ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คนอย่างฉันทำไปเพราะมีความจำเป็นน่ะ
หลังจากคืนนั้นที่เรนะนอนหลับไปเพราะเป็นไข้ แต่ก่อนที่เขาจะหลับเรนะก็ได้รออิซากิเพื่อจะขอบคุณเรื่องข้าวต้ม วันรุ่งขึ้นเรนะตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าอิซากิยังไม่ตื่น ก่อนเรนะไปทำงานเรนะก็ทำกับข้าวไวให้อิซากิ แล้วก็เขียนโน๊ตขอบคุณอิซากิว่า
โน๊ต: ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ฉันตอนไม่สบายนะ นายก็มีดีในตัวนี่ ต่อไปก็ขอให้ดีแบบนี้นานๆนะ ฉันหายดีแล้ว จะไปทำงานตอน
        เย็นอยากกินอะไรก็โทรมาบอกนะ แล้วจะทำให้  โอเค้! ไปนะ จะกลับดึกยังไงก็จะโทรมาบอกละกัน บาย!
แล้วเรนะก็ไปทำงาน เมื่ออิซากิตื่นมา อิซากิก็เห็นโน๊ตที่เรนะเขียนไว้ อิซากิอ่านไปก็ยิ้มไป เมื่อเขาจะออกไปทำงาน เขาก็โทรหาเรนะว่า
อิซากิ: ว่าไงยัยงั่ง!
เรนะ: นี่! นาย หยุดเรยกแบบนี้ซะทีได้มะ มีชื่อให้เรียกก็ไม่เรียก โทรมามีไร?
อิซากิ: โทรมาไม่ได้รึไง โอเค ก็บอกว่าอยากกินอะไรก็ให้โทรมาบอกไม่ใช่หรอ
เรนะ: เอ้อ จริงสิ ขอบใจสำหรับข้าวต้มที่ทำให้เมื่อตอนไม่สบายนะ
อิซากิ: ข้าวต้มอะไร?
เรนะ: ก็ข้าวต้มไง ไม่ต้องมาทำเป็นจำไม่ได้เลย นายก็ทำดีกับฉันเป็นนี่
อิซากิ: อะ........อ๋อ!  คนเราก็มีดีบ้างสิ ฉันทำไปเพราะความจำเป็น เข้าใจไหม อย่าเข้าใจผิดว่าฉันทำเพื่อ.......
เรนะ: นี่! ฉันก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก อยากกินอะไรก็ว่ามา เสียเวลาทำงาน
อิซากิ: อ๋อหรอ.........ไม่คิดก็แล้วไป ฉันไม่มีวันทำจากใจฉันให้คนอย่างเธอหรอก ตอนเย็นนี้เราจะไปบ้านพ่อกับแม่ฉัน แล้วจะไปรับที่สถานี
            นะยัยงั่ง!
เมื่ออิซากิพูดจบก็วางสายทันที เรนะโมโหมาก ตอนเย็นเรนะได้มารออิซากิที่หลังสถานี แต่รอแล้วก็ไม่มาซะที เรนะยืนรออยู่เกือบ 2 ชั่วโมง  อิซากิถึงมา เมื่อขึ้นรถเรนะได้ไม่พูดอะไรกับอิซากิเลย อิซากิชักเริ่มสงสัยว่าเรนะเป็นอะไรเลยถามว่า
อิซากิ: นี่ เป็นอะไรไป?
เรนะ: ....................
อิซากิ: ฉันถาม หูหนวกรึไง?
เรนะ: ไม่ได้หูหนวก แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย
อิซากิ :  รอนานรึเปล่า?
เรนะ: ทีหลังจะปล่อยให้รอก็โทรมาบอกกันบ้าง
อิซากิ: ก็คนมันติดธุระจะให้มาได้ไงเล่า แล้วทำไมถึงไม่ไปรอข้างใน
เรนะ: ก็ถ้าฉันไปรอข้างใน นายมาไม่เห็นฉัน เดี๋ยวนายก็ว่าฉันอีก ฉันล่ะ เบื่อกับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงของคุณจริงๆ
อิซากิ: ................!
