ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เราพอกันแค่นี้เหอะ!
เมื่อเรนะกับอิซากิกลับมาจากไปเที่ยวที่เมืองไทย ทั้งคู่ก็ไปทำงานตามปกติ วันนี้เรนะกำลังจะกลับมาบ้าน เขาก็เจอกับมาโคตะโดยความบังเอิญ มาโคตะทักเธอว่า
มาโคตะ: เรนะ! เป็นไงบ้าง ไปเที่ยวกับสามีสุดที่รักเป็นไงบ้าง
เรนะ: เอ๊ะ!
มาโคตะ: ไปเที่ยวกับสามีเป็นไงบ้าง ไม่ต้องฉันพูดอีกนะ มันแสลงใจ
เรนะ: เขาเป็นสามีฉันนะ เรื่องที่นายเสียใจนั้นมันก็....................เป็นไปแล้ว นายจะให้ฉันแก้ยังไง เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ
มาโคตะ: รู้ด้วยรึไง ว่าฉันไม่พอใจกับการที่เธอแต่งงานน่ะ
เรนะ: ฉันโตแล้วนะ
มาโคตะ: งั้น ไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันก็จะกลับแล้วด้วย เธอช่วยตอบฉันหน่อยว่า ทำไมตอนที่ฉันขอคบกับเธอทำไมเธอถึงปฏิเสธ?
เรนะ: มันตอบยากนะสำหรับจะเลือกรักใครสักคน
มาโคตะ: แล้วทีอิซากิล่ะ?
เรนะ: อย่าเอาเค้ามาเกี่ยวได้ไหม?
มาโคตะ: เข้าใจแล้วล่ะ เธอคงรักหมอนั่นมากๆ
เรนะ: อย่าพูดแบบนี้น่ะ มาโคตะ นายอย่านำเรื่องนี้มาตัดความสัมพันธ์ของเราหน่อยเลยน่ะ มาโคตะ
มาโคตะ: ฉัน.....ลาก่อน
มาโคตะหันหลังเดินไป โดยที่ไม่หันกลับมามองเรนะเลย เรนะตะโกนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่หัน เรนะจึงร้องไห้ลูกเดียว เพราะเขาได้เสียเพื่อนเพราะเรื่องส่วนตัวที่เกิดขึ้นเพราะความไม่ตั้งใจของตัวเอง เรนะเสียใจมากๆ เรนะกลับบ้านไปพบกับอิซากิที่กำลังนั่งเล่นอินเตอร์เนตอยู่ เรนะเดินเข้ามาโดยที่มีสีหน้าเศร้าหมอง อิซากิทักเรนะว่า
อิซากิ: นี่ กลับมาจะไม่ทักไม่ทายกันเลยรึไง
เรนะหันมามองหน้าอิซากิ แล้วเดินขึ้นห้องนอนไป อิซากิตะโกนว่า
อิซากิ: นี่! ๆ เรนะ
เรนะเข้าห้องก็พยายามโทรหามาโคตะเพื่อพูดให้เขาเข้าใจ แต่มือถือของมาโคตะได้ปิดตลอด เรนะลงไปทำกับข้าวเขาถามว่า
เรนะ: นี่ วันนี้กินอะไรแบบง่ายๆละกันนะ
อิซากิ: จะทำอะไรอ่ะ?
เรนะ: ข้าวห่อไข่
อิซากิ: ไม่เอาอ่ะ เลี่ยน
เรนะ: งั้นก็ไม่ต้องกิน ดี จะได้ไม่เหนื่อยฉัน
อิซากิ: นี่ๆๆๆ ไม่ได้นะ เธอต้องทำ แล้วฉันจะกินอะไรเล่า
เรนะ: ก็ฉันจะทำข้าวห่อไข่ให้ไง ก็นายอยากเรื่องมากเองทำไมล่ะ
เรนะตอบอิซากิด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเท่าไหร่ อิซากิเรนะต้องมีอะไรไม่สบายใจแน่ๆ เขาจึงถามไปว่า
อิซากิ: นี่ เธอ........ไม่สบายรึเปล่า?
เรนะ: ................
อิซากิ: ไปเดินเล่นกันไหม?
เรนะ: เอ๊ะ!
อิซากิ: ก็เผื่ออะไรๆมันจะได้ดีขึ้นไง
สรุปแล้วเรนะกับอิซากิก็มาอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขามานั่งคุยกัน อิซากิเดินไปซื้อน้ำมาให้เรนะ เขานั่งลง อิซากิถามเรนะว่า
อิซากิ: เป็นไง ค่อยยังชั่วมั่งไหม? ว่าแต่.........เธอเป็นอะไรไป?
