยในยามหลับ เตียงสีขาวที่เขาเคยลืม... ลืมไปว่าคนที่นอนอยู่เคียงข้างกำลังรอคอยเขาอยู่เสมอ...
ฮยอนจุงกวาดตามองไปรอบห้องด้วยสายตาเลื่อนลอย ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงชัดกระจ่างในสายตา สิ่งของต่างๆล่วนแต่ผูกพันธ์กับคิมฮยองจุน โต๊ะที่เขากับฮยองจุนเลือกเพื่อนำมาแต่งห้องไว้ด้วยกัน แก้วน้ำคู่ที่ฮยองจุนซื้อให้ในวันครบรอบแต่เขากลับเผลอพลั้งทำมันแตกในตอนที่ทะเลาะแต่ร่างบางก็ยังนำมันมาประกอบใหม่แล้ววางเคียงข้างไว้เหมือนเดิม เสื้อกันหนาวที่ฮยองจุนเคยถักไว้ให้เขาในตอนฤดูหนาวแต่เขากลับไม่เคยคิดที่จะสนใจใยดีมัน แหวน... แหวนคู่ที่เขากับฮยองจุนเคยไปเลือกด้วยกัน ฮยองจุนยังคงใส่มันตลอดแต่เขากลับถอดออกเวลาออกจากบ้าน
ค่าตอบแทนมันก็สาสมกับสิ่งที่ทำไว้กับฮยองจุนนี่นา
นายจะมาเสียใจอะไรตอนนี้กันหล่ะคิมฮยอนจุง... ในเมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
สุดท้ายก็เจ็บทั้งคู่ และตัวต้นเหตุก็คือเขา
ตื๋อดึ๊ง!!
เสียงข้อความเข้าทำให้ฮยอนจุงเริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง ฮยอนจุงเดินไปบนโต๊ะที่วางโทรศัพท์มือถือไว้อย่างเนือยๆก่อนที่จะยกขึ้นมาดูซึ่งต้นเหตุก็คือเขา
You have got new massage from KyuJong.
KyuJong: วันนี้ว่างไหม? ออกมาเจอกันหน่อยสิ
ร่างสูงเงียบไปชั่วหนึ่ง... เขาไม่ได้พบเจอคนภายนอกมานานเท่าไหร่แล้วนะ?
HyunJoong: อืม ได้สิ เจอกันที่ร้านเดิม บ่ายโมงละกันนะ
ฮยอนจุงโยนโทรศัพท์ลงกับเตียงก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำชำระล้างตัว พักนี้เขาแทบจะไม่ดูแลตัวเองเลยด้วยซ้ำ ผมสีดำที่เริ่มยาวขึ้นทุกวันแต่เขาก็ยังไม่ได้ตัดมัน มือหนาลูบไปตามใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ในตอนนี้เขาแทบจะดูเหมือนคนที่มีแต่ร่างเดินไปเดินมา... หึ... แต่มันก็สาสมกับสิ่งที่เขาทำไว้แล้วหนิ คิดแล้วน้ำตามันก็ไหลลงมาดื้อๆซะอย่างนั้น...
พระเจ้าครับ... ถึงแม้ว่าลูกจะเลว
แต่ลูกขอแค่... ให้ได้คนที่ลูกรักกลับมาได้ไหม?
“โทรมเชียว ไม่ได้ดูแลตัวเองบ้างเลยหรือไงเนี่ย?”
“อืม...”
ฮยอนจุงได้แต่ขานตอบคำถามคนตรงหน้าในลำคอเนื่องจากไม่มีอะไรจะพูดมากนัก
“เบื่อ...”
“…?”
“เบื่อยองแซง พูดอะไรก็ไม่รู้อยู่ได้”
“…”
“น่ารำคาญ”
เหมือนภาพในอดีตกำลังฉายซ้ำ หนังที่เล่นม้วนรอบสอง
‘เบื่อว่ะ’
‘... เบื่อไร?’
‘เบื่อฮยองจุน น่ารำคาญ อะไรก็ไม่รู้กับฉันอยู่นั้นแหล่ะ’
‘... แรงไปนะเว้ย แฟนนายทั้งคนนะ’
‘แล้วไงอ่ะ น่าเบื่อ ดูคนอื่นสิเขาออกจะน่ารัก ไม่เห็นจะบ่นอะไรสักอย่าง’
‘ก็เขาเป็นห่วงนายไง’
‘หรอ... เหอะ’
ฮยอนจุงสะบัดหัวเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา
“แฟนนายเขาก็เป็นห่วงนายเป็นเรื่องปกติแหล่ะ”
“หรอ? น่ารำคาญเสียมากกว่าหล่ะสิ”
“แล้วนายไม่คิดหรอว่าทำตัวออกห่างแบบนี้แล้วเขาจะเสียใจ?”
“เหอะ ก็เพราะทำตัวแบบนั้นไงฉันถึงได้ออกห่าง อ้าว รุ่นพี่ซูบิน สวัสดีครับ”
คยูที่กำลังนั่งสนทนาอยู่ข้างหน้าเขากันไปสวัสดีกับรุ่ยพี่สาวสวยอีกคนหนึ่ง หญิงสาวก้มลงโค้งให้เขานิดหน่อยตามมารยาทก่อนที่จะตามลงมานั่งข้างๆคยูจง ฮยอนจุงส่งสายตาอย่างมีคำถามไปหาคยูจงว่า ‘นี่ใครหรอ?’ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นชายหนุ่มตรงหน้าที่ยิ้มมุมปากก่อนที่จะเอียงหน้าไปจูบกับกลีบปากบางของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆแทน
นี่มันคือหนังม้วนเดิม ทีเล่นซ้ำได้เหมือนจนน่าตกใจ…
“อ่า... คยูจง คุณทำอะไรคะเนี่ย? ฉันเขินนะ!”