อิซากิอึ้งไป เรนะโมโหอิซากิมากๆ จนไปถึงบ้านของพ่อกับแม่ และก็จนมาถึงบ้านเรนะก็ไม่ยอมคุยกับอิซากิสักคำ อิซากิรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำให้เรนะโกรธถึงขนาดนี้ อิซากิจะหาวิธีขอโทษเรนะยังไง โปรดติดตามตอนต่อไป...............
โน๊ต: ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ฉันตอนไม่สบายนะ นายก็มีดีในตัวนี่ ต่อไปก็ขอให้ดีแบบนี้นานๆนะ ฉันหายดีแล้ว จะไปทำงานตอน
        เย็นอยากกินอะไรก็โทรมาบอกนะ แล้วจะทำให้  โอเค้! ไปนะ จะกลับดึกยังไงก็จะโทรมาบอกละกัน บาย!
แล้วเรนะก็ไปทำงาน เมื่ออิซากิตื่นมา อิซากิก็เห็นโน๊ตที่เรนะเขียนไว้ อิซากิอ่านไปก็ยิ้มไป เมื่อเขาจะออกไปทำงาน เขาก็โทรหาเรนะว่า
อิซากิ: ว่าไงยัยงั่ง!
เรนะ: นี่! นาย หยุดเรยกแบบนี้ซะทีได้มะ มีชื่อให้เรียกก็ไม่เรียก โทรมามีไร?
อิซากิ: โทรมาไม่ได้รึไง โอเค ก็บอกว่าอยากกินอะไรก็ให้โทรมาบอกไม่ใช่หรอ
เรนะ: เอ้อ จริงสิ ขอบใจสำหรับข้าวต้มที่ทำให้เมื่อตอนไม่สบายนะ
อิซากิ: ข้าวต้มอะไร?
เรนะ: ก็ข้าวต้มไง ไม่ต้องมาทำเป็นจำไม่ได้เลย นายก็ทำดีกับฉันเป็นนี่
อิซากิ: อะ........อ๋อ!  คนเราก็มีดีบ้างสิ ฉันทำไปเพราะความจำเป็น เข้าใจไหม อย่าเข้าใจผิดว่าฉันทำเพื่อ.......
เรนะ: นี่! ฉันก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก อยากกินอะไรก็ว่ามา เสียเวลาทำงาน
อิซากิ: อ๋อหรอ.........ไม่คิดก็แล้วไป ฉันไม่มีวันทำจากใจฉันให้คนอย่างเธอหรอก ตอนเย็นนี้เราจะไปบ้านพ่อกับแม่ฉัน แล้วจะไปรับที่สถานี
            นะยัยงั่ง!
เมื่ออิซากิพูดจบก็วางสายทันที เรนะโมโหมาก ตอนเย็นเรนะได้มารออิซากิที่หลังสถานี แต่รอแล้วก็ไม่มาซะที เรนะยืนรออยู่เกือบ 2 ชั่วโมง  อิซากิถึงมา เมื่อขึ้นรถเรนะได้ไม่พูดอะไรกับอิซากิเลย อิซากิชักเริ่มสงสัยว่าเรนะเป็นอะไรเลยถามว่า
อิซากิ: นี่ เป็นอะไรไป?
เรนะ: ....................
อิซากิ: ฉันถาม หูหนวกรึไง?
เรนะ: ไม่ได้หูหนวก แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย
อิซากิ :  รอนานรึเปล่า?
เรนะ: ทีหลังจะปล่อยให้รอก็โทรมาบอกกันบ้าง
อิซากิ: ก็คนมันติดธุระจะให้มาได้ไงเล่า แล้วทำไมถึงไม่ไปรอข้างใน
เรนะ: ก็ถ้าฉันไปรอข้างใน นายมาไม่เห็นฉัน เดี๋ยวนายก็ว่าฉันอีก ฉันล่ะ เบื่อกับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงของคุณจริงๆ
อิซากิ: ................!
อิซากิอึ้งไป เรนะโมโหอิซากิมากๆ จนไปถึงบ้านของพ่อกับแม่ และก็จนมาถึงบ้านเรนะก็ไม่ยอมคุยกับอิซากิสักคำ อิซากิรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำให้เรนะโกรธถึงขนาดนี้ อิซากิจะหาวิธีขอโทษเรนะยังไง โปรดติดตามตอนต่อไป...............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น