คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : { SF } ; ESCAPE
ESCAPE.
ผมไม่สามารถหนีจากคุณได้
ผมติดอยู่ในหัวใจของคุณ
นับวันก็ยิ่งหาทางออกไม่เจอ
เปรียบเสมือนเขาวงกต
ที่คุณจองจำผมเอาไว้
ถ้าหากคุณจะให้ผมเปรียบเทียบตัวเองว่าผมเป็นใคร
ผมคงเหมือนนักโทษ... ที่ถูกจองจำอย่างหาทางออกไม่ได้
กิจวัตรประจำวันยังคงถูกดำเนินไปอย่างเรียบง่าย คิมฮยองจุนยังเป็นคนเดิม ใบหน้าที่หวานเหมือนตุ๊กตาและริมฝีปากที่แดงระเรื่อ เปรียบเสมือนรูปสลักที่งดงามดั่งมีชีวิต ใบหน้าสวยแต่ด้วยความนิสัยที่เข้าหาคนอื่นไม่เก่งจึงทำให้คนรอบข้างมองว่าเหย่อหยิ่ง หากแต่กลับไม่รู้ว่า... รูปสลักที่แข็งแกร่งนั้น กลับเปราะบางและแตกร้าวอยู่ภายใน...
ผมคิดถึงพี่... พี่ฮยอนจุง
แล้วพี่จะคิดถึงผมบ้างไหม?
ร่างโปร่งนึกคิดด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย เขาไม่เจอพี่ฮยอนจุงมาเกือบจะหนึ่งสัปดาห์แล้ว ซึ่งเมื่อก่อนพี่ฮยอนจุงจะเป็นคนที่งานยุ่งเพราะต้องทำงานพาร์ทไทม์ส่งตัวเองและเขาเรียนพร้อมกับหาเงินเพื่อประทังชีวิตอีกด้วย พี่ฮยอนจุงหนีออกจากบ้านมาตั้งหลักเพราะเนื่องจากครอบครัวที่แตกแยก ส่วนเขาก็เช่นกัน พ่อเลี้ยงใจร้ายเหมือนในนิยายบังคับขู่เข่นเขาเสมือนทาส พี่ฮยอนจุงซึ่งเป็นพี่ชายข้างบ้านมาตั้งแต่เด็กจึงชวนเขาออกมาอยู่ด้วยกันเพราะทนไม่ได้อีกต่อไป และยังให้คำมั่นสัญญาว่าจะอยู่ดูแลซึ่งกันและกันตราบจนวันตาย
และผม...
ก็ยังคงยึดมั่นคำสัญญานั้นอยู่เสมอ
รู้สึกตัวอีกที่ก็พบว่าตนเองนั้นได้มาอยู่หน้าห้องพักที่อาศัยร่วมกับคนที่คิดถึงอยู่ หากแต่คนที่คิดถึงกลับหายไปเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว คิดถึงจังเลย... ฮยองจุนได้แต่นึกพร้อมกับสลัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนที่มือบางจะค่อยหยิบกุญแจมาไขประตูห้องก่อนที่จะเดินฝ่าความมืดโดยไม่คิดที่จะเปิดไฟเพราะตนเองนั้นชินเสียแล้ว จุดหมายปลายทางคือห้องครัวเพื่อหาเมนูง่ายๆทำก่อนที่จะเตรียมตัวเข้านอน
“คิดถึงพี่ไหมคนดี?”
เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่ตัวของร่างโปร่งซึ่งเมื่อกี้ได้ยืนอยู่กลับลงไปนอนอยู่กับเตียงโดยฝีมือร่างสูงที่นั่งรออยู่ในห้องเพื่อรอบุคคลสำคัญกลับมา จมูกโด่งของคนที่อยู่ข้างบนซุกไซร้กับซอกคอของคนหน้าตุ๊กตาอย่างออดอ้อน
“คิกๆ ไม่เอาหน่ะจั๊กจี๋~”
“ก็คิดถึงนี่หน่า... แล้วเราหล่ะ คิดถึงพี่บ้างไหม?”
“คิดถึงสิฮะ หายไปไหนมา?”
ดวงตาใสจ้องตรงสบตากับดวงตาคมที่อยู่ตรงหน้าเมื่อถามในคำถามที่อยากรู้มานาน
“ไม่บอกหรอก”
“ใจร้าย..”
