คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : { SF } ; BODYGUARD (2)
BODYGUARD
“ถะ... ถามทำไมเนี่ย?”
ผมเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงตะกุกตะกักอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำถามจากปากของคู่สนทนาตรงหน้า เล่นถามอะไรแบบนี้หัวใจจะวายหมดนะครับพ่อคุณ TwT
“อยากฟังคำตอบไงครับเด็กน้อย”
“ยังไงก็ต้องแต่งกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?”
“พี่ขอแต่งงานกับนายในฐานะคนที่รักนาย ไม่ใช่คู่หมั้นครับ”
เจอคำตอบแบบนี้... ระบบปฏิบัติการฮยองจุนiOSถึงกับเออเร่อเลยหล่ะครับ...
“ว่าไงครับคนดี?” พี่ฮยอนจุง (เปลี่ยนสรรพนามอีกแล้ว) ถามขึ้นหลังจากที่ผมเงียบไปนาน
“กะ.. ก็”
“ก็?”
“แต่งก็แต่ง!”
ปุ้งปุ้ง!!
“อะไรนะพี่ไม่ได้ยิน?” พี่ฮยอนจุงถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเสียงพลุที่ทางสวนสนุกจุดขึ้นมาได้หมดไป ซึ่งเสียงพลุมันก็กลบคำตอบที่มาจากปากของผมจนไม่ได้ยินอะไรเลยหล่ะครับ...
“ของดีมีครั้งเดียว ไม่พูดแล้ว” ผมพูดขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นใส่คนตรงหน้า ซึ่งทำให้พี่เขายกมือขึ้นมาเขกหัวของผมโดยทันที มันเจ็บมากนะครับ... แต่ช่างเถอะ คิมฮยองจุนต้องเล่นตัวต่อไป ._______.v (แต่บางทีก็กลัวจะขึ้นคานเหมือนกันนะครับ)
เมื่อกลับมาถึงบ้านผมเหวี่ยงของต่างๆลงกับพื้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์อย่างไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น ขี้เกียจไปหมดเลยหล่ะครับ... ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ปวดตัวไปหมด ส่วนคนที่ไปด้วยกับผมวันนี้หน่ะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ไวเกินคนจริงๆครับ -_-
“ไปอาบน้ำก่อนสิฮยองจุน”
“ขี้เกียจอ่ะ”
“เน่า”
“ไม่เน่า มาเช็ดตัวให้หน่อย”
“ต้องมีของรางวัลตอบแทนนะ”
“อืมมมมม ก็ได้” ผมลากเสียงตอบคนที่สนทนาด้วยอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นักพร้อมกับอ้าแขนนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ในเวลาไม่ช้าพี่ฮยอนจุงก็เดินข้ามาพร้อมกับกะลามังใส่น้ำอุ่นกับผ้าขนหนูสำหรับเช็ดตัวหนึ่งผืน ซึ่งในตอนนี้พี่เขามานั่งอยู่ข้างเตียงของผมพร้อมกับค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ดเพื่อที่จะเช็ดตัวให้ ส่วนผมที่กำลังเคลิ้มๆและหลับตาอยู่เนื่องจากรู้สึกเพลียๆมาจากการเล่นสวนสนุกจึงไม่เอะใจอะไรจึงให้พี่เขาถอดเสื้อและกระทำ (?) อยู่อย่างนั้น
หลังจากปล่อยให้เขากระทำ (?) อยู่อย่างนั้นได้ไม่นานผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ตรงหน้าหล่ะครับ ทันทีลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพี่ฮยอนจุงก็ได้ขึ้นคร่อมผมพร้อมกับใบหน้าที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ!
ชิบหายแล้วครับ... บรรยากาศแบบนี้มัน... (ติดเรท19+)
ผมกำลังจะเสียตัวใช่ไหม TwT
“พะ... พี่ทำอะไร?”