หญิงสาวพูดตอบกลับเมื่อริมฝีปากบางเป็นอิสระ ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“ก็... จูบทักทายไงครับที่รักของผม~”
หลังจากจบประโยคนั้นฮยอนจุงก็รีบมองออกไปนอกกระจกอย่างหวังว่าสิ่งที่เขานึกขึ้นไว้มันจะไม่เกิดขึ้น มันจะต้องไม่เกิดขึ้น มันเป็นไปไม่ได้... หากแต่
ฮอยองแซงยืนอยู่ที่หน้าร้านพร้อมกับใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา
“คยูจง! นายหันออกไปมองหน้าร้านเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
ฮยอนจุงตวาดคนตรงหน้าอย่างเหลือออด คยูจงเพื่อนสนิทของเขากำลังทำผิดเหมือนเขา มันผิดมหันต์เชียวหล่ะ เขาไม่อยากให้คยูจงเป็นเหมือนเขา ใช่.. คยูจงกำลังเดินซ้ำรอยเขา ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย คยูจงที่นิ่งงันไปด้วยความตกใจไปชั่วครู่ก่อนที่จะรีบวิ่งตามออกนอกร้านตามยองแซงไป ฮยอนจุงก็รีบวิ่งตามออกไปด้วยและหวังว่าสิ่งที่เขาคาดไว้จะไม่เกิดขึ้นอีกครั้งนึง
ฮยอนจุงวิ่งตามไปจนถึงเลนที่จะข้ามถนน ฝันที่ร้ายที่สุดกำลังจะกลับมาอีกครั้ง
คยูจงที่วิ่งตามยองแซงไปโดยไม่ได้ดูถนนกำลังจะถูกรถชน
... หนังม้วนเดิมที่เล่นซ้ำกำลังใกล้เล่นมาถึงตอนจบ
แต่เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น
โครม!!!
“ฮยอนจุง!!!!!!!!!!”
คยูจงกับยองแซงรีบวิ่งมาประคองเพื่อนสนิทเอาไว้อย่างเป็นห่วง ทั้งคู่ต่างร้อนรนกับเหตุการณ์ที่ได้เห็นเมื่อครู่... ฮยอนจุงวิ่งตรงมาผลักคยูจงพร้อมกับโดนรถชนแทนเสียเอง…
“น.. นายต้องดูแลย... ยองแซงให้ดีๆ”
“…”
“อย่าให้เหมือนฉัน ที่ป.. ปล่อยให้มันสายเกินไป”
สิ่งเดียวที่รับรู้ได้หลังจากการกล่าวประโยคออกไปคือเสียงของเพื่อนรักทั้งสองคนกับรถพยาบาล แต่สิ่งเหล่านั้นคงไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป
เพราะเขากำลังจะไปหาฮยองจุนแล้ว
เพดานสีขาว ห้องสีขาว และบรรยากาศในตอนฟ้ามืด
สถานที่เหล่านี้มันดูคลับคล้ายคลับคลา แต่เขากลับนึกไม่ออกว่าที่ไหน
กระดาษโน้ตสีขาวที่แปะไว้ตรงมุมห้อง?
‘การเสียสละตนเองเพื่อความรักของผู้อื่น สิ่งที่ได้กลับคืนมาก็คือความรักของเธอทั้งสองคน’
ความรักของเราทั้งสองคน?
ฮยอนจุงรีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองในทันที ใช่ ที่นี่คือบ้านของเขา บ้านที่เขาให้ฮยองจุนมาอยู่ด้วยกัน ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนเข้าไปฮยอนจุงก็แทบหยุดหายใจเมื่อเห็นเด็กตัวขาวที่เขาแสนรักกำลังนั่งหลับอยู่ข้างเตียงเพื่อรอคอยใครบางคนกลับมา
ฮยองจุนกำลังรอคอยเขากลับมา
“ฮยองจุน!!”
ร่างสูงรีบคว้าคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับพร่ำจูบไปทั่วหน้าอย่างโหยหา ฮยองจุนที่เขารัก ฮยองจุนที่เขาคิดถึงได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และเขาจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว
“งืออ… ฮยองกลับมาแล้วหรอ? คิดถึงจังเลยฮะ” ร่างโปร่งในอ้อมกอดเขาเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียแต่ก็ไม่ได้เบี่ยงหน้าหนี ซ้ำยังลืมตาขึ้นมาอย่างง่วงๆแต่ก็หอมแก้มเขาด้วย
“พี่ก็คิดถึงนาย พี่ขอโทษนะ พี่สัญญาว่าจะดูแลนายให้ดี ไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ฮยองจุนของพี่...”
“ผมโกรธพี่ไม่ลงหรอกฮะ ยังไงผมก็รักพี่มากที่สุดอยู่ดี รักพี่นะพี่ฮยอนจุงของผม อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวบ่อยๆเดี๋ยวผมไปหากิ๊กไม่รู้ด้วยนะ!! เบร่! :P”
“ไม่ให้ไปหาหรอก จะกักตัวไว้ไม่ให้ไปไหนเลย”
ฮยอนจุงพูดขึ้นพลางยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับอุ้มหน้าหวานขึ้นเตียงแล้วบทรักก็ยังดำเนินไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนานยิ่งนัก... ตราบจนนิรันดร์
ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด คิมฮยอนจุงก็จะอยู่กับคิมฮยองจุน... ตลอดไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ครบ 100% แล้วค่าา หวังว่าตอนจบคงจะไม่มีใครงงเนอะ (แต่งเองมึนเอง)
ความคิดเห็น