“ใจร้ายแล้วรักไหม”
“... รักสิฮะ”
ทันทีที่สิ้นเสียงหวานพูดจบริมฝีปากหนาก็รีบฉกความหอมหวานจากกลีบปากบางของคนใต้ร่างโดยทันที จูบครั้งนี้แทนความรู้สึกทุกๆอย่าง ทั้งคิดถึง หวง ห่วง รัก ซึ่งความรู้สึกเหล่านี้ล้วนแต่ทำให้จูบในครานี้หอมหวานยิ่งกว่าอื่นใด เวลาผ่านไปเนิ่นนานเมื่อทั้งสองอย่างแลกจูบกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งคนใต้ร่างไม่ไหวร่างสูงจึงต้องผละออกมาพร้อมกับลูบใบหน้าสวยอย่างแสนรัก
“สงสัยคงไม่ต้องกินข้าวแล้วหล่ะ”
“…?”
“อยากกินนายแทน”
“บ้า! ไปกินข้าวเลย”
เมนูเรียบง่ายสำหรับสองที่ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างช้าๆ ฮยองจุนนั่งลงตรงข้ามกับร่างสูงพร้อมกับมองฮยอนจุงที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยด้วยรอยยิ้มจนทำให้คนที่กำลังกินอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“ไม่กินหรอ?”
“แค่มองพี่กินก็มีความสุขแล้วหล่ะฮะ”
“อะไรกัน... ไม่กินเดี๋ยวก็ไม่โตหรอก อ้ามมมม~” ฮยอนจุงพูดขึ้นพร้อมกับหยิบหมูทอดในจานของตัวเองยื่นไปให้คนตรงหน้า ฮยองจุนเมื่อเห็นดังนั้นก็ยอมอ้าปากทานอาหารของคนเป็นพี่ป้อนอย่างโดยดี ทั้งคู่ต่างพากันผลัดป้อนกันไปป้อนกันมาอย่างมีความสุข
“กอดผมหน่อย” ฮยองจุนพูดขึ้นมาหลังจากที่นอนอยู่บนเตียงกับร่างสูงสักพัก ซึ่งทั้งคู่ได้อาบน้ำและเตรียมตัวนอนแต่หัวค่ำเพราะว่าเหนื่อยมาทั้งวัน
“ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“อะไรหล่ะ?”
“... นี่ไง” ฮยอนจุงพูดขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มแก้มของตนเองเบาๆ
จุ้บ! ฮยองจุนหอมแก้มร่างสูงที่อยู่ข้างๆอย่างว่าง่ายพร้อมกับยิ้มหวาน
“กอดผมเลย~~”
“รู้แล้วหน่าเด็กน้อย” ฮยอนจุงพูดพลางดึงคนที่นอนอยู่ข้างๆมากระชับกอดให้แน่นขึ้น มือหนาลูบหัวคนที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆจนกระทั่งเจ้าของใบหน้าหวานดั่งตุ๊กตาเข้าสู่ยามนิทรา
“พี่รักนาย” ฮยอนจุงเอ่ยขึ้นพร้อมกับจูบหน้าผากของคนที่หลับไปแล้วอย่างอ่อนโยน
รุ่งเช้าวันใหม่มาเยือนหากแต่คนที่นอนข้างๆกลับไม่อยู่เสียแล้ว อ้อมกอดที่เคยอบอุ่นแต่ในตอนนี้กลับว่างเปล่า บุคคลที่เคยนอนอยู่ข้างๆกลับหายไปอีกแล้ว
ฮยองจุนยันตัวขึ้นนั่งพร้อมกับมองเพดานด้วยสายตาเหม่อลอย น้ำตาใสหยดลงมาจากดวงตากลมโตอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาตอนนี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ไม่ว่าจะพบเจอกันกี่ครั้งก็ไม่พอเสียที ความคิดถึงไม่ได้หายไปไหนหากแต่มันยังอัดแน่นอยู่เหมือนเดิม
ทรมาน...
แต่ก็ไม่เคยชินเสียที
.
.
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จวบจนตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้พบฮยอนจุงเลยสักครั้ง มีเพียงแค่ได้โทรคุยกันกับข้อความไม่กี่ข้อความเท่านั้น
ร่างบางได้แต่ลุกขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับบิดขี้เกียจหน่อยๆแล้วเดินไปทำอะไรกินง่ายๆยามเช้า เมนูในยามเช้าวันนี้เป็นสิ่งง่ายๆก็คือขนมปังปิ้งทาเนย ฮยองจุนหยิบหนมปังมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับเปิดโทรทัศน์เพื่อดูรายการต่างๆ ซึ่งในตอนนี้นั้นกำลังฉายข่าวบันเทิงอยู่
ภาพของฮยอนจุงกับดาราหญิงชื่อดังกำลังถูกฉายอยู่บนหน้าจอ
ร่างโปร่งได้แต่อึ้งกับสิ่งที่เห็น ทำอะไรไม่ถูก รูปของร่างสูงกับดาราหญิงยังถูกฉายมาเรื่อยๆพร้อมกับประเด็นข่าวต่างๆ ซึ่งก็มีพิธีกรคอยสัมภาษณ์อยู่เรื่อยๆ
“ระหว่างคุณกับบุคคลในรูปภาพนั้นความสัมพันธ์เป็นยังไงครับ?”