“จะมาเอารางวัล” ไอ้พี่ฮยอนจุง (เปลี่ยนสรรพนามอเกน) ก้มลงพร้อมกับกระซิบข้างหูผมด้วยน้ำเสียงกระเส่า ซึ่งมันทำให้ผมขนลุกมากๆเลยหล่ะครับ T_T
“ระ... รางวัลอะไร”
“ที่เช็ดตัวให้”
“จะ... จะเอาอะไร”
“จะเอานาย” พูดจบก็ก้มลงมาประกบปากผมทันที ถึงผมจะเคยมีประสบการณ์เรื่องทางนี้มาบ้าง (แต่ไม่เคยเสียตัวนะเออ!) ก็ยังต้องอ่อนระทวย จูบครั้งนี้ที่มอบให้มันอ่อนหวานและอ่อนโยนยิ่งกว่าจูบไหนๆที่ผมเคยพบ แต่หวานได้ไม่นานก็กลับเร่าร้อนเพราะร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าส่งลิ้นหนาเข้ามาสำรวจความหวานในโพรงปากของคนข้างใต้ เกี่ยวรัดอย่างไม่มีใครยอมใครจนกว่าจะขาดใจตายกันไปข้าง ริมฝีปากหนาบดบึงริมฝีปากบางอย่างเมามันส์ในอารมณ์จนกระทั่งพอใจแล้วจึงผละออก
ผละออกทำไมอ่ะครับกำลังเคลิ้มเลย... #เริ่มใจแตก
“วันนี้ขอรางวัลแค่นี้ก่อนละกัน” ไอ้พี่ฮยอนจุงผู้ซึ่งลักขโมยจูบผมไปเมื่อกี้พูดขึ้นพร้อมกับสบตาผมและยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ผมเริ่มหวั่นใจแล้วนะครับ T_T
“…”
“คิดว่าตอนนี้นายคงยังไม่พร้อม... อีกอย่างพี่ไม่ชอบแบบข่มขืน”
“…”
“ชอบแบบสมยอมมากกว่า”
ให้ตายเถอะพระเจ้า... ตอนนี้ตีสองแล้วแต่ผมก็ยังนอนไม่หลับ!
ตอนนี้ผมกำลังลืมตาโพลงจ้องมองเพดานอย่างไม่มีท่าทีว่าจะง่วงเลยด้วยซ้ำ... เหตุผลหน่ะหรอครับ? ก็ไอ้เรื่องทวงรางวัลเมื่อกี้หน่ะสิครับ! หัวใจ (ที่ไม่เชื่อฟังเจ้าของ) เต้นแรงเหมือนจะทะลุมาข้างนอกเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ ส่วนตัวต้นเหตุหน่ะหรอครับ??
นอนอืดตายคาเตียงไปแล้ว!
มันน่าถีบให้ตกเตียงจริงๆเลยสินะให้ตายเถอะ!
คิดได้ก็พยายามที่จะปลุกศพที่นอนอืด (?) อยู่ข้างกายเพื่อให้ตื่นมารับรู้ความทุกข์ที่ผมกำลังเผชิญอยู่ด้วยกัน แต่ทำยังไงก็ไม่ตื่นเสียที จนสุดท้ายผมก็เลยเลือกที่จะถีบร่างสูงที่เคยนอนอยู่บนเตียงแต่ในขณะนี้ได้ลงไปกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย
“งืมมม ถีบพี่ทำไมหน่ะเรา?” เสียงงัวเงียดังขึ้นมาจากคนที่ยังไม่ตื่นดี (ขนาดผมถีบสุดแรงแล้วนะเนี่ย!)
“นอนไม่หลับอ่ะ ตื่นมาเล่นด้วยกันหน่อย”
“เล่นไร? จะเอาต่อจากเมื่อกี้หรือเปล่าหล่ะ”
“ … -_-“ ว่าแล้วผมก็หยิบหมอนที่ใกล้ตัวที่สุดเพื่อปาคนที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างล่างไปอย่างเต็มแรง
“หยอกหน่อยก็ไม่ได้ จะเล่นไรหล่ะ”
“เล่นเกมส์นี้กัน~”
บิดาผู้ซึ่งยังไม่ได้นอนเพราะเนื่องจากงานที่ทำค้างคาไว้ยังไม่เสร็จดี เมื่อใกล้จะทำงานเสร็จแล้วจึงเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรกินรองท้องก่อนนอนพร้อมกับเดินไปตรวจตราห้องของเจ้าลูกชายจอมรั้นว่าเป็นยังไงบ้างอีกด้วย แต่เมื่อไปถึงก็กลับได้ยินเสียงคนคุยกัน... ตอนตีสองครึ่ง???
