คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I
Chapter I
"ขอบคุณค่ะ" เสียงของพนักงานสาวดังขึ้น พร้อมกับยื่นถุงให้กับลูกค้า
"ขอบคุณครับ ^^" ตามมาด้วยเสียงของชายหนุ่ม (ที่ดูไม่เหมือนชายหนุ่ม - -??) ดังขึ้น แล้วรับของที่พนักงานสาวส่งให้
ร่างบางค่อยๆเดินผ่านประตูเลื่อนอัตโนมัติ ทันทีที่ออกไป ผู้คนในละแวกนั้นก็มองมาที่ร่างบางร่างนี้ เป็นตาเดียวกัน ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากหยักสีชมพู ผิวขาวอมชมพู เข้ากันได้ดีกับใบหน้าสวยนั่น ดูรวมๆแล้ว คงจะสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ถ้าไม่ติดว่าร่างๆนี้ เป็นร่างของผู้ชาย!!!!!!!!!!!!
"ฮยอนซึงอา~"
"อ้ะ ดูจุน??" ทักกลับแทบจะทันที เมื่อเพื่อนสนิทของตนมาแตะที่ไหล่
"ออกมาซื้อของหรอ มะ ฉันช่วยถือ"
"อื้อ พอดีตอนเย็นจะทำบาร์บีคิวน่ะ"
"งั้นหรอ"
"ถ้าไม่ติดธุระอะไรก็มากินด้วยกันนะ ^^" พูดพร้อมดันหลังให้อีกคนเดินไปด้วยกัน
"เอ๋~ จะดีหรอ??"
"ดีสิ!! อะไรของนายเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยเกรงใจฉันเลยนี่นา เพิ่งมาเกรงใจกันเอาตอนนี้งั้นหรอ -3-" แซวเล่นตามประสาเพื่อนสนิท แล้วพองลมให้พองาม(?)
"...เอ่อ..คือ..." อึกอักทันทีเมื่อเห็นท่าทางน่ารักของร่างบาง
อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ห๊าาาาาาาาาาาาาาา -////-
"เอาน่าๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอก บ้านก็อยู่ติดกัน อีกอย่างนายก็เดินมากินข้าวบ้านฉันตลอดไม่ใช่หรอ วันนี้ก็มากินด้วยกันอีกเหอะนะ นะๆๆๆๆ" อ้อนอีกคนอย่างไม่ย่อท้อ (- -;;)
"อ่า...ก็ได้ๆๆ"
"เย่~ งั้นไปบ้านฉันกันเถอะ" พอพูดเสร็จ ก็วิ่งนำหน้าร่างสูงไปยังบ้านตัวเองทันที
"เฮ้~ เดี๋ยวก่อนสิ ฮยอนซึงอา~ รอด้วย!!"
ณ ห้องครัวบ้านฮยอนซึง
"...งั้นนายไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารก่อนละกัน จะไปนอนดูโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็ได้ หรือจะ..."
"เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง"
"..........ห่ะ....ห๊ะ??....อะไรนะ??"
"ฉันก็จะช่วยนายทำไง ทำไมหรอ?"
".....นี่นายกินยาลืมเขย่าขวดรึไง ปกติเห็นนายจะมานอนผึ่งพุงหน้าโทรทัศน์ตลอดนี่" พูดพลางมองหน้าร่างสูงอย่างจับผิด
"เอ่อะ...เอ่อ... ก็...วันนี้...ฉันอยากจะช่วยนายบ้างนี่"
"งั้นก็ตามใจละกัน หั่นเนื้อให้หน่อยสิ" พูดพลางยื่นมีดกับเนื้อให้ ร่างสูงทำเพียงแค่รับมาอย่างเงียบๆ
ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี แต่ว่า...
"โอ้ย!!"
"อ๊ะ!!! ดูจุนอา!!!" รีบคว้ามือร่างสูงมาทันที เมื่อร่างสูงโดนมีดบาดนิ้ว
"มะ...เมื่อกี้..นายเรียกฉันว่าอะไรนะ??"
