ทะเลาะสุดแรง ก็รักสุดใจ

ลำดับตอนที่ #14 : เพิ่งรู้ว่าใจรักเธอ

อิซากินั่งเหม่ออยู่ข้างนอกบ้าน เรนะอยากจะเข้าขอโทษอิซากิแต่ก็ไม่กล้า เขารู้สึกว่าเขาชอบอิซากิเข้าซะแล้วสิ เรนะขาดอิซากิไม่ได้ เรนะได้แต่นั่งคิดว่าถ้าเขาจะเลือกคนที่เขารักที่สุดจะผิดไหม เขาจึงโทรไปหาแม่เขา ว่า



เรนะ: แม่คะ ตอนนี้หนูไปหาแม่ได้ไหม?



แม่: เป็นอะไรรึเปล่า ฟังเสียงแล้วไม่ค่อยดีเลยนะ



เรนะ: เอาเป็นว่าคืนนี้หนูไปนอนกับแม่นะ



แม่: แล้วอิซากิล่ะ?



เรนะ: อย่าพูดชื่อเขาได้ไหมคะ?



แม่: ทะเลาะกันอีกล่ะสิ จะมาก็มา



หลังจากที่เรนะวางสาย เขาก็ลงไปและกำลังจะออกไปหาแม่ เขาได้เจอกับอิซากิที่กำลังจะออกไปข้างนอกเหมือนกัน อิซากิถามว่า



อิซากิ: จะไปไหน?



เรนะ: คืนนี้ฉันจะไปนอนกับแม่นะ



อิซากิ: อืม!



เรนะเห็นว่าอิซากิไม่ตอบอะไรก็เดินออกจากบ้านไป อิซากิยืนก้มหน้าก่อนที่จะวิ่งออกไปเรียกเรนะว่า



อิซากิ: เรนะ! ฉัน...ไปส่งนะ



เรนะ: ...................!



อิซากิ: ฉันก็จะไปข้างนอกพอดี มันก็ต้องผ่านบ้านแม่เธอไง



สรุปทั้งคู่ก็ไปด้วยกัน อิซากิไปส่งเรนะ ในระหว่างการเดินทางมีแต่ความเงียบจนถึงบ้านเรนะ เรนะก็ลงรถโดยที่ไม่พูดอะไรเลย อิซากิได้แต่บ่นว่า



อิซากิ: คนอะไร มาส่งขอบใจสักคำก็ไม่มี



เมื่อเรนะเข้ามาที่บ้าน เขาก็วิ่งเข้าไปกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ เรนะกับแม่มานั่งคุยกัน แม่ถามเรนะว่า



แม่: เป็นอะไรรึเปล่า?



เรนะ: แม่ เราควรจะเลือกใครดีที่คนนึงเป็นเพื่อนกันมาหลายปี กับอีกคนที่เรารักเขามากจนถอนตัวไม่ออก



แม่: เรนะหมายถึงมาโคตะกับอิซากิใช่ไหม?



เรนะ: แม่รู้ได้ไงอ่ะ



แม่: อิซากิเขาโทรมาคุยกับแม่ เขาบอกว่า เขาจนปัญญาที่จะรั้งแกไว้



เรนะ: เขาหมายความว่า ...............นายนั่นโทรมาฟ้องแม่หรอ?



แม่: เขาไม่ได้ฟ้อง เขามาถามว่าตัวเขาจะทำไงดี ถึงจะไม่ให้แกไปจากเขา เรนะฟังแม่นะ เพื่อนน่ะถ้ายังไม่ตายก็หาใหม่ได้ แต่คนที่เรารัก

       น่ะทั้งชีวิตนะลูกกว่าจะหาได้ แม่รู้นิสัยมาโคตะดี เขาโกรธเรนะได้ไม่นานหรอก มาโคตะเขาก็ขาดเรนะไม่ได้เหมือนกัน แต่มาโคตะสัก

       วันเขาก็ต้องตัดใจจากแกได้แน่นอน เขาโตแล้ว เขาต้องแยกแยะออกว่าอะไรดีอะไรไม่ดี



เรนะ: แสดงแม่ก็รู้น่ะสิว่า มาโคตะเขาคิดกับหนูยังไง



แม่: อือ..........เรนะอิซากิเขารักลูกนะ มาโคตะเขาก็รักลูกเหมือนกัน แต่เราก็ควรจะแคร์คนที่เรารักนะ



เรนะมองหน้าแม่ แล้วยิ้ม เขาลุกขึ้นวิ่งออกไปข้างนอก เรนะได้ตามหาอิซากิเพื่อปรับความเข้าใจกัน เรนะได้ไปหาอิซากิทุกหนแห่ง แต่ก็ไม่เจอ เรนะตามหาไปก็ร้องไห้ไป เรนะได้ไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขานั่งมองแม่น้ำที่ไหลผ่าน เขานั่งร้องไห้ เรนะรู้สึกผิดต่ออิซากิมาก เขาเดินไปตามทาง เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งร่างคล้ายอิซากินั่งปาก้อนหินอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆก็รู้ว่านั่นอิซากิจริงๆ เขาเอ่ยเรียกอิซากิว่า



เรนะ: นี่ พ่อคนดัง



อิซากิมองหน้าเรนะแล้วถามว่า



อิซากิ: มาทำไม?



เรนะ: มาตามหา.............ใครบางคน



อิซากิ: ไหนบอกว่าจะไปนอนกับแม่ไง



เรนะ: ไม่นอนแล้ว อยากกลับบ้าน กลับบ้านเรากันเหอะ



อิซากิ: เรางั้นหรอ? ในใจเธอยังมีคำว่าเราด้วยหรอ



เรนะ: กลับบ้านเหอะ นะ



แล้วทั้งคู่ก็อยู่บนรถ เรนะนั่งเงียบ อิซากิก็นั่งเงียบเช่นกัน เรนะอยากจะขอโทษอิซากิมาก เรนะเอื้อมมือไปจับอิซากิ อิซากิตกใจมาก



เรนะ: ฉันขอโทษนะ ฉัน.........จะไม่ไปไหนแล้ว เราจะไม่จบกันแค่นี้ ฉันเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าฉันขาดนายไม่ได้ ฉันขอโทษนะ



อิซากิเบรกรถทันที เขาหันมามองเรนะ อิซากิมีน้ำตาไหลออก เรนะนำมือไปปาดน้ำตาอิซากิ เรนะพูดว่า



เรนะ: อย่า ร้องไห้



อิซากิ: ฉันร้องไม่ได้เป็นเพราะเสียใจ แต่ฉันดีใจต่างหาก



เรนะ: ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ฉันเพิ่งจะรู้ว่านายคือทุกสิ่งของฉัน ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของนาย ฉันสัญญาว่าฉัน........



เรนะยังพูดไม่จบ อิซากิก็ได้จูบปากเรนะ อิซากิพูดว่า



อิซากิ: ฉันรักเธอนะ ถึงเราจะทะเลาะกันตลอด แต่นั่นมันก็คือความรักที่ฉันมีให้กับเธอนะ



เรนะ: ฉันก็รักนายเหมือนกัน พ่อหนุ่มขี้แย



ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ทั้งเรนะและอิซากิเพิ่งจะรู้ว่าการที่เรารักใครสักคนถึงมันจะทรมานมากแค่ไหนแต่มันก็คือความสุขที่สุดของชีวิต ...





                                                          จบแล้วนะ.........หวังว่าทุกคนคงเข้าใจถึงความรักนะคร้าบ...........