“พะ.. พี่ฮยอนจุงไม่เอานะฮะ”
“อะไรกัน... ถึงตาพี่แล้วก็ต้องตอบแทนอย่างสาสมหน่อยสิฮยองจุน”
“งือออ เบาๆนะ”
“หึหึ…”
“อ๊ะ.. โอ๊ย.. ผมเจ็บ”
“แรงๆสิถึงจะดี…”
“อย่าแกล้งกันสิพี่ โอ๊ย!”
ผมร้องโอดครวญอย่างเสียงดังเพราะว่าคนตรงหน้าของผมเขากำลังข่มเหงผมอยู่... อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ ตอนนี้ผมเป็นฝ่ายแพ้จากเกมส์งูและกำลังโดนดีดหน้าผากด้วยฝีมืออันร้ายกาจของไอ้คุณพี่ฮยอนจุง คนบ้าอะไรมือหนักชิบหายเลยหล่ะครับ T_T
ฝ่ายบิดาที่แอบมายืนเสียงหน้าห้องได้สักพักก็คิดไปไกลถึงยันดาวอังคารอีกโลกหนึ่งแล้วก็กลับอมยิ้มกริ่มและคิดว่าเขาไม่ควรที่จะอยู่กวนทั้งสองคนพร้อมกับเดิมฮัมเพลงออกไปอย่างมีความสุข (เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วหล่ะคุณพ่อ)
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น (ที่เกือบจะเที่ยงแล้ว) ก็มาถึง วันนี้ผมกับไอ้คุณพี่ฮยอนจุงตื่นสายกันมากเลยหล่ะครับ เนื่องจากกิจกรรมในร่มของเมื่อคืน #คำพูดส่อมาก
และสิ่งที่สำคัญที่สุด
พรุ่งนี้ผมก็จะแต่งงานแล้วหล่ะครับ........ *ทึ้งหัวตัวเอง*
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก (ก็มันคือฟิค) ซึ่งคุณพ่อบอกว่าพรุ่งนี้มันจะเซอร์ไพรส์มาก โดยที่ให้ผมกับพี่ฮยอนจุง (เปลี่ยนสรรพนามเหมือนเดิมก็ได้วะครับ )ไปเลือกแหวนก็พอ ส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวท่านจะจัดการเอง
เมื่อไปถึงร้านและเลือกอะไรเสร็จแล้วเราก็เดินหาอะไรกินกัน ซึ่งแหวนที่ผมกับพี่ฮยอนจุงเลือกนั้นเป็นแหวนทองคำขาวเรียบๆไม่มีอะไรมากนักแต่ก็กลับดูโดดเด่นในเวลาเดียวกัน ผมก็ชอบนะครับ อะไรที่มันไม่หวือหวาแต่ก็ไม่จืดชืดจนเกินไป
ตอนนี้เรามาหยุดอยู่ตรงที่หน้าร้านไอติมแล้วหล่ะครับ ซึ่งไอติมที่พี่ฮยอนจุงซื้อมาให้ก็คือสตรอว์เบอร์รี่ (ของผม) กับช็อกโกแลต (ของพี่ฮยอนจุง) นั่งกินได้ไม่นานคนข้างๆก็เริ่มจ้องหน้าพร้อมกับจ้องไอติมผมไปด้วยแล้วหล่ะครับ -_-
“อยากกินไอติมสตรอว์เบอร์รี่”
“ของตัวเองก็มีก็กินไปสิ”
“อันนี้ช็อกโกแลตอยากกินสตรอว์เบอร์รี่”
“ไม่ให้”
“งั้นพี่กินนายแทนนะ”
“เอาไปทั้งถ้วยเลยไป!” ผมพูดขึ้นพร้อมกับวางถ้วยไอติมลงบนโต๊ะพร้อมกับเดินตึงตังอย่างไม่แคร์สายตาใครเมื่อเจอกับมุกที่เริ่มติดเรท (มานานแล้ว) จากปากของคนตรงหน้า
ไม่ใช่ว่าโกรธอะไรพี่เขาหรอกนะครับ...