"ไม่ใช่เวลาจะมาห่วงเรื่องนั้นนะ!! เจ็บรึเปล่า!? แผลลึกมั้ย!? แงงงงงงงงง ฉันขอโทษษษษษ ฮื่อออออออออออออออ"
"เฮ้~ จะขอโทษทำไม นายไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย แผลก็ไม่ลึกนะ เห็นมั้ย??"
น่ารักจริง ฉันชอบนิสัยเป็นห่วงเพื่อนเกินจริงของนายจังเลย ฮยอนซึงอา -//-;;
"รีบล้างแผลก่อนเถอะ ฮึก" พูดพลางจับข้อมือของร่างสูงมาล้างแผลที่ซิงค์ล้างจาน
"มานี่เลย" จูงร่างสูงให้มานั่งที่ห้องอาหาร
"รอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปหยิบกล่องยาก่อน" พูดขึ้น แล้วก็เดินหายไปบนชั้นสองซักพักหนึ่ง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับกล่องยา
ฮยอนซึงค่อยๆประคองมือดูจุนขึ้นมาอย่างเบาๆเพราะกลัวว่าร่างสูงจะเจ็บ แล้วนำสำลีชุบแอลกอฮอลล์ล้างแผลมาทาที่แผล จากนั้นก็นำยาแดงมาทา ก่อนจะปิดด้วยพลาสเตอร์อันเล็ก โดยที่ไม่รุ้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของเขา อยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมด ถ้าฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมาเร็วกว่านี้อีกหน่อย เขาคงได้เห็นหน้าที่แดงเป็นแอปเปิ้ลของดุจุนไปแล้ว
โอ้ย~ ฮยอนซึง นายน่ารักเกินไปนะ วันนี้ฉันหน้าแดงมากี่รอบแล้วเนี่ย -////////////////////-
"เสร็จแล้ว นายรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันไปทำบาร์บีคิวต่อละกัน ^^" พูดก่อนที่จะเดินหายไปในห้องครัว
- 30 นาทีต่อมา -
"บาร์บีคิวร้อนๆเสร็จแล้วจ้า ><" ร่างบางเดินออกมาพร้อมกับถือถาดบาร์บีคิวออกมาด้วย
"มากินกันเถอะ ^^"
งับ!!
ฉ่าาาาาาาาาาาาาาาา -//////////////////////////////////-
พอเถอะ ฮยอนซึงอา หัวใจฉันก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ ดูตานั่นสิ ดูจมูกนั่นสิ ดูปากนั่นสิ แล้วไหนจะเอวบางๆนั่นอีก มันทำให้ฉันหวั่นไหวนะรู้มั้ย ถ้านายรู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย ได้โปรด อย่าโกรธฉันเลย อย่าเกลียดฉันเลย เพราะฉันรักนายมากนะ ฮยอนซึงอา...
"รีบๆกินสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก"
"จ้าๆ"
----------------------------------------------------------------------------------------
ฝั่งของจุนฮยอง
"ให้ตายสิ ไอแก่นั่นมันส่งเรามาที่แบบนี้ได้ไงวะ ชิส์" สบถคำด่าออกมาอย่างเหลืออด ไม่เคยเกรงใจ แม้ว่าสถานที่ข้างหน้าจะเป็นสถาบันการเรยนก็ตาม
คิ้วหนาขมวดกันจนจะเป็นปมด้วยความหงุดหงิดสุดขีด ปากส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาอย่างไม่พอใจ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้านั้นดูหล่อน้อยลงเลย ดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ปากที่ห้อยลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก (เอ่ออ) พูดรวมๆได้ว่า คนๆนี้ หล่ออย่างไม่มีที่ติ
- ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชม. ก่อน -
"แกจะบ้าหรอห๊าาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!" ร่างสูงตะคอกใส่ชายสูงอายุอย่างเสียงดัง ทำให้คนรับใช้พากันสะดุ้งเป็นแถว
"แกก็รู้ นั่นอาจจะเป็นที่เดียวที่จะดัดสันดารเสียๆของแกได้ !!!!!!!!" คู่กรณีก็ตะคอกออกมาอย่างเสียงดังไม่แพ้กัน
"ฉันไม่ไปหรอก ที่แบบนั้นน่ะ !!!!"