เรนะ: เอ่อ........ฉันกับมาโคตะทะเลาะกัน
อิซากิ: ทะเลาะกัน เพราะฉันหรอ?
เรนะ: ปะ..เปล่านะ แต่...มันก็มีส่วนนิดหน่อยน่ะ แฮะๆ
อิซากิ: ฉันเคลียร์ให้ไหม?
เรนะ: มันคงไม่สำเร็จหรอก มาโคตะเค้าชอบฉัน
อิซากิ: หะ!
เรนะ: เขาชอบฉัน ความจริงเขาสารภาพรักฉันตั้งแต่เราจบม.ปลายแล้วล่ะ แต่ฉันไม่เคยคิดกับเขาไปมากกว่าคำว่าเพื่อน
อิซากิ: แล้ว...ตอนนี้มันมีอยู่ข้อนึงใช่ไหมที่ขวางความรักของเธอสองคนอยู่
เรนะ: เอ๊ะ!
อิซากิ: เพราะว่าฉันแต่งงานกับเธอใช่ไหม?
เรนะ: มันก็.............พูดยากนะ
อิซากิ: งั้น...............เราก็จบกันแค่นี้เหอะ เธอจะได้กลับไปหาเพื่อนของเธอ
เรนะ: จบ นายหมายความว่าไง?
อิซากิ: อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ะ!
เรนะ: นายหมายความว่า.........เราจะหย่ากันหรอ?
อิซากิมองเรนะอย่าเศร้าๆ สักพักก็หัวเราะออกมา แล้วพูดว่า
อิซากิ: ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นน่ะ เราจบกันยาก ขอบอกยาก
เรนะ: นี่นาย!
อิซากิหัวเราะไม่หยุด สักพักเขาก็หยุดหัวเราะเพราะเรนะพูดว่า
เรนะ: แต่มันก็ดี เหมือนกัน เราจบกันแค่นี้เหอะ อิซากิ
เรนะพูดจบก็ลุกเดินหนีไป อิวากิได้แต่นั่งอึ้ง คำพูดของเรนะวนเวียนอยู่ในหัวของอิซากิ เรนะเดินร้องไห้ไปเรื่อยจนกระทั่งเธอได้ถึงที่ป้ายรถเมล์ เธอนั่งลง แล้วเธอก็นั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน วันรุ่งขึ้นเรนะกำลังจะไปทำงานเขาเปิดประตูบ้านออกมาก็พบว่าอิซากิล้มอยู่ตรงรั้วบ้าน ตัวร้อนมาก เพราะเมื่อวานอากาศที่นั่นหนาวพอควร เรนะปลุกอิซากิเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เรนะได้พยุงอิซากิมานอนที่โซฟา เขาเช็ดตัวให้อิซากิ เรนะโทรไปลางาน เขากลับมาเช็ดตัวให้อิซากิอีกครั้ง อิซากินอนหลับสนิท พร้อมมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มซ้าย เรนะตกใจมาก อิซากิเพ้อออกมาว่า
อิซากิ: เรนะ...........เธอ...........เราอย่าจบกันเลยนะ ฉันทนไม่ได้
เรนะฟัง แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา เขาจับมืออิซากิไว้แน่น จากนั้นเรนะก็ไปทำข้าวต้ม เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงนึง อิซากิก็ตื่นขึ้น อิซากิเห็นเรนะกำลังนั่งเหม่ออยู่ข้างนอก อิซากิเดินไปถามเรนะว่า
อิซากิ: เอ่อ.............ไม่ไปทำงานหรอ?
เรนะ: อ้าว! ตื่นแล้วหรอ ฉันกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี รอให้นายตื่นก่อน เอ่อ...............วันอาทิตย์นี้ฉันจะย้ายออกแล้วนะ
อิซากิ: ................................!
เรนะ: ฉันทำข้าวต้มไว้ให้แล้วตักกินเองได้ใช่ไหม?
อิซากิได้แต่ก้มหน้าไม่ตอบอะไรเมื่อได้ยินที่เรนะบอกว่าจะย้ายออก เรนะพูดว่า
เรนะ: นี่ ตอบมาสิ ไม่ได้ยินรึไง?
อิซากิ: เราจะจบกันแค่นี้จริงๆนะหรอ?
เรนะ: ก็ถ้าอยู่กันไปก็ฝืนใจกันเปล่าๆ นายอาจจะเจอคนที่ดีกับฉันก็ได้นะ
อิซากิ: แล้ว.............พ่อกับแม่เราสองคนล่ะ
เรนะ: ท่านต้องเข้าใจน่ะ อย่าห่วงเลย
อิซากิ: แต่ฉันไม่เข้าใจ! ว่าทำไม่เราต้องจบกัน ตอบมาสิเรนะ ตอบมา
เรนะ: .................!
อิซากิ: ฉันทำให้เธอโดนเพื่อนทิ้งใช่ไหม ที่ฉันทำไปมันผิดต่อเธอมากใช่ไหม เราฝืนใจกันเกินไปใช่ไหม?
อิซากิอารมณ์เสียมาก เขาไม่เข้าใจในตัวเรนะเลย เรนะยืนฟังก็ร้องไห้ออกมา ก่อนที่จะตอบว่า
เรนะ: ฉันขอโทษ นายก็รู้ว่าฉันกับมาโคตะเป็นเพื่อนกันมาตั้ง 15 ปี นายจะให้ฉันจบกันเพราะเรื่องที่ฉันแต่งงานกับนายนี่นะ ฉันทำไม่ได้หรอก
อิซากิ: สรุปว่าเธอสงสารเขามากกว่าฉัน
เรนะ: ไม่ใช่อย่างนั้น แต่.............
อิซากิ: แต่อะไร?
เรนะเข้าไปจับมืออิซากิเพื่อให้อิซากิฟังเธอแต่อิซากิได้สะบัดมือเรนะนะออก แล้วพูดว่า
อิซากิ: ย้ายออกไปหาหมอนั่นตอนนี้เลยก็ได้นะ ฉันคงไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ในเมื่อเธอสงสารไอ้หมอนั่น
เรนะ: ฉันไม่เคยสงสารเขาเลยนะ ฉันเห็นเพราะมิตรภาพของเราเท่านั้นเอง
อิซากิ: แล้วไง?
เรนะ: ฉันสงสารนายมากกว่า
อิซากิอึ้งไปสักพักก่อนที่จะเดินออกไปนั่งอยู่ข้างนอก เรนะจะตัดสินใจยังไง หรือว่าเรนะตกหลุมรักอิซากิเข้าแล้ว ทั้งสองคนจะจบกันแค่นี้เพราะมาโคตะจริงหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า.....................
มาโคตะ: เรนะ! เป็นไงบ้าง ไปเที่ยวกับสามีสุดที่รักเป็นไงบ้าง
เรนะ: เอ๊ะ!
มาโคตะ: ไปเที่ยวกับสามีเป็นไงบ้าง ไม่ต้องฉันพูดอีกนะ มันแสลงใจ
เรนะ: เขาเป็นสามีฉันนะ เรื่องที่นายเสียใจนั้นมันก็....................เป็นไปแล้ว นายจะให้ฉันแก้ยังไง เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ
มาโคตะ: รู้ด้วยรึไง ว่าฉันไม่พอใจกับการที่เธอแต่งงานน่ะ
เรนะ: ฉันโตแล้วนะ
มาโคตะ: งั้น ไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันก็จะกลับแล้วด้วย เธอช่วยตอบฉันหน่อยว่า ทำไมตอนที่ฉันขอคบกับเธอทำไมเธอถึงปฏิเสธ?
เรนะ: มันตอบยากนะสำหรับจะเลือกรักใครสักคน
มาโคตะ: แล้วทีอิซากิล่ะ?
เรนะ: อย่าเอาเค้ามาเกี่ยวได้ไหม?
มาโคตะ: เข้าใจแล้วล่ะ เธอคงรักหมอนั่นมากๆ
เรนะ: อย่าพูดแบบนี้น่ะ มาโคตะ นายอย่านำเรื่องนี้มาตัดความสัมพันธ์ของเราหน่อยเลยน่ะ มาโคตะ
มาโคตะ: ฉัน.....ลาก่อน
มาโคตะหันหลังเดินไป โดยที่ไม่หันกลับมามองเรนะเลย เรนะตะโกนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่หัน เรนะจึงร้องไห้ลูกเดียว เพราะเขาได้เสียเพื่อนเพราะเรื่องส่วนตัวที่เกิดขึ้นเพราะความไม่ตั้งใจของตัวเอง เรนะเสียใจมากๆ เรนะกลับบ้านไปพบกับอิซากิที่กำลังนั่งเล่นอินเตอร์เนตอยู่ เรนะเดินเข้ามาโดยที่มีสีหน้าเศร้าหมอง อิซากิทักเรนะว่า
อิซากิ: นี่ กลับมาจะไม่ทักไม่ทายกันเลยรึไง
เรนะหันมามองหน้าอิซากิ แล้วเดินขึ้นห้องนอนไป อิซากิตะโกนว่า
อิซากิ: นี่! ๆ เรนะ
เรนะเข้าห้องก็พยายามโทรหามาโคตะเพื่อพูดให้เขาเข้าใจ แต่มือถือของมาโคตะได้ปิดตลอด เรนะลงไปทำกับข้าวเขาถามว่า
เรนะ: นี่ วันนี้กินอะไรแบบง่ายๆละกันนะ
อิซากิ: จะทำอะไรอ่ะ?
เรนะ: ข้าวห่อไข่
อิซากิ: ไม่เอาอ่ะ เลี่ยน
เรนะ: งั้นก็ไม่ต้องกิน ดี จะได้ไม่เหนื่อยฉัน
อิซากิ: นี่ๆๆๆ ไม่ได้นะ เธอต้องทำ แล้วฉันจะกินอะไรเล่า
เรนะ: ก็ฉันจะทำข้าวห่อไข่ให้ไง ก็นายอยากเรื่องมากเองทำไมล่ะ
เรนะตอบอิซากิด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเท่าไหร่ อิซากิเรนะต้องมีอะไรไม่สบายใจแน่ๆ เขาจึงถามไปว่า
อิซากิ: นี่ เธอ........ไม่สบายรึเปล่า?
เรนะ: ................
อิซากิ: ไปเดินเล่นกันไหม?
เรนะ: เอ๊ะ!
อิซากิ: ก็เผื่ออะไรๆมันจะได้ดีขึ้นไง
สรุปแล้วเรนะกับอิซากิก็มาอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขามานั่งคุยกัน อิซากิเดินไปซื้อน้ำมาให้เรนะ เขานั่งลง อิซากิถามเรนะว่า
อิซากิ: เป็นไง ค่อยยังชั่วมั่งไหม? ว่าแต่.........เธอเป็นอะไรไป?
เรนะ: เอ่อ........ฉันกับมาโคตะทะเลาะกัน
อิซากิ: ทะเลาะกัน เพราะฉันหรอ?
เรนะ: ปะ..เปล่านะ แต่...มันก็มีส่วนนิดหน่อยน่ะ แฮะๆ
อิซากิ: ฉันเคลียร์ให้ไหม?
เรนะ: มันคงไม่สำเร็จหรอก มาโคตะเค้าชอบฉัน
อิซากิ: หะ!
เรนะ: เขาชอบฉัน ความจริงเขาสารภาพรักฉันตั้งแต่เราจบม.ปลายแล้วล่ะ แต่ฉันไม่เคยคิดกับเขาไปมากกว่าคำว่าเพื่อน
อิซากิ: แล้ว...ตอนนี้มันมีอยู่ข้อนึงใช่ไหมที่ขวางความรักของเธอสองคนอยู่
เรนะ: เอ๊ะ!
อิซากิ: เพราะว่าฉันแต่งงานกับเธอใช่ไหม?
เรนะ: มันก็.............พูดยากนะ
อิซากิ: งั้น...............เราก็จบกันแค่นี้เหอะ เธอจะได้กลับไปหาเพื่อนของเธอ
เรนะ: จบ นายหมายความว่าไง?
อิซากิ: อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ะ!
เรนะ: นายหมายความว่า.........เราจะหย่ากันหรอ?
อิซากิมองเรนะอย่าเศร้าๆ สักพักก็หัวเราะออกมา แล้วพูดว่า
อิซากิ: ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นน่ะ เราจบกันยาก ขอบอกยาก
เรนะ: นี่นาย!
อิซากิหัวเราะไม่หยุด สักพักเขาก็หยุดหัวเราะเพราะเรนะพูดว่า
เรนะ: แต่มันก็ดี เหมือนกัน เราจบกันแค่นี้เหอะ อิซากิ
เรนะพูดจบก็ลุกเดินหนีไป อิวากิได้แต่นั่งอึ้ง คำพูดของเรนะวนเวียนอยู่ในหัวของอิซากิ เรนะเดินร้องไห้ไปเรื่อยจนกระทั่งเธอได้ถึงที่ป้ายรถเมล์ เธอนั่งลง แล้วเธอก็นั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน วันรุ่งขึ้นเรนะกำลังจะไปทำงานเขาเปิดประตูบ้านออกมาก็พบว่าอิซากิล้มอยู่ตรงรั้วบ้าน ตัวร้อนมาก เพราะเมื่อวานอากาศที่นั่นหนาวพอควร เรนะปลุกอิซากิเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เรนะได้พยุงอิซากิมานอนที่โซฟา เขาเช็ดตัวให้อิซากิ เรนะโทรไปลางาน เขากลับมาเช็ดตัวให้อิซากิอีกครั้ง อิซากินอนหลับสนิท พร้อมมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มซ้าย เรนะตกใจมาก อิซากิเพ้อออกมาว่า
อิซากิ: เรนะ...........เธอ...........เราอย่าจบกันเลยนะ ฉันทนไม่ได้
เรนะฟัง แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา เขาจับมืออิซากิไว้แน่น จากนั้นเรนะก็ไปทำข้าวต้ม เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงนึง อิซากิก็ตื่นขึ้น อิซากิเห็นเรนะกำลังนั่งเหม่ออยู่ข้างนอก อิซากิเดินไปถามเรนะว่า
อิซากิ: เอ่อ.............ไม่ไปทำงานหรอ?
เรนะ: อ้าว! ตื่นแล้วหรอ ฉันกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี รอให้นายตื่นก่อน เอ่อ...............วันอาทิตย์นี้ฉันจะย้ายออกแล้วนะ
อิซากิ: ................................!
เรนะ: ฉันทำข้าวต้มไว้ให้แล้วตักกินเองได้ใช่ไหม?
อิซากิได้แต่ก้มหน้าไม่ตอบอะไรเมื่อได้ยินที่เรนะบอกว่าจะย้ายออก เรนะพูดว่า
เรนะ: นี่ ตอบมาสิ ไม่ได้ยินรึไง?
อิซากิ: เราจะจบกันแค่นี้จริงๆนะหรอ?
เรนะ: ก็ถ้าอยู่กันไปก็ฝืนใจกันเปล่าๆ นายอาจจะเจอคนที่ดีกับฉันก็ได้นะ
อิซากิ: แล้ว.............พ่อกับแม่เราสองคนล่ะ
เรนะ: ท่านต้องเข้าใจน่ะ อย่าห่วงเลย
อิซากิ: แต่ฉันไม่เข้าใจ! ว่าทำไม่เราต้องจบกัน ตอบมาสิเรนะ ตอบมา
เรนะ: .................!
อิซากิ: ฉันทำให้เธอโดนเพื่อนทิ้งใช่ไหม ที่ฉันทำไปมันผิดต่อเธอมากใช่ไหม เราฝืนใจกันเกินไปใช่ไหม?
อิซากิอารมณ์เสียมาก เขาไม่เข้าใจในตัวเรนะเลย เรนะยืนฟังก็ร้องไห้ออกมา ก่อนที่จะตอบว่า
เรนะ: ฉันขอโทษ นายก็รู้ว่าฉันกับมาโคตะเป็นเพื่อนกันมาตั้ง 15 ปี นายจะให้ฉันจบกันเพราะเรื่องที่ฉันแต่งงานกับนายนี่นะ ฉันทำไม่ได้หรอก
อิซากิ: สรุปว่าเธอสงสารเขามากกว่าฉัน
เรนะ: ไม่ใช่อย่างนั้น แต่.............
อิซากิ: แต่อะไร?
เรนะเข้าไปจับมืออิซากิเพื่อให้อิซากิฟังเธอแต่อิซากิได้สะบัดมือเรนะนะออก แล้วพูดว่า
อิซากิ: ย้ายออกไปหาหมอนั่นตอนนี้เลยก็ได้นะ ฉันคงไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ในเมื่อเธอสงสารไอ้หมอนั่น
เรนะ: ฉันไม่เคยสงสารเขาเลยนะ ฉันเห็นเพราะมิตรภาพของเราเท่านั้นเอง
อิซากิ: แล้วไง?
เรนะ: ฉันสงสารนายมากกว่า
อิซากิอึ้งไปสักพักก่อนที่จะเดินออกไปนั่งอยู่ข้างนอก เรนะจะตัดสินใจยังไง หรือว่าเรนะตกหลุมรักอิซากิเข้าแล้ว ทั้งสองคนจะจบกันแค่นี้เพราะมาโคตะจริงหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า.....................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น