แต่ผมเขินอ่ะ TwT
คิดแล้วก็เริ่มใจเสียที่ยังไม่เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยวิ่งตามมาสักที น้ำตามันก็หยดลงมาเองตามแรงโน้มถ่วงของเลยอย่างเฉยๆ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ คนอย่างผมคงไม่มีใครรักหรอกสินะ นิสัยก็ไม่ดีชอบเหวี่ยงก็เหวี่ยงคนอื่นมีดีกว่าผมตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาจมปลักอยู่กับผมด้วย
“อ่ะ... นี่ของนาย”
เสียงของคนที่คุ้ยเคยดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับถ้วยไอติมสตรอว์เบอร์รี่ที่คาดว่าคงไปซื้อใหม่มายื่นมาให้ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรนาย?” พี่ฮยอนจุงพูดก่อนที่จะรวบผมเข้ามากอดแน่นพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ก็กลัวพี่จะทิ้งไป... ผมมันนิสัยไม่ดีหนิ” ผมร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าเหมือนเด็กขี้แยที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้ง ซึ่งคนตรงหน้าก็กอดผมขึ้นแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออกเลยหล่ะ แต่มันก็มีความสุขมากๆเลยจริงๆนะครับ
“ใครจะทิ้งนายลงเล่า”
“…”
“ก็คิมฮยองจุนของคิมฮยอนจุงหน่ะ มีคนเดียวบนโลกนี่นา”
.
.
ในที่สุดวันแต่งงานก็มาถึงแล้วหล่ะครับ ซึ่งพ่อทำให้ผมช็อกมากจริงๆนะครับ รวมทั้งพี่ฮยอนจุงที่กำลังทำหน้าอึ้งด้วย เพราะอะไรหน่ะหรอครับ??
งานวันนี้ไม่มีแขกเลยสักคนเดียว…
อีกทั้งยังจัดที่บ้านอีกด้วย!
“พ่ออยากเป็นบาทหลวงมานานแล้วหล่ะลูก มายืนใกล้ๆกันหน่อย~”
พ่อพูดขึ้นพร้อมกับรีบกวักมือเรียกผมกับพี่ฮยอนจุงเพื่อมายืนใกล้ๆท่าน ซึ่งตากล้อง (ก็คือคนทำงานที่บ้าน) ก็รีบนับ 1 2 3 ก่อนที่จะกดเสียงแชะ…
พิธีกรรมเริ่มไปอย่างเรียบง่าย (ซึ่งพ่ออ่านตามหนังสือเด๊ะ) จนกระทั่งมาถึงจุดสำคัญแล้วหล่ะครับ ซึ่งก็คือ...
“เจ้าสาว (?) จูบเจ้าบ่าวได้เลย!”
ผมเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็หันไปอ้าปากค้างใส่พ่อตัวเองที่กำลังยืนยิ้มอยู่ พ่ออ่ะพ่อ หัดให้ลูกรักนวลสงวนตัวบ้างสิครับ! (ได้ข่าวว่าแต่งงานแล้ว)
สุดท้ายจูบที่กลายเป็นจุ้บไปแทน (เพราะผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน) ก็สิ้นสุดลงพร้อมกับการส่งผมเข้าห้องหอ
ช่วงเวลาอันน่ากลัวได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
ตอนนี้ผมกำลังส่งสายตามองคนที่อยู่ตรงข้ามเตียงอย่างไม่ไว้ใจซักเท่าไหร่หลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและใส่ผ้าคลุมอาบน้ำเดินออกมา ดูสายตาที่พี่เขามองมาทางผมสิครับ... อย่างกับจะกลืนไปทั้งตัว (ถ้าเขมือบได้คงเขมือบไปแล้ว) การเข้าห้องหอนี่อัตราการเสียจิ้น
นี่มันเยอะมากขนาดนั้นเลยหรอครับ? (100%เลยหล่ะ)
“ถึงเวลาทวงรางวัลแล้วนะฮยองจุน”
“…” รางวัลอะไรครับ... จำไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“พี่พร้อมแล้วหล่ะ” ... แต่ผมยังไม่พร้อมเว้ยครับ!
กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกับพี่ฮยอนจุงเล่นไล่จับกันในห้องนอนของผมเป็นงั้นไป... (เป็นการเข้าหอที่มันส์มาก) แต่สุดท้ายพี่เขาก็จับได้พร้อมกับเหวี่ยงผมขึ้นเตียงเลยหล่ะครับ T_T
“ผะ..ผมไม่เล่นด้วยนะพี่ฮยอนจุง”
ผมพูดขึ้นหลังจากที่ไอ้คุณสามีฮยอนจุงผู้ซึ่งแสนจะน่ากลัวอย่างสุดซึ่ง (สรรพนามอันใหม่ที่ยาวมาก) ขึ้นคร่อมผมพร้อมกับตรึงข้อมือไว้ทั้งสองด้านเพื่อไม่ให้ผมหนี พร้อมกับใบหน้าที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เหมือนกับเหตุการณ์เมื่อคืนที่แล้วเด๊ะ!
“ใครบอกหล่ะว่าพี่เล่น.. พี่จริงจัง”
“ผมก็จริงจัง ลงไปจากตัวผมซะทีเถอะ T_T”
“ไม่เอา จะเอารางวัล”
“T_____T”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเด็กน้อย”
เวลาในตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้วแต่ผมก็เพิ่งตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันแหล่ะครับ กว่าผมจะค่อยๆเดินไปห้องน้ำได้นี่เกือบครึ่งชม.เลยนะครับ (เว่อร์ไป) ปกติผมไม่เคยตื่นสายขนาดนี้หรอกนะถ้าไอ้คุณสามีฮยอนจุงซึ่งทำให้ผมใจแตกและสมยอมเรียบร้อยไม่ลุกขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับขอต่ออีกรอบ!
ก็ต้องสมยอมเขาไปตามระเบียบแหล่ะครับ...
“ฮยองจุนอา... พี่จะเข้าออฟฟิศ ไปด้วยกันไหม?”
ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ พี่ฮยอนจุงจะไปเข้าออฟฟิศ ที่จริงเขาเป็นทายาทของบริษัทเพื่อนพ่อหน่ะครับ ที่ออกมาเป็นบอดี้การ์ดก็แค่อยากจะรู้ว่าผมเป็นใคร หน้าตาเป็นแบบไหน นิสัยเป็นยังไง #คำตอบก็คือหน้าตาและนิสัยดีม๊ากมาก
“ปวดไปทั้งตัว ขี้เกียจไป”
“ไปหน่อยสิพี่อยากไปเปิดตัวนาย”
“ผมไม่ใช่ตุ๊กตานะ… -_-”
“ให้เวลาสิบนาทีแต่งตัวเดี๋ยวพี่เข้ามาใหม่โอเคนะ”
แล้วเสร็จก็เดินออกไปเลยหล่ะครับ อะไรวะครับเนี่ย!
หลังจากสิบนาทีเด๊ะๆผ่านไปพี่ฮยอนจุงก็เข้ามาในห้องพร้อมกับแบกผมขึ้นหลังแล้วเดินไปที่รถทันทีเพื่อไม่ให้ผมโต้แย้งอะไรทั้งสิ้นเลยหล่ะครับ (นี่มันโจรลักพาตัวชัดๆ!)