"ยังไงแกก็ต้องไป นี่คือคำสั่ง!!"
"แล้วฉันจำเป็นต้องฟังคำสั่งของฆาตรกรงั้นหรอ!!!!!!!!"
"อึก..."
"หึ น่าขำสิ้นดี" แค่นหัวเราะให้กับผู้เป็นพ่อบุญธรรม
"ฉัน...ขอโทษ...ตอนนั้นฉัน...."
"ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอก!!!!!!!! ฆาตรกรก็คือฆาตรกรอยู่วันยังค่ำ ถึงแกจะมากราบเท้าขอโทษฉันซักล้านที ฉันก็ไม่มีวันอภัยให้แกหรอก!!!!!!!!!" ตะคอกออกมาเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที โดยไม่มีการกล่าวลาแม้แต่นิด
".......จุนฮยอง......เฮ้อ..."
ใช่แล้ว เมื่อ 13 ปีก่อน จุนฮยองเพียงอายุ 4 ขวบ วันหนึ้ง ขณะที่พ่อกับเขากำลังเดินข้ามถนนอยู่ ก็มีรถคันหนึ่ง ฝ่าไฟแดงออกมา แล้วพุ่งตรงมาที่เขา ทั้งที่ตอนนั้นเขาน่าจะโดนชนด้วย แต่พ่อก็ผลักเขาออก และรับเคราะห์ไปเพียงคนเดียว พ่อของเขาเสียชีวิต ทำให้เขาต้องกลายเป็นเด้กกำพร้าไปในที่สุด แม่ของเขาก็เสียไปตั้งแต่เขาเกิด สุดท้ายชายคนนั้น คนที่ขับรถชนพ่อของจุนฮยอง จึงต้องรับจุนฮยองมาดูแลในฐานะ พ่อบุญธรรม
ภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังติดตาเขาอยู่เสมอตลอดเวลา บางครั้งก็ฝันเห็นเลยด้วยซ้ำ จุนฮยองเริ่มเปลี่ยนนิสัยมาเป็นเด้กก้าวร้าว หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว โดเรียนบ้าง ไปเที่ยวผับบ้าง จนสุดท้าย พ่อของเขาก็ทนไม่ไหว แล้วส่งไปเรียนโรงเรียนที่คิดว่าน่าจะดัดนิสัยเขาได้ เพราะโรงเรียนที่เขาส่งไป เข้มงวดเรื่องกฎการปฏิบัติมาก
กลับสู่ปัจจุบัน
"แล้วจะได้รู้กัน ว่าโรงเรียนแบบนี้ ไม่มีทางดัดนิสัยฉันได้หรอก หึ ไปผับดีกว่า" สบถ (อีกแล้ว -w-) ออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขับรถออกไปที่อื่น
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝั่งของโยซอบ
"ขอบคุณที่มาใช้บริการครับ!! ......ยินดีต้อนรับครับ ^^" เสียงหวานใสของหนุ่มหน้าเด็ก เอ่ยประโยคซ้ำๆแบบนี้มาเกือบทั้งวัน
ชายหนุ่มที่หน้าเด็กกว่าวัยถึงหลายปี เป็นที่จับตามองของลูกค้าส่วนใหญ่ในร้าน หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่คอยเรียกลูกค้ามาได้ทุกนาที เข้ากับรอยยิ้มหวานนั่นได้เป็นอย่างดี พูดได้ว่า ร่างเล็กนี้เป็นขวัญใจของคนในร้าน ทั้งยังเป็นพนักงานดีเด่นมาตลอดหลายเดือนแล้ว