ดาราหญิงชื่อดังเมื่อถูกถามก็ยิ้มหน่อยๆตามภาพลักษณ์อ่อนหวาน เธอยิ้มหวานก่อนที่จะตอบว่า...
“เราก็กำลัง... คบหากันอยู่ค่ะ”
“ความสัมพันธ์นี้เริ่มมากี่อาทิตย์แล้วครับ?”
“ก็... ประมานหนึ่งสัปดาห์แล้วค่ะ”
เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เหมือนกาลเวลาหยุดนิ่ง
เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นวิ่งออกมาเมื่อไหร่ สิ่งเดียวที่เขารู้นั้นคือเขาจะหนี หนีไปจากที่นี่ หนีไปจากทุกสิ่ง แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็กลับเจอแต่รูปของฮยอนจุงกับหญิงสาวคนนั้น
เขาหนีไม่ได้
เขาหลงทาง
เขาหาทางออกไม่เจอ
ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องเจอทุกครั้งไป
แต่เมื่อมองอีกทีก็พบว่าตัวเองนั้นกลับมาอยู่ตรงหน้าร้านที่เขาเคยมาทานข้าวกับร่างสูงครั้งแรก ไม่ว่าเขาจะไปสถานที่ไหนก็ล้วนแต่ต้องมีความทรงจำเกี่ยวกับฮยอนจุงทั้งนั้น
“ฮยองจุน ทำไมมาอยู่ตรงนี้?”
เสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากฮยอนจุง คำตอบที่ได้รับจากร่างโปร่งคือความเงียบ ฮยองจุนไม่ได้พูดอะไรกลับไป หากแต่ก็ไม่ได้วิ่งหนีไปด้วยเช่นกัน
“เป็นอะไรก็บอกพี่สิ”
“…”
“ทำไมไม่พูดหล่ะ”
“…”
ความเงียบงันยังคงเข้ามาเยือนบทสนทนาของทั้งคู่
“ทำไมผมถึงหนีไม่ได้”
“…”
“ผมหนีไปจากพี่ไม่ได้”
“…”
“รู้ว่าพี่มีใครคนใหม่แล้ว แต่ผมก็หนีไปไม่ได้”
“...”
หลังจากสิ้นสุดประโยคสุดท้ายที่มาจากปากของคนตรงหน้า ฮยอนจุงก็รีบรวดรัดคนตัวเล็กกว่าให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่นอย่างปลอบประโลม
“พี่ขอโทษนะ”
“…”
“เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่หน่ะ พอดีเธอมาขอร้องให้ช่วย พี่ก็เลยช่วยคบกับเธอบังตา แต่เดี๋ยวไม่นานข่าวก็จะออกมาว่าเธอกลับไปคบกับแฟนเก่าแล้วหล่ะ เขาแค่ทะเลาะกับแฟนเก่าเฉยๆน่ะ”
“…”
“แล้วก็ ที่พี่หายไปเป็นอาทิตย์… ก็เพราะว่าพี่ไปทำงานเก็บเงินมาน่ะ”
“…?”
“ไปเรียนต่อกับพี่นะ พี่สัญญาว่าจะทำให้นายมีความสุขมากที่สุด”
ร่างโปร่งที่อยู่ในอ้อมกอดน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความท้วมท้นหลังจากที่ได้ฟังประโยคนั้น
“จริงหรอฮะ? พี่ไม่ได้ไม่รักผมแล้วใช่มั้ย?”
“ใครจะเลิกรักนายได้ลงเล่าเด็กบ๊อง”
“._.”
“แล้วก็ เรื่องที่กลัวพี่จะเปลี่ยนใจน่ะ พี่เปลี่ยนใจไม่ได้หรอก...”
“…”
“พี่คือนักโทษที่ถูกขังในใจของนาย จะให้พี่หนีไปไหนได้หล่ะครับ?”
THE END
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เรื่องมันไม่ค่อยมีอะไรเลยจริงๆค่ะ = =
สั้นอีกด้วย คือเราไม่ค่อยสบายหน่ะค่ะ
เลยแต่งออกมากากแบบนี้ *โฮฮฮ*
ช่วงนี้ฝนตกบ่อยมากเลย ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
ปล. เรื่อง sorry i'm sorry ยังเปิดให้โหวตตอนจบอยู่นะคะ จิ้ม
ความคิดเห็น