เมื่อมาถึงบริษัทพี่ฮยอนจุงก็แนะนำผมให้รู้จักกับเพื่อนของพี่เขาและคนมากมายในบริษัทเลยหล่ะครับ ซึ่งแต่ละคนก็ยิ้มแย้มและแสดงสีหน้ายินดีด้วยแต่บางคนก็ทำหน้าแปลกๆ ซึ่งมันทำให้ผมสงสัยเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก... หลังจากที่คุยกับคนอื่นได้สักระยะแล้วผมก็จึงขอตัวไปนั่งในห้องส่วนตัวของพี่ฮยอนจุงแทน แต่เหมือนนั่งลงปุ๊ปก็มีคนเปิดประตูปั๊ปเลยหล่ะครับ ซึ่งตรงที่ผมนั่งมันเป็นมุมอับ คนที่เข้ามาจึงไม่ค่อยมีใครเห็นสักเท่าไหร่
“เห็นภรรยาคุณฮยอนจุงยัง? คุณฮยองจุนหน่ะ”
“อ่อเห็นละ ผู้ชายคนที่หน้าหวานๆหน่อยใช่ไหม”
“นั่นแหล่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าคุณฮยอนจุงเป็นเกย์ เอ๊ะ? หรือว่าไม่ได้เป็น”
“หมายถึง?”
“ก็แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ไง โถ่.. พ่อแม่ของคุณฮยองจุนหน่ะรวยจะตาย ก็แค่หวังจะสานประโยชน์แค่นั้นหล่ะ คุณฮยอนจุงแต่งงานได้ก็ต้องหย่าได้ หล่อเลือกได้อย่างนั้นใครจะเลือกไปอยู่กับผู้ชายหล่ะจริงไหม?”
เพื่อผลประโยชน์... ?
“อีกอย่างนะ คุณฮยอนจุงหน่ะเจ้าชู้จะตายเมื่อก่อน แค่ผู้ชายคนเดียว ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นผู้หญิงด้วยซ้ำคิดหรอว่าคุณฮยอนจุงจะรักจริง”
“แกก็พูดถูก ก็อย่างว่าหล่ะนะคนใหญ่คนโตก็งี้แหล่ะ แต่ก็น่าสงสารคุณฮยองจุนเขานะ”
“เหอะ โง่หล่ะสิไม่ว่า... ดูท่าทางจะเอาแต่ใจน่าดู เดี๋ยวพอโดนคุณฮยอนจุงทิ้งแล้วจะรู้สึก”
ครับ... ผมมันโง่
โง่ที่เชื่อคำว่ารักของพี่
หลังจากที่สองคนนั้นเดินออกไปสักพักผมก็รู้สึกตัวได้ว่าตอนนี้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ผมจะต้องไม่อ่อนแอ! ผมจะเข้มแข็ง! ในเมื่อพี่มีสิทธิ์ทิ้งผมได้ ผมก็มีสิทธิ์ทิ้งพี่เหมือนกัน! ผมรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อรีบออกไปจากสถานที่นี้อย่างรวดเร็ว สถานที่ที่มีแต่ความทรงจำแย่ๆ…
“นายจะไปไหนฮยองจุน?” ผมที่ซึ่งรีบวิ่งออกมาโดยไม่ทันมองอะไรก็ได้ชนกับร่างสูงคนหนึ่งเข้า ซึ่งคนคนนั้นก็คือพี่ฮยอนจุง…
“จะไปจากที่นี่”
“จะรีบไปทำไม? เดี๋ยวพี่ก็จะกลับบ้านแล้ว กลับด้วยกันนะ”พี่ฮยอนจุงพูดขึ้นพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดพลางลูบหัวเบาๆเหมือนคนที่กำลังโอ๋เด็ก แต่ผมกลับสลัดกอดที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นนั้นอย่างไม่ใยดีเมื่อนึกถึงบทสนทนาของสองคนเมื่อกี้
“จะไปหย่า!”