เดินไปรับออเดอร์ลูกค้า ก่อนจะนำออเดอร์ที่ได้มาให้พ่อครัวประจำร้านอย่าง ชิน ดงฮี ฝีมือการทำอาหารของชินดง เป็นที่ชื่นชอบของลูกค้ามาก เขาเคยได้รับรางวัลจากงานประกวดอาหารประจำปีมาหลายรอบแล้ว ร้านอาหารหลายๆร้านต้องการให้เขามาเป็นพ่อครัว แต่สุดท้าย เขาก็เลือกที่จะทำงานให้กับร้านของรุ่นพี่ที่สนิทกัน
ชินดงยิ้มยิงฟันให้ ก่อนจะหันกลับไปทำอาหารต่อ
"เหนื่อยหน่อยนะ~ โยซอบอา~" เสียงคุ้นหูของโยซอบดังขึ้นมาจากข้างหลัง ก่อนจะตามมาด้วยมือเรียวมาโอบที่ไหล่
"ไม่หรอกฮะพี่ฮีชอล ^^" คิม ฮีชอล หรือเจ้าของร้านที่โยซอบทำงานอยู่
"ขยันทำงานอย่างนี้เอาไปเลย เงินเดือนพร้อมโบนัส ><" ฮีชอลพูดพร้อมยื่นซองสีน้ำตาลให้โยซอบ
"เอ๋~ แต่ว่า เหลืออีกตั้งอาทิตย์กว่าจะครบเดือนนะครับ มาให้ก่อนแบบนี้มัน..."
"ไม่เป็นไรๆ เรื่องเล็กน้อยน่า พี่รู้ว่าเราน่ะ มีปัญหาเรื่องเงิน อีกอย่าง เราก็จะเปิดเทอมแล้วไม่ใช่หรอ รับไปก่อนเถอะ ไม่เป็นไรหรอก ขยันทำงานเข้าล่ะ สู้ๆ ^^" ฮีชอลยิ้มให้กับโยซอบ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหลังร้าน
....ว้าว ได้โบนัสตั้งเยอะแน่ะ พี่ฮีชอลใจดีจัง ให้โบนัสทุกเดือนเลย อย่างนี้ต้องขยันทำงานขึ้นอีก ไฟท์ติ้ง ><
ก่อนจะเดินไปทำงานต่อ สายตาดันเหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่ง ที่เดินอยู่ถนนคนเดินฝั่งตรงข้ามของร้านอาหารเข้า
นั่นคุณดูจุนนี่นา!!!!!!!!!
ดูจุนเป็นลูกค้าประจำของร้านของฮีชอล เพราะฉะนั้น ถ้าโยซอบรู้จักก็ไม่แปลกนักหรอก
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย(?) ตอนเดินยังหล่อเลยอ้ะ >///< อ๊ะ...นั่นคุณดูจุนวิ่งไปไหนน่ะ?
ความคิดหยุดชะงักลงเมื่อเห็นร่างสูงวิ่งไปแตะไหล่ของใครคนหนึ่ง คนๆนั้นคือ...
จาง...ฮยอนซึง !?
รอยยิ้มที่เพิ่งปรากฎหุบลงทันทีเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรัก ยิ้มให้กับคนอื่น ทังๆที่ตัวเขา ไม่เคยจะได้รับมันเลย
ที่โยซอบรู้จักกับฮยอนซึงได้เพราะร่างสูงชอบมานั่งเพ้อบ่อยๆ บางครั้งก็พามานั่งกินข้าวด้วยกัน ถึงเขาจะเจ็บ แต่เขาจะไปทำอะไรได้ ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่ได้อยู่บ้านใกล้กัน แถมยังไม่ค่อยรู้จักกันมากอีก โอกาสที่เขาจะได้เป็นคนที่อยู่ข้างๆดูจุนมันน้อยมาก แต่ในโอกาสน้อยๆนั่น เขาก็ยังคงมีความหวังอยู่
คุณดูจุน...จะเป็นผม.....ไม่ได้เลยหรอ...............................ฮึก...
-------------------------------------------------------------------------------------------
ฝั่งของกีกวัง
ในห้องนอน
ตรู๊ด ตรู๊ด (มันคือเสียงโทรศัพท์ค่ะ -^-)
(ว่าไง กีกวัง)
"ฮยอนซึงอา~"
(มีอะไรหรอ งุ่บๆ)
"ทำอะไรอยู่อ่ะ"
(กินบาร์บีคิวกับดูจุนอยู่ ทำไมหรอ)
" - * - "
(ฮัลโหล ยังอยู่มั้ย??)
"นายนี่ อยู่ที่ไหน ก็ต้องมีดูจุนตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย"
(ก็เราเป็นเพื่อนกันอ่ะ จะอยู่ด้วยกันไม่ได้รึไง -^-)
"ความสัมพันธ์ของพวกนายนี่แค่เพื่อนจริงๆรึเปล่า"
(แน่นอนสิ)
"ฉันไม่เชื่อหรอก -^-"
(โธ่~ ไม่เอาน่ากีกวัง งอนเป็นเด็กไปได้)
"มันควรงอนมั้ยล่ะ"
(ฉันว่านายควรหาใครซักคนมาดูแลหัวใจของนายนะ)
"...?...หมายถึง??"
(ฟอ แอ นอ แฟนไง นายควรหาแฟนได้แล้วนะ)
"แฟน??...พัดลมอ่ะนะ ฉันมีแล้ว ตั้งหลายเครื่องแน่ะ"
(.....โอ้ยยยยยยยยย....อิบื้อ ฉันหมายถึงคนรักน่ะ คนรัก!!!!!)
"อะ...อะไรนะ... คนรัก!?"
(ใช่ ยิ่งคนขี้เหงาอย่างนายเนี่ย โคตรจำเป็นเลย ><)
"บ้า...พูดอะไรของซึงกี้น่ะ .///."
(55555555555 เออจริงสิ น้องฉันที่อยู่ที่อเมริกาน่ะ เดี๋ยวเขากลับมาเมื่อไหร่จะแนะนำให้รู้จักนะ นายก็ถือโอกาสจีบซะเลย ฉันยกให้ ><)
"บ้าหรอ...หน้าตาอย่างฉันเนี่ยนะ จะไปจีบคนอื่น -///-"
(มั่นใจในตัวเองหน่อยสิกีกวังอา นายน่ะ น่ารักจะตายไป)
"งะ...งั้นหรอ"
(ว่าแต่โทรมามีอะไรรึเปล่า)
"...ไม่มีอะไรหรอก แค่เหงานิดหน่อยเท่านั้นเอง"
(มากินบาร์บีคิวบ้านฉันมั้ยล่ะ ยังมีอีกเยอะนะ)
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่อยากรบกวนน่ะ อีกอย่างกว่าฉันจะไปถึงพวกนายคงกินกันหมดแล้วล่ะ -w- แค่นี้นะ"
(อืม..บาย)
ติ๊ด
"น้องของฮยอนซึง........จะหล่อมั้ยน้า >///< " พูดเพ้อพลางงุดหัวลงในหมอน
ไอ้แฟนน่ะ มันก็อยากมีแหละน้า แต่ด้วยบุคลิกที่เป็นคนขี้อาย บวกกับนิสัยประหลาดๆของตน ทำให้ดูจะเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นค่อนข้างยาก เพราะอย่างนี้ ลีกีกวังถึงได้ไม่ค่อยมีเพื่อนไงล่ะ บางครั้งก็เผลอพูดอะไรไปให้คนอื่นเขาไม่พอใจอีก ตัวเองจึงคิดได้แต่ว่า แฟนเนี่ย อย่าไปมีมันเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝั่งของดงอุน
ตรู๊ด ตรู๊ด (again -w-)
(จะโทรไรมานักหนาเนี่ย)
“อะไรฮะ - -“
(ป่าว ไม่มีอะไร โทรมาทำไมหรอ)
“จะบอกว่า อีกสองสัปดาห์หลังจากที่พี่เปิดเรียนแล้ว ผมจะย้ายไปเรียนกับพี่นะ อย่าลืมล่ะ”
(เออๆ ไม่ลืมหรอก วู้~ จะกลับมาทำไมแว๊ ไม่มีนายออกจะสุขสบาย)
"พี่พูดอย่างกับไม่อยากให้ผมกลับอ่ะ~"
(น้องพี่จะกลับมาแล้ว ดีใจจังเลย เย่~)
"น้ำเสียงโคตรประชดเลยอ่ะ - -"
(ช่างเหอะ ที่โทรมามีแค่นี้ใช่ป่ะ)
"ฮะ แค่นี้นะฮะ บาย"
(อืม...เอ้อ เดี๋ยวก่อน...)
"มีอะไรฮะ??"
(นายอยากมีแฟนมั้ย)
"แน่นอน อยากมีสิ"
(ตอบทันทีเลยนะ อิเด็กแก่แดด)
"แล้วพี่ถามผมทำไมหรอ"
(พอนายกลับมา ฉันจะแนะนำเพื่อนให้นายรู้จักหน่อยนะ เขาน่ะ น่ารักนะ ><)
"ฮึ หล่อๆอย่างผมน่ะ มีแต่คนตามจีบอยู่แล้วน่ะ แบร่ ;P"
(งั้นพอรู้จักแล้วก็ไม่ต้องซื้อขนมจีบมาให้ล่ะ)
"ไม่หรอก 55555555555 แล้วนี่...อยู่กับพี่ดูจุนใช่มั้ย"
(รู้ได้ไงอ่ะ O_o)
"อย่างพี่น่ะ เดาไม่ยากหรอก โทรไปหาทีไร เห็นอยู่กับว่าที่พี่เขยตลอดแหละ"
(พี่เขยบ้าอะไรเล่า ไม่คุยด้วยแล้ว -^-)
"5555555555 แค่นี้นะ บาย"
ติ๊ด
"คิคิ ... เพื่อนพี่ฮยอนซึงหรอ >< " พูดเพ้อพลางนึกหน้าตาคนที่พี่เล่าให้ฟัง (มาอาการเดียวกับกีกวัง - -)
ก๊อกๆ
"ครับ??" ขานรับเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
"นี่ฮยอนอาเองนะคะ" เสียงของคนที่เคาะประตูดังขึ้น
"...เฮ้อ...มีอะไรหรอ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักใจ
คิม ฮยอนอา เด็กสาวสุดฮอตของโรงเรียนนานาชาติที่เขาเรียนอยู่ เขาคิดว่าเธอเองก็น่ารักนะ ถ้าเธอไม่เป็นคนขี้ตื้อ เขารู้มาตั้งแต่แรกแล้ว ว่าฮยอนอาตามจีบเขามาตั้งแต่ประถม พอรู้ว่าเขาจะย้ายมาเรียนที่อเมริกา ฮยอนอาก็ยังจะตามเขามาอีก จนทำให้เขานึกรำคาญ
"ฮยอนอารู้มาว่าพี่จะกลับไปเรียนต่อที่เกาหลีหรอคะ" ทันทีที่เปิดประตูมา สาวน้อยก็ไม่รอช้า รีบพูดดักร่างสูงทันที แถมยังทำตาออดอ้อนร่างสูงอีก
"อืม" ไม่สะทกสะท้าน - -
"งั้นฮยอนอาจะกลับไปกับพี่นะคะ"
"ตามใจ" ร่างสูงตอบเพียงแค่นั้นเพราะไม่ว่าจะพูดปฏิเสธเพียงใด ฮยอนอาก็คงไม่ล้มเลิกความคิดตัวเองหรอก
"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม บาย" พูดจบก็ปิดประตูใส่ โดยไม่เปิดโอกาสให้ร่างเล็กได้พูดอะไรเลย
"เดี๋ยว...รุ่นพี่.............ชิ!! คอยดูเถอะ พี่ต้องมาคบกับฉันให้ได้ !!!!!!" สาวน้อยพูดใส่หน้าประตูก่อนจะเดินออกจากหอพักไป
BONUS +++ ขาใครเอ่ย ><
ความคิดเห็น