ทะเลาะสุดแรง ก็รักสุดใจ

ลำดับตอนที่ #11 : นายนี่ทำให้ฉันประทับใจกี่ครั้งแล้วเนี่ย

อิซากิมารอเรนะที่สถานีเป็นเวลานานมาก อิซากิเป็นคนที่เกลียดการรอคอย เขาจึงอารมณ์เสีย เขาโทรเข้ามือถือเรนะ เรนะรับโทรศัพท์ว่า



เรนะ: ว่าไง ?



อิซากิ: ทำอะไรอยู่ยัยงั่ง ฉันมารอเธอตั้งนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะเสร็จงานบ้าๆซะที



เรนะ: ว่าไงนะ งานบ้าๆงั้นหรอ แล้วใครสั่งให้นายมารอเล่า



เรนะจึงเดินไปเปิดพาม่านดู ก็เห็นรถอิซากิจริงๆ เรนะพูดต่อว่า



เรนะ: แล้วมารอทำไม?



อิซากิ: ทำไม จะไปกับไอ้มาโคตะอีกหรือไง?



เรนะ: อย่ามาชวนทะเลาะหน่อยเลยน่ะ



อิซากิ: เอางี้ อีก 10 นาที ถ้ายังไม่มา ฉันจะไปแล้วนะ



เรนะ: ก็ได้ ขอเวลาหาคนแทนก่อนนะ



เรนะกดวางสายทันที เขาไปถามเพื่อนร่วมงานว่า



เรนะ: นี่เห็นรถคันนี้มารอนานรึยัง?



เพื่อน: เห็นประมาณ 5 ชั่วโมงแล้ว



เรนะ: อะไรนะ 5 ชั่วโมง บ้าไปแล้วรึไง ว่าแต่ เราน่ะ แทนให้วันนึงได้ไหม?



เพื่อน: ได้ค่ะ เดี๋ยวจะแทนให้



เรนะ: งั้นขอบใจมากนะ พี่ไปแล้วนะ



เมื่อเรนะมาที่รถ ก็เห็นอิซากิยืนมองหน้าอยู่ อิซากิบอกว่า



อิซากิ: เธอมาสาย 2 วินาที



เรนะ: นายมารอฉัน 5 ชั่วโมงเลยหรอ?



อิซากิ: ก็ใช่น่ะสิ แล้วทำไมวันนี้ไม่เลิกตามปกติ?



เรนะ: ไม่ต้องรู้หรอกน่ะ จะรับฉันไปไหน?



อิซากิ: ขึ้นรถดิ



ทั้งคู่ออกรถไปพร้อมกัน อิซากิขับไปที่สนามบิน เรนะตกใจมาก เรนะถามว่า



เรนะ: พามาที่นี่ทำไม?



อิซากิ: เธออยากไปไหนล่ะ ตอนเด็กๆน่ะ คิดสิ อย่าทำเป็นโง่



เรนะ: ไปไหน ฉันนึกไม่ออก



อิซากิ: ฉันจะพาเธอไปเมืองไทย



เรนะ: อะไรนะ เมืองไทย!



อิซากิ: เออ ทำไม เปลี่ยนใจได้นะ ไม่ไปก็ได้นะ งั้นก็กลับบ้าน



เรนะ: นายหลอกฉันรึเปล่า



อิซากิ: ในสายตาเธอฉันเชื่อไม่ได้เลยใช่ไหม?



เรนะ: ไม่ใช่อย่างนั้น ก็นายชอบทำให้ฉันประหลาดใจอยู่เรื่อยเลยนี่



อิซากิ: ไปเหอะ เครื่องจะออกแล้ว



เมื่ออยู่บนเครื่อง เรนะถามอิซากิว่า



เรนะ: นี่ แล้ว เสื้อผ้าล่ะ?



อิซากิ: ฉันเตรียมไว้แล้ว



เรนะ: งานของฉันกับนายล่ะ?



อิซากิ: เลิกถามซะทีได้ไหม รำคาญ!



เรนะไม่ถามอะไรอีกเลย เรนะถามตัวเองว่าเราฝันไปรึเปล่า เมื่อถึงเมืองไทยก็เป็นเวลา 2 ทุ่ม เรนะถามว่า



เรนะ: ฉันขอถามหน่อย นี่มันกี่โมงแล้ว?



อิซากิ: 2ทุ่ม



เรนะ: เวลาที่นี่ช้ากว่าเราหรอเนี่ย นี่เราอยู่ที่กรุงเทพใช่ไหม ?



อิซากิ: เธอรู้ได้ไง?



เรนะ: นายนี่ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ



อิซากิ: หรอ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าไม่โง่



เรนะ: ไหนล่ะเสื้อผ้าเรา?



อิซากิ: มานี่สิ!



อิซากิเดินมาที่จุดแลกเงิน หลังจากนั้นเขาก็พาเรนะมารอรถที่หน้าสนามบิน อิซากิบอกว่า



อิซากิ: มาแล้วรถ



เรนะ: ไหน ?



อิซากิ: ตาบอดรึไง ก็รถตู้นั่นไง



ทั้งคู่ขึ้นรถไปทั้งคู่ อิซากิพาเรนะมาที่ถนนตรอกข้าวสาร เรนะถามว่า



เรนะ: อิซากิ นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?



อิซากิ: พามาซื้อเสื้อผ้าไง



อิซากิจูงมือเรนะเข้าร้านเสื้อผ้า เลือกเสื้อให้เรนะ เรนะบอกว่า



เรนะ: เสื้อผ้าที่นี่ เหมือนของบ้านเราเลยนะ



อิซากิ: อืม เหมือนๆกันแหละ นี่ เอาเสื้อตัวนี้ด้วยสิ สีสวยดี เหมาะกับเธอ กางเกงยีนส์ตัวนั้นด้วย เอาหมวกด้วยมะ



ทั้งคู่อยู่ร้านนั้นเป็นเวลา 30 นาที อิซากิหมดเงินไปพันกว่าบาท อิซากิบอกว่า



อิซากิ: นี่ ตาฉันบ้าง



อิซากิพาเรนะเข้าไปร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย อิซากิบอกว่า



อิซากิ: นี่ เลือกให้หน่อย เมื่อกี้ฉันเลือกให้เธอไปแล้วนะ



เรนะ: เอางั้นหรอ ได้



เรนะหยิบชุดที่เหมาะกับอิซากิมาก สุดท้ายทั้งคู่ก็มาจบที่ร้านขายข้าวไข่เจียว



อิซากิ: นี่ เป็นไง สนุกไหม?



เรนะ: มากเลยล่ะ นี่ร้านแบบนี้ที่บ้านเราไม่เห็นมีเลย



อิซากิ: ก็นี่มันเมืองไทย ไม่ใช่ญี่ปุ่น นี่เดี๋ยวคืนนี้เรานอนกันบนรถนะ



เรนะ: เอ๊ะ?



อิซากิ: ฉันจะพาเธอไปที่สุดยอดของเมืองไทย



เรนะ: ที่ไหน?



อิซากิ: ไม่บอก บอกไปก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ



เรนะ: นายนี่ก็ชอบทำให้ฉันประทับใจอยู่เรื่อยเลยนะ



อิซากิ: ก็ฉันมันเป็นสามีของเธอไง



เรนะ: เอ๊ะ!



อิซากิ: แค่ในนามน่ะ ในนาม



ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถก็นอนทันที อิซากิบอกให้ไกด์พาเรนะไปไหน แล้วเรนะจะประทับใจในตัวอิซากิบ้างรึเปล่าโปรดติดตามตอนต่อไป........