“…”
“ถ้าพี่ไม่รักผม... พี่ก็อย่าทำแบบนี้ อย่าหลอกหลวงผม อย่าให้ผมติดอยู่กับพี่”
“…”
“อย่าทำให้ผมหลงรักพี่ ด้วยคำว่ารักที่พี่ไม่เคยคิดจะรักผมเลย”
น้ำตาของผู้อ่อนแอที่ผมไม่เคยคิดจะให้ใครเห็นกลับไหลออกมาเมื่อได้เห็นร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าเงียบไป ความรู้สึกของผู้พ่ายแพ้เจ็บจนจุกแน่นในอกไปหมด... ใช่แล้วครับ ผมเป็นผู้แพ้ในเกมส์นี้ และพี่ฮยอนจุงคือผู้ชนะที่ได้หัวใจของผมไป
ผมยกยิ้มเยาะให้กับตัวเองถึงแม้ว่าในตอนนี้น้ำตาของตัวเองยังคงไหลตามแรงโน้มถ่วงของโลก... ผมค่อยๆหันกลับแล้วเดินออกมาอย่างช้าๆเมื่อเห็นว่าร่างสูงที่อยู่ข้างหน้าในตอนนี้นั้นนิ่งเงียบและไม่ตอบโต้อะไร
“ทำไมถึงเชื่อคนอื่นหล่ะฮยองจุน...”
“…”
“ทั้งๆที่พี่รักนายมากขนาดนี้”
ทันทีที่สิ้นเสียงก็มีอ้อมกอดที่ผมถวิลโหยหายมากอดอยู่ด้านหลัง พี่ฮยอนจุงวิ่งตามผมมาพร้อมกับรั้งผมไว้ไม่ให้ไปไหน กอดนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่พี่เขาต้องการจะถ่ายทอดให้ผมได้รับรู้ ความรู้สึกทุกๆอย่าง
“ผมอาจจะแสดงออกไม่เก่ง แต่ผมก็รักพี่นะ”
“…”
“ผมรักพี่... ผมไม่ยอมยกพี่ให้ใครทั้งนั้นแหล่ะ”
“ครับพี่รู้แล้ว~ พี่รู้หมดทุกอย่างแหล่ะครับฮยองจุนของพี่” พี่ฮยอนจุงพูดขึ้นพร้อมกับจับใบหน้าของผมให้หันกลับมาจ้องตากันก่อนที่จะจูบซับน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยน
“ประกาศนะครับ ผม คิมฮยอนจุง รัก คิมฮยองจุน อย่างสุดหัวใจโดยไม่มีข้อกังหาครับ!”
“ใครมีข้อสงสัยหรือข้องใจอะไรมาพูดกับผมได้เลยครับ ยินดีให้คำตอบ!”
เสียงพี่ฮยอนจุงซึ่งประกาศผ่านไมค์ในตอนนี้ดังไปทั่วตึกแล้วหล่ะครับ โอ้ให้ตายสิ... ผมโคตรอายเลยหล่ะครับเมื่อเห็นว่าคุณพี่แกเขาทำจริง แต่ยังไงผมก็รักพี่นะฮะ -/////////////////////-
“อา~ วันพิเศษใกล้เขามาแล้วหล่ะฮยองจุน”
“หืม วันไรหล่ะ? หรือจะเป็นวันที่พี่บอกรักผม พี่ซื้อไอติมให้ผม พี่ให้ของขวัญผม หรือพี่ซื้อสายไหมให้ผมกันหล่ะ?” ผมตอบกลับพี่ฮยอนจุงไปอย่างหน่ายๆเมื่อเห็นว่าพี่แกเล่นเอาทุกวันเป็นวันสำคัญเกือบหมดเลยหน่ะสิครับ!
“ไม่ใช่ไม่ใช่~”
“งั้นวันอะไรหล่ะ?”
“วันฮันนีมูนไง~”
ในที่สุดก็ถึงวันที่ผมต้องสมยอมเขาอีกแล้วสินะครับ... *กุมขมับ*
ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมนะคะ เราจะเอาไปพัฒนาต่อไปค่ะ :)
ทีเซอร์อันสองของฮยองจุนออกมาแล้วนะคะ ฝากด้วย~
ส่วนใครยังไม่ได้เอ็นซี แปะเมลล์เลยค่ะ
ความคิดเห็น