ทะเลาะสุดแรง ก็รักสุดใจ

ลำดับตอนที่ #6 : คนอย่างฉันก็เป็นห่วงเธอเหมือนกันนะ ยัยงั่ง

หลังจากแต่งงานกัน อิซากิกับเรนะก็ได้ไปฮันนีมูนกันที่อิตาลี อิซากิบอกกับเรนะว่าคืนนี้เขาจะพาเรนะไปดูดาว เรนะแปลกใจมากว่าทำไม? ในคืนนั้นเวลาประมาณ 4 ทุ่ม อิซากิพาเรนะไปดูหอดูดาว เมื่อขึ้นไปถึงอิซากิบอกว่า



อิซากิ: เป็นไงยัยงั่ง ชอบมะ?



เรนะ: สวยมากๆเลย ฉันเคยเห็นในหนังสือแต่ไม่เคยคิดว่าจะได้มา



อิซากิ: แหงล่ะ! อาชีพดีเจอย่างเธอชาตินี้คงไม่ได้มาหรอก เห็นมะแต่งงานกับฉันสบายไปทั้งชาติเห็นป่ะ



เรนะ: ใครว่าฉันจะอยู่กับนายไปทั้งชาติ ฝันไปเหอะย่ะ และอาชีพฉันมันก็ดีกว่าอาชีพนายละกัน อาชีพนายน่ะนะ เปลืองตัว ถ้าหน้าตา

            ไม่ดีก็ขายไม่ออกหรอก



อิซากิ: นี่! ชักจะกวนประสาทฉันอีกแล้วนะ



เรนะ: อิซากิๆดูสิดาวตก ดาวตก



อิซากิ: ร้องโวยวายเป็นเด็กไปได้ ไม่เคยเห็นรึไงดาวตกน่ะ



เรนะ: ก็ที่ประเทศเรามันไม่ค่อยมีนี่ ตาบ้าเอ๊ย!



อิซากิ: ว่าไงนะคำสุดท้ายน่ะ พูดใหม่ซิ



เรนะ: ใหม่! ฮ่าๆ ^O^



อิซากิ: อยากตายรึไง



เรนะ: ล้อเล่นน่ะ นี่! ถามจริงๆ นายมีแผนใช่ไหมคืนนี้?



อิซากิ: เอ๊ะ! เธอนี่ยังไงบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ หรืออยากให้มี



เรนะ: นายก็ลองดูสิ ฉันฟ้องพ่อกับแม่นายแน่



อิซากิ: นี่! หยุดซะทีเถอะ ฉันไม่มีแผนหรอกน่ะ



เรนะ: แน่นะ



อิซากิ: อืม! ว่าแต่เธอหิวน้ำรึเปล่า?



เรนะ: ทำไมล่ะ จะไปซื้อให้หรอ?



อิซากิ: เปล่า ฉันจะได้ให้เธอไปซื้อให้ฉันกินด้วย



เรนะ: นายนี่สุดยอดของคนเห็นแก่ตัวจริงๆ



หลายวันต่อมาทั้งคู่ก็เดินทางกลับที่ญี่ปุ่น เรนะก็เป็นดีเจตามเดิม แต่ที่แปลกไปก็คือ เพื่อนร่วมงานแซวเธอตลอด แถมเวลากำลังเปิดเพลงอยู่ก็มีแฟนๆรายการโทรมาแซวและก็แสดงความยินดีกับเธอที่เธอได้อิซากินักร้องดังมาเป็นสามี วันเรนะกลับบ้านไว เพราะเธอรู้สึกปวดหัวและก็เหมือนจะเป็นไข้ เธอกลับมาที่บ้าน แล้วก็กินยาขึ้นไปนอนที่ห้องของตน อิซากิกลับมาก็เห็นกับข้าวยังไม่พร้อมเขาจึงโมโหมาก อิซากิขึ้นไปบนห้องนอนของเรนะและก็ปลุกเรนะ ว่า



อิซากิ: นี่! คิดจะเบี้ยวไม่ทำงานบ้านรึไงยัยงั่ง นี่ ตื่นๆ



เรนะ: วันนี้หากินเองได้ไหม?



อิซากิ: ไม่ต้องมาทำเป็นโน่นนี่เลย ลุกขึ้นมาทำกับข้าวเดี๋ยวนี้ บ้านก็ไม่เก็บกวาด เบี้ยวรึไง เงินฉันจ่ายนะ



เรนะ: ฉันไม่สบาย ขอโทษ หาอะไรกินเองไปก่อนนะ



อิซากิมองหน้าเรนะแล้วก็รู้สึกว่าเรนะหน้าจะซีดมาก เขาจึงนำมือไปแตะหน้าผากของเรนะก็รู้ว่าเรนะมีไข้สูงมาก อิซากิตกใจ เพราะไม่รู้จะทำยังไง เผลอด่าเรนะไปเต็มๆ อิซากิพูดว่า



อิซากิ: นี่ไปโรงพยาบาลไหม?



เรนะ: ไม่ต้องหรอก



อิซากิ: แต่เธอไม่สบายนะ



เรนะ: ฉันกินอย่าแล้ว นอนพักเดี๋ยวก็หาย



อิซากิ: ไม่ได้ๆ เธอต้องไปหาหมอ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปนะ เดี๋ยวเป็นอะไรไปมากเดี๋ยวจะแย่



พอพูดจบอิซากิก็อุ้มเรนะไปที่รถของเขา แล้วก็ออกรถไปที่โรงพยาบาล สักพักหมอก็บอกกับอิซากิว่า



หมอ: คนไข้ไม่เป็นอะไรมากหรอกคับ แค่เป็นไข้ธรรมดา คุณก็บอกเขาอย่าให้เขาหักโหมเรื่องงานให้มากนะคับ ควรพักผ่อนให้มากๆ เดี๋ยว

          เชิญไปรับยาที่ห้องจ่ายยาได้เลยนะคับ



แล้วอิซากิก็พาเรนะกลับบ้านเขาให้เรนะนอนพัก ส่วนตัวเขาก็ทำกับข้าวกินเอง อิซากิคอยเช็ดตัวให้เรนะตลอดเพราะเป็นห่วงว่าไข้จะขึ้นอีก  รุ่งขึ้นอีกวันอิซากิก็ไม่เข้าบริษัทเพราะเห็นว่าเรนะไม่สบายอยู่เขาจึงอยู่บ้านเป็นเพื่อนเรนะ แต่พอเรนะตื่นมาอิซากิก็ถามว่า



อิซากิ: ตื่นแล้วหรอ?



เรนะ: ทำไมนายไม่ไปทำงานล่ะ วันนี้วันหยุดหรอ........ก็ไม่ใช่นี่!



อิซากิ: อะ..เอ่อ.....เดี๋ยวก็ไป ไปตอนบ่ายน่ะ เธอหายแล้วหรอถึงได้ลุกขึ้นมาเนี่ย?



เรนะ: ก็ยังมึนหัวนิดหน่อย เอ่อนี่มันก็จะบ่ายแล้วนะ นายไม่ออกไปหรอ?



อิซากิ: อะ...เอ่อไป จะไปเดี๋ยวนี้แหละ



อิซากิไม่ยอมบอกว่าเขาจะอยู่เป็นเพื่อนเรนะ เขาจึงต้องออกไปข้างนอก เมื่ออิซากิออกไป เรนะก็มาหาอะไรกินในครัวเขาเห็นข้าวต้มอยู่หนึ่งหม้อ ข้าวต้มหม้อนี้อิซากิทำไว้ให้เขากิน เรนะรู้สึกว่า \' หมอนี่ก็มีส่วนดีเหมือนกัน แฮะ \' เรนะกะว่าจะขอบคุณอิซากิเรื่องข้าวต้มเมื่ออิซากิกลับมา แต่วันนี้อิซากิกลับมาช้า เรนะหลับไปแล้ว เรนะจะหาวิธีขอบคุณอิซากิเรื่องข้าวต้มยังไง แล้วทั้งคู่จะดีกันเมื่อไหร่นะ โปรดติดตามตอนต